Sambalpur

Sambalpur (Sambalpur (pomoc · info)) to piąte co do wielkości miasto w indyjskim stanie Odisha. Położone jest nad brzegiem rzeki Mahanadi, z populacją 335 761 (według spisu z 2011 roku). Sambalpur jest jednym ze starożytnych miejsc Indii, z osadami odnotowanymi w czasach prehistorycznych. Jest to dom Sambalpuri Saree, od którego pochodzi nazwa słynnego na całym świecie materiału tekstylnego. Od czasu budowy & amp; operacjonalizacja tamy Hirakud w 1956 roku, Sambalpur przeszedł poważną transformację, wspierając rolnictwo i przemysł metalowy, stając się schronieniem dla wielu instytutów edukacyjnych i przyciągając studentów do Burli, centrum edukacyjnego Odishy. Miasto zawiera wiele historycznych budynków i parków, a także jest głównym ośrodkiem komunikacyjnym. centrum handlowe. Mieści się w nim siedziba Northern Revenue Division & amp; Mahanadi Coalfields Limited (MCL).

Spis treści

• 1 Przegląd
• 2 Etymologia
• 3 Historia
  • 3.1 Buddyzm wadżrajany
• 4 Geografia i klimat
• 5 Transport
• 6 Demografia
• 7 Gospodarka
• 8 Edukacja
• 9 Kultura
  • 9.1 Sambalpur Lok Mahotsav
  • 9.2 Karnawał Sitalsasthi
  • 9.3 Awatar Kalki i Sambalpur
• 10 Turystyka
  • 10.1 Zaginione świątynie tamy Hirakud
• 11 Polityka
• 12 Zobacz także
• 13 Odnośniki
• 14 Linki zewnętrzne

• 3.1 Buddyzm wadżrajany

• 9.1 Sambalpur Lok Mahotsav
• 9.2 Karnawał Sitalsasthi
• 9.3 Kalki Avatar i Sambalpur

• 10.1 Zagubione świątynie Hirakud Dam

Przegląd

Sambalpur służy jako brama do urzekającej zachodniej Odishy, ​​obfitującej w bujne zielone lasy, kolorowe dzikie życie, przepiękną gamę wzgórz, wodospady, bogate życie plemienne & amp; kultura, pieśni ludowe i tańce i różnorodne zabytki. Sambalpur ma swój wkład w kształtowanie kulturowe naszego kraju. Sambalpur słynie z wyrobów włókienniczych ręcznych, które zyskały międzynarodową sławę dzięki unikalnemu wzorowi, projektowi i fakturze. Natura okazała Sambalpurowi szczodrość na wiele sposobów. Szeroka różnorodność flory i fauny w Sambalpur i jego okolicach jest wymownym świadectwem szczodrości matki natury.

Miasto zawiera wiele słynnych świątyń, zabytkowych budynków i parków. Sambalpur słynie z czołowych instytutów edukacyjnych, takich jak Uniwersytet Sambalpur, Instytut Nauk Medycznych i Badań Veer Surendra Sai (VIMSAR), Uniwersytet Techniczny Veer Surendra Sai (VSSUT), Uniwersytet Gangadhar Meher, Indyjski Instytut Zarządzania Sambalpur i Otwarty Uniwersytet Odisha State (OSOU) ). Hirakud Dam, najdłuższa ziemna tama na świecie i największe sztuczne jezioro Azji, znajduje się w Sambalpur.

Po odzyskaniu niepodległości przez Indie w Sambalpur i jego okolicach powstało wiele placówek handlowych i rządowych. Jest to jeden z głównych węzłów kolejowych Odishy z siedzibą Sambalpur Railway Division w Strefie Kolejowej Wschodniego Wybrzeża. National Highway 53, National Highway 55 przechodzą przez miasto i State Highway 10 & amp; 15 pochodzi z miasta.

Etymologia

Sambalpur wywodzi swoją nazwę od bogini Samalei (Odia: ସମଲେଇ ମାଁ), która jest uważana za panujące bóstwo regionu. Region, w którym znajduje się miasto Sambalpur, od czasów starożytnych znany był również jako Hirakhanda. W historii znana była również jako „Sambalaka”. Klaudiusz Ptolemeusz opisał to miejsce jako „Sambalak”.

Historia

Sambalpur to jedno ze starożytnych miejsc w Indiach, z osadami odnotowanymi w czasach prehistorycznych. Odkryto prehistoryczne artefakty, które na to wskazują. Niektórzy historycy utożsamiają go z miastem „Sambalaka”, wspomnianym w rzymskim tekście „Geographia, starożytny atlas i traktat Kartografia” z II wieku autorstwa Ptolemeusza. Wspomina się, że miasto produkuje diamenty. W IV wieku n.e. cesarz Gupta podbił terytorium „Dakszina Kosala”, na które składa się z grubsza dzisiejsze Sambalpur, Vilaspur i Raipur. Później, na początku VI wieku ne, mówi się, że Chalukya król Pulakesin II podbił południową Kosalę, pokonując ówczesnego króla Panduvamsi Balarjuna Sivagupta. Następną dynastią, która rządziła Południową Kosalą, była dynastia Sombvamsich. Somavamshi King Janamajaya-I Mahabhavagupta (ok. 882–922 n.e.) skonsolidował wschodnią część Kosali obejmującą nowoczesne niepodzielne dystrykty Sambalpur i Bolangir oraz ustanowił związki małżeńskie z dynastią Bhauma-Kara rządzącą nadbrzeżną nowoczesną Odishą. Po Uddyotakeshari (ok. 1040–1065 n.e.) królestwo Somavamshi stopniowo upadło. Dynastia straciła swoje terytoria na rzecz Nagów na północnym zachodzie i Gangas na południu. Po upadku Somvamshi obszar ten na krótki czas znalazł się pod Telugu Chodas. Ostatnim królem Telugu Choda południowej Kosali był Somesvara III, który został pokonany przez króla Kalaczuri Jajalladeva-I około 1119 roku. Kalaczurowie mieli sporadyczny konflikt z dynastią Ganga z Utkala (dzisiejsza przybrzeżna Odisha). Ostatecznie Kalaczuris stracił region SambalPur Sonepur na rzecz Gangas za panowania Anangabhimy Deva-III (1211–1238 n.e.). Królestwo Ganga rządziło regionem Sambalpur przez kolejne 2 stulecia. Jednak napotkali agresję sułtanatu Bengalu z północy oraz imperiów Widźajanagary i Bahmani z południa. Te nieustanne walki osłabiły wpływ Gangi na Sambalpur. Ostatecznie Ramai Deva, Chauhan Radżput z północnych Indii, założył rządy Chauhan w zachodniej Orisie.

Sambalpur przeszedł pod Bhonsle of Nagpur, kiedy Maratha podbili Sambalpur w 1800 roku. Po trzeciej wojnie anglo-marathańskiej w 1817 roku, Rząd brytyjski zwrócił Sambalpur królowi Chauhan, Jayantowi Singhowi, ale jego władza nad innymi książęcymi stanami została odebrana.

W styczniu 1896 r. Hindi stało się językiem urzędowym Sambalpur, zniesieniem języka orija, który po wznowiono gwałtowne protesty ludzi. Podczas podziału Bengalu w 1905 roku Sambalpur i sąsiednie traktaty mówiące o orija zostały połączone z Odishą Division pod prezydencją bengalską. Bengalska dywizja Odisha stała się częścią nowej prowincji Bihar i Odisha w 1912 r., Aw kwietniu 1936 r. Stała się oddzielną prowincją Odisha, dodając niepodzielne dystrykty Ganjam i Koraput z prezydencji w Madrasie. Po uzyskaniu niepodległości przez Indie 15 sierpnia 1947 r. Odisha stała się stanem indyjskim. Władcy książęcych stanów zachodniej Odishy przystąpili do rządu Indii w styczniu 1948 r. I stali się częścią stanu Odisha.

W latach 1825–1827 podpułkownik Gilbert (1785–1853), późniejszy generał broni Sir Walter Gilbert, 1. baronet, GCB, był agentem politycznym dla południowo-zachodniej granicy z siedzibą w Sambalpur. Podczas pobytu w Sambalpur namalował kilka obrazów przez nieznanego artystę, które obecnie znajdują się w British Library oraz Victoria and Albert Museum.

Buddyzm Wadżrajany

Chociaż ogólnie przyjmuje się, że tantryczny Buddyzm po raz pierwszy rozwinął się w kraju Uddiyana lub Odra Desha pod rządami króla Indrabhuti, istnieje stary i dobrze znany spór naukowy dotyczący tego, czy Uddiyana lub Odra znajdowały się w dolinie Swat, Odisha czy w jakimś innym miejscu.

Indrabhuti , najstarszy znany król Sambalpur, założył Wadżrajanę, a jego siostra, która była żoną Yuvarajy Jalendry z Lankapuri (Suvarnapur), założyła Sahajayanę. Te nowe tantryczne kulty buddyzmu wprowadziły mantrę, mudrę i mandalę wraz z sześcioma tantrycznymi abhicharami (praktykami), takimi jak marana, stambhana, sammohana, vidvesan, uchchatana i vajikarana. Tantryczne sekty buddyjskie podejmowały wysiłki, aby podnieść godność najniższych z niższych w społeczeństwie na wyższy poziom. Ożywiła prymitywne wierzenia i praktykowała prostsze i mniej formalne podejście do osobistego boga, liberalne i pełne szacunku podejście do kobiet oraz zaprzeczenie systemu kastowego.

Od siódmego wieku naszej ery wiele popularnych elementów religijnych heterogenicznych natura została włączona do buddyzmu mahajany, co ostatecznie doprowadziło do powstania Wadżrajany, Kalaczakrajany i Buddyzmu Tantrycznego Sahajayana. Buddyzm tantryczny po raz pierwszy rozwinął się w Uddiyana, kraju podzielonym na dwa królestwa, Sambhala i Lankapuri. Sambhala została zidentyfikowana jako Sambalpur, a Lankapuri z Subarnapurą (Sonepur).

Geografia i klimat

Sambalpur znajduje się na 21 ° 0,27 'szerokości geograficznej północnej i 83 ° 0,58' długości geograficznej wschodniej. Średnia wysokość wynosi 150,75 m (494,6 ft) nad średnim poziomem morza. Sambalpur znajduje się pod liczbą sejsmiczną dla Strefy-3, która wskazuje na możliwość trzęsienia ziemi.

Sambalpur leży na brzegu rzeki Mahanadi. Rzeka płynie na zachód od miasta i oddziela Burlę od Sambalpur i Hirakud. Tama Hirakud znajduje się powyżej Sambalpur. Budharaja to mały rezerwat leśny znajdujący się na terenie miasta. Sambalpur charakteryzuje się ekstremalnym klimatem z gorącym i suchym latem, po którym następują wilgotne monsuny i mroźne zimy. Gorący sezon rozpoczyna się od pierwszego tygodnia marca i trwa do drugiej połowy czerwca. W maju temperatura wzrasta do 47 ° C (117 ° F). W grudniu temperatura spada do 5 ° C (41 ° F). Sambalpur otrzymuje opady deszczu z południowo-zachodniego monsunu. Najprzyjemniejsze miesiące w Sambalpur to okres od października do lutego, kiedy to wilgotność i upał są najniższe. W tym okresie temperatura w ciągu dnia utrzymuje się poniżej 30 ° C (86 ° F) i spada do około 20 ° C (68 ° F) w nocy. Po tym sezonie następuje upalne lato, od marca do maja. Lato ustępuje miejsca porze monsunowej. Od 1982 roku, według danych dostępnych w Okręgowym Oddziale Ratunkowym, Sambalpur, nie było ani jednego przypadku cyklonu w Sambalpur. Istnieje możliwość wystąpienia silnych wiatrów o prędkości 53 km / h (33 mil / h) przed nadejściem monsunu, a wilgotność względna jest wysoka w porze deszczowej, generalnie przekraczając 75%. Po porze deszczowej wilgotność stopniowo spada, a do zimy pogoda wysycha. Najlepszy czas na wizytę w Sambalpur to okres od września do marca. Najcięższe w historii odnotowane opady deszczu w Sambalpur wyniosły 581,9 mm (22,91 cala) w 1982 r. I były najwyższe w historii Odishy do września 2010 r. Obszary miasta Sambalpur na brzegach rzeki Mahanadi / obszary nizinne są podatne na powodzie.

Transport

Drogi

Sambalpur ma dobrze skomunikowany obiekt transportowy dla transportu komercyjnego i publicznego. Z pozostałą częścią Odishy i Indii jest połączona drogą krajową - NH 53 / Economic Corridor 1 (EC1), która jest częścią azjatyckiej autostrady AH46 (Mumbai-Kalkuta Highway). NH 55 łączy się z Cuttack i Bhubaneswar, State Highway 15 łączy się z Sonepur, State Highway 10 (SH10) łączy się z Jharsuguda i Rourkela, a nowa droga ekspresowa Biju (w budowie) połączy Rourkela-Sambalpur-Jagdalpur.

Kolej

Sambalpur jest jednym z trzech oddziałów kolei w strefie kolei wschodniego wybrzeża indyjskich kolei. Sambalpur (SBP) to główna stacja kolejowa w Odisha i siedziba oddziału kolejowego Sambalpur. Ta stacja kolejowa jest najczystszą stacją kolejową East Coast Railway uznaną przez Indian Railway. Istnieją cztery inne stacje kolejowe obsługujące Sambalpur, a mianowicie. Sambalpur City Railway Station (SBPY), Sambalpur Road Railway Station (SBPD), Hirakud (HKG), po drugiej stronie Mahanadi i Maneswar Railway Station (MANE).

Air

Najbliższe lotnisko Veer Surendra Sai Airport, Jharsuguda (62 km, 39 mil) i międzynarodowe lotnisko Biju Patnaik, Bhubaneswar znajduje się w odległości (325 km, 202 mil) Inne pobliskie lotniska to międzynarodowe lotnisko Biju Pattnaik, Bhubaneswar, międzynarodowe lotnisko Swami Vivekananda , Raipur; Międzynarodowy port lotniczy Birsa Munda, Ranchi

Dane demograficzne

Miasto Sambalpur jest zarządzane przez gminę podlegającą Sambalpur Municipal Corporation Area. Według spisu powszechnego Indii z 2011 r., Chociaż miasto Sambalpur ma 183 383 mieszkańców, jego populacja miejska wynosi 269 575, z czego 138 826 to mężczyźni, a 130 749 to kobiety; obejmuje to Burla i Hirakud. Sambalpur ma średni wskaźnik alfabetyzacji na poziomie 85,69%; gdzie piśmienność mężczyzn wynosi 90,30, a umiejętności kobiet 80,92%. Stosunek płci wynosi 942, a odsetek dzieci - 882. Łączna liczba dzieci (0–6) w mieście Sambalpur wynosiła 18 555 według raportu Census India z 2011 r. Było 9 857 chłopców, a 8 698 dziewcząt.

Gospodarka

Gospodarka Sambalpur jest zasadniczo uzależniona od handlu. Większość mieszkańców jest najemnych lub samozatrudnionych. Produkty leśne odgrywają ważną rolę w gospodarce pod względem udziału w przychodach i produkcie krajowym. Liść Kendu, heban Coromandel lub heban wschodnioindyjski (Diospyros melanoxylon) również stanowią część lokalnej gospodarki, a wiele jednostek produkujących bidi działa w Sambalpur.

Gole Bazaar jest głównym obszarem handlowym miasta. Słynie z rękodzieła i innych wyrobów tekstylnych. Inne obszary handlowe to Khetrajpur, Fatak, V.S.S. marg, Budharaja i droga rolnicza. Budharaja jest centralnym ośrodkiem centrów handlowych i sklepów jubilerskich.

Mahanadi Coalfields Limited, spółka zależna Coal India Limited z siedzibą w Sambalpur, wyprodukowała 100,28 mln ton (98,70 mln długich ton; 110,54 mln krótkich ton) węgla i osiągnęła zysk przed opodatkowaniem w latach 2010–2011 na poziomie Rs 4039,30 crore. Hirakud, w pobliżu Sambalpur, został pomyślany jako miasto przemysłowe przez byłego głównego ministra Odishy, ​​Biju Patnaika. Po ukończeniu budowy tamy Hirakud w Hirakud zaistniały energochłonne branże, takie jak huty aluminium, produkcja kabli, walcownie stali itp. W latach siedemdziesiątych Hirakud był głównym ośrodkiem przemysłowym Odishy, ​​być może obok Rourkeli. W tej chwili jednak główną jednostką funkcjonalną w Hirakud jest huta aluminium Hindalco i powiązane z nią jednostki. Huta utworzona przez Indal w 1959 r. W Hirakud, a później przejęta przez Hindalco, była drugą w kraju hutą aluminium, która działała na mocy sieci zasilanej z elektrowni wodnej tamy Hirakud. Jako pierwsza w Indiach przyjęła technologię czystego spalania węgla wykorzystującą obiegowe złoże fluidalne, które jest uważane za przyjazne dla środowiska. Obecnie huta ma zdolność produkcyjną 213 000 ton rocznie (210 000 długich ton rocznie; 235 000 krótkich ton rocznie) i zapewnia zatrudnienie około 1700 osobom.

Edukacja

Pre - kolegialnym medium nauczania w szkołach jest głównie język angielski i orija. Środkiem nauczania w placówkach edukacyjnych po maturze w kolegiach jest język angielski. W Sambalpur istnieją również inne środki nauczania. Szkoły i uczelnie w Sambalpur są prowadzone przez rząd lub prywatne trusty i osoby fizyczne. Szkoły są stowarzyszone z Orissa State Board w ramach BSE lub CHSE, Indian Certificate of Secondary Education (ICSE) oraz Central Board for Secondary Education (CBSE). Po ukończeniu 10 lat nauki w szkole średniej uczniowie rozpoczynają naukę w szkole średniej, specjalizującej się w jednym z trzech kierunków - sztuce, handlu lub nauce.

Od 2000 roku istnieje duża liczba profesjonalistów instytucje działające w różnych dziedzinach. Najwcześniejszymi szkołami założonymi w Sambalpur były CSB Zilla School (1852) i Lady Lewis Girls High School (1942). VSS Medical College powstała w 1959 r., A VSSUT w 1956 r. Liceum dla Niewidomych (1972) i Liceum dla Głuchoniemych (1972), Burla are Govt. instytucje edukacyjne zapewniające edukację dzieciom niepełnosprawnym fizycznie.

Sambalpur Kala Parishad jest pionierską organizacją promującą taniec sambalpuri i jest odpowiedzialna za rewolucyjny rozwój tego tańca. Zapewnia edukację i szkolenie w zakresie tej formy tańca.

Instytucje edukacyjne w mieście obejmują Gangadhar Meher University, Women's College, Netaji Subhash Chandra Bose College, Lajpat Rai Law College, Silicon Institute of Technology, Sambalpur, Delhi Public School, Kendriya Vidyalaya, St. Joseph's Convent Higher Secondary School (SJC-SBP), Gurunanak Public School, Madnawati Public School (MPS), Indian Public School (IPS), St. John's School, Seven Hills Residential School (SHRS), Szkoła Sri Aurobindo (SAIIE & amp; R) i Szkoła Publiczna DAV. W mieście utworzono nowy Indyjski Instytut Zarządzania, Sambalpur (IIM). Oddział Sambalpur Indyjskiego Instytutu Księgowych Kosztów powstał w 2010 roku.

Kultura

Sambalpur Lok Mahotsav

Kulturowa manifestacja ukrytego wieku - dawna tradycyjna sztuka performatywna rozległego obszaru geograficznego jest możliwa dzięki corocznym obchodom festiwalu Lok Mahotsav. Ten festiwal jest odbiciem społeczno-antropologicznej ewolucji mieszkańców Indii. Lok Mahotsav pokazuje integralność i jedność dziedzictwa, kultury, muzyki i stylu życia zachodniej Odishy. Na jednej wspaniałej scenie pokazywane są występy muzyki ludowej i tańca na żywo ze wszystkich części Indii.

Karnawał Sitalsasthi

To ceremonia zaślubin boga Śiwy i bogini Parvati. Sitalsasthi to karnawał tańca ludowego i muzyki wraz z dekorowanymi stoiskami bogów i bogiń. W karnawale licznie uczestniczą ludzie z różnych środowisk. Artyści z różnych stanów Indii biorą udział w karnawale, co czyni go kolorowym ekstrawagancją.

Kalki Avatar i Sambalpur

Kalaczakra tantra została po raz pierwszy nauczona przez Buddę króla Indrabhuti, pierwszego dharmaradży Szambali. Powszechnie uważa się, że następny hinduski awatar znany jako Kalki urodzi się w Sambalpur lub Szambali, jak to miejsce było znane w dawnych czasach. Istnieje kilka wzmianek o miejscu Szambali w różnych tekstach religijnych hinduizmu i buddyzmu jako miejscu narodzin Kalki. Mahabharatra (Vana Parva, 190.93–97) i Śrimad-Bhagavatam Bhag 12.2.18 podają wzmiankę o Szambali jako miejscu narodzin.

Turystyka

Główną atrakcją turystyczną jest słynna na całym świecie tama Hirakud, zbudowana w 1956 roku po drugiej stronie rzeki Mahanadi, około 15 km (9,3 mil) od Sambalpur. Jest to jedna z najdłuższych zapór na świecie, o długości około 26 km (16 mil). Tworzy również największe sztuczne jezioro w Azji, ze zbiornikiem o powierzchni 743 km2 (287 2) przy pełnej pojemności z linią brzegową o długości ponad 640 km (400 mil). Przyciąga również dużą liczbę ptaków wędrownych zimą.

Krzywa Świątynia Huma, położona około 25 km (16 mil) od Sambalpur, zbudowana w XVII wieku, pochyla się pod kątem około 47 stopni na zachód. (Pasayat, 1998, 2003, 2004, 2007, 2008). Jest jedyna w swoim rodzaju w Indiach.

Świątynia Samaleswari to główna świątynia bogini Samaleswari, położona nad brzegiem rzeki Mahanadi. Sambalpur zawdzięcza jej swoją nazwę.

Chiplima (Projekt Chipilima Hydro Electric (CHEP)), znajdująca się około 37 km (23 mil) od Sambalpur, znana jest z naturalnego spadku (24,38 m (80,0 ft)) wysokości ) zaprzężony do wytwarzania energii elektrycznej. Jest to idealne miejsce na piknik i słynie ze świątyni Ghanteswari, przewodniczącego bóstwa tego miejsca. Świątynia ta odegrała ważną rolę w nawigacji po rzekach w przeszłości.

Zaginione świątynie tamy Hirakud

Są to pozostałości świątyń zatopionych po ukończeniu tamy w 1957 roku. przy cofającej się wodzie tamy struktury stają się widoczne. Te ukryte skarby w końcu zwróciły uwagę historyków i podejmowane są kroki, aby zrozumieć historyczne znaczenie tych świątyń, które okresowo schodzą pod wodę, aby ponownie wypłynąć na powierzchnię. Wiele świątyń zostało zniszczonych po 58 latach podwodnego istnienia. Jednak niektóre pozostają nienaruszone.

Zainteresowanie tymi zagubionymi świątyniami zostało przywrócone po tym, jak dwa kamienie wytrawione napisem („Shila Lekha”) zostały odzyskane z czegoś, co uważa się za świątynię Padmaseni w zanurzonym Padmapur wioska. Świątynie znajdujące się na terenie zbiornika były częścią ówczesnego Padmapur, jednej z najstarszych i najbardziej zaludnionych wiosek w regionie przed wybudowaniem tamy. Ponad 200 świątyń zostało zatopionych przez tamę; prawie 150 świątyń zostało zniszczonych lub znajduje się pod wodą, a około 50 jest widocznych latem. Te zagubione świątynie stanowią doskonałą okazję dla miłośników nurkowania do odkrywania pod zaporą Hirakud. Świątynia ta jest widoczna dla zwiedzających na łodziach tylko w miesiącach letnich w maju i czerwcu.

Polityka

Sambalpur jest częścią Sambalpur (okręg wyborczy Lok Sabha). Posłem z Sambalpur jest Nitesh Gangadev z Bhartiya Janata Party (BJP). Obecnym MLA Sambalpur (okręg Odisha Vidhan Sabha) jest Jayanarayan Mishra z Bhartiya Janata Party (BJP). Poprzednimi MLA z tego miejsca byli dr Raseswari Panigrahi (BJD), który zdobył to miejsce w 2014 roku; Durgashankar Pattanaik z INC, w 1995 i 1990; Sraddhakar Supakar z INC w 1985 r .; Ashwini Kumar Guru z INC (I) w 1980 r .; i zmarły dr Jhasaketan Sahu z JNP w 1977 roku. Sriballav Panigrahi z Indyjskiego Kongresu Narodowego reprezentował Sambalpur w Zgromadzeniu Odisha Lesgislative w 1971 i 1973 roku.