Minya Egypt

Minya, Egipt

Minya (arab. المنيا; koptyjski: ⲧⲙⲱⲛⲏ) jest stolicą prowincji Minya w Górnym Egipcie. Znajduje się około 245 km (152 mil) na południe od Kairu, na zachodnim brzegu Nilu, który przepływa przez miasto na północ. Nazwa miasta wywodzi się od starożytnej egipskiej nazwy Men'at Khufu , oznaczającej miasto opiekuńcze Chufu, łączące je z faraonem Cheopsem lub Cheopsem, budowniczym Wielkiej Piramidy w Gizie.

Spis treści

1 Etymologia
2 Historia
- 2.1 Najwcześniejsza historia
- 2.2 Starożytny Egipt
- 2.3 Historia grecko-rzymska
- 2.4 Historia Bizancjum
- 2.5 Historia Arabów
- 2.6 Historia współczesna
- 2.7 Archeologia
3 Gospodarka
4 Klimat
5 Znanych ludzi
6 miast partnerskich
7 Zobacz także
8 Uwagi
9 Odnośniki
10 Linki zewnętrzne

2.1 Najwcześniejsza historia
2.2 Starożytny Egipt
2.3 Historia grecko-rzymska
2.4 Historia Bizancjum
2.5 Historia Arabów
2.6 Historia nowożytna
2.7 Archeologia

Etymologia

Nazwa Minya mogła również pochodzić od nazwy miasta w języku sahidickim koptyjskim Tmoone a w Bohairic Thmonē , co oznacza „th e rezydencja ”, nawiązując do dawnego klasztoru znajdującego się dawniej w okolicy. To miasto, w którym odkryto Codex Tchacos.

Minya jest nazywana przez miejscowych „Oblubienicą Górnego Egiptu”, w odniesieniu do jej strategicznego położenia w środkowym Egipcie jako ważnego połączenia między północą a południem Egiptu. Minya ma jedną z największych koncentracji chrześcijan koptyjskich w Egipcie (około 50% całej populacji). Jest to rodzinne miasto Uniwersytetu Minya, Centrum Sztuki im. Suzanne Mubarak, nowego Muzeum Minya oraz regionalnego radia i telewizji na północ od Górnego Egiptu.

Historia

Historia najwcześniejsza
W okresie predynastycznym (przed 3100 pne) obszar obejmujący współczesną Minię i otaczające ją ziemie utworzył XVI nom (dystrykt). Pozostało autonomicznym miastem-państwem do czasu zjednoczenia Egiptu przez władcę Menesa około 3200 roku pne. W momencie zjednoczenia Egipt był podzielony na 42 nomy. Nom szesnasty był również nazywany nomem Oryx, prawdopodobnie ze względu na występowanie Oryx, jednego z gatunków antylop zamieszkujących ten obszar.

Starożytny Egipt

Po zjednoczeniu Egiptu stolica prowincji XVI nomu stała się ważnym ośrodkiem handlu. Znajdował się naprzeciw szlaku handlowego prowadzącego do Morza Czerwonego, którym podróżowali kupcy lewantyńscy niosący towary z Synaju i Kanaanu. W późniejszych czasach Starego Królestwa nazwa miasta została zmieniona na Men'at Khufu , łącząc ją z faraonem Cheopsem lub Cheopsem (panującym około 2550 pne), założycielem Wielkiej Piramidy w Gizie jako wierzono, że się tam urodził. Miasto Men'at Khufu nie zostało zlokalizowane, ale uważa się, że znajduje się na zachodnim brzegu Nilu w pobliżu współczesnej Minya.

Po upadku Starego Państwa i w pierwszym okresie przejściowym władcy Men'at Khufu stali się bogaci i potężni oraz cieszyli się pewnym stopniem autonomii w stosunku do centralnej władzy faraonów. Książęta z nomu Oryx początkowo pozostawali neutralni podczas długiej walki, która zdominowała pierwszy okres pośredni między królestwami Herakleopolitańskim i tebańskim, ale ostatecznie za panowania Baqeta III zawarli sojusz z Tebanami w czasach Mentuhotepa II. Ta pro-tebańska polityka działała na ich korzyść, ponieważ po podboju tebańskim władzę nad nomem Oryx nadal dzierżyła ta sama rodzina. Potęga władców Men'at Khufu osiągnęła swój szczyt w XI dynastii.

Podobnie jak faraonowie, władcy nomu Oryx byli głęboko zaniepokojeni swoim życiem po śmierci. Ponieważ era budowania piramid dobiegła końca, a może dlatego, że nie mogli sobie pozwolić na budowę własnych piramid, władcy Menacat Chufu wybrali wapienne klify wschodniej pustyni z widokiem na łagodny łuk Nilu jako idealne miejsce do rzeźbienia ich groby. Te grobowce-kaplice w Beni Hasan są jedyną pozostałością po epoce, w której władcy Minya dzierżyli władzę i bogactwo. Dziś te trzydzieści dziewięć wykutych w skale grobowców można zwiedzać w wapiennych skałach nad współczesną wioską Beni Hasan. Chociaż nie tak wielkie i wspaniałe jak inne zabytki starożytnego Egiptu, grobowce Beni Hasan są niezwykle ważne, ponieważ ich mury ujawniają więcej informacji o życiu w Egipcie 4000 lat temu, niż jakikolwiek inny pomnik w Egipcie. W rzeczywistości te grobowce dostarczają więcej informacji na temat codziennego życia w Egipcie niż na temat władców, którzy je zbudowali.

Wraz z powstaniem 12 dynastii, moce władców Minya zostały siłą zredukowane przez faraona Amenemhata II (1929 –1895 pne). Pod koniec XII dynastii rola i władza władców Minya zostały funkcjonalnie wyeliminowane.

W drugim okresie przejściowym Minya wraz z resztą Dolnego i Środkowego Egiptu znalazła się pod kontrolą Hyksosów. Wygląda na to, że władcy Minyi faktycznie wspierali władców Hyksosów z 15 dynastii przeciwko rodzimym egipskim faraonom z 16 i 17 dynastii. Pod koniec drugiego okresu przejściowego, kiedy faraonowie tebańscy rozpoczęli walkę o wypędzenie Hyksosów z Egiptu, Minya była miejscem pierwszej dużej bitwy w tym konflikcie. W 1552 rpne Kamose, ostatni faraon 17 dynastii, pomaszerował swoje wojska Medjajów na północ do Nefrusy kilka mil na południe od Minyi i tam pokonał armię człowieka zwanego Teti, syna Pepi, który podobno przekształcił Minyę w „gniazdo Azjatów”. To była pierwsza poważna porażka Hyksosów, która później zachęciła Ahmose I, młodszego brata Kamose, do marszu na północ i wypędzenia Hyksosów z Egiptu na dobre około 1540 roku pne.

Co do Beni Hasan grobowce, większość z nich została później spustoszona. Niektórzy zostali zbezczeszczeni przez następnych władców. Okaleczenie komory grobowej było losem wielu pomników w ciągu stuleci następujących po upadku Egiptu faraonów. Grobowce przekształcano w mieszkania, wydobywano je jako gotowe źródło kamienia lub celowo uszkadzano przez wczesnych chrześcijan i muzułmanów.

Historia grecko-rzymska

W epoce ptolemejskiej Środkowy Egipt był rozległe przez osadników greckich i osadnictwo goszczące o populacji od 20 000 do 40 000 mieszkańców . Po podboju Egiptu przez Rzymian Minya stała się centrum egipskiego handlu bawełną i była zamieszkana przez greckich i rzymskich baronów bawełnianych oraz kupców.

El Ashmunein (Hermopolis Magna) był w tym okresie stolicą regionu. Było to główne centrum kultu boga Thota. Dziś nadal można znaleźć ruiny greckiej świątyni, podobnej do Partenonu.

Grobowiec i kaplica Petosirisa znajdują się w pobliżu współczesnej wioski Tuna el-Gebel. Antinoopolis zostało zbudowane w 130 roku przez rzymskiego cesarza Hadriana na pamiątkę jego eromenos Antinousa, który utonął na brzegach Nilu i był uważany za boga zgodnie z egipską tradycją. Nowe miasto zostało zbudowane na długo ustalonym miejscu, a Hadrian ponownie zaludnił je Grekami z innych części Egiptu.

Historia Bizancjum

Klasztor Marii Panny w Gebel el-Teir jest ważnym miejscem chrześcijańskim w pobliżu miasta Samalut. Kościół został zbudowany przez cesarzową Helenę, matkę Konstantyna Wielkiego, w 328, w jednym z miejsc, w których prawdopodobnie przebywała Święta Rodzina podczas jej ucieczki do Egiptu.

Oksyrynch był ważnym ośrodkiem administracyjnym w okresie hellenistycznym i pozostaje ważnym archeologicznym źródłem papirusów z bizantyjskiego Egiptu.

Historia arabska

Za rządów Abbasydów imię Minya zostało dołączone do Ibn Khasiba, mianowany dobroczynnym i prawie legendarnym władcą Egiptu na początku IX wieku. Ibn Khasib kochał Minię tak bardzo, że kiedy kalif poprosił go o nazwanie nagrody za swoje dobre uczynki, wybrał Minyę, gdzie odejdzie na emeryturę i umrze kilka lat później. Ibn Khasib jest uznawany za ekspansję Minyi i przeniesienie jej z dużej wioski do solidnego średniowiecznego miasta. Od lat Ibn Khasiba, Minya jest określana jako Munyat ibn Khasib (Minya Ibn Khasiba). Za rządów kalifatu Fatymidów w X i XI wieku Minya nadal się rozwijała i obejmowała duże meczety, szkoły, bazar i łaźnie publiczne. To właśnie w tym okresie powstały dwa punkty orientacyjne Minya, meczety EL-Lamaty i EL-Amrawy. W 1326 roku Ibn Battuta, słynny średniowieczny podróżnik, odwiedził Minyę i był pod wrażeniem tego, co tam zobaczył. Minya została zauważona i wysoko oceniona w relacji Ibn Battuty ze swoich podróży zwanej Rihla ze względu na szkołę, w której była, kiedy odwiedzał miasto. Ibn Battuta opisał Minyę jako miasto, które „przewyższa wszystkie inne miasta Górnego Egiptu”.

Historia współczesna

Za rządów Muhammada Alego Minya zyskała na znaczeniu ze względu na żyzne ziemie i duża produkcja rolna. Znaczenie miasta wzrosło za panowania Ismaila, który był właścicielem dużych plantacji bawełny i trzciny cukrowej wokół Minya. Ismail zbudował królewską rezydencję w Minya i począwszy od 1870 roku rozpoczął modernizację miasta i zbudował jego pierwszą zabudowę mieszkalną. W roku 1873 zbudowano kanał Ibrahimiya, aby zapewnić wieloletnie nawadnianie rozległych ziem Ismaila. Kanał doprowadził do zauważalnego rozwoju urbanistycznego, zwłaszcza w zachodnich obszarach miasta. Poprawa sieci transportowej, zwłaszcza wprowadzenie budowy mostów na Ibrahimiya, pozwoliła na przypadkowy rozwój budownictwa mieszkaniowego na prywatnych terenach rolniczych na zachodnich podmiejskich brzegach kanału.

Wraz z wybuchem wojny secesyjnej w 1861 roku egipska bawełna stała się drogim towarem, na który był duży popyt. Minya, która produkowała duże ilości wysokiej jakości bawełny, skorzystała z dużego popytu na bawełnę. Napływ bogactwa stworzył nową zamożną klasę wyższą, która składała się z rodzimych panów ziemskich, wyższych urzędników i kupców. Przekonane o swoim statusie, zamożne rodziny osiedliły się w miejscu, które później stało się znane jako kolonialna część miasta (obszar z grubsza ograniczony ulicą Abd el Al el Garhy na południu i ulicą Port Said na północy). Tam budowali pałace i ekskluzywne domy, które zostały zaprojektowane przez włoskich architektów, którzy oprócz kamienic w stylu zachodnim zapożyczyli elementy dekoracyjne z architektury klasycznej i rokokowej.

Na początku XX wieku spekulacje gruntowe a ogólny boom budowlany zapoczątkował dramatyczną ekspansję Minyi w XX wieku. Na początku wieku rozpoczęto budowę kolei łączącej Kair. Później miasto rozciągało się na wschód i zachód po stronach kolejowych, które przenikały do obecnego miasta. W tym czasie Wielka Brytania utworzyła konsulat w Minya, głównie w celu promocji handlu bawełną. W 1907 roku Ottoman Bank otworzył oddział w mieście w uznaniu jego rosnącego znaczenia gospodarczego. Media, służące głównie nowym inwestycjom, wprowadzane były w ramach długoterminowych franczyzy przyznawanych zagranicznym przedsiębiorstwom: sąd w 1927 r., Straż pożarna w 1931 r., Urząd miasta i budynek administracyjny w 1937 r. Szerokie, brukowane ulice współczesnego miasta odchodziły. działalność komercyjna z dala od starego miasta, przyspieszając jego degradację.

Po rewolucji 1952 r., kryzysie sueskim w 1956 r. i późniejszej nacjonalizacji wielu gałęzi przemysłu od 1957 r. zdecydowana większość greckich i ormiańskich społeczności w Minya opuścił Egipt. Doprowadziło to do początku upadku dzielnicy kolonialnej. W tym okresie wewnętrzne ruchy ludności dodatkowo uwydatniły dysproporcje między dwiema częściami miasta: starym miastem ze spuścizną przestarzałości i biedy oraz dzielnicą kolonialną z nowoczesnymi budynkami i usługami. Gęstość nadal rosła w starym mieście, gdzie nie było odpowiednich obiektów komunalnych. Wynikające z tego przeludnienie przyspieszyło pogorszenie zarówno infrastruktury, jak i istniejących zasobów mieszkaniowych.

W latach sześćdziesiątych XX wieku Ard AL-Mowled został opracowany jako program mieszkalnictwa komunalnego, aby uwzględnić gwałtowny wzrost liczby mieszkańców starego miasta o niższych dochodach. . Około początku lat 70. XX wieku, zgodnie z przepisami o podziale gruntów i warunkach zabudowy, zaczęto tworzyć nowoczesną dzielnicę Ard Sultan. Ze względu na wysoką cenę ziemi na tym obszarze przyciągnął grupy o wyższych i średnich dochodach, które opuściły podupadające miasto kolonialne. Ard Sultan zostało wyrzeźbione przez szereg nowych miejskich ulic korytarzy, które zostały uzupełnione systemem prostopadłych i okrężnych dróg. Te nowe główne osie są równoległe do Nilu i otoczone wolnostojącymi budynkami o wysokości do 30 metrów. Przejście z północy na południe ulicy Taha Hussein stworzyło nowy liniowy obszar centralny, który miał reprezentować współczesną Minię.

Archeologia

W lutym 2019 roku pięćdziesiąt kolekcji mumii owiniętych w len, kamień trumny lub drewniane sarkofagi pochodzące z Królestwa Ptolemeuszy zostały odkryte przez egipskich archeologów na stanowisku Tuna El-Gebel. 12 grobów w czterech komorach grobowych o głębokości 9 m (30 stóp) należało do dzieci. Jedną z pozostałości była częściowo odkryta czaszka otoczona płótnem. Minister Turystyki i Starożytności Egiptu ogłosił odkrycie zbiorowych grobów wyższych urzędników i wysokich duchownych boga Dżejutego (Thota) w Tuna el-Gebel w styczniu 2020 r. Misja archeologiczna kierowana przez Mustafę Waziriego poinformowała, że 20 sarkofagów i trumien różne kształty i rozmiary, w tym pięć antropoidalnych sarkofagów wykonanych z wapienia i wyrzeźbionych hieroglifami, a także 16 grobowców i pięć dobrze zachowanych drewnianych trumien zostało odkrytych przez ich zespół.

W maju 2020 r. egipsko-hiszpański Szef misji archeologicznej Esther Ponce odkryła unikalny cmentarz pochodzący z 26 dynastii (tak zwanej epoki El-Sawi) na miejscu starożytnego Oxyrhynchusa. Archeolodzy znaleźli nagrobki, monety z brązu, małe krzyże i gliniane pieczęcie w ośmiu rzymskich grobowcach z kopułowymi i nieoznakowanymi dachami.

Ekonomia

Sektor publiczny dominuje w przemyśle, kontrolując większość produkcji kapitału i dóbr pośrednich. Do branż państwowych należą przemysł cementowy, chemiczny, wydobywczy, nawozowy i rolniczy. Sektor prywatny zajmuje się produkcją dóbr konsumpcyjnych, szczególnie w małych przedsiębiorstwach w mieście i okolicach. Główne branże prywatne to produkty spożywcze, meble oraz obróbka metali i drewna. Choć bogata w historię, turystyka odgrywa banalną rolę w gospodarce Minya.

Klimat

System klasyfikacji klimatu Köppena-Geigera klasyfikuje jej klimat jako gorącą pustynię (BWh). Luksor, Minya, Sohag, Qena i Asyut mają największą różnicę temperatur pomiędzy dniami i nocami w jakimkolwiek mieście w Egipcie, z prawie 16 ° C (29 ° F) różnicy. Miasto Minya jest położone ściśle między dwoma pasmami górskimi o wysokości około 500 m (1600 stóp) po obu stronach zachodnich i wschodnich, i wypada z Morza Śródziemnego i Morza Czerwonego. Stąd też warunki te nadają miastu, pobliskim miasteczkom i wsiom podobne właściwości klimatu kontynentalnego. Oznacza to, że miasto ma surową i chłodną zimę, a lata są bardzo gorące, ale nie wilgotne. Latem temperatury mogą osiągnąć 40 ° C (104 ° F), podczas gdy zimą w Minya temperatura spada poniżej 0 ° C (32 ° F) w nocy. Podczas gdy grad lub śnieg są niezwykle rzadkie ze względu na niskie średnie opady w Minya, w chłodne zimowe noce czasami tworzy się mróz. Średnie roczne opady w Minya wynoszą 5,3 mm (0,21 cala).

Inne źródło z różnymi średnimi.

Znane osoby

Taha Hussein (15 Listopad 1889 - 28 października 1973), figurant arabskiego renesansu i ruchu modernistycznego w świecie arabskim
Shadi Abdel Salam (15 marca 1930 - 8 października 1986), egipski filmowiec, najbardziej znany z „Noc liczenia lat” (Al-Momiaa)
Suzanne Mubarak (ur. 28 lutego 1941), pierwsza dama Egiptu (1981–2011)
Hoda Shaarawi (ur. 23 czerwca , 1879 zmarł 12 grudnia 1947), pionier egipskiej feministycznej przywódczyni i nacjonalistki
Ramzes Younan (ur. 1913, zm. 1966) egipski surrealistyczny artysta i myśliciel
Antonios Naguib (ur. 1935) , Emerytowany patriarcha Kościoła koptyjsko-katolickiego
Mahmoud Abouelleil (ur. 24 grudnia 1935 r.), Sędzia i były minister sprawiedliwości Egiptu
Ammar El Sherei (ur. 16 kwietnia 1948 r.), słynny egipski kompozytor muzyczny
Mervat Amin (urodzony 24 listopada 194 8), słynna egipska aktorka
Rafik Habib (ur. 1959), chrześcijański (koptyjski) egipski badacz, aktywista, pisarz i polityk.
Safaa Fathy (ur. 7 lipca 1958), Egipski poeta, eseista i twórca filmów dokumentalnych
Akram Habib (ur. 3 lipca 1965 r.), Biblista i działacz społeczny