Nancy Allen (aktorka)

Nancy Anne Allen (ur. 24 czerwca 1950 r.) to emerytowana amerykańska aktorka. Zyskała rozgłos za role w kilku filmach wyreżyserowanych przez Briana De Palmę w latach 70. i na początku 80. Jej wyróżnienia obejmują nominację do Złotego Globu i trzy nominacje do nagrody Saturn.

Allen, córka nowojorskiego policjanta, wychowała się w Bronksie i uczęszczała do High School of Performing Arts, aspirując do mieć karierę jako tancerz. Mając dwadzieścia kilka lat, skupiła się na aktorstwie i przeniosła się do Los Angeles, aby tam rozpocząć karierę. Jej pierwszą główną rolą była rola Chrisa Hargensena w filmowej adaptacji Briana De Palmy Carrie (1976). Następnie Allen zagrał główną rolę w komedii I Wanna Hold Your Hand w reżyserii Roberta Zemeckisa (1978), a następnie zagrał drugoplanową rolę w filmie Stevena Spielberga 1941 (1979).

Allen poślubił De Palmę w 1979 roku, a jej późniejszy portret dziewczyny na telefon, która jest świadkiem morderstwa w filmie fabularnym Dressed to Kill (1980), przyniósł jej nominację do Złotego Globu w kategorii New Gwiazda Roku. Następnie pojawiła się w filmie neo-noir De Palmy Blow Out (1981), grając kobietę zamieszaną w zamach. Allen i De Palma rozwiedli się w 1984 roku i pojawiła się w filmach science fiction Strange Invaders (1983) i The Philadelphia Experiment (1984), a także w telewizyjnym filmie Abela Ferrary Gladiator (1986). Allen zyskała sławę głównego nurtu, grając Anne Lewis w filmie Paula Verhoevena RoboCop (1987), rolę, którą zagrała ponownie w dwóch kolejnych sequelach. Inne osiągnięcia to Poltergeist III (1988), Limit Up (1990) i Les patriotes (1994).

Allen przeszła na emeryturę w 2008 roku i zaangażowała się w działalność antyrakową po tym, jak jej przyjaciółka Wendie Jo Sperber zmarła na raka piersi. W 2010 roku została mianowana dyrektorem wykonawczym weSPARK Cancer Support Center w Los Angeles, które zostało założone przez Sperbera.

Spis treści

• 1 Życie i kariera
  • 1,1 1950–1972: Wczesne życie
  • 1,2 1973–1986: początki kariery
  • 1,3 1987–1993: RoboCop i inne projekty
  • 1.4 1994 – obecnie: późniejsza kariera; aktywizm
• 2 filmografia
• 3 wyróżnienia
• 4 referencje
• 5 źródeł
• 6 Linki zewnętrzne

• 1,1 1950–1972: wczesne życie
• 1,2 1973–1986: początki kariery
• 1,3 1987– 1993: RoboCop i inne projekty
• 1.4 1994 - obecnie: późniejsza kariera; aktywizm

Życie i kariera

1950–1972: wczesne życie

Nancy Anne Allen urodziła się 24 czerwca 1950 r. w dzielnicy Bronx Nowy Jork, najmłodsze z trojga dzieci Eugene'a i Florence Allenów. Jej ojciec był porucznikiem policji w Nowym Jorku. Allen wychował się na 196 ulicy w dzielnicy Pelham Bay na Bronksie.

Allen był bardzo nieśmiały jako dziecko, więc jej mama zapisała ją na lekcje tańca, gdy miała cztery lata. Uczęszczała do Akademii Mount St. Ursula w Bronksie, zanim rodzina przeniosła się do Yonkers. Zainteresowana tańcem współczesnym Allen uczęszczała przez rok do High School of Performing Arts, gdzie przygotowywała się do kariery tanecznej. Allen stwierdziła, że ​​jej doświadczenie w nauce tańca "zrujnowało go" dla niej, ponieważ "stało się to wyłącznie dla ocen ... Odkryłem, że chociaż kochałem tańczyć, nie miałem na jego punkcie obsesji". Następnie zapisała się do Szkoły dla Młodych Profesjonalistów Jose Quintano.

1973–1986: Początki kariery

Pierwsza ważna rola Allena była bardzo mała, grając Nancy, nerwową randkę Jacka Nicholsona, w The Last Detail (1973), reżyseria: Hal Ashby. To zainspirowało ją do przeprowadzki do Los Angeles, aby kontynuować karierę aktorską. Początkowo Allen miał problemy ze znalezieniem pracy aktorskiej i agent powiedział mu, że mając 25 lat, „to dla niej koniec”. Jednak w listopadzie 1975 roku przesłuchała do roli zepsutej i popularnej złośliwej dziewczyny Christine Hargensen w horrorze reżysera Briana De Palmy Carrie (1976) u boku Sissy Spacek, Amy Irving i Johna Travolty, jako główny nemezis tytułowego bohatera. Po przeciągającym się procesie castingowym (w którym Allen prawie został ponownie obsadzony na polecenie producentów), otrzymała oficjalnie tę rolę.

Następnie Allen wystąpił w roli Pam Mitchell w produkcji Stevena Spielberga I Wanna Hold Your Hand (1978), który był pierwszym filmem fabularnym reżysera Roberta Zemeckisa. Następnie zagrała Donnę Stratton w komedii wyreżyserowanej przez Spielberga 1941 (1979) u boku Tima Mathesona, Johna Belushiego, Dana Aykroyda i Johna Candy.

Poślubiła reżysera Briana De Palmę 12 stycznia 1979 roku, a przez kilka następnych lat wystąpiła w trzech jego filmach: zagrała jako Kristina w Home Movies (1980) z Kirkiem Douglasem, a następnie poprzez rolę prostytutki Liz Blake w thrillerze Dressed to Kill (1980). Za swoją kreację była nominowana do Złotego Globu w kategorii Nowa Gwiazda Roku. Następnie zagrała w swojej ostatniej współpracy z De Palma, neo-noir Blow Out (1981), grając kobietę zamieszaną w zabójstwo, które zostało wyraźnie uchwycone przez inżyniera dźwięku. Kręcąc Blow Out , musiała przezwyciężyć trwający całe życie strach przed uwięzieniem w zanurzonym samochodzie wypełnionym wodą.

W 1983 roku Allen wystąpił jako reporterka brukowców supermarketów Betty Walker w filmie Strange Invaders , napisanym przez Billa Condona, w którym wystąpili Paul LeMat i Michael Lerner.

Ona i De Palma rozwiedli się w 1984 roku. W tym samym roku ukazały się dwa filmy Allena: The Buddy System z Richardem Dreyfussem i Susan Sarandon oraz The Philadelphia Experiment z Michaelem Paré. Za rolę w tym ostatnim Allen była nominowana do nagrody Saturn dla najlepszej aktorki. Allen zaczął spotykać się z Paré po zakończeniu produkcji. Była także gospodarzem filmu dokumentalnego Terror in the Aisles (1984), który przedstawia klipy z różnych horrorów, w tym Dressed to Kill i Carrie . Not for Publication i Sweet Revenge Paula Bartela, film akcji o niewolnictwie białych z Giną Gershon i Martinem Landau, został wydany później.

1987–1993: RoboCop i inne projekty

Allen zagrał policjantkę Anne Lewis w klasycznym filmie science fiction / action RoboCop (1987), w którym w roli tytułowej wystąpił Peter Weller. Film, który był hollywoodzkim debiutem holenderskiego reżysera Paula Verhoevena, wypadł wyjątkowo dobrze w kasie. Allen był nominowany do kolejnej nagrody Saturn dla najlepszej aktorki.

Po sukcesie RoboCop , Allen wystąpił w filmie Abela Ferrary Gladiator (1987) i jako Patricia Wilson-Gardner w Poltergeist III (1988) z Tomem Skerrittem, Larą Flynn Boyle i Heather O'Rourke, która zmarła przed ukończeniem produkcji. Allen ponownie zagrała rolę oficera Lewisa w RoboCop 2 (1990) obok Wellera. Aby uczynić swoją postać twardszą i bardziej zaangażowaną w akcję fizyczną, studiowała sztuki walki i uczestniczyła w szkoleniu policyjnym. Wspomniała jednak kręcenie RoboCop 2 jako nieprzyjemne, a później nazwała reżysera Irvina Kershnera „nieszczęśliwą istotą ludzką”. W tym samym roku Allen zajął czołowe miejsce w programie Limit Up Richarda Martiniego. Jako handlowiec towarowy Casey Falls, Allen pokazała swoje zdolności komediowe. W tej beztroskiej igraszce wystąpili także Danitra Vance i ikona bluesa Ray Charles. W 1990 roku Allen otrzymał również wyróżnienie, występując w pierwszym oryginalnym filmie zrealizowanym dla telewizji Lifetime, wysoko ocenianym Memories of Murder .

Poślubiła komika Craiga Shoemakera w 6 września 1992. Allen zagrał Officer Lewis po raz trzeci w RoboCop 3 (1993) i był nominowany do nagrody Saturn dla najlepszej aktorki drugoplanowej. Podczas swojego trzeciego występu jako zadziorna policjantka pracowała nad złagodzeniem zazwyczaj twardej jak paznokcie postawy bohatera: „Wykonujesz swoją pracę i stajesz się bardziej pewny siebie. Dlatego nie musisz nikomu udowadniać, że jesteś. i zasadniczo zaprzeczaj swojej kobiecości. (To) nie jest brzydkie słowo. W rzeczywistości to atut. I to właśnie chciałem pokazać - rozluźnić ją w ten sposób ”. W tym samym roku Allen pojawił się także z Lindą Fiorentino w filmie Acting on Impulse . Ona i Shoemaker ostatecznie rozwiedli się w 1994 roku.

1994 – obecnie: późniejsza kariera; aktywizm

Allen pojawiła się w wielu dokumentach o swoich najsłynniejszych filmach, w tym Dressed to Kill , Carrie , Blow Out , trylogia RoboCop i Poltergeist III .

W 1994 roku ponownie nawiązała współpracę z pisarzem Strange Invaders Bill Condon zagra medium Jessie Gallardo u boku Rogera Moore'a w filmie tygodnia Człowiek, który nie umarł . Zagrała także drugoplanową rolę we francuskim dramacie Les patriotes (1994). W 1995 roku zagrała na Broadwayu w sztuce Dial M For Murder Fredericka Knotta, która była podstawą filmu o tym samym tytule. Wystąpił John James jako Tony Wendice, Nancy Allen jako Margot i Roddy McDowall jako Inspektor Hubbard. Ukazał się od 26 września 1995 do 10 marca 1996 i wyreżyserował Edward Hastings. Wystąpiła jako Linda Savage w Quality Time w 1997 roku, ale film został wydany dopiero w 2008 roku, częściowo z powodu postprodukcji i przemianowany na My Apocalypse . Ona i budowniczy / wykonawca Randy Bailey pobrali się w czerwcu 1998 roku.

Allen odegrał niewielką, ale znaczącą rolę jako Midge w thrillerze kryminalnym Poza zasięgiem wzroku (1998) z udziałem George'a Clooneya i Jennifer Lopez, w reżyserii Stevena Soderbergha. Zagrała także Rachel Colby w horrorze Children of the Corn 666: Isaac's Return i Madge w komediowo-thrillerze Kiss Toledo Goodbye z Christopherem Walkenem (oba wydane w 1999 roku) . Sekret Andów , film przygodowy, w którym wystąpili David Keith i Jerry Stiller, został wydany w 2000 roku.

Jej gościnne występy telewizyjne obejmują role w Touched by an Angel , The Outer Limits , The Commish oraz Law & amp; Rozkaz: Special Victims Unit .

Allen i Bailey rozwiedli się w 2007 roku, aw 2008 roku zrezygnowała z aktorstwa i postanowiła skupić się na świadomości raka piersi i aktywizmie przeciwnowotworowym. Zainspirowała ją do poświęcenia czasu na ten temat po tym, jak jej przyjaciółka i była współpracowniczka Wendie Jo Sperber zmarła na raka piersi w 2005 r. W grudniu 2010 r. Allen został dyrektorem wykonawczym Centrum Wsparcia Raka weSPARK, założonego przez Sperbera przeora na jej śmierć. O swojej pracy w weSpark Allen powiedział: „To właśnie robię. Temu jest poświęcone moje życie. Jestem tam, prowadzę. Stworzyłem cały format programu i zbieram fundusze. To jest moje życie pracy. ”

Filmografia

Wyróżnienia