Sōka Gakkai

• Tsunesaburō Makiguchi
• Josei Toda

• Jōjitsu
• Hosso
• Sanron
• Kegon
• Ritsu
• Kusha
• Tendai
• Lihiwai
• Czysty działki
• zen
• Nichiren

• Saicho
• wymiany
• Honen
• Shinran
• Dôgena
• Strati
• Ingen
• Nichiren

• Avatamsaka Pod
• Lotus Pod
• Pradżniaparamicie
• serce Jasne
• NIESKOŃCZONY Życie warte
• Mahāvairocana Pod
• Vajraśekhara Pod

• Słowniczek buddyzmu japońskiego

• V
• t
• e

Sōka Gakkai (jap 創 価 学会 Hepburn śoka Gakkai „Wartość-Creation Society”) jest japoński ruch buddyjski religijna oparta na naukach 13th wieku słownictwa japoński Nichirena jako nauczanych przez jego pierwszych trzech prezydentów Tsunesaburō Makiguchi, Toda Josei i Daisaku Ikeda. Jest to największy z nowych japońskich religii i przejmuje największe Nichiren buddyjski Członkostwo grupy małe. „Organizacja Zarządzania jego nauki o interpretację Nichiren dnia Bright Lotus i miejsc śpiewania” Nam Renge Kyo Myoho „na środku praktyce oddania. Organizacja promuje swoje cele jak podtrzymywanie „ spokój, kultura i edukacja .”

Ruch został założony przez wychowawców Makiguchi i Toda w dniu 18 listopada 1930 roku, a odbyło się inauguracyjne spotkanie w 1937. została rozwiązana w czasie drugiej wojny światowej, gdy większość Leadership został uwięziony za łamanie 1925 Peace Preservation ustawy i opłat Lese majestatu. Po wojnie twierdził on rozszerzony na łączną kwotę 750.000 gospodarstw domowych w 1958 roku przez wybuchowego Recruitment, która odbyła się bez precedensu w japońskich mediach. Dalsza rozbudowa był prowadzony przez jego byłego prezydenta Daisaku Ikeda trzecich. Według własny rachunek, ma 12 milionów użytkowników w 192 krajach i terytoriach na całym świecie.

Warning: Can only detect less than 5000 characters

Wiara Soka Gakkai koncentruje się na uznaniu, że całe życie ma godność z nieskończonym wrodzonym potencjałem; ten immanentny „stan buddy” istnieje w każdym człowieku i można go obudzić poprzez praktykę buddyjską zaleconą przez Nichirena. Co więcej, działania społeczne danej osoby w każdym momencie mogą prowadzić do soka , czyli tworzenia wartości (teorii współzależności życia). Przemianę społeczną ułatwia „ludzka rewolucja”, sposób życia w świecie, który tworzy wartość.

Doktryna Soka Gakkai wywodzi się od Nichirena, który ogłosił Sutrę Lotosu, gdy postrzegał jej zastosowanie do epoce, w której on i ludzie żyją dzisiaj. Soka Gakkai nadaje znaczenie pismom Nichirena, jako Gosho, a Soka Gakkai odnosi się do zbioru pism Nichirena, który został skompilowany przez Nichiko Hori i Jōsei Toda, opublikowany jako `` Nichiren Daishonin Gosho Zenshu '' w 1952 roku (a później oficjalnie opublikował tłumaczenie na język angielski, „Pisanie Nichirena Daishonina” oraz w kilku innych językach na podstawie zbioru).

Zasada wzajemnej relacji między pojedynczym momentem życia a wszystkimi zjawiskami

T 'ien-t'ai (538–597), chiński uczony buddyjski, który podtrzymywał Sutrę Lotosu, opracował system teoretyczny opisujący nieskończone wzajemne powiązania życia, tłumaczone jako „zasada wzajemnej relacji obejmującej jedną chwilę życia i wszystko zjawiska ”lub„ trzy tysiące królestw w jednej chwili życia ”(japoński: ichinen sanzen ). Teoria ta pokazuje, że cały fenomenalny świat istnieje w jednej chwili życia. Członkowie Soka Gakkai uważają, że ponieważ Nichiren umożliwił urzeczywistnienie tego, wpisując Gohonzon i ucząc inwokacji, ich modlitwy i czyny mogą w jednej chwili przebić się przez ograniczenia.

„Siła życiowa” i „Rewolucja ludzka”

Podczas uwięzienia Josei Toda przestudiował fragment sutry Niezmierzonych znaczeń (uważany za wprowadzenie do Sutry Lotosu), który opisuje stan Buddy za pomocą 34 zaprzeczeń - na przykład, że nie jest to „ani bycie, ani nieistnienie, to ani tamto, kwadratowe czy okrągłe ”. Na tej podstawie doszedł do wniosku, że „Budda” to życie lub siła życiowa.

„Filozofia życia” na nowo przedstawia zasady sformułowane przez Nichirena: „trzy tysiące warunków w jednej chwili” ( ichinen sanzen ) i „obserwowanie własnego umysłu” ( kanjin )

Pojęcie siły życiowej jest kluczowe dla koncepcji Soka Gakkai dotyczącej roli religii i zastosowania nauk Nichirena. „Można powiedzieć, że nasze zdrowie, odwaga, mądrość, radość, chęć doskonalenia się, samodyscyplina itd. Zależą od naszej siły życiowej” - mówi Ikeda.

Toda uważał, że koncepcja „Budda jako życie (siła) oznacza, że ​​buddyzm pociąga za sobą przemianę społeczeństwa. Ikedę cytowano jako mówiącego:„ Wiara to mocna wiara we wszechświat i siłę życiową. Tylko osoba silnej wiary może prowadzić dobre i energiczne życie ... Doktryna buddyjska jest filozofią, której ostatecznym przedmiotem jest życie ludzkie, a nasz ruch rewolucji ludzkiej jest aktem reformy mającej na celu otwarcie wewnętrznego wszechświata, twórczego siły życiowej w każdej jednostce i prowadzącej do ludzkiej wolności ”.

Soka Gakkai naucza, że ​​ta„ samo-wywołana zmiana w każdym człowieku ”- którą Josei Toda zaczął nazywać„ ludzką rewolucją ”- prowadzi do szczęścia i pokoju. Podczas gdy starsze szkoły uczyły o stanie Buddy w tym życiu poprzez Gohonzon, nie wiązały tego z zaangażowaniem społecznym. Koncepcja siły życiowej i ludzkiej rewolucji Tody oznacza, że ​​osiąga się stan Buddy „poprzez zaangażowanie w codzienne realia życie, poprzez osiąganie korzyści i szczęścia, które obejmują całe życie, oraz poprzez rozszerzanie tego szczęścia na innych ”.

Jedność mentora i ucznia

Liturgia Soka Gakkai odnosi się do wszystkich swoich trzech pierwszych prezydentów - Tsunesabury Makiguchi, Josei Tody i Daisaku Ikedy - jako „wiecznych mentorów kosen-rufu” i „długoletniego przywódcy Soki Gakkai, Ikedy, jest czczony przez Gakkai członkowie ”. Relacja między członkami i ich mentorami jest określana jako „jedność mentora i ucznia”. Mentor ma przewodzić, a tym samym poprawiać życie swoich uczniów. Działania mentora są postrzegane jako dające uczniom wiarę w ich własny niezrealizowany potencjał. Rola uczniów jest postrzegana jako wspieranie swojego mentora i urzeczywistnianie jego wizji przy użyciu ich wyjątkowych zdolności i okoliczności. Relacja jest postrzegana jako niehierarchiczna i wzajemnie ważona. Zachęca się uczniów do bycia aktywnymi twórcami, a nie biernymi obserwatorami. Seager pisze: „Jedność relacji mentor-uczeń jest opisywana nie w kategoriach wymagań i obowiązków, jak to sobie wyobraża wielu krytyków, ale w kategoriach wyboru, wolności i odpowiedzialności. Jest to wybór ucznia i decyzja, by podążać za wskazówkami mentora. wizja wspólnego celu. W odpowiedzi pragnieniem mentora jest wychowanie i wspieranie ucznia, aby stał się większy niż mentor .:63

Od połowy lat 90. XX wieku kwestia jedności mentora i uczeń zyskał większe znaczenie w Soka Gakkai. Silny nacisk kładzie się na „kultywowanie wszystkich członków… w uczniostwie” poprzez tworzenie „uczuciowych relacji jeden do jednego z Ikedą”.: 70

" O ustanowieniu właściwego nauczania dla pokoju na ziemi ”

Nichiren napisał traktat„ O ustanowieniu właściwego nauczania dla pokoju na ziemi ”w 1260 roku i przekazał go regentowi. Członkowie Soka Gakkai uważają, że jest to jedno z jego najważniejszych pism, w którym twierdził, że jest źródłem natur Wszystkie katastrofy, z jakimi borykała się Japonia w tym czasie, były spowodowane osłabieniem ducha jej narodu, spowodowanym przywiązaniem do religii, które wyrzekają się prymatu samych ludzi. Wezwał przywódców i ludzi, aby oparli swoje życie duchowe na Sutrze Lotosu, „właściwej nauce”, która z kolei doprowadziłaby do „pokoju na ziemi”.: 61–62

Ikeda powiedział: „Nichiren podkreślił potrzebę rozpowszechniania właściwych nauk i mocnego ustanowienia filozoficznych zasad buddyzmu w sercu każdego człowieka”. Stąd „ustanowienie prawidłowej nauki” jest religijną misją Soka Gakkai, podczas gdy „ustanowienie pokoju na ziemi” jest jego misją społeczną.

Czytanie tego tekstu w dużej mierze wpłynęło na Makiguchi, aby przyjął buddyzm Nichirena; na swoim pierwszym spotkaniu Ikeda postanowił uczynić Todę swoim mentorem po wysłuchaniu ostatniego wykładu na temat tego tekstu. Członkowie Soka Gakkai wierzą, że „pokój na ziemi” zależy od przemiany serca i umysłu jednej osoby na raz, potwierdzania podstawowego dobra we wszystkich ludziach, poszanowania godności ludzkiej i świętości życia oraz doceniania dialogu. Co więcej, członkowie Soka Gakkai wierzą, że te zasady muszą stać się duchową podstawą pokoju w społeczeństwie i wymagać połączenia sił z podobnie myślącymi osobami i organizacjami.

Pięć „Wiecznych Wytycznych Wiary”

W 1957 roku były prezydent Soka Gakkai Josei Toda ogłosił trzy „Odwieczne Wytyczne Wiary”. W 2003 roku trzeci Prezydent Daisaku Ikeda dodał jeszcze dwie wskazówki. Pięć wskazówek dotyczących wiary to:

1. wiara w harmonijną rodzinę;
2. wiara w szczęście każdego człowieka;
3. wiara w pokonywaniu przeszkód;
4. Wiara w zdrowie i długie życie;
5. Wiara w absolutne zwycięstwo.

Związek z Sutrą Lotosu

Soka Członkowie Gakkai modlą się do Gohonzona Nichirena (patrz sekcja o Gohonzonie), który „ucieleśnia Nam-myoho-renge-kyo, esencję Sutry Lotosu”. Gohonzon zawiera naukę Sutry, że każde życie z natury posiada godność, gdy jest „oświetlone światłem Mistycznego Prawa”. (The Real Aspect of the Gohonzon, s. 832) i przedstawia ceremonię, w której bodhissatvowie przyjmują „swoją misję nauczania i głoszenia cierpiącym ludziom ścieżką do szczęścia i wolności”.

Historia Soka Gakkai jest ściśle powiązana z badaniami Sutry Lotosu. Josei Toda rozpoczął powojenną rekonstrukcję wykładem na temat sutry, której badanie doprowadziło do tego, co Soka Gakkai uważa za swoje oświecenie (patrz „Siła życiowa i rewolucja ludzka”). Po ekskomunice Soka Gakkai przez Nichirena Shōshū, Daisaku Ikeda przeprowadził Sutra Lotosu, która zaowocowała publikacją sześciotomowej pracy zatytułowanej Mądrość Sutry Lotosu . Soka Gakkai sponsorował również tłumaczenie Sutry Lotosu Burtona Watsona, a także kilka międzynarodowych wystaw poświęconych Sutrze Lotosu.: Xxxxiii-xxxiv Ikeda odwoływał się do Sutry Lotosu w wielu corocznych propozycjach pokojowych, które przedkładał ONZ. Porównał przebudzenie kobiet, którym opiekowała się Wangari Maathai, do istoty Sutry Lotosu, „przemiany od jednostek poszukujących zbawienia do jednostek podejmujących działania, aby pomóc innym uwolnić się od cierpienia”: 157–158

Karma (jako „zamiana karmy w misję”)

Pojęcie karmy opiera się na prawie przyczynowości. Odnosi się do konsekwencji spowodowanych przez czyny, słowa lub myśli. We wczesnym buddyzmie i jak wyjaśnia profesor Ved Nanda Hindusi wierzą, że aby naprawić karmę nagromadzoną w ciągu wielu eonów, trzeba wielokrotnie reinkarnować. Pojęcie karmy często stawało się wówczas źródłem rozpaczy, a także narzędziem dla duchowieństwa buddyjskiego do zaszczepiania strachu i poczucia winy w umysłach wierzących. Jednak buddyzm Soka Gakkai Nichiren uważa, że ​​podstawowa przyczyna ujawnienia ostatecznego potencjału życia, czyli natury Buddy, może zmniejszyć wpływ negatywnej karmy w obecnym życiu.

Ikeda wyjaśnia, że ​​negatywna karma jest podciągnięta w świecie stanu Buddy i oczyszcza się dzięki jego mocy. Co ważne, członkowie Soka Gakkai wierzą, że skutki są określane jednocześnie z przyczynami, chociaż pozostają one utajone, dopóki właściwe zewnętrzne wpływy nie doprowadzą ich do skutku. Buddyzm Soka Gakkai naucza, że ​​nawet najbardziej uparta karma może zostać przezwyciężona, gdy ktoś ujawni swoją naturę Buddy w tym życiu. W ten sposób karma staje się raczej źródłem nadziei i misji niż rozpaczy.

Praktyki

Praktyka członków Soka Gakkai jest skierowana na „siebie i innych”.

Śpiewanie

Słowa Nam-myoho-renge-kyo (zwane także Daimoku ) to główna praktyka organizacji, która rzekomo wyraża prawdziwą naturę życia poprzez Przyczynę i efekt.

Wierzący w organizacji skandują te słowa, które podobno zmieniają ich życie, w tym naturalne środowisko, w którym żyją. W związku z tym zamierzonym celem jest wywołanie wewnętrznej zmiany, która służy jako motywator do zewnętrznej zmiany społecznej. Ponadto organizacja naucza, że ​​śpiewanie nie może być oddzielone od czynu.

Członkowie Soka Gakkai wierzą, że śpiewanie uwalnia moc uniwersalnej siły życiowej tkwiącej w życiu. Dla niektórych członków intonowanie dla korzyści materialnych jest pierwszym krokiem do realizacji ostatecznego celu Stanu Buddy. Ponadto twierdzi, że nie ma oddzielenia między życiem na świecie a uniwersalnym życiem w stanie Buddy i prowadzi do skutków w życiu codziennym. W ten sposób stan Buddy jest wyrażany jako proces przekształcania i jako rzeczywista transformacja codziennego życia. Dlatego śpiewanie nie jest traktowane jako ćwiczenie bierne, ponieważ literatura Soka Gakkai zachęca praktykujących do „przekonania”, wytrwałości i wytrwałości oraz do kwestionowania swoich osobistych problemów.

Gohonzon

Gohonzon członkowie Soka Gakkai umieszczają w swoich domach i ośrodkach transkrypcję 26. Wysokiego Kapłana Nichikana Shonina. Główna główna sylaba znaków brzmi Namu-Myoho-Renge-Kyo (Kanji: 南 無 妙 法 蓮 華 經). Dolna część brzmi „Nichi-Ren” (Kanji: 日 蓮). Na rogach znajdują się imiona Czterech Niebiańskich Królów z buddyjskiej kosmologii, a pozostałe postacie to imiona buddyjskich bóstw, które podobno reprezentują różne warunki życia.

Organizacja naucza, że ​​w przeciwieństwie do wielbienia Buddy lub Dharma jako personifikacje antropomorficzne, Nichiren celowo stworzył kaligraficzną mandalę, a nie posągi buddyjskie jako centralny przedmiot oddania. Amerykański autor Richard Seager wyjaśnia, co następuje:

„... W sumie nie jest to święty obraz w tradycyjnym sensie, ale abstrakcyjna reprezentacja uniwersalnej istoty lub zasady. Nichiren napisał:„ Ja, Nichiren, wpisałeś moje życie atramentem sumi, więc całym sercem wierz w Gohonzon. ”Dalej stwierdził:„ Nigdy nie szukaj tego Gohonzona poza sobą. Gohonzon istnieje tylko w śmiertelnym ciele nas, zwykłych ludzi, którzy śpiewają Nam-myoho-renge-kyo. ”

Soka Gakkai często używa metafory lustra Nichirena, aby wyjaśnić swoją wiarę w Gohonzon. Gohonzon „odzwierciedla wrodzoną oświeconą naturę życia i sprawia, że ​​przenika ona każdy aspekt życia członka”. Członkowie śpiewają do Gohonzonów, aby „ujawnić moc własnej oświeconej mądrości i przysięgać, że wykorzystają ją dla dobra siebie i innych”. Organizacja naucza, że ​​członek jest uważany za praktykującego Sutrę Lotosu podczas śpiewania Nam-Myoho-Renge-Kyo do Gohonzona.

Wiara, praktyka i nauka

Podstawowa praktyka Soka Gakkai, podobnie jak większość sekt Nichiren, śpiewa Nam-myoho-renge-kyo, które jest tytułem Sutry Lotosu i jednocześnie uważa naturę Buddy zawartą w życiu. i ostateczna rzeczywistość istnienia. Uzupełniającą praktyką jest codzienne recytowanie części drugiego i szesnastego rozdziału Sutry Lotosu. W przeciwieństwie do innych sekt Nichiren, Soka Gakkai podkreśla, że ​​praktykowanie dla tego oświecenia pociąga za sobą rzeczywiste „zaangażowanie w realia życia codziennego”, z jednoczesnym włączeniem szczęścia innych do własnej praktyki.

Wierzący twierdzą, że Sutra Lotosu zawiera zasady lub nauki, które nie są od razu widoczne. Ponadto organizacja twierdzi, że Nichiren ujawnił te nauki jako „Trzy Wielkie Tajne Prawa”, a mianowicie:

1. „Przedmiot oddania” (mandala Gohonzon) używany i wyznaczony przez organizację Soka Gakkai
2. Inkantacja (Nam-myoho-renge-kyo) zjednoczonej SGI wierzących
3. Sanktuarium lub miejsce, w którym praktykuje się buddyzm.

Ponadto Soka Gakkai publikuje materiały do ​​nauki, w tym pisma Nichirena i Sutry Lotosu, oraz dobrze opracowany program studiów. Jego seria egzaminów odzwierciedla jego korzenie jako społeczeństwa reformy edukacji. Jako Nowa Religia, Soka Gakkai praktykuje buddyzm Nichirena, tak jak zostało to wyjaśnione przez jego trzech prezydentów założycieli, a więc studiuje również ich przemówienia i pisma, zwłaszcza te trzeciego Prezydenta Daisaku Ikedy. O jego nowatorskich historiach ruchu The Human Revolution (i jego kontynuacji The New Human Revolution) mówi się, że mają „status kanoniczny”, ponieważ „funkcjonują jako źródło inspiracji i wskazówek dla członków”. Spotkania studyjne odbywają się co miesiąc. „Tematem spotkań jest otwarta dyskusja, a nie nauczanie dydaktyczne…” Dyskusje na temat nauk Nichirena są mile widziane, „dyktatorskie edykty o zachowaniu moralnym nie”.

Praktyka Soka Gakkai obejmuje również działania wykraczające poza rytualistyczne, takie jak spotkania, zaangażowanie społeczne i poprawa własnej sytuacji; mają one również znaczenie jako czynności religijne w Soka Gakkai.

Praktyki doskonalenia siebie podczas pomagania innym oraz studiowanie buddyzmu łączą się z „wiarą” w to, co Soka Gakkai uważa za „trzy podstawowe aspekty Buddyzmu Nichirena ”- wiara, praktyka i nauka. Wiara, jak wyjaśniono w broszurze przekazanej przez SGI-USA przyszłym nowym członkom, jest oczekiwaniem, które pogłębia się wraz z doświadczeniem praktykowania Soka Gakkai.

Spotkania dyskusyjne

Spotkania Gakkai zostały nazwane „liturgiami formalnymi”, ponieważ ich format - „śpiewy, relatos (doświadczenia), nauki, inspirująca rozrywka” - jest identyczny w każdym miejscu. Spotkania dyskusyjne to jedne z najważniejszych działań Soka Gakkai. Profesor filozofii na Virginia Tech University Jim Garrison pisze, że przekonanie Johna Deweya „jest sercem i gwarancją demokracji w swobodnych spotkaniach sąsiadów i przyjaciół w salonach domów i mieszkań, aby swobodnie ze sobą rozmawiać”. Garrison zwraca uwagę, że Soka Gakkai wyrosło z takich właśnie spotkań. „Spotkania dyskusyjne Soka Gakkai są wspaniałym przykładem oddolnej demokracji”.

Na spotkaniach dyskusyjnych uczestnicy są zachęcani do wzięcia odpowiedzialności „za własne życie oraz za szersze problemy społeczne i globalne”. Format ten jest przykładem tego, jak Soka Gakkai jest w stanie „zrezygnować z większości aparatów konwencjonalnej organizacji kościelnej”.

Prozelityzm

Kiedyś metody ekspansji Soka Gakkai były kontrowersyjne, ponieważ wykorzystywały buddyjską metodę zwaną shakubuku , termin używany przez Nichirena, tłumaczony jako „złamać i ujarzmić (przywiązanie do niższych nauk)”.

Powód propagowania Jak wyjaśnił Josei Toda, „nie chodzi o powiększanie Soka Gakkai, ale o to, abyś stał się szczęśliwszy… Jest wielu ludzi na świecie cierpiących z powodu biedy i chorób. Jedynym sposobem, aby ich uszczęśliwić, jest shakubuku je. ”

W 1970 Ikeda zalecił bardziej umiarkowane podejście, „zachęcając swoich członków do przyjęcia postawy otwartości na innych”; metoda, którą preferuje Soka Gakkai od tamtej pory, nazywa się shoju - „dialog lub rozmowa, której celem jest raczej przekonywanie ludzi niż ich nawracanie”, chociaż często jest to określane jako „duch shakubuku”. W 2014 r. Soka Gakkai zmieniła sekcję „Zasady religijne” w zasadach i przepisach w zakresie propagacji. Wcześniej, Zasady mówiły, że Soka Gakkai „będzie dążył do realizacji swojego ostatecznego celu - szerokiego rozpowszechnienia buddyzmu Nichirena Daishonina w całym Jambudvipie (świecie), wypełniając w ten sposób mandat Daishonina”. Nowa wersja mówi, że „poprzez każdą jednostkę dokonującą rewolucji ludzkiej będzie dążyć do realizacji jako ostatecznego celu światowego propagowania buddyzmu Nichirena Daishonina, wypełniając w ten sposób mandat Daishonina”. Według prezydenta Soka Gakkai, Harady, „światowa propagacja” jest funkcją jednostek przechodzących pozytywną zmianę w swoim życiu. Wierzenie Soka Gakkai jest zatem takie, że działania propagacyjne nadają znaczenie zarówno samej działalności, jak i życiu osobistemu jej członków.

Historia

Poniżej znajdują się skategoryzowane zapisy dotyczące pierwszych trzech prezesów organizacji, ich przywództwo i lista składek.

Lata Makiguchi: 1930–44

W 1928 roku nauczyciele Tsunesaburō Makiguchi i Jōsei Toda przeszli na buddyzm Nichirena. Soka Gakkai oficjalnie śledzi swój początek w listopadzie 1930 r., Kiedy Makiguchi i Toda opublikowali pierwszy tom opus magnum Makiguchiego o reformie edukacyjnej, Sōka Kyōikugaku Taikei (創 価 教育学 体系, System wartości -Creating Pedagogy ) .: 49 Pierwsze walne zgromadzenie organizacji, wówczas pod nazwą Sōka Kyōiku Gakkai (創 価 教育 学会, „Value Creating Educational Society”), odbyło się w 1937 roku .

Ostatecznie członkowie zespołu zmienili się z nauczycieli zainteresowanych reformą edukacji na ludzi ze wszystkich środowisk, przyciągniętych przez religijne elementy wierzeń Makiguchiego w buddyzmie Nichirena.: 14 Grupa skupiała się na rosnącej prozelityzacji od obecności 60 osób na pierwszym spotkaniu do około 300 na następnym spotkaniu w 1940 roku.

Makiguchi, podobnie jak Nichiren, przypisał problemy polityczne, jakich doświadczała Japonia, rzekomo fałszywym doktrynom religijnym, które rządziły. Jego przekonania religijne zmotywowały go do przeciwstawienia się rządowi, dzięki czemu zyskał reputację dysydenta politycznego .:14–15 Uważał buddyzm Nichirena za religijną motywację do „aktywnego zaangażowania w promowanie dobra społecznego, nawet jeśli prowadziło to do sprzeciwu wobec państwa autorytet". Organizacja szybko zwróciła na siebie uwagę władz.

W 1943 roku grupa odegrała kluczową rolę w zmuszeniu Nichirena Shōshū do odmówienia sponsorowanego przez rząd mandatu do połączenia się z Nichirenem Shū, zgodnie z ustanowionym prawem o organizacjach religijnych w 1939 roku. W miarę postępu wojny rząd nakazał umieszczenie talizmanu ze świątyni Shinto w każdym domu i świątyni. Podczas gdy kapłani Nichiren Shōshū byli gotowi zaakceptować umieszczenie talizmanu wewnątrz swojej świątyni, Makiguchi i przywódcy Gakkai otwarcie odmówili. Podczas przesłuchania w więzieniu przez Specjalną Wyższą Policję Makiguchi twierdził, że jego grupa zniszczyła co najmniej 500 takich amuletów, co było czynem wywrotowym w tamtych czasach.

W 1942 roku miesięcznik wydawany przez Makiguchi pod tytułem Kachi Sōzō (価 値 創造, „Tworzenie wartości”) został zamknięty przez rząd po zaledwie dziewięciu problemach. Makiguchi, Toda i 19 innych przywódców Soka Kyoiku Gakkai zostało aresztowanych 6 lipca 1943 r. Pod zarzutem złamania Prawa Zachowania Pokoju i lèse-majesté: za „zaprzeczanie boskości cesarza” i „oczernianie” Wielkiej Świątyni Ise. Szczegóły aktu oskarżenia Makiguchiego i późniejszego przesłuchania zostały omówione w lipcu, sierpniu i październiku (1943 r.) Utajnionych miesięcznych biuletynów Specjalnej Wyższej Policji.

Po zdziesiątkowaniu jej przywództwa Soka Kyoiku Gakkai rozwiązano. Podczas przesłuchania Makiguchi upierał się, że „Cesarz jest zwykłym człowiekiem… cesarz popełnia błędy jak każdy inny”.: 40–41 Traktowanie w więzieniu było surowe iw ciągu roku wszyscy oprócz Makiguchiego, Tody i jednego więcej reżyserów wycofało się i zostało zwolnionych. 18 listopada 1944 r. Makiguchi zmarł w więzieniu z niedożywienia w wieku 73 lat.

Toda lata: 1945–1958

Jōsei Toda został zwolniony z więzienia 3 lipca 1945 r. , po odbyciu dwóch lat pozbawienia wolności pod zarzutem lèse majesté. Jego zdrowie zostało poważnie zagrożone, a firmy zniszczone. Natychmiast przystąpił do odbudowy organizacji, która została stłumiona i zlikwidowana przez rząd w czasie wojny. Od tego momentu Toda służył jako łącznik między założycielem ruchu, Makiguchim, a Ikedą, który prowadził międzynarodową ewangelizację.

Podczas uwięzienia Toda przestudiował fragment sutry Niezmierzone znaczenia (uważany za wprowadzenie do Sutry Lotosu), który opisuje stan Buddy za pomocą 34 negacji - na przykład, że nie jest to „ani bycie, ani nieistnienie, to ani tamto kwadratowe ani okrągłe ”. Na tej podstawie doszedł do wniosku, że „Budda” to życie lub siła życiowa.

„Filozofia życia” na nowo przedstawia zasady sformułowane przez Nichirena: „trzy tysiące warunków w jednej chwili” ( ichinen sanzen ) i „obserwowanie własnego umysłu” ( kanjin )

Pojęcie siły życiowej jest kluczowe dla koncepcji Soka Gakkai dotyczącej roli religii i zastosowania nauk Nichirena. „Można powiedzieć, że nasze zdrowie, odwaga, mądrość, radość, chęć doskonalenia się, samodyscyplina itd. Zależą od naszej siły życiowej” - mówi Ikeda.

Podstawy rozwoju organizacji można znaleźć w pracach Tody w latach między zwolnieniem z więzienia (1945) a inauguracją (1951). Oficjalnie ponownie założył organizację, teraz pod skróconym pseudonimem Sōka Gakkai („społeczeństwo kreujące wartość”), włączył przebudzenia więzienia do doktryny Soka Gakkai, zaczął lokalizować członków, którzy rozproszyli się podczas wojna, zapoczątkował serię wykładów na temat Sutry Lotosu i listów Nichirena, podjął przedsięwzięcia biznesowe (w dużej mierze nieudane), aby zapewnić strumień dochodów organizacji, zapewnił osobistą zachętę dla wielu członków, uruchomił miesięcznik studyjny Daibyaku Renge (大 白蓮華) i gazeta Seikyo Shimbun rozpoczęły działania propagacyjne i zaangażowały w aktywny udział młodzieży, w tym Daisaku Ikedy, który miał zostać jego prawą ręką i następcą.

Brannen, chrześcijański misjonarz piszący w 1969 roku, opisuje program studiów Soka Gakkai w tym momencie jako „najbardziej niesamowity program indoktrynacji, jaki kiedykolwiek widziała Japonia”. Nowi członkowie uczęszczali na lokalne wykłady studyjne, subskrybowali cotygodniowe i miesięczne periodyki, studiowali komentarze Tody do Sutry Lotosu, zdawali coroczne egzaminy i otrzymywali tytuły za swoje osiągnięcia, takie jak wykładowca stowarzyszony, wykładowca, nauczyciel pomocniczy lub nauczyciel .:142: 208

Podczas „Wielkiej pędu krzewienia” w latach 1951–58 liczba Soka Gakkai każdego roku podwajała się i potrajała, w wyniku czego liczba zgłoszonych członków liczyła 750 000 rodzin.303

rozpoczął się przemówieniem inauguracyjnym Josei Tody w 1951 r., gdy objął on przewodnictwo w organizacji. Przed 1500 zebranymi członkami Toda postanowił nawrócić 750 000 rodzin przed śmiercią. Cel został osiągnięty na kilka miesięcy przed śmiercią Tody.: 285–286 Dokładność tej liczby nigdy nie została potwierdzona przez zewnętrzne źródła.: 199 Podstawowym nośnikiem wysiłków propagatorskich były spotkania dyskusyjne w małych grupach.: 252 Siłą napędową tego poparcia były wysiłki Daisaku Ikedy i Dywizji Młodzieżowej Soka Gakkai .:81:285–286 Segmenty japońskiej populacji, które zostały zmarginalizowane lub przemieszczone po wojnie, były bardzo zainteresowane ruchem. Sukces wysiłków propagacyjnych wstrząsnął tradycyjnym społeczeństwem japońskim; prasa opisywała wiele ekstremalnych przypadków propagacji, ale nie opisała wielu przykładów nawrócenia dokonanego przez „moralną perswazję”.

Istnieje kilka konkurujących ze sobą narracji, które próbują wyjaśnić, w jaki sposób Soka Gakkai był w stanie osiągnąć tak szybki wzrost. Jedna z narracji przedstawia motywację napędzaną „pozornie nieograniczonym entuzjazmem” jej członków: 199, który został wymyślony przez Todę i skierowany przez jego młodszych zwolenników.: 41 Publikacje organizacji wyrażają tę narrację. Ikeda wyjaśnił swoje własne wysiłki wprowadzenia innych do Soka Gakkai. Ikeda opisuje, w jaki sposób rozmnażanie zostało stworzone w Kamata (1952): 636 i Bunkyo (1953) .: 877–883 W swojej autobiograficznej powieści The Human Revolution, Ikeda omawia szczegółowo, w jaki sposób wysiłki propagacyjne rozwijały się w Osaka-Kansai region (1956) .: 1305–1422 Wspólne dla wszystkich trzech relacji były wysiłki zainicjowane przez indywidualnych członków, którym podobała się praktyka, wieloletnie wysiłki na rzecz budowania przyjaźni, odwiedziny domowe, spotkania w małych grupach i „przewodnictwo” dostarczone przez Todę. Wynikający z tego entuzjazm członków miał wybuchowy efekt. Seager: 57–59, 80, 99–101 i Strand: 129–130, dokument potwierdzający tę narrację.

Druga narracja analizuje ekspansję Soka Gakkai przez pryzmat socjologiczny. White, w pierwszej anglojęzycznej pracy socjologicznej nad Soka Gakkai, przypisuje wzrost, spójność i trwałość organizacji umiejętnościom organizacyjnym jej liderów, systemowi wartości i norm, które odpowiadają indywidualnym potrzebom członków oraz umiejętność dostosowywania się do zmieniających się czasów .:42–56 Według Dator struktura organizacyjna Soka Gakkai, która ceni indywidualne uczestnictwo w małych heterogenicznych grupach i równoległych stowarzyszeniach rówieśniczych według wieku, płci i zainteresowań, spełnia potrzeby społeczno-psychologiczne członków .

Trzecia narracja śledzi krytykę Soka Gakkai w popularnej prasie i innych sekt buddyjskich. Ta narracja sugeruje, że wysiłki propagacyjne zakończyły się sukcesem poprzez zastraszanie i działania przymusu popełnione przez członków Soka Gakkai: 80, 101: 217, takie jak praktyka niszczenia domowych ołtarzy Shinto nowych członków. Pojawiły się doniesienia o pojedynczych przypadkach przemocy przeprowadzonych przez członków Soka Gakkai, ale także o incydentach skierowanych przeciwko nim .:49:287 Fisker-Nielsen wątpi, czy deklarowane taktyki, takie jak przymus i zastraszanie, mogą w zadowalający sposób wyjaśnić ciągły sukces kampanii Soka Gakkai.

Wszyscy uczeni są zgodni co do skuteczności przywództwa Tody i Ikedy w całym Wielkim Pędzie Propagacji. Strand nazywa Todę „najbardziej innowacyjnym, najbardziej dynamicznym i odnoszącym największe sukcesy przywódcą religijnym swoich czasów”. Bardziej niż charyzmatyczny i przekonujący, był skuteczny dzięki swojemu głębokiemu osobistemu przekonaniu, że tylko Soka Gakkai może odnowić społeczeństwo w rozpaczy .:83–85 Używał zarówno agresywnej hiperboli, jak i melodramatu, jednocześnie ostrzegając nadgorliwych wyznawców, aby byli rozsądni w ich wysiłki na rzecz propagowania.: 102 Ikeda był operacyjnym szefem działań propagatorskich, służąc jako członek założyciel sztabu wykonawczego Wydziału Młodzieży (1951), a później jako szef sztabu (1954) .: 44

Toda zmarł 2 kwietnia 1958 r. Pogrzeb odbył się w jego domu, ale potem trumna została przeniesiona obok płaczącej, śpiewającej tłumy do świątyni Ikebukuro Jozaiji, gdzie został pochowany .:84 Ówczesny premier Nobusuke Kishi był na pogrzebie - coś, co wywołało zgorszenie „wielu Japończyków”, ale było świadectwem tego, jak Gakkai urosły do ​​siły, z którą należy się liczyć pod rządami Tody.:116

Murata twierdzi, że przez dwa lata po śmierci Tody była próżnią przywództwa, a Gakkai nie mieli p rezydentem, ponieważ nie było jasne, czy ktokolwiek byłby w stanie go zastąpić .:118 Inni uczeni nie zgadzają się, twierdząc, że Ikeda został de facto przywódcą Soka Gakkai od razu. Trzy miesiące po śmierci Tody Ikeda, w wieku 30 lat, został mianowany administratorem generalnym organizacji, w 1959 r. Został szefem jej zarządu, a 3 maja 1960 r. Jej trzecim prezesem.

Ikeda lata: 1960–

Jōsei Toda został zastąpiony na stanowisku prezydenta w 1960 przez 32-letniego Daisaku Ikedę. Ikeda miał stać się siłą moderującą i sekularyzującą.: 77 Ikeda formalnie zobowiązał organizację do przestrzegania zasad wolności słowa i wolności religii i nalegał od 1964 roku na łagodniejsze podejście do prozelityzmu. Pod kierownictwem Ikedy organizacja szybko się rozwinęła, zarówno w Japonii, jak i poza nią w latach 60-tych.

W ciągu pierwszych 16 miesięcy prezydentury Ikedy organizacja rozrosła się z 1 300 000 do 2 110 000 członków. Według własnych raportów, do 1967 roku liczba ta wzrosła do 6 240 000 rodzin. W 1968 r. Do budowy Sho-Hondo przyczyniło się ponad 8 milionów ludzi. W latach 1961–1968 dział naukowy organizacji (członkowie, którzy przystępują do stopniowych egzaminów z zagadnień doktrynalnych) urósł z 40 000 do 1 447 000. Do 1968 roku, pod kierownictwem Ikedy, dziennik Seikyo Shimbun osiągnął nakład 3,580 000 egzemplarzy. Obecnie w nakładzie 5,5 miliona egzemplarzy jest trzecim co do wielkości dziennikiem w Japonii.

W październiku 1960 roku, pięć miesięcy po jego inauguracji, Ikeda wraz z niewielką grupą pracowników odwiedzili Stany Zjednoczone i Kanadę ( Toronto) i Brazylii. W Stanach Zjednoczonych odwiedził Honolulu, San Francisco, Seattle, Chicago, Nowy Jork, Waszyngton i Los Angeles, spotykając się z członkami, przeważającą większością japońskich narzeczonych, na spotkaniach dyskusyjnych i poradniczych, zakładaniu lokalnych organizacji i mianowaniu liderów. brać odpowiedzialność. Zachęcał uczestników do zostania dobrymi obywatelami amerykańskimi, do nauki języka angielskiego i zdobycia prawa jazdy.

Ikeda rozszerzył również zakres i schemat działalności Gakkai. W 1961 roku Ikeda utworzył oddział organizacji, Biuro Kultury, aby zajmować się działalnością niereligijną. Miał wydziały do ​​studiowania i omawiania ekonomii, polityki, edukacji, mowy, a później w tym roku sztuki.

Ikeda i jego zespół odwiedzili kraje w Europie i Azji Południowo-Wschodniej w 1961 r. oraz Bliski i Środkowy Wschód w 1962 r. Do 1967 r. Ikeda odbył 13 podróży zagranicznych, aby wzmocnić organizacje zagraniczne. Równolegle do tych wysiłków Ikeda próbował znaleźć uniwersalne aspekty buddyzmu Nichirena oderwane od japońskiego kontekstu.

Pierwsza zagraniczna misja Gakkai, zwana „Nichiren Shoshu of America” (NSA), szybko się rozrosła i pochłonęła około 200 000 Amerykańscy zwolennicy w 1970 roku. Ikeda założył Soka Junior and Senior High Schools w 1968 roku i Soka University w 1971 roku. „Soka Gakkai International” (SGI) została formalnie założona w 1975 roku na Guam.

W 1961 roku Soka Gakkai utworzyła „Liga Polityczna Komei”. Siedmiu jego kandydatów zostało wybranych do Izby Radnych. W 1964 roku Ikeda utworzyła Komeito (Partia Czystego Rządu). W ciągu kilku wyborów stała się trzecią co do wielkości partią polityczną, gromadząc zazwyczaj 10–15% głosów. Partia New Komeito została założona w 1998 r. I jest sprzymierzona z Partią Liberalno-Demokratyczną (LDP) od 1999 r. Religijny i politolog Masaru Sato wyjaśnia, że ​​nie ma nic dziwnego w tym, że Komeito został członkiem koalicji rządzącej, tak jak Soka Gakkai stać się religią światową (jako SGI), a historia pokazuje związek między rządzącymi koalicjami a światowymi religiami. Wyjaśnia, że ​​w powojennej Japonii istniały dwie główne partie: Partia Liberalno-Demokratyczna reprezentująca interesy finansowe i wielkie korporacje oraz Japońska Partia Socjalistyczna w dużej mierze broniąca interesów związków zawodowych. Nie było jednej partii, która reprezentowałaby osoby, które nie należały do ​​żadnej z nich, np. Właścicieli sklepów, gospodyń domowych itp. Do czasu powstania partii Komeito tacy ludzie pozostawali na uboczu. W 2014 roku nowe Komeito zostało ponownie przemianowane na Komeito. Komeito ogólnie popiera program polityczny LDP, w tym reinterpretację pacyfistycznego artykułu 9 Konstytucji Japonii, zaproponowaną w 2014 r. Przez premiera LDP Shinzō Abe, aby umożliwić „obronę zbiorową” i walkę w konfliktach zagranicznych.

W 1969 roku wybitny profesor uniwersytetu imieniem Fujiwara Hirotatsu napisał książkę I Denounce Soka Gakkai (Soka Gakkai o kiru) , w której surowo skrytykował Gakkai. Gakkai i Kōmeitō próbowali wykorzystać swoją siłę polityczną, aby powstrzymać jego publikację. Kiedy Fujiwara ogłosiła próbę stłumienia, Soka Gakkai została ostro skrytykowana w japońskich mediach.

W odpowiedzi Ikeda dokonał poważnych zmian w przesłaniu Gakkai. Zobowiązał organizację do przestrzegania prawa do wolności słowa i wyznania. Przyznając, że organizacja była nietolerancyjna i nadmiernie wrażliwa w przeszłości, Ikeda wezwał do moderowania działań związanych z konwersją, otwartości na inne praktyki religijne i demokratyzacji organizacji. Lata ciągłego rozwoju Soka Gakkai dobiegły końca.:295

3 maja 1970 roku Ikeda wygłosił przemówienie na 33. walnym zgromadzeniu Soka Gakkai, które radykalnie zmieniło kierunek organizacji. Stwierdził, że przesłanie Nichirena można rozumieć jako absolutny pacyfizm, świętość ludzkiego życia i szacunek dla ludzkiej godności.

W latach siedemdziesiątych Ikeda pomógł przekształcić Soka Gakkai z organizacji skoncentrowanej na własnych członkach. wzrost do takiego, który skupia się na motcie „Pokój, kultura i edukacja”. 12 października 1972 roku, podczas oficjalnego otwarcia Shohondo w Taiseki-ji Ikeda ogłosił rozpoczęcie „Fazy Drugiej” Soka Gakkai, która zmieni kierunek z agresywnej ekspansji na ruch na rzecz międzynarodowego pokoju poprzez przyjaźń i wymianę.

W przemówieniu Ikeda ogłosił również, że członkowie Kōmeitō, którzy służyli na zgromadzeniach krajowych i lokalnych, zostaną usunięci ze stanowisk administracyjnych Soka Gakkai. Ikeda zrzekł się wszelkich planów stworzenia „krajowej platformy ordynacji”.

Przez lata Soka Gakkai dojrzewała pod przywództwem Ikedy, a jej wartości są zgodne z postępowym internacjonalizmem.

Ikeda zainicjował serię dialogów z wybitnymi postaciami politycznymi, kulturalnymi i akademickimi, które nazwał „dyplomacją obywatelską”. W 1970 roku prowadził dialog z Richardem von Coudenhove-Kalergi na temat kwestii Wschodu i Zachodu oraz przyszłych kierunków, jakie może obrać świat. Ikeda prowadził dziesięciodniowy dialog z Arnoldem J. Toynbee w latach 1972-1974, który zaowocował wydaniem książki „Choose Life”. W 1974 roku prowadził dialog z André Malraux. Dziś liczba jego dialogów z uczonymi, przywódcami, aktywistami i innymi osobami osiągnęła 7 000.

W 1974 Ikeda odwiedził Chiny, potem Związek Radziecki i ponownie do Chin, kiedy spotkał się z Zhou Enlaiem. W 1975 r. Ikeda spotkał się z ówczesnym Sekretarzem Generalnym ONZ Kurtem Waldheimem i Sekretarzem Stanu Stanów Zjednoczonych Henry Kissingerem. Ikeda przedstawił Waldheimowi petycję, zorganizowaną przez młodzież Soka Gakkai, wzywającą do zniesienia broni jądrowej i podpisaną przez 10 000 000 osób.

Poprzednie stosunki z sektą Nichiren Shoshu

W 1990 roku Nichiren Shōshū administracja ekskomunikowała Soka Gakkai, z którą był związany od 1952 roku. W odpowiedzi Soka Gakkai przeciwstawił się, przedstawiając w zarysie odstępstwo Nichirena Shoshu od własnej interpretacji doktryn Nichirena, wraz z oskarżeniami o symonię i hedonizm wśród jej rangą kapłanów. Sekta potępiła również Ikedę za porzucenie agresywnego stylu propagowania (shakubuku), który doprowadził do społecznej krytyki grupy świeckich, choć nie kapłaństwa.

Kapłani dalej oskarżali organizację o bezbożność i świętokradcze zachowanie, powołując się na piosenkę Ode to Joy wraz z promocją jej muzycznego wykonania, Dziewiąta Symfonia jako dowód na nauki niebuddyjskie.

W 2014 roku Soka Gakkai przepisał swój regulamin, aby odzwierciedlić że nie ma już żadnego związku z Nichirenem Shoshu ani jego doktryną.

„Witryna internetowa Soka Spirit założona w latach 90., która krytykuje Nichirena Shoshu, jest nadal aktywna.

Soka Humanism

Soka Gakkai praktykuje to, co zostało nazwane „ Soka Humanizmem” , co przypisuje nauczaniu Sutry Lotosu, że „Budda jest samym życiem”.

Odpowiednio, organizacja twierdzi również, że celem ludzkiej działalności i religii jest dobro ludzi. Daisaku Ikeda pisze:

„Buddyzm Nichirena jest o istotach ludzkich. . . Najważniejszy jest człowiek. Narodowość, pozycja społeczna, ideologia - nic z tego nie ma znaczenia. Istota ludzka jest fundamentem. ”Nichiren napisał„ jeśli myślisz, że prawo jest poza tobą. . jest to niższa nauka. „Ruch jest postrzegany jako podstawa globalnego ruchu„ intelektualnego humanizmu ”, opowiadającego się za„ współczującym działaniem ”, polegającym na usuwaniu cierpienia i obdarzaniu radością. Epp mówi o Ikedzie:„ Zawsze wykazuje troskę o „element ludzki” co pozwala mu uniknąć prozelityzmu; nie „oddaje się rytualnym zwrotom”; (str. 71) i „. . . pełnia człowieka i szczęście są absolutnie centralne ”w jego filozofii.

W maju 1970 roku Daisaku Ikeda wyjaśnił, że rola Soka Gakkai, wykraczająca poza prozelityzm, polegała na stworzeniu podstaw humanizmu we wszystkich aspektach społeczeństwa. Ponadto wysiłki kulturowe Soka Gakkai są postrzegane przez jej zwolenników jako przejaw buddyjskiego humanizmu i mają na celu stworzenie pokojowego i bardziej ludzkiego społeczeństwa.

„Pokój, kultura i edukacja”

W latach siedemdziesiątych Soka Gakkai zaczęła rekonceptualizować siebie jako organizację promującą temat „Pokój, kultura i edukacja”.

W późniejszych latach te trzy tematy zostały zinstytucjonalizowane w ramach statut Soka Gakkai International z 1995 roku.

Działania na rzecz pokoju

Działania pokojowe grupy można prześledzić wstecz do ery Tody - na spotkaniu sportowym w 1957 roku Toda wezwał do pełnego zakaz broni jądrowej. Petycja skierowana przeciwko broni jądrowej w 1975 r. Przez młodzieżową dywizję Gakkai zebrała 10 milionów podpisów i została przekazana ONZ .:84

Soka Gakkai została uwzględniona w zbiorowej odpowiedzi buddyjskiej na „Deklarację UNESCO w sprawie Rola religii w promowaniu kultury pokoju ”, założona w Barcelonie w grudniu 1994 r. Wkład Soka Gakkai w budowanie kultury pokoju podsumowuje dyplomacja międzyludzka, promocja spotkań dyskusyjnych w małej społeczności z egalitarystami. obyczaje odzwierciedlające tradycję Lotosu, promowanie wartości współczucia, mądrości i odwagi w promowaniu działań mających na celu pielęgnowanie obywatelstwa światowego oraz uczestnictwo w wydarzeniach kulturalnych w celu wspierania kultury pokoju. Działacze na rzecz pokoju i praw człowieka, tacy jak dr Lawrence Carter z Morehouse College i rabin Abraham Cooper z Simon Wiesenthal Center, który współpracował z Soka Gakkai przy różnych wystawach i prezentacjach, chwalą wysiłki organizacji.

SGI pełnił status konsultacyjny przy Radzie Gospodarczej i Społecznej ONZ od 1983 r. Jako organizacja pozarządowa współpracująca z ONZ, SGI jest aktywna w edukacji publicznej, koncentrując się głównie na pokoju i rozbrojeniu za pomocą broni jądrowej, prawach człowieka i zrównoważonym rozwoju.

Każdego roku Ikeda publikuje propozycję pokoju, która bada globalne wyzwania w świetle nauk buddyjskich. Propozycje są specyficzne i obszerne i obejmują takie tematy, jak budowanie kultury pokoju, promowanie rozwoju ONZ, rozbrojenie nuklearne, zakaz dzieci-żołnierzy, wzmocnienie pozycji kobiet, promocja inicjatyw edukacyjnych w szkołach, np. edukacja w zakresie praw i zrównoważonego rozwoju, a także wezwania do przebudzenia ducha ludzkiego i wzmocnienia pozycji jednostki. Pełne teksty ostatnich propozycji są dostępne na stronie internetowej SGI. Toda Institute for Global Peace and Policy Research opublikował zbiór aktualnych fragmentów.

Soka Gakkai wykorzystuje swoje środki finansowe na szereg działań obywatelskich. Jako organizacja pozarządowa ONZ brała udział w wielu działaniach i wystawach we współpracy z ONZ.

Soka Gakkai jest aktywna w edukacji publicznej, koncentrując się głównie na pokoju i broni jądrowej. rozbrojenie, prawa człowieka i zrównoważony rozwój. Jest sponsorem wystaw, takich jak „Kultura pokoju dla dzieci”, która była prezentowana w holu budynku ONZ w Nowym Jorku oraz „Broń jądrowa: zagrożenie dla naszego świata”. Soka Gakkai wniósł także wkład w inicjatywę The Earth Charter, wystawiając wystawę „Seeds of Change”, „mapę” wskazującą drogę do zrównoważonego stylu życia ”.

SGI promuje inicjatywy środowiskowe poprzez działania edukacyjne, takie jak wystawy, wykłady i konferencje, a także bardziej bezpośrednie działania, takie jak projekty sadzenia drzew i działania Centrum Ochrony Środowiska Amazonii prowadzone przez SGI w Brazylii. Jeden z naukowców cytuje Daisaku Ikedę, prezesa SGI, aby opisać takie inicjatywy jako buddyjski bodziec do bezpośredniego zaangażowania publicznego równolegle z wysiłkami prawnymi mającymi na celu rozwiązanie problemów środowiskowych. W Indiach Bharat Soka Gakkai (SGI w Indiach) zadebiutował wystawą objazdową „Seeds of Hope”, wspólną inicjatywą SGI i Earth Charter International. Podczas otwarcia wystawy w Panaji, indyjskiej stolicy stanu Goa, szef planowania regionalnego, Edgar Ribeiro, mówił o opóźnionych wysiłkach na rzecz wdrożenia przepisów środowiskowych oraz o tym, że: „Tylko ruch ludowy może przyspieszyć zrównoważony rozwój”. W Malezji, przewodniczący Datuk University College Tunku Abdul Rahman, dr Tan Chik Heok, powiedział, że ta wystawa pomogła „stworzyć świadomość siły pojedynczej osoby w wywoływaniu fal pozytywnych zmian w środowisku i społeczeństwie.”

Soka Gakkai założyła wiele instytucji i ośrodków badawczych, aby promować swoje wartości pokojowe. Instytut Filozofii Orientalnej (założony w 1962 r.) Wyjaśnia, między innymi, istotę buddyzmu w badaniach nad pokojem.

Amazon Ecological Research Centre (założony przez Ikedę w 1992 r.) Pod Manaus w Brazylii jest pionierem zalesiania , utworzenie regionalnego banku nasion i eksperymentów w agroleśnictwie.

Ikeda Center for Peace, Learning i Dialogue (założone w 1993 roku jako Boston Research Centre for the 21st Century) promuje dialog między uczonymi a działaczy na rzecz zapobiegania wojnie i promowania szacunku dla życia.

Toda Peace Institute (dawniej nazywany Toda Institute for Global Peace and Policy Research) (założony w 1996 r.) prowadzi pokojowe badania polityki międzynarodowej poprzez międzynarodowe konferencje i częste publikacje.

Pacyfistyczne stanowisko Soki Gakkai zostało zakwestionowane, wraz z poparciem grupy dla Komeito, nie zaprzeczając, że grupa jest bardzo aktywna w „próbach ustanowienia podstaw pokoju na świecie”.: 84 W Japonii , tam jest szeroko rozpowszechnione negatywne postrzeganie pacyfistycznego ruchu SGI, który jest uważany za zwykły public relations grupy.

Linus Pauling, laureat Pokojowej i Chemicznej Nagrody Nobla, pochwalił Daisaku Ikedę specjalnie za jego pracę na rzecz wspierania trwałego pokoju na świecie.

Dr. Lawrence Carter, kapelan w międzynarodowej kaplicy Martina Luthera Kinga Jr. w Morehouse College, uważa Soka Gakkai za ważnego sojusznika w przekazywaniu przesłania praw obywatelskich i niestosowania przemocy do kultur innych niż te, które są chrześcijańskie. Powiedział, że Ikeda i Soka Gakkai, poprzez działania takie jak Victory Over Violence, pomogli w jego pracy nad „ożywieniem spuścizny króla”.

Simon Wiesenthal Center, międzynarodowa organizacja praw żydowskich, pracował również z Soka Gakkai. Rabin Abraham Cooper kierował jego wysiłkami na Pacyfiku i we współpracy z Soka Gakkai otworzył japońską wersję wystawy Centrum Holokaustu. Cooper powiedział, że zaangażowanie organizacji faktycznie poprawiło ekspozycję, a dzięki Soka Gakkai Centrum Wiesenthal znalazło więcej partnerów w Japonii.

Działania kulturalne

Soka Gakkai sponsoruje wiele wydarzeń kulturalnych dla swoich członków, jak również dla ogółu społeczeństwa.

Organizacje zależne Soka Gakkai są również obecne w społeczności. Stowarzyszenie Min-On Concert jest spółką zależną od Soka Gakkai, którą Ikeda założył w 1963 roku. Co roku sponsoruje ponad 1100 koncertów. Sponsorował tournee międzynarodowych artystów, takich jak La Scala Opera Company, o której Ikeda powiedział dyrektorowi Min-On, że „chciał, aby przeciętny Japończyk oglądał sztukę pierwszej klasy, nawet jeśli straciliśmy dużo pieniędzy”.

Ikeda założył także Tokyo Fuji Art Museum w 1983 roku. Znajdują się w nim zbiory sztuki zachodniej i orientalnej oraz brał udział w wymianie z muzeami na całym świecie.

Soka Gakkai rozważa taniec i inne gatunki performansu sztuka być głównym aspektem jej działań pokojowych. Ma długą tradycję „festiwali kultury”, zapoczątkowanych w latach pięćdziesiątych XX wieku, które przybierają formę gimnastyki grupowej (poprzez znane na całym świecie formacje gimnastyczne), orkiestr marszowych, tradycyjnych zespołów, orkiestr, baletów czy występów chóralnych. Soka Gakkai postrzega te działania jako pojazdy dla swoich członków do doświadczenia umiejętności współpracy z innymi, możliwości zaangażowania się w osobistą dyscyplinę, jaką zapewniają sztuki widowiskowe, oraz okazji do pokonania przeszkód i podjęcia własnej „ludzkiej rewolucji”. Wzmacniają sieci rówieśnicze oraz zrozumienie i zaangażowanie w cele organizacji. Ponadto są postrzegane jako wyraz buddyjskiego humanizmu i są zgodne z ideałami Soka Gakkai dotyczącymi tworzenia pokojowego i bardziej humanitarnego społeczeństwa.

Tradycja, która rozpoczęła się w Japonii, została skopiowana w innych organizacjach Soka Gakkai na świecie.

Skrzydła muzyczne i taneczne organizacji są zorganizowane w zespoły lub zespoły w lokalnych i poziomy narodowe i są podzielone na następujące kategorie:

• Kobiecy Korpus Perkusji / Zespoły marszowe (Korpus Kotekitai SG)
• Zespoły marszowe / zespoły koncertowe (Zespoły Taiyo Ongakutai SG )
• Drum and Bugle Corps
• Symphony Orchestras
• Zespoły popowe
• Tradycyjne grupy
• Mężczyźni / kobiety / chóry mieszane
• Młodzieżowe grupy taneczne
• Zespoły taneczne dla dorosłych / zespoły baletowe
• Zespoły gimnastyczne (wszystkie męskie / mieszane)

Działania edukacyjne

Działania edukacyjne Soka Gakkai są często określane jako edukacja Soka. Kilka instytucji edukacyjnych zostało założonych przez Soka Gakkai lub zostało zainspirowanych pismami edukacyjnymi trzech prezydentów Soka Gakkai.

Organizacja

Formalnie Soka Gakkai International jest organizacją patronacką wszystkie organizacje narodowe, podczas gdy sama Soka Gakkai odnosi się do ramienia japońskiego. Soka Gakkai utrzymuje międzynarodową obecność polityczną jako zarejestrowana organizacja pozarządowa przy ONZ .:273

Podstawową funkcjonalną jednostką organizacyjną jest Blok - grupa członków z sąsiedztwa, którzy regularnie spotykają się w celu dyskusji, nauka i zachęta. Pewna liczba bloków tworzy dzielnicę, a dzielnice są pogrupowane w rozdziały. Stamtąd Soka Gakkai jest podzielona na obszary, regiony, prefektury i wreszcie terytoria - wszystko pod parasolem organizacji krajowej. Dyskusje i spotkania studyjne, podstawowe działania organizacyjne, są prowadzone głównie na poziomie Bloku, chociaż zdarzają się okazjonalne spotkania na każdym poziomie.

Członkostwo

Soka Gakkai wraz ze swoimi międzynarodowy oddział Soka Gakkai International (SGI), określany jako „największa na świecie świecka grupa buddyjska i najbardziej zróżnicowana w Ameryce”. Soka Gakkai International ma łącznie ponad 12 milionów zwolenników. Większość z nich należy do japońskiej organizacji, której oficjalna liczba członków wynosi 8,27 miliona gospodarstw domowych. Według statystyk Agencji ds. Kultury (organu japońskiego Ministerstwa Edukacji) japońska organizacja liczyła 5,42 miliona indywidualnych członków w 2000 roku.

Badanie przeprowadzone w Europie wykazało, że większość nowych członków dołączyła, ponieważ osobowości osób, które spotkali w organizacji; ale największym powodem kontynuacji są pozytywne zmiany, jakie widzą w swoim życiu.

Lista prezydentów Soka Gakkai

Poniżej znajduje się lista prezydentów Soka Gakkai:

1. Tsunesaburō Makiguchi - (18 listopada 1930-2 maja 1944)
2. Jōsei Toda - (3 maja 1951-2 maja 1960)
3. Daisaku Ikeda - (3 maja 1960 - 24 kwietnia 1979) + ( Honorowy Prezydent Międzynarodowego Związku Soka Gakkai: 1979 - zasiadający)
4. Hiroshi Hōjō - (24 kwietnia 1979 - 18 lipca 1981)
5. Einosuke Akiya - (18 lipca 1981 - 9 listopada 2006)
6. Minoru Harada - (9 listopada 2006 - zasiedziały)

Wpływy gospodarcze i społeczne

Gazeta Soka Gakkai, Seikyo Shimbun , ma 5,5 miliona czytelników. Magazyn Forbes oszacował, że organizacja ma dochód w wysokości co najmniej 1,5 miliarda dolarów rocznie. Religijny Hiroshi Shimada oszacował bogactwo Soka Gakkai na 500 miliardów jenów.

Prezydent SGI, Daisaku Ikeda, został opisany przez dziennikarkę Teresę Watanabe jako jedną z najpotężniejszych i najbardziej tajemniczych osób w Japonii. W artykule SFGate z San Francisco z 1995 roku opisano Ikedę jako „charyzmatycznego przywódcę”, który potrafi okazywać gwałtowny temperament w życiu prywatnym. Według religijnej uczonej Jane Hurst nic nie wskazuje na to, że wykorzystywał swoją pozycję, a jego dom określano jako „skromny”.

Polityka japońska

Praca humanitarna

Soka Gakkai prowadzi projekty pomocy humanitarnej w regionach dotkniętych katastrofą. Jako organizacja jest oddana nie tylko osobistemu rozwojowi duchowemu, ale także zaangażowanej pracy społecznej. Po trzęsieniu ziemi i tsunami z 11 marca 2011 r. W Japonii, obiekty Soka Gakkai stały się schronieniem dla przesiedleńców i ośrodkami przechowywania żywności i zapasów dla ofiar. Pomoc obejmowała również wsparcie społeczności przez grupy młodzieżowe, globalne zbieranie funduszy dla ofiar i wsparcie duchowe. Członkowie SGI-Chile zbierali zapasy, aby dostarczyć je do ośrodka pomocy humanitarnej po trzęsieniu ziemi w tym kraju w 2014 roku.

Opinia społeczna

Obecnie Soka Gakkai rzadko jest krytykowana w mediach głównego nurtu. Ikeda od czasu do czasu publikuje artykuły redakcyjne do głównych gazet, które również drukują raporty o biznesie Gakkai. Odkąd partia Komeito dołączyła do koalicji rządzącej w 1999 r., Powszechna krytyka mediów pod adresem Soka Gakkai osłabła i Soka Gakkai zyskuje akceptację jako część japońskiego głównego nurtu. Pojawił się „pęknięty widok” Soka Gakkai w Japonii. Z jednej strony jest postrzegany jako ruch zaangażowany politycznie i społecznie; z drugiej strony niektórzy Japończycy nadal postrzegają go z podejrzliwością. James R. Lewis twierdzi, że percepcja Soka Gakkai ucierpiała z powodu sensacyjnego i często nieodpowiedzialnego traktowania przez media, mimo że grupa stała się odpowiedzialnym członkiem społeczeństwa. Inni uczeni odrzucają etykietkę kultu. Niektórzy uczeni, którzy wykorzystują typologię Bryana R. Wilsona dotyczącą nowo powstających denominacji, klasyfikują ją jako „gnostycko-manipulacjonistyczną”, kategorię nauk utrzymującą, że świat może się poprawić, gdy ludzie opanują odpowiednie środki i techniki do przezwyciężenia swoich problemów. Według Anne Mette Fisker-Nielsen, „nieustępliwa, ale odnosząca duże sukcesy prozelityzacja Soki Gakkai w latach pięćdziesiątych wzbudziła strach w szerszym społeczeństwie. Soka Gakkai była przedstawiana przez media jako agresywna, a nawet brutalna - chociaż trudno jest znaleźć dowody”. W latach pięćdziesiątych Soka Gakkai był stosunkowo radykalnym ruchem, który pozostawał poza głównym nurtem społeczeństwa japońskiego, ale od czasu założenia Komeito w latach sześćdziesiątych XX wieku znacznie ograniczył swoją działalność i stał się ruchem bardzo głównego nurtu, zwłaszcza po tym, jak Komeito dołączył do rząd koalicyjny w 1999 roku.

Soka Gakkai od dawna jest przedmiotem krytyki w japońskich tabloidach prasowych. Krytykę prasową pod adresem Soka Gakkai należy rozpatrywać w kontekście negatywnych relacji prasowych na temat nowych ruchów religijnych w ogóle. Ważne jest, aby zrozumieć, że dziennikarstwo japońskie różni się od dziennikarstwa zachodniego. Uczeni zwracają uwagę, że mniej niż dwa procent dziennikarzy w Japonii ma stopnie naukowe z dziennikarstwa. To plus słabe przepisy dotyczące zniesławienia pozostawiają niewiele możliwości dla ofiar złośliwego zniesławienia. Richard Seager, profesor nadzwyczajny religii w Hamilton College, pisze, że czas przestać być nadmiernie intrygowany historią kontrowersji Soka Gakkai. „W ciągu stosunkowo krótkiego okresu Soka Gakkai przeniosła się z marginesów japońskiego społeczeństwa do głównego nurtu”.

We wczesnych powojennych dziesięcioleciach Soka Gakkai uwikłała się w różne kontrowersje i określenia „kult” i „kult jednostki” zostały do ​​niego przywiązane. Twierdzenia o uwielbieniu osobowości w stosunku do Daisaku Ikedy są jednym z głównych punktów krytyki ze strony outsiderów i byłych praktyków organizacji. Część krytyki pochodzi również od jego byłego współpracownika, Nichirena Shoshu, który podzielał te same negatywne opinie w dniu 28 listopada 1991 r., Powołując się na twierdzenia o herezji. Niemniej jednak, zgodnie z poglądami organizacji, zarzuty te w dużej mierze wynikały zarówno z negatywnych, jak i zniekształconych relacji w mediach.

Nowsze stypendia ogólnie obalają dawną kultową nazwę Soka Gakkai, zwracając uwagę na dojrzewanie organizacji, postępowe cechy i wzywa swoich członków, by byli doskonałymi obywatelami. Krytyka organizacji nadal istnieje, do której organizacja opisuje swoją wizję i strukturę jako ciągłą pracę nad humanistycznym postępem i ciągłym doskonaleniem.

Republika Urugwaju uhonorowała 25. rocznicę powstania SGI pamiątkowym znaczkiem pocztowym. Znaczek został wydany 2 października, w rocznicę pierwszej zagranicznej podróży prezydenta SGI Ikedy w 1960 roku.

W 2005 roku Narodowa Rada Młodzieży Singapuru przyznała młodzieży z Soka Gakkai w Singapurze nagrodę za „usługi dla społeczności i młodzieży "pracy.

Soka Gakkai z Republiki Kuby (SGRC) uzyskała uznanie prawne w 2007 r. po oficjalnej wizycie Daisaku Ikedy w 1996 r. Składa się z około 500 osób rozsianych po większości krajów prowincji kraju.

W 2008 roku Ikeda został laureatem Orderu Przyjaźni, przyznawanej przez Federację Rosyjską cudzoziemcom, których praca, czyny i wysiłki miały na celu poprawę stosunków z Federacja Rosyjska i jej obywatele.

W 2012 roku prezydent Republiki Chińskiej (Tajwan) Ma Ying-jeou wyraził uznanie dla Stowarzyszenia Taiwan Soka za wieloletnie wysiłki w dziedzinie opieki społecznej, edukacji i nauczanie religijne. Wskazał, że otrzymał od rządu Tajwanu liczne nagrody, takie jak „Nagroda za wybitną organizację społeczną”, „Nagroda za wkład w edukację społeczną” i „Nagroda za wybitną organizację religijną”.

W 2015 roku , Włoski premier Matteo Renzi podpisał porozumienie, które uznaje Soka Gakkai za „konkordat” (It: „Intesa”), który przyznaje religiom status w „specjalnym„ klubie ”wyznań, z którymi rząd konsultował się przy pewnych okazjach. mianować kapelanów w wojsku - konkordat nie jest potrzebny do mianowania kapelanów w szpitalach i więzieniach - i, co może ważniejsze, częściowo finansowany z pieniędzy podatników ”. Status ten ma jedenaście innych wyznań religijnych. W tym samym roku organizacja założycielska Soka Gakkai w Stanach Zjednoczonych (SGI-USA) stała na czele pierwszego „Szczytu przywódców buddyjskich” w Białym Domu, w którym wzięło udział 125 przywódców i nauczycieli z 63 różnych społeczności i organizacji buddyjskich.

W Indiach Soka Gakkai jest kojarzona z odnowionym zainteresowaniem buddyzmem wśród młodzieży anglojęzycznej z miejskiej, wyższej klasy średniej.

Wśród nowych europejskich ruchów religijnych europejska organizacja Soka Gakkai jest jeden z najbardziej aktywnych uczestników dialogów z Biurem Doradców ds. Polityki Europejskiej Komisji Europejskiej.

Chociaż nie wszyscy są formalnie powiązani z Soka Gakkai, istnieje wiele instytucji zagranicznych, które postrzegane są jako stowarzyszone Soka Gakkai lub z Ikedą. Należą do nich Ikeda Peace Institute w Cambridge, Massachusetts; Toda Institute of Oriental Philosophy na Hawajach; oraz instytucje edukacyjne w Stanach Zjednoczonych, Brazylii, Singapurze, Malezji i Chinach.