Cap-Haïtien

• Old San Juan, Puerto Rico
• Portland, Maine, Stany Zjednoczone
• Nowy Orlean, Luizjana, Stany Zjednoczone

• v
• t
• e

Cap-Haïtien (francuski:; haitański kreolski: Kap Ayisyen ; angielski: Haitian Cape ), często określany jako Le Cap lub Au Cap , to gmina licząca około 190 000 mieszkańców na północnym wybrzeżu Haiti i stolica departamentu Nord. Wcześniej nazywany Cap-Français (początkowo Cap-François ) i Cap-Henri za rządów Henri Christophe'a, był historycznie nazywany Paryż Antyli , ze względu na swoje bogactwo i wyrafinowanie, wyrażone w architekturze i życiu artystycznym. Było to ważne miasto w okresie kolonialnym, pełniąc funkcję stolicy francuskiej kolonii Saint-Domingue od formalnego założenia miasta w 1711 roku do 1770 roku, kiedy to stolica została przeniesiona do Port-au-Prince. Po rewolucji haitańskiej stało się stolicą Królestwa Północnego Haiti pod rządami króla Henryka Christophe'a do 1820 roku.

Długa historia niezależnej myśli Cap-Haitien została ukształtowana częściowo przez jego względną odległość od Port-au- Prince, bariera górska między nim a południową częścią kraju oraz historia dużej afrykańskiej populacji. Przyczyniły się one do uczynienia go legendarnym inkubatorem niezależnych ruchów od czasów niewolnictwa. Na przykład od 5 do 29 lutego 2004 r. Miasto zostało przejęte przez bojowników sprzeciwiających się rządom prezydenta Haiti Jean-Bertranda Aristide. W końcu wywarli wystarczającą presję polityczną, aby zmusić go do rezygnacji ze stanowiska i z kraju.

Cap-Haïtien znajduje się w pobliżu historycznego haitańskiego miasta Milot, które leży 12 mil (19 km) na południowy zachód wzdłuż żwirowej drogi . Milot był pierwszą stolicą Haiti za samozwańczego króla Henryka Christophe'a, który objął władzę w 1807 roku, trzy lata po uzyskaniu przez Haiti niepodległości od Francji. Zmienił nazwę Cap-Français na Cap-Henri. Milot jest miejscem jego pałacu Sans-Souci, zniszczonego przez trzęsienie ziemi w 1842 roku. Cytadela Henry, masywna kamienna forteca najeżona armatami, na szczycie pobliskiej góry, oddalona jest o 8 mil (8 km). W pogodne dni jego sylwetka jest widoczna z Cap-Haïtien.

Małe międzynarodowe lotnisko Hugo Chávez (dawniej międzynarodowe lotnisko Cap-Haïtien), położone na południowo-wschodnim krańcu miasta, jest obsługiwane przez kilka małych krajowych linie lotnicze. Jest patrolowany przez chilijskie oddziały ONZ z „Bazy O'Higgins” od trzęsienia ziemi w 2010 roku. Lotnisko jest obecnie rozbudowywane. Kilkaset pracowników ONZ, w tym pobliskie jednostki z Nepalu i Urugwaju, jest przydzielonych do miasta w ramach trwającej misji stabilizacyjnej ONZ na Haiti (MINUSTAH).

Spis treści

• 1 Historia i charakter
• 2 Ekonomia
• 3 Turystyka
  • 3.1 Labadie i inne plaże
  • 3.2 Vertières
  • 3.3 Citadelle Henry and Sans-Souci Palace
  • 3.4 Bois Caïman
  • 3.5 Morne Rouge
• 4 klęski żywiołowe
  • 4,1 Trzęsienie ziemi w Cap-Haïtien w 1842 r.
  • 4,2 trzęsienie ziemi na Haiti w 2010 r.
• 5 Transport
  • 5.1 Lotniska
  • 5.2 Port morski
  • 5.3 Drogi
  • 5.4 Transport publiczny
• 6 Zdrowie
• 7 Edukacja
  • 7.1 Uniwersytety
• 8 Sport
• 9 sekcji gminnych
• 10 znanych tubylców
• 11 Galeria
• 12 Telewizja
• 13 Stacje radiowe
• 14 Zobacz także
• 15 Notatki
• 16 Referencje
• 17 Linki zewnętrzne

• 3.1 Labadie a i inne plaże
• 3.2 Vertières
• 3.3 Citadelle Henry i Sans-Souci Palace
• 3.4 Bois Caïman
• 3.5 Morne Rouge

• 4,1 Trzęsienie ziemi Cap-Haïtien w 1842 r.
• 4,2 Trzęsienie ziemi na Haiti w 2010 r.

• 5.1 Lotniska
• 5.2 Port morski
• 5.3 Drogi
• 5.4 Transport publiczny

• 7.1 Uniwersytety

Historia i charakter

Wyspa była okupowana przez tysiące lat przez kultury rdzennych ludów, które wyemigrowały z dzisiejszej Ameryki Środkowej i Południowej. W XVI wieku hiszpańscy odkrywcy na Karaibach zaczęli kolonizować wyspę. Przyjęli rodzimą nazwę Guárico dla tego obszaru, który jest dziś znany jako „Cap-Haïtien”. Z powodu pojawienia się nowych chorób zakaźnych, a także złego leczenia, ludność tubylcza gwałtownie spadła.

Na pobliskim wybrzeżu Kolumb założył swoją pierwszą społeczność w Nowym Świecie, krótko żyjącą La Navidad. W 1975 roku naukowcy odkryli w pobliżu Cap-Haïtien kolejne z pierwszych hiszpańskich miast Hispaniola: Puerto Real zostało założone w 1503 roku. Zostało opuszczone w 1578 roku, a jego ruiny odkryto dopiero pod koniec XX wieku.

Francuzi zajęli mniej więcej jedną trzecią wyspy Hispaniola od Hiszpanów na początku XVIII wieku. Założyli duże plantacje trzciny cukrowej na północnych równinach i zaimportowali dziesiątki tysięcy afrykańskich niewolników do ich pracy. Cap-Français stało się ważnym miastem portowym francuskiego okresu kolonialnego i głównym ośrodkiem handlowym kolonii. Służyła jako stolica francuskiej kolonii Saint-Domingue od formalnego założenia miasta w 1711 roku do 1770 roku, kiedy to stolica została przeniesiona do Port-au-Prince na zachodnim wybrzeżu wyspy. Po rewolucji niewolników była to pierwsza stolica Królestwa Północnego Haiti pod rządami króla Henryka Christophe'a, kiedy naród został podzielony.

Centralny obszar miasta znajduje się pomiędzy zatoką Cap-Haitien, a wschód i pobliskie zbocza gór na zachodzie; są one coraz bardziej zdominowane przez słabe miejskie slumsy. Ulice są na ogół wąskie i ułożone w siatkę. Jako dziedzictwo okupacji Haiti przez Stany Zjednoczone w latach 1915-1934, północno-południowe ulice Cap-Haitien zostały przemianowane na pojedyncze litery (zaczynające się od Rue A, głównej alei) i prowadzące do „Q”, a jej wschód-zachód ulice o numerach od 1 do 26; system nie jest stosowany poza centralnym miastem, w którym dominują nazwy francuskie. W historycznym mieście znajdują się liczne rynki, kościoły i niskie budynki mieszkalne (trzy-czterokondygnacyjne), zbudowane głównie przed okupacją USA i w jej trakcie. Wiele infrastruktury wymaga naprawy. Wiele takich budynków ma balkony na wyższych piętrach, z których roztacza się widok na wąskie uliczki poniżej. Kiedy ludzie jedzą na balkonach na zewnątrz, w godzinach kolacji panuje intymna wspólna atmosfera.

• Grawerowanie Cap-Français w 1728 roku

• Ogień Cap Français, 21 czerwca 1793

• Armia francuska dowodzona przez Le Clerc ląduje w Cap Français (1802)

• Amerykańscy marines w 1915 roku bronili bramy wjazdowej w Cap-Haïten

• Baza piechoty morskiej w Cap-Haïtien

Grawer Cap-Français w 1728 roku

Pożar Cap Français, 21 czerwca 1793

Armia francuska dowodzona przez Le Clerc ląduje w Cap Français (1802)

Amerykańska Marines w 1915 roku broniący bramy wejściowej w Cap-Haïten

Baza piechoty morskiej w Cap-Haïtien

Gospodarka

Cap-Haïtien jest znane jako największe w kraju centrum historyczne monumenty; jest to miejscowość turystyczna. Zatoka, plaże i zabytki sprawiły, że jest to kurort i miejsce wypoczynku dla wyższych klas Haiti, porównywalne z Pétion-Ville. Cap-Haïtien przyciąga również więcej międzynarodowych turystów, ponieważ jest odizolowany od niestabilności politycznej na południu wyspy.

Posiada bogactwo francuskiej architektury kolonialnej, która została dobrze zachowana. Podczas rewolucji haitańskiej i po jej zakończeniu wielu rzemieślników z Cap-Haitien, którzy byli wolnymi, kolorowymi ludźmi, uciekło do kontrolowanego przez Francuzów Nowego Orleanu, ponieważ byli atakowani głównie przez niewolników afrykańskich. W rezultacie oba miasta mają wiele podobieństw w stylach architektonicznych. Szczególnie godne uwagi są domki z piernika wzdłuż starszych ulic miasta.

Turystyka

Labadie i inne plaże

Otoczony murem ośrodek wypoczynkowy Labadie (lub Labadee) znajduje się 6 mil (9,7 km) na północny zachód od miasta. Służy jako krótki przystanek dla statków wycieczkowych Royal Caribbean International (RCI). Główne statki wycieczkowe RCI cumują co tydzień w Labadie. Jest to prywatny ośrodek wynajmowany przez RCI, który od 1986 r. Generuje największą część dochodów z turystyki na Haiti. Zatrudnia 300 mieszkańców, pozwala kolejnym 200 na sprzedaż swoich towarów na miejscu i płaci rządowi Haiti 6 USD za turystę.

Ośrodek jest połączony z Cap-Haïtien górską, niedawno utwardzoną drogą. RCI zbudowało przystań w Labadie, ukończoną pod koniec 2009 roku, zdolną do obsługi dużych statków klasy luksusowej. Atrakcje obejmują targ haitański, liczne plaże, sporty wodne, wodny plac zabaw i tyrolkę. Osoby, które nie biorą udziału w rejsach wycieczkowych, również mogą odwiedzić plażę.

Cormier Plage to kolejna plaża na drodze do Labadie, a także taksówki wodne z Labadie na inne plaże, takie jak plaża Paradis. Ponadto Belli Beach to mała piaszczysta zatoczka z łodziami i hotelami. Wioskę Labadie można stąd odwiedzić.

Vertières

Vertières to miejsce bitwy pod Vertières, ostatniej i decydującej bitwy rewolucji haitańskiej. 18 listopada 1803 r. Armia haitańska dowodzona przez Jeana-Jacquesa Dessalinesa pokonała francuską armię kolonialną dowodzoną przez hrabiego de Rochambeau. Francuzi wycofali pozostałe 7000 żołnierzy (wielu zmarło na żółtą febrę i inne choroby), aw 1804 r. Rewolucyjny rząd Dessalines ogłosił niepodległość Haiti. Rewolucja trwała, z pewnymi przerwami, od lat 90-tych XVIII wieku.

W tej ostatniej bitwie o niepodległość przywódca rebeliantów Capois La Mort przeżył wszystkie francuskie kule, które go prawie zabiły. Jego koń zginął pod nim, a kapelusz spadł mu, ale on ruszył dalej do Francuza, krzycząc: „En avant!” (Idź naprzód!) Do jego ludzi. Zasłynął jako bohater rewolucji. Od tego czasu 18 listopada jest powszechnie obchodzony jako Dzień Armii i Zwycięstwa na Haiti.

Cytadela Henry i Pałac Sans-Souci

Cytadela Laferrière, znana również jako Citadelle Henry lub Cytadela to duża forteca na szczycie góry położona około 27 km na południe od miasta Cap-Haitien i 5 mil (8,0 km) za miastem Milot. Jest to największa forteca w obu Amerykach i została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO w 1982 roku wraz z pobliskim Pałacem Sans-Souci. Cytadela została zbudowana przez Henry'ego Christophe'a, przywódcę haitańskiego buntu niewolników i samozwańczego króla północnego Haiti, po tym, jak kraj uzyskał niepodległość od Francji w 1804 roku. Wraz z pozostałościami jego pałacu Sans-Souci, zniszczonego w 1842 roku trzęsienie ziemi, Cytadela Henry została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Bois Caïman

Bois Caïman (kreolski haitański: Bwa Kayiman ), 3 km ( 3 km) na południe od drogi RN 1, to miejsce, w którym na początku niewolniczej rewolucji pod drzewem odbywały się obrzędy Vodou. Przez dziesięciolecia maroonowie terroryzowali właścicieli niewolników na północnych równinach, zatruwając ich żywność i wodę. Makandal to legendarna (i być może historyczna) postać związana z rosnącym ruchem oporu. W latach pięćdziesiątych XVIII wieku zorganizował maroonów, a także wielu ludzi zniewolonych na plantacjach, w tajną armię. Makandal został zamordowany (lub zaginął) w 1758 r., Ale ruch oporu się rozrósł.

W Bois Caïman bordowy przywódca imieniem Dutty Boukman zorganizował potajemnie pierwsze masowe spotkanie w sprawie niewolnictwa 14 sierpnia 1791 r. Na tym spotkaniu, odbyła się ceremonia Vodou, a wszyscy obecni przysięgali raczej umrzeć, niż znieść dalsze niewolnictwo na wyspie. Po rytuale prowadzonym przez Boukmana i mambo imieniem Cécile Fatiman, powstanie rozpoczęło się w nocy z 22 na 23 sierpnia 1791 roku. Boukman zginął w zasadzce wkrótce po wybuchu rewolucji. Jean-François był następnym przywódcą, który podążył za Dutty Boukmanem w powstaniu niewolników, haitańskim odpowiedniku szturmu Bastylii podczas rewolucji francuskiej. Niewolnicy spalili plantacje i pola trzciny oraz masakrowali francuskich kolonistów na północnych równinach. Zaatakowali także Cap Francais i niektórych wolnych kolorowych ludzi. Ostatecznie rewolucja uzyskała niezależność Haiti od Francji i wolność dla niewolników. Miejsce ceremonii Dutty Boukmana jest naznaczone drzewem figowym. Obok niej znajduje się studnia kolonialna, której przypisuje się mistyczne moce.

Morne Rouge

Morne Rouge znajduje się 5,0 mil (8 km) na południe od Cap. To tutaj znajduje się plantacja cukru znana jako „Habitation Le Normand de Mezy”, znana z kilku niewolników, którzy przewodzili rebelii przeciwko Francuzom.

Klęski żywiołowe

1842 Cap-Haïtien trzęsienie ziemi

7 maja 1842 r. trzęsienie ziemi zniszczyło większość miasta i innych miast na północy Haiti i sąsiedniej Republiki Dominikany. Wśród budynków zniszczonych lub znacznie zniszczonych był Pałac Sans-Souci. W trzęsieniu ziemi zginęło dziesięć tysięcy ludzi. Jego wielkość szacowana jest na 8,1 w skali Richtera.

Trzęsienie ziemi na Haiti w 2010 roku

W następstwie trzęsienia ziemi na Haiti w 2010 roku, które zniszczyło obiekty portowe w Port-au-Prince, international du Cap-Haïtien służył do dostarczania pomocy drogą morską.

Ponieważ infrastruktura miasta była w niewielkim stopniu uszkodzona, wielu biznesmenów i wielu mieszkańców przeniosło się tutaj z Port-au-Prince. Lotnisko jest patrolowane przez chilijskie oddziały ONZ od trzęsienia ziemi w 2010 roku, a kilkaset pracowników ONZ zostało przydzielonych do miasta w ramach trwającej misji stabilizacyjnej ONZ na Haiti (MINUSTAH). Pracują nad odbudową na całej wyspie.

Po trzęsieniu ziemi zburzono port Labadee, a molo powiększono i całkowicie ponownie wybrukowano betonem, dzięki czemu większe statki wycieczkowe mogą teraz cumować zamiast przetargu. pasażerów na brzeg.

Transport

Lotniska

Cap-Haïtien jest obsługiwany przez Międzynarodowy Port Lotniczy Cap-Haïtien (CAP), drugie pod względem ruchu lotnisko na Haiti. Jest to centrum Salsa d'Haiti. American Airlines obsługiwały loty międzynarodowe do CAP przez wiele lat, ale ostatnie połączenie odwołały w lipcu 2020 r., Po pandemii COVID-19 znacznie zmniejszyło zapotrzebowanie pasażerów. American Airlines były ostatnim dużym amerykańskim operatorem lotniczym, który świadczył usługi dla CAP, a tym samym dla północnego Haiti - w lipcu 2020 r. Cap-Haitien stał się dostępny tylko dzięki podróżom lotniczym dzięki ograniczonym lotom na międzynarodowe lotnisko Toussaint Louverture w Port-au-Prince. Spirit Airlines, które wcześniej odwołały swoje usługi z powodu niepokojów politycznych i niskiego popytu w 2019 r., Ogłosiły w październiku 2020 r., Że wznowią ograniczone usługi do CAP począwszy od grudnia tego samego roku.

Port morski

Port international du Cap-Haïtien jest głównym portem morskim Cap-Haïtien.

Drogi

Route Nationale nr 1 łączy Cap-Haïtien ze stolicą Haiti Port -au-Prince przez miasta Saint-Marc i Gonaïves. Route Nationale nr 3 łączy również Cap-Haïtien z Port-au-Prince przez Płaskowyż Centralny oraz miasta Mirebalais i Hinche. Cap-Haïtien ma jeden z najlepszych systemy sieci na Haiti z ulicami z północy na południe zostały przemianowane na pojedyncze litery (począwszy od Rue A, głównej alei), a ulice ze wschodu na zachód z numerami. Boulevard du Cap-Haitian (zwany także Boulevard Carenage) to Cap -Główny bulwar Haïtien, który biegnie wzdłuż Oceanu Atlantyckiego w północnej części miasta.

Transport publiczny

Cap- Haïtien jest obsługiwany przez tap tap i lokalne taksówki lub motocykle.

Zdrowie

Cap Haitien jest obsługiwany przez szpital kliniczny: Hôpital Universitaire Justinien.

Edukacja

Związek czterech prywatnych szkół Kościoła katolickiego jest obecny w Cap-Haïtien od dwóch dekad. Mają wyższe stopnie, równoważne lycées, które karmią Écoles Normale Supérieure we Francji. Mają wysokie standardy doskonałości akademickiej, selektywności w rekrutacji i generalnie ich studenci pochodzą z elity społecznej i ekonomicznej. Ponadto lyceé Philippe Guerrier, który został zbudowany w 1844 roku przez prezydenta Haiti, Philippe'a Guerriera, był źródłem wiedzy od ponad wieku.

• Collège Notre-Dame du Perpetuel Secours des Pères de Sainte-Croix
• Collège Regina Assumpta des Sœurs de Sainte-Croix
• École des Frères de l'instruction Chrétienne
• École Saint Joseph de Cluny des Sœurs Anne -Marie Javoue
• Lyceé Philippe Guerrier zbudowany przez prezydenta Haiti Philippe'a Guerriera w 1844 roku.

Uniwersytety

Cap Haitien jest domem Cap -Haitien Wydział Prawa, Ekonomii i Zarządzania; Public University of the North w Cap Haitien (UPNCH). Nowy Université Roi Henry Christophe znajduje się w pobliżu Limonade.

Sport

Cap Haitien ma Parc Saint-Victor, w którym znajdują się trzy główne drużyny ligowe: Football Inter Club Association, AS Capoise i Real du Cap.

Sekcje gminne

Gmina składa się z trzech sekcji gminnych, a mianowicie:

• Bande du Nord, miejski (część gminy of Cap-Haïtien) i wiejskie
• Haut du Cap, miejskie (część gminy Cap-Haïtien) i wiejskie
• Petit Anse, miejskie (gmina Petit Anse) i wiejskie

Znani tubylcy

• Etienne Chavannes, malarz
• Tyrone Edmond, urodzony na Haiti model.
• Fred Joseph Jr, filantrop urodzony na Haiti. Założyciel i prezes organizacji non-profit Help Us Save Us.
• Louis Mercier, haitański pedagog (ur. 5 maja 1893 r. W Cap-Haïtien).
• Alfred Auguste Nemours, historyk wojskowości i dyplomata
• Philomé Obin, artysta
• Leonel Saint-Preux, piłkarz
• Ulrick Pierre-Louis, założyciel orchestre Septentrional

Galeria

• Widok z przodu pałacu Sans-Souci

• Hotel de Ville (ratusz ), witryna Rady Miejskiej Cap-Haïtien.

• Statek wycieczkowy w Labadie.

Widok z przodu Pałac Sans-Souci

Hotel de Ville (ratusz), siedziba Rady Miejskiej, Cap-Haïtien.

Statek wycieczkowy w Labadie.

Telewizja

• Télé Vénus Ch 5
• Télé Paradis Ch 16
• Kanał 6
• Kanał 7
• Kanał 11
• Télé Capoise Kan 8
• Télé Africa Kanał 12
• HMTV Ch 20
• Télé Union Ch 22
• Télé Apocalypse Ch 24
• National Television of Haiti Ch 4

Stacje radiowe

• Dobrego lunchu! Radio, internetowa stacja radiowa na Haiti, nadająca z Cap-Haitien.
• Radyo Atlantik, 92,5 FM
• Radio 4VEH (4VEF), 840 AM
• Radio 4VEH, 94,7 FM
• Radio 7 FM, 92,7
• Radio Cap-Haïtien
• Radio Citadelle 91,1 FM
• Radio Étincelle
• Radio Gamma, 99,7 (z siedzibą w Fort-Liberté)
• Radio Lumière, 98,1 FM
• Radio Méga, 103,7 FM
• Radio Sans-Souci FM, 106,9
• Radio VASCO, 93,7 FM
• Radio Vénus FM 104,3 FM
• Sans Souci FM, 106,9
• Voice of the Ave Maria 98,5 FM
• Voix du Nord 90,3 FM
• Radio Intermix 93,1 FM: La Reference Radio in Haiti - www.radiointermix.com
• Radio Paradis
• Radio Nirvana, 97,3 FM
• Radio Hispaniola
• Radio Maxima, 98.1.FM
• Radio Voice of the Island 94,5 FM
• Radio cyfrowe 101,3 FM
• Radio Oxygene 103,3 FM
• Radio Passion 101,7 FM Haiti