Marand Iran

Marand

Marand (perski: مرند; azerbejdżański: Mərənd ; również zromanizowany jako Morand) to miasto i stolica hrabstwa Marand w prowincji Azerbejdżan Wschodni w Iranie.

Marand jest jednym z większych miast w prowincji. Znajduje się w północno-zachodniej części stolicy prowincji Tabriz. W historii Marand był znany pod różnymi nazwami, takimi jak Maryana , Mandagarana i Maranda .

Spis treści

1 Etymologia
2 Historia
3 Znani tubylcy
4 Zobacz także
5 Referencje

Etymologia

Moritz von Kotzebue i August von Haxthausen opisali lokalne legendy, które umieściły miejsce pochówku żony Noego w Marand. Obaj autorzy utrzymywali, że nazwa miasta oznacza „tu leży matka”, odnosząc się do żony Noego. Według Kotzebue:

Ormianie twierdzą również, że o Marandzie osiedlili się tam bezpośredni potomkowie Noego, a nawet że jest to miejsce pochówku jego żony. Kto mógł zlekceważyć widok tak świętej ziemi? Ciekawość doprowadziła nas do tego miejsca i odkryliśmy, że muzułmanie zbudowali w miejscu, gdzie podobno pochowano żonę Noego, kaplicę z gołymi ścianami, które nie są tak czyste, jak nakazuje religia Mahometa. Po ukończeniu kaplicy nikt jednak nie podjął się wskazywania miejsca, w którym leżało ciało. Cud rozwiał ich wątpliwości. Trzydzieści osiem lat temu, podczas trzęsienia ziemi, ziemia się otworzyła i dwóch mollahów (księży muzułmańskich), z których jeden widzieliśmy w kaplicy, wraz z kilkoma mieszkańcami, było świadkami nagłego pojawienia się dużego kamiennego grobowca, który jednak , wkrótce zniknął w otworze. Od tego czasu prawdziwie wierzący byli przekonani, że żona Noego jest tam pochowana; chociaż mogłoby się wydawać, że kwestia honoru faktycznego sepulture jest kwestią sporną między nią a matką Noego, jak oznacza Maranda, w języku ormiańskim „matka leży tutaj”. Być może ten grób przyczynił się do tego, że Ambasador spoczął tutaj dzień.

Historia

Historia miasta sięga czasów przedislamskich. W okresie Królestwa Ormiańskiego Marand nazywał się Bakurakert. W latach 815-850 Marand był głównie kontrolowany przez Mohammada ibn Ba'itha, który został w znacznym stopniu iraizowany. Starsi Maragha, którzy cytowali jego perską poezję, również chwalili jego odwagę i zdolności literackie. Został w znacznym stopniu iraizowany, a oświadczenie Tabari na jego temat jest dowodem na istnienie uprawy poezji w języku perskim w północno-zachodniej Persji na początku IX wieku.