Coro, Wenezuela

Coro to stolica stanu Falcón i drugie najstarsze miasto Wenezueli (po Cumanie). Została założona 26 lipca 1527 roku przez Juana de Ampíes jako Santa Ana de Coro. Znajduje się na południu Półwyspu Paraguaná na przybrzeżnej równinie, otoczonej przez Park Narodowy Médanos de Coro od północy i Sierra de Coro na południu, kilka kilometrów od portu (La Vela de Coro) w Morze Karaibskie położone w równej odległości między Ensenada de La Vela i Golfete de Coro.

Ma szeroką tradycję kulturową, która wywodzi się z bycia miejską osadą założoną przez hiszpańskich zdobywców, którzy skolonizowali wnętrze kontynentu. Była to pierwsza stolica prowincji Wenezuela i głowa pierwszego biskupa założonego w Ameryce Południowej w 1531 roku. Jako Neu-Augsburg była pierwszą niemiecką kolonią w obu Amerykach pod panowaniem Welserów. Z tego regionu zrodził się ruch, który zapoczątkował niepodległość i obronę klas zdominowanych w Wenezueli; jest również uważany za kolebkę wenezuelskiego ruchu federalistycznego w epoce republikańskiej.

Dzięki historii miasta, kulturze i dobrze zachowanej architekturze kolonialnej, „Coro i jego port La Vela” został wyznaczony w 1993 roku jako miejsce światowego dziedzictwa UNESCO, stając się tym samym pierwszym miejscem w Wenezueli, któremu nadano ten tytuł. Od 2005 roku znajduje się na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO w niebezpieczeństwie.

Spis treści

• 1 Nazwa miejsca
• 2 Historia
  • 2.1 Wczesna historia
  • 2.2 Upadek i wzrost
  • 2.3 Niepodległość
• 3 Geografia
  • 3.1 Klimat
• 4 Polityka i rząd
• 5 Ochrona przyrody i miejsce światowego dziedzictwa
  • 5.1 Zabytki i atrakcje turystyczne
• 6 Okolica
• 7 Gospodarka
• 8 Zobacz także
• 9 Referencje
• 10 Linki zewnętrzne

• 2.1 Wczesna historia
• 2.2 Upadek i wzrost
• 2.3 Niezależność

• 3.1 Klimat

• 5.1 Zabytki i atrakcje turystyczne

Nazwa miejscowości

W chwili powstania miasto nosiło nazwę Santa Ana de Coro (trwa obecnie nieudana kampania mająca na celu wykupienie kolonialnej nazwy miasta) w stylu hiszpańskim, który nazwał nowe miasta w Ameryce zgodnie z kalendarzem katolickim, któremu towarzyszy nazwa pochodzenia indyjskiego. Zgodnie z tradycją, słowo coro pochodzi od słowa Caquetio curiana , oznaczającego „miejsce wiatrów”. Jednak według autorytatywnego hiszpańskiego słownika DRAE, słowo coro w swoim drugim znaczeniu oznacza „wiatr północno-zachodni” i pochodzi z łacińskiego caurus .

Historia

Wczesna historia

Miasto zostało założone 26 lipca 1527 roku przez Juana Martín de Ampués pod nazwą Santa Ana de Coro. Ampíes zobowiązał się szanować autorytet rdzennego wodza Manaure'a, najwyższego autorytetu tubylców tego regionu, ludu Caquetio. rodzina bankowo-handlowa. Rodzina otrzymała Prowincję Wenezueli (jako Klein-Venedig ) od cesarza Karola V na eksplorację, zakładanie miast i eksploatację zasobów tego rozległego terytorium rozciągającego się od Cabo de la Vela (półwysep Guajira) do Maracapana (niedaleko Barcelony, Anzoátegui). Z Coro wyłoniły się liczne wyprawy na wenezuelskie i kolumbijskie Llanos, Andy i rzekę Orinoko w poszukiwaniu El Dorado, które pozwoliły zdobywcom zbadać te rozległe terytoria. Rząd Welserów kończy się w 1545 roku z powodu zerwania kontraktu i konfliktu interesów między nimi a hiszpańskimi konkwistadorami, którzy badali terytorium z innych centralnych punktów hiszpańskiego imperium w Ameryce. Miasto było na początku „przyczółkiem” lub przyczółkiem Hiszpanów podczas podboju i kolonizacji w zachodniej i środkowej Wenezueli. Od nich opuściły wyprawy eksploracji i zakładania nowych miast.

Santa Ana de Coro straciła polityczną stolicę prowincji Wenezuela (znanej również jako prowincja Coro w oficjalnych dokumentach tamtych czasów) w Caracas w 1578 roku , motywowany wielokrotnymi najazdami piratów (jedną z nich była Ekspedycja Preston Somers), a zwłaszcza surowością klimatu. W końcu nie było już siedzibą biskupstwa w 1636 roku.

Upadek i wzrost

W XVII wieku Coro nawiedził huragan i najazdy piratów, do tego stopnia, że pojawiał się na ówczesnych listach przebojów w języku angielskim i francuskim pod tytułem „zniszczony”. Jednak te klęski pozostawiły nietkniętą wieś, z jej produktywną mocą, która pozwoliła mu powoli odzyskać siły. Tak więc pod koniec XVIII i na początku XIX wieku osiąga swój szczyt kolonialny. Właśnie z tego okresu są najlepiej zachowane budynki cywilne w mieście.

W 1795 roku doszło do powstania niewolników i ogólnie zdominowanych klas społecznych w Sierra de Coro, na czele z wolnym zambo José Leonardo Chirino, które miało na celu wyeliminowanie niewolnictwa i ustanowienie reżimu republikańskiego, znanego wówczas jako „prawo francuskie”. Ruch, który byłby zwiastunem procesu niepodległościowego, zakończyłby się klęską, schwytaniem i zabiciem przywódcy rebeliantów.

Niepodległość

Wydarzenia przed wojną o niepodległość w 1806 roku , wylądował w swoim porcie La Vela de Coro wyzwoleńcza wyprawa kierowana przez Francisco de Miranda, prekursora hiszpańsko-amerykańskich wojen o niepodległość, przyniosłaby trójkolorowy, który po latach ostatecznie zaadoptował Gran Colombia, który jest teraz podstawą oficjalnego flaga trzech republik amerykańskich, Kolumbii, Wenezueli i Ekwadoru. Było to wtedy w porcie La Vela de Coro, który jako pierwszy został podniesiony w Wenezueli.

Na początku wenezuelskiej wojny o niepodległość Coro, Maracaibo i Gujana nie stosowały się do przepisów Junta Suprema de Caracas w dniu 19 kwietnia 1810 roku, pozostając lojalnym hiszpańskim rządom. Następnie utworzył bastion Imperium Hiszpańskiego, aby wylądować na jego wybrzeżach wojska, które ostatecznie niszczą Pierwszą Republikę Wenezueli. W 1821 r. Wreszcie prowincja Coro włącza się w proces niepodległościowy, zdobywając miasto przez wojska pod wodzą bohaterki Josefy Camejo i grupy patriotów, którzy od dawna spiskują. Zanim generał Rafael Urdaneta najechał z Maracaibo, dowodząc armią grankolumbijską, miasto zostało zwolnione kilka dni wcześniej dla armii Coro dowodzonej przez Camejo.

Wojna o niepodległość, a później wojny domowe XIX wiek (w tym wojna federalna, która rozpoczęła się w Coro), pozostawiając miasto opustoszałe i zniszczone jego pole, co pogrążyło ją w okresie upadku, który miał przywrócić połowę odwiertu do XX wieku wraz z budową rafinerii ropy naftowej w Paraguanie Półwysep i zmiany w Wenezueli po przejściu wsi do miasta z ropą.

Od wczesnych lat 50. Coro zostało uznane za dziedzictwo narodowe.

Geografia

Coro znajduje się na północ od regionu Coro, na przejściu między wenezuelskim pasmem przybrzeżnym a Cordillera de Mérida. Znajduje się na przybrzeżnej równinie roślinności kserofitów (19 msn) obejmującej cały zachodni stan Falcón i dociera do najwęższego punktu w samym mieście, zamykając kilka mil na wschód od Coro u podnóża Sierra de Falcón. Na północy leży Przesmyk Médanos, nazwany tak, że powstał w formacji wydm lub pól piaszczystych, które zostały uformowane przez uporczywe wiatry i prądy morskie. Przesmyk łączy Półwysep Paraguaná z lądem. na południe od miasta znajdują się podnóża Sierra de Falcón.

Klimat

Coro ma gorący, półpustynny klimat (Köppen: BSh ) z średnio około 382 milimetrów lub 15 cali opadów rocznie. Największe opady występują od października do grudnia. Średnia temperatura wynosi 28,9 ° C (84,0 ° F), przy minimalnej temperaturze 25 ° C (77 ° F) i maksymalnej 34 ° C (93,2 ° F). Miasto jest słoneczne, a słońce świeci średnio przez ponad 3100 godzin w roku. Charakteryzuje się silnymi wiatrami, które mogą rejestrować prędkość 35 kilometrów na godzinę (22 mph; 19 kn).

Polityka i rząd

Ze względu na status stolicy stanu, Coro to miejski ośrodek, wokół którego żyje polityczne życie Falcón. Jest to stolica polityczno-administracyjna, w której mieści się siedziba władz stanowych, m.in. Rady Okręgowej, Gubernatora, sądów i siedziby (rektor) Universidad Nacional Experimental Francisco de Miranda, a także rozległy większość przedstawicieli krajowych organów rządowych. Jest także stolicą gminy Miranda, do której dołączone są agencje miejskie.

Gubernator i gmina jest obecnie prowadzona przez zwolenników prezydenta Hugo Rafaela Cháveza Fríasa na politycznej mapie Wenezueli. gubernatorzy i burmistrzowie trend Cháveza (MVR). Jednak w wyborach w grudniu 2007 r., Referendum w sprawie propozycji reformy konstytucyjnej, ta partia i towarzyszące mu wówczas ugrupowania polityczne były pierwszą porażką po ośmiu latach kolejnych sukcesów wyborczych. Marża Coro niż przy odrzuceniu reformy („NIE”) wyniosła 57,08%. W związku z wyborami regionalnymi w listopadzie 2008 r. Burmistrza uzyskała partia rządząca (PSUV), choć w mieście mniej głosów uzyskał kandydat na gubernatora stanu, podczas gdy miasto charakteryzowało się głosami partii rządzącej.

We wrześniu 2010 r. wybory do Zgromadzenia Narodowego Coro i pozostałych gmin Falcón i gminy Miranda utworzyły obwód numer 3 stanu. Partia rządząca PSUV składała ofertę na emerytowanego generała Melvina Lopeza Hidalgo, a stół demokratycznej jedności MUD na Gregorio Graterol, byłego kandydata na gubernatora państwa. Z ponad 52% głosów kandydat opozycji na MUD Gregorio Graterol zdobywa mandat na zgromadzenie obwodowe, reprezentując czwartą z rzędu porażkę Chavismo w mieście (reforma z 2007 roku, rząd w 2008 roku, poprawka w 2009 roku i wybory parlamentarne w 2010 r.)

Ochrona przyrody i miejsce światowego dziedzictwa

Miasto odziedziczyło monumentalną architekturę z czasów kolonialnych i republikańskich cechy typowe dla architektury andaluzyjskiej (południowa Hiszpania), z materiałami i technikami używany przez rdzennych Amerykanów z błota, takich jak adobe i wattle, co nadaje mu niepowtarzalny charakter. Równie charakterystyczny jest pewien wzór łączący tradycyjny układ hiszpańskiej szachownicy z nieregularnym kształtem typowym dla średniowiecznych miast niemieckich, wytworem okresu, w którym miasto było siedzibą domeny Welsera. W centrum miasta niektóre ulice nagle się kończą, łamiąc regularność hiszpańskiej szachownicy. Ambrosius Alfinger (Niemiec z domu Welserów i pierwszy gubernator Prowincji Wenezueli) zmienia układ ulic w oparciu o pierwotny układ założeń miasta.

Z jego ziemnymi konstrukcjami wyjątkowymi w na Karaibach, Coro jest przykładem bogatej fuzji rdzennych tradycji z hiszpańskimi technikami architektonicznymi Mudéjar i nieregularnymi kształtami niemieckiej architektury Welser. Jest to jedno z pierwszych miast kolonialnych, powstało w 1527 roku, a jego kolonialna architektura panuje do dziś. Ponad 600 budynków zostało uznanych w Coro za dziedzictwo.

Historyczne centrum pozostaje typowe dla miasta XVIII i XIX wieku, z brukowanymi kamiennymi uliczkami i kolonialnymi budynkami. Jest to ważny kurort kolonialny i największy kompleks kolonialnych świątyń w Wenezueli. Zawiera różnorodne muzea z szeroką reprezentacją ikonografii katolickiej lub narodowej wartości historycznej, dlatego nazywa się „la ciudad museo”. Z tego powodu został ogłoszony, wraz z pobliskim portem La Vela de Coro, miejscem światowego dziedzictwa w dniu 9 grudnia 1993 roku przez Unesco podczas spotkania, które odbyło się w kolumbijskim mieście Cartagena de Indias.

Od 2005 roku Coro zostało oficjalnie wymienione jako „zagrożone” miejsce światowego dziedzictwa (patrz Lista światowego dziedzictwa w zagrożeniu). Zmiany klimatyczne w Wenezueli, w szczególności ulewne deszcze, spowodowały znaczne szkody w jej bogatej architekturze. Tradycyjne budynki Coro zostały zbudowane technikami opartymi na wykorzystaniu ziemi (adobe i ziemia wzmocniona strukturą roślinną w technice zwanej „bahareque”). Wiele z tych budynków jest podatnych na ulewne deszcze, ponieważ w stanie naturalnym ziemia jest materiałem o niskiej odporności na wilgoć.

Oprócz szkód spowodowanych przez deszcze w okresie od listopada 2004 do lutego 2005 r. według UNESCO negatywnie wpłynęła budowa nieodpowiednich ścian i ogrodzeń. Pojawiły się również obawy związane z budową nowego pomnika, chodników na plaży i bramy do miasta w porcie La Vela de Coro: może to mieć znaczący wpływ na wartość tego miejsca.

W 2018 roku zauważono, że chociaż informacje przekazane przez „Państwo-Stronę” (tj. Wenezuelę) wykazały zadowalające postępy we wdrażaniu wielu środków naprawczych, potrzebne były dalsze informacje i działania, aby zapewnić, że kluczowe problemy zidentyfikowane wcześniej jako mające wpływ na dobro zostały odpowiednio zaadresowane.

Zabytki i atrakcje turystyczne

Coro oferuje różne formy atrakcji turystycznych, od historycznej architektury kolonialnej po różnorodne krajobrazy. Na skrajnym północnym wschodzie miasta znajduje się Park Narodowy Médanos de Coro, duże wydmy, które są jedyną pustynią w Wenezueli. Znajdują się one wzdłuż drogi biegnącej między kolonialną częścią miasta a portem La Vela de Coro. Kolonialne miasto, wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa, zachowuje typowy krajobraz miejski XVIII i XIX wieku, z brukowanymi uliczkami i setkami historycznych i tradycyjnych budynków. Niektóre architektury odzwierciedlają styl Mudéjar, podczas gdy inne odzwierciedlają kulturowy wpływ Holandii poprzez kolonię Curaçao. W mieście znajdują się ciekawe budowle katolickie i cywilne, na których od wczesnego okresu republikańskiego miały miejsce liczne wydarzenia o znaczeniu historycznym. Prawdopodobnie wpływy architektoniczne Coro są wyjątkowe.

Wśród budynków i interesujących miejsc wyróżnia się:

Od czasu utworzenia diecezji Coro na mocy bulli papieskiej z 21 lipca 1531 r. kierowała budową katedry jednej ze świątyń w Coro, aw 1567 r. katedra została splądrowana przez korsarza Francisa Drake'a. Obecna konstrukcja pochodzi z 1583 roku i została ukończona pod koniec XVII wieku, co czyni go najstarszym kościołem katolickim w Tierra Firma.

Wspaniała rezydencja zbudowana w XVII wieku przez Don José Francisco Garcés de la Colina. Jest to dom z portalem, który wznosi się na ponad osiem stóp wysokości i nazwany tak ze względu na duże okna chronione konstrukcją z kutego żelaza, która została przywieziona z Andaluzji. ​​

Ten kompleks religijny składa się z kościół z trzema nawami i przybudówką, który był klasztorem franciszkanów, w którym obecnie mieści się Muzeum Diecezjalne „Lucas Guillermo Castillo”. Zaczyna się budować w XVI wieku i został zniszczony przez piratów w 1620 roku. Jego neogotycka wieża ma ponad 50 metrów wysokości, co czyni ją najwyższym ze wszystkich atutów. W 1985 roku Muzeum Lucasa Guillermo Castillo udało się nabyć obok klasztoru miejsce zwane La Casa Manzano Campuzano lub Casa de los Capriles.

Ma swoje korzenie w kościele, który miał zostać zbudowany przez założyciela miasto Juan de Ampíes w XVI wieku. Jest to budynek w kształcie krzyża, którego każdy koniec wskazuje centralny punkt. Jest to jeden z nielicznych przykładów architektury kolonialnej w formie krzyża w Wenezueli.

Dwór zbudowany w 1770 roku przez rodzinę Talavera i na niej urodził się biskup Mariano de Talavera, którego słynny corian wspierał przyczyna niepodległości. Nazwa pochodzi od legendy, że na jej ziemi spocząłby skarb, którego jeszcze nie odnaleziono.

Muzeum Sztuki Alberto Henríqueza

Dom zbudowany w pierwsza połowa XVIII wieku przez wicegubernatora Coro Don Francisco Campuzano Polanco na swoją rezydencję i kupiona w 1847 roku przez Davida Abrahama Seniora, sefardyjskiego kupca z Curaçao, który zbudował tam synagogę Coro, jedną z najstarszych łacińskich synagog Ameryka. Obecnie synagoga jest częścią Muzeum Sztuki Alberto Henríqueza, które należy do Universidad Francisco de Miranda.

Wspaniały dwupiętrowy budynek z drewnianym balkonem na drugim piętrze. Został zbudowany w XVIII wieku jako rezydencja rodziny Colina Peredo i bierze swoją nazwę od rodziny, która zajmowała go od połowy XIX wieku i która została przekazana narodowi. Mieści się w nim Muzeum Ludowej Ceramiki.

Znany również jako Balcón de los Senior. Służył jako kwatera wojskowa sił patriotów podczas wojny o niepodległość. Mówi się, że Liberator Simón Bolívar przebywał tam 23 grudnia 1826 roku iz balkonu witał patriotów zgromadzonych na zewnątrz, aby go powitać. Mieści się w nim Muzeum Sztuki Coro.

Mówi się, że Krzyż św. Klemensa oznacza miejsce, w którym odbyła się pierwsza msza święta w Ameryce Południowej. Osłania go pawilon wzniesiony na zlecenie marszałka Juana Crisóstomo Falcóna podczas jego prezydentury.

Jest to najstarszy cmentarz żydowski w Ameryce Południowej. Jego początki sięgają XIX wieku, kiedy to sefardyjska kolonia żydowska z holenderskiej wyspy Curaçao zaczęła migrować do miasta w 1824 roku. Cmentarz zaczyna się budować w 1832 roku przez Josepha Curiela, który kupuje ziemię w pobliżu miasta w celu pochówku. jego córeczka Hana. Znajdują się na nim wspaniałe mauzolea, które odzwierciedlają ducha starożytności.

W tym sanktuarium znajduje się obraz Matki Boskiej z Guadalupe z Carrizal, która według legendy została uratowana w 1723 roku przez rdzennych Amerykanów z regionu , plaż Corian, kiedy statek zatonął w pobliżu wybrzeża ludzi. Tubylcy byli zszokowani, widząc doskonałość jego form.

Jest to jeden z najstarszych domów w Wenezueli, jego budowa pochodzi z XVII wieku. Jego nazwa pochodzi od słońca znajdującego się nad jego drzwiami, symbolizującego Boga.

Które przez długi czas znajdowałoby się poza miastem. Znajduje się na zachód od historycznego centrum i został zbudowany w 1741 roku dla kobiety z elity hiszpańskiej, która zgodnie z obietnicą ślubowała zbudować świątynię w imieniu Świętego Mikołaja z Bari.

Jest to pomnik marszałka Juana Crisóstomo Falcóna, przywódcy Korianu podczas wojny federalnej, a także prezydenta Republiki w latach 1863-1868.

Okolica

Podróżując godzinę na północ, turysta znajdzie znane na całym świecie plaże do uprawiania windsurfingu na Półwyspie Paraguaná. Godzinę na południe „La Sierra de Coro” przedstawia małe miasteczka o bardziej umiarkowanym klimacie i widokami na miasto. W pogodne dni zwiedzający będą mogli zobaczyć médanos (wydmy), a za nimi Półwysep Paraguana z Cerro Santa Ana. Jadąc na zachód, turyści mogą również odwiedzić Urumaco, ważne miejsce skamieniałości. Park Narodowy Sierra de San Luis znajduje się 30 kilometrów (19 mil) na południe i oferuje szereg atrakcji, w tym obserwacje ptaków i przyrody; Cerro Galicia, najwyższe wzgórze w powiecie; jaskinia odrodzenia Hueque i związane z nią wodospady; jaskinia rzeki Acarite; oraz głęboka na 305 metrów Haitón del Guarataro, najgłębsza wapienna jaskinia w Wenezueli.

Gospodarka

Gospodarka w Coro jest silnie uzależniona od wydatków rządu. Handel detaliczny, budownictwo cywilne, turystyka i usługi profesjonalne to główne rodzaje działalności gospodarki miasta.