Mary Astor

• Howard Hawks (szwagier)
• William Hawks (szwagier)
• Bessie Love (szwagierka)
• Athole Shearer (szwagierka)

Mary Astor (ur. Lucile Vasconcellos Langhanke; 3 maja , 1906-25 września 1987), amerykańska aktorka. Choć jej kariera trwała kilka dziesięcioleci, Astor najlepiej zapada w pamięć jako Brigid O'Shaughnessy w filmie The Maltese Falcon (1941). Zdobyła Oscara dla najlepszej aktorki drugoplanowej za rolę pianistki koncertowej Sandry Kovak w filmie The Great Lie (1941).

Astor rozpoczęła swoją długą karierę filmową jako nastolatka w nieme filmy z początku lat 20. XX wieku. Kiedy pojawiły się talkie, jej głos był początkowo uważany za zbyt męski i przez rok była poza ekranem. Po tym, jak wystąpiła w sztuce z przyjaciółką Florence Eldridge, pojawiły się oferty filmowe i była w stanie wznowić swoją karierę w mówieniu obrazie.

W 1936 roku jej kariera została prawie zniszczona przez skandal. Astor miała romans z dramatopisarzem George'em S. Kaufmanem i podczas walki o opiekę nad córką została napiętnowana przez swojego byłego męża jako cudzołożna żona. Pokonując te przeszkody w życiu prywatnym, Astor odniosła większy sukces na ekranie, ostatecznie zdobywając Oscara dla najlepszej aktorki drugoplanowej za rolę w filmie The Great Lie (1941).

Astor przez większość lat czterdziestych pracowała na kontraktach w Metro-Goldwyn-Mayer i kontynuowała pracę w filmie, telewizji i na scenie aż do przejścia na emeryturę w 1964 roku. Jest autorką pięciu powieści. Jej autobiografia była bestsellerem, podobnie jak jej późniejsza książka, A Life on Film , która dotyczyła jej kariery.

Reżyserka Lindsay Anderson napisała o Astor w 1990 roku, że „When two czy troje kochających kino zbiera się razem, zawsze pojawia się imię Mary Astor i wszyscy zgadzają się, że była aktorką o szczególnej atrakcyjności, której cechy głębi i rzeczywistości zawsze wydawały się oświetlać role, które grała.

Spis treści

• 1 Wczesne życie
• 2 Kariera w niemym filmie
• 3 Nowe początki
• 4 Sprawa aresztowa
• 5 Połowa kariery
• 6 Średnie lata
• 7 Ostatnie lata i śmierć
• 8 Filmografia
• 9 Radio wyglądy
• 10 Zobacz także
• 11 Bibliografia
• 12 Bibliografia
• 13 Linki zewnętrzne

Wczesne życie

Astor urodził się w Quincy w stanie Illinois jako jedyne dziecko Otto Ludwiga Langhanke (2 października 1871 - 3 lutego 1943) i Helen Marie de Vasconcellos (19 kwietnia 1881 - 18 stycznia 1947 ). Oboje jej rodzice byli nauczycielami. Jej niemiecki ojciec wyemigrował do Stanów Zjednoczonych z Berlina w 1891 roku i został naturalizowanym obywatelem USA; jej amerykańska matka urodziła się w Jacksonville w stanie Illinois i miała portugalskie korzenie. Pobrali się 3 sierpnia 1904 roku w Lyonie w stanie Kansas.

Ojciec Astora uczył języka niemieckiego w Quincy High School do czasu I wojny światowej w USA. Później zajął się lekkim rolnictwem. Matka Astor, która zawsze chciała zostać aktorką, uczyła dramatu i elokwencji. Astor uczyła się w domu w środowisku akademickim, a jej ojciec nauczył ją gry na pianinie, który nalegał, aby codziennie ćwiczyła. Jej talenty pianistyczne przydały się, gdy grała na pianinie w swoich filmach The Great Lie i Meet Me in St. Louis .

W 1919 roku Astor wysłała zdjęcie siebie na konkurs piękności w Motion Picture Magazine , stając się półfinalistką. Kiedy Astor miała 15 lat, rodzina przeprowadziła się do Chicago w stanie Illinois, a jej ojciec uczył języka niemieckiego w szkołach publicznych. Astor pobierał lekcje dramatu i występował w różnych amatorskich produkcjach scenicznych. W następnym roku wysłała kolejne zdjęcie do Motion Picture Magazine , tym razem zostając finalistą, a następnie wicemistrzem ogólnopolskiego konkursu. Jej ojciec następnie przeniósł się z rodziną do Nowego Jorku, aby jego córka zagrała w filmach. Zarządzał swoimi sprawami od września 1920 do czerwca 1930.

Fotograf z Manhattanu, Charles Albin, zobaczył jej fotografię i poprosił młodą dziewczynę o upiornych oczach i długich kasztanowych włosach, której pseudonim brzmiał „Rusty”, aby mu pozowała . Zdjęcia Albina zobaczył Harry Durant z Famous Players-Lasky, a Astor podpisał sześciomiesięczny kontrakt z Paramount Pictures. Jej imię zostało zmienione na Mary Astor podczas konferencji z udziałem szefa Paramount Pictures Jessego Lasky'ego, producenta filmowego Waltera Wangera i publicystki plotkarskiej Louelli Parsons.

Kariera w niemym kinie

Pierwszy test ekranowy Astor wyreżyserowała Lillian Gish, która była pod takim wrażeniem recytacji Szekspira, że ​​wystrzeliła w nią tysiąc stóp. Zadebiutowała w wieku 14 lat w filmie Sentimental Tommy z 1921 roku, ale jej niewielki udział w sekwencji snów wylądował na podłodze w krojowni. Paramount pozwoliła, by jej kontrakt wygasł. Następnie pojawiła się w kilku krótkich filmach z sekwencjami opartymi na słynnych obrazach. Otrzymała uznanie krytyków za dwubębnową The Beggar Maid z 1921 roku. Jej pierwszym pełnometrażowym filmem był John Smith (1922), a następnie w tym samym roku The Man Who Played God . W 1923 roku przeniosła się z rodzicami do Hollywood.

Po pojawieniu się w kilku większych rolach w różnych studiach, ponownie została podpisana przez Paramount, tym razem na roczny kontrakt za 500 dolarów tygodniowo. Po tym, jak pojawiła się w kilku innych filmach, John Barrymore zobaczył jej fotografię w magazynie i chciał, aby została obsadzona w swoim nadchodzącym filmie. Wypożyczona do Warner Bros., zagrała z nim w filmie Beau Brummel (1924). Starszy aktor zabiegał o względy młodej aktorki, ale ich związek był poważnie ograniczony przez niechęć rodziców Astor, by pozwolić parze spędzać razem czas sam na sam; Mary miała zaledwie siedemnaście lat i była prawnie niepełnoletnia. Dopiero po tym, jak Barrymore przekonał Langhankes, że jego lekcje aktorstwa wymagają prywatności, para w ogóle zdołała zostać sama. Ich tajne zaręczyny zakończyły się w dużej mierze z powodu ingerencji Langhankes i niezdolności Astor do ucieczki przed ich ciężkim autorytetem, a także dlatego, że Barrymore związał się z towarzyszką Astor, WAMPAS Baby Star Dolores Costello, którą później poślubił. W 1925 roku rodzice Astora kupili rezydencję w stylu mauretańskim z 1 akrem (4000 m2) ziemi znanej jako „Moorcrest” na wzgórzach nad Hollywood. Langhankes nie tylko obficie żyli z zarobków Astor, ale utrzymywali ją w wirtualnym więźniu w Moorcrest. Moorcrest jest znany nie tylko ze swojego ozdobnego stylu, ale także jako najbardziej wystawna rezydencja związana z kolonią Krotona, utopijnym społeczeństwem założonym przez Towarzystwo Teozoficzne w 1912 roku. Zbudowany przez Marie Russak Hotchener, teozofistkę, która nie miała formalnego wykształcenia architektonicznego, Dom łączy w sobie style mauretańskie i Mission Revival i zawiera takie elementy Arts and Crafts, jak okna ze szkła artystycznego (których czerwony lotosowy projekt Astor nazwał „niefortunnym”) oraz płytki Batcheldera. Moorcrest, który od tego czasu przeszedł wielomilionowy remont, nadal stoi. Zanim Langhankes go kupili, został wynajęty przez Charliego Chaplina, którego kadencję upamiętnia okno ze szkła artystycznego przedstawiające Małego włóczęgę.

Rodzice Astor nie byli teozofami, chociaż rodzina przyjaźniła się zarówno z Marie Hotchener, jak i jej mąż Harry, wybitni członkowie Towarzystwa Teozoficznego. Marie Hotchener negocjowała prawo Astor do 5 dolarów tygodniowego zasiłku (w czasie, gdy zarabiała 2500 dolarów tygodniowo) oraz prawa do pracy bez opieki matki. W następnym roku, gdy miała 19 lat, Astor, znużona ciągłym fizycznym i psychicznym znęcaniem się ojca, a także jego kontrolą nad swoimi pieniędzmi, wyszła z okna sypialni na drugim piętrze i uciekła do hotelu w Hollywood, jak wspominała w jej wspomnieniach. Hotchener ułatwiła jej powrót, przekonując Otto Langhanke, aby dał Astor konto oszczędnościowe z 500 $ i swobodą przychodzenia i wychodzenia, kiedy jej się podoba. Niemniej jednak nie uzyskała kontroli nad swoim wynagrodzeniem, dopóki nie skończyła 26 lat, kiedy to jej rodzice wystąpili do sądu o wsparcie finansowe. Astor rozstrzygnęła sprawę, zgadzając się płacić rodzicom 100 dolarów miesięcznie. Otto Langhanke wystawił Moorcresta na aukcję na początku lat trzydziestych, mając nadzieję, że uda mu się zrealizować więcej niż 80 000 dolarów, które mu zaoferowano; został sprzedany za 25 000 USD.

Astor nadal pojawiał się w filmach w różnych studiach. Kiedy w 1925 roku wygasł jej kontrakt z Paramount, została podpisana w Warner Bros. Wśród jej zadań była inna rola z Johnem Barrymore, tym razem w Don Juan (1926). W 1926 roku została nazwana jedną z Baby Stars WAMPAS wraz z Mary Brian, Dolores Costello, Joan Crawford, Dolores del Río, Janet Gaynor i Fay Wray. Wypożyczony Fox Film Corporation, Astor zagrał w filmie Dressed to Kill (1928), który zebrał dobre recenzje, oraz w wyrafinowanej komedii Dry Martini (także 1928). Później powiedziała, że ​​pracując nad tym ostatnim, „pochłonęła i przyjęła coś z atmosfery i emocjonalnego klimatu obrazu”. Powiedziała, że ​​oferuje „nowy i ekscytujący punkt widzenia; ze swoją zwodniczą doktryną pobłażania sobie, wpadł w próżnię mojego zmysłu moralnego i całkowicie mnie urzekł”. Kiedy wygasł jej kontrakt z Warner Bros., podpisała kontrakt z Fox na 3750 dolarów tygodniowo. W 1928 roku poślubiła reżysera Kennetha Hawksa w swoim rodzinnym domu Moorcrest. Dał jej samochód Packard jako prezent ślubny i para przeprowadziła się do domu wysoko na Lookout Mountain w Los Angeles nad Beverly Hills. Gdy przemysł filmowy przeszedł na talkie, Fox dał jej test dźwięku, który nie powiódł się, ponieważ studio uznało, że jej głos był zbyt głęboki. Chociaż wynik ten był prawdopodobnie spowodowany wczesnym sprzętem dźwiękowym i niedoświadczonymi technikami, studio zwolniło ją z kontraktu i w 1929 roku przez osiem miesięcy została bez pracy.

Nowe początki

W czasie wolnym Astor brała udział w kursie śpiewu i śpiewu u Francisa Stuarta, przedstawiciela Francesco Lampertiego, ale nie zaproponowano im żadnych ról. Jej kariera aktorska została następnie pobudzona przez jej przyjaciółkę Florence Eldridge (żonę Fredrica Marcha), której się zwierzyła. Eldridge, który miał zagrać w sztuce teatralnej Among the Married w Majestic Theatre w centrum Los Angeles, polecił Astor jako drugą główną rolę kobiecą. Spektakl okazał się sukcesem, a jej głos został uznany za odpowiedni, opisany jako niski i żywy. Cieszyła się, że znów pracuje, ale jej szczęście wkrótce się skończyło. 2 stycznia 1930 roku, podczas kręcenia sekwencji do filmu Foxa Tacy ludzie są niebezpieczni , Kenneth Hawks zginął w katastrofie samolotu nad Pacyfikiem. Astor właśnie skończyła popołudniowy występ w Majestic, kiedy Florence Eldridge przekazała jej wiadomość. Została przewieziona z teatru do mieszkania Eldridge'a. Zastępczyni, Doris Lloyd, wkroczyła na następny pokaz. Astor przez jakiś czas przebywała z Eldridge'em w swoim mieszkaniu, po czym wkrótce wróciła do pracy. Wkrótce po śmierci męża zadebiutowała w swoim pierwszym filmie telewizyjnym Ladies Love Brutes (1930) w Paramount, w którym zagrała wraz ze swoim przyjacielem Fredriciem Marchem. Podczas gdy jej kariera nabrała rozpędu, jej życie prywatne pozostawało trudne. Po pracy nad kilkoma kolejnymi filmami doznała opóźnionego szoku po śmierci męża i załamała się nerwowo. W miesiącach choroby opiekował się nią dr Franklyn Thorpe, którego poślubiła 29 czerwca 1931 roku. W tym samym roku zagrała Nancy Gibson w filmie Inteligentna kobieta , grając kobietę zdeterminowaną, by wyrwać męża z flirtu w poszukiwaniu złota.

W maju 1932 roku Thorpes kupił jacht i popłynął na Hawaje. Astor spodziewała się dziecka w sierpniu, ale urodziła się w czerwcu w Honolulu. Dziecko, córka, otrzymało imię Marylyn Hauoli Thorpe: jej imię łączyło imiona rodziców, a drugie imię to Hawajka. Kiedy wrócili do południowej Kalifornii, Astor pracował jako wolny strzelec i uzyskał kluczową rolę Barbary Willis w filmie MGM Red Dust (1932) z Clarkiem Gable'em i Jeanem Harlowem. Pod koniec 1932 roku Astor podpisała kontrakt z wyróżnionym zawodnikiem z Warner Bros. W międzyczasie jej rodzice, oprócz hojnych wydatków, inwestowali na giełdzie, która często okazała się nierentowna. Kiedy pozostali w Moorcrest, Astor nazwała to „białym słoniem”, a ona odmówiła utrzymania domu. W 1933 roku musiała zwrócić się do Motion Picture Relief Fund, aby opłacić swoje rachunki. Wystąpiła jako główna bohaterka, Hilda Lake, siostrzenica ofiar morderstwa, w filmie The Kennel Murder Case (1933), w którym zagrała wraz z Williamem Powellem jako detektyw Philo Vance. Krytyk filmowy William K. Everson nazwał to „arcydziełem” w wydaniu Films in Review z sierpnia 1984 roku.

Wkrótce niezadowolona ze swojego małżeństwa, ponieważ Thorpe ma krótki temperament i Astor, mając zwyczaj wymieniać swoje wady, chciała rozwodu do 1933 roku. Za namową przyjaciółki zrobiła sobie przerwę od kręcenia filmów w 1933 roku i sama odwiedziła Nowy Jork. Tam, ciesząc się burzliwym życiem towarzyskim, poznała dramatopisarza George'a S. Kaufmana, który był w silnym, ale otwartym małżeństwie. Udokumentowała ich romans w swoim dzienniku. Thorpe, wykorzystując już dochody swojej żony, odkrył dziennik Astor. Wskazał, że jej kontakty z innymi mężczyznami, w tym Kaufmanem, zostaną wykorzystane do twierdzenia, że ​​jest niezdolną matką w jakimkolwiek postępowaniu rozwodowym.

Sprawa o opiekę

Dr. Franklyn Thorpe rozwiódł się z Astor w kwietniu 1935 r. W 1936 r. Astor zwrócił uwagę prasy na walkę o opiekę nad ich czteroletnią córką Marylyn. Dziennik Astora nigdy nie został oficjalnie przedstawiony jako dowód podczas procesu, ale Thorpe i jego prawnicy nieustannie wspominali go, a jego rozgłos rósł. Astor przyznała, że ​​dziennik istniał i że udokumentowała swój romans z Kaufmanem, ale utrzymywała, że ​​wiele z wymienionych fragmentów było fałszerstwami, po kradzieży dziennika z jej biurka. Dziennik został uznany za niedopuszczalny jako okaleczony dokument, ponieważ Thorpe usunął strony odnoszące się do niego i miał sfabrykowaną treść. Sędzia procesowy, Goodwin J. Knight, nakazał zapieczętowanie i skonfiskowanie. Florabel Muir, pracująca wówczas w New York Daily News , jest znana z tego, że wymyśliła sfabrykowane fragmenty pamiętnika w swoich artykułach.

Wiadomości z dziennika stały się publiczne, gdy Astor zagrała w Dodsworth (1936), jako Edith Cortwright, zaczynał być filmowany. Producent Samuel Goldwyn został wezwany do zwolnienia jej, ponieważ jej kontrakt zawierał klauzulę dotyczącą moralności, ale Goldwyn odmówiła. Z Walterem Hustonem w roli tytułowej, Dodsworth otrzymał entuzjastyczne recenzje po premierze, a publiczna akceptacja zapewniła wytwórniom, że obsadzenie Astora pozostało realną propozycją. Ostatecznie skandale nie zaszkodziły karierze Astor, która w rzeczywistości została ożywiona z powodu walki o opiekę i rozgłosu, jaki wywołała.

W 1952 roku na mocy postanowienia sądu dziennik Astor został usunięty ze skarbca bankowego, gdzie został została zamknięta przez 16 lat i zniszczona.

W połowie kariery

W 1937 roku wróciła na scenę w dobrze przyjętych produkcjach Noëla Cowarda Tonight at 8.30 , The Astonished Heart i Still Life . Zaczęła też regularnie występować w radiu. W ciągu następnych kilku lat zagrała w filmach The Prisoner of Zenda (1937), The Hurricane Johna Forda (1937), Midnight (1939 ) i Brigham Young (1940). W The Maltese Falcon (1941) Johna Hustona Astor zagrał knującą kusicielkę i morderczynię Brigid O'Shaughnessy. W filmie wystąpił także Humphrey Bogart, a także Peter Lorre i Sydney Greenstreet. Za rolę w filmie Wielkie kłamstwo (także w 1941 roku) zdobyła Oscara dla najlepszej aktorki drugoplanowej na 14. ceremonii wręczenia Oscarów. Jako Sandra Kovak, skupiona na sobie pianistka koncertowa, która porzuca swoje nienarodzone dziecko, jej sporadyczne zainteresowanie miłością grał George Brent, ale gwiazdą filmu była Bette Davis. Davis chciał, aby Astor zagrała w tej roli po obejrzeniu jej testu ekranowego i obejrzeniu jej w wykonaniu Koncertu fortepianowego nr 1 Czajkowskiego. Następnie zwerbowała Astor do współpracy przy przepisywaniu scenariusza, który według Davisa był mierny i wymagał pracy, aby uczynić go bardziej interesującym. Astor dalej postępowała zgodnie z radą Davisa i założyła fryzurę do tej roli.

Ścieżka dźwiękowa filmu w scenach, w których gra na koncercie, z gwałtownymi ruchami dłoni na klawiaturze fortepianu, została nazwana przez pianistę Max Rabinovitch . Davis celowo cofnął się, aby Astor zabłysnęła w jej kluczowych scenach. Astor podziękowała Bette Davis i Czajkowskiemu w swoim przemówieniu wręczającym Oscara. Astor i Davis stali się dobrymi przyjaciółmi.

Astor nie został jednak wprowadzony na wyższy szczebel gwiazd filmowych przez te sukcesy. Zawsze odrzucała oferty samodzielnego grania. Nie chcąc odpowiadać za najwyższe rachunki i musieć nosić przy sobie zdjęcie, wolała bezpieczeństwo związane z byciem wyróżnionym graczem. Połączyła się ponownie z Humphreyem Bogartem i Sydney Greenstreet w filmie Johna Hustona Across the Pacific (1942). Choć zwykle obsadzany w rolach dramatycznych lub melodramatycznych, Astor pokazał talent do komedii jako Księżniczka Centimillia w filmie Prestona Sturgesa, The Palm Beach Story (także 1942) dla Paramount. W lutym 1943 r. Ojciec Astora, Otto Langhanke, zmarł w szpitalu Cedars of Lebanon w wyniku zawału serca powikłanego grypą. Jego żona i córka były przy jego łóżku.

W tym samym roku Astor podpisał siedmioletni kontrakt z MGM, co jest godnym pożałowania błędem. Była zajęta odgrywaniem ról, które uważała za przeciętne, które nazywała „Mothers for Metro”. Po Meet Me in St. Louis (1944) studio pozwoliło jej zadebiutować na Broadwayu w filmie Many Happy Returns (1945). Gra zakończyła się porażką, ale Astor zebrał dobre recenzje. Wypożyczona do 20th Century Fox zagrała zamożną wdowę w filmie Claudia i David (1946). Została również wypożyczona do Paramount, by zagrać Fritziego Hallera w Desert Fury (1947), twardej właścicielce salonu i kasyna w małym górniczym miasteczku. Zanim Helen Langhanke zmarła na chorobę serca w styczniu 1947 roku, Astor powiedziała, że ​​siedziała w sali szpitalnej z matką, która majaczyła i jej nie znała, i cicho słuchała, jak Helen opowiadała jej o strasznej, samolubnej Lucile. Po jej śmierci Astor powiedziała, że ​​spędziła niezliczone godziny na kopiowaniu pamiętnika matki, aby mogła go przeczytać i była zaskoczona, gdy dowiedziała się, jak bardzo jest nienawidzona. W MGM Astor nadal występowała w niewyróżniających się, bezbarwnych rolach matek. Jedynym wyjątkiem była gra prostytutki w filmie noir Act of Violence (1948). Ostatnia słoma pojawiła się, gdy została obsadzona jako Marmee March w filmie Little Women (1949). Astor nie znalazła odkupienia w graniu w to, co uważała za inną prymitywną matkę, i popadła w przygnębienie. Później opisała swoje rozczarowanie członkami obsady i sesją w swoim pamiętniku A Life on Film :

Wszystkie dziewczyny chichotały, paplały i grały w każdą scenę. Taylor był zaręczony, zakochany i przez większość czasu rozmawiał przez telefon (co zwykle jest w porządku, ale nie wtedy, gdy zegar produkcyjny odmierza pieniądze firmy). June Allyson ciągle i irytująco żuła gumę, a Maggie O'Brien patrzyła na mnie, jakby planowała coś bardzo nieprzyjemnego.

Studio chciało odnowić swój kontrakt, obiecując lepsze role, ale odrzuciła ofertę.

Średnie lata

W tym samym czasie picie Astor stawało się coraz bardziej kłopotliwe. Przyznała się do alkoholizmu już w latach trzydziestych XX wieku, ale nigdy nie kolidowało to z jej harmonogramem pracy ani wynikami. Osunęła się na dno w 1949 roku i poszła do sanatorium dla alkoholików.

W 1951 roku zadzwoniła gorączkowo do swojego lekarza i powiedziała, że ​​zażyła zbyt wiele tabletek nasennych. Została zabrana do szpitala, a policja poinformowała, że ​​próbowała popełnić samobójstwo, co było jej trzecim przedawkowaniem w ciągu dwóch lat. Ta historia trafiła na pierwsze strony gazet. Utrzymywała, że ​​to był wypadek.

W tym samym roku dołączyła do Anonimowych Alkoholików i przeszła na katolicyzm. Swoje wyzdrowienie przypisała księdzu Peterowi Ciklicowi, również praktykującemu psychologowi, który zachęcił ją do pisania o swoich doświadczeniach w ramach terapii. Oddzieliła się także od swojego czwartego męża, Thomasa Wheelocka (maklera giełdowego, którego poślubiła w Boże Narodzenie 1945 r.), Ale tak naprawdę rozwiodła się z nim dopiero w 1955 roku.

W 1952 roku zagrała główną rolę w sztuce The Time of the Cuckoo , który później wykorzystano w filmie Summertime (1955), a następnie odbył z nim trasę koncertową. Po trasie Astor mieszkał w Nowym Jorku przez cztery lata i pracował w teatrze i telewizji. Podczas wyborów prezydenckich w 1952 roku Astor, dożywotnia demokrata, wspierała kampanię Adlai Stevensona.

Jej debiut telewizyjny był w filmie The Missing Years (1954) dla Kraft Television Teatr . W następnych latach często występowała w telewizji i występowała w wielu dużych programach tego czasu, w tym w The United States Steel Hour , Alfred Hitchcock Presents , Rawhide , Dr. Kildare , Burke's Law i Ben Casey . W 1954 roku pojawiła się w odcinku „Fearful Hour” serialu Gary Merrill NBC Justice w roli rozpaczliwie biednej i starzejącej się gwiazdy filmowej, która próbuje popełnić samobójstwo, aby uniknąć ujawnienia się jako złodziej. Zagrała także byłą gwiazdę filmową w prowadzonym przez Borisa Karloffa Thriller w odcinku zatytułowanym „Rose's Last Summer”.

Ponownie zagrała na Broadwayu w The Starcross Story (1954), kolejna porażka, i wróciła do południowej Kalifornii w 1956 roku. Następnie udała się na udaną wycieczkę teatralną do filmu Don Juan in Hell w reżyserii Agnes Moorehead, z Ricardo Montalbánem w roli głównej. .

Pamiętnik Astora, Moja historia: autobiografia , został opublikowany w 1959 roku, stając się sensacją w swoich czasach i bestsellerem. Był to skutek wezwania ojca Ciklic do pisania. Chociaż mówiła o swoim niespokojnym życiu osobistym, rodzicach, małżeństwach, skandalach, walce z alkoholizmem i innych dziedzinach życia, nie wspomniała szczegółowo o przemyśle filmowym ani karierze. W 1971 roku ukazała się druga książka, A Life on Film , w której omówiła swoją karierę. To też stało się bestsellerem. Astor również próbowała swoich sił w fikcji, pisząc powieści The Incredible Charley Carewe (1960), The Image of Kate (1962), które zostały opublikowane w 1964 roku w niemieckim tłumaczeniu jako Jahre und Tage , The O'Conners (1964), Goodbye, Darling, be Happy (1965) i A Place Called Saturday (1968).

W tym czasie wystąpiła w kilku filmach, w tym w A Stranger in My Arms (1959). Powróciła w filmie Return to Peyton Place (1961), grając Robertę Carter, dominującą matkę, która twierdzi, że „szokująca” powieść napisana przez Allison Mackenzie powinna zostać wyrzucona ze szkolnej biblioteki i otrzymała dobre recenzje jej występ. Według filmoznawcy Gavina Lamberta Astor wymyśliła pamiętne interesy w swojej ostatniej scenie tego filmu, w której ujawniono mściwe motywy Roberty.

Ostatnie lata i śmierć

Po podróży dookoła świat w 1964 roku Astor została zwabiona ze swojego domu w Malibu w Kalifornii, gdzie zajmowała się ogrodnictwem i pracowała nad swoją trzecią powieścią, aby nakręcić film, który uznała za ostatni. Zaproponowano jej niewielką rolę kluczowej postaci, Jewel Mayhew, w tajemnicy morderstwa Hush ... Hush, Sweet Charlotte (1964), z udziałem jej przyjaciółki Bette Davis. Swoją ostatnią scenę nakręciła z Cecilem Kellawayem w Oak Alley Plantation w południowej Luizjanie. W A Life on Film opisała swoją postać jako „małą staruszkę czekającą na śmierć”. Astor zdecydowała, że ​​będzie to jej łabędzi piosenka w branży filmowej. Po 109 filmach w karierze trwającej 45 lat, oddała swoją kartę Screen Actors Guild i przeszła na emeryturę.

Astor później przeniosła się do Fountain Valley w Kalifornii, gdzie mieszkała blisko swojego syna, Anthony'ego del Campo (od jej trzecie małżeństwo z meksykańskim montażystą filmowym Manuelem del Campo) i jego rodziną, do 1971 roku. W tym samym roku, cierpiąca na przewlekłą chorobę serca, przeprowadziła się do małego domku na terenie Motion Picture & amp; Television Country House, zakład emerytalny w branży w Woodland Hills w Los Angeles, gdzie miała prywatny stół, kiedy zdecydowała się zjeść posiłek w jadalni. Wystąpiła w telewizyjnym serialu dokumentalnym Hollywood: A Celebration of the American Silent Film (1980), którego koproducentem był Kevin Brownlow, w którym omówiła swoje role w okresie kina niemego. Po latach na emeryturze została namówiona do pojawienia się w filmie dokumentalnym Brownlowa przez byłą szwagierkę Bessie Love, która również pojawiła się w serialu.

Astor zmarła 25 września 1987 roku w wieku 81 lat. niewydolności oddechowej z powodu rozedmy płuc podczas pobytu w szpitalu w kompleksie Motion Picture House. Jest pochowana na cmentarzu Świętego Krzyża w Culver City w Kalifornii. Astor ma gwiazdę filmową na Hollywood Walk of Fame przy 6701 Hollywood Boulevard.

Filmografia

Występy w radiu