Rustavi Georgia

Rustavi

Rustavi (gruz .: რუსთავი) to miasto w południowo-wschodniej Gruzji, w prowincji Kvemo Kartli, położone 25 km (16 mil) na południowy wschód od stolicy Tbilisi. Liczy 125103 (spis z 2014 r.) I jest zdominowany przez Zakład Metalurgiczny Rustavi.

Spis treści

1 Historia
- 1.1 Wczesna historia
- 1.2 Historia współczesna
2 Klimat
3 Dane demograficzne
4 Tor wyścigowy Rustavi
5 sportów
6 miast bliźniaczych - miasta siostrzane
7 Zobacz także
8 Referencje
9 Linki zewnętrzne

1.1 Wczesna historia
1.2 Historia współczesna

Historia

Rustavi to jedno ze starożytnych miast Gruzja. Historia Rustavi ma dwa etapy: wczesną historię od czasów starożytnych do zniszczenia miasta w XIII wieku oraz historię nowożytną od czasów radzieckich do współczesności.

Wczesna historia

Założenie Rustavi sięga niepamiętnych czasów. XI-wieczny gruziński kronikarz Leonti Mroveli w swojej pracy „ Georgian Chronicles ” łączy powstanie miasta z Kartlos, tytułowym przodkiem Gruzinów, którego żona założyła miasto nad rzeką Kurą o nazwie Bostan-Kalaki (lit. . „ miasto ogrodów ”). Ten sam kronikarz, który pracował także nad „ Życie królów ”, wymienia miasto Rustavi wśród tych zamków, które przeciwstawiały się armii Aleksandra Wielkiego, chociaż udowodniono, że Aleksander nigdy nie najechał Iberii. Rustavi jest wymieniane wśród takich starożytnych miast jak Uplistsikhe, Urbnisi, Mccheta i Sarkineti. Można przypuszczać, że Rustavi jako miasto zostało założone co najmniej w V – IV wieku pne. Oprócz rękopisów, wykopaliska na zamku Rustavi dowodzą, że Rustawi był ważnym ośrodkiem politycznym i administracyjnym Iberii. Pod koniec IV wne Trdat z Iberii zbudował kościół i kanał w Rustavi.

Za panowania Wachtanga I z Iberii (V w.) Rustawi odegrał ważną rolę w życiu politycznym Królestwa Iberii. . Na początku VI wieku, w 503 roku, Sasanidzi podbili Iberię i zamienili ją w zwykłą perską prowincję rządzoną przez marrzpana (gubernatora). Jednak ofensywa cesarza bizantyjskiego Herakliusza w 627 i 628 r. Przyniosła ostateczne zwycięstwo nad Persami i zapewniła Bizancjum dominację w Gruzji, aż do inwazji Arabów. W walce z okupacją arabską Rustawi należał do Księstwa Kachetii, które utworzyło królestwo Kachetii, którego władca Kwirike III Wielki zainstalował Eristaviego (księcia) w Rustavi. Po śmierci Kvirike Kachetia została tymczasowo przyłączona do Królestwa Gruzji. Gdy tylko Arabowie zostali pokonani, w 1068 roku Gruzja została najechana przez odradzających się Turków-Seldżuków z Azji Środkowej pod dowództwem sułtana Alp Arslana. Doszło do strasznej bitwy między królem Gruzji Bagratem IV a Seldżukami, w której Bagrat został gorzko pokonany, w wyniku czego król Kachetii uzyskał niepodległość i nawiązał bliższy kontakt z tureckimi Seldżukami, aby w ten sposób zapewnić sobie niepodległość. Po inwazjach Seldżukidów na Gruzję wojska sprzymierzone zajęły Tbilisi i Rustavi i przekazały je Emirowi Tbilisi. W tym czasie Rustavi podupadł, jego gospodarka została zrujnowana, a ze względu na swoje strategiczne położenie pozostało tylko dobrze ufortyfikowanym miastem w rękach emirów w Tbilisi. W 1069 Bagrat IV pokonał emira Fadlun i zdobył fortecę Rustavi, Partskhisi i Agarani. Podczas kampanii antyseldżuckich prowadzonych przez Dawida IV Rustaviego odegrał istotną rolę w zabezpieczeniu południowych granic Gruzji. Rustavi zostało ostatecznie zniszczone po inwazji Timura na Gruzję.

Historia współczesna

Rustavi zostało odbudowane jako główny ośrodek przemysłowy w czasach radzieckich. Rozwój Rustavi był częścią przyspieszonego procesu industrializacji Józefa Stalina i obejmował hutę żelaza, stalownię, zakłady chemiczne i ważną stację kolejową na linii kolejowej Tbilisi – Baku. W Rustavi znajduje się około 90 dużych i średnich zakładów przemysłowych.

Rdzeniem działalności przemysłowej miasta były Zakłady Metalurgiczne Rustavi, zbudowane w latach 1941–1950 w celu przerobu rudy żelaza z pobliskiego Azerbejdżanu. Stalin sprowadził robotników z różnych regionów Gruzji, a konkretnie z biedniejszych wiejskich prowincji zachodniej Gruzji. Rustavi stał się kluczowym ośrodkiem przemysłowym regionu Zakaukazia. Działalność przemysłowa została rozszerzona o produkcję wyrobów stalowych, cementu, chemikaliów i włókien syntetycznych.

Maj 1944 był znaczącym okresem w historii współczesnego Rustavi. Geolodzy zaczęli określać grunt miejsca, w którym miały powstać prace metalurgiczne. Okolica była prawie pusta, dostępne były tylko tymczasowe kwatery i slumsy. do Rustavi przybyło wiele osób z różnych części Gruzji. Pierwsza gazeta ukazała się 30 sierpnia 1944 r. Nazywała się „Metallurgiisatvis” (po gruzińsku „For Metalurgy”).

Rustavi często organizował parapetówki, ponieważ każdego dnia wiele osób przyjeżdżało do miasta. W 1948 r. „Ochrzczono” pierwsze ulice Rustavi. Pierwsza ulica została nazwana na cześć Młodej Ligi Komunistycznej, druga - na cześć budowniczych Rustavi, a trzecia - od starożytnej nazwy Bostan-Kalaki.

19 stycznia 1948 roku dekret Rady Najwyższej Gruzińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej ogłosiła Rustawi miastem o znaczeniu republikańskim. W dniu 27 kwietnia 1950 r. Całe miasto świętowało produkcję pierwszej przemysłowej gruzińskiej stali. Został założony na korzeniach słynnych przodków Khalibów.

Niemieccy jeńcy wojenni, którzy zostali schwytani podczas II wojny światowej, zostali werbowani do budowy miasta Rustavi. Nowoczesne Rustavi jest podzielone na dwie części - Dzveli Rustavi (Stary Rustavi) i Akhali Rustavi (Nowy Rustavi). Stary Rustavi przylega do stalinowskiego stylu architektonicznego, podczas gdy Nowe Rustavi jest zdominowane przez wiele bloków z czasów radzieckich.

Upadek Związku Radzieckiego w 1991 roku okazał się katastrofalny dla Rustaviego, ponieważ spowodował również upadek zintegrowana gospodarka radziecka, której miasto było kluczową częścią. Większość zakładów przemysłowych została zamknięta, a 65% mieszkańców miasta straciło pracę, co wiązało się z problemami społecznymi związanymi z dużą przestępczością i głębokim ubóstwem, jakie taka sytuacja niesie. Populacja zmniejszyła się z 160 000 w połowie lat 90. do 116 000 w 2002 r., Ponieważ mieszkańcy przenieśli się gdzie indziej w poszukiwaniu pracy.

Nowojorski artysta Greg Lindquist (ur. 1979) udokumentował rozpadające się fabryki betonu Rustaviego obrazy i instalacje, takie jak wystawa „Nonpasts” w 2010 roku. Lindquist współpracował również z gruzińskimi współpracownikami, takimi jak artysta Gio Sumbadze (ur. 1976), nad projektami, które dotyczą obecnego społecznego, kulturowego i politycznego znaczenia tych architektur. W 2010 roku Fundacja Laury Palmer zorganizowała wystawę w budynku Ministerstwa Transportu (Budynek Ministerstwa Dróg w Tbilisi), na której Lindquist i Sumbadze umieścili obrazy przedstawiające historię gruzińskiego systemu transportowego. Ten wywiad magazynu BOMB z La Toyą Frazier na temat wystawy „Planet of Slums” dotyczy wielu zawiłości pracy Lindquista w Gruzji.

Klimat

Rustavi ma wilgotny subtropikalny klimat (klasyfikacja klimatu Köppena: Cfa ) z gorącymi latami i stosunkowo mroźnymi zimami.

Demografia

Tor wyścigowy Rustavi

Ostatni torów wyścigowych zbudowanych w ZSRR. Zawody rozpoczęły się pod koniec 1979 roku, a do 1989 roku na torze odbyło się jedenaście mistrzostw ZSRR. Do 2009 roku tor nie był odbudowywany i nie działał. W 2009 roku teren został sprzedany prywatnej firmie Stromos na aukcji państwowej. Po całkowitej rekonstrukcji w latach 2011–2012 na torze odbywają się liczne wyścigi, takie jak seria Formuły Alfa, mistrzostwa Legends, doroczny festiwal BMW, zawody drag and drift, wyścigi amatorskie i wiele innych.