Stella Adler

• Horace Eliascheff (m. 19 ??; dz. 19 ??)

• Mitchell A. Wilson (m. 19 ??; śmierć. 1973)

Stella Adler (10 lutego 1901 - 21 grudnia 1992) była Amerykanką aktorka i nauczycielka aktorstwa. W 1949 roku założyła Stella Adler Studio of Acting w Nowym Jorku. Później uczyła w niepełnym wymiarze godzin w Los Angeles, z pomocą swojej protegowanej, aktorki Joanne Linville, która nadal uczy techniki Adlera. Jej wnuk Tom Oppenheim prowadzi teraz szkołę w Nowym Jorku, która ma takich absolwentów, jak Marlon Brando, Robert De Niro, Harvey Keitel, Elaine Stritch, Kate Mulgrew, Kipp Hamilton i Jenny Lumet.

Irene Gilbert, wieloletni protegowany i przyjaciel, prowadził studio aktorskie Stella Adler w Los Angeles aż do jej śmierci. Szkoła w Los Angeles nadal funkcjonuje jako studio aktorskie i mieści kilka teatrów. Absolwenci szkoły Stella Adler-Los Angeles to Mark Ruffalo, Benicio del Toro, Brion James, Salma Hayek, Clifton Collins Jr., Herschel Savage i Sean Astin.

Spis treści

• 1 Wczesne życie
• 2 Kariera
• 3 Stanisławski i metoda
• 4 Życie osobiste
• 5 Śmierć
• 6 Legacy
• 7 szkół Stella Adler
• 8 Kariera na Broadwayu
• 9 Dzieł
• 10 Zobacz także
• 11 Źródła
• 12 Linki zewnętrzne

Wczesne życie

Stella Adler urodziła się w Lower East Side w Nowym Jorku. Była najmłodszą córką Sary i Jacoba P. Adlerów, siostrą Luthera i Jaya Adlerów oraz przyrodnią siostrą Charlesa Adlerów i Celii Adlerów, gwiazdy Teatru Jidysz. Cała piątka jej rodzeństwa była aktorami. Adlerowie to żydowsko-amerykańska dynastia aktorska Adlerów, która miała swój początek w dzielnicy teatrów jidysz i była znaczącą częścią tętniącej życiem etnicznej sceny teatralnej, która kwitła w Nowym Jorku od końca XIX wieku do lat pięćdziesiątych XX wieku. Adler stała się najbardziej znanym i wpływowym członkiem swojej rodziny. Zaczęła działać w wieku czterech lat, będąc częścią Independent Yiddish Art Company swoich rodziców.

Kariera

Adler rozpoczęła karierę aktorską w wieku czterech lat w sztuce Broken Hearts w Grand Street Theatre na Lower East Side, jako część Independent Yiddish Art Company jej rodziców. Dorastała grając u boku rodziców, często grając role chłopców i dziewcząt. Jej harmonogram pracy dawał mało czasu na naukę, ale jeśli było to możliwe, studiowała w szkołach publicznych i na Uniwersytecie Nowojorskim. Debiutowała w Londynie w wieku 18 lat jako Naomi w Elisa Ben Avia w firmie swojego ojca, w której występowała przez rok przed powrotem do Nowego Jorku. W Londynie poznała swojego pierwszego męża, Anglika Horace Eliashcheff; ich krótkie małżeństwo zakończyło się jednak rozwodem.

Adler zadebiutowała w języku angielskim na Broadwayu w 1922 roku jako Butterfly w Świat, w którym żyjemy i spędziła sezon w wodewilu. W latach 1922–23 znany rosyjski aktor-reżyser Konstantin Stanisławski odbył jedyną trasę koncertową po Stanach Zjednoczonych ze swoim Moskiewskim Teatrem Artystycznym. Adler i wielu innych widziało te spektakle, które wywarły potężny i trwały wpływ na jej karierę i amerykański teatr XX wieku. W 1925 roku związała się z American Laboratory Theatre; Tam zapoznała się z teoriami Stanisławskiego, od założycieli i rosyjskich aktorów-nauczycieli i byłych członków Moskiewskiego Teatru Artystycznego - Richarda Bolesławskiego i Marii Uspieńskiej. W 1931 roku, z Sanfordem Meisnerem i Elią Kazanem, między innymi, dołączyła do Group Theatre w Nowym Jorku, założonego przez Harolda Clurmana, Lee Strasberga i Cheryl Crawford, poprzez reżysera i krytyka teatralnego Clurmana, którego poślubiła w 1943 roku. Group Theatre, pracowała przy spektaklach takich jak Success Story Johna Howarda Lawsona, dwie sztuki Clifforda Odetsa, Awake and Sing! i Paradise Lost , i wyreżyserował grupę koncertową Odets's Golden Boy i More to Give to People . Członkowie Teatru Grupowego byli czołowymi interpretatorami metody aktorskiej opartej na twórczości i pismach Stanisławskiego.

W 1934 roku Adler wyjechał z Haroldem Clurmanem do Paryża i przez pięć tygodni intensywnie studiował u Stanisławskiego. W tym okresie dowiedziała się, że Stanisławski zrewidował swoje teorie, podkreślając, że aktor powinien tworzyć raczej wyobraźnią niż pamięcią. Po powrocie oderwała się od Strasberga w kwestii podstawowych aspektów aktorstwa metodycznego.

W styczniu 1937 roku Adler przeniósł się do Hollywood. Tam przez sześć lat grała w filmach pod pseudonimem Stella Ardler, od czasu do czasu wracając do Group Theatre, aż do jego rozwiązania w 1941 roku. W końcu wróciła do Nowego Jorku, aby grać, reżyserować i nauczać, ten ostatni najpierw w Dramatic Workshop Erwina Piscatora. w New School for Social Research w Nowym Jorku, zanim założyła Stella Adler Conservatory of Theatre w 1949 roku. W kolejnych latach uczyła Marlona Brando, Steve'a McQueena, Dolores del Río, Roberta De Niro, Elaine Stritch, Martina Sheena, Manu Tupou, Harvey Keitel, Melanie Griffith, Peter Bogdanovich i Warren Beatty, między innymi, zasady charakteryzacji i analizy scenariusza. Uczyła także w New School i Yale School of Drama. Przez wiele lat Adler kierował wydziałem dramatu na New York University i został jednym z czołowych nauczycieli aktorskich w Ameryce.

Stella Adler była kimś więcej niż tylko nauczycielką aktorstwa. Swoją pracą przekazuje najcenniejsze informacje - jak odkryć naturę naszych własnych emocjonalnych mechanizmów, a tym samym mechanizmów innych. Nigdy nie poddawała się wulgarnym wyzyskowi, jak to czyniły inne znane tak zwane „metody” aktorstwa. W rezultacie jej wkład w kulturę teatralną pozostał w dużej mierze nieznany, nierozpoznany i niedoceniany.

W 1988 roku opublikowała The Technique of Acting z przedmową Marlona Brando. Od 1926 do 1952 roku regularnie pojawiała się na Broadwayu. Jej późniejsze role sceniczne obejmują odrodzenie w 1946 r. He Who Gets Slapped i ekscentryczną matkę w czarnej komedii z 1961 r. Oh Dad, Bied Dad, Mama's Hung You in the Closet and I'm Feelin ' So Sad . Wśród przedstawień, które wyreżyserowała, było wznowienie z 1956 roku antywojennego musicalu Paula Greena / Kurta Weilla Johnny Johnson . Wystąpiła tylko w trzech filmach: Love on Toast (1937), Shadow of the Thin Man (1941) i My Girl Tisa (1948 ). Karierę aktorską zakończyła w 1961 roku, po 55 latach. W tym czasie i przez wiele lat stała się znaną nauczycielką aktorstwa.

Stanisławski i metoda

Adler był jedynym członkiem Teatru Grupowego, który studiował pod kierunkiem Konstantina Stanisławskiego. Była wybitną członkinią Group Theatre, ale różnice z Lee Strasbergiem dotyczące systemu Stanislavskiego (później rozwiniętego przez Strasberga na metodę aktorską) spowodowały, że opuściła grupę. Powiedziała kiedyś: „Czerpanie z emocji, których doświadczyłem - na przykład, gdy zmarła moja matka - aby stworzyć rolę, jest chore i schizofreniczne. Jeśli to jest aktorstwo, nie chcę tego robić.”

Adler spotkał się ponownie ze Stanisławskim w późniejszej karierze i wypytywał go o interpretację Strasberga. Powiedział jej, że porzucił pamięć emocjonalną, która była dominującym paradygmatem Strasberga, ale obaj wierzyli, że aktorzy nie mają tego, co jest potrzebne do odgrywania różnych ról już zaszczepionych w nich, i że potrzebne są rozległe badania, aby zrozumieć doświadczenia postaci o odmiennych wartościach pochodzących z różnych kultur.

Adler, podobnie jak Stanisławski, rozumiał „złoto ukryte” w okolicznościach tekstu. Aktorzy powinni stymulować przeżycia emocjonalne, wyobrażając sobie „dane okoliczności” sceny, zamiast przypominać sobie doświadczenia z własnego życia. Zrozumiała również, że 50% pracy aktorów to praca wewnętrzna (wyobraźnia, emocje, akcja, wola), a 50% to praca zewnętrzna (charakterystyka, sposób chodzenia, głos, szermierka, sport). Aby dowiedzieć się, co działa dla postaci, aktorzy muszą przestudiować okoliczności tekstu i dokonać wyboru na podstawie tego, co można uzyskać z materiału.

Na przykład, jeśli bohater mówi o jeździe konnej, trzeba wiedzieć coś o jeździe konnej jako aktor, inaczej ktoś będzie udawał. Co ważniejsze, należy przestudiować wartości różnych ludzi, aby zrozumieć, jakie sytuacje oznaczałyby dla ludzi, kiedy te sytuacje mogą nic nie znaczyć we własnej kulturze aktora. Bez tej pracy Adler powiedział, że aktor wychodzi na scenę „nagi”. To podejście, z którego zasłynęli zarówno Marlon Brando, jak i Robert De Niro.

Adler wyszkolił także zmysłową wyobraźnię aktorów, aby pomóc ożywić doświadczenia bohaterów. Uważała, że ​​opanowanie fizycznych i wokalnych aspektów gry aktorskiej jest konieczne, aby aktor mógł rządzić sceną, a cała mowa ciała powinna być starannie dopracowana, a głosy muszą być wyraźne i wyraziste. Często mówiła o tym jako o „rozmiarze” aktora lub „godności sceny”. Jej największą mantrą było być może "w twoich wyborach leży twój talent" i zachęcała aktorów do znalezienia możliwie najwspanialszej interpretacji postaci w danej scenie; innym jej ulubionym zdaniem odnoszącym się do tego było „nie bądź nudny”.

Piosenkarka i autorka tekstów Janis Ian studiowała pod kierunkiem Adlera na początku lat 80., aby pomóc jej czuć się bardziej komfortowo na scenie, a obie kobiety pozostały bliskimi przyjaciółmi aż do śmierci Adlera. W swojej autobiografii Society's Child (2008) Ian przypomniała, że ​​Adler miał mało cierpliwości do uczniów, którzy nie robili postępów tak, jak chciała, posunął się tak daleko, że dał jednemu ze swoich uczniów dziesięć centów i powiedz jej, żeby zadzwoniła do matki, żeby ją odebrała, ponieważ „nie miała żadnego interesu w teatrze”. Przy innej okazji, jak opowiada Ian, Adler siłą zerwał sukienkę z ciała innej aktorki, aby skłonić ją do zagrania sceny w inny sposób.

Devo Cutler-Rubenstein przyznaje Adlerowi, że zainspirował ją, że postać jest urzeczywistniona poprzez wyobraźnię. Cytuje historię, kiedy uczyła się z Adlerem, który powoli zdejmował jej stanik pod ubraniem, podczas wykładu o Tennessee Williamsie w Los Angeles: „Słuchałeś mnie, prawda, bo byłeś zafascynowany tym, co robię mój stanik?" Devo mówi, że Adler nalegał na prawdę żyjącą w naszej wyobraźni i że była to „niekończąca się pula informacji i badań, do których można było uzyskać dostęp”.

Życie osobiste

Adler był spokrewniony z Jerrym Adlerem , aktor i reżyser teatralny.

Adler ożenił się trzykrotnie, najpierw z Horacym Eliascheffem, ojcem jej jedynego dziecka Ellen, a następnie w latach 1943-1960 z reżyserem i krytykiem Haroldem Clurmanem, jednym z założycieli Teatr grupowy. W końcu wyszła za mąż za fizyka i powieściopisarza Mitchella A. Wilsona, który zmarł w 1973 r. W latach 1938–1946 była szwagierką aktorki Sylvii Sidney. Sidney była wówczas żoną swojego brata Luthera i zapewniła Stelli siostrzeńca. Nawet po rozwodzie Sidneya i Luthera, ona i Sylvia pozostały bliskimi przyjaciółmi.

Przez całe życie demokratka, wspierała kampanię Adlai Stevenson podczas wyborów prezydenckich w 1952 roku.

Śmierć

21 grudnia 1992 roku Adler zmarł z powodu niewydolności serca w wieku 91 lat w Los Angeles. Przeżyła ją córka Ellen, jej siostra Julia i dwoje wnuków, w tym Tom Oppenheim, obecny prezes i dyrektor artystyczny Stella Adler Studio of Acting w Nowym Jorku. Została pochowana na cmentarzu Mount Carmel w Glendale w stanie Nowy Jork.

Dziedzictwo

Technika Adlera, oparta na wyważonym i pragmatycznym połączeniu wyobraźni i pamięci, jest ogromnie uznawana za wprowadzenie subtelne i wnikliwe szczegóły oraz głębokie fizyczne ucieleśnienie postaci. Elaine Stritch powiedziała kiedyś: „Jakim niezwykłym połączeniem była Stella Adler - bogini pełna magii i tajemnicy, dziecko pełne niewinności i wrażliwości”. W książce Acting: Onstage and Off Robert Barton napisał: „ustalił wartość aktora, stawiając siebie na miejscu postaci, a nie odwrotnie ... Stella Adler przyniosła bardziej niż ktokolwiek inny do świadomości publicznej, całą uważną dbałość o tekst i analizę, którą poparł Stanislavski. ”

W 1991 roku Stella Adler została wprowadzona do American Theatre Hall of Fame.

W 2004 roku Harry Ransom Center na University of Texas w Austin nabyło kompletne archiwum Adler wraz z niewielką kolekcją jej dokumentów od jej byłego męża Harolda Clurmana. Zbiór obejmuje korespondencję, rękopisy, maszynopisy, notatki z wykładów, zdjęcia i inne materiały. Ponad 1100 nagrań audio i wideo nauczania Adlera od lat 60. do 80. zostało zdigitalizowanych przez Centrum i jest dostępnych na miejscu. Archiwum śledzi jej karierę od jej rozpoczęcia w nowojorskiej dzielnicy teatrów jidysz, przez spotkania ze Stanislavskim i Group Theatre, aż po wykłady w Stella Adler Studio of Acting.

W 2006 roku została uhonorowana pośmiertna gwiazda na Hollywood Walk of Fame przed Stella Adler Theatre przy 6773 Hollywood Boulevard.

Szkoły aktorskie Stella Adler

Szkoły aktorskie założone przez Adlera działają do dziś w Nowym Jorku i Los Angeles. Jej metoda, oparta na wykorzystaniu wyobraźni aktora, była badana przez aktorów takich jak Robert De Niro, Elaine Stritch, Martin Sheen, Diana Muldaur, Dolores del Río, Bob Crane, Roy Scheider, Vincent D'Onofrio, Mark Ruffalo, Warren Beatty, Michael Imperioli, Salma Hayek, Sean Astin, Barbara Stuart, Joyce Meadows, Stephen Bauer, Judd Nelson, Christoph Waltz, Benicio del Toro i Marlon Brando, który do śmierci pełnił funkcję honorowego prezesa nowojorskiego studia i został zastąpiony przez Warren Beatty. Stella Adler Studio of Acting w Nowym Jorku otworzyło w 2010 roku w Los Angeles nowe studio o nazwie Art of Acting Studio i jest prowadzone przez rodzinę Adlerów.

Kariera na Broadwayu

Wszystkie prace są oryginalnymi produkcjami na Broadwayu, chyba że zaznaczono inaczej.

• The Straw Hat (1926)
• Big Lake (1927)
• The House of Connelly (1931)
• 1931 (1931)
• Night Over Taos (1932)
• Historia sukcesu (1932)
• Wielka noc (1933)
• Hilda Cassidy (1933)
• Gentlewoman (1934)
• Gold Eagle Guy (1934)
• Przebudźcie się i śpiewajcie! (1935)
• Raj utracony (1935)
• Synowie i żołnierze (1943)
• Pretty Little Parlor (1944)
• He Who Gets Slapped - revival (1946)
• Manhattan Nocturne (1943)
• Sunday Breakfast (1952 )

Dzieła

• The Fervent Years: The Group Theatre and the Thirties , Harold Clurman, Stella Adler. Da Capo Press, 1983. .mw-parser-output cite.citation {styl-czcionki: inherit} .mw-parser-output .citation q {cudzysłowy: "" "" "'" "'"}. Mw-parser- wyjście .id-lock-free a, .mw-parser-output .citation .cs1-lock-free a {background: linear-gradient (transparent, transparent), url ("// upload.wikimedia.org/wikipedia/commons /6/65/Lock-green.svg")right 0.1em center / 9px no-repeat} .mw-parser-output .id-lock-limited a, .mw-parser-output .id-lock-registration a, .mw-parser-output .citation .cs1-lock-limited a, .mw-parser-output .citation .cs1-lock-registration a {background: linear-gradient (transparent, transparent), url ("// upload. wikimedia.org/wikipedia/commons/d/d6/Lock-gray-alt-2.svg")right 0.1em center / 9px no-repeat} .mw-parser-output .id-lock-subscription a, .mw- parser-output .citation .cs1-lock-subscription a {background: linear-gradient (transparent, transparent), url ("// upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/a/aa/Lock-red-alt-2 .svg ") right 0.1em center / 9px no-repeat} .mw-parser-output .cs1-subscription, .mw-parser-output .cs1-re gistration {color: # 555} .mw-parser-output .cs1-subscription-span, .mw-parser-output .cs1-rejestracja span {border-bottom: 1px dotted; course: help} .mw-parser-output .cs1 -ws-icon a {background: linear-gradient (przezroczysty, przezroczysty), url ("// upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/4c/Wikisource-logo.svg")right 0.1em center / 12px nie -repeat} .mw-parser-output code.cs1-code {color: inherit; background: inherit; border: none; padding: inherit} .mw-parser-output .cs1-hidden-error {display: none; font- size: 100%}. mw-parser-output .cs1-visible-error {font-size: 100%}. mw-parser-output .cs1-maint {display: none; color: # 33aa33; margin-left: 0,3 em} .mw-parser-output .cs1-subscription, .mw-parser-output .cs1-Registration, .mw-parser-output .cs1-format {font-size: 95%}. mw-parser-output .cs1 -kern-left, .mw-parser-output .cs1-kern-wl-left {padding-left: 0.2em} .mw-parser-output .cs1-kern-right, .mw-parser-output .cs1-kern -wl-right {padding-right: 0.2em} .mw-parser-output .citation .mw-selflink {font-weight: inherit} ISBN 0-306-80186-8.
• Technika działania - Stella Adler. Bantam Books, 1988. ISBN 0-553-05299-3.
• Tworzenie postaci: fizyczne podejście do działania , autor: Moni Yakim, Muriel Broadman, Stella Adler. Applause Books, 1993. ISBN 1-55783-161-0.
• Stella Adler: The Art of Acting , autor: Stella Adler, Howard Kissel, Applause Books, 2000. ISBN 1 -55783-373-7.
• Stella Adler on Ibsen, Strindberg i Czechov , autor: Stella Adler, Barry Paris. Random House Inc, 2001. ISBN 0-679-74698-6.
• Stella Adler o Ameryce Master Playwrights: Eugene O'Neill, Thornton Wilder, Clifford Odets, William Saroyan, Tennessee Williams, William Inge, Arthur Miller, Edward Albee , autor: Stella Adler, Barry Paris (redaktor). Knopf Doubleday Publishing Group 2012. ISBN 978-0-679-42443-7.