Masakra w Dujail

• v
• t
• e

• Umowa w Algierze z 1975 r.
• Rewolucja w Iranie
• 1979 rebelia kurdyjska w Iranie
• 1979 powstanie Chuzestanu
• Oblężenie ambasady Iranu

Iracka inwazja na Iran (1980)

• Entegham
• Kaman 99
• 1. Khorramshahr
• Sultan 10
• Scorch Sword
• Abadan
• Kafka
• Ashkan
• Morvarid
• Dezful >

Pat (1981)

• Tavakol
• Nasr
• H-3

Irańskie ofensywy w celu uwolnienia terytorium Iranu (1981–82)

• Samen-ol-A 'emeh
• Tariq-ol-Qods
• Fath-ol-Mobin
• Beit-ol-Moqaddas (2. Khorramshahr)

Irańskie ofensywy w Iraku (1982–84)

• Ramadan (1. Basra)
• Muzułmanin Ibn Aqil
• Muharram ol-Harram
• Przed świtem
• Świt 1
• Świt 2
• Świt 3
• Świt 4 li>
• Dawn 5 (2. Basra)
• Kheibar (3. Basra)
• Kurdyjska rebelia (1983 )
• Świt 6
• Świt 7
• Bagna

irańskie ofensywy w Iraku (1985–87)

• Badr (4. Basra)
• Świt 8 ( 1st al-Faw)
• Świt 9
• Karbala 1 (Mehran)
• Karbala 2
• Karbala 3
• Fath 1
• Karbala 4 (5. Basra)
• Karbala 5 (6. Basra)
• Karbala 6
• Karbala 7
• Karbala 8 (7. Basra)
• Karbala 9
• Karbala 10
• Nasr 4

Końcowe etapy (1988)

• Beit-ol-Moqaddas 2
• Kampania Al-Anfal (Halabja)
• Beit-ol-Moqaddas 3
• Świt 10
• Zafar 7
• Tawakalna ala Allah (2nd al-Faw)
• Shining Sun
• Forty Stars
• Wieczne światło
• Mersad

Tanker War

• Akcja z 5 czerwca 1984 r.
• Z poważaniem
• Incydent z Bridgeton
• Największa szansa
• Chętny lodowiec
• Zwinny łucznik
• Modlitwa Mantis

Incydenty międzynarodowe

• Bombardowanie ambasady irackiej w Bejrucie
• incydent USS Stark
• Iran Air Flight 655

Masakra w Dujail nastąpiła po zamachu na prezydenta Iraku Saddama Husajna 8 lipca 1982 r. w Dujail. Miasto miało dużą populację szyicką, liczącą 75 000 mieszkańców w momencie zdarzenia. Znajduje się 53 km (33 mil) od Bagdadu, w prowincji Iraku, w której dominuje sunnicka Salaheddin.

Setki mężczyzn, kobiet i dzieci zostało zatrzymanych po nieudanej próbie zamachu. Ponad 140 osób zostało skazanych i straconych za rzekomy udział w spisku, w tym cztery osoby, które zostały omyłkowo zabite podczas egzekucji. Setki innych wysłano na wygnanie, a ich domy, farmy i posiadłości zostały zburzone. Saddam Hussein został powieszony 30 grudnia 2006 r. Za zbrodnie przeciwko ludzkości w związku z jego udziałem w masakrze. Wielu innych, w tym brat Husseina, również zostało skazanych i straconych za zbrodnie przeciwko ludzkości.

Spis treści

• 1 Tło
• 2 wydarzenia
• 3 odwet
• 4 Proces i egzekucja podejrzanych
• 5 Po upadku Saddama
• 6 Zobacz także
• 7 Odnośniki

Tło

Dujail był bastionem szyickiej partii Dawa, szyickiej organizacji islamistycznej zaangażowanej w wspieraną przez Iran rebelię przeciwko Baasistowskiemu rządowi Saddama Husajna w Iraku w Iraku– Wojna w Iraku. Partia Dawa, szeroko postrzegana w tamtym czasie na Zachodzie jako organizacja terrorystyczna, została zdelegalizowana w 1980 roku, a jej członkowie skazani na śmierć in absentia przez iracką Radę Dowództwa Rewolucyjnego.

Wydarzenia

8 lipca 1982 r. Saddam odwiedził Dujail, aby wygłosić przemówienie wychwalające miejscowych poborowych, którzy służyli Irakowi w walce z Iranem. Hussein odwiedził kilka gospodarstw domowych, a po zakończeniu przemówienia przygotował się do powrotu do Bagdadu. Kiedy jego konwój jechał główną drogą, aż tuzin strzelców wykorzystał osłonę sadów palm daktylowych, które znajdowały się po obu stronach drogi, aby otworzyć ogień, zabijając dwóch jego ochroniarzy, zanim uciekli pieszo. Podczas czterogodzinnej strzelaniny większość napastników zginęła, a kilku schwytano.

Odwet

Saddam osobiście przesłuchał dwóch schwytanych napastników, zanim wydał rozkaz ochrony i wojska zmusza do zebrania wszystkich podejrzanych członków Dawa, którzy mieszkali w Dujail, wraz z ich rodzinami. Później nakazał zrównanie z ziemią sadów po obu stronach drogi z Balad do Dujail, aby zapobiec powtórzeniu zasadzki.

14 października 1982 r. iracka Rada Dowództwa Rewolucji nakazała Ministerstwu Rolnictwa zamianę gruntów przydrożnych gruntów rolnych i odszkodowanie właścicielom za ich utratę.

Do końca grudnia 393 mężczyzn w wieku 19 lat, a także 394 kobiety i dzieci z Dujail i pobliskiego miasta Balad zostało aresztowanych. Przetrzymywanych w Abu Ghraib, niedaleko Bagdadu, nieznana liczba była torturowana, a 138 więźniów płci męskiej i dziesięciu nieletnich zostało skierowanych do sądu rewolucyjnego po tym, jak przyznali się do wzięcia udziału w zamachu.

W ciągu kilku miesięcy pozostali więźniowie zostali przeniesieni do aresztów śledczych na pustyni na zachodzie. Ponad 40 z zatrzymanych zmarło podczas przesłuchania lub w areszcie. Mieszkaniec Dujail zeznał później na procesie Saddama w 2005 roku, że był świadkiem tortur i morderstw podczas odwetu, w tym morderstwa 7 z jego 10 braci.

Po prawie dwóch latach w areszcie około 400 zatrzymanych, głównie członkowie rodzin 148, którzy przyznali się do udziału, zostali wysłani na wygnanie do odległej części południowego Iraku. Pozostali zatrzymani zostali zwolnieni i odesłani do Dujail.

Proces i egzekucja podejrzanych

Po przyznaniu się 148 oskarżonym w 1982 r. Sądownictwo zbadało dowody na poparcie i późno W maju 1984 r. Przyjął ich przyznanie się do zdrady stanu za zapewnienie wsparcia zbrojnego Iranowi podczas wojny, umożliwiając Trybunałowi Rewolucyjnemu przegląd dokumentów śledztwa i zeznań przed skazaniem podejrzanych. 14 czerwca 1984 r. Sąd orzekł obligatoryjną karę śmierci. 23 lipca 1984 r. Saddam podpisał dokumenty sądowe zezwalające na egzekucje i nakazał zrównanie z ziemią domów, budynków, palm daktylowych i sadów owocowych skazanych.

23 marca 1985 r. 96 ze 105 skazanych nadal żyjący zostali straceni. Dwóch skazanych zostało przypadkowo zwolnionych, a trzeci został omyłkowo przeniesiony do innego więzienia i przeżył. Wśród 96 straconych było czterech członków rodziny Abdel-Amir, których wcześniej uznano za niewinnych i wydano nakaz zwolnienia. Zamiast tego zostali omyłkowo straceni. Dochodzenie zalecało wydanie dekretu o uznaniu Abdel-Amirów za "męczenników" i zwrotu mienia skonfiskowanego ich bliskim. Ponadto zalecił ściganie odpowiedzialnego funkcjonariusza. Saddam zaaprobował zalecenie i wydał dekret. Funkcjonariusz zostanie skazany na trzy lata więzienia.

Dziesięć dzieci w wieku od 11 do 17 lat było pierwotnie uznawanych za jedno z 96 straconych dzieci, ale w rzeczywistości przeniesiono je do więzienia poza miastem Samawah . W 1989 roku dziesięciu nieletnich, wszyscy już dorośli, zostało potajemnie straconych z rozkazu Mukhabaratu.

Po upadku Saddama

Egzekucje w Dujail były głównymi zarzutami, za które Saddama powieszono 30 grudnia 2006 r. 13 grudnia 2006 r. O godzinie 1 w nocy Barzan Hassan, przyrodni brat Saddama i były szef wywiadu irackiego, oraz Awad Bandar, były szef Irackiego Sądu Rewolucyjnego, zostali wyprowadzeni z cel i przez ich amerykańskich strażników, że mieli zostać rozstrzelani o świcie razem z Saddamem. Dziewięć godzin później wrócili do swoich cel, ponieważ władze irackie postanowiły samotnie rozstrzelać Saddama. Obaj zostali później powieszeni 15 stycznia 2007 r. Za „pomoc i podżeganie” do zbrodni przeciwko ludzkości za nazwanie podejrzanych członków partii Dawa do aresztowania.

Barzan Hassan został ścięty, gdy został powieszony z powodu niewłaściwych pomiarów liny. 25 stycznia 2010 r. Powieszono pierwszego kuzyna Saddama, Ali Hassana al-Majida. Później Taha Yassin Ramadan, były zastępca i wiceprezydent Saddama, który jako dowódca narodowy Armii Ludowej był dowódcą (pierwotnie skazany na dożywocie, ale później na śmierć przez powieszenie), został również oskarżony o „pomocnictwo” za aresztowanie członków Dawy i zburzenie sadów. Ramadan został stracony 20 marca 2007 r., Jako czwarty i ostatni człowiek w procesie Dujaila, którego powieszono za zbrodnie przeciwko ludzkości.

Oskarżenia przeciwko Saddamowi obejmowały zrównanie z ziemią 250 000 akrów (100 000 ha) terenów uprawnych Dujail. Jednak źródłem danych było twierdzenie niezamierzone opublikowane w artykule z 2005 roku w The New York Times . Zgłaszany obszar jest większy niż całkowita ilość pól uprawnych otaczających Dujail, a mniej niż 2% ludności miasta skonfiskowano lub zrównano z ziemią ziemię. Wcześniejsze doniesienia medialne wahały się od „tysięcy” do wielu „dziesiątek tysięcy” akrów, co obejmowało ziemię skonfiskowaną skazanym, ale także ziemię oczyszczoną w celu usunięcia miejsc schronienia wzdłuż drogi z Balad do Bagdadu, których właściciele byli zrekompensowane. Nie ma żadnego zapisu, ile akrów faktycznie zrównano z ziemią. Dwóch z czterech funkcjonariuszy partii Baas, którzy zostali straceni za masakrę, mieszkało w Dujail, a zrównane z ziemią przydrożne pola uprawne obejmowały ziemię należącą do obu.