Hayao Miyazaki

• Akitsu Saburō (秋 津 三 朗)
• Teruki Tsutomu (照 樹 務)

• Animator
• filmowiec
• scenarzysta
• autor
• artysta mangi

• Toei Animation (1963–1971)
• A-Pro (1971–1973)
• Zuiyō Eizō (1973–1975)
• Nippon Animation (1975–1979)
• Tokyo Movie Shinsha (1979–1982)
• Topcraft (1982–1985)
• Studio Ghibli (1985 - obecnie)

• Gorō Miyazaki
• Keisuke Miyazaki

• Katsuji Miyazaki (ojciec)

• Historia
• Branża
  • Głosowanie
  • Firmy
• Oryginalna animacja wideo
• Oryginalna animacja sieciowa
• Fansub
• Fandub
• Listy
  • Najdłuższa seria
  • Najdłuższe franczyzy

• Głosowanie
• Firmy

• Najdłuższa seria
• Najdłuższe franczyzy

• Historia
• Wydawcy
• Rynek międzynarodowy
• Mangaka
Doujinshi
• Alternatywa
• Gekiga
• Yonkoma li>
• Ikonografia
• Skanlacja
• Listy
  • Najlepiej sprzedające się serie
  • Najdłuższe serie

• Najlepiej sprzedająca się seria
• Najdłuższa seria

• Dzieci
• Shōnen
• Shōjo
• Seinen
• Josei >

• Gotowanie
• Erotyka
  • Bara
  • Nastolatki miłość
  • Yaoi
  • Yuri
• Harem
• Isekai
• Magiczna dziewczyna
• Mecha
• Ryona
• Sport
• Inne

• Bara
• Miłość nastolatków
• Yaoi
• Yuri

• Mitsuru Adachi
• Fujio Akatsuka
• George Akiyama
• Hideaki Anno
• Hideo Azuma
• Zacisk
• Osamu Dezaki
• Tetsuo Hara
• Mamoru Hosoda
• Yukinobu Hoshino
• Ryoichi Ikegami
• Kunihiko Ikuhara
• Ken Ishikawa
• Shotaro Ishinomori
• Ikki Kajiwara
• Tomoharu Katsumata
• Yoshiaki Kawajiri
• Shōji Kawamori
• Rakuten Kitazawa
• Kazuo Koike
• Satoshi Kon
• Masami Kurumada
• Kōichi Mashimo
• Katsuji Matsumoto
• Leiji Matsumoto
• Hayao Miyazaki
• Shigeru Mizuki
• Hideko Mizuno
• Shinji Mizushima
• Daijiro Morohoshi
• Tadao Nagahama
• Go Nagai
• Shinji Nagashima
• Daisuke Nishio
• Eiichiro Oda
• Kyoko Okazaki
• Mamoru Oshii
• Rintaro
• Takao Saito
• Hiroshi Sasagawa
• Junichi Sato
• Sanpei Shirato
• Masamune Shirow
• Gisaburō Sugii
• Isao Takahata
• Osamu Tezuka
• Akira Toriyama
• Grupa w 24. roku
• Tatsuo Yoshida
• Tsutomu Nihei

• Konwencje
• Kluby
• Cosplay
• Teledysk do anime
• Otaku
• Yaoi fandom

• Glosariusz
  Ecchi
  • Hentai
  • Lolicon
  • Moe
• Anime - animacja inspirowana
• 2,5D musical

• Ecchi
• Hentai
• Lolicon
• Moe

• v
• t
• e

Hayao Miyazaki (宮 崎 駿, Miyazaki Hayao ,; urodzony 5 stycznia 1941) to japoński animator, reżyser, producent, scenarzysta, autor i artysta mangi. Współzałożyciel studia filmowo-animacyjnego Studio Ghibli, zdobył międzynarodowe uznanie jako mistrzowski gawędziarz i twórca animowanych filmów fabularnych, a także jest powszechnie uważany za jednego z najwybitniejszych twórców filmowych w historii animacji. / p>

Urodzony na oddziale Bunkyō w Tokio, Miyazaki od najmłodszych lat interesował się mangą i animacją. Dołączył do Toei Animation w 1963 roku. Podczas swoich wczesnych lat w Toei Animation pracował jako artysta pośredni, a później współpracował z reżyserem Isao Takahatą. Znane filmy, do których Miyazaki brał udział w Toei, to Doggie March i Gulliver's Travels Beyond the Moon . Dostarczał kluczowe animacje do innych filmów w Toei, takich jak Kot w butach i Animal Treasure Island , zanim przeniósł się do A-Pro w 1971 roku, gdzie współreżyserował Lupin the Third Part I obok Takahaty. Po przeprowadzce do Zuiyō Eizō (później znanego jako Nippon Animation) w 1973 roku Miyazaki pracował jako animator w World Masterpiece Theater i wyreżyserował serial telewizyjny Future Boy Conan . Dołączył do Telecom Animation Film / Tokyo Movie Shinsha w 1979 roku, aby wyreżyserować swoje pierwsze filmy fabularne, The Castle of Cagliostro w 1979 i Nausicaä of the Valley of the Wind w 1984, jako a także serial telewizyjny Sherlock Hound .

Miyazaki był współzałożycielem Studio Ghibli w 1985 roku. Z Ghibli wyreżyserował wiele filmów, w tym Castle in the Sky (1986), My Neighbor Totoro (1988), Kiki's Delivery Service (1989) i Porco Rosso (1992). Filmy odniosły w Japonii sukces krytyczny i komercyjny. Film Miyazakiego Księżniczka Mononoke był pierwszym filmem animowanym, który zdobył nagrodę Akademii Japońskiej w kategorii Obraz Roku i na krótko stał się najbardziej kasowym filmem w Japonii po premierze w 1997 roku; jego dystrybucja w świecie zachodnim znacznie zwiększyła popularność i wpływy Ghibli poza Japonią. Jego film z 2001 roku Spirited Away stał się najbardziej kasowym filmem w historii Japonii, zdobywając Oscara w kategorii najlepszy film animowany na 75. ceremonii rozdania Oscarów i często zaliczany jest do najlepszych filmów 2000 roku. Późniejsze filmy Miyazakiego - Ruchomy zamek Hauru (2004), Ponyo (2008) i Wiatr wschodzi (2013) - również cieszyły się krytyką i reklamą powodzenie. Po wydaniu The Wind Rises Miyazaki ogłosił odejście z filmów fabularnych, choć w 2016 roku wrócił do pracy nad nowym filmem fabularnym.

Prace Miyazakiego charakteryzują się powtarzalnością. tematów, takich jak związek ludzkości z naturą i technologią, pełnowartościowość naturalnych i tradycyjnych wzorców życia, znaczenie sztuki i rzemiosła oraz trudność w utrzymaniu etyki pacyfistycznej w świecie pełnym przemocy. Bohaterami jego filmów są często silne dziewczyny lub młode kobiety, a kilka z jego filmów przedstawia moralnie niejednoznacznych antagonistów o odkupieńczych właściwościach. Prace Miyazakiego zostały wysoko ocenione i nagrodzone; w listopadzie 2012 r. został uznany Człowiekiem Zasłużonym dla Kultury za wybitne zasługi dla kultury, aw listopadzie 2014 r. otrzymał Oscara za wpływ na animację i kino. Miyazaki był często cytowany jako inspiracja dla wielu animatorów, reżyserów i pisarzy.

Spis treści

• 1 Wczesne życie
• 2 Kariera
  • 2.1 Wczesna kariera
  • 2.2 Filmy przełomowe
  • 2.3 Studio Ghibli
    • 2.3.1 Wczesne filmy (1985–1996)
    • 2.3.2 Globalny rozwój (1997–2008)
    • 2.3 .3 Późniejsze filmy (2009 – obecnie)
• 3 prace
• 4 widoki
• 5 Motywy
• 6 Proces tworzenia i wpływy
• 7 Życie osobiste
• 8 Nagrody i nominacje
• 9 Notatki
• 10 Referencje
• 11 Źródła
• 12 Linki zewnętrzne

• 2.1 Wczesna kariera
• 2.2 Filmy przełomowe
• 2.3 Studio Ghibli
  • 2.3.1 Wczesne filmy (1985–1996)
  • 2.3.2 Globalny rozwój (1997–2008)
  • 2.3 .3 Później fil ms (2009 – obecnie)

• 2.3.1 Wczesne filmy (1985–1996)
• 2.3.2 Światowy wzrost (1997–2008)
• 2.3.3 Późniejsze filmy (od 2009 do dziś)

Wczesne życie

Hayao Miyazaki urodził się 5 stycznia 1941 r. , w mieście Akebono-cho w Bunkyō w Tokio, drugim z czterech synów. Jego ojciec, Katsuji Miyazaki (ok. 1915 - 18 marca 1993), był dyrektorem Miyazaki Airplane, które produkowało stery do samolotów myśliwskich podczas II wojny światowej. Biznes pozwolił jego rodzinie pozostać zamożnym podczas wczesnego życia Miyazakiego. W 1944 roku, gdy Miyazaki miał trzy lata, jego rodzina ewakuowała się do Utsunomiya. Po zbombardowaniu Utsunomiya w lipcu 1945 r. Rodzina Miyazakiego ewakuowała się do Kanumy. Bombardowanie wywarło trwałe wrażenie na Miyazakim, który miał wtedy cztery lata. Od 1947 do 1955 roku matka Miyazaki cierpiała na gruźlicę kręgosłupa; spędziła kilka pierwszych lat w szpitalu, zanim została pielęgniarką z domu. Matka Miyazakiego była surową, intelektualną kobietą, która regularnie kwestionowała „społecznie akceptowane normy”. Zmarła w lipcu 1983 roku w wieku 71 lat.

Miyazaki rozpoczął naukę w szkole podstawowej w Utsunomiya w 1947 roku, kończąc klasę od pierwszej do trzeciej. Po tym, jak jego rodzina wróciła do Suginami-ku, Miyazaki ukończył czwartą klasę w szkole podstawowej Ōmiya i piątą w szkole podstawowej Eifuku. Po ukończeniu Eifuku uczęszczał do gimnazjum Ōmiya. Chciał zostać artystą mangi, ale odkrył, że nie potrafi rysować ludzi; zamiast tego rysował samoloty, czołgi i pancerniki tylko przez kilka lat. Miyazaki był pod wpływem kilku artystów mangi, takich jak Tetsuji Fukushima, Soji Yamakawa i Osamu Tezuka. Miyazaki zniszczył większość jego wczesnych prac, wierząc, że kopiowanie stylu Tezuki było „złą formą”, ponieważ utrudniało to jego rozwój jako artysty. Po ukończeniu gimnazjum Ōmiya Miyazaki uczęszczał do liceum Toyotama. Na trzecim roku Miyazaki zainteresował się animacją dzięki Panda and the Magic Serpent (1958). „Zakochał się” w bohaterce filmu i wywarło to na nim silne wrażenie. Po ukończeniu Toyotamy, Miyazaki studiował na Uniwersytecie Gakushuin i był członkiem „Klubu Badań nad Literaturą Dziecięcą”, „klubu najbardziej wówczas komiksowego”. W wolnym czasie Miyazaki odwiedzał swojego nauczyciela sztuki z gimnazjum i szkicował w jego pracowni, gdzie obaj pili i „rozmawiali o polityce, życiu, różnych rzeczach”. Miyazaki ukończył Gakushuin w 1963 roku, uzyskując dyplom z nauk politycznych i ekonomii.

Kariera

Wczesna kariera

W 1963 roku Miyazaki był zatrudniony w Toei Animation. Pracował jako artysta pośredni przy kinowym anime Doggie March i telewizyjnym anime Wolf Boy Ken (oba 1963). Pracował także przy Podróże Guliwera poza księżyc (1964). Był liderem w sporze pracowniczym wkrótce po jego przybyciu i został głównym sekretarzem związku zawodowego Toei w 1964 roku. Miyazaki pracował później jako główny animator, artysta koncepcyjny i projektant sceny w filmie Wielka przygoda Horusa, księcia Sun (1968). Podczas produkcji filmu Miyazaki ściśle współpracował ze swoim mentorem, Yasuo Ōtsuką, którego podejście do animacji wywarło ogromny wpływ na pracę Miyazakiego. Wyreżyserowany przez Isao Takahatę, z którym Miyazaki kontynuował współpracę do końca swojej kariery, film został wysoko oceniony i uznany za kluczowe dzieło w ewolucji animacji.

Pod pseudonimem Akitsu Saburō (秋 津 三 朗) Miyazaki napisał i zilustrował mangę People of the Desert , opublikowaną w 26 odcinkach od września 1969 do marca 1970 w Boys and Girls Newspaper (少年 少女 新聞, Shōnen shōjo shinbun ). Inspirowały go ilustrowane historie, takie jak Zły Pan pustyni z Fukushimy (沙漠 の 魔王, Sabaku no maō ). Miyazaki dostarczył także kluczową animację do filmu Cudowny świat Kotów i Butów (1969) w reżyserii Kimio Yabuki. Jako promocyjny dodatek do filmu stworzył 12-rozdziałową mangę; serial był emitowany w niedzielnym wydaniu Tokyo Shimbun od stycznia do marca 1969 roku. Miyazaki później zaproponował sceny w scenariuszu do Flying Phantom Ship (1969), w których czołgi wojskowe miały wywołał masową histerię w centrum Tokio i został zatrudniony do tworzenia scenorysów i animowania scen. W 1971 roku opracował strukturę, postacie i projekty do adaptacji filmu Animal Treasure Island Hiroshiego Ikedy; stworzył 13-częściową adaptację mangi, wydrukowaną w Tokyo Shimbun od stycznia do marca 1971 roku. Miyazaki dostarczył także kluczową animację dla Ali Baby and the Forty Thieves .

Miyazaki opuścił Toei Animation w sierpniu 1971 roku i został zatrudniony w A-Pro, gdzie wyreżyserował lub współreżyserował z Takahatą 23 odcinki Lupin the Third Part I , często używając pseudonimu Teruki Tsutomu (照 樹 務). Obaj rozpoczęli także przedprodukcję serialu opartego na książkach Pippi Longstocking Astrid Lindgren, projektując obszerne storyboardy; serial został odwołany po tym, jak Miyazaki i Takahata spotkali Lindgrena, a pozwolenie na ukończenie projektu odmówiono. W 1972 i 1973 roku Miyazaki napisał, zaprojektował i animował dwie Panda! Idź, Panda! , reżyseria Takahata. Po przejściu z A-Pro do Zuiyō Eizō w czerwcu 1973 roku, Miyazaki i Takahata pracowali nad World Masterpiece Theatre , który zawierał ich serię animacji Heidi, Girl of the Alps , adaptację Heidi Johanny Spyri. Zuiyō Eizō kontynuował pracę jako Nippon Animation w lipcu 1975 roku. Miyazaki wyreżyserował także serial telewizyjny Future Boy Conan (1978), adaptację The Incredible Tide Alexandra Keya.

Przełomowe filmy

Miyazaki opuścił Nippon Animation w 1979 roku podczas produkcji filmu Anne of Green Gables ; zapewnił scenografię i organizację pierwszych piętnastu odcinków. Przeniósł się do Telecom Animation Film, spółki zależnej TMS Entertainment, aby wyreżyserować swój pierwszy pełnometrażowy film anime, The Castle of Cagliostro (1979), film Lupin III . Pełniąc rolę w Telecom, Miyazaki pomagał w szkoleniu drugiej fali pracowników. Miyazaki wyreżyserował sześć odcinków Sherlock Hound w 1981 roku, dopóki problemy z posiadłością Sir Arthura Conana Doyle'a nie doprowadziły do ​​zawieszenia produkcji; Miyazaki był zajęty innymi projektami, zanim problemy zostały rozwiązane, a pozostałe odcinki wyreżyserował Kyosuke Mikuriya. Nadawano je od listopada 1984 do maja 1985. Miyazaki napisał także powieść graficzną Podróż Shuny , inspirowaną tybetańską opowieścią ludową „Książę, który stał się psem”. Powieść została opublikowana przez Tokuma Shoten w czerwcu 1983 r. I udramatyzowana dla audycji radiowej w 1987 r. Daydream Data Notes Hayao Miyazaki był również regularnie publikowany od listopada 1984 do października 1994 w Model Graphix ; wybrane historie zostały wyemitowane w radiu w 1995 roku.

Po wydaniu The Castle of Cagliostro Miyazaki zaczął pracować nad swoimi pomysłami na animowaną adaptację komiksu Richarda Corbena Rowlf i przedstawiłem ten pomysł Yutace Fujioka z TMS. W listopadzie 1980 roku powstała propozycja nabycia praw do filmu. Mniej więcej w tym czasie redakcja Animage poprosiła Miyazakiego o serię artykułów do magazynu. Podczas kolejnych rozmów pokazywał swoje szkicowniki i omawiał podstawowe zarysy planowanych projektów animacji z redaktorami Toshio Suzuki i Osamu Kameyamą, którzy dostrzegli potencjał współpracy nad ich rozwojem w kierunku animacji. Zaproponowano dwa projekty: Zamek Demonów Walczących Stanów (戦 国 魔 城, Sengoku ma-jō ), którego akcja ma się odbyć w okresie Sengoku; oraz adaptacja Corbena Rowlf . Oba zostały odrzucone, ponieważ firma nie chciała finansować projektów anime nie opartych na istniejącej mandze, a prawa do adaptacji Rowlfa nie mogły zostać zabezpieczone. Osiągnięto porozumienie, że Miyazaki może zacząć rozwijać swoje szkice i pomysły w mandze dla magazynu, z zastrzeżeniem, że nigdy nie zostanie ona nakręcona na film. Manga - zatytułowana Nausicaä of the Valley of the Wind - wydana od lutego 1982 do marca 1994. Historia, ponownie wydrukowana w tomach tankōbon , obejmuje siedem tomów łącznie 1060 stron. Miyazaki rysował odcinki głównie ołówkiem i został wydrukowany monochromatycznie tuszem w odcieniu sepii. Miyazaki zrezygnował z Telecom Animation Film w listopadzie 1982 roku.

Po sukcesie Nausicaä of the Valley of the Wind , Yasuyoshi Tokuma, założyciel Tokuma Shoten, zachęcił Miyazakiego do pracy nad adaptacja filmowa. Miyazaki początkowo odmówił, ale zgodził się pod warunkiem, że będzie mógł reżyserować. Wyobraźnia Miyazakiego została pobudzona przez zatrucie rtęcią Zatoki Minamata oraz sposób, w jaki natura reagowała i rozwijała się w zatrutym środowisku, wykorzystując ją do stworzenia zanieczyszczonego świata filmu. Miyazaki i Takahata do animacji filmu wybrali niewielkie studio Topcraft, ponieważ wierzyli, że jego talent artystyczny może przenieść wyrafinowaną atmosferę mangi do filmu. Przedprodukcja rozpoczęła się 31 maja 1983 roku; Miyazaki napotkał trudności w tworzeniu scenariusza, mając do dyspozycji tylko szesnaście rozdziałów mangi. Takahata zatrudnił eksperymentalnego i minimalistycznego muzyka Joe Hisaishiego do skomponowania ścieżki dźwiękowej do filmu. Film Nausicaä of the Valley of the Wind został wydany 11 marca 1984 roku. Przyniósł dochód w wysokości 1,48 miliarda jenów w kasie i dodatkowe 742 miliony funtów dochodu z dystrybucji. Często jest postrzegany jako kluczowe dzieło Miyazakiego, umacniające jego reputację jako animatora. Był chwalony za pozytywny wizerunek kobiet, zwłaszcza głównej bohaterki Nausicaä. Kilku krytyków określiło temat Nausicaä z Doliny Wiatru jako mający wątki antywojenne i feministyczne; Miyazaki twierdzi inaczej, stwierdzając, że chce tylko bawić. Udana współpraca przy tworzeniu mangi i filmu położyła podwaliny pod inne wspólne projekty. W kwietniu 1984 Miyazaki otworzył własne biuro w Suginami Ward, nadając mu nazwę Nibariki.

Studio Ghibli

W czerwcu 1985 roku Miyazaki, Takahata, Tokuma i Suzuki założyli firmę produkującą animacje Studio Ghibli, przy wsparciu finansowym Tokuma Shoten. Pierwszy film Studio Ghibli, Laputa: Castle in the Sky (1986), zatrudniał tę samą ekipę produkcyjną, co Nausicaä . Projekty Miyazakiego na scenografię filmu były inspirowane grecką architekturą i „europejskimi szablonami urbanistycznymi”. Część architektury w filmie była także inspirowana przez walijskie miasto górnicze; Miyazaki był świadkiem strajku górniczego podczas swojej pierwszej wizyty w Walii w 1984 roku i podziwiał oddanie górników ich pracy i społeczności. Film Laputa został wydany 2 sierpnia 1986 roku. Był to najlepiej zarabiający film animowany roku w Japonii. Kolejny film Miyazakiego, Mój sąsiad Totoro , został wydany wraz z Grave of the Fireflies Takahaty w kwietniu 1988, aby zapewnić status finansowy Studio Ghibli. Równoczesna produkcja była dla artystów chaotyczna, przełączając się między projektami. Mój sąsiad Totoro przedstawia temat relacji między środowiskiem a ludzkością - w przeciwieństwie do Nausicaä , który podkreśla negatywny wpływ technologii na przyrodę. Choć film spotkał się z uznaniem krytyków, nie odniósł sukcesu komercyjnego w kasie. Jednak merchandising odniósł sukces, a film został uznany za kultowy klasyk.

W 1987 roku Studio Ghibli nabyło prawa do stworzenia filmowej adaptacji powieści Eiko Kadono Usługa dostawy Kiki . Praca Miyazakiego nad Mój sąsiad Totoro uniemożliwiła mu kierowanie adaptacją; Sunao Katabuchi został wybrany na reżysera, a Nobuyuki Isshiki został zatrudniony jako scenarzysta. Niezadowolenie Miyazakiego z pierwszego szkicu Isshiki doprowadziło go do wprowadzenia zmian w projekcie, ostatecznie obejmując rolę reżysera. Kadono był niezadowolony z różnic między książką a scenariuszem. Miyazaki i Suzuki odwiedzili Kadono i zaprosili ją do studia; pozwoliła na kontynuację projektu. Film miał być początkowo 60-minutowym odcinkiem specjalnym, ale został rozszerzony na film fabularny po tym, jak Miyazaki ukończył storyboardy i scenariusz. Kiki's Delivery Service miał swoją premierę 29 lipca 1989 roku. Zarobił 2,15 miliarda jenów w kasie i był najbardziej dochodowym filmem w Japonii w 1989 roku.

Od marca do maja 1989 roku , Manga Miyazakiego Hikōtei Jidai została opublikowana w magazynie Model Graphix . Miyazaki rozpoczął produkcję 45-minutowego filmu pokładowego dla Japan Airlines opartego na mandze; Suzuki ostatecznie rozszerzył film na pełnometrażowy, zatytułowany Porco Rosso , w miarę wzrostu oczekiwań. W związku z zakończeniem produkcji Only Yesterday (1991) Takahaty, Miyazaki początkowo samodzielnie zarządzał produkcją Porco Rosso . Wybuch wojen jugosłowiańskich w 1991 roku wpłynął na Miyazakiego, nadając filmowi bardziej ponury ton; Miyazaki określił później film jako „głupi”, ponieważ jego dojrzałe tony były nieodpowiednie dla dzieci. Film zawierał wątki antywojenne, do których Miyazaki powrócił później. Linia lotnicza pozostała głównym inwestorem w filmie, co zaowocowało jego pierwszą premierą jako film pokładowy, przed premierą kinową 18 lipca 1992 r. Film odniósł sukces krytyczny i komercyjny, pozostając najbardziej dochodowym filmem animowanym w Japonii kilka lat.

Studio Ghibli otworzyło swoją siedzibę w Koganei w Tokio w sierpniu 1992 roku. W listopadzie 1992 roku dwa spoty telewizyjne wyreżyserowane przez Miyazakiego zostały wyemitowane przez Nippon Television Network (NTV): Sora Iro no Tane , 90-sekundowy spot, luźno oparty na ilustrowanej historii Sora Iro no Tane autorstwa Rieko Nakagawy i Yuriko Omury, zamówiony w celu uczczenia czterdziestej rocznicy NTV; oraz Nandarou , wyemitowany jako jeden 15-sekundowy i cztery 5-sekundowe spoty, skupiający się na nieokreślonej istocie, która ostatecznie stała się maskotką NTV. Miyazaki zaprojektował storyboardy i napisał scenariusz do Whisper of the Heart (1995) w reżyserii Yoshifumiego Kondō.

Miyazaki rozpoczął pracę nad pierwszymi scenariuszami dla Księżniczki Mononoke w sierpniu 1994 na podstawie wstępnych przemyśleń i szkiców z końca lat 70. Doświadczając blokady twórczej podczas produkcji, Miyazaki przyjął prośbę o stworzenie On Your Mark , teledysku do piosenki o tym samym tytule autorstwa Chage i Aska. Podczas produkcji wideo Miyazaki eksperymentował z animacją komputerową, aby uzupełnić tradycyjną animację, technikę, którą wkrótce powróci dla Princess Mononoke . Premiera On Your Mark była krótko przed Whisper of the Heart . Pomimo popularności filmu, Suzuki powiedział, że nie skupiono się na nim „w 100 procentach”.

W maju 1995 roku Miyazaki zabrał grupę artystów i animatorów do starożytnych lasów Jakuszimy i gór Shirakami-Sanchi, gdzie robił zdjęcia i szkice. Krajobrazy w filmie zostały zainspirowane Jakuszimą. W Księżniczce Mononoke Miyazaki powrócił do ekologicznych i politycznych motywów Nausicaä z Doliny Wiatru . Miyazaki nadzorował 144 000 klatek w filmie, z których około 80 000 stanowiło kluczową animację. Księżniczka Mononoke został wyprodukowany z szacowanym budżetem 2,35 miliarda jenów (około 23,5 miliona USD), co czyni go najdroższym filmem studia Ghibli w tamtym czasie. Około piętnastu minut filmu wykorzystuje animację komputerową: około pięciu minut wykorzystuje techniki, takie jak renderowanie 3D, kompozycja cyfrowa i mapowanie tekstur; pozostałe dziesięć minut zużywa tusz i farbę. Podczas gdy pierwotnym zamiarem było pomalowanie cyfrowo 5000 klatek filmu, ograniczenia czasowe podwoiły tę liczbę.

Po premierze 12 lipca 1997 r. księżniczka Mononoke została doceniona przez krytyków, stając się pierwszą film animowany, który zdobył nagrodę Akademii Japonii w kategorii Obraz Roku. Film odniósł również sukces komercyjny, zarabiając łącznie 14 miliardów jenów (148 milionów dolarów) i przez kilka miesięcy stał się najbardziej dochodowym filmem w Japonii. Miramax Films zakupiło prawa do dystrybucji filmu w Ameryce Północnej; była to pierwsza produkcja studia Ghibli, która otrzymała znaczącą dystrybucję kinową w Stanach Zjednoczonych. Chociaż w dużej mierze zakończyło się to niepowodzeniem w kasie, przynosząc około 3 miliony USD, było to postrzegane jako wprowadzenie Studio Ghibli na rynki globalne. Miyazaki twierdził, że Księżniczka Mononoke będzie jego ostatnim filmem.

Tokuma Shoten połączył się ze Studio Ghibli w czerwcu 1997 roku. Następny film Miyazakiego powstał podczas wakacji w domku górskim z rodziną i pięć młodych dziewcząt, które były przyjaciółkami rodziny. Miyazaki zdał sobie sprawę, że nie stworzył filmu dla dziesięcioletnich dziewczynek i postanowił to zrobić. W poszukiwaniu inspiracji czytał mangowe magazyny shōjo, takie jak Nakayoshi i Ribon , ale czuł, że oferują one tylko tematy związane z „zauroczeniami i romansami”, co nie jest tym, co dziewczyny „kochały w swoich kiery". Postanowił wyprodukować film o kobiecej bohaterce, którą mogliby podziwiać. Produkcja filmu zatytułowanego Spirited Away rozpoczęła się w 2000 roku z budżetem 1,9 miliarda jenów (15 milionów dolarów). Podobnie jak w przypadku Księżniczki Mononoke , ekipa eksperymentowała z animacją komputerową, ale utrzymywała technologię na takim poziomie, aby ulepszyć historię, a nie „ukraść przedstawienie”. Spirited Away dotyczy symboli ludzkiej chciwości i liminalnej podróży przez krainę duchów. Film został wydany 20 lipca 2001 roku; zdobył uznanie krytyków i jest uważany za jeden z najlepszych filmów 2000 roku. Zdobył nagrodę Akademii Japonii za obraz roku i nagrodę Akademii dla najlepszego filmu animowanego. Film odniósł również sukces komercyjny, zarabiając 30,4 mld jenów (289,1 mln USD) w kasie. To najbardziej kasowy film w Japonii.

We wrześniu 2001 roku Studio Ghibli ogłosiło produkcję filmu Ruchomy zamek Hauru , opartego na powieści Diany Wynne Jones. Mamoru Hosoda z Toei Animation został pierwotnie wybrany do reżyserii filmu, ale nieporozumienia między Hosodą i kierownictwem Studio Ghibli doprowadziły do ​​porzucenia projektu. Po sześciu miesiącach Studio Ghibli wskrzesiło projekt. Miyazaki zainspirował się do wyreżyserowania filmu po przeczytaniu powieści Jonesa i uderzył go obraz zamku poruszającego się po okolicy; powieść nie wyjaśnia, w jaki sposób poruszał się zamek, co doprowadziło do projektów Miyazakiego. Udał się do Colmar i Riquewihr w Alzacji we Francji, aby studiować architekturę i otoczenie na potrzeby filmu. Dodatkową inspirację stanowiły koncepcje technologii przyszłości w twórczości Alberta Robidy, a także „sztuka iluzji” XIX-wiecznej Europy. Film został wyprodukowany cyfrowo, ale postacie i tła zostały narysowane ręcznie przed digitalizacją. Został wydany 20 listopada 2004 roku i zdobył szerokie uznanie krytyków. Film otrzymał Osellę za doskonałość techniczną na 61. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji i był nominowany do Oscara za najlepszy film animowany. W Japonii film zarobił rekordowe 14,5 miliona dolarów w pierwszym tygodniu premiery. Pozostaje jednym z najbardziej dochodowych filmów w Japonii, z światowym dochodem przekraczającym 19,3 miliarda jenów. Miyazaki otrzymał honorową nagrodę Złotego Lwa za całokształt twórczości na 62. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji w 2005 roku.

W marcu 2005 Studio Ghibli oddzieliło się od Tokuma Shoten. W latach 80. Miyazaki skontaktowała się z Ursulą K. Le Guin, wyrażając zainteresowanie produkcją adaptacji jej powieści Ziemiomorze ; nieświadomy pracy Miyazakiego, Le Guin odmówił. Oglądając kilka lat później My Neighbor Totoro , Le Guin wyraził aprobatę dla koncepcji adaptacji. Spotkała się z Suzuki w sierpniu 2005 roku, który chciał, aby syn Miyazaki, Gorō, wyreżyserował film, tak jak Miyazaki chciał przejść na emeryturę. Rozczarowany, że Miyazaki nie reżyseruje, ale mając wrażenie, że będzie nadzorował pracę swojego syna, Le Guin zgodził się na produkcję filmu. Miyazaki później publicznie sprzeciwił się i skrytykował nominację Gorō na stanowisko dyrektora. Po obejrzeniu filmu Miyazaki napisał wiadomość do swojego syna: „Został zrobiony uczciwie, więc był dobry”.

Miyazaki zaprojektował okładki do kilku powieści mangi w 2006 roku, w tym A Wycieczka do Tynemouth ; pracował również jako redaktor i stworzył krótką mangę do książki. Produkcja kolejnego filmu Miyazakiego, Ponyo , rozpoczęła się w maju 2006 roku. Początkowo był inspirowany „Małą Syrenką” Hansa Christiana Andersena, jednak w miarę kontynuacji produkcji zaczął nabierać własnej formy. Miyazaki dążył do tego, by film uczcić niewinność i radość dziecięcego wszechświata. Zamierzał wykorzystać tylko tradycyjną animację i był blisko związany z grafiką. Wolał sam rysować morze i fale, ponieważ lubił eksperymentować. Ponyo zawiera 170 000 klatek - rekord Miyazakiego. Filmowa nadmorska wioska została zainspirowana Tomonoura, miastem w Parku Narodowym Setonaikai, w którym Miyazaki przebywał w 2005 roku. Główny bohater, Sōsuke, jest oparty na Gorō. Po premierze w dniu 19 lipca 2008 r. Ponyo został doceniony przez krytykę, zdobywając Animację Roku na 32. Japan Academy Prize. Film odniósł również sukces komercyjny, zarabiając 10 miliardów jenów (93,2 miliona dolarów) w pierwszym miesiącu i 15,5 miliarda jenów do końca 2008 roku, co plasuje go wśród najbardziej dochodowych filmów w Japonii.

W Na początku 2009 roku Miyazaki zaczął pisać mangę zatytułowaną Kaze Tachinu (風 立 ち ぬ, The Wind Rises ), opowiadającą historię projektanta myśliwca Mitsubishi A6M Zero Jiro Horikoshi. Manga została po raz pierwszy opublikowana w dwóch numerach magazynu Model Graphix, opublikowanych 25 lutego i 25 marca 2009 r. Miyazaki później był współautorem scenariusza do Arrietty (2010) i From Up on Poppy Hill , w reżyserii odpowiednio Hiromasa Yonebayashi i Gorō Miyazaki. Miyazaki chciał, aby jego następny film był kontynuacją Ponyo , ale Suzuki przekonał go, by zamiast tego przystosował Kaze Tachinu do filmu. W listopadzie 2012 roku Studio Ghibli ogłosiło, że produkcja The Wind Rises na podstawie Kaze Tachinu zostanie wydana wraz z The Tale of the Princess Kaguya Takahaty .

Miyazaki został zainspirowany do stworzenia The Wind Rises po przeczytaniu cytatu Horikoshi: „Wszystko, co chciałem zrobić, to zrobić coś pięknego”. Kilka scen w The Wind Rises zostało zainspirowanych powieścią Tatsuo Hori The Wind Has Risen (風 立 ち ぬ), w której Hori opisał swoje doświadczenia życiowe ze swoją narzeczoną przed śmiercią od gruźlicy. Imię głównej bohaterki, Naoko Satomi, zostało zapożyczone z powieści Horiego Naoko (菜 穂 子). The Wind Rises nadal odzwierciedla pacyfistyczną postawę Miyazakiego, kontynuując motywy jego wcześniejszych prac, pomimo stwierdzenia, że ​​potępienie wojny nie było intencją filmu. Film miał premierę 20 lipca 2013 roku i zdobył uznanie krytyków; został nazwany Animacją Roku podczas 37. Japan Academy Prize i był nominowany do nagrody dla najlepszego filmu animowanego na 86. ceremonii rozdania Oscarów. Film odniósł również sukces komercyjny, przynosząc 11,6 miliardów jenów (110 milionów dolarów) w kasie japońskiej, stając się najbardziej dochodowym filmem w Japonii w 2013 roku.

We wrześniu 2013 roku Miyazaki ogłosił, że odchodzi z ze względu na swój wiek zajmował się produkcją filmów fabularnych, ale chciał kontynuować pracę nad ekspozycjami w Muzeum Studio Ghibli. Miyazaki został uhonorowany Honorową Nagrodą Akademii podczas ceremonii rozdania Governors Awards w listopadzie 2014 roku. Stworzył Boro the Caterpillar , animowany komputerowo film krótkometrażowy, który po raz pierwszy został omówiony podczas przedprodukcji dla Princess Mononoke . Został on pokazany wyłącznie w Muzeum Studio Ghibli w lipcu 2017 roku. Pracuje również nad samurajską mangą bez tytułu. W sierpniu 2016 roku Miyazaki zaproponował nowy pełnometrażowy film How Do You Live? , nad którym rozpoczął pracę nad animacją bez uzyskania oficjalnej zgody. Miał nadzieję, że ukończy film do 2019 roku; Suzuki przewiduje wydanie na lata 2020–2021.

W styczniu 2019 roku doniesiono, że Vincent Maraval, częsty współpracownik Miyazaki, napisał na Twitterze wskazówkę, że Miyazaki może mieć plany na kolejny film w trakcie prac. W lutym 2019 r. W sieci NHK wyemitowano czteroczęściowy dokument zatytułowany 10 Years with Hayao Miyazaki , dokumentujący produkcję jego filmów w jego prywatnym studiu. W 2019 roku Miyazaki zatwierdził muzyczną adaptację utworu Nausicaä of the Valley of the Wind , który wykonała trupa kabuki.

Dzieła

Widoki

Hayao Miyazaki, wywiad telewizyjny, styczeń 2014

Miyazaki często krytykował obecny stan branży anime, twierdząc, że tworzenie ludzi jest nierealistyczne. Stwierdził, że anime jest „produkowane przez ludzi, którzy nie mogą znieść patrzenia na innych ludzi… dlatego branża jest pełna otaku !”. Często krytykował także otaku , w tym „gun otaku ” i „Zero fanatyków”, określając to jako „fetysz” i odmawiając określania siebie jako takiego.

W 2013 roku kilku pracowników Studio Ghibli, w tym Miyazaki, skrytykowało politykę japońskiego premiera Shinzō Abe oraz proponowaną poprawkę do Konstytucji, która pozwoli Abe'owi zrewidować klauzulę, która zakazuje wojny jako środka rozstrzygania międzynarodowych sporów. Miyazaki czuł, że Abe chciał „zostawić swoje nazwisko w historii jako wielki człowiek, który zrewidował Konstytucję i jej interpretację”, określając ją jako „nikczemną”. Miyazaki wyraził dezaprobatę dla zaprzeczenia przez Abe agresji militarnej Japonii, stwierdzając, że Japonia „powinna wyraźnie powiedzieć, że wyrządziła ogromne szkody Chinom i wyrazić z tego powodu głębokie wyrzuty sumienia”. Uważał również, że rząd tego kraju powinien „należycie przeprosić” koreańskie kobiety do towarzystwa, które służyły w armii japońskiej podczas II wojny światowej, sugerując, że Wyspy Senkaku powinny zostać „podzielone na pół” lub kontrolowane zarówno przez Japonię, jak i przez Chiny. Po wydaniu filmu The Wind Rises w 2013 roku niektórzy krytycy internetowi uznali Miyazakiego za „zdrajcę” i „antyjapończyka”, opisując film jako przesadnie „lewicowy”.

Miyazaki odmówił wzięcia udziału w 75. ceremonii rozdania Oscarów w Hollywood w Los Angeles w 2003 r., W proteście przeciwko zaangażowaniu Stanów Zjednoczonych w wojnę w Iraku, twierdząc później, że „nie chce odwiedzać kraju, który bombarduje Irak”. Nie wyraził publicznie tej opinii na prośbę swojego producenta aż do 2009 roku, kiedy to zniósł bojkot i wziął udział w San Diego Comic Con International w ramach przysługi dla swojego przyjaciela Johna Lassetera. Miyazaki wyraził również swoją opinię o ataku terrorystycznym w biurach francuskiego magazynu satyrycznego Charlie Hebdo , krytykując decyzję magazynu o opublikowaniu treści cytowanych jako katalizator incydentu. W listopadzie 2016 r. Miyazaki stwierdził, że wierzy, iż „wielu ludzi, którzy głosowali za Brexitem i Trumpem” zostało dotkniętych wzrostem bezrobocia spowodowanym przez firmy „budujące samochody w Meksyku z powodu niskich płac, a oni w USA”. Nie sądził, że Donald Trump zostanie wybrany na prezydenta, nazywając to „straszną rzeczą”, i powiedział, że polityczna przeciwniczka Trumpa, Hillary Clinton, również była „okropna”.

Motywy

Prace Miyazakiego charakteryzują się powracającymi tematami, takimi jak ekologia, pacyfizm, feminizm, miłość i rodzina. Jego narracje wyróżniają się również tym, że nie stawiają bohatera przeciwko niesympatycznemu antagoniście.

Filmy Miyazakiego często podkreślają ekologizm i kruchość Ziemi. Margaret Talbot stwierdziła, że ​​Miyazaki nie lubi nowoczesnej technologii i uważa, że ​​większość współczesnej kultury jest „cienka, płytka i fałszywa”; oczekuje czasu, w którym „nie będzie już wieżowców”. Miyazaki czuł się sfrustrowany dorastaniem w okresie Shōwa od 1955 do 1965 roku, ponieważ „natura - góry i rzeki - była niszczona w imię postępu gospodarczego”. Peter Schellhase z The Imaginative Conservative stwierdził, że kilku antagonistów filmów Miyazakiego „próbuje zdominować naturę w pogoni za polityczną dominacją i jest ostatecznie destrukcyjnych zarówno dla natury, jak i dla ludzkiej cywilizacji”. Miyazaki jest krytyczny wobec kapitalizmu, globalizacji i ich wpływu na współczesne życie. Uważa, że ​​„firma jest wspólną własnością ludzi tam pracujących”. Ram Prakash Dwivedi zidentyfikował wartości Mahatmy Gandhiego w filmach Miyazakiego.

Kilka filmów Miyazakiego zawiera motywy antywojenne. Daisuke Akimoto z Animation Studies sklasyfikował Porco Rosso jako „propagandę antywojenną”; czuł, że główny bohater, Porco, przemienia się w świnię, częściowo z powodu jego skrajnej niechęci do militaryzmu. Akimoto twierdzi również, że The Wind Rises odzwierciedla „antywojenny pacyfizm” Miyazakiego, mimo że ten ostatni stwierdza, że ​​film nie jest próbą „potępienia” wojny. Schellhase określa także Księżniczkę Mononoke jako film pacyfistyczny ze względu na bohatera, Ashitakę; Ashitaka zamiast przyłączyć się do kampanii zemsty na ludzkości, do czego doprowadziłaby jego etniczna historia, dąży do pokoju. David Loy i Linda Goodhew argumentują, że zarówno Nausicaä z Doliny Wiatru , jak i Księżniczka Mononoke nie przedstawiają tradycyjnego zła, ale buddyjskie korzenie zła: chciwość, złą wolę, i złudzenie; zgodnie z buddyzmem korzenie zła muszą przekształcić się w „szczodrość, miłującą dobroć i mądrość”, aby przezwyciężyć cierpienie, i osiągają to zarówno Nausicaä, jak i Ashitaka. Kiedy bohaterowie filmów Miyazakiego są zmuszeni do zaangażowania się w przemoc, okazuje się, że jest to trudne zadanie; w Ruchomym Zamku Hauru , Howl jest zmuszony stoczyć nieuniknioną bitwę w obronie tych, których kocha, i prawie go niszczy, chociaż ostatecznie zostaje uratowany przez miłość i odwagę Sophie.

Suzuki opisał Miyazakiego jako feministę w odniesieniu do jego stosunku do pracownic. Miyazaki opisał swoje kobiece postacie jako „odważne, samowystarczalne dziewczyny, które nie zastanawiają się dwa razy nad walką całym sercem o to, w co wierzą”, stwierdzając, że mogą „potrzebować przyjaciela lub wsparcia, ale nigdy zbawiciela „i że„ każda kobieta jest równie zdolna do bycia bohaterem, jak każdy mężczyzna ”. Film Nausicaä z Doliny Wiatru był chwalony za pozytywny wizerunek kobiet, szczególnie bohaterki Nausicaä. Schellhase zauważył, że postacie kobiece w filmach Miyazakiego nie są uprzedmiotowione ani zseksualizowane, posiadają złożone i indywidualne cechy, których nie ma w hollywoodzkich produkcjach. Schellhase zidentyfikował również element „dojrzewania” dla bohaterek filmów Miyazakiego, ponieważ każda z nich odkrywa „indywidualną osobowość i mocne strony”. Gabrielle Bellot z The Atlantic napisała, że ​​w swoich filmach Miyazaki „wykazuje głębokie zrozumienie złożoności tego, co może oznaczać bycie kobietą”. W szczególności Bellot cytuje Nausicaä z Doliny Wiatru , chwaląc film, który spełnia oczekiwania płci oraz silną i niezależną naturę Nausicaä. Bellot zauważył również, że San Księżniczki Mononoke reprezentuje „konflikt między osobowością a ekspresją”.

Miyazaki jest zaniepokojony poczuciem zdumienia u młodych ludzi, starając się podtrzymywać tematy miłość i rodzina w jego filmach. Michael Toscano z Kurator odkrył, że Miyazaki „obawia się, że japońskie dzieci są przytłumione przez kulturę nadkonsumpcji, nadopiekuńczości, edukacji utylitarnej, karierowiczizmu, technindustrializmu i sekularyzmu, który połyka rodzimy animizm Japonii”. Schellhase napisał, że kilka prac Miyazakiego zawiera motywy miłości i romansu, ale uważa, że ​​nacisk kładzie się na „sposób, w jaki osoby samotne i wrażliwe są włączane w relacje oparte na wzajemnym zaufaniu i odpowiedzialności, co jest korzystne dla wszystkich wokół nich”. Odkrył również, że wielu bohaterów filmów Miyazakiego przedstawia wyidealizowany obraz rodziny, podczas gdy inni są dysfunkcjonalni. Czuł, że niebiologiczna rodzina w Ruchomym Zamku Hauru (składająca się z Howl, Sophie, Markl, Witch of the Waste i Heen) przekazuje przesłanie nadziei: że wyrzuceni przez społeczeństwo mogą „znajdź zdrowe miejsce do przynależności”.

Proces tworzenia i wpływy

Miyazaki rezygnuje z tradycyjnych scenariuszy w swoich produkcjach, zamiast tego rozwija narrację filmu, projektując storyboardy. „Nigdy nie wiemy, dokąd potoczy się historia, ale po prostu pracujemy nad filmem w miarę jego rozwoju” - powiedział. W każdym ze swoich filmów Miyazaki zastosował tradycyjne metody animacji, rysując każdą klatkę ręcznie; Obrazy generowane komputerowo zostały wykorzystane w kilku jego późniejszych filmach, poczynając od Princess Mononoke , w celu „wzbogacenia wizualnego wyglądu”, chociaż zapewnia, że ​​każdy film może „zachować właściwy stosunek pracy ręcznej i komputer ... i nadal mogę nazywać moje filmy 2D ”. Nadzoruje każdą klatkę swoich filmów.

Miyazaki wymienił kilku japońskich artystów jako swoje wpływy, w tym Sanpei Shirato, Osamu Tezuka, Soji Yamakawa i Isao Takahata. Wielu zachodnich autorów miało również wpływ na jego prace, w tym Frédéric Back, Lewis Carroll, Roald Dahl, Jean Giraud, Paul Grimault, Ursula K. Le Guin i Yuri Norstein, a także studio animacji Aardman Animations (w szczególności prace Nicka Park). Konkretne prace, które miały wpływ na Miyazakiego, to Animal Farm (1945), The Snow Queen (1957) i The King and the Mockingbird (1980) ; Uważa się, że Królowa Śniegu jest prawdziwym katalizatorem filmografii Miyazakiego, wpływając na jego szkolenie i pracę. Animując małe dzieci, Miyazaki często czerpie inspirację z dzieci swoich przyjaciół, a także wspomnień z własnego dzieciństwa.

Miyazaki był często cytowany jako inspiracja dla wielu animatorów, reżyserów i pisarzy na całym świecie. w tym Wes Anderson, James Cameron, Dean DeBlois, Guillermo del Toro, Pete Docter, Mamoru Hosoda, Bong Joon-Ho, Glen Keane, Travis Knight, John Lasseter, Nick Park, Henry Selick, Makoto Shinkai i Steven Spielberg. Keane powiedział, że Miyazaki ma „ogromny wpływ” na Walt Disney Animation Studios i jest „częścią naszego dziedzictwa” od czasu The Rescuers Down Under (1990). Artyści z Pixar i Aardman Studios podpisali hołd stwierdzając: „Jesteś naszą inspiracją, Miyazaki-san!” Był również cytowany jako inspiracja dla projektantów gier wideo, w tym Shigeru Miyamoto i Hironobu Sakaguchi, a także dla Avatar: The Last Airbender i gry wideo Ori and the Blind Forest (2015).

Życie osobiste

Miyazaki poślubił animatora Akemi Ota w październiku 1965 roku. Para ma dwóch synów: Gorō, urodzonego w styczniu 1967 roku, i Keisuke, urodzony w kwietniu 1969. Zaangażowanie Miyazakiego w jego pracę zaszkodziło jego związkowi z Gorō, ponieważ był często nieobecny. Gorō obserwował prace swojego ojca, próbując go „zrozumieć”, ponieważ ta dwójka rzadko rozmawiała. Podczas produkcji Tales from Earthsea w 2006 roku, Gorō powiedział, że jego ojciec „dostaje zero punktów jako ojciec, ale pełne oceny jako reżyser filmów animowanych”. Siostrzenica Miyazakiego, Mei Okuyama, która była inspiracją dla postaci Mei w Mój sąsiad Totoro , jest żoną artysty animacji Daisuke Tsutsumi.

Nagrody i nominacje

Miyazaki zdobył nagrodę Ōfuji Noburō na Mainichi Film Awards za The Castle of Cagliostro (1979), Nausicaä of the Valley of the Wind (1984), Laputa : Castle in the Sky (1986) i My Neighbor Totoro (1988), a także nagrodę Mainichi Film Award za najlepszy film animowany za Kiki's Delivery Service (1989 ), Porco Rosso (1992), Princess Mononoke (1997), Spirited Away i Whale Hunt (oba 2001 ). Spirited Away otrzymało także Oscara za najlepszy film animowany, a Ruchomy zamek Hauru (2004) i Wiatr wschodzi (2013) otrzymały nominacje . W listopadzie 2012 r. Rząd Japonii przyznał mu tytuł Człowieka Zasługi dla Kultury za wybitne zasługi dla kultury. Jego inne wyróżnienia to osiem nagród Tokyo Anime Awards, osiem nagród Kinema Junpo, sześć Japan Academy Awards, pięć Annie Awards i trzy nagrody z Anime Grand Prix i Venice Film Festival.