Durango

• • Maribel Aguilera Chairez
• • Martha Olivia García Vidaña
• • María de Lourdes Montes Hernández
• • Hilda Patricia Ortega Nájera
• • Ismael Alfredo Hernández Deras

• • 618
• • 629
• • 649
• • 671
• • 674
• • 675
• • 676
• • 677
• • 871
• • 872

Durango (hiszpańska wymowa: (słuchaj)), oficjalnie nazywane Wolnym i Suwerennym Państwem Durango (hiszpański: Estado Libre y Soberano de Durango ; Tepehuán: Korian ; Nahuatl: Tepēhuahcān ) jest jednym z 31 stanów, które tworzą 32 federalne jednostki Meksyku w północno-zachodniej części kraju. Z populacją 1632934, Durango ma drugą najniższą gęstość zaludnienia w Meksyku, po Baja California Sur. Stolica, Victoria de Durango, nosi imię pierwszego prezydenta Meksyku, Guadalupe Victoria.

Spis treści

• 1 Geografia i środowisko
  • 1.1 Ogólne informacje
  • 1.2 Regiony ekologiczne
• 2 Gospodarka
• 3 Media
• 4 Kultura
  • 4.1 Ludność tubylcza
  • 4.2 Rękodzieło
  • 4.3 Inne aspekty kultury
• 5 Historia
  • 5.1 Podboje i okres kolonialny
  • 5.2 XIX wiek
  • 5.3 XX wiek do chwili obecnej
• 6 Odniesienia
• 7 Linki zewnętrzne

• 1.1 Informacje ogólne
• 1.2 Regiony ekologiczne

• 4.1 Ludność rdzenna
• 4.2 Rękodzieło
• 4.3 Inne aspekty kultury

• 5.1 Podboje i okres kolonialny
• 5.2 XIX wiek
• 5.3 XX wiek do chwili obecnej

Geografia i środowisko

Informacje ogólne

Z 123 451,2 km2 lub 12,3 mln ha , Durango odpowiada za około 6 .3% całego terytorium Meksyku. Jest to czwarty co do wielkości stan leżący na północno-zachodnim krańcu płaskowyżu Środkowego Meksyku, gdzie styka się z Sierra Madre Occidental - najwyższymi szczytami stanu. Stan ma średnią wysokość 1775 metrów nad poziomem morza, ze średnią wysokością 1750 mw regionie Valleys i 2450 mw regionie Sierra. Miasto Durango leży u podnóża Sierra Madre Occidental, na wysokości 1857 m npm.

Durango jest śródlądowe i graniczy z Chihuahua, Coahuila, Zacatecas, Nayarit i Sinaloa. Jest podzielona na 39 gmin, zgodnie z Konstytucją Meksyku z 1917 roku, i od tego czasu dokonano kilku dodatkowych podziałów.

Sierra Madre Occidental blokuje wilgoć z Oceanu Spokojnego, wpływając na lokalny klimat stanu. W regionie Las Quebradas, położonym nad łańcuchem górskim i na północnym zachodzie stanu, panuje wilgotny klimat subtropikalny. Z wyjątkiem najwyższych wzniesień, reszta stanu ma klimat półpustynny i umiarkowany. Na wschodzie jest gorąco i sucho, a niektóre obszary o klimacie umiarkowanym występują na wyższych wysokościach.

Większość stanu jest górzysta i silnie zalesiona, a Sierra Madre Occidental zajmuje około dwóch trzecich stanu. Podobnie jak większość północnego Meksyku, stan ten pracował nad ponownym zalesieniem zdegradowanych lasów Sierra Madre Occidental i Sierra Madre Oriental. Wysiłki polegające na ponownym zalesianiu koncentrowały się na przesadzaniu rodzimych gatunków drzew, w przeciwieństwie do gatunków wykorzystywanych do produkcji drewna. Jednak gęstość drzew na wielu obszarach jest nadal zbyt niska, szczególnie na wschodnich zboczach Sierra Madre Occidental, gdzie kłusownictwo i wycinka drzew jest problematyczna.

Wiele rzek ma swój początek w Durango, ale prowadzi do inne stany Meksyku. Niektóre z tych rzek wpadają do Pacyfiku lub do obszaru jeziora La Comarca, podczas gdy jedna, Floryda, wpada do Zatoki Meksykańskiej.

Regiony ekologiczne

Z ekologicznego punktu widzenia stan jest podzielony na cztery regiony: La Quebrada, Sierra, Doliny i Półpustynię.

Półpustynia (czasami nazywana Bolsón de Mapimí) znajduje się w północno-wschodniej części stanu i obejmuje gminy Hidalgo, Mapimí (w tym Silent Zone , Tlahualilo, San Pedro del Gallo , San Luis del Cordero, Nazas, Lerdo, Gómez Palacio, Cuencamé, Santa Clara, General Simón Bolívar i San Juan de Guadalupe. Większość terenu jest płaska, a klimat suchy. Zimą temperatury są niskie, a w Te gminy są klasyfikowane jako część pustyni Chihuahua lub w strefie przejściowej. Obszar jest stosunkowo płaski z kilkoma łańcuchami górskimi i niewielkim nachyleniem w kierunku wnętrza kraju. Obszar znajdował się kiedyś pod powierzchnią morza, ale dziś roślinność składa się z zarośli, kaktusa nopalskiego, roślin maguey, kaktusa beczkowatego i innych roślin strefy jałowej. Jest ona określana przez dwie rzeki: Nazas i Aguanaval. Region ma dwa zbiorniki: Lázaro Cárdenas (Palmito) i Francisco Zarco (Tórtolas), położona pomiędzy n gminy Cuencamé i Lerdo. Wśród zwierząt, które można tu znaleźć, są kojoty, gavilany (krogulce), różne węże, sowy, kameleony, ptaszniki i skorpiony. Większość ważnych gospodarczo zasobów naturalnych pochodzi z górnictwa, w tym złoża złota, srebra, żelaza i rtęci. Istnieją również duże złoża marmuru.

La Laguna to skrót od La Comarca de la Laguna (region jeziora) lub Comarca Lagunera (region jezior), suchy i półpustynny region, który obejmuje znaczną część północno-wschodniego Durango i południowo-wschodniej Coahuila. Obszar ten został utworzony przez osady z rwących rzek osadzonych na dużych dolinach. Te przepływy rzeczne utworzyły również laguny, które służyły do ​​uzupełniania podziemnych warstw wodonośnych lub pozostawały jako okresowe wody powierzchniowe. Pierwotnie rzeki stanowiły siedlisko dla rodzimych traw, szuwarów i trzciny, która zapewniała siedlisko różnym ptakom wodnym i rybom.

W okolicy znajdują się jedyne jaskinie Durango. Jaskinie Rosario (grutas) znajdują się w pobliżu Ciudad Lerdo, a także Biosfera Mapimí, znana z różnych roślin i żółwia pustynnego. Jest to wysoce chroniony obszar skupiający się na styku stanów Chihuahua, Coahuila i Durango.

Doliny znajdują się w centrum stanu i obejmują gminy Nombre de Dios, Durango, Nuevo Ideal, Canatlán, Guadalupe Victoria, Pánuco de Coronado, Poanas, Súchil, Vicente Guerrero, Ocampo, San Bernardo, Indé, Coneto de Comonfort, El Oro, Rodeo, San Juan del Río i Peñón Blanco. Region składa się głównie z dolin rzecznych i równin położonych wśród niewielkich pasm górskich. Główne szczyty w tym regionie to San Jacinto w górach Silla i Peñon Blanco, dokąd jeździ wielu uczniów w okolicy. Inne główne formacje geograficzne regionu Valleys obejmują klify zwane Las Catedrales, a także te zwane Malpaís i La Breña, które powstały w wyniku przepływu lawy na powierzchni 250 000 hektarów. Obszar ten jest również domem dla Cerro de Mercado, które jest ważne ze względu na duże złoża żelaza.

Właściwe doliny są płaskie i nadają się do uprawy, z nawadnianiem rzek Nazas, Florido i Tunal. Zbiorniki przeznaczone do tego celu obejmują Santiaguillo, Guatimapé i Refugio Salcido. Ma duże obszary porośnięte trawą, huizache, sabinos i topolami. Istnieje płytkie tereny podmokłe zwane Guatimapé lub Santiguillo. Stanowi ważne siedlisko dla stad ptaków wędrownych w okresie zimowym, zwłaszcza żurawi, gęsi i kaczek. Wokół tego jeziora istnieją społeczności mennonitów znane z produkcji serów i wędlin. Region jest również siedliskiem kojotów, królików, wiewiórek, lisów, gęsi i kaczek. Rzeki zawierają ryby, takie jak sum, okoń, karp i tilapia. W okolicy znajdują się również gorące źródła ze względu na aktywność tektoniczną. Najbardziej znane źródła to Zape, Atotonilco i Hervideros. W okolicy znajduje się stolica stanu Durango i wiele dawnych hacjend, które świadczą o rolniczej historii tego obszaru.

Region Sierra znajduje się w zachodniej części stanu. Obejmuje gminy Guanaceví, Tepehuanes i części Santiago Papasquiaro, Topia, Canelas, Otáez, Tamazula, San Dimas, Pueblo Nuevo, Mezquital, Durango, Ocampo i San Bernardo. Teren jest nierówny z mrozem zimą i śniegiem w wyższych partiach. Latem panuje również pora deszczowa. Roślinność regionu Sierra to sosny, dąb ostry, cedr, drzewa truskawkowe oraz łąki. Fauna obejmuje jelenie, pumy, kojoty, lisy, borsuki i dzikie indyki. W rzekach występują ryby, takie jak okoń i sum, a także różne gatunki ptaków i gadów. Większość rzek tego stanu ma swój początek w górach tego regionu.

Las Quebradas znajduje się na dalekim zachodzie stanu, w tym w częściach Mezquital, Pueblo Nuevo, San Dimas, Otáez, Santiago Papasquiaro, Tamazula, Topia, Canelas i Tepehuanes. Region jest podzielony przez chropowatą zachodnią flankę Sierra Madre. Teren charakteryzuje się głębokimi wąwozami, kanionami i rwącymi rzekami. Rzeki Humaya, Tamazula, Los Remedios, Piaxtla, Presidio i Baluarte przepływają na zachód do Pacyfiku przez stan Sinaloa. Dalej na południe rzeki Acaponeta, San Pedro i Huaynamota przepływają na południowy zachód przez stan Nayarit. Region, zwłaszcza jego wąwozy i kaniony, jest gorący i wilgotny. Otrzymuje najwięcej opadów w stanie. W lasach deszczowych występuje większa różnorodność flory i fauny w porównaniu z pustynnymi regionami stanu. Gatunki zwierząt obejmują pumy, jelenie bielikowe, pancerniki, borsuki, legwany i wiele gatunków ptaków. Na wyższych wysokościach, między 600 a 1200 metrów, roślinność zmienia się w lasy sosnowe, a klimat jest bardziej umiarkowany. Obszar ten był najbardziej zamieszkany przez ludzi i uprawiany przez ludzi.

Kiedy jezuici przybyli do Quebradas, wprowadzili wypas bydła oraz uprawę kukurydzy, trzciny cukrowej i drzew owocowych na dużą skalę. Na cieplejszych i bardziej wilgotnych obszarach wprowadzili banany, cherimoyas, guawa, zapota, śliwki, awokado, pomarańcze i inne rodzaje cytrusów. Jednak trudność przejścia przez góry do bardziej zamożnego regionu Valleys ograniczyła tutaj gospodarkę.

Las Quebradas ma złoża minerałów, głównie srebra z pewną ilością złota. Większość tych złóż znajduje się na obszarze rozciągającym się od rzeki Humaya do San Diego. W XVIII wieku działało tu wiele królewskich kopalni. Od tamtej pory pracowano nad nimi sporadycznie, przy czym ostatnia duża działalność miała miejsce pod koniec XIX i na początku XX wieku. Złoża przyciągnęły Europejczyków, wypierając rodzime Acaxes, Xiximes i inne tubylcze grupy, których liczba spadła wraz z wprowadzeniem europejskich chorób. Wiele miast w tym regionie, w tym Félix de Tamazula, Valle de Topia, Santa Veracruz de Topia, Nuestra Señora de la Asunción de Siánori, Santa María de Otáez i San José de Canelas, zaczęło się jako miasta górnicze.

Góry powyżej 3000 metrów nad poziomem morza są zdominowane przez dramatyczne krajobrazy, w tym wodospady, stare lasy sosnowe i wąwozy, takie jak Basís Quebrada na rzece Presidio. Lej krasowy i formacje skalne, takie jak El Espinazo del Diablo, są widoczne ze starej autostrady do Mazatlan. Jest to jeden z najbardziej reprezentatywnych krajobrazów północno-zachodniego Meksyku. Cerro Gordo to najwyższy punkt w stanie i jest uważany za święty zarówno dla ludu Tepehuanes, jak i Huichol. Na tym obszarze znajduje się Rezerwat Biosfery La Michilía, który jest pionierem w zakresie reintrodukcji krytycznie zagrożonego meksykańskiego wilka szarego.

Tecuan National Forest znajduje się w Quebradas.

Gospodarka

Jako państwo wiejskie, tradycyjne rolnictwo jest nadal główną działalnością gospodarczą większości ludności, mimo że tylko 10% ziemi nadaje się pod uprawy, a tylko 15% nadaje się na pastwiska. Główne uprawy to kukurydza, fasola, papryczki chili, jabłka, lucerna i sorgo. Owoce takie jak jabłka i gruszki są uprawiane w Canatlán, Nuevo Ideal i Guatimapé; orzechy w Nazas i San Juan del Rio; i membrillo, morele i brzoskwinie w Nombre de Dios. Większość rolnictwa koncentruje się w regionie Valleys, w szczególności w gminach Guadalupe Victoria i Poanas. Jest to również obszar o największych dochodach z rolnictwa. Jest wspierany przez trzy główne rzeki: Florydę, Alto Nazas i Tunal-Mezquital, które zostały spiętrzone głównie do celów rolniczych. Na pastwiskach na tym obszarze znajdują się duże stada bydła, z których większość jest eksportowana do Stanów Zjednoczonych. Hoduje się tu również owce i kozy.

Pomimo suchego klimatu innym ważnym obszarem rolniczym był region La Laguna. Bawełna była głównym surowcem w La Laguna od końca XIX wieku do lat 70-tych XX wieku. Podczas gdy uprawia się bawełnę i inne uprawy, takie jak lucerna, pszenica, winogrona, sorgo i kukurydza, ogranicza się to do obszarów wzdłuż rzek Nazas i Aguanaval, które zapewniają nawadnianie. Większość gruntów rolnych znajduje się w gminach Gómez Palacios, Lerdo i Tlahualilo, które stanowią część regionu Lagunera. Tlahualilo jest również znane z produkcji arbuza i innych melonów. Reszta terenu jest zbyt sucha. Inwentarz to kolejna ważna działalność związana z hodowlą owiec, kóz, bydła i kur.

W 1936 roku prezydent Meksyku Lázaro Cárdenas wywłaszczył 225 dochodowych hacjend w regionie La Laguna, aby stworzyć kolektywy rolnicze zwane „ejidos”. Jednak wysiłek ten nie przyniósł znaczącej poprawy życia ubogich rolników w regionie, często z powodu braku wiedzy i technologii, zwłaszcza w zakresie redystrybucji wody. Niepowodzenie tych wysiłków zaostrzyło skutki susz prowadzących do kryzysów w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku, które zostały przezwyciężone jedynie dzięki ogromnym federalnym inwestycjom w infrastrukturę hydrauliczną, roboty publiczne i industrializację. Jednak skutki tych prac nadal mają negatywne konsekwencje dla regionu La Laguna.

W regionach Sierra i Quebrada większość rolnictwa służy do samospożycia. Ważne uprawy to kukurydza, fasola, ziemniaki i owies. Sierra jest ważnym producentem produktów mleczarskich, a jej ser jest znany w stanie. W Las Quebradas rzeki są ważnym źródłem ryb, zwłaszcza pstrągów i sumów.

Leśnictwo ma dziś duże znaczenie gospodarcze i polityczne. Około 41% terytorium jest pokryte lasami, a mniej niż 5% lasami deszczowymi. Stan zajmuje drugie miejsce w Meksyku pod względem obszarów leśnych o umiarkowanej powierzchni o powierzchni 4,9 miliona ha. Jest głównym producentem drewna w kraju i największym jego zasobem szacowanym na 410 833 340 m3. Jego produkcja stanowi od 20 do 30% całkowitej produkcji Meksyku, produkując głównie sosnę (73,3%) i dąb. Chociaż 18 gmin prowadzi działalność leśną, sic odpowiada za prawie 80% produkcji. Większość gospodarki regionu Sierra kręci się wokół leśnictwa, w tym zlokalizowanych tam tartaków i innych zakładów przetwórstwa drewna. Stamtąd produkty drewniane są sprzedawane zarówno w Durango, jak iw innych częściach Meksyku. Należą do nich sklejka, meble, skrzynie transportowe na produkty rolne, a także masę papierniczą. Większość tego drewna to sosna, ale cedr jest również wycinany w niektórych obszarach Quebrady. Większość gruntów leśnych w stanie jest w posiadaniu kolektywów zwanych ejidos, ale mają one problemy z konkurowaniem z tańszym importowanym drewnem.

Hiszpanie początkowo przyciągali minerały do ​​tego obszaru, rozkwit tej działalności przypadł na 18. rok. wieku, o czym może świadczyć większość zabytków stanu. Jednak górnictwo nadal jest ważną działalnością gospodarczą. Durango jest jednym z wiodących meksykańskich producentów złota. W regionie Sierra, San Dimas, Otáez i Topia znajdują się złoża złota i srebra. Region Valleys ma złoża złota, srebra, żelaza i rtęci.

Większość handlu w stanie jest związana z rolnictwem i górnictwem.

Gomez Palacio jest domem dla większości przemysłu stanowego . Są fabryki, które produkują samochody, tekstylia, ubrania, mydło, oleje, ciastka, makarony i nie tylko. Również tutaj ważny jest proces spożywczy, zwłaszcza kurczaka i nabiał.

Głównym źródłem dochodu Durango spoza stanu, począwszy od połowy XX wieku, była produkcja filmów. Pierwsze znane kręcenie w tym stanie miało miejsce, gdy Thomas Edison wysłał tutaj producenta Jamesa White'a i kamerzystę Freda Bleckyndena na przejażdżki pociągiem wraz z krajobrazami i scenami z życia codziennego w 1897 roku. kobiety piorące, naprawa dróg i przyjazd pociągu do miasta Durango. Pierwszy plan filmowy powstał w 1922 roku w dawnej hacjendzie La Trinidad na obrzeżach miasta Durango, gdzie nakręcono trzy filmy.

W 1954 roku XX-wieczny Fox nakręcił film Białe pióro (La Ley del Bravo) z Robertem Wagnerem i Debrą Paget. Był to pierwszy hollywoodzki film nakręcony w stanie, a zaraz po nim Robber's Roost (Antro de ladrones) United Artists. Oba filmy wyznaczają początek przemysłu filmowego, który trwa do dziś, chociaż jego rozkwit przypadał na lata 60. i 70. XX wieku. Atrakcjami dla Hollywood były tutaj krajobrazy i oświetlenie. Te pierwsze są podobne do tych ze Starego Zachodu, a drugie ze względu na klimat. W latach 1954-1964 nakręcono tu trzynaście głównych produkcji, które przyciągnęły takie gwiazdy jak Burt Lancaster, Audrey Hepburn, Charlton Heston, Maureen O'Hara i John Wayne, którzy pracowali przy filmach wyreżyserowanych przez takich artystów jak John Huston i Sam Peckinpah. W latach 1965–1973 sam John Wayne pracował nad siedmioma filmami, w tym nad Sons of Katie Elder . W latach 70. nakręcono tu w sumie 86 filmów. Czterdzieści trzy to produkcje amerykańskie; 33 to produkcje meksykańskie, a dziewięć, w których oba kraje współpracowały.

Do tej pory nakręcono tu ponad 130 filmów, zarówno ze względu na zachodnie krajobrazy, jak i naturalne światło. Stan nadal nazywany jest La Tierra del Cine (Kraina kina), chociaż produkcja filmowa tutaj osłabła wraz z upadkiem westernów, który rozpoczął się w latach 80. Wiele starych zestawów nadal stoi, jeśli nie są używane, a niektóre zostały przekształcone w atrakcje turystyczne, a jeden został przekształcony w prawdziwe miasto.

Turystyka to tu niewielka branża, pomimo zasobów naturalnych i historii stanu. Rząd pracował nad promocją stanu dla turystyki, ale jest to skoncentrowane głównie na stolicy (w tym na planie filmowym wokół miasta), dwóch innych miastach w stanie i do pewnego stopnia ekoturystyce.

Tam w regionie Valleys znajduje się wiele historycznych i turystycznych miejsc, w szczególności w mieście Durango. Gmina San Juan del Rio ma dom, w którym urodził się Francisco Villa. W mieście znajduje się kilka ważnych obiektów architektonicznych, w tym Muzeum Archeologiczne Ganot-Peschard, które zostało uznane przez Narodowy Instytut Antropologii i Historii za miejsce o znaczeniu historycznym. W Súchil dawna hacjenda El Mortero była domem hrabiego Doliny Súchil i jest jednym z głównych przykładów architektury kolonialnej w stanie. Miasto Mapimí zachowało swój tradycyjny układ urbanistyczny, dzięki czemu stało się Pueblo Mágico. Najważniejszą kopalnią jest Ojuela, słynąca obecnie z wiszącego mostu, który łączy miasto z kopalnią, oddzieloną niezwykle głębokim wąwozem. Jest jednym z największych tego typu w obu Amerykach. Nazas ma dom, w którym spał Benito Juárez, kiedy tu był.

Prawdopodobnie najbardziej znanym produktem turystycznym stanu są skorpiony. W latach 80. wielu przedsiębiorców zmieniło zwierzę w nieoficjalny symbol dumy państwa. Większość jest sprzedawana w obudowie z akrylu i zamontowana na drobiazgach, takich jak popielniczki, serwetki, breloki, kolczyki, drewniane pudełka i mocowania ścienne. Obiekty te dominują na rynkach turystycznych, takich jak rynek Gomez w Durango City.

Jednym z powodów ograniczonego rozwoju gospodarczego był ograniczony transport i inne środki komunikacji. Kolej była ważnym wydarzeniem na przełomie XIX i XX wieku, ale jej zalety nie sięgały daleko poza miejsce, w którym biegły. Stan ma jedno międzynarodowe lotnisko obsługujące stolicę, które ma ograniczone loty do innych głównych miast Meksyku i do Stanów Zjednoczonych. Jednak jego położenie geograficzne staje się zaletą, a nie przeszkodą dla rozwoju gospodarczego, ze względu na bliskość zarówno miasta Meksyk, jak i północnej granicy, a także obu wybrzeży.

Jako najbliższy port morski, handel i podróże Mazatlan zawsze były ważne dla państwa. Port był źródłem dóbr luksusowych od czasów kolonialnych, na ogół opłacanych srebrem wydobywanym w państwie. Autostrada międzyoceaniczna łączy teraz stan z obydwoma wybrzeżami i skraca czas podróży do trzech godzin, mniej niż o połowę tego, co było wcześniej.

Media

Gazety Durango to między innymi: Contacto Hoy , Diario de Durango , El Siglo de Durango , El Sol de Durango, i Victoria de Durango.

Kultura

Durango to stan wiejski. Jest słabo zaludniony. W trzech głównych miastach mieszka prawie 65% całej populacji (Durango - 35%, Gomez Palacio 20,1% i Lerdo 8,6%). Pozostałe 35% populacji jest rozproszone w 37 małych ośrodkach miejskich i 5 757 wioskach liczących poniżej 2500 mieszkańców. Dziewięćdziesiąt jeden procent z nich ma mniej niż 250 mieszkańców. Państwo kojarzy się z elementami dzikiej pogranicza: bandytyzmem, walkami o niepodległość, wydobyciem i handlem narkotykami. Twierdzi, że jest miejscem narodzin Francisco Villa.

Durango w swojej historii było zarówno granicznym, jak i centralnym podmiotem Meksyku, zwłaszcza miastem. W okresie kolonialnym Durango ostatecznie stało się jednym z głównych miast Nowej Hiszpanii, po części dlatego, że było zarówno częścią centrum, jak i peryferii terytorium. Miasto wyróżnia się spośród innych miast kolonialnych, ponieważ nie zostało założone na byłym centrum rdzennej ludności ani w jego pobliżu. Tutejsze tubylcy różniły się (i są) kulturowo od tych w centrum i na południu.

Zgodnie ze swoją niebezpieczną reputacją, najbardziej znanym zwierzęciem tego stanu jest skorpion. W przeszłości użądlenie było prawdopodobnie śmiertelne, ale dostępność antidotum dzisiaj sprawia, że ​​jest to bardzo rzadkie. Jednym z powodów, dla których stworzenia są tak liczne, jest to, że Sierra Madre Occidental stanowi doskonałe tereny lęgowe. Większość skorpionów ma rozmiary od jednego do dwunastu centymetrów, ale 17-centymetrowy został znaleziony w 1963 roku. Obrazy tego zwierzęcia wydają się narysowane lub wyryte na różnych przedmiotach, ale od lat 80. XX wieku miasto Durango promuje pamiątki, które mają prawdziwe martwe skorpiony w plastiku. Pajęczaki Ho również gotowały i służyły jako przysmak na targowiskach takich jak Gomez w stolicy. Jednak nie były one tradycyjnie spożywane. Drużyna piłkarska Durango nazywa się Skorpiony.

Stan lubi promować się jako „Tierra del Cine” (Kraina Filmów) ze względu na historię tworzenia hollywoodzkiego westernu. Dziś nadal kręci się tu trochę filmów i programów telewizyjnych.

Ludność rdzenna

Chociaż wraz z przybyciem Hiszpanów zniknęło wiele rdzennych grup etnicznych w stanie, nadal znaczna ich część zamieszkuje stan, a większość nadal mówi językami Yuto-Azteca. Cztery główne grupy etniczne to Tepehuans (północ i południe), Huichols, Tarahumaras i Mexicaneros. Meksykanie mówią nahuatl. Coras i Huichols posługują się językami nazwanymi na cześć ich grup i są dość blisko spokrewnieni z nahuatl. Języki Tepehuano i Tarahumara należą do gałęzi Pima. Zachowanie języka różni się w zależności od społeczności, w których język dominuje, do tych, w których pozostały tylko jego ślady.

Południowi Tepehuanie są największą rdzenną grupą w Durango. Nazwa pochodzi z języka nahuatl i oznacza „panów wzgórz lub prawdopodobnie zdobywców w bitwie”. Tepehuanie nazywają siebie o'dam , co oznacza „ci, którzy zamieszkują”. Rdzenny opór wobec hiszpańskiej kolonizacji był szczególnie ostry na północy. Ostatecznie hiszpański mógł zmusić wielu do ucieczki w surowe góry, gdzie nadal mieszka większość rdzennych społeczności. To właśnie ten proces doprowadził do północnych i południowych odgałęzień społeczności Tepehuan. Główne społeczności południowego Tepehuan to Santa María de Ocotán, San Francisco, Teneraca, Taxicarinaga, San Bernardino de Milpillas i Lajas.

Religia Tepehuan jest synkretyzmem wierzeń rdzennych i katolickich. Najważniejszym rodzajem ceremonii jest mitote lub xibtal , który koncentruje się na tańcu wokół ogniska przy akompaniamencie instrumentów na jednej strunie. Występują najczęściej na początku i na końcu cyklu rolniczego. W święta patronów bydło jest zwykle składane w ofierze na uczty, przy akompaniamencie tańca maszyn Matachines i muzyki skrzypcowej.

Drugą co do wielkości rdzenną grupą w Durango jest Huichol. Ich społeczności znajdują się na obrzeżach stanu graniczącego z Nayarit i Jalisco, gdzie Huichol jest liczniejszy. Tu Huichol identyfikują się z tymi w innych stanach, nie ma separacji.

Meksykańczycy to pozostałości tubylców przywiezionych przez Hiszpanów ze środkowego Meksyku w celu kolonizacji regionu. Dziś tylko niewielka ich liczba przetrwała w gminach San Agustín de Buenaventura i San Pedro Jícaras w gminie Mezquital. Jest to strefa mieszana etnicznie i żyją w pobliżu grup Tepehuanos i Huichols, którzy tradycyjnie byli ich wrogami. Ich obecność jako wspólnoty była praktycznie nieznana aż do pracy naukowej Honrada T. Preussa pod koniec XIX wieku. Nowsze badania ludzi zostały przeprowadzone przez Neyrę Patricię Alvarado.

Tarahumarowie są przeważnie w stanie Chihuahua, ale są też społeczności na dalekiej północy Durango. Coras są obecne w społecznościach w pobliżu północnego Tepehuanos, chociaż jest ich więcej w Nayarit i Jalisco. Północne Tepehuano są głęboko religijne, ale język i kultura nie różnią się znacząco od tych na południu.

Rękodzieło

Stanowe wyroby rzemieślnicze są bardzo podobne do tych z Zacatecas i Chihuahua . Większość wykonanych przedmiotów ma charakter użytkowy i ceremonialny. Są mniej znane w porównaniu z tymi ze środkowej i południowej części kraju. Wiele przedmiotów rzemieślniczych jest nadal ważnych dla lokalnych kultur i tożsamości.

Najbardziej rozpowszechnionym i rozwiniętym rzemiosłem w stanie jest ceramika, którą można znaleźć prawie na całym terytorium. Wszystkie grupy tubylcze produkują ceramikę, prawie wszystkie do celów użytkowych i ceremonialnych. Nowocześniejsze i bardziej zróżnicowane wyroby garncarskie i ceramiczne można znaleźć w południowym Durango, zwłaszcza w stolicy stanu i wokół niej, w gminach Durango, Poanas i Villa Union. Typowe produkty obejmują doniczki, słoiki, garnki i cazuelas (duże naczynia do gotowania). Najbardziej dekoracyjną ceramikę można znaleźć w samym mieście i wokół niego, stosując takie techniki jak pastillaje (układanie małych rolek lub kulek gliny na garnku przed wypaleniem w celu uzyskania wypukłego wzoru) i sgraffito , szczególnie w nowszych pokoleniach ceramiki. Produkcja ceramiki nadal odbywa się ręcznie, często przy użyciu surowych kół i lokalnych złóż gliny. Gliny różnią się w zależności od regionu, w tym kaolin występujący w Peñon Blanco i Cuencamé. Te znalezione w dolinie Guadiana mają kremowe odcienie. W całym stanie można znaleźć zieloną, czerwoną i białą glinkę, w zależności od innych minerałów znajdujących się w glebie na tym obszarze.

Jest wielu znanych rzemieślników, którzy produkowali glazurowane elementy, w tym José Trinidad (Trino) Núnez i Rafael del Campo. Inni ważni rzemieślnicy to Margarito Palacios, Santos Vega i Catarino González. W Gómez Palacios i Ciudad Lerdo jest kilka warsztatów wykonujących prace na wysokim ogniu.

Następną najczęściej wykonywaną pracą jest plecionkarstwo i inne przedmioty wykonane ze sztywnych włókien. Należą do nich kosze właściwe, siatki do przenoszenia lub torby, drobiazgi, sombrero, meble i przedmioty dekoracyjne wykonane z ixtle, wikliny, korzeni mesquite, trzciny, igieł sosnowych, listew sosnowych i żeber kaktusa.

Wszystkie wyroby tekstylne są produkowane nad stanem, używając bawełny, ixtle, lechugilla i wełny, zwykle do produkcji odzieży. Często spotyka się tkaniny wykonane zarówno z paska tylnego, jak i krosien pedałowych, ale najczęściej wykonywane są dzianiny. Haft jest również szeroko rozpowszechniony.

Miejscowe rzemiosła obejmują haftowaną odzież, przybory domowe, narzędzia rolnicze i przedmioty ceremonialne. Huicholowie są znani z robienia sombrero, noszenia toreb i przedmiotów ozdobionych koralikami. Wykonują również niektóre przedmioty z drewna i gliny. Rękodzieło Huichol wyróżnia się użyciem symboli z ich kosmologii i obejmuje ceramikę, hafty, obrazy przędzy i koraliki. Tepehuanie robią łuki i strzały, sombrero, tradycyjne stroje i kosze. Tarahumara produkuje łuki i strzały z kamiennymi końcówkami, ceramikę, flety i bębny. Mexicaneros i Southern Tepehuanos są znane z produkcji morrales (toreb do przenoszenia) o geometrycznych wzorach. Tarahumara i Northern Tepehuanes są znane z koszy wykonanych z pasków sosny, a także z liści palmowych i trzciny.

Wyroby skórzane obejmują torby, portfele, paski, papierośnice, teczki, książki i siodła. Działanie kamienia wulkanicznego (cantera) prawie wygasło, ale przeżyło coś w rodzaju powrotu. Dzieło ma historię z okresu kolonialnego, kiedy to pierwsi rzemieślnicy przybyli do pracy w katedrze. Główny kamień wulkaniczny w Durango jest biały. Pod koniec XIX i na początku XX wieku rodzina Montoya, na czele której stali bracia Jesús i Matías, a następnie Benigno i Francisco, przyjechała z Troncoso, Zacatecas, aby pracować z lokalnym kamieniem. Obecnie w mieście i okolicach działa kilkanaście warsztatów. Meble i meble to umierająca sztuka, ale nadal można je znaleźć w gminie Durango. Główni producenci tradycyjnych wyrobów to rodzina Pescador i Saúl García Franco. Niektóre społeczności produkują wyroby kartonowe i fajerwerki na festyny, takie jak torito, castillos i kukły Judasza.

Inne aspekty kultury

Uniwersytet Juarez sponsoruje Szkołę Malarstwa, Rzeźby i Rzemiosła, która uczy sztuki plastycznej i ludowej. Nauka rękodzieła obejmuje tekstylia, ceramikę i szkło. W hucie znajdują się delikatne wazony na kwiaty, szkło i wielobarwne ozdobne gobeliny.

Znaczna część kuchni stanu opiera się na kukurydzy, chociaż łatwo można znaleźć produkty pszenne, takie jak tortille mączne i różne rodzaje pieczywa. Wołowina jest ważna, ale popularne są również dania wieprzowe. Ponieważ większość Durango ma chłodniejszy klimat, szczególnie na wyższych wysokościach, zupy są popularne zarówno jako danie główne, jak i pierwsze. Chociaż stosunkowo odizolowane od środkowego Meksyku, to region ten ma tu silny wpływ.

Jednym z najbardziej znanych dań, caldillo duranguense, jest po prostu obfita zupa wołowa z pieczonymi zielonymi papryczkami chili. Gordity są historycznie szczególnie popularnym i ważnym pożywieniem, ponieważ były ostoją dla pracowników polowych, dla których kieszenie kukurydzy lub pszenicy były wygodne do noszenia i jedzenia mięsa i sosu poza domem. Chociaż można je znaleźć w innych częściach Meksyku, szczególnie popularne są tu tacos de flaczki (jelita). Popularny jest Asado rojo de puerco, znany jako asado de boda w innych częściach północno-środkowego Meksyku. Tamale są popularne, ale są mniejsze i mają więcej mięsa niż te produkowane dalej na południe. Popularne są również krety. Jest barbacoa, ale używanym mięsem jest równie często wołowina, jak baranina używana dalej na południe. Popularne dania północne to machaca, a także burrito, pochodzące z sąsiedniego Chihuahua. W okresie Wielkiego Postu ludność (większość katolików) skłania się ku potrawom wegetariańskim z serem lub bez, ponieważ ryby nie są powszechne w diecie tego stanu bez dostępu do morza. Do lokalnych specjałów należy pinole, które jest najbardziej znane w Santiago Papasquiaro.

Hodowla bydła w różnych częściach prowadzi do produkcji różnorodnych serów. Niektóre, takie jak manchego i asadero, są dostępne w innych częściach północy, ale spożywa się również lokalne odmiany, takie jak queso ranchero. Skoncentrowana słodka pasta z pigwy jest często nazywana cajeta (używana do przetworów mlecznych w innych częściach Meksyku), a także bardziej popularną nazwą zjadł. Inne tradycyjne słodycze są podobne do tych, które można znaleźć w środkowym Meksyku.

Najważniejszym świeckim świętem stanu jest Durango State Fair (Feria de Durango), który odbywa się każdego roku od 1948 roku. Pierwsza królowa targów została koronowana w 1950 roku. Najważniejsze coroczne wydarzenia w regionie Półpustynnym to miejskie targi Gómez Palacio, Mapimí i Santa Ana w Nazas. W regionie Valleys do najważniejszych corocznych imprez należą Święto Jabłek w Canatlán i Święto Orzechów w San Juan del Rio. Ważne obrzędy religijne obejmują La Sauceda w Canatlán, El Nayar, La Sierra de Gampon w Guadalupe Victoria i El Tizonazo w Indé. W regionie Sierra większość miast obchodzi święta swojego patrona, przedstawiając sztuki oparte na opowieściach biblijnych. Ważne są również uroczystości związane z Bożym Narodzeniem i Nowym Rokiem.

W Quebradas obchody święta patrona są ważne i często towarzyszą im miejscowa muzyka. Tepehuanie kontynuują tradycję mitote, rodzaj ceremonialnego tańca, trzy razy w roku: w lutym, aby prosić o zdrowie, w maju, aby zwołać deszcze, aw październiku, aby świętować pierwsze zbiory kukurydzy. Te z Mexica, Huicholes i Tarahumara również zachowują wiele aspektów ich tradycyjnego tańca i muzyki.

Tradycyjna muzyka obejmuje zarówno muzykę rdzenną, jak i europejską, często z mieszankami. Stan wyprodukował wielu znanych muzyków, w tym kompozytora Silvestre Revueltasa, pianistę koncertowego Ricardo Castro, kompozytora i muzyka Alberto M. Alvarado oraz kontralt Fanny Anitúa. Najstarsza muzyka popularna w regionie to jarabes i sones, które można znaleźć w innych częściach Meksyku. Po 1840 roku do państwa przybyły nowe formy muzyczne, w tym polki, shottyzy, gawoty, redovy, walce i inne formy z Europy Środkowej. Po raz pierwszy zostali wprowadzeni do klas wyższych, ale zostali adoptowani przez innych, aby ostatecznie stworzyć większość muzyki północnej Meksyku. Pierwsze lokalnie produkowane odmiany to polki, takie jak El Revolcadero, Las Virginias, Las Cacerolas i El Jaral, a także shotty zwane Amor de Madre. Najbardziej znanym lokalnym muzykiem jest Alberto M. Alvarado, który działał na przełomie XIX i XX wieku. Jego walc Recuerdo jest uważany za symbol ówczesnego państwa. Skomponował także utwory o tematyce patriotycznej, takie jak Cuauhtémoc, Corazón Latino i Danza Yaqui. Podczas rewolucji popularne stały się korytarze, takie jak Adelita, La Rielera i Carabina Treinta Treinta autorstwa Benjamína Argumedo. Stały się one podstawą dla tych ostatnich narcocorridos, które ukazują działalność handlarzy narkotyków. Do tańca i muzyki Mestizo należą polki, które utrwaliły się tutaj podczas rewolucji meksykańskiej. W centrum i na południu stanu można znaleźć tradycyjny taniec zwany choti. Najbardziej znane z nich to El Amor de Madre, El Revolcadero, Los Arbolitos i El Senderito.

Walki byków były przez wiele lat popularnym sportem widowiskowym. Walki kogutów są nadal popularne w stanie, a także wyścigi konne na obszarach wiejskich. Wiele z nich ma miejsce podczas jarmarków i dni patronów. Aż do popularności sportów w Stanach Zjednoczonych, takich jak baseball, najpopularniejszym sportem w stanie był baskijski mecz zwany rebote, rozgrywany często pod murami kościoła Catheral w Durango, aż do zakazu tego w 1769 roku. miasto i pozostało popularne do około połowy XX wieku.

Do miast partnerskich należą Durango, Kolorado i Durango w Hiszpanii, które powstało w 1984 roku.

Historia

Podboje i okres kolonialny

Durango znajduje się w korytarzu łączącym środkowy Meksyk z północnym zachodem. Przed przybyciem Hiszpanów obszar ten był przyciągany przez Huichols, Coras, Tepehuanos i Tarahumaras. Byli to osiadli ludzie, których rozprzestrzenianie się zostało powstrzymane przez wrogość plemion koczowniczych. Wschodnia krawędź stanu była zdominowana przez Chichimecas i różne plemiona regionu Laguna, które wyróżniały się nieformalną strukturą społeczną i nagością.

Durango było centrum kolonialnej istoty zwanej Nuevo Vizcaya lub czasami Meksyku del Norte (Meksyk Północny). Obejmował całość lub część tego, co obecnie jest Durango, Chihuahua, Sinaloa, Sonora i Arizona. Diecezja obejmowała również całość lub część Nowego Meksyku, Kolorado, Coahuili, Teksasu, Zacatecas, Kalifornii i Baja California.

Pierwszym Hiszpanem na tym obszarze był José de Angulo, który przybył do Sierra de Topia w 1532 r. Następna wyprawa w ten obszar miała miejsce w 1552 r. pod dowództwem Ginés Vázques de Mercado, docierając do miejsca, w którym obecnie znajduje się miasto Durango, nadając nazwę obszar doliny Guadiana po obszarze w Hiszpanii o podobnym środowisku. Jego imieniem nazwano Cerro de Mercado, a miasto nosi imię Durango w Hiszpanii. Inni odkrywcy, tacy jak Nuño de Guzmán, Alvar Cabeza de Vaca i Juan de Tapia, realizowali wyprawy, ale nie udało im się ustanowić stałej obecności. Jednak wyprawa Cabeza de Vaca dała początek mitowi o miastach ze złota i srebra zwanych Cibola i Quivira. Inne ekspedycje byłyby powodem roszczeń do tego obszaru przez Jalisco i Michoacán.

Hiszpanie opuścili ten obszar na jakiś czas, ale odkrycie srebra i innych metali w Zacatecas w 1546 r. Ponownie zainteresowało ten obszar. Francisco de Ibarra został wysłany na północny zachód od Zacatecas przez swojego wuja Diego de Ibarra i wicekróla. Ibarra pracował nad podbiciem i utrzymaniem terytorium od 1554 do 1567 roku. Po tym, jak został mianowany zdobywcą i gubernatorem w 1562 roku, Ibarra osiedlił się w San Juan (del Río) i zbudował fort. Stąd kierował odkryciem i eksploatacją różnych kopalni w stanie. Podzielił nowe terytorium na sześć prowincji: Guadiana, Copala, Maloya, Chiametla, Sinaloa i Santa Barbara, wyznaczając w każdej z nich szefa rządu. Utrzymanie ziemi okazało się trudne, ponieważ Ibarra musiał podbić obszary, zwłaszcza na zewnętrznych peryferiach Nuevo Vizcaya, zarówno z powodu lokalnych ataków, jak i nierównego terenu. Znaczna część terytorium została podbita dopiero pod koniec XVIII wieku.

Miasto Durango zostało oficjalnie założone 8 lipca 1563 roku podczas mszy celebrowanej przez brata Diego de Cadena, gdzie ulice 5 de Febrero i Juarez są teraz. Została założona specjalnie, aby być stolicą Nueva Vizcaya, w pobliżu nowych kopalni i drogi królewskiej łączącej Meksyk i skierowanej na północ. Nazwa Durango pochodzi od rodzinnego miasta Ibarry, które przez pewien czas nazywane było zamiennie Durango i Guadiana.

Różni się od miast położonych dalej na północ, tak jak zostało to wytyczone, gdy Filip II zakon Ordenanzas i Descubrimiento y Población był jeszcze w efekt. Katedra rozpoczęła się jako kościół parafialny, który został wykonany z cegły adobe z dachem ze słomy (ostatni kościół tej konstrukcji znajduje się w Ocotán, Durango). Jednak spłonęło w okresie kolonialnym, co z czasem doprowadziło do budowy obecnej struktury.

Większość innych miast z okresu kolonialnego została założona jako misje lub jako centra górnicze. Pierwsze miasta górnicze to Pánuco i Avino założone w 1562 r. El Mezquital zostało założone w 1588 r. W 1597 r. Założono miasto Santiago Papasquiaro i misję Santa Catarina de Tepehuanes. Cuencamé zostało założone w 1598 roku.

Pierwszy szpital stanowy Hospital de Caridad powstał w 1588 roku w Nombre de Dios. Pierwszym szpitalem w stolicy był Hospital de San Cosme y San Damián, założony w 1595 roku, w tym samym roku, w którym powstała pierwsza szkoła, Colegio de Gramática.

Hiszpanie rozpoczęli proces konsolidacji swoją władzę poprzez tworzenie misji. Pierwszą była misja franciszkańska w Nombre de Dios w 1558 roku. Następnie misje zostały założone w Peñol (Peñón Blanco), San Juan Bautista del Río, Analco, Indé, Topia, La Sauceda, Cuencamé i El Mezquital. Jezuici dołączyli do franciszkanów od 1590 roku i oba zakony zaczęły organizować terytorium według hiszpańskich norm. Później misje rozprzestrzeniły się na Mapimí, Santiago Papasquiaro, Tepehuanes, Guanaceví, Santa María del Oro, Tamazula, Cerro Gordo (Villa Ocampo) i San Juan de Bocas (Villa Hidalgo). Początkowo terytorium znajdowało się pod archidiecezją Guadalajara, ale zarządzanie dużym terytorium okazało się zbyt trudne. W 1620 roku papież Paweł V założył nową archidiecezję w mieście Durango, z Gonzalo de Hermosillo jako pierwszym arcybiskupem.

Miasto zostało oficjalnie uznane za takie miasto w 1631 roku, otrzymując swój herb; jednak prawie zniknął we wczesnym okresie kolonialnym. Rdzenni mieszkańcy tego obszaru od początku stawiali opór hiszpańskiej dominacji. W 1606 roku Acaxes zbuntowali się przeciwko Hiszpanom z powodu ich niewolnictwa do pracy w kopalniach. W pierwszym wieku hiszpańskiej okupacji nastąpiły wielkie bunty Tepehuan i Tarahumarów. Trwały one przez większą część XVII wieku, a Tarahumarowie kontynuowali w następnym stuleciu. Powstanie Tepehuan w 1616 r., Najbardziej znaczące powstanie tego okresu. To prawie spowodowało opuszczenie stolicy, a rząd przeniósł się na jakiś czas do Parral, ale w końcu Tepehuan zostali zmuszeni do ucieczki w góry, dzieląc grupę etniczną na północ i południe. Podbój Nowej Vizcaya został formalnie zakończony podpisaniem kilku traktatów z rdzennymi grupami w 1621 i 1622 r. Miasto Durango zaczęło się ponownie rozwijać dopiero w 1680 r. Było to spowodowane tym, że kopalnie w Parral zaczęły się rozpadać, a przemoc została zmniejszona wystarczy władze hiszpańskie. Pod koniec XVII wieku miasto zostało otoczone przez hacjendy, zwłaszcza dla owiec, które pomogły w utrzymaniu miasta.

Podporządkowanie sobie miejscowej ludności tubylczej nie zakończyło całkowicie działań wojennych. W XVIII wieku Apacze i Komanczowie wyemigrowali, wypierani przez tereny, które są obecnie Stanami Zjednoczonymi. Ich ataki na miasta i hacjendy trwają jeszcze pod koniec XIX wieku. Pomimo tych trudności, Durango było bazą do podboju i osadnictwa punktów na północy, w tym Saltillo, Chihuahua i Parral, na terenach dzisiejszej Arizony, Nowego Meksyku i Teksasu, a także wielu innych społeczności na wybrzeżu Pacyfiku od Nayarit do Kalifornii.

Okres rozkwitu gospodarczego Durango nastąpił w XVIII wieku, kiedy kopalnie takie jak Guanaceví, Cuencamé i San Juan del Río zaczęły produkować w 1720 roku. Pierwszym dużym właścicielem kopalni tamtych czasów był José del Campo Soberrón y Larrea, który zbudował okazała rezydencja dla siebie w mieście Durango w 1776 roku i otrzymała tytuł hrabiego Doliny Suchil. Począwszy od drugiej połowy XVIII wieku do sieci włączyły się kolejne kopalnie. Następnym dużym właścicielem kopalni był Juan José Zambrano, którego kopalnie w Guarizamay nie przyniosły mu tytułu szlacheckiego, ale dały mu władzę polityczną w tym regionie. Zbudował drugą dużą rezydencję pałacową w mieście Durango. Jednak działalność Zambrano została ograniczona przez problemy spowodowane przez rewolucję amerykańską i inne wojny zakłócające handel z Anglią, prowadzące do niedoborów rtęci, niezbędnej do wydobycia srebra.

W 1778 roku hiszpański rząd otworzył handel w większej liczbie portów na Pacyfiku, w tym Mazatlan, co przyniosło korzyści gospodarcze Durango. Nie tylko produkty z okolicy miały punkt sprzedaży, ale przychodzące towary przeznaczone dla Chihuahua i Zacatecas przechodziły przez ten obszar. Przyciągnęło to biznesmenów, w tym zagranicznych z Niemiec, Anglii, Francji i Hiszpanii, którzy zbudowali tu duże firmy w XIX wieku.

W okresie swojego rozkwitu kultura religijna i kulturowa Durango City rywalizowała z kulturą Europy kontynentalnej, nawet będąc centrum włoskiej muzyki liturgicznej pomimo jej izolacji. Katedra w Durango ma jedną z większych kolekcji XVIII-wiecznej muzyki katedralnej w Ameryce, z grubsza porównywalną do tych w Oaxaca i Bogocie, ale mniejszą niż w Mexico City. Znaczna część prac jest dziełem José Bernardo Abelli Grijalvy, a większość z nich przedstawia wpływy włoskie. Historyczne centrum miasta i liczne hacjendy odzwierciedlają jego XVIII-wieczne kolonialne dziedzictwo.

XIX wiek

Podczas wojny o niepodległość Meksyku Nuevo Vizcaya zaczęło się rozpadać. Pierwsze podziały to utworzenie stanów Chihuahua i Durango, z Santiago Baca Ortizem jako pierwszym gubernatorem stanu Durango oraz oddzielenie prowincji Sinaloa, w skład której wchodziła Sonora i Arizona. Stan Coahuila został wkrótce potem rozdzielony. Wraz z konstytucją z 1824 r. Powstały stany Durango i Chihuahua. W tym czasie górnictwo było pogrążone w kryzysie, a gubernator negocjował z Anglikami zbadanie złóż żelaza na Cerro de Mercado. Anglicy zbudowali instalacje, takie jak te w Piedras Azules (La Ferrería), aby przetwarzać rudę żelaza. Wymagały one dużych ilości węgla drzewnego, co doprowadziło do masowego wylesiania w okolicy. To ostatecznie sprawiło, że roślina stała się nierentowna.

Edukacja publiczna została po raz pierwszy ustanowiona w stanie w 1824 r. Pierwszą świecką wyższą uczelnią w stanie była Colegio Civil y la Academia de Juisprudencia założona w 1833 roku.

Północno-wschodnia część stanu miała problemy z uprzemysłowieniem, głównie z powodu najazdów Apaczów na Durango, które rozpoczęły się w 1832 roku, a później w Komanczach. Ataki Comanchesów pozostają głównym problemem aż do lat pięćdziesiątych XIX wieku, zmuszając hacjendy i zakłady tekstylne do budowania wokół nich murów. Kontrataki na Komanczów zmniejszyły ich naloty, ale nie ustały one całkowicie aż do lat osiemdziesiątych XIX wieku.

Powstanie drugiego centrum gospodarczego i politycznego państwa, miast Gómez Palacio i Lerdo, rozpoczęło się w XIX wieku , kiedy wzdłuż rzeki Nazcas zaczęto sadzić bawełnę. Ta produkcja bawełny zyskała na znaczeniu dzięki sprzedaży surowca do Meksyku i europejskich fabryk tekstylnych, zwłaszcza w Anglii. Produkcja na dużą skalę rozpoczęła się w połowie wieku i zdominowała lokalną gospodarkę w latach siedemdziesiątych XIX wieku. Tutaj również rozpoczęła się produkcja tekstyliów, choć wkrótce potem ta branża przeniosła się do Torreon. Inne zakłady tekstylne powstały na obszarach takich jak Tunal, Santiago Papasquiaro, Poanas i Peñon Blanco, ale brak węgla oznaczał, że energię musiały zapewniać pobliskie rzeki, co nie było wystarczająco wydajne. To i ataki podczas rewolucji meksykańskiej przyniosły upadek przemysłu tekstylnego w państwie. Wiele fabryk i hacjendy bawełnianych ostatecznie znalazło się w rękach amerykańskich inwestorów.

Wojna domowa między liberałami i konserwatystami sprawiła, że ​​państwo kontrolowały siły liberalne w 1858 roku, a następnie konserwatywne w latach 1864-1866.

Pod koniec XIX wieku linie kolejowe i telegraficzne dotarły do ​​stanu i zrewitalizowały Gómez Palacio i Lerdo jako ośrodki przemysłowe. Linia kolejowa połączyła miasto Durango z Meksykiem i granicą Stanów Zjednoczonych, umożliwiając transport lokalnych towarów, zwłaszcza pochodzących z górnictwa, na rynki krajowe i zagraniczne. Rolnictwo i produkcja zwierzęca wzrosły wraz z końcem powstań Komanczów, a pojawienie się linii kolejowej w 1892 r. Dało miastu nowe połączenie z resztą Meksyku. Bezpośrednio łączył miasto z Piedras Negras, Coahuila, umożliwiając eksport rudy żelaza do odlewni w Monclova, gdzie węgiel był obfity. W 1902 roku odnoga linii kolejowej dotarła do Tepehuanes, umożliwiając eksploatację zasobów naturalnych w północno-zachodniej części stanu.

Jednak miasto Durango pozostało politycznym centrum stanu, a także regionalnym centrum handlowe produktów rolniczych i rzemieślniczych. Burmistrzowie miasta koncentrowali się w tym czasie na poprawie infrastruktury, takiej jak budynki rządowe, szpitale, wodociągi i ulice publiczne. W tym czasie liczba ludności miasta wzrosła.

XX wiek do chwili obecnej

Podczas gdy państwo otrzymało duże inwestycje, które doprowadziły do ​​rozwoju gospodarczego pod koniec XIX i na początku XX wieku korzyści odnosiły głównie przedsiębiorstwa zagraniczne, które często otrzymywały pozwolenie na prowadzenie działalności na terenach tubylczych i innych społecznościach wiejskich. Do 1910 r. Amerykanie północnoamerykańscy są właścicielami prawie całego południowo-zachodniego regionu Sierra Madre Occidental stanu, czyli 65% ziemi w całym stanie. Obszary te charakteryzują się największą koncentracją zasobów górniczych i drzewnych.

Durango był jednym z obszarów aktywnych podczas rewolucji meksykańskiej. Pierwsze powstanie w państwie miało miejsce 19 listopada 1910 roku w Gómez Palacio. Różni przywódcy rewolucyjni byli stąd i / lub wykorzystywali państwo jako bazę operacyjną, w tym Francisco Villa, Calixto Contreras, Severingo Cenceros, J. Agustín Castro i Oreste Pereyra, zwłaszcza w regionie La Lagunera. Dywizja del Norte miała bazę w Hacienda de la Loma, aby zjednoczyć siły w Durango i Chihuahua.

Ekonomiczne skutki dla państwa były głębokie. Nastąpił masowy exodus cudzoziemców i straty w produkcji zarówno w hacjendzie, jak iw fabrykach. 18 czerwca 1913 roku powstańcy zajęli miasto Durango, paląc tu biznesy. Wojna doprowadziła do trwającej dekady depresji gospodarczej. Po wojnie nastąpił proces redystrybucji ziemi, który trwał kilka dziesięcioleci, ale nie wpłynął na największe posiadłości ziemskie na najbardziej produktywnych ziemiach. Po rewolucji duże posiadłości ziemskie zostały podzielone na ejidos pod rządami gubernatora Enrique R. Calderóna, szczególnie w Comarca Lagunera de Durango. W tym samym czasie gminy Mapimí i Goméz Palacio zostały oddzielone od gminy Tlahualilo.

Pomimo wsparcia Durango podczas rewolucji, nowy rząd miał problemy z kontrolowaniem stanu aż do lat trzydziestych XX wieku, kiedy opierał się federalnym wysiłkom modernizacyjnym. Kwestie reformy rolnej i edukacji były kluczowe dla niezadowolenia Durango w tym okresie. W latach 1926-1936 powstały milicje, które miały uczestniczyć w wojnie Cristero i innych powstaniach, takich jak Escobar Military Revolt w 1929 roku. Jednym z głównych punktów spornych były wysiłki rządu, aby usunąć kościół z życia świeckiego, zwłaszcza edukacji, która zagrażała wiekom -stare sposoby życia, szczególnie dla wielu rolników i mieszkańców wsi. Te bunty były najsilniejsze w centrum i na południu stanu, w tym w stolicy Victorii de Durango. Aktywność rebeliantów w niektórych częściach Mezquital była na pewien czas wycofywana ze świeckich nauczycieli.

W połowie XX wieku powstało kilka instytucji szkolnictwa wyższego, w tym uniwersytety i politechniki. Obejmowało to utworzenie UJED przy byłym kolegium jezuickim w mieście Durango.

Dwie najnowsze gminy powstały w drugiej połowie XX wieku. Vicente Guerrero został oddzielony od Suchil, a ostatni, Nuevo Ideal, powstał w 1989 roku.

Zniszczenie centrum Durango podczas Rewolucji Meksykańskiej doprowadziło do rozwoju poza nim. Pierwsza dzielnica, Colonia Obrera, powstała w pobliżu linii kolejowej, tuż za właściwym miastem. Była to pierwsza z różnych dzielnic, która podążała tą linią. Populacja wzrosła zauważalnie w latach 60. i 70. XX wieku głównie z powodu migracji z obszarów wiejskich, zwiększając rozrost miast do 1058 hektarów. Jednym z głównych czynników tego wzrostu były ówczesne susze na produkcję rolną, a także oczekiwania rozwoju przemysłu. Mniej więcej w tym samym czasie władze miasta podjęły starania o uregulowanie tego wzrostu.

Rozwój miast stał się impulsem do projektów infrastrukturalnych, zwłaszcza transportowych od ostatniego XX wieku do chwili obecnej. Powstały parki przemysłowe, takie jak Durango i Gomez Palacio. Najnowsze projekty mają na celu lepsze przyłączenie państwa do globalnej gospodarki. W XX wieku została przez to zbudowana autostrada panamerykańska (dziś znana jako autostrada 45). Jednak późniejsza przebudowa autostrady przesunęła ją na wschód do Zacatecas. Oznaczało to, że jakikolwiek postęp przemysłowy w stanie miał miejsce w północnym mieście Gomez Palacios, a nie w stolicy. W latach 80. zmodernizowano autostrady do Gomez Palacios i Ciudad Juarez oraz zbudowano autostradę do Torreón i Monterrey. Autostrada InterOceanic, która przecina północ Meksyku i łączy Zatokę Meksykańską z Oceanem Spokojnym, to Autostrada 40. Najważniejszym odcinkiem tej autostrady dla Durango jest ten, który łączy ją ze stolicy do Mazatlán, Sinaloa. Skrócił czas jazdy z dwóch miejsc do czterech godzin, zastępując krętą górską drogę nękaną przez bandytów przez wiele dziesięcioleci. Centralnym punktem tej autostrady jest most Baluarte, jeden z najwyższych wiszących mostów na świecie. Duma z tej konstrukcji jest widoczna w mieście Durango, z repliką mostu znalezionego po stronie Guadiana Park.

Durango historycznie było obszarem związanym z bandytyzmem i przemytem. Durango jest częścią „złotego trójkąta” meksykańskiego handlu narkotykami. Większość aktów przemocy jest spowodowana bitwami o wpływy między kartelami Sinaloa i Gulf. Lata 2000 były szczególnie trudnym okresem, kiedy to Felipe Calderon walczył z kartelami narkotykowymi i przez pewien czas Joaquin El Chapo Guzman ukrywał się w stanie. Większość przemocy była związana z kontrolą tutejszych szlaków narkotykowych. Poważnym problemem była przemoc związana z narkotykami, a setki ciał znaleziono w tajnych grobach, w szczególności w mieście Durango. Przemoc osiągnęła szczyt w latach 2009–2011. Napady na autostradach również stanowiły szczególny problem, zwłaszcza na autostradzie prowadzącej do Mazatlan, uważanej wówczas za najbardziej niebezpieczną w Meksyku. Aby temu przeciwdziałać, zbudowano i otwarto nową płatną autostradę pod koniec tego okresu.