Pierwsza wojna włosko-etiopska

Etiopskie zwycięstwo

• Traktat w Addis Abebie

Włochy

• Włoska Erytrea

196 000

• 100 000 z bronią palną, reszta z łukami, włóczniami i mieczami

• v
• t
• e

• Halai
• Coatit
• Senafe
• Debra Ailà
• Amba Alagi
• Mekelle
• Adwa
• Tigray

• v
• t
• e

• RPA (1879)
• Południowa Afryka (1880)
• Tunezja (1881)
• Sudan (1881)
• Egipt (1882)
• Wassoulou (1883)
• Madagaskar (1883)
• Erytrea (1885)
• Equatoria (1886-1889)
• Kongo (1895)
• Dahomey (1890)
• Mashonaland (1890)
• Katanga (1891-92)
• Dahomey (1892)
• Matabeleland (1893 )
• Maroko (1893)
• Wassoulou (1894)
• Ashanti (1895)
• Etiopia (1895)
• Matabeleland (1896)
• Zanzibar (1896)
• Benin (1897)
• Wasso ulou (1898)
• Czad (1887–1920)
  • Voulet - Chanoine
  • Kousséri
  • Wadai
• Fashoda (1898)
• Republika Południowej Afryki (1899)
• Somaliland (1900)
• Aro (1901)
• Angola (1902)
• Namibia (1904)
• Tanganika (1905)
• Maroko (1905)
• Republika Południowej Afryki (1906) ))
• Mufilo (1907)
• Maroko (1909)
• Ouaddai (1909)
• Maroko (1911)
  • Agadir
• Libia (1911)
• Republika Południowej Afryki (1914)
• Darfur (1916)
• Voulet - Chanoine
• Kousséri
• Wadai
• Agadir

Pierwsza wojna włosko-etiopska toczyła się między Włochami a Etiopią od 1895 do 1896 roku. Wywodziła się ze spornego traktatu z Wuchale, który według Włochów zamienił Etiopię we włoski protektorat. Wojna na pełną skalę wybuchła w 1895 roku, a wojska włoskie z włoskiej Erytrei odniosły początkowe sukcesy, dopóki wojska etiopskie nie kontratakowały pozycji włoskich i nie oblegały włoskiego fortu Mekele, zmuszając go do kapitulacji.

Włoska klęska nastąpiła po bitwie pod Adwą, w której armia etiopska zadała decydującym ciosem przeważającym liczebnie włoskim żołnierzom i erytrejskim askariom i zmusiła ich do odwrotu do Erytrei. Niektórzy Erytrejczycy, uważani przez Etiopczyków za zdrajców, również zostali schwytani i okaleczeni. Wojna zakończyła się traktatem z Addis Abeby. Ponieważ było to jedno z pierwszych decydujących zwycięstw sił afrykańskich nad europejskim mocarstwem kolonialnym, wojna ta stała się wybitnym symbolem panafrykanizmu i zapewniła suwerenność Etiopii do 1936 roku.

Spis treści

• 1 Tło
• 2 Traktat z Wuchale
• 3 Kampanie otwierające
• 4 Bitwa pod Adwą
• 5 Jedność narodowa stworzona przez Menelika II
• 6 Wynik i konsekwencje
• 7 Galeria
• 8 Zobacz także
• 9 Notatki
• 10 Bibliografia

Tło

Kedyw Egiptu Isma'il Pasza, lepiej znany jako „Isma'il Wspaniały”, podbił Erytreę w ramach swoich wysiłków, by nadać Egiptowi Afrykę imperium. Isma'il próbował kontynuować ten podbój z Etiopią, ale egipskie próby podbicia tego królestwa zakończyły się upokarzającą porażką. Po bankructwie Egiptu w 1876 r., A następnie buncie Ansar pod przywództwem Mahdiego w 1881 r., Pozycja Egiptu w Erytrei była beznadziejna, a siły egipskie odcięte i niezapłacone przez lata. W 1884 roku Egipcjanie zaczęli wycofywać się zarówno z Sudanu, jak i Erytrei.

Egipt znajdował się we francuskiej strefie wpływów aż do 1882 roku, kiedy to Wielka Brytania zajęła Egipt. Głównym celem francuskiej polityki zagranicznej do 1904 r. Było osłabienie brytyjskiej potęgi w Egipcie i przywrócenie jej miejsca we francuskiej strefie wpływów, aw 1883 r. Francuzi utworzyli kolonię francuskiego Somalilandu, co pozwoliło na utworzenie francuskiej bazy morskiej. w Dżibuti nad Morzem Czerwonym. Otwarcie Kanału Sueskiego w 1869 roku zmieniło Róg Afryki w bardzo strategiczny region, ponieważ flota stacjonująca w Rogu mogła zakazać jakiejkolwiek żeglugi w górę iw dół Morza Czerwonego. Budując bazy morskie na Morzu Czerwonym, które mogłyby przechwytywać brytyjską żeglugę na Morzu Czerwonym, Francuzi liczyli na obniżenie wartości Kanału Sueskiego dla Brytyjczyków, a tym samym wyprowadzenie ich z Egiptu. Francuski historyk w 1900 roku napisał: „Znaczenie Dżibuti polega prawie wyłącznie na wyjątkowości jego położenia geograficznego, które sprawia, że ​​jest to port tranzytowy i naturalny środek transportu dla obszarów nieskończenie bardziej zaludnionych niż jego własne terytorium… bogate prowincje środkowa Etiopia ”. Brytyjski historyk Harold Marcus zauważył, że dla Francuzów: „Etiopia reprezentowała wejście do doliny Nilu; gdyby mogła uzyskać hegemonię nad Etiopią, jej marzenie o zachodnim i wschodnim francuskim imperium afrykańskim byłoby bliższe rzeczywistości”. W odpowiedzi Wielka Brytania konsekwentnie wspierała ambicje Włoch w Rogu Afryki jako najlepszy sposób na powstrzymanie Francuzów z daleka.

3 czerwca 1884 r. podpisano traktat z Hewett między Wielką Brytanią, Egiptem i Etiopią, który pozwolił Etiopczykom na okupowanie części Erytrei i pozwolił na bezcłowy przewóz towarów etiopskich zi do Massawy. Z punktu widzenia Wielkiej Brytanii było wysoce niepożądane, aby Francuzi zastąpili Egipcjan w Erytrei, ponieważ pozwoliłoby to Francuzom na posiadanie większej liczby baz morskich na Morzu Czerwonym, które mogłyby kolidować z brytyjską żeglugą wykorzystującą Kanał Sueski, a Brytyjczycy tego nie zrobili. chcą finansowego ciężaru rządzenia Erytreą, szukali innej potęgi, która zastąpiłaby Egipcjan. Traktat z Hewett zdawał się sugerować, że Erytrea wpadnie w etiopską strefę wpływów, gdy Egipcjanie wycofają się. Po początkowym zachęceniu cesarza Johana IV do przeniesienia się do Erytrei w celu zastąpienia Egipcjan, Londyn zdecydował się przenieść Włochów do Erytrei. W swojej historii Etiopii Augustus Wylde napisał: „Anglia wykorzystywała króla Jana tak długo, jak długo służył mu w jakiejkolwiek służbie, a następnie rzuciła go na łaskę Włoch ... Jest to jeden z naszych najgorszych interesów z wielu, których byliśmy winni w Afryce ... jeden z najbardziej nikczemnych przejawów zdrady ”. Po tym, jak Francuzi nieoczekiwanie umieścili Tunis w swoim protektoracie w 1881 r., Oburzająca opinia we Włoszech na temat tak zwanego „ Schiaffo di Tunisi ” („policzek Tunisu”) włoska polityka zagraniczna była skrajnie antypatyczna. -Francuski, az brytyjskiego punktu widzenia najlepszym sposobem na zapewnienie, że porty Erytrei na Morzu Czerwonym pozostaną poza zasięgiem Francuzów, było wprowadzenie do nich zagorzałych antyfrancuskich Włochów. W 1882 roku Włochy dołączyły do ​​Trójprzymierza, sprzymierzając się z Austria i Niemcy przeciwko Francji.

5 lutego 1885 roku w Massawa wylądowały wojska włoskie, aby zastąpić Egipcjan. Ze swojej strony włoski rząd był bardziej niż szczęśliwy, mogąc podjąć imperialistyczną politykę, aby odciągnąć swój lud od błędów po Risorgimento we Włoszech. W 1861 r. Zjednoczenie Włoch miało wyznaczyć początek nowej, wspaniałej ery we włoskim życiu, a wielu Włochów było poważnie rozczarowanych, gdy okazało się, że w nowym Królestwie Włoch niewiele się zmieniło, a ogromna większość Włochów nadal żyje. skrajna bieda. Aby to zrekompensować, wśród wyższych klas we Włoszech panował szowinistyczny nastrój, a dziennik Il Diritto napisał w artykule wstępnym: „Włochy muszą być gotowe. Rok 1885 zadecyduje o jej losie jako wielkiej potęgi. trzeba poczuć odpowiedzialność nowej ery, stać się znowu silnymi ludźmi, którzy się niczego nie boją, ze świętą miłością ojczyzny, całej Italii, w naszych sercach ”. Po stronie etiopskiej wojny, które cesarz Johannes prowadził najpierw przeciwko najeżdżającym Egipcjanom w latach siedemdziesiątych XIX wieku, a następnie bardziej przeciwko sudańskiemu państwu Mahdiyya w latach osiemdziesiątych XIX wieku, zostały przez niego przedstawione poddanym jako święte wojny. w obronie prawosławnego chrześcijaństwa przed islamem, wzmacniając w Etiopii przekonanie, że ich kraj jest wyjątkowo cnotliwą i świętą ziemią. Walka z Ansar z Sudanu skomplikowała stosunki Yohannesa z Włochami, których czasami prosił o dostarczenie mu broni do walki z Ansar , a innym razem stawiał opór Włochom i proponował rozejm z Ansar.

18 stycznia 1887 r. w wiosce Saati posuwający się naprzód oddział armii włoskiej pokonał Etiopczyków w potyczce, ale zakończyło się to przewagą liczebną Etiopczycy otaczali Włochów w Saati po tym, jak wycofali się w obliczu liczebności wroga. Około 500 włoskich żołnierzy pod dowództwem pułkownika de Christoforisa wraz z 50 erytrejskimi oddziałami pomocniczymi zostało wysłanych do wsparcia oblężonego garnizonu w Saati. W Dogali w drodze do Saati de Christoforis został zaatakowany przez siły etiopskie pod dowództwem Ras Alula, których ludzie uzbrojeni we włócznie zręcznie otoczyli Włochów, którzy wycofali się na jedno wzgórze, a potem na kolejne wyższe wzgórze. Gdy Włochom zabrakło amunicji, Ras Alula rozkazał swoim ludziom szarżować, a Etiopczycy szybko pokonali Włochów w akcji, w której zastosowano bagnety przeciwko włóczniom. Bitwa o Dogali zakończyła się utratą przez Włochów 23 oficerów i 407 innych żołnierzy zabitych. W wyniku klęski pod Dogali Włosi porzucili Saati i wycofali się na wybrzeże Morza Czerwonego. Włoskie gazety nazwały bitwę „masakrą” i potępiły Regio Esercito za to, że de Chistoforis nie przydzielił wystarczającej ilości amunicji. Początkowo zachęcając cesarza Johana do przeniesienia się do Erytrei, a następnie zachęcając do tego Włochów, Londyn zdał sobie sprawę, że szykuje się wojna i postanowił spróbować mediacji, głównie ze strachu, że Włosi mogą rzeczywiście przegrać. / p>

Brytyjski konsul na Zanzibarze, Gerald Portal, został wysłany w 1887 roku w celu mediacji między Etiopczykami i Włochami przed wybuchem wojny. Portal wypłynął na egipski statek Narghileh , który nazwał „małym, brudnym, zatłuszczonym parowcem płynącym do Jeddah, Suakin i Massawa, na którym bardzo szybko odkryliśmy, że nasi towarzysze podróży składali się z karaluchów i inne mniejsze zwierzęta niezliczone, stado owiec, kilka krów, wiele kogutów, kur, indyków i gęsi oraz tuzin złowrogich greckich poszukiwaczy przygód, którzy zawsze wyglądają jak sępy wokół martwej tuszy, ilekroć istnieje możliwość kampania w Afryce Północnej ”. Portal po spotkaniu z cesarzem Yohannes 4 grudnia 1887 roku wręczył mu prezenty i list od królowej Wiktorii wzywający go do osiedlenia się z Włochami. Portal donosił: „To, co mogło być możliwe w sierpniu lub wrześniu, było niemożliwe w grudniu, kiedy całe ogromne dostępne siły w kraju były już pod bronią; i że obecnie nie ma nadziei na zadowalające wyrównanie trudności między Włochami i Abisynii, dopóki kwestia względnej wyższości tych dwóch narodów nie zostanie rozstrzygnięta poprzez odwołanie się do losów wojny ... Nikt, kto kiedyś widział charakter wąwozów, wąwozów i przełęczy górskich w pobliżu granicy abisyńskiej, nie może wątpić moment, w którym jakikolwiek postęp cywilizowanej armii w obliczu wrogich hord abisyńskich byłby dokonany za cenę straszliwej utraty życia po obu stronach. ... Abisyńczycy są dzicy i niegodni zaufania, ale są też odkupieni przez posiadanie nieograniczonej odwagi, lekceważenie śmierci i duma narodowa, która skłania ich do patrzenia z góry na każdego człowieka, który nie miał szczęścia urodzić się Abisyńczykiem ”. Portal zakończył się napisaniem, że Włosi popełnili błąd przygotowując się do wojny z Etiopią: „To stara, stara historia, pogarda dla dzielnego wroga, ponieważ jego skóra jest czekoladowa, brązowa lub czarna, a jego ludzie mają nie przeszedł przez ortodoksyjne kursy ostrzału polowego, musztry batalionowej czy „jesiennych manewrów”.

Klęska pod Dogali uczyniła Włochów na chwilę ostrożnymi, ale 10 marca 1889 roku cesarz Janusz zmarł po tym, jak został ranny w walce z Ansar i na łożu śmierci przyznał, że Ras Mengesha, rzekomy syn jego brata, był w rzeczywistości jego własnym synem i poprosił go o następcę. Objawienie, że cesarz spał z żoną swojego brata, mocno zgorszyło prawosławną Etiopię, a zamiast tego Negus Menelik został ogłoszony cesarzem 26 marca 1889 roku. Ras Mengesha, jeden z najbardziej potężny etiopski szlachcic, był nieszczęśliwy z powodu pominięcia w sukcesji i przez pewien czas sprzymierzał się z Włochami przeciwko cesarzowi Menelikowi. W feudalnym systemie etiopskim nie było stałej armii, a zamiast tego szlachta gromadziła armie w imieniu cesarza. W grudniu 1889 roku Włosi ponownie wkroczyli w głąb lądu i zajęli miasta Asmara i Keren, aw styczniu 1890 roku zajęli Adową.

Traktat z Wuchale

25 marca 1889 roku władca Szewów Menelik II, podbiwszy Tigray i Amhara, ogłosił się cesarzem Etiopii (lub „Abisynii”, jak to powszechnie nazywano w ówczesnej Europie). Zaledwie miesiąc później, 2 maja, podpisał traktat z Wuchale z Włochami, który najwyraźniej dał im kontrolę nad Erytreą, wybrzeżem Morza Czerwonego na północny wschód od Etiopii, w zamian za uznanie rządów Menelika. Menelik II kontynuował politykę Tewodros II dotyczącą integracji Etiopii.

Jednak dwujęzyczny traktat nie mówi tego samego po włosku i po amharsku; wersja włoska nie nadała Etiopczykom „znaczącej autonomii” zapisanej w tłumaczeniu na język amharski. Poprzedni tekst ustanowił włoski protektorat nad Etiopią, ale wersja amharska jedynie stwierdzała, że ​​Menelik może kontaktować się z obcymi mocarstwami i prowadzić sprawy zagraniczne przez Włochy, jeśli tak zechce. Włoscy dyplomaci twierdzili jednak, że oryginalny tekst amharski zawierał klauzulę, a Menelik świadomie podpisał zmodyfikowaną kopię traktatu. W październiku 1889 roku Włosi poinformowali wszystkie inne rządy europejskie z powodu traktatu z Wuchale, że Etiopia jest teraz włoskim protektoratem, a zatem inne narody europejskie nie mogą prowadzić stosunków dyplomatycznych z Etiopią. Z wyjątkiem Imperium Osmańskiego, które nadal utrzymywało swoje roszczenia do Erytrei, i Rosji, której nie podobała się idea podporządkowania narodu prawosławnego narodowi rzymskokatolickiemu, wszystkie mocarstwa europejskie przyjęły włoskie roszczenia do protektoratu.

Włoskie twierdzenie, że Menelik był świadomy tego, że artykuł XVII zmienił swój naród we włoski protektorat, wydaje się mało prawdopodobne, biorąc pod uwagę, że cesarz Menelik wysłał listy do królowej Wiktorii i cesarza Wilhelma II pod koniec 1889 r. i został poinformowany w odpowiedziach na początku 1890 r., Wielka Brytania ani Niemcy nie mogły mieć stosunków dyplomatycznych z Etiopią ze względu na artykuł XVII traktatu z Wuchale, objawienie, które było wielkim szokiem dla cesarza. List Victorii był grzeczny, podczas gdy list Wilhelma był nieco bardziej niegrzeczny, mówiąc, że król Umberto I był wielkim przyjacielem Niemiec, a naruszenie przez Menelika rzekomego włoskiego protektoratu było poważną zniewagą dla Umberto, dodając, że nigdy więcej nie chciał słyszeć od Menelika. Co więcej, Menelik nie znał języka włoskiego i podpisał jedynie amharski tekst traktatu, zapewniając, że nie ma różnic między tekstem włoskim a amharskim przed podpisaniem. Różnice między tekstem włoskim a amharskim wynikały z włoskiego ministra w Addis Abebie, hrabiego Pietro Antonelli, któremu jego rząd polecił zdobyć jak najwięcej terytorium podczas negocjacji z cesarzem Menelikiem. Jednak wiedząc, że Menelik został teraz na tronie Króla Królów i miał silną pozycję, Antonelli znajdował się w nie do pozazdroszczenia sytuacji negocjowania traktatu, którego jego własny rząd mógł odrzucić. Dlatego wstawił oświadczenie zmuszające Etiopię do zrzeczenia się prawa do prowadzenia spraw zagranicznych we Włoszech, aby zadowolić swoich przełożonych, którzy w przeciwnym razie mogliby go zwolnić za niewielkie zyski terytorialne. Antonelli biegle władał językiem amharskim, a biorąc pod uwagę, że Menelik podpisał tylko tekst amharski, nie mógł nie wiedzieć, że amharska wersja artykułu XVII stanowiła jedynie, że król Włoch oddaje usługi swoich dyplomatów do dyspozycji cesarza Etiopii, aby reprezentował go za granicą, jeśli sobie tego życzy. Kiedy w 1890 r. Ujawniono jego podstęp, a Menelik z oburzeniem powiedział, że nigdy nikomu nie wyrzeknie się niepodległości swojego kraju, Antonelli, który opuścił Addis Abebę w połowie 1890 r., Uciekł się do rasizmu, mówiąc swoim przełożonym w Rzymie, że ponieważ Menelik był czarnym mężczyzną, był w ten sposób z natury nieuczciwe i było rzeczą naturalną, że cesarz kłamał na temat protektoratu, w który rzekomo dobrowolnie zmienił swój naród.

Francesco Crispi, włoski premier był ultraimperialistą, który wierzył, że wymaga tego nowo zjednoczone państwo włoskie. " wielkość drugiego imperium rzymskiego ”. Crispi uważał, że Róg Afryki był najlepszym miejscem dla Włochów do rozpoczęcia budowy nowego imperium rzymskiego. Amerykański dziennikarz James Perry napisał, że „Crispi był głupcem, bigotem i bardzo niebezpiecznym człowiekiem”. W związku z odmową przestrzegania przez Etiopię włoskiej wersji traktatu i pomimo trudności gospodarczych w kraju, włoski rząd zdecydował się na rozwiązanie militarne zmuszające Etiopię do przestrzegania włoskiej wersji traktatu. Czyniąc to, wierzyli, że mogą wykorzystać podziały w Etiopii i polegać na taktycznej i technologicznej przewadze, aby zrównoważyć jakąkolwiek niższość liczebną. Wysiłki cesarza Menelika, postrzeganego w Londynie jako profrancuskie, mające na celu zjednoczenie Etiopii, a tym samym doprowadzenie do kontroli źródła Nilu Błękitnego pod jego rządami, były postrzegane w Whitehall jako zagrożenie dla utrzymania Egiptu w brytyjskiej strefie wpływów. W miarę jak Menelik odnosił coraz większe sukcesy w jednoczeniu Etiopii, Londyn wywierał coraz większą presję na Rzym, aby Włosi przenieśli się w głąb lądu i podbili Etiopię raz na zawsze.

Było też szersze, europejskie tło: potrójna Sojusz Niemiec, Austro-Węgier i Włoch znajdował się pod pewnym naciskiem, a Anglia zabiegała o względy Włoch. Dwa tajne anglo-włoskie protokoły z 1891 r. Pozostawiły większość Etiopii w strefie wpływów Włoch. Francja, jeden z członków przeciwnego sojuszu francusko-rosyjskiego, miała własne roszczenia wobec Erytrei i targowała się z Włochami o rezygnację z tych roszczeń w zamian za bezpieczniejszą pozycję w Tunezji. W międzyczasie Rosja dostarczała Etiopii broń i inną pomoc. Próbował zdobyć przyczółek w Etiopii, aw 1894 r., Po wypowiedzeniu traktatu z Wuchale w lipcu, otrzymał etiopską misję w Sankt Petersburgu i wysłał broń i amunicję do Etiopii. Wsparcie to trwało po zakończeniu wojny. Rosyjski pisarz podróżniczy Aleksander Bulatowicz, który udał się do Etiopii, aby służyć jako wolontariusz Czerwonego Krzyża z cesarzem Menelikiem, podkreślił w swoich książkach, że Etiopczycy nawrócili się na chrześcijaństwo, zanim zrobił to którykolwiek z Europejczyków, opisał Etiopczyków jako głęboko religijnych. ludzie tacy jak Rosjanie i argumentowali, że Etiopczycy nie mają „niskiego poziomu kulturowego” innych ludów afrykańskich, co czyni ich równymi Europejczykom. Niemcy i Austria wsparły swojego sojusznika w potrójnym sojuszu Włochy, a Francja i Rosja poparły Etiopię.

Kampanie otwierające

W 1893 roku, sądząc, że jego władza nad Etiopią była pewna, Menelik odrzucił traktat; W odpowiedzi Włosi zwiększyli presję na jego domenę na różne sposoby, w tym przez aneksję małych terytoriów graniczących z ich pierwotnymi roszczeniami na mocy traktatu z Wuchale, a ostatecznie zakończoną kampanią wojskową i przez rzekę Mareb do Tigray (na granicy z Erytreą) w grudniu 1894 r. Włosi oczekiwali, że dołączą do nich niezadowoleni potentaci, tacy jak Negus Tekle Haymanot z Gojjam, Ras Mengesha Yohannes i sułtan Aussa; zamiast tego wszystkie ludy etniczne Tigrayan lub Amharic gromadziły się po stronie cesarza Menelika w demonstracji zarówno nacjonalizmu, jak i anty-włoskich uczuć, podczas gdy inne ludy o wątpliwej lojalności (np. sułtan Aussa) były obserwowane przez imperialne garnizony. W czerwcu 1894 roku Ras Mengesha i jego generałowie pojawili się w Addis Abebie, niosąc duże kamienie, które zrzucili przed cesarzem Menelikiem (gest, który jest symbolem uległości w kulturze etiopskiej). W Etiopii popularne wówczas powiedzenie brzmiało: „Po ukąszeniu przez czarnego węża możesz zostać wyleczony, ale po ukąszeniu przez białego węża nigdy nie wyzdrowiejesz”. W Etiopii panowała przytłaczająca jedność narodowa, gdy różni zwaśnionych szlachciców zgromadzili się za cesarzem, który nalegał, aby Etiopia, w przeciwieństwie do innych narodów afrykańskich, zachowała swoją wolność i nie podlegała Włochom. Rywalizacja etniczna między Tygrysami a Amharą, na którą liczyli Włosi, nie okazała się czynnikiem, ponieważ Menelik wskazał, że Włosi gardzili wszystkimi etnicznymi Afrykanami, niezależnie od ich indywidualnego pochodzenia etnicznego, z pogardą, zwracając uwagę na politykę segregacji w Erytrei dotyczy wszystkich etnicznych Afrykanów. Co więcej, Menelik spędził większość ostatnich czterech lat na gromadzeniu nowoczesnej broni i amunicji, nabytej od samych Francuzów, Brytyjczyków i Włochów, podczas gdy europejskie potęgi kolonialne starały się kontrolować swoje aspiracje w Afryce Północnej. Użyli także Etiopczyków jako zastępczej armii przeciwko sudańskim mahdystom.

W grudniu 1894 roku Bahta Hagos poprowadził rebelię przeciwko Włochom w Akkele Guzay, twierdząc, że popiera Mengesha. Jednostki armii generała Oreste Baratieri pod dowództwem majora Pietro Tosellego stłumiły bunt i zabiły Bahtę w bitwie pod Halai. Armia włoska zajęła wówczas stolicę Tygrysu, Adwę. Baratieri podejrzewał, że Mengesha zaatakuje Erytreę i spotkał się z nim w bitwie pod Coatit w styczniu 1895 roku. Zwycięscy Włosi ścigali wycofującego się Mengeshę, zdobywając broń i ważne dokumenty potwierdzające jego współudział w Meneliku. Zwycięstwo w tej kampanii, wraz z wcześniejszymi zwycięstwami nad sudańskimi mahdystami, doprowadziło Włochów do lekceważenia trudności, jakie mieli pokonać w kampanii przeciwko Menelikowi. W tym momencie cesarz Menelik zwrócił się do Francji, proponując traktat sojuszu; francuską odpowiedzią było porzucenie cesarza w celu zapewnienia włoskiej zgody na traktat z Bardo, który zapewniłby francuską kontrolę nad Tunezją. Praktycznie sam, 17 września 1895 r. Cesarz Menelik wydał proklamację wzywającą ludzi z Szewy do przyłączenia się do jego armii w Were Ilu.

Gdy Włosi byli gotowi do wkroczenia na terytorium Etiopii, Etiopczycy zmobilizowali wszystkich masowo w całym kraju. Pomógł temu niedawno zaktualizowany imperialny system podatkowy i podatkowy. W rezultacie pospiesznie zmobilizowana armia składająca się z 196 000 ludzi zebranych ze wszystkich części Abisynii, z których ponad połowa była uzbrojona w nowoczesne karabiny, zebrała się w Addis Abebie, aby wesprzeć cesarza i obronić swój kraj.

Jedynym europejskim sojusznikiem Etiopii była Rosja. Cesarz etiopski wysłał swoją pierwszą misję dyplomatyczną do Petersburga w 1895 r. W czerwcu 1895 r. Gazety petersburskie napisały: „Wraz z wyprawą Menelik II wysłał swoją misję dyplomatyczną do Rosji, w tym książąt i biskupa”. Wielu mieszkańców stolicy przybyło na pociąg, który przywiózł do Petersburga księcia Damto, generała Genemiera, księcia Belyakio, biskupa Harer Gabraux Xavier i innych członków delegacji. W przededniu wojny zawarto porozumienie zapewniające pomoc wojskową dla Etiopii.

Kolejne starcie miało miejsce pod Amba Alagi w dniu 7 grudnia 1895 r., Kiedy żołnierze etiopscy zajęli pozycje włoskie okopane na naturalnej fortecy i zmusił Włochów do wycofania się z powrotem do Erytrei. Pozostałe wojska włoskie pod dowództwem generała Giuseppe Arimondiego dotarły do ​​niedokończonego włoskiego fortu w Mekele. Arimondi zostawił tam mały garnizon składający się z około 1150 Askarisów i 200 Włochów pod dowództwem majora Giuseppe Galliano i zabrał większość swoich żołnierzy do Adigrat, gdzie Oreste Baratieri, włoski dowódca, koncentrował armię włoską.

Pierwsze wojska etiopskie dotarły do ​​Mekele w następnych dniach. Ras Makonnen otoczył fort w Mekele 18 grudnia, ale włoski dowódca zręcznie wykorzystał obietnice wynegocjowanej kapitulacji, aby uniemożliwić Ras atakowanie fortu. W pierwszych dniach stycznia cesarz Menelik w towarzystwie swojej królowej Taytu Betul poprowadził duże siły do ​​Tigray i oblegał Włochów przez szesnaście dni (6-21 stycznia 1896), podejmując kilka nieudanych prób szturmu na fort. dopóki Włosi nie poddali się za pozwoleniem włoskiej kwatery głównej. Menelik pozwolił im opuścić Mekele z bronią, a nawet zapewnił pokonanym Włochom muły i juczne zwierzęta, aby ponownie dołączyły do ​​Baratieri. Podczas gdy niektórzy historycy odczytują ten hojny czyn jako znak, że cesarz Menelik wciąż miał nadzieję na pokojowe rozwiązanie wojny, Harold Marcus wskazuje, że ta eskorta dała mu taktyczną przewagę: „Menelikowi udało się sprytnie osiedlić w Hawzien, w Gendepata, niedaleko Adwa, gdzie przełęcze górskie nie były strzeżone przez włoskie fortyfikacje. ”

Baratieri, mając znaczną przewagę liczebną, odmówił zaangażowania, wiedząc, że z powodu braku infrastruktury Etiopczycy nie byli w stanie utrzymać dużej liczby żołnierzy na polu bitwy dłuższy. Jednak Baratieri również nigdy nie wiedział o prawdziwej sile liczebnej armii etiopskiej, która miała stawić czoła jego armii, więc raczej wzmocnił swoje pozycje w Tigray. Ale włoski rząd Francesco Crispi nie był w stanie zaakceptować przeszkód ze strony nie-Europejczyków. Premier specjalnie nakazał Baratieri, aby wkroczył w głąb terytorium wroga i doprowadził do bitwy.

Bitwa pod Adwą

Decydującą bitwą tej wojny była bitwa pod Adwą 1 marca. 1896, który miał miejsce w górzystej krainie na północ od faktycznego miasta Adwa (lub Adowa). Armia włoska składała się z czterech brygad, w sumie około 17 700 żołnierzy, z pięćdziesięcioma sześcioma działami artylerii; armia etiopska składała się z kilku brygad liczących od 73 000 do 120 000 żołnierzy (80–100 000 z bronią palną: według Richarda Pankhursta Etiopowie byli uzbrojeni w około 100 000 karabinów, z których około połowa była szybkostrzelna), z prawie pięćdziesięcioma działami artylerii.

Generał Baratieri planował zaskoczyć większe siły etiopskie atakiem wczesnym rankiem, spodziewając się, że jego wróg śpi. Jednak Etiopczycy wstali wcześnie, aby wziąć udział w nabożeństwach kościelnych i, gdy dowiedzieli się o postępie Włochów, natychmiast zaatakowali. Siły włoskie były atakowane przez kolejne fale ataków, dopóki Menelik nie uwolnił swojej rezerwy 25 000 ludzi, niszcząc włoską brygadę. Inna brygada została odcięta i zniszczona przez szarżę kawalerii. Dwie ostatnie brygady zostały po kawałku zniszczone. Do południa włoscy ocaleni byli w całkowitym odwrocie.

Podczas gdy zwycięstwo Menelika było w dużej mierze zasługą samej siły liczebnej, jego żołnierze byli dobrze uzbrojeni dzięki starannym przygotowaniom. Armia etiopska miała jedynie feudalny system organizacyjny, ale okazała się zdolna do prawidłowego wykonania planu strategicznego sporządzonego w sztabie Menelika. Jednak wojsko etiopskie też miało swoje problemy. Pierwszą z nich była jakość broni, ponieważ włoskie i brytyjskie władze kolonialne mogły sabotować transport 30 000–60 000 nowoczesnych karabinów Mosin – Nagant i Berdan z Rosji do śródlądowej Etiopii. Reszta armii etiopskiej była wyposażona w miecze i włócznie. Po drugie, feudalna organizacja armii etiopskiej oznaczała, że ​​prawie cała siła składała się z milicji chłopskiej. Rosyjscy eksperci wojskowi doradzający Menelikowi II zasugerowali pełną bitwę z Włochami, aby zneutralizować włoską przewagę ogniową, zamiast angażować się w kampanię nękania mającą na celu zlikwidowanie problemów z uzbrojeniem, szkoleniem i organizacją.

Niektóre W bitwie wzięli udział rosyjscy radni Menelika II i grupa pięćdziesięciu ochotników rosyjskich, w tym oficer armii kozackiej Kuban Nikolay Leontiev. Rosyjskie wsparcie dla Etiopii doprowadziło również do misji rosyjskiego Czerwonego Krzyża, która dotarła do Addis Abeby jakieś trzy miesiące po zwycięstwie Menelika w Adwie.

Włosi stracili około 7000 zabitych i 1500 rannych w bitwie, a następnie wycofali się z powrotem do Erytrea, z 3000 wziętymi do niewoli; Straty w Etiopii oszacowano na około 4000 zabitych i 8000 rannych. Ponadto 2000 erytrejskich Askarisów zostało zabitych lub schwytanych. Włoscy jeńcy byli traktowani jak najlepiej w trudnych okolicznościach, ale 800 schwytanych Askarisów, uważanych przez Etiopczyków za zdrajców, miało amputowane prawe ręce i lewą nogę. Menelik, wiedząc, że wojna była bardzo niepopularna we Włoszech, a włoscy socjaliści w szczególności potępili politykę rządu Crispi, postanowił być wspaniałomyślnym zwycięzcą, dając jasno do zrozumienia, że ​​widział różnicę między narodem włoskim a Crispi.

Jedność narodowa stworzona przez Menelika II

Menelik był szanowanym władcą, którego rodowód miał rzekomo sięgać do króla Salomona i królowej Saby. Wykorzystał ten status i jego moc do pokojowego tworzenia sojuszy i podboju tych, którzy mu się sprzeciwiali. Był tak zręcznym negocjatorem, że był w stanie pokojowo zjednoczyć prawie wszystkie terytoria północne, zachodnie i centralne. Uczynił Ras Mengesha Yohannes księciem Tigray i wraz z zagrożeniem ze strony Włochów przekonał go do przyłączenia się do niego. Menelik nie tylko podbił duże grupy ludzi, takie jak Oromo, Guarage i Wolayta, ale także zdołał włączyć przywódców tych grup do własnego rządu i rady wojennej. Podbite pokojowo lub militarnie, prawie wszystkie grupy miały głos pod wodzą Menelika.

Od 1888 do 1892 roku jedna trzecia ludności Etiopii zmarła w wyniku czegoś, co stało się znane jako Wielki Głód. Zaraz po tej katastrofie Menelik wykorzystał swoje stosunki z Europejczykami, aby pomóc w modernizacji Etiopii. Europejczycy wkrótce zalali etiopską gospodarkę w poszukiwaniu możliwości biznesowych. W międzyczasie Menelik założył pierwszy bank narodowy, walutę krajową, system pocztowy, linie kolejowe, nowoczesne drogi i elektryczność. Bank i waluta zjednoczyły ekonomicznie ludzi i pomogły w ustanowieniu stabilności gospodarczej. Koleje, drogi i system pocztowy połączyły ludzi i plemiona jako naród, a także fizycznie. Prawdopodobnie jego największym osiągnięciem w tworzeniu tożsamości narodowej było stworzenie Addis Abeby. Był to ważny element psychologiczny w tworzeniu narodu. Stanowiło metaforyczną „głowę” dla narodu. Stało się stałą lokalizacją, w której cały kraj szukał wsparcia i wskazówek.

Wyniki i konsekwencje

Menelik przeszedł na emeryturę w dobrym stanie do swojej stolicy, Addis Abeby, i czekał na po zwycięstwie we Włoszech. W kilku włoskich miastach wybuchły zamieszki iw ciągu dwóch tygodni rząd Crispi upadł wśród włoskiego rozczarowania „zagranicznymi przygodami”.

Menelik zapewnił w październiku traktat z Addis Abeby, który wyznaczył granice Erytrei i zmusił Włochy do uznania niepodległości Etiopii. Delegacje z Wielkiej Brytanii i Francji - których posiadłości kolonialne leżały obok Etiopii - wkrótce przybyły do ​​stolicy Etiopii, aby negocjować własne traktaty z tą nowo udowodnioną potęgą. Dzięki rosyjskiemu wsparciu dyplomatycznemu dla jej prawosławnego narodu prestiż Rosji w Etiopii znacznie wzrósł. Odważni bracia Seljan, Mirko i Stjepan, którzy w rzeczywistości byli katolickimi Chorwatami, zostali ciepło powitani, kiedy przybyli do Etiopii w 1899 roku, kiedy wprowadzili w błąd swoich gospodarzy, mówiąc, że są Rosjanami. Ponieważ Francja wspierała Etiopię bronią, wpływy francuskie znacznie wzrosły. Książę Henri z Orleanu, francuski podróżnik, napisał: „Francja dała karabiny temu krajowi i biorąc za rękę cesarza jak starsza siostra, wyjaśniła mu stare motto, które prowadziło ją przez wieki wielkości i chwały: honor i Kraj!". W grudniu 1896 roku przybyła francuska misja dyplomatyczna w Addis Abebie i 20 marca 1897 roku podpisała traktat, który został opisany jako „ véritable traité d'alliance . Z kolei wzrost wpływów francuskich w Etiopii doprowadził do w Londynie obawia się, że Francuzi zdobędą kontrolę nad Błękitnym Nilem i będą w stanie „wyprowadzić” Brytyjczyków z Egiptu. Aby utrzymać kontrolę nad Nilem w Egipcie, Brytyjczycy zdecydowali w marcu 1896 r. o posunięciu się Nilem z Egiptu do Sudan, aby zlikwidować państwo Mahdiyya . 12 marca 1896 r., na wieść o klęsce Włoch w bitwie pod Adwą, premier Lord Salisbury wydał instrukcje siłom brytyjskim w Egipcie, aby zajęły Sudan zanim Francuzi zdołali zlikwidować państwo Mahdiyya , stwierdzając, że żadna wroga moc nie będzie mogła kontrolować Nilu.

W 1935 roku Włochy rozpoczęły drugą inwazję, w wyniku której zwycięstwo i przyłączenie Etiopii do włoskiej Afryki Wschodniej do pokonania Włochów w th Druga wojna światowa i wypędzony przez Brytyjczyków, przy pewnej pomocy etiopskich Arbegnochów. Włosi sukcesywnie rozpoczęli wojnę partyzancką do 1943 r. Na niektórych obszarach północnej Etiopii, wspierając bunt Galli w 1942 r.

Galeria

• Rosyjski oficer Nikolay Leontiev z żołnierzem etiopskiej armii

• Bitwa pod Adwą

• Etiopski obraz upamiętniający bitwę pod Adwą

• Dwóch włoskich żołnierzy schwytanych i przetrzymywanych w niewoli po bitwie pod Adwą.

Rosyjski oficer wojskowy Nikolay Leontiev z członkiem etiopskiego wojsko

Bitwa pod Adwą

Etiopski obraz upamiętniający bitwę pod Adwą

Dwóch włoskich żołnierzy wziętych do niewoli po bitwie pod Adwą.