Tulancingo

Tulancingo (oficjalnie Tulancingo de Bravo; Otomi: Ngu̱hmu) to drugie co do wielkości miasto w meksykańskim stanie Hidalgo. Znajduje się w południowo-wschodniej części stanu, a także stanowi jedną z 84 gmin Hidalgo, a także archidiecezję Tulancingo. Położony 93 km od Mexico City, obszar ten jest najważniejszym producentem tekstyliów wełnianych w kraju i był domem dla El Santo, najsłynniejszego meksykańskiego zapaśnika lucha libre. Jest także domem dla stanowiska archeologicznego Huapalcalco, które było prekursorem cywilizacji Teotihuacan. Nazwa pochodzi od słów nahuatl „tule” i „tzintle”, które oznaczają „w trzcinach lub za nimi”. Potwierdza to glif Azteków.

Spis treści

• 1 Historia
• 2 Klimat
• 3 Miasto
• 4 Gmina
• 5 Gospodarka
• 6 Edukacja i infrastruktura
• 7 miast partnerskich
• 8 Referencje
• 9 Linki zewnętrzne

Historia

Na tym obszarze znajdują się jedne z najstarszych osad w Ameryce Łacińskiej w Huapalcalco i El Pedregal. Te pierwsze osady zostały przypisane Olmekom, Xicalancas i innym plemionom. Miasto zostało założone w 645 roku pne przez Tolteków pod nazwą Tolancingo jako część imperium z centrum Tula. W tym okresie miasto było siedzibą szkoły i świątyń. Wyrzeźbiono tu kamień kalendarzowy i zbudowano świątynię o nazwie Mitlancalco, aby przyjąć ciała kapłanów i książąt. Po 1116 roku n.e. Imperium Tolteków upadło, a miasto zostało opuszczone.

Zgodnie z Kodeksem Tribute (Códice de los Tributos), obszar Tulancingo był centrum handlowym dla mieszkańców Otomi-Tepehua i Totonaca od około 1000 n.e. sprowadza handlarzy z ziem obecnie w stanach Hidalgo, Puebla i Veracruz. Tradycyjny handel nadal istnieje w formie czwartkowego „tianguis” lub targu.

Chichimecas zaczęli rządzić tutaj za Xolotla około 1120 roku. Miasto zostało odbudowane przez tych ludzi i pozostałych Tolteków. Populacja wzrosła wraz z przybyciem Tlaxcaltecas. W 1324 roku król o imieniu Quinantzin zreorganizował obszar politycznie, czyniąc Tulancingo głową prowincji. Tulancingo maszerował przeciwko Texcoco, ale został pokonany. Na początku XV wieku ten sam Texcoco, pod rządami Huitzilihuita, podbił Tulancingo, umieszczając go w Imperium Azteków. W 1431 roku obszar Tulancingo został ponownie zreorganizowany politycznie pod rządami Itzcoatla i Nezahualcoyotla.

Podczas hiszpańskiego podboju książę Ixtlilxochitl zebrał tu armię, aby dołączyć do Hernána Cortésa i podbić Tenochtitlan. Oficjalnie obszar ten przeszedł pod panowanie hiszpańskie w 1525 r., A wkrótce potem przybyli ewangeliści. Franciszkanie przybyli z Texcoco, aby zbudować pustelnię w dzielnicy Zapotlan. W końcu stała się nowoczesną katedrą poświęconą Janowi Chrzcicielowi. To był początek europejskiego miasta, które początkowo było budowane wyłącznie dla Europejczyków; żadnemu rdzennemu nie wolno było tam mieszkać. Tubylcy, którzy pracowali w mieście, musieli mieszkać poza nim, na przedmieściach, u podstawy Cerro del Tezontle. Dziś obszar ten jest znany jako Colonia Francisco I. Madero i jest częścią właściwego miasta.

Dolina Tulancingo została podzielona między Francisco de Avila i Francisco de Terrazas. Żyzna gleba i ciepły klimat przyciągały wielu hiszpańskich osadników, zwłaszcza starszych. Z czasem obszar ten stał się znany jako „Miejsce spoczynku starych konkwistadorów”.

Podczas meksykańskiej wojny o niepodległość miasto było kilkakrotnie atakowane przez powstańców w 1812, 1814 i 1815 roku. Jednak siły rojalistyczne byli w stanie utrzymać miasto do czasu zdobycia go przez Nicolás Bravo i Guadalupe Victoria w 1821 roku, pod sam koniec wojny. Bravo pozostał tu przez jakiś czas, zakładając gazetę El Mosquito de Tulancingo i budując fabrykę prochu. Doprowadziło to do dodania „de Bravo” jako dodatku do nazwy miasta w 1858 r. Po ogłoszeniu cesarza Agustína de Iturbide w 1822 r. Utrzymywał rezydencję w Tulancingo, gdzie utrzymywała się ludność. Kiedy Iturbide został zdetronizowany, wycofał się z Mexico City do Tulancingo w drodze do Veracruz i na wygnanie.

Na mocy konstytucji z 1824 r. Tulancingo był głową okręgu ówczesnego ogromnego stanu Meksyk, który obecnie jest stany Meksyku, Hidalgo, Morelos i Guerrero. Dzielnica Tulancingo obejmowała obszary wokół Apan, Otumba, Pachuca i Zempoala.

Pomimo obalenia Iturbide, Tulancingo preferował centralistyczną formę rządu, a nie stanową federalistyczną. Zapewniłoby schronienie centralistom, takim jak Nicolas Bravo przez większą część XIX wieku. Siły Bravo zostały zaatakowane tutaj przez siły federalistyczne pod wodzą Vicente Guerrero w 1828 roku. Guerrero odniósł zwycięstwo, a Bravo uciekł na wygnanie. W 1853 roku dyktator Santa Anna uwięził w mieście federalistę Melchora Ocampo. Ponieważ miasto było lojalne wobec centralistycznej sprawy, Ocampo nie został osadzony w więzieniu, ale pozwolono mu chodzić po ulicach, gdzie nadzorowali go obywatele. Trwało to do momentu, gdy Santa Anna zdecydowała się wysłać Ocampo z kraju.

Podczas francuskiej interwencji w Meksyku duży stan Meksyk został podzielony na trzy okręgi wojskowe w celach obronnych. Ten, do którego należał Tulancingo, ostatecznie stał się stanem Hidalgo. Prezydent Benito Juárez nie mógł zatrzymać Tulancingo, a wojska francuskie wkroczyły w 1863 r. Cesarz francuski Maksymilian I użyłbym tego samego domu w tym mieście, w którym mieszkało Iturbide. Ten cesarz podzielił kraj na pięćdziesiąt departamentów, czyniąc Tulancingo głową jednego z nich.

W 1863 roku Tulancingo uczynił miasto głową stolicy podlegającej arcybiskupstwu Meksyku, pomimo pragnień, aby szef tego zobaczyć w Huejutla. Jego terytorium obejmowało parafie z Puebla, Hidalgo i stanu Meksyk. Wkrótce po tym, jak Juárez i federaliści obalili cesarza Maksymiliana, utworzono stan Hidalgo. Uważano, że Tulancingo jest miejscem lokalizacji stolicy nowego stanu, ale zamiast niego wybrano Pachucę.

Podczas rewolucji meksykańskiej siły lojalne wobec Francisco I. Madero pod wodzą Gabriela Hernandeza zajęły Tulancingo w 1910 roku. Sam Madero odwiedził go w 1912 roku. Siły lojalne wobec Venustiano Carranzy zajęły miasto w 1915 r., A Carranza odwiedził je w 1916 r.

Na terytorium miasta znajduje się wiele małych rzek i strumieni, a także zbocza gór, przez co jest ono podatne na powodzie. Dwie ostatnie poważne powodzie miały miejsce w 1999 i 2007 r. Poważne powodzie wystąpiły w mieście i wokół niego w 1999 r., A społeczności takie jak La Rosa, na obrzeżach miasta, najbardziej ucierpiały, kiedy wylewały rzeki i strumienie. Powódź była spowodowana intensywnymi i długotrwałymi opadami deszczu, które dotknęły kilka stanów w regionie. W szczytowym momencie katastrofy w mieście zostało porzuconych ponad 500 domów. Huragan Dean ponownie spowodował szkody w wyniku powodzi w 2007 r., Kiedy w ciągu mniej niż 12 godzin deszczu osiemnaście kolonii znalazło się pod wodą, a woda spływała ze zboczy gór. Wiele domów zostało całkowicie zniszczonych, a część zalana przez kanalizację. Tych tutaj było szacowanych 100 000 dotkniętych w stanie Hidalgo.

Klimat

Klimat jest umiarkowany do zimnego ze średnią roczną temperaturą 14 ° C i średnimi opadami od 500 do 550 mm na rok. Najwięcej deszczu pada od czerwca do października.

Miasto

Miasto jest drugim co do wielkości i drugim najważniejszym miastem w stanie. Leży u podnóża góry Cerro del Tezontle, z której roztacza się widok na miasto i znaczną część otaczającej doliny. Na górze znajduje się restauracja, plac zabaw, obiekty sportowe i nie tylko. Rozwój przemysłowy sprawił, że miasto stało się bramą do Sierra Poblana i północnego wybrzeża Zatoki Meksykańskiej. Pomimo długiej historii miasta, prawie nie zachowały się żadne wczesne struktury kolonialne. Ma zdefiniowaną własną strefę Metropolitana, obejmującą 3 municipios, 204 708 osób w spisie z 2005 r. W porównaniu z 193 638 w 2000 r., Obejmującą około 674 kilometrów kwadratowych.

Centrum miasta obejmuje katedrę i Jardin Floresta (Floresta Garden ). Początki katedry sięgają 1528 r., Kiedy to została założona jako klasztor franciszkański z kościołem pod wezwaniem Franciszka z Asyżu. Kościół ten został odbudowany w 1788 roku przez Damiána Ortiza de Castro i został poświęcony Janowi Chrzcicielowi, który jest patronem miasta. Krużganek starego klasztoru franciszkańskiego pozostał nienaruszony. W 1862 roku kościół ten stał się siedzibą diecezji lub stolicy Tulancingo, uzyskując status katedry. W 2007 roku Tulancingo stało się archidiecezją z siedzibą tutaj. Ta archidiecezja podlega archidiecezji meksykańskiej i obejmuje obszar 8 000 mil kwadratowych (21 000 km2), czyli prawie cały stan Hidalgo i kilka parafii w Veracruz. Biskup mieszka w starym zespole klasztornym.

Katedra ma 56,6 metra wysokości i jest wykonana z szarego piaskowca, ze stonowaną neoklasycystyczną fasadą i portalem flankowanym przez 17-metrowe kolumny jońskie. We wnętrzu kamienna kropielnica z wodą święconą oraz drewniana ambona ozdobiona płaskorzeźbami. Istnieją również organy z ponad 16 000 fletów. Stary krużganek ma zaokrąglone łuki i strop wsparty na grubych drewnianych belkach.

Floresta Garden składa się z dwóch części, Plaza de la Constitución i Parque Juárez. Obszar ten był pierwotnie „Manzana Fundacional” lub „Foundation (City) Block” oraz atrium pierwotnego klasztoru franciszkanów na początku XVI wieku. Wkrótce nazwa została zmieniona na Jardín Floresta. W La Floresta można kupić wyroby skórzane, cydr, kapelusze i wełnę.

W mieście znajduje się wiele znanych kościołów. Kaplica La Expiración została zbudowana w 1527 roku przez brata Juana de Padilla. Znajduje się w starej dzielnicy Zapotlán, jedną przecznicę od cmentarza miejskiego San Miguel. Jest to jeden z nielicznych budynków, które pozostały po założeniu hiszpańskiej osady przez franciszkanów i uważany jest za najstarszą kaplicę w regionie. Iglesia de los Angeles lub Kościół Aniołów jest poświęcony obrazowi Matki Boskiej zwanej Virgen de los Angeles lub Virgin de los Angelitos (małe anioły). Kult ten rozpoczął się w 1736 r., Ale oficjalnie nazwę nadano w 1790 r. W 1862 r. Została nazwana patronką diecezji Tulancingo. Kościół został zapoczątkowany w 1878 r., Ale gablota i ołtarz główny, zakrystia i inne elementy zostały zbudowane dopiero w 1942 r. W 2008 r. Otrzymała tytuł suwerennej (tytularnej) archidiecezji. Większość ważnych procesji religijnych w mieście rozpoczyna się stąd i kończy się przy katedrze. Świątynia La Merced została zbudowana w 1892 roku przez José Antonio Agüero. Jednak budynek zawalił się, zanim został ukończony, co doprowadziło do nowej konstrukcji, która istnieje do dziś. Inne godne uwagi kościoły to kościół San José i kościół La Villita.

Muzeum kolei (Museo del Ferrocarril) znajduje się na starym dworcu kolejowym. Zawiera stare fotografie budowy budynku, obiekty z kancelarii z przełomu XIX i XX wieku. Zbudowany w 1893 roku przez Gabriela Mancerę, budynek ten był drugą stacją kolejową w mieście i jest świadkiem okresu, w którym Tulancingo służyło jako główny węzeł transportowy i komunikacyjny w stanie Hidalgo. W pobliżu znajduje się kawiarnia Vagón del Ferrocarril (wagon kolejowy), która oferuje rękodzieło i inne produkty regionalne.

W pobliżu Muzeum Kolei, przy wejściu na autostradę łączącą Tulancingo z Acatlán i Huasca del Ocampo, znajduje się pomnik Słynny syn Tulancingo, Rodolfo Guzmán Huerta, lepiej znany jako El Santo lub The Silver Mask, najsłynniejszy meksykański zapaśnik lucha libre. Zapaśnik urodził się tutaj w 1917 roku i jest tu również pochowany. Pomnik został pierwotnie umieszczony w tym miejscu pod koniec 1999 r., A jednocześnie oznaczona przez niego autostrada została przemianowana na Boulevard Rodolfo Guzman Huerta, El Santo. Ceremonię poprowadził jego syn, zapaśnik El Hijo del Santo i 100 innych osób, w tym wielu ze świata lucha libre. Jednak oryginalny posąg, umieszczony tutaj, spotkał się z szyderstwem wśród ludności ze względu na jego niewielki rozmiar i „zerowe cechy atletyczne”, nazywany „Pomnikiem E.T.” przez wielu mieszkańców. Posąg doznał wandalizmu, który obejmował nawet kilka dziur po kulach. W latach 2004-2006 miasto i syn El Santo pracowali nad zastąpieniem posągu, ostatecznie zatrudniając rzeźbiarza-samouka Edwina Barrerę, który stworzył posągi żołnierzy naturalnej wielkości w bazie wojskowej w Cuatro Caminos. Obecny kamienny pomnik ma 2,30 metra wysokości i jest reprodukcją zapaśnika w pelerynie i masce w pozycji bojowej.

Museo de Datos Históricos (Muzeum Faktów Historycznych) znajduje się w budynku, który był pierwsza stacja kolejowa dla miasta. To muzeum śledzi historię miasta od czasów przedhiszpańskich do współczesności. Zawiera dwie sale: jedną poświęconą fotografiom, a drugą ze znaleziskami archeologicznymi, w tym z kulturą Huajomulco.

Biblioteka Sor Juana Inés de la Cruz znajduje się w budynku zbudowanym w XIX wieku na miejscu, część starego cmentarza katedralnego. Obecna biblioteka działa od 1984 r. Jardin del Arte (Ogród Sztuki) i Centrum Kultury Ricardo Garibay zostały zbudowane w miejscu, w którym w 1984 r. Zburzono stary Pałac Miejski. Na tych terenach odbywają się krajowe i międzynarodowe wystawy oraz wydarzenia związane ze sztuką, muzyką i teatrem. działa.

Rynek Miejski jest zbudowany na tym, co było Plaza hrabiego Orizaba. W ostatnich dziesięcioleciach XIX wieku został przekształcony w rynek, ale budynek został zaniedbany. W 1948 roku powstał obecny rynek. Istnieje pięć rynków tianguis, w tym jeden specjalizujący się w podrabianych produktach (zwany „fayuca”), dwa tradycyjne rynki publiczne oraz rynek Central de Abastos, czyli rynek hurtowy.

Miasto ma wiele zabytkowych domów, w większości pochodzących z XIX wieku. Casa de los Emperadores, czyli Dom Cesarzy, był używany jako rezydencja zarówno przez Agustina de Iturbide, jak i Maximiliano I. Znajduje się na rogu ulic 1 de Mayo i Cuauhtémoc. Jest to jedyny dom, w którym przebywali obaj cesarze. Casa de los Huesitos de Chabacano lub Dom Małych pestek moreli to neoklasycystyczne dzieło z XIX wieku. Nazwa pochodzi od właściciela z początku XX wieku, który prowadził w tym budynku sklep spożywczy i malował pestki moreli dla dzieci z sąsiedztwa, które miały służyć jako zabawki. Dom jest nadal w rękach prywatnych i znajduje się na rogu ulic Juárez i 1 de Mayo. Exquitlán Hacienda to budynek zbudowany od końca XIX wieku przez Pánfilo García Otamendi. Prace wykonano przy użyciu materiałów sprowadzonych z Francji i zainaugurowano je w 1908 roku.

Miejskie zoo liczy 180 gatunków i łącznie 390 zwierząt. Gatunki to lwy, tygrysy, antylopy, jaszczurki, niedźwiedzie, jelenie i hipopotam, który jest maskotką ogrodu zoologicznego. Z widokiem na miasto znajduje się wiele dużych anten satelitarnych, które zostały zbudowane w latach 60-tych XX wieku, początkowo w celu transmitowania igrzysk olimpijskich w 1968 roku w telewizji. Dzięki tym potrawom miasto zyskało przydomek „Miasta Satelitów”. Dziś świadczą różne usługi. Dwie największe anteny satelitarne mają 32 metry średnicy i ważą 330 ton każda. Zapewniają one obsługę międzynarodową. Trzecia ma 15 metrów średnicy i łączy kraj z sieciami w Stanach Zjednoczonych. Ostatni ma tylko 7 metrów i jest krajowy. Te dania są największe i najważniejsze w Meksyku.

Jedną z charakterystycznych dzielnic, których początki sięgają początków powstania hiszpańskiego miasta, jest Colonia Francisco I. Madero. Położona u podnóża Cerro del Tezontle, rozpoczęła się jako rdzenna osada poza miastem. Wraz z rozwojem miasta, ostatecznie zostało włączone. Początkowe oddzielenie rdzennych mieszkańców od Europejczyków pozwala tubylczej kulturze przetrwać przez pewien czas po podboju. Stare praktyki religijne były utrzymywane w tajemnicy i nadal praktykowano tradycyjne ziołolecznictwo. Niektórzy mieszkańcy twierdzili, że są nahualami lub mezoamerykańskimi demonami, przez co Hiszpanie z tego miasta boją się wejść na te tereny. Od tego czasu ludzie z tego obszaru nazywani są szyderczo „nahualami”. Niedawno w tym obszarze umieszczono krzyże, zwłaszcza na skrzyżowaniu 16 de Septiembre i Avenide del Trabajo, aby „odstraszyć” tubylców, którzy podobno nadal tu mieszkają.

Coroczne Feria de Tulancingo jest głównym wydarzenie dla miasta obejmujące działalność handlową, rolniczą i przemysłową obszaru.

Gmina

Miasto Tulancingo jako siedziba gminy jest lokalną władzą zarządzającą dla ponad stu społeczności , które obejmują obszar 290,4 km2. Jednak w samym mieście mieszka około 75% ludności gminy, która liczy 129 935 mieszkańców. Inne główne społeczności to Jaltepec (5 177 mieszkańców), Santa Ana Hueytlalpan (5 261 mieszkańców) i Javier Rojo Gómez (4 972 mieszkańców). Gmina graniczy z gminami Metepec, Acaxochitlán, Cuautepec i Singuilucan.

Znajduje się w Trans-meksykańskim Pasie Wulkanicznym w Sierra Hidalgo, gdy zaczyna schodzić do Zatoki Meksykańskiej. Jest to głównie dno doliny z kilkoma szczytami. Ta stosunkowo płaska powierzchnia składa się głównie z lekkich skał wulkanicznych pokrytych wąwozami, małymi kanionami, dużymi wzgórzami i wulkanami. Większe kaniony obejmują Los Ermitaños, które tworzy „Y” o długości ponad kilometra. Najwyższym punktem jest Cerro del Tezontle, którego nazwa pochodzi od skały wulkanicznej, z której jest zbudowany. Inne elewacje to Cerro Viejo, Napateco i Las Navajas. Główną rzeką jest rzeka Tulancingo, która jest częścią systemu rzeki Metztitlán. Istnieją cztery małe jeziora zwane Los Alamos, Otontepec, San Alejo i La Ciénega.

Klimat jest umiarkowany do zimnego ze średnią roczną temperaturą 14 ° C i średnimi opadami od 500 do 550 mm rocznie. Najwięcej deszczu pada od czerwca do października. Obszary zalesione obejmują drzewa takie jak sosna, ocotea, oyamel, cedr i orzech włoski. Większość dzikich zwierząt składa się z małych ssaków, takich jak króliki i wiewiórki, a także ptaków, takich jak kolibry, gołębie i dzięcioły oraz gady, takie jak węże.

W Dolinie Tulancingo w jaskini Tecolote znaleziono jedne z najstarszych ludzkich szczątków w Meksyku. Jednak najważniejszym miejscem jest Huapalcalco. To miejsce znajduje się około trzech kilometrów od centrum współczesnego Tulancingo i zawiera przedhiszpańską piramidę i malowidła naskalne. Na klifach Huapalcalco i w pobliżu znajduje się pięćdziesiąt grup malowideł jaskiniowych, z których niektóre pochodzą nawet z 10 000 pne. Stanowisko przedhiszpańskie zostało po raz pierwszy odkryte w latach pięćdziesiątych XX wieku przez Instituto Nacional de Antropologia e Historia (INAH). Datowanie węglem umieściło przedmioty już 1100 pne. W VII wieku rządził tu władca imieniem Quetzalcoatl, dopóki nie wyjechał, by założyć Teotihuacan. Chociaż pozostałości tego miejsca nie wyglądają imponująco, są prekursorami cywilizacji Teotihuacan. Środek stanowiska stanowi pięciopoziomowa piramida mierząca u podstawy dwanaście metrów i wysoka na osiem. Funkcją tego miejsca było ceremonialne centrum. Na szczycie piramidy znajduje się monolityczny ołtarz, który prawdopodobnie służył do składania ofiar. Nazwa oznacza Dom z Zielonego Drewna.

Większość mieszkańców miasta zna cmentarz miejski San Miguel znajdujący się przy ulicy Miguel Hidalgo w głównym mieście. Jednak miasto i gmina mają wiele godnych uwagi cmentarzy. Tutejsze cmentarze to zwyczaj przywieziony i narzucony przez Hiszpanów po podboju. Wcześniej rdzenni mieszkańcy chowali zmarłych pod swoimi domami. Pierwszy cmentarz w mieście znajdował się obok dzisiejszej katedry. Dziś ten cmentarz już nie istnieje, ponieważ został opuszczony i nadbudowany. Innym godnym uwagi cmentarzem w okolicy jest ten w Santa Ana Hueytlalpan, gdzie można zobaczyć dowody na tradycje Otomi, takie jak aranżacja meksykańskich nagietków i ofiarowanie sezonowych owoców, pieprzyków, słodyczy i alkoholu. Cmentarz Santa María również ma rdzenne akcenty, ale ten ma wpływ Nahua.

Los Ermitanos to rezerwat przyrody, który zawiera dwa prawie równoległe wąwozy i liczne formacje skalne, takie jak wieże, klify i wąskie szczyty. Na tym obszarze panuje zimny klimat, a mgła jest powszechna.

Gospodarka

Gospodarka gminy dzieli się na trzy sektory: rolnictwo, produkcję, przemysł, górnictwo i handel. W rolnictwie zatrudnionych jest 5,9% ludności, w przemyśle, przemyśle i górnictwie 30,5%, a w handlu 63,6%.

Gleba jest półpustynna i żyzna. Nieco ponad sześćdziesiąt procent gruntów gminy jest wykorzystywanych pod uprawę roli, pastwiska i produkty leśne. W gminie uprawia się zarówno sezonowe, jak i całoroczne rolnictwo nawadniane. Główne uprawy obejmują kukurydzę, jęczmień, fasolę, pszenicę i paszę dla zwierząt. Większość upraw jest produkowana sezonowo, a całkowite plony kukurydzy są równo podzielone między pola sezonowe i nawadniane. Uprawy uprawiane przez cały rok i zwykle nawadniane to owoce kaktusa (tuńczyk), lucerna i siano. Zwierzęta gospodarskie obejmują bydło, świnie, kozy, owce, konie i ptactwo domowe. Sosna i niektóre inne drzewa są pozyskiwane na drewno, ale jest to ściśle regulowane. Obszar ten jest ważnym producentem produktów mleczarskich, a także producentem cydru wytwarzanego z lokalnie uprawianych jabłek.

Miasto jest znane jako główny ośrodek włókiennictwa wełnianego w kraju, specjalizujący się w produkcji nici i przędzy, kaszmiru , koce, a także haftowane bluzki i spódnice W okresie przedhiszpańskim na tym obszarze wytwarzano tkaniny bawełniane, zwłaszcza w obszarach górskich Huehuetla i Tenango. Były to części hołdów zebranych przez Azteków. Produkcja tekstylna była kontynuowana w okresie kolonialnym, zwłaszcza w społecznościach górniczych na obszarach Real del Monte i Pachuca. Kiedyś w tym okresie produkowana tkanina została przerzucona na głównie wełnę. Pod koniec XIX i na początku XX wieku przemysł tekstylny tutaj i w pozostałej części Meksyku został zmodernizowany, a pierwsza stacja kolejowa została otwarta dla transportu towarów. Rewolucja meksykańska zakłóciła obsługę pociągów i przemysł tekstylny tutaj ucierpiał, ale powrócił po wojnie, na czele której stanęły fabryki La Esperanza i Santiago Textil, produkując tutaj około 21% wełnianych tkanin. Przemysł tekstylny nadal się rozwijał, a produkcja nabiału również stała się ważna.

Inny przemysł obejmuje przetwórstwo żywności, butelkowanie, wyroby tytoniowe, tekstylia, wyroby skórzane, wyroby z drewna i papieru, druk, chemikalia, tworzywa sztuczne i więcej. Trzy najważniejsze z punktu widzenia zatrudnienia to przetwórstwo żywności, tytoń i tekstylia. Produkcja rzemieślnicza koncentruje się głównie na ceramice, wytwarzając przedmioty codziennego użytku, takie jak słoiki, filiżanki i talerze. Innym rzemiosłem jest produkcja wyrobów skórzanych, takich jak sandały, czapki, rękawiczki itp. Artykuły tekstylne są zwykle wykonane z wełny i obejmują sarape i rebozo. Ceramika obejmuje zarówno przedmioty oksydowane, jak i glazurowane. Jedynym unikalnym, ręcznie robionym przedmiotem jest rodzaj „oka Boga” zwanego „tenango”.

Miasto szybko się rozrosło w ciągu ostatnich 20 lat, ponieważ międzynarodowe korporacje przeniosły tu swoją działalność. Jednak wzrost ten spowodował presję inflacyjną na towary i usługi, zwłaszcza podstawowe produkty spożywcze, ponieważ połączenia transportowe tutaj nie są tak dobre, jak w innych meksykańskich miastach, a interesy zagraniczne mogą zapłacić więcej za towary. W regionie nadal występuje bezrobocie na dużą skalę i niepełne zatrudnienie, a wielu z nich migruje do Stanów Zjednoczonych. Wielu to mężczyźni, którzy przeprowadzili się do Dallas i specjalizują się w sprzedaży lodów.

Edukacja i infrastruktura

Gmina zapewnia publiczną edukację od poziomu przedszkolnego po uniwersytet. Istnieje 68 przedszkoli, 29 szkół podstawowych i 30 szkół ponadgimnazjalnych, w których pracuje 1225 nauczycieli. Istnieje dziesięć szkół średnich (bachillerato) i sześć uczelni wyższych. Należą do nich Universidad Tecnologica de Tulancingo http://www.utec-tgo.edu.mx/ i Universidad Politecnica de Tulancingo http://www.upt.edu.mx/

Jest 42,4 km głównych dróg, z których ponad połowa to drogi federalne, a reszta to stan. Jest małe lotnisko z pasem startowym o długości 1000 metrów. Większość transportu publicznego odbywa się autobusem, zarówno lokalnie, jak i między miastami. Istnieją dwa przystanki autobusowe, pierwszej i drugiej klasy, z których kursują autobusy do Mexico City, Tampico, Tuxpan, Poza Rica, a także do pobliskich miejscowości w Hidalgo. Istnieją satelitarne stacje przekaźnikowe zapewniające odbiór telewizji sześciu kanałów i trzech lokalnych stacji radiowych (XENQ, XEQB i XHTNO).

Miasta partnerskie

Pleasanton, Kalifornia, Stany Zjednoczone

Ze względu na dużą liczbę pracowników migrujących z Tulancingo w Nowym Jorku istnieje program wymiany społeczności z miastem Nowy Jork, Nowy Jork, USA.