Tallulah Bankhead

• William B. Bankhead (ojciec)

Tallulah Brockman Bankhead (31 stycznia 1902 - grudzień 12, 1968), amerykańska aktorka teatralna i filmowa. Bankhead był członkiem rodziny Brockman Bankhead, znanej rodziny politycznej Alabamy; jej dziadek i wujek byli senatorami w USA, a jej ojciec zasiadał w Kongresie przez 11 kadencji, dwie ostatnie jako przewodniczący Izby Reprezentantów. Poparcie Tallulah dla liberalnych spraw, takich jak prawa obywatelskie, zerwało z tendencją Południowych Demokratów do popierania bardziej typowego programu, a ona często publicznie sprzeciwiała się własnej rodzinie.

Bankhead była przede wszystkim aktorką sceniczną. mieć jeden przebojowy film - Lifeboat Alfreda Hitchcocka (1944) - a także krótką, ale udaną karierę radiową. Później pojawiła się również w telewizji.

W życiu osobistym Bankhead walczyła z alkoholizmem i narkomanią, paliła około 120 papierosów dziennie i była znana z rozwiązłego życia seksualnego zarówno z mężczyznami, jak i kobietami; Bankhead również otwarcie mówił o swoich wadach. Wspierała przybrane dzieci i pomagała rodzinom uciec przed hiszpańską wojną domową i II wojną światową. Została wprowadzona do American Theatre Hall of Fame w 1972 r., A Alabama Women's Hall of Fame w 1981 r. Po swojej śmierci Bankhead zebrała prawie 300 ról filmowych, scenicznych, telewizyjnych i radiowych.

Spis treści

• 1 Wczesne życie
• 2 Kariera
  • 2.1 Początki w Nowym Jorku (1917–22)
  • 2.2 Sława w Wielkiej Brytanii (1922–31)
  • 2.3 Kariera w Hollywood (1931–33)
  • 2.4 Powrót na Broadway (1933–38)
  • 2.5 Uznanie krytyków (1939– 45)
    • 2.5.1 Regina i Sabina
    • 2.5.2 Łódka ratunkowa
  • 2.6 Ponowny sukces (1948–52)
  • 2.7 Późna kariera (1952–68)
    • 2.7.1 Uzależnienie, choroba i status ikon
    • 2.7.2 Ostatnie lata na scenie
    • 2.7.3 Nowe media
• 3 Śmierć
• 4 Życie osobiste
  • 4.1 Aktywizm polityczny
  • 4.2 Małżeństwo
  • 4.3 Seksualność i wykorzystywanie seksualne
• 5 kredytów
  • 5.1 Broadway
  • 5.2 Filmografia
• 6 występów radiowych
• 7 Legacy
  • 7.1 Nagrody i wyróżnienia
  • 7.2 W teatrze
  • 7.3 W sztuce
  • 7.4 Biografie
  • 7.5 Hołdy
• 8 W kulturze popularnej
  • 8.1 Fikcyjne portrety
• 9 Odnośniki
  • 9.1 Uwagi
  • 9.2 Bibliografia
• 10 Dodatkowe informacje
• 11 Linki zewnętrzne

• 2.1 Początki w Nowym Jorku (1917–22)
• 2.2 Sława w Wielkiej Brytanii (1922–31)
• 2.3 Kariera w Hollywood (1931–33)
• 2.4 Powrót na Broadway (1933–38)
• 2.5 Krytyczne uznanie (1939–45)
  • 2.5.1 Regina i Sabina
  • 2.5.2 Łódź ratunkowa
• 2.6 Ponowny sukces (1948–52)
• 2.7 Późna kariera (1952–68)
  • 2.7. 1 Uzależnienie, choroba i stan ikon
  • 2.7.2 Ostatnie lata na scenie
  • 2.7.3 Nowe media

• 2.5.1 Regina i Sabina
• 2.5.2 Łódka ratunkowa

• 2.7.1 Uzależnienia, choroby i stan ikony
• 2.7.2 Ostatnie lata na scenie
• 2.7.3 Nowe media

• 4.1 Aktywizm polityczny
• 4.2 Małżeństwo
• 4.3 Seksualność i wykorzystywanie seksualne

• 5.1 Broadway
• 5.2 Filmografia

• 7.1 Nagrody i wyróżnienia
• 7.2 W teatrze
• 7.3 W sztuce
• 7.4 Biografie
• 7.5 Hołdy

• 8.1 Fikcyjne portrety

• 9.1 Uwagi
• 9.2 Bibliografia

Wczesne życie

Tallulah Brockman Bankhead urodziła się 31 stycznia 1902 r. w Huntsville w stanie Alabama w rodzinie Williama Brockmana Bankhead i Adelaide Eugenia "Ada" Bankhead (z domu Sledge ); jej prapradziadek James Bankhead (1738–1799) urodził się w Ulsterze w Irlandii i osiadł w Karolinie Południowej. Nazwa „Tallu” pochodzi od jej babci ze strony ojca, która z kolei otrzymała imię od Tallulah Falls w stanie Georgia. Jej ojciec pochodził z politycznej rodziny Bankhead-and-Brockman, działającej ogólnie w Demokratycznej Partii Południa, aw szczególności w Alabamie. Jej ojciec był przewodniczącym Izby Reprezentantów Stanów Zjednoczonych od 1936 do 1940 roku. Była siostrzenicą senatora Johna H. Bankheada II i wnuczką senatora Johna H. Bankheada. Jej matka, Adelaide „Ada” Eugenia, pochodziła z Como w stanie Mississippi i była zaręczona z innym mężczyzną, kiedy poznała Williama Bankheada podczas podróży do Huntsville, aby kupić jej suknię ślubną. Zakochali się od pierwszego wejrzenia i pobrali się 31 stycznia 1900 roku w Memphis w stanie Tennessee. Ich pierwsze dziecko, Evelyn Eugenia (24 stycznia 1901 - 11 maja 1979), urodziło się dwa miesiące przedwcześnie i miało pewne problemy ze wzrokiem.

W następnym roku Tallulah urodziła się w drugą rocznicę ślubu swoich rodziców, na drugim piętrze budynku znanego obecnie jako Isaac Schiffman Building. Dla upamiętnienia tego miejsca wzniesiono tablicę, aw 1980 r. Budynek został wpisany do Krajowego Rejestru Miejsc Historycznych. Trzy tygodnie po narodzinach Bankhead jej matka zmarła na zakażenie krwi (posocznica) 23 lutego 1902 r. Przypadkowo zmarła jej babcia ze strony matki, rodząc matkę. Na łożu śmierci Ada powiedziała swojej szwagierce, by „zaopiekowała się Eugenią, Tallulah zawsze będzie mogła o siebie zadbać”. Bankhead został ochrzczony obok trumny jej matki.

William B. Bankhead był zdruzgotany śmiercią żony, która wpędziła go w depresję i alkoholizm. W rezultacie Tallulah i jej siostra Eugenia były głównie wychowywane przez ich babcię ze strony ojca, Tallulah James Brockman Bankhead, w rodzinnej posiadłości „Sunset” w Jasper w Alabamie. Jako dziecko Bankhead była opisywana jako „niezwykle swojska” i miała nadwagę, podczas gdy jej siostra była szczupła i ładniejsza. W rezultacie zrobiła wszystko, co w jej mocy, aby zwrócić na siebie uwagę i nieustannie zabiegała o aprobatę ojca. Po obejrzeniu występu w cyrku nauczyła się jeździć na kółkach i często krążyła po domu, śpiewała i recytowała literaturę, którą zapamiętała. Miała skłonność do napadów złości, tarzania się po podłodze i wstrzymywania oddechu, aż stała się niebieska na twarzy. Jej babcia często wylewała na nią wiadro wody, aby powstrzymać te wybuchy.

Słynny, ochrypły głos Bankhead (który opisała jako „mezzobasso”) był wynikiem chronicznego zapalenia oskrzeli spowodowanego chorobą wieku dziecięcego. Od początku była opisywana jako performerka i ekshibicjonistka, która już w młodym wieku odkryła, że ​​teatralność przykuwa jej uwagę, której pragnęła. Odkrywając, że ma talent do mimiki, zabawiała swoich kolegów z klasy naśladując nauczycieli. Bankhead twierdziła, że ​​jej „pierwszy występ” był świadkiem nikogo innego, jak tylko braci Wright, Orville i Wilbur. Ciotka Marie wydała słynnym braciom przyjęcie w swoim domu niedaleko Montgomery w Alabamie, na którym zaproszono gości do rozrywki. „Zdobyłem nagrodę za najlepsze wykonanie, naśladując mojego przedszkolaka” - napisał Bankhead. - Sędziów? Orville i Wilbur Wright. Bankhead odkrył również, że ma cudowną pamięć do literatury, zapamiętując wiersze i sztuki teatralne oraz recytując je dramatycznie.

Tallulah i babcia Eugenii i ciotka zaczęły mieć trudności z obsługą dziewcząt. Ich ojciec William, który pracował w ich domu w Huntsville jako prawnik, zaproponował zapisanie dziewcząt do szkoły klasztornej (chociaż był metodystą, a jej matka episkopalką). W 1912 roku obie dziewczyny zapisały się do klasztoru Najświętszego Serca w Manhattanville w stanie Nowy Jork, kiedy Eugenia miała 11 lat, a Tallulah 10 lat. Kiedy kariera polityczna Williama przywiodła go do Waszyngtonu, dziewczęta zapisano do szeregu różnych szkół, z których każda krok bliżej Waszyngtonu. Kiedy Bankhead miała 15 lat, ciotka zachęcała ją, by była bardziej dumna ze swojego wyglądu, sugerując, że przeszła na dietę, aby poprawić jej pewność siebie. Bankhead szybko wyrósł na południową belle. Dziewczęta nie zostały jednak tak naprawdę oswojone przez szkoły, ponieważ zarówno Eugenia, jak i Tallulah miały wiele związków i romansów w ciągu swojego życia. Eugenia była bardziej starą romantyczką, ponieważ wyszła za mąż w wieku 16 lat i wyszła za mąż za siedem razy z sześcioma różnymi mężczyznami w ciągu swojego życia, podczas gdy Tallulah była silniejszą i jeszcze bardziej buntowniczą osobowością, która szukała kariery aktorskiej, była w niej pożądana. związki nawet bardziej niż miłość i nie wykazywała szczególnego zainteresowania małżeństwem, chociaż poślubiła aktora Johna Emery'ego w 1937 roku, małżeństwo, które zakończyło się rozwodem w 1941 roku. powieściopisarka Zelda Sayre Fitzgerald, żona amerykańskiego autora i ekspatrianta F. Scotta Fitzgeralda.

Kariera

Początki w Nowym Jorku (1917–22)

At 15, Bankhead przesłała swoje zdjęcie do Picture Play , która przeprowadzała konkurs i nagradzała wycieczkę do Nowego Jorku oraz część filmową 12 zwycięzcom na podstawie ich zdjęć. Jednak wraz ze zdjęciem zapomniała przesłać swoje nazwisko lub adres. Bankhead dowiedział się, że jest jednym ze zwycięzców, przeglądając magazyn w swojej lokalnej aptece. Jej zdjęcie w magazynie było podpisane „Kim ona jest?”, Wzywając tajemniczą dziewczynę do natychmiastowego skontaktowania się z gazetą. Kongresman William Bankhead wysłał list do magazynu ze swoim duplikatem zdjęcia.

Po przybyciu do Nowego Jorku Bankhead odkrył, że jej zwycięstwo w konkursie było ulotne: otrzymała 75 dolarów za trzy tygodnie pracy nad Kto go kochał najlepiej i miała tylko niewielką część, ale szybko ją znalazła niszy w Nowym Jorku. Wkrótce przeniosła się do hotelu Algonquin, popularnego miejsca dla artystycznej i literackiej elity tamtej epoki, gdzie szybko zauroczyła swoją drogę do słynnego okrągłego stołu Algonquin w hotelowym barze. Nazywano ją jednym z „Czterech Jeźdźców Algonquin”, w skład których wchodzili Bankhead, Estelle Winwood, Eva Le Gallienne i Blyth Daly. Trzech z czterech nie było heteroseksualnych - Bankhead i Daly byli biseksualistami, a Le Gallienne była lesbijką. Ojciec Bankhead ostrzegał ją, by unikała alkoholu i mężczyzn, kiedy przyjechała do Nowego Jorku; Bankhead zażartował później: „Nie mówił nic o kobietach i kokainie”. Dzikie imprezy Algonquin wprowadziły Bankhead w kokainę i marihuanę, o których później zauważyła: „Kokaina nie uzależnia i wiem, bo biorę ją od lat”. Bankhead powstrzymał się od picia, dotrzymując połowy obietnicy złożonej ojcu. W Algonquin Bankhead zaprzyjaźniła się z aktorką Estelle Winwood. Poznała także Ethel Barrymore, która próbowała przekonać ją do zmiany imienia na Barbara. Bankhead odmówił, a Vanity Fair później napisał: „jest jedyną aktorką po obu stronach Atlantyku, której można rozpoznać tylko po imieniu”.

W 1919 roku, po rolach w trzech inne nieme filmy, When Men Betray (1918), Thirty a Week (1918) i The Trap (1919), Bankhead wkroczyła na scenę debiut w The Squab Farm w Bijou Theatre w Nowym Jorku. Wkrótce zdała sobie sprawę, że jej miejsce jest raczej na scenie niż na ekranie i zagrała w filmach 39 East (1919), Footloose (1919), Nice People (1921), Everyday (1921), Danger (1922), Her Temporary Husband (1922) i The Exciters (1922). Chociaż jej aktorstwo było chwalone, sztuki były komercyjnie i krytycznie nieudane. Bankhead był w Nowym Jorku od pięciu lat, ale nie zdobył jeszcze znaczącego trafienia. Niespokojna Bankhead przeniosła się do Londynu.

Sława w Wielkiej Brytanii (1922–31)

W 1923 roku zadebiutowała na londyńskiej scenie w Wyndham's Theatre. Wystąpiła w kilkunastu przedstawieniach w Londynie w ciągu następnych ośmiu lat, z których najsłynniejsza była The Dancers . Jej sława jako aktorki została zapewniona w 1924 roku, kiedy zagrała Amy w filmie Sidneya Howarda Oni wiedzieli, czego chcieli . Program zdobył nagrodę Pulitzera w 1925 roku.

Podczas pobytu w Londynie Bankhead kupiła sobie Bentleya, którym uwielbiała jeździć. Nie była zbyt kompetentna w udzielaniu wskazówek i ciągle gubiła się na londyńskich ulicach. Zadzwoniła do taksówki i zapłaciła kierowcy za przejazd do celu, podczas gdy za nią podążała samochodem. W ciągu ośmiu lat na londyńskiej scenie i tournee po teatrach w Wielkiej Brytanii Bankhead zyskał reputację najlepszego wykorzystania gorszego materiału. Na przykład w swojej autobiografii Bankhead opisała premierę spektaklu Conchita:

W drugim akcie ... przyszedłem niosąc małpę ... Na początku W nocy małpa wpadła w szał ... (on) wyrwał mi z głowy czarną perukę, wyskoczył z moich ramion i pobiegł do świateł. Tam zatrzymał się, wyjrzał na publiczność, a potem pomachał moją peruką przez głowę ... Publiczność chichotała z absurdalnego spisku, jeszcze zanim ta małpa do mnie zrobiła. Teraz stało się histeryczne. Co zrobiła Tallulah w czasie tego kryzysu? Skręciłem w koło! Publiczność ryknęła ... Po małpach bałam się, że mogą mnie wygwizdać. Zamiast tego dostałem owację.

Kariera w Hollywood (1931–33)

Bankhead wrócił do Stanów Zjednoczonych w 1931 roku, ale hollywoodzki sukces umknął jej w pierwszych czterech filmach z lat 30. Wynajęła dom przy 1712 Stanley Street w Hollywood (obecnie 1712 North Stanley Avenue) i zaczęła organizować imprezy, o których mówiono, że „nie mają granic”. Pierwszym filmem Bankhead był Tarnished Lady (1931) w reżyserii George'a Cukora i para szybko się zaprzyjaźniła. Bankhead zachowywała się na planie, a filmowanie poszło gładko, ale uważała robienie filmów za bardzo nudne i nie miała do tego cierpliwości. Po ponad ośmiu latach mieszkania w Wielkiej Brytanii i koncertowaniu na ich teatralnych scenach, nie lubiła mieszkać w Hollywood; kiedy poznała producenta Irvinga Thalberga, zapytała go: „Jak uprawiasz seks w tym okropnym miejscu?” Thalberg odparł „Jestem pewien, że nie będziesz miał problemu. Zapytaj kogokolwiek”. Chociaż Bankhead nie był zbyt zainteresowany robieniem filmów, okazja do zarobienia 50 000 dolarów na filmie była zbyt dobra, by ją przegapić. Jej film Devil and the Deep z 1932 roku wyróżnia się obecnością trzech głównych współpracowników, a Bankhead otrzymuje najwyższe rachunki za Gary'ego Coopera, Charlesa Laughtona i Cary'ego Granta; jest to jedyny film, w którym Cooper i Grant są głównymi bohaterami filmu. Później powiedziała: "Dahling, głównym powodem, dla którego się zgodziłem, było pieprzenie tego boskiego Gary'ego Coopera!" Później w 1932 roku Bankhead wystąpił u boku Roberta Montgomery'ego w filmie Faithless .

Powrót na Broadway (1933–38)

Po powrocie na Broadway Bankhead pracował stale w seria średnich sztuk, które, jak na ironię, zostały później przekształcone w bardzo udane hollywoodzkie filmy z udziałem innych aktorek. Film Forsaking All Others Edwarda Barry'ego Robertsa i Franka Morgana Cavetta z 1933 roku - komediodramat romantyczny, w którym trójka przyjaciół utrzymuje trójkąt miłosny trwający kilka lat - był skromnym sukcesem Bankhead, wystawiając 110 przedstawień, ale Wersja filmowa z 1934 roku z Joan Crawford była jednym z większych sukcesów finansowych i krytycznych tamtego roku. Podobnie, dwa następne krótkotrwałe sztuki Bankheada, Jezebel Owena Davisa i Dark Victory George'a Brewera Jr. i Bertrama Blocha, zostały przekształcone w głośny, prestiżowy film pojazdy dla Bette Davis.

Ale Bankhead wytrwał, nawet z powodu złego stanu zdrowia. W 1933 roku, występując w Jezebel , Bankhead prawie zmarła po pięciogodzinnej awaryjnej histerektomii z powodu rzeżączki, na którą, jak twierdziła, zaraził się George Raft. Ważąc zaledwie 70 funtów (32 kg), kiedy wyszła ze szpitala, ślubowała kontynuować swój rozwiązły i imprezowy styl życia, ze stoickim spokojem mówiąc do swojego lekarza: „Nie myśl, że to dało mi lekcję!”

Bankhead w ciągu następnych kilku lat nadal grała w różnych przedstawieniach na Broadwayu, zdobywając doskonałe recenzje za rolę Elżbiety w rekonstrukcji The Circle Somerseta Maughama. Jednak kiedy wraz ze swoim ówczesnym mężem Johnem Emery pojawiła się w Shakespeare'a Antony and Cleopatra , krytyk New York Evening Post John Mason Brown zapadł w pamięć: „Tallulah Bankhead wtargnął w dół Nilu zeszłej nocy jako Kleopatra - i zatonął. ”

W latach 1936-1938 David O. Selznick, producent filmu Przeminęło z wiatrem (1939), nazwał Bankhead„ pierwszym wyborem wśród uznanych gwiazdy ”zagrać Scarlett O'Hara w nadchodzącym filmie. Chociaż jej test ekranowy z 1938 roku do roli czarno-białej był znakomity, słabo fotografowała się w Technicolorze. Selznick podobno wierzył również, że w wieku 36 lat była za stara, aby zagrać Scarlett, która na początku filmu ma 16 lat (rola ostatecznie przypadła Vivien Leigh). Selznick wysłała Kay Brown do Bankhead, aby omówić możliwość roli Bankhead w roli prostytutki Belle Watling w filmie, któremu odrzuciła.

Krytyczne uznanie (1939–45)

Jej genialna rola zimna i bezwzględna, ale ognista Regina Giddens w filmie Lillian Hellman The Little Foxes (1939) zdobyła nagrodę magazynu Variety dla najlepszej aktorki roku. Bankhead jako Regina został okrzyknięty „jednym z najbardziej elektryzujących przedstawień w historii amerykańskiego teatru”. Podczas biegu pojawiła się na okładce Life . Bankhead i dramaturg Hellman, obie groźne kobiety, walczyły z powodu inwazji Związku Radzieckiego na Finlandię. Mówi się, że Bankhead (silny krytyk komunizmu od połowy lat trzydziestych XX wieku) chciał, aby część dochodów z jednego przedstawienia trafiła na pomoc Finlandii, a Hellman (komunista, który bronił procesów moskiewskich w 1936 r. I był członkiem komunistycznej Partia USA w latach 1938–40) stanowczo sprzeciwiała się i obie kobiety nie odzywały się przez następne ćwierć wieku, ostatecznie pogodząc się pod koniec 1963 r. Niemniej jednak Bankhead nazwał postać Reginy w sztuce Hellmana „najlepszą rolą, jaką kiedykolwiek grałem teatr ”.

Bankhead zdobył kolejną nagrodę Variety , a New York Drama Critics 'Award for Aktorka po jej roli w filmie Thornton Wilder The Skin of Our Teeth , w którym Bankhead zagrał Sabinę, gospodynię i kusicielkę, u boku Fredrica Marcha i Florence Eldridge (męża i żonę poza sceną). O swojej pracy w klasyku Wildera, New York Sun napisała: „Jej portret Sabiny jest pełen komedii i pasji. Sposób, w jaki wymyśla jedno i drugie, niemal jednocześnie, jest tajemnicą dla zwykłego mężczyzny”. Starła się także z Elią Kazanem w programie The Skin of Our Teeth , a podczas prób do Clash by Night nazwała producenta Billy Rose'a „odrażającym łobuzem”, który odpowiedział, że „Jak Czy ktokolwiek mógłby znęcać się nad Niagara Falls? ”.

W 1944 roku Alfred Hitchcock obsadził ją jako cyniczną dziennikarkę Constance Porter w swoim najbardziej udanym filmie, zarówno krytycznym, jak i komercyjnym, Lifeboat . Jej niezwykle wszechstronna rola została uznana za najlepszą w filmie i przyniosła jej nagrodę New York Film Critics Circle. Rozpromieniony Bankhead przyjął jej nowojorskie trofeum i wykrzyknął „Dahlings, I was wonderful!”

Ponowny sukces (1948–52)

Bankhead pojawił się we wznowieniu filmu Noëla Cowarda Private Lives , zabierając go w trasę, a potem na Broadway przez większą część dwóch lat. Przebieg sztuki przyniósł Bankheadowi fortunę. Od tego czasu Bankhead mógł dowodzić 10% brutto i był obciążany wyższymi kosztami niż jakikolwiek inny aktor w obsadzie, chociaż zwykle przyznawała równe rachunki Estelle Winwood, częstej partnerce i bliskiej przyjaciółce od 1920 roku do śmierci Bankhead w 1968 roku. .

W 1950 roku, próbując dostać się do czołówki rankingów The Jack Benny Program i The Edgar Bergen and Charlie McCarthy Show , które przeskoczyła z radia NBC do radia CBS w poprzednim sezonie, NBC wydała miliony w ciągu dwóch sezonów The Big Show z "czarującą, nieprzewidywalną" Bankhead jako gospodarzem, w którym nie tylko była kochanką ceremonie, ale także wykonywane monologi (często napisane przez Dorothy Parker) i piosenki. Pomimo Orkiestry i chóru Meredith Willson oraz czołowych gwiazd gościnnych z Broadwayu, Hollywood i radia, The Big Show , które zebrało entuzjastyczne recenzje, nie osiągnęło więcej niż oceny Jacka Benny'ego i Edgara Bergena. W następnym sezonie NBC zainstalowało ją jako jedną z pół tuzina zmieniających się gospodarzy programu NBC The All Star Revue w sobotnie wieczory.

Bankhead był pierwszym wyborem reżysera Irvinga Rappera do tej roli Amandy w filmowej wersji Szklanej menażerii Tennessee Williama. Laurette Taylor, która zapoczątkowała rolę Amandy, była idolką Bankhead, a także alkoholiczką, której genialny występ w oryginalnej produkcji na Broadwayu odwrócił lata upadku kariery. Raper nazwał test ekranowy Bankheada najwspanialszym występem, jaki kiedykolwiek widział: „Myślałem, że będzie trudna, ale była jak dziecko, taka słodka i urocza. Byłem absolutnie zdumiony jej występem. To najlepszy test, jaki kiedykolwiek zrobiłem lub widziałem w moim życiu. Nie mogłem uwierzyć, że widziałem taką rzeczywistość. Bankhead był absolutnie naturalny, tak poruszający się, tak wzruszający, nawet nie próbując. Załoga też była oszołomiona. " Ale szef studia Jack Warner odrzucił ten pomysł z powodu obawy przed piciem Bankhead; chociaż obiecała nie pić podczas kręcenia, odmówił oddania jej roli. Zamiast tego rolę tę otrzymała Gertrude Lawrence, której aktorstwo zostało omówione przez większość krytyków.

Późna kariera (1952–68)

Bankhead napisał bestsellerową autobiografię Tallulah: My Autobiography . (Harper & amp; Bros., 1952), która została opublikowana w 1952 roku. Chociaż kariera Bankhead zwolniła w połowie lat pięćdziesiątych, nigdy nie zniknęła z oczu opinii publicznej. Jej bardzo publiczne i często skandaliczne życie osobiste zaczęło podważać jej reputację jako wspaniałej aktorki, co doprowadziło do krytyki, że stała się karykaturą samej siebie. Chociaż Bankhead był nałogowym palaczem, pijącym i konsumentem środków nasennych, Bankhead nadal występował w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych na Broadwayu, w radiu, telewizji i sporadycznie w filmach, mimo że jej ciało stawało się coraz bardziej kruche od połowy lat pięćdziesiątych XX wieku. aż do jej śmierci w 1968 roku.

W 1953 roku Bankhead został zwabiony do wystąpienia na scenie w hotelu Sands w Las Vegas. Płacono jej hojną wówczas 20 000 dolarów tygodniowo za występy, recytowanie scen ze słynnych sztuk teatralnych, czytanie poezji i listów, które przyciągały publiczność szwami - a nawet trochę śpiewała. Krytycy z Las Vegas zakładali, że wypadnie na klapie, ale była świetna i wróciła do Sands na trzy lata.

Mniej więcej w tym czasie Bankhead zaczął przyciągać namiętnych i bardzo lojalnych zwolenników gejów, z których część zatrudniała jako pomoc, gdy jej styl życia zaczął ją odczuwać, czule nazywając ich „caddies”. Chociaż od dawna walczyła z nałogiem, jej stan teraz się pogorszył - zaczęła brać niebezpieczne koktajle narkotyków, aby zasnąć, a jej pokojówka musiała zaklejać jej ręce taśmą, aby zapobiec zażywaniu tabletek w okresach przerywanej czuwania. W późniejszych latach Bankhead miała poważne wypadki i kilka epizodów psychotycznych spowodowanych brakiem snu i nadużywaniem leków nasennych. Choć zawsze nienawidziła samotności, jej walka z samotnością zaczęła przeradzać się w depresję. W 1956 roku, grając w grę o prawdę z Tennessee Williamsem, wyznała: „Mam 54 lata i zawsze, zawsze pragnę śmierci. Zawsze chciałam śmierci. Nic więcej nie chcę”.

Najpopularniejszym i chyba najlepiej zapamiętanym występem telewizyjnym Bankhead był 3 grudnia 1957 r. The Ford Lucille Ball-Desi Arnaz Show . Bankhead zagrała się w klasycznym odcinku zatytułowanym „The Celebrity Next Door”. Część była pierwotnie przeznaczona dla Bette Davis, ale Davis musiał się wycofać po pęknięciu kręgu. Lucille Ball była podobno fanką Bankhead i zrobiła na niej dobre wrażenie. Jednak zanim odcinek został nakręcony, zarówno Ball, jak i Desi Arnaz byli głęboko sfrustrowani zachowaniem Bankheada podczas prób. Po pojawieniu się na planie zajęło jej trzy godziny i często wydawała się pijana. Odmówiła też słuchania reżysera i nie lubiła prób. Ball i Arnaz najwyraźniej nie wiedzieli o niechęci Bankhead do prób ani o jej zdolności do szybkiego zapamiętywania scenariusza. Po próbach kręcenie odcinka przebiegało bez żadnych problemów, a Ball pogratulował Bankhead jej występu.

W 1956 roku Bankhead pojawił się jako Blanche DuBois (postać zainspirowana nią) w odrodzonym filmie Tennessee Williamsa Tramwaj zwany pożądaniem (1956). Williams chciał Bankhead do oryginalnej produkcji, ale odmówiła. Sam Tennessee Williams (byli bliskimi przyjaciółmi) nazwał ją Blanche „najgorszą, jaką widziałem”, oskarżając ją o zrujnowanie roli, by uspokoić swoich fanów, którzy chcieli obozu. Zgodziła się z tym werdyktem i starała się podbić publiczność, którą nakreśliła o niej jej własna legenda, dając występ dwa tygodnie później, o którym zauważył: „Nie wstydzę się powiedzieć, że prawie całą drogę uroniłem. i że gdy sztuka się skończyła, podbiegłem do niej i padłem na kolana u jej stóp. Ludzki dramat, gra o wielkiej męstwie kobiety i prawdzie artystki, jej własna, daleko zastąpiona, a nawet przyćmiona, do mojego oko, wykonanie własnej sztuki. " Reżyser zaznaczył, że jej rola przewyższyła Jessicę Tandy i Vivien Leigh. Jednak pierwsze recenzje zadecydowały o losie produkcji, a producent wyciągnął wtyczkę po 15 przedstawieniach.

Bankhead otrzymała nominację do nagrody Tony za kreację dziwacznej 50-letniej matki w krótkim - żyła Mary Coyle Chase, która grała Midgie Purvis (1961). To była fizycznie wymagająca rola i Bankhead nalegał na samodzielne wykonywanie akrobacji, w tym zjeżdżanie po balustradzie klatki schodowej. Otrzymała świetne recenzje, ale sztuka została wielokrotnie przepisana i nie trwała dłużej niż miesiąc. Jej ostatni teatralny występ miał miejsce w filmie Pociąg mleczny nie zatrzymuje się tu już (1963), wskrzeszeniu innej sztuki Williamsa, wyreżyserowanej przez Tony'ego Richardsona. Odniosła poważne oparzenia prawej dłoni od zapałki, która wybuchła podczas zapalania papierosa, co pogorszyło znaczenie rekwizytów jubilerskich w przedstawieniu. Wzięła silne środki przeciwbólowe, ale te wysuszyły jej usta i większość krytyków uważała, że ​​odczyty z linii Bankhead są niezrozumiałe. Podobnie jak Antony and Cleopatra , najgorsze w jej karierze, zagrała tylko pięć przedstawień w tym samym nieszczęśliwym teatrze.

Wśród jej ostatnich występów w radiu był odcinek programu BBC Desert Island Discs z Royem Plomleyem w 1964 roku. Bankhead, lat 62 i wyraźnie cierpiący na problemy z oddychaniem z powodu rozedmy w wywiadzie, szczerze wspomniał o jak beznadziejna byłaby na bezludnej wyspie, przyznając, że „nie mogłaby włożyć klucza do drzwi, psiakrew. Nie mogę zrobić rzeczy dla siebie”. W wywiadzie gospodarz Plomley mówił o czasach świetności Bankhead jako najbardziej znanej aktorki Londynu lat 20. XX wieku. Później wspominał ich wywiad: „Była bardzo kruchą i schorowaną starszą panią i byłem w szoku, widząc, jak stara i chora wygląda, kiedy pomagałem jej wysiąść z taksówki. Przyjechała z hotelu w płaszczu z norek przewieszonym na leżącej piżamie, a ona oparła się ciężko na moim ramieniu, gdy podpierałem ją do windy. Jej oczy były nadal w porządku, a struktura kości jej twarzy wciąż była piękna pod zmarszczkami i zniszczeniami po ciężkim życiu. trzęsły się ręce, a kiedy chciała pójść do toalety, musiała poprosić Monikę Chapman, aby towarzyszyła jej w noszeniu ubrania ”.

Jej ostatni film był w brytyjskim horrorze, Fanatyczny (1965). Fanatic został wydany w Stanach Zjednoczonych jako Die! Umierać! My Darling! , na co zaprotestowała, myśląc, że wykorzystuje jej charakterystyczne hasło, ale nie udało jej się go zmienić. Podczas pokazu, który prowadziła prywatnie dla swoich przyjaciół, przeprosiła za "wyglądanie starzej niż mamka Boga" (w filmie nie nosiła makijażu i ufarbowała włosy na siwe, a film wykorzystał bardzo klaustrofobiczne zbliżenia, aby podkreślić jej wiek i słabość ). Nazwała horror z filmu klasy B „kupą gówna”, chociaż jej występ w nim był chwalony przez krytyków i pozostaje popularny jako kultowy film i wśród jej fanów. Za rolę w Fanatic dostała 50 000 dolarów. Jej ostatnie występy w telewizji miały miejsce w marcu 1967 roku jako nikczemna Czarna Wdowa w serialu telewizyjnym Batman , a 17 grudnia 1967 roku w odcinku komedii The Smothers Brothers Comedy Hour -różnorodny serial telewizyjny w skeczu „Mahta Harry”. Wystąpiła także w słynnym, zaginionym wywiadzie NBC Tonight Show z Beatlesami, który został wyemitowany 14 maja 1968 r. Siedząc za biurkiem wywiadów i obok Joe Garagioli, który zastępował nieobecnego Johnny'ego Carsona, odgrywała aktywną rolę podczas wywiadu, przesłuchując Paula McCartneya i Johna Lennona. George Harrison i Ringo Starr nie byli obecni i przebywali w tym czasie w Anglii, jak zauważono podczas wywiadu.

Śmierć

Bankhead przeniósł się pod koniec lat pięćdziesiątych pod 230 East 62nd Street i następnie do spółdzielni przy 333 East 57th Street (# 13-E).

12 grudnia 1968 roku Bankhead zmarł w szpitalu St. Luke's na Manhattanie w wieku 66 lat. Przyczyną śmierci była opłucna podwójne zapalenie płuc powikłane rozedmą płuc spowodowaną paleniem papierosów, niedożywieniem i prawdopodobnie szczepem grypy, która była wówczas endemiczna. Jej ostatnie spójne słowa były podobno zniekształconą prośbą o „Kodeinę… bourbon”.

Pomimo twierdzenia, że ​​jest biedny przez większość swojego życia, Bankhead pozostawił majątek wyceniony na 2 miliony dolarów.

Prywatny pogrzeb odbył się w kościele episkopalnym św. Pawła w hrabstwie Kent w stanie Maryland w dniu 16 grudnia. Uroczystość żałobna odbyła się w kościele episkopalnym św. Bartłomieja w Nowym Jorku 16 grudnia. Została pochowana na cmentarzu św. Pawła, niedaleko Chestertown w stanie Maryland, gdzie mieszkała jej siostra Eugenia.

Za swój wkład w przemysł filmowy Bankhead ma gwiazdę na Hollywood Walk of Fame przy 6141 Hollywood Blvd.

Życie osobiste

Bankhead była znana nie tylko jako aktorka, ale także z wielu romansów, fascynującej osobowości i dowcipów, takich jak: „Jest w tym mniej niż na pierwszy rzut oka”. i „Jestem czysty jak pędzona breja”. Była ekstrawertykiem, nieskrępowana, szczera i często rozbierała się na prywatnych imprezach. Powiedziała, że ​​żyje chwilą.

Bankhead był zagorzałym fanem baseballu, którego ulubioną drużyną byli New York Giants. Było to widoczne w jednym z jej słynnych cytatów, w którym ukłoniła się sztuce: „Na świecie było tylko dwóch geniuszy, Willie Mays i Willie Shakespeare. Ale, kochanie, myślę, że lepiej postawić Szekspira na pierwszym miejscu ”. Bankhead przedstawiła się jako episkopalna, mimo że nie była typowym typem kościoła.

Aktywizm polityczny

Bankhead, podobnie jak jej rodzina, była demokratką, ale zerwała z wieloma południowcami, wspierając prawa obywatelskie, stanowczo przeciwstawiając się rasizmowi i segregacji, a także prowadząc kampanię na rzecz reelekcji Harry'ego S. Trumana w 1948 r. W 1924 r. Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych Bankhead głosował na Roberta La Follette z Partii Postępowej, głosując na kandydata na prezydenta Demokratów w każdych wyborach prezydenckich w USA od 1928 do 1968 roku, podróżując z powrotem do Stanów Zjednoczonych z Wielkiej Brytanii w 1924 i 1928 roku, aby odwiedzić jej rodzinę i osobiście oddać swój głos w wyborach. W prawyborach Demokratów i wyborach prezydenckich w 1948 roku Bankhead poparł reelekcję Harry'ego S. Trumana. Bankheadowi przypisuje się niezmierną pomoc Trumanowi, umniejszając jego rywalowi, gubernatora Nowego Jorku i republikańskiego kandydata na prezydenta Thomasa E. Deweya, gdy Truman przeciwstawił się przewidywaniom, pokonując Deweya i wygrywając wybory. Po tym, jak Truman został wybrany, Bankhead została zaproszona na spotkanie z prezydentem podczas jego inauguracji 20 stycznia 1949 r. Oglądając paradę inauguracyjną wygwizdała platformę z Karoliny Południowej, na której przewodził ówczesny gubernator i działacz segregacji Strom Thurmond, który niedawno startował przeciwko Truman na bilecie Dixiecrat, który podzielił głos Demokratów, wystawiając rasistowski bilet popierający segregację, który spodobał się większości południowych Demokratów.

W prawyborach demokratycznych i kampaniach późniejszych lat Bankhead wspierał Estes Kefauver w 1952 r., Adlai Stevenson II w 1956 r., Johna F. Kennedy'ego w 1960 r., Lyndona B. Johnsona w 1964 r. i Eugene'a McCarthy'ego w 1968 r. Bankhead szybko przestawić się na kampanię na rzecz zwycięskiej kandydatki Demokratów, takiej jak Adlai Stevenson II w 1952 r. i Hubert Humphrey w 1968 r., jeśli jej pierwotny wybór nie wygrał nominacji. Bankhead był bliskim przyjacielem Trumana, Kefauvera i Stevensona.

Małżeństwo

Bankhead poślubił aktora Johna Emery'ego 31 sierpnia 1937 r. W domu jej ojca w Jasper w stanie Alabama. Bankhead złożył pozew o rozwód w Reno w stanie Nevada w maju 1941 roku. Sfinalizowano go 13 czerwca 1941 roku. W dniu, w którym jej rozwód stał się prawomocny, Bankhead powiedział reporterowi: „Z całą pewnością możesz zacytować mnie, mówiąc, że nie będzie planów ponownego małżeństwa. „

Bankhead nie miał dzieci, ale przed operacją histerektomii w 1933 roku, kiedy miała 31 lat, przeszła cztery aborcje. Była matką chrzestną Brook i Brockman Seawell, dzieci jej wieloletniej przyjaciółki, aktorki Eugenii Rawls i męża Rawlsa Donalda Seawella.

Seksualność i nadużycia seksualne

Wywiad, którego Bankhead udzielił magazynowi Motion Picture w 1932 roku wywołał kontrowersje. W wywiadzie Bankhead dziko narzekał na stan swojego życia i poglądy na temat miłości, małżeństwa i dzieci:

Mówię poważnie o miłości. Jestem cholernie poważny teraz ... Nie miałem romansu od sześciu miesięcy. Sześć miesięcy! Za długo ... Jeśli coś się teraz ze mną dzieje, to nie jest stan ducha Hollywood czy Hollywood ... Rzecz w tym, że CHCĘ MĘŻCZYZNA! ... Sześć miesięcy to bardzo długa chwila. CHCĘ MĘŻCZYZNA!

Czas opublikował o tym historię, która zdenerwowała rodzinę Bankhead. Bankhead natychmiast wysłał telegraf do ojca, przysięgając, że nigdy więcej nie porozmawia z reporterem magazynu. Z powodu tych i innych bezpośrednich uwag Bankhead był cytowany w „Doom Book” Komitetu Hays, liście 150 aktorów i aktorek uznanych za „nieodpowiednie dla publiczności”, która została przedstawiona wytwórniom. Bankhead był na szczycie listy z nagłówkiem: „Werbalne moralne zguby”. Publicznie nazwała Haysa „małym kutasem”.

Po opublikowaniu raportów Kinseya, kiedyś zacytowano ją jako stwierdzającą: „W raporcie Kinseya nie znalazłem żadnych niespodzianek. Kliniczne notatki dobrego lekarza były starym kapeluszem do mnie ... Miałem wiele chwilowych romansów. Wiele z tych zaimprowizowanych romansów osiągnęło punkt kulminacyjny w sposób, który nie jest ogólnie akceptowany. Wchodzę w nie impulsywnie. Lekceważę wszelkie wyobrażenia o ich trwałości. Zapominam o gorączce związanej z je, gdy pojawia się nowe zainteresowanie. ”

W 1933 roku Bankhead prawie zmarł po pięciogodzinnej pilnej histerektomii z powodu choroby wenerycznej. Tylko 70 funtów (32 kg), kiedy wyszła ze szpitala, ze stoickim spokojem powiedziała do swojego lekarza: „Nie myśl, że to mnie nauczyło!”

W tym czasie Bankhead miał romans z artysta Rex Whistler, który według jego biografki Anny Thomasson stracił z nią dziewictwo w wieku 29 lat. Oferując mu to, co Thomasson nazywa „nieskomplikowanym szybkim kursem seksu”, przepych i charyzma Bankheada przemówiły do ​​„instynktownie uległego Rexa ”. Pewnego popołudnia na początku 1934 r. Przyjaciel Bankhead, David Herbert, zadzwonił do jej apartamentu w hotelu Splendide na Piccadilly, ale jej pokojówka poinformowała ją, że „panna Bankhead jest w kąpieli z panem Rexem Whistlerem”. Słysząc głos Herberta z holu, Bankhead podobno krzyknął: „Próbuję tylko pokazać Rexowi, że jestem zdecydowanie blondynką!”

Plotki o życiu seksualnym Bankheada ciągnęły się od lat. Oprócz wielu mężczyzn, z którymi była romantycznie związana, była również związana romantycznie z wieloma znanymi osobistościami kobiecymi, w tym z Gretą Garbo, Marlene Dietrich, Hattie McDaniel, Beatrice Lillie, Alla Nazimova, Blyth Daly, pisarzami Mercedes de Acosta i Eva Le Gallienne i piosenkarka Billie Holiday. Aktorka Patsy Kelly potwierdziła, że ​​miała stosunek seksualny z Bankhead, kiedy pracowała dla niej jako osobista asystentka. W Menotti: A Biography Johna Gruena odnotowano incydent, w którym Jane Bowles ścigała Bankhead wokół Koziorożca, Gian Carlo Menottiego i posiadłości Mount Kisco Samuela Barbera, nalegając, aby Bankhead musiał zagrać lesbijską postać Inès w filmie Jean-Paula Sartre'a. No Exit (co niedawno przetłumaczył Paul Bowles). Bankhead zamknęła się w łazience i nalegała: „Ta lesbijka! Nic bym o tym nie wiedziała”.

Bankhead nigdy publicznie nie używał terminu „biseksualna”, by opisać siebie, wolał używać tego terminu Zamiast tego „ambisextrous”.

Kredyty

Broadway

Filmografia

Występy w radiu

Legacy

Tallulah Bankhead jest uważana za jedną z największych aktorek teatralnych XX wieku, cenioną za naturalną elokwencję i dynamizm. Celowała zarówno w rolach poważnych, jak i komediowych, a przez ponad dwie dekady była jedną z najbardziej uznanych aktorek na Broadwayu i londyńskim West Endzie, wychwalaną w znakomitej „prawdopodobnie największej aktorce, jaką kiedykolwiek wyprodukował ten kraj”. W większości Bankhead był chwalony nawet w swoich niesprawnych pojazdach, a krytycy uznali ją za rzadki i wyjątkowy talent. U szczytu swojej kariery była „żywą legendą”, najbardziej oryginalną główną damą Broadwayu. Jej ekscentryczna osobowość była raczej atutem, a nie przeszkodą w jej karierze, ale gdy lata ciężkiego życia zebrały swoje żniwo, jej głośne i często skandaliczne życie prywatne zaczęło podważać jej reputację wspaniałej aktorki. Jej legenda, która kiedyś ją karmiła, prawie ją zrujnowała. Najgorsze aspekty jej postaci były zachęcane przez jej fanów jako cnoty, a przez większą część swojej późnej kariery grała dla ich karykatury siebie. Nekrologi po jej śmierci mówiły o tym, jak daleko odeszła od swojej dawnej świetności, à la John Barrymore. Krytyk Brooks Atkinson był bardziej szczery: „Ponieważ panna Bankhead żyła tak, jak chciała, nie ma sensu ubolewać nad utratą utalentowanej aktorki”. Jednak legenda, która zrujnowała jej karierę, uczyniła ją niezwykle popularną ikoną zarówno w teatrach, jak i zwłaszcza w społecznościach gejowskich. Dziesięciolecia ciągłego zainteresowania Bankhead w końcu urzeczywistniły się w ponownym docenieniu jej dorobku.

Nagrody i wyróżnienia

Wśród nagród Bankhead znalazła się nowojorska nagroda krytyków teatralnych za najlepszą kreację aktorka w filmie The Skin of Our Teeth w 1942 roku, a także wyróżnienie za Variety w filmach The Little Foxes i Skin . Była nominowana do nagrody Tony za rolę w filmie Midgie Purvis i zdobyła nagrodę New York Film Critics Award dla najlepszej aktorki w filmie za rolę w Lifeboat . Bankhead była pierwszą białą kobietą, która znalazła się na okładce magazynu Ebony i była jedną z nielicznych aktorek, a także jedyną aktorką teatralną, która miała okładkę na obu albumach Time i życie . W 1928 roku została uhonorowana jako jedna z 10 najbardziej niezwykłych kobiet w Londynie. Uchwała honorująca jej osiągnięcia została przyjęta przez legislaturę stanu Alabama. Bankhead był (pośmiertnie) jednym z pierwszych członków American Theatre Hall of Fame, który powstał po jej utworzeniu w 1972 roku.

W teatrze

Bankhead zdobyła największe uznanie za dwie klasyczne role, pochodzi: Regina z filmu Lillian Hellman The Little Foxes i Sabina z filmu The Skin of our Teeth Thorntona Wildera. W hotelu Algonquin Bankhead pozostawił wybitne wrażenia na dramaturgach, takich jak Zoe Akins i Rachel Crothers. Później Crothers napisał sztukę Everyday dla Bankhead, a Akins wzorował się na postaci Evy Lovelace w swojej sztuce Morning Glory na Bankhead. Zaprzyjaźniła się z Tennessee Williamsem, którego natychmiast uderzyło jej spotkanie, opisując ją jako „wynik fantastycznego skrzyżowania ćmy i tygrysa”. Williams napisała dla niej cztery role żeńskie: Myrę Torrance w Battle of Angels , Blanche DuBois w Tramwaj zwany pożądaniem , Księżniczkę Kosmonopolis w Słodkim ptaku młodości i Flora Goforth w Pociąg mleczny już tu się nie zatrzymuje . Piosenka z musicalu Rather Be Right z 1937 roku „Off the Record” zawiera wers „Nie przepadam za Bankheadem, ale chciałbym poznać Tallulah”. Bankhead Theatre (Livermore Performing Arts Center) ma swojego imiennika.

W sztuce

Kolekcja 50 portretów Bankhead z jej londyńskich lat znajduje się w National Portrait Gallery w Wielkiej Brytanii. Augustus John namalował portret Bankheada w 1929 roku, który jest uważany za jedno z jego największych dzieł. Frank Dobson wyrzeźbił również popiersie Bankhead podczas jej londyńskiego okresu. W Bibliotece Kongresu znajduje się wiele dzieł Bankhead.

Biografie

O życiu Bankhead napisano wiele książek. W porządku chronologicznym są to:

• Bankhead, Tallulah. Tallulah: Moja autobiografia . Harper & amp; Bros., 1952.
• Gill, Brendan. Tallulah . Holt, Londyn: Rinehart & amp; Winston, 1972.
• Israel, Lee. Panna Tallulah Bankhead . New York: Putnam Pub Group, 1972.
• Tunney, Kieran. Tallulah: Darling of the Gods . Nowy Jork: Dutton, 1973.
• Rawls, Eugenia. Tallulah, A Memory . University of Alabama Press, 1979.
• Brian, Denis. Tallulah, Darling: A Biography of Tallulah Bankhead . Nowy Jork: Macmillan, 1980.
• Patrick, Pamela Cowie. Tallulah Bankhead: The Darling of the Theatre . Huntsville: Writers Consortium Books, 1989.
• Carrier, Jeffrey. Tallulah Bankhead, bibliografia . Nowy Jork: Greenwood Press, 1991.
• Bret, David. Tallulah Bankhead: Skandaliczne życie . Nowy Jork: Robson Books / Parkwest, 1997.
• Lavery, Bryony. Tallulah Bankhead . Bath: Absolute Press, 1999.
• Archibald, Alecia Sherard. Tallulah Bankhead: Bad Girl Star Alabamy . Alabama: Seacoast Publishing, Inc., 2003
• Lobenthal, Joel. Tallulah !: The Life and times of a Lead Lady. New York: HarperCollins, 2004.

Tributes

Tallulah Bankhead Tribute był zorganizowana przez Walker County Arts Alliance w jej rodzinnym mieście Jasper w Alabamie w dniach 11–15 czerwca 2015 r. Podobny hołd odbył się przez tydzień na University of Alabama w Birmingham w listopadzie 1977 r.

In kultura popularna

Bankhead wywarł trwały wpływ na kulturę amerykańską, mimo że współczesna publiczność nie jest zaznajomiona z przedstawieniami scenicznymi, za które była najbardziej ceniona. Bankhead pozostaje znacznie bardziej widoczny w publicznej wyobraźni niż współczesne aktorki Broadwayu jej kalibru, a ze względu na jej wyjątkową osobowość i często autodestrukcyjne zachowanie.

Stała się często naśladowaną ikoną obozu.

Wielu krytyków (i sama Bankhead) porównało charakterystykę Margo Channing w All About Eve do Bankhead. Projektantka kostiumów Edith Head wyraźnie przyznała, że ​​stylizuje wygląd Channinga na wygląd Bankhead.

Głos i osobowość Bankhead, zainspirowana pracą aktorki głosowej Betty Lou Gerson nad postacią Cruelli De Mon w Walt Disney Pictures Sto i jeden dalmatyńczyków , co studio nazywa „maniakalnym startem na słynnej aktorce Tallulah Bankhead”.

Koktajl w hotelu Ritz w Londynie nosi nazwę „The Tallulah”, nazwany na cześć hotelu, kiedy Bankhead odwiedził hotel i pił szampana z buta.

Fikcyjne portrety

• W filmie Goodbye, Mr. Chips z 1969 roku aktorka Siân Phillips gra Ursulę Mossbank, postać wyraźnie inspirowaną mistyką i manierami Bankhead, ale w filmie nie ma sugestii, że ta postać ma być sama Bankhead.
• Eugenia Rawls stworzyła w 1971 roku jednoosobowy program Tallulah, A Memory , w którym wcieliła się w swojego „przyjaciela na całe życie” Bankhead. Później opublikowała ją jako książkę pod tym samym tytułem w 1979 roku.
• W wyprodukowanym dla telewizji filmie z 1980 roku The Scarlett O'Hara War , Carrie Nye gra Bankhead jako ona i wielu innych rywalizuje o rolę Scarlett O 'Hara w Przeminęło z wiatrem .
• W off-broadwayowskim musicalu z 1983 roku, Tallulah! Helen Gallagher wciela się w życie Bankhead od wczesnych dni w Alabamie po karierę w Nowym Jorku i koncentruje się na relacjach z ojcem.
• Muzyk rockowy / aktor Suzi Quatro wcieliła się w Bankhead w musicalu Tallulah Who ? w 1991 roku. Musical powstał na podstawie książki Williego Rushtona. Spektakl trwał od 14 lutego do 9 marca w The Queen's Theatre w Hornchurch w Wielkiej Brytanii i otrzymał pochlebne recenzje.
• W filmie dokumentalnym z 1995 roku Wigstock: The Movie wystąpił akt zatytułowany The Dueling Bankheads, których gwiazdy dragów naśladują przesadny styl ikony obozu.
• Aktor charakterystyczny i samozwańczy „iluzjonista”, Jim Bailey zapoczątkował rolę Bankheada w sztuce Tallulah and Tennessee w 1999 roku.
• W swoim pierwszym jednoosobowym programie Kathleen Turner zagrała tytułową postać w Tallulah Sandry Ryan Heyward z lat 2000-2001 .
• Valerie Harper zagrała Bankhead w filmie Looped , którego premiera odbyła się w The Pasadena Playhouse. Został otwarty na Broadwayu 19 lutego 2010 roku w Lyceum Theatre.
• W serialu Z: The Beginning of Everything z lat 2015–2017, opowiadającym o przyjacielu Bankhead z dzieciństwa Zeldzie Sayre Fitzgerald, Christinie Bennett Lind gra Bankheada.
• Paget Brewster zagrał Bankheada w dwóch odcinkach miniserialu Netflix 2020, Hollywood . Przedstawienie zawiera mocno fabularyzowaną wersję Bankhead i jej miejsce w Złotym Wieku Hollywood lat czterdziestych.
• Bankhead był różnie przedstawiany przez Tova Feldshuha w obu Imprezie Tallulah , która rozpoczęła się w 1998 w Martin R. Kaufman Theatre oraz w oryginalnym spektaklu Tallulah Hallelujah! Feldshuha i Lindy Selmanów, który otwarto w Douglas Fairbanks Theater Off Broadway w 2000 roku.