Lucille Ball

• Desi Arnaz (m. 1940; div. 1960)
• Gary Morton (m. 1961) )

Lucille Désirée Ball (6 sierpnia 1911 - 26 kwietnia 1989) była amerykańską aktorką, komikiem, modelką, wykonawcą i producentem studia. Jako jedna z największych ikon Hollywood była gwiazdą i producentem seriali komediowych I Love Lucy , The Lucy Show , Here's Lucy i Życie z Lucy , a także programy komediowe emitowane pod tytułem Godzina komedii Lucy-Desi .

Kariera Ball rozpoczęła się w 1929 roku, kiedy dostała pracę jako wzór. Wkrótce potem rozpoczęła swoją karierę na Broadwayu pod pseudonimem Diane (lub Dianne) Belmont. Później wystąpiła w kilku mniejszych rolach filmowych w latach trzydziestych i czterdziestych XX wieku jako aktorka kontraktowa w RKO Radio Pictures, występując jako chórzysta lub w podobnych rolach. W tym czasie poznała kubańskiego lidera zespołu Desiego Arnaza i obaj uciekli w listopadzie 1940 roku. W latach pięćdziesiątych Ball odważył się wejść do telewizji. W 1951 roku ona i Arnaz stworzyli serial telewizyjny I Love Lucy , który stał się jednym z najbardziej lubianych programów w historii telewizji. W tym samym roku Ball urodziła swoje pierwsze dziecko, Lucie Arnaz, a następnie Desi Arnaz Jr. w 1953 roku. Ball i Arnaz rozwiedli się w maju 1960 roku, a poślubiła komika Gary'ego Mortona w 1961 roku.

Po koniec I Love Lucy , Ball wyprodukował i wystąpił w musicalu Wildcat na Broadwayu od 1960 do 1961. Program otrzymał letnie recenzje i musiał zostać zamknięty, gdy Ball zachorował na kilka tygodni. Po Wildcat , Ball ponownie połączył się z Vivian Vance, współgwiazdą I Love Lucy , nagrywając The Lucy Show , który opuścił Vance w 1965 roku. Program był kontynuowany, z wieloletnim przyjacielem Ball i regularnym serialem Gale Gordonem, aż do 1968 roku. Ball natychmiast zaczął pojawiać się w nowej serii, Here's Lucy , z Gordonem, częstym gościem występów Mary Jane Croft, i Lucie i Desi Jr .; ten program trwał do 1974 roku.

W 1962 roku Ball była pierwszą kobietą, która prowadziła duże studio telewizyjne Desilu Productions, które wyprodukowało wiele popularnych seriali telewizyjnych, w tym Mission: Impossible i Star Trek . Ball nie zrezygnowała całkowicie z aktorstwa, aw 1985 roku wcieliła się w dramatyczną rolę w telewizyjnym filmie Stone Pillow . W następnym roku zagrała w filmie Życie z Lucy , który w przeciwieństwie do innych seriali komediowych nie został dobrze przyjęty; przedstawienie zostało odwołane po trzech miesiącach. Przez resztę swojej kariery występowała w filmach i telewizji, aż do śmierci w kwietniu 1989 roku z powodu tętniaka aorty brzusznej w wieku 77 lat.

Ball był nominowany do 13 nagród Primetime Emmy Awards, zdobywając cztery razy. W 1960 roku otrzymała dwie gwiazdki za pracę w filmie i telewizji na Hollywood Walk of Fame. W 1977 roku Ball był jednym z pierwszych laureatów nagrody Women in Film Crystal Award. Była także laureatką Złotego Globu Cecil B. DeMille Award w 1979 roku, została wprowadzona do Television Hall of Fame w 1984 roku, otrzymała nagrodę Lifetime Achievement Award od Kennedy Center Honors w 1986 roku i Governors Award od Academy of Television Sztuka i Nauki w 1989 roku.

Spis treści

• 1 Wczesne życie
• 2 Kariera
  • 2.1 Wczesna kariera
  • 2.2 Hollywood
  • 2.3 Kocham Lucy i Desi
  • 2.4 Działania w latach 1960–1979
  • 2.5 Lata 80-te
• 3 Zeznanie przed komisją Izby ds. działań antyamerykańskich
• 4 Życie osobiste
  • 4.1 Małżeństwo, dzieci i rozwód
• 5 Choroba i śmierć
• 6 Rozpoznanie i dziedzictwo
• 7 Filmografia i praca telewizyjna
• 8 Występy radiowe
• 9 Nagrody i nominacje
• 10 Zobacz także
• 11 Bibliografia
  • 11.1 Cytowania - książki
• 12 Dodatkowe informacje
• 13 Linki zewnętrzne

• 2.1 Wczesna kariera
• 2.2 Hollywood
• 2.3 I Love Lucy and Desi
• 2.4 Zajęcia 1960–1979
• 2,5 1980

• 4.1 Małżeństwo, dzieci i rozwód

• 11.1 Cytowania - książki

Wczesne życie

Urodzony w 69 Stewart Avenue, Jamestown, Nowy Jork, Lucille re ésirée Ball była córką Henry'ego Durrella Balla (1887–1915), liniowego Bell Telephone i Désirée „DeDe” Evelyn Ball (z domu Hunt; 1892–1977). Jej rodzina należała do kościoła baptystów. Jej przodkowie byli głównie Anglikami, ale kilku było Szkotami, Francuzami i Irlandczykami. Niektórzy byli jednymi z pierwszych osadników w Trzynastu Koloniach, w tym Starszy John Crandall z Westerly, Rhode Island i Edmund Rice, wczesny emigrant z Anglii do kolonii Massachusetts Bay.

Jako część pracy jej ojca dla Bell Telephone często przenoszono go, a rodzina często się przeprowadzała w okresie jej dzieciństwa. Rodzina przeniosła się z Jamestown do Anaconda w Montanie, a później do Trenton w stanie New Jersey. W lutym 1915 roku, mieszkając w Wyandotte w stanie Michigan, jej ojciec zmarł na tyfus w wieku 27 lat, kiedy Ball miał trzy lata. W chwili śmierci Henry'ego DeDe Ball była w ciąży ze swoim drugim dzieckiem, Fredem Henry Ballem (1915–2007). Ball niewiele pamięta z dnia śmierci ojca, z wyjątkiem ptaka, który został uwięziony w domu, co spowodowało jej trwającą całe życie ornitofobię.

Matka Ball wróciła do Nowego Jorku, gdzie dziadkowie ze strony matki pomogli jej wychować ją i brata Freda w Celoron, wioska letniskowa nad jeziorem Chautauqua, 4 km na zachód od centrum Jamestown. Ball kochał Celoron Park, popularny wówczas obszar rozrywki w Stanach Zjednoczonych. Jego promenada miała rampę do jeziora, które służyło jako zjeżdżalnia dla dzieci, Pier Ballroom, kolejka górska, estrada i scena, na której odbywały się koncerty wodewilowe i regularne przedstawienia teatralne.

Cztery lata później Śmierć Henry'ego Balla, DeDe Ball poślubił Edwarda Petersona. Podczas gdy jej matka i ojczym szukali pracy w innym mieście, rodzice Petersona opiekowali się nią i jej bratem. Przyrodni dziadkowie Balla byli purytańską szwedzką parą, która wyrzuciła z domu wszystkie lustra z wyjątkiem jednego nad umywalką w łazience. Kiedy młoda Ball została przyłapana na podziwianiu siebie, została surowo ukarana za próżność. Ten okres wpłynął na Ball tak głęboko, że w późniejszym życiu powiedziała, że ​​trwał siedem lub osiem lat.

Kiedy Ball miała dwanaście lat, jej ojczym zachęcił ją do przesłuchania do organizacji Shrinera, która była w potrzebie. artystów do chóralnej linii ich następnego koncertu. Kiedy Ball był na scenie, zdała sobie sprawę, że występy to świetny sposób na zdobycie pochwał i rozbudził jej apetyt na uznanie. W tym czasie, w 1927 roku, jej rodzina została zmuszona do przeniesienia się do małego mieszkania w Jamestown po nieszczęściu, kiedy ich dom i wyposażenie zostały sprzedane w celu rozstrzygnięcia finansowego wyroku sądowego. Chłopiec z sąsiedztwa został przypadkowo postrzelony i sparaliżowany przez kogoś strzelającego do celu na jego podwórku pod nadzorem dziadka Ball.

Kariera

Wczesna kariera

W 1925 roku Ball miała wtedy zaledwie 14 lat i zaczęła spotykać się z Johnnym DeVitą, 21-letnim lokalnym chuliganem. Jej matka była niezadowolona z tego związku i miała nadzieję, że romans, na który nie mogła wpłynąć, wypali się. Po około roku jej matka próbowała ich rozdzielić, wykorzystując pragnienie Ball, by być w show biznesie. Pomimo skromnych finansów rodziny, w 1926 roku zapisała się do Ball w John Murray Anderson School for the Dramatic Arts w Nowym Jorku, gdzie Bette Davis była koleżanką ze studiów. Ball później powiedziała o tym okresie w swoim życiu: „W szkole teatralnej nauczyłem się tylko tego, jak się bać”. Instruktorzy Ball czuli, że nie odniesie sukcesu w branży rozrywkowej, i nie bali się powiedzieć jej o tym bezpośrednio.

W obliczu tej ostrej krytyki Ball była zdeterminowana, aby udowodnić, że jej nauczyciele się mylą i wróciła do Nowego York City w 1928 roku. W tym samym roku rozpoczęła pracę dla Hattie Carnegie jako modelka wewnętrzna. Carnegie nakazała Ballowi przefarbować jej wówczas brązowe włosy na blond, a ona zastosowała się. O tym okresie swojego życia Ball powiedziała: „Hattie nauczyła mnie, jak się dobrze garbić w ręcznie szytej cekinowej sukience za 1000 dolarów i jak nosić sobolowy płaszcz za 40000 dolarów tak zwyczajnie jak królik”.

Jej aktorskie wyprawy były jeszcze na wczesnym etapie, kiedy zachorowała na reumatyczną gorączkę i nie była w stanie pracować przez dwa lata.

W 1932 roku wróciła do Nowego Jorku, aby wznowić karierę aktorską, gdzie utrzymywała się ponownie, pracując dla Carnegie i jako dziewczyna papierosów w Chesterfield. Używając imienia Diane (czasami pisanego jako Dianne) Belmont, zaczęła pracować jako chór na Broadwayu, ale to nie było trwałe. Ball został zatrudniony - ale potem szybko zwolniony - przez impresario teatralnego Earla Carrolla z jego Vanities i przez Florenza Ziegfelda z tournee zespołu Rio Rita .

Hollywood

Po niewymienionym występie jako Goldwyn Girl w filmie Roman Scandals (1933) z Eddiem Cantorem i Glorią Stuart w rolach głównych, Ball przeniósł się na stałe do Hollywood, by występować w filmach. W latach trzydziestych miała wiele małych ról filmowych jako aktorka kontraktowa dla RKO Radio Pictures, w tym dwubębnową komedię krótkometrażową z Three Stooges ( Three Little Pigskins , 1934) i film z Marx Brothers ( Room Service , 1938). Wystąpiła także w kilku musicalach Freda Astaire'a i Ginger Rogers RKO: jako jedna z modelek w Roberta (1935); jako dziewczynka kwiat w Top Hat (1935); oraz w krótkiej roli drugoplanowej na początku Follow the Fleet (1936). Ball i Ginger Rogers, którzy byli dalekimi kuzynkami ze strony matki, zagrali aspirujące aktorki w filmie Stage Door (1937) u boku Katharine Hepburn.

W 1936 roku dostała rolę, która, jak miała nadzieję, zaprowadzi ją na Broadway w sztuce Bartletta Cormacka Hey Diddle Diddle , komedii rozgrywającej się w dwupoziomowym mieszkaniu w Hollywood. Spektakl miał swoją premierę w Princeton w stanie New Jersey 21 stycznia 1937 roku, a Ball grał rolę Julie Tucker, „jednej z trzech współlokatorek borykających się z neurotycznymi reżyserami, zdezorientowanymi dyrektorami i chwytającymi gwiazdami, którzy przeszkadzają dziewczynom przed siebie". Spektakl zebrał dobre recenzje, ale z gwiazdą Conway Tearle, która była w złym stanie zdrowia, były problemy. Cormack chciał go zastąpić, ale producentka Anne Nichols powiedziała, że ​​wina leży po stronie postaci i nalegała, aby część została przepisana. Nie mogąc zgodzić się na rozwiązanie, spektakl został zamknięty po tygodniu w Waszyngtonie, kiedy Tearle poważnie zachorował.

Ball później przesłuchano do roli Scarlett O'Hara w filmie Przeminęło z wiatrem (1939), ale Vivien Leigh dostała tę rolę, zdobywając Oscara dla najlepszej aktorki za rolę. W 1940 roku Lucy pojawiła się jako główna bohaterka musicalu Too Many Girls , kiedy poznała i zakochała się w Desi Arnaz, który grał jednego z czterech ochroniarzy jej postaci w filmie.

Ball podpisał kontrakt z Metro-Goldwyn-Mayer w latach czterdziestych, ale nigdy nie osiągnął tam wielkiej sławy. W kręgach Hollywood była znana jako „Queen of the B's” - tytuł należący wcześniej do Fay Wray, a później bliżej kojarzony z Idą Lupino i Marie Windsor - występująca w wielu filmach klasy B, takich jak Five Came Back (1939).

Podobnie jak wiele początkujących aktorek, Ball podjęła pracę radiową, aby uzupełnić swoje dochody i zyskać rozgłos. W 1937 roku regularnie pojawiała się w The Phil Baker Show . Po zakończeniu serii w 1938 roku Ball dołączył do obsady The Wonder Show z Jackiem Haleyem w roli głównej. Rozpoczęła się jej 50-letnia profesjonalna relacja z prowadzącym program, Gale Gordonem. The Wonder Show trwał jeden sezon, a ostatni odcinek został wyemitowany 7 kwietnia 1939 roku.

Producent MGM Arthur Freed kupił musicalowy hit z Broadwayu DuBarry Was a Lady (1943) specjalnie dla Ann Sothern, ale kiedy odrzuciła tę rolę, ta rola trafiła do Ball, najlepszego przyjaciela Sothern. W 1943 roku Ball zagrała w filmie Najlepszy napastnik . W 1946 roku Ball zagrał w filmie Lover Come Back . W 1947 roku pojawiła się w tajemnicy morderstwa Lured jako Sandra Carpenter, tancerka taksówki w Londynie.

I Love Lucy i Desi

W 1948 roku Ball został obsadzony w roli Liz Cooper (początkowo „Cugat”; zostało to zmienione, ponieważ słuchacze byli myleni z prawdziwym liderem zespołu, Xavierem Cugatem, który pozwał), zwariowaną żoną, w Mój ulubiony mąż , komedia radiowa dla CBS Radio.

Program był udany i CBS poprosiło ją o stworzenie go dla telewizji. Zgodziła się, ale nalegała na współpracę ze swoim prawdziwym mężem, kubańskim liderem zespołu Desi Arnazem. Kierownictwo CBS było niechętne, myśląc, że opinia publiczna nie zaakceptuje All-American rudy i Kubańczyka jako pary. CBS początkowo nie był pod wrażeniem odcinka pilotażowego, wyprodukowanego przez firmę Desilu Productions. Para wyruszyła w trasę z wodewilem, w którym Lucy grała szaloną gospodynię domową, chcąc dostać się do programu Arnaza. Biorąc pod uwagę wielki sukces trasy, CBS umieściło I Love Lucy w swoim składzie.

I Love Lucy był nie tylko gwiazdą Lucille Ball , ale także potencjalny sposób na ocalenie małżeństwa z Arnazem. Ich związek stał się bardzo napięty, częściowo z powodu napiętego harmonogramu występów, który często dzielił ich od siebie, ale głównie z powodu pociągu Desiego do innych kobiet.

Po drodze Ball stworzył dynastię telewizyjną i osiągnął kilka pierwszych. Była pierwszą kobietą, która kierowała firmą telewizyjną Desilu, którą założyła z Arnazem. Po ich rozwodzie w 1960 roku wykupiła jego udział i została bardzo aktywnie zaangażowaną szefową studia. Desilu i I Love Lucy byli pionierami wielu metod wciąż używanych w produkcji telewizyjnej, takich jak kręcenie filmów przed publicznością w studio na żywo z kilkoma kamerami i różnymi zestawami, sąsiadującymi ze sobą. W tym czasie Ball prowadził 32-tygodniowe warsztaty komediowe w Brandeis-Bardin Institute. Cytowano ją jako mówiącą: „Nie można uczyć kogoś komedii; albo mają ją, albo nie”.

W czasie trwania programu I Love Lucy Ball i Arnaz chcieli pozostać w domu w Los Angeles, ale logistyka stref czasowych utrudniała to. Ponieważ najlepsza oglądalność w Los Angeles była za późno, aby nadać na żywo duży serial telewizyjny na wschodnim wybrzeżu, kręcenie w Kalifornii oznaczałoby danie większości widzom gorszego obrazu kineskopowego - i przynajmniej dzień później.

Sponsor Philip Morris zmusił parę do przeniesienia się, nie chcąc, aby jednodniowe kinescopy emitowane były na głównych rynkach wschodniego wybrzeża, ani nie chcieli płacić dodatkowych kosztów, których wymagałyby filmowanie, przetwarzanie i montaż. Zamiast tego para zaproponowała, że ​​weźmie obniżkę wynagrodzenia na sfinansowanie filmowania, co Arnaz zrobił na lepszej jakości filmie 35 mm i pod warunkiem, że Desilu zachowa prawa do każdego odcinka po jego emisji. CBS zgodził się zrzec się praw po pierwszej emisji na rzecz Desilu, nie zdając sobie sprawy, że rezygnuje z cennego i trwałego zasobu. W 1957 roku CBS odkupiło prawa za 1 000 000 dolarów (9,1 miliona dolarów w dzisiejszych warunkach), zapewniając Ballowi i Arnazowi zaliczkę na zakup byłych studiów RKO Pictures, które przekształcili w Desilu Studios.

I Love Lucy zdominował rankingi w USA przez większość swojego cyklu. Podjęto próbę przystosowania programu do radia, wykorzystując jako pilot odcinek „Breaking the Lease” (w którym Ricardos i Mertzes się kłócą, a Ricardos grożą przeprowadzką, ale utknęli w mocnym dzierżawie). Powstała w ten sposób płyta z audycji radiowej przetrwała, ale nigdy nie została wyemitowana.

Scena, w której Lucy i Ricky ćwiczą tango, w odcinku „Lucy Does The Tango”, wywołała śmiech najdłużej zarejestrowanej publiczności studyjnej w historii. serialu - tak długo, że montażysta musiał przeciąć ten fragment ścieżki dźwiękowej o połowę. Podczas przerw w produkcji serialu Lucy i Desi wystąpili razem w dwóch filmach fabularnych: The Long, Long Trailer (1954) i Forever, Darling (1956). Po tym, jak I Love Lucy zakończyło swój występ w 1957 roku, główna obsada nadal pojawiała się w okazjonalnych godzinnych programach specjalnych pod tytułem The Lucy – Desi Comedy Hour do 1960 roku.

Desilu wyprodukował kilka innych popularnych programów, takich jak The Untouchables , Star Trek i Mission: Impossible . Studio zostało ostatecznie sprzedane w 1967 roku za 17 milionów dolarów (130 milionów dolarów w dzisiejszych warunkach) i połączone z Paramount Pictures.

Działania 1960–1979

Broadwayowy musical z 1960 roku Wildcat The Ed Sullivan Show . Ball był gospodarzem talk show CBS Radio zatytułowanego Let's Talk to Lucy w latach 1964–65. Nakręciła także kilka innych filmów, w tym Yours, Mine, and Ours (1968), musical Mame (1974) i dwa kolejne, odnoszące sukcesy, seriale telewizyjne dla CBS. : The Lucy Show (1962–68), w którym wystąpiły Vivian Vance i Gale Gordon, oraz Here's Lucy (1968–74), w którym także wystąpił Gordon, a także Lucy's dzieci z prawdziwego życia, Lucie Arnaz i Desi Arnaz, Jr. Wystąpiła w programie Dicka Cavetta w 1974 roku i opowiedziała o swojej historii i życiu z Arnazem.

Do bliskich przyjaciół Ball z tej branży należeli wieloletnia współpracowniczka Vivian Vance i gwiazdy filmowe Judy Garland, Ann Sothern i Ginger Rogers, a także komediowi Jack Benny, Barbara Pepper, Mary Wickes i Mary Jane Croft; wszystkie oprócz Garland pojawiły się przynajmniej raz w jej różnych serialach. Byli współpracownicy Broadwayu, Keith Andes i Paula Stewart, również pojawili się przynajmniej raz w jej późniejszych serialach komediowych, podobnie jak Joan Blondell, Rich Little i Ann-Margret. Ball był mentorem aktorki i piosenkarki Carole Cook i zaprzyjaźniła się z Barbarą Eden, kiedy Eden pojawiła się w odcinku I Love Lucy .

W 1959 roku Ball został przyjacielem i mentorem Carol Burnett . Wystąpiła gościnnie w bardzo udanym programie telewizyjnym CBS-TV Carol + 2 Burnetta, a młodszy wykonawca odwzajemnił się występem w The Lucy Show . Krążyły plotki, że Ball zaoferował Burnettowi szansę zagrania w jej własnym serialu, ale tak naprawdę Burnett otrzymał (i odmówił) „Here's Agnes” od dyrektorów CBS. Zamiast tego zdecydowała się stworzyć swój własny program odmian ze względu na zastrzeżenie zawarte w istniejącej umowie z CBS. Obie kobiety pozostawały bliskimi przyjaciółkami aż do śmierci Ball w 1989 roku. Ball co roku wysyłał kwiaty w urodziny Burnetta.

Początkowo Frank Sinatra uważał go za rolę pani Iselin w thrillerze o zimnej wojnie Kandydat mandżurski . Reżyser / producent John Frankenheimer pracował jednak z Angelą Lansbury w roli matki w filmie All Fall Down i nalegał, by zagrać ją w tej roli.

Ball była główną aktorką w wiele programów telewizyjnych komediowych do około 1980 roku, w tym Lucy Calls the President z Vivian Vance, Gale Gordon i Mary Jane Croft oraz Lucy Moves to NBC , specjalny obraz fabularyzacja jej przeniesienia się do sieci telewizyjnej NBC.

Oprócz kariery aktorskiej została adiunktem na California State University w Northridge w 1979 roku.

Lata 80-te

W połowie lat 80. Ball usiłowała wskrzesić swoją telewizyjną karierę. W 1982 roku poprowadziła dwuczęściową retrospektywę Three's Company , w której pokazano klipy z pierwszych pięciu sezonów serialu, podsumowując pamiętne wątki i komentując jej miłość do serialu.

A Dramatyczny film telewizyjny z 1985 roku o starszej bezdomnej, Stone Pillow , otrzymał mieszane recenzje. Jej powrót do sitcomu z 1986 roku, Życie z Lucy , z udziałem jej długoletniego filmu Gale Gordon, którego współproducentami są Ball, Gary Morton i płodny producent Aaron Spelling, został odwołany niecałe dwa miesiące po rozpoczęciu przez ABC. W lutym 1988 firma Ball została uznana za kobietę roku w Hasty Pudding.

W maju 1988 Ball trafił do szpitala po łagodnym zawale serca. Jej ostatni publiczny występ, zaledwie miesiąc przed śmiercią, miał miejsce podczas transmisji telewizyjnej z okazji rozdania Oscarów w 1989 r., Podczas której ona i inny prezenter Bob Hope otrzymali owację na stojąco.

Zeznanie przed komisją Izby ds. Działań antyamerykańskich

Kiedy Ball zarejestrowała się do głosowania w 1936 roku, wymieniła swoją przynależność partyjną jako komunistyczną, wraz z bratem i matką.

Aby sponsorować kandydata Partii Komunistycznej z 1936 roku na 57. Zgromadzenie Stanowe Kalifornii. Dystrykt Ball podpisał zaświadczenie stwierdzające: „Jestem zarejestrowany jako członek partii komunistycznej”. W tym samym roku Komunistyczna Partia Kalifornii powołała ją do Komitetu Centralnego Stanu, zgodnie z zapisami sekretarza stanu Kalifornii. W 1937 roku hollywoodzka pisarka Rena Vale, samozwańcza komunistka, uczestniczyła w zajęciach pod adresem wskazanym przez nią jako dom Ball, zgodnie z jej zeznaniami złożonymi przed Komitetem ds. Działalności Antyamerykańskiej Izby Reprezentantów USA (HUAC) na 22 lipca 1940. Dwa lata później Vale potwierdził to zeznanie w złożonym pod przysięgą zeznaniu: .mw-parser-output .templatequote {overflow: hidden; margin: 1em 0; padding: 0 40px} .mw-parser-output .templatequote. templatequotecite {line-height: 1.5em; text-align: left; padding-left: 1.6em; margin-top: 0}

"w ciągu kilku dni po tym, jak mój trzeci wniosek o wstąpienie do partii komunistycznej został otrzymałem zawiadomienie o wzięciu udziału w spotkaniu na North Ogden Drive w Hollywood; chociaż była to wpisana na maszynie, niepodpisana notatka, prosząca jedynie o moją obecność pod adresem o godzinie 8 wieczorem danego dnia, wiedziałem, że tak długo oczekiwane zawiadomienie o uczęszczaniu na zajęcia dla nowych członków partii komunistycznej ... po przybyciu pod ten adres znalazłem kilku innych obecnych; starszy mężczyzna info oświadczyła nam, że jesteśmy gośćmi aktorki filmowej Lucille Ball i pokazała nam różne zdjęcia, książki i inne przedmioty, aby to potwierdzić, i stwierdziła, że ​​jest zadowolona z pożyczenia swojego domu na zajęcia dla nowych członków partii komunistycznej ”;

W brytyjskiej kronice Pathé z 1944 r., zatytułowanej Zbieranie funduszy dla Roosevelta , Ball znalazł się na poczesnym miejscu wśród kilku gwiazd estrady i filmu na wydarzeniach wspierających kampanię zbierania funduszy prezydenta Franklina D. Roosevelta dla March of Dimes. Oświadczyła, że ​​w wyborach prezydenckich w USA w 1952 r. Głosowała na republikanina Dwighta Eisenhowera.

4 września 1953 roku Ball spotkała się dobrowolnie ze śledczym HUAC Williamem A. Wheelerem w Hollywood i złożyła mu zapieczętowane zeznania. Oświadczyła, że ​​zarejestrowała się jako komunistka „lub zamierzała głosować na bilet Partii Komunistycznej” w 1936 r. Na skutek nalegań swojego socjalistycznego dziadka. Oświadczyła, że ​​„nigdy nie zamierzała głosować jako komunistka”. Jej zeznania zostały przekazane J. Edgarowi Hooverowi w memorandum FBI:

Ball oświadczyła, że ​​nigdy nie była członkiem partii komunistycznej „zgodnie z jej wiedzą” ... nie wiedziała, czy jakiekolwiek spotkania były kiedykolwiek przetrzymywana w jej domu przy 1344 North Ogden Drive; oświadczyła ... jako delegat do Państwowego Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Kalifornii w 1936 r. dokonano tego bez jej wiedzy i zgody; nie przypominał sobie podpisania dokumentu sponsorującego EMIL FREED w sprawie nominacji Partii Komunistycznej na stanowisko członka zgromadzenia w 57 Okręgu ... Przegląd akt podmiotu nie wskazuje na żadną działalność, która gwarantowałaby umieszczenie jej w Indeksie Bezpieczeństwa.

Tuż przed kręceniem odcinka 68 („Dziewczyny robią interesy”) filmu I Love Lucy , Desi Arnaz zamiast zwykłej rozgrzewki publiczności, powiedział publiczności o Lucy i jej dziadka. Ponownie wykorzystując kwestię, którą jako pierwszy udzielił Heddzie Hopper w wywiadzie, zażartował:

„Jedyną czerwoną rzeczą w Lucy są jej włosy, a nawet to nie jest uzasadnione”.

Życie osobiste

Małżeństwo, dzieci i rozwód

W 1940 roku Ball spotkał pochodzącego z Kuby lidera zespołu Desiego Arnaza podczas kręcenia hitu scenicznego Rodgers and Hart Too Many Girls . Kiedy spotkali się ponownie drugiego dnia, natychmiast połączyli się i uciekli w tym samym roku. Chociaż Arnaz został powołany do wojska w 1942 roku, został sklasyfikowany do ograniczonej służby z powodu kontuzji kolana. W rezultacie Arnaz pozostał w Los Angeles, organizując i wystawiając pokazy w ramach obowiązku świadczenia usługi powszechnej dla rannych żołnierzy sprowadzonych z Pacyfiku.

Ball złożył pozew o rozwód w 1944 r., Uzyskując orzeczenie tymczasowe; jednak ona i Arnaz pogodzili się, co uniemożliwiło wejście ostatecznego dekretu.

17 lipca 1951 roku, na miesiąc przed swoimi 40. urodzinami, Ball urodziła córkę Lucie Désirée Arnaz. Półtora roku później Ball urodziła swoje drugie dziecko, Desiderio Alberto Arnaz IV, znanego jako Desi Arnaz Jr. Zanim się urodził, I Love Lucy był wielkim hitem, a Ball a Arnaz zapisał ciążę w serialu. (Konieczne i planowane cięcie cesarskie Ball w prawdziwym życiu zaplanowano na ten sam dzień, w którym urodziła jej telewizyjna bohaterka.)

CBS wysunęło kilka żądań, twierdząc, że ciężarnej kobiety nie można pokazywać w telewizji ani słowa „ciężarna” nie mogło być wypowiedziane na antenie. Po zatwierdzeniu przez kilka postaci religijnych sieć zezwoliła na historię ciąży, ale nalegała, aby zamiast słowa „w ciąży” użyć słowa „spodziewa się”. (Arnaz roześmiał się, gdy celowo źle wymówił to jako „widmo”). Oficjalny tytuł odcinka brzmiał „Lucy Is Enceinte”, zapożyczając francuskie słowo oznaczające ciążę; Jednak tytuły odcinków nigdy nie pojawiły się w programie.

Odcinek wyemitowany wieczorem 19 stycznia 1953 r., kiedy 44 miliony widzów oglądało Lucy Ricardo witającą małego Ricky'ego, podczas gdy w rzeczywistości Ball urodziła drugie dziecko, Desi Jr., tego samego dnia w Los Angeles. Narodziny znalazły się na okładce pierwszego numeru TV Guide z tygodnia 3–9 kwietnia 1953 r.

W październiku 1956 roku Ball, Arnaz, Vance i William Frawley wszystkie pojawiły się w programie specjalnym Boba Hope'a w NBC, w tym parodia I Love Lucy , jedyny raz, kiedy wszystkie cztery gwiazdy były razem w kolorowym programie telewizyjnym. Pod koniec lat pięćdziesiątych Desilu stała się dużą firmą, powodując duży stres zarówno dla Ball'a, jak i Arnaza.

3 marca 1960 roku, dzień po 43. urodzinach Desiego (i dzień po kręcenie ostatniego odcinka Godzina komedii Lucy-Desi ), Ball złożył papiery w Sądzie Najwyższym Santa Monica, twierdząc, że życie małżeńskie z Desi było „koszmarem” i niczym się nie ukazało na Kocham Lucy . W dniu 4 maja 1960 roku para rozwiodła się; Jednak aż do śmierci w 1986 roku Arnaz i Ball pozostawali przyjaciółmi i często rozmawiali o sobie bardzo serdecznie. Jej prawdziwy rozwód pośrednio znalazł się w jej późniejszym serialu telewizyjnym, ponieważ zawsze była obsadzona jako niezamężna kobieta.

W następnym roku Ball zagrała w musicalu Wildcat na Broadwayu. , w którym zagrali Keith Andes i Paula Stewart. To zapoczątkowało 30-letnią przyjaźń między nią a Stewartem, który przedstawił Ballowi drugiego męża Gary'ego Mortona, komika Borscht Belt, który był od niej o 13 lat młodszy. Według Ball, Morton twierdził, że nigdy nie widział odcinka I Love Lucy z powodu jego napiętego harmonogramu pracy. Natychmiast zainstalowała Mortona w swojej firmie produkcyjnej, ucząc go biznesu telewizyjnego i ostatecznie promując go na producenta; od czasu do czasu grał też role w jej różnych serialach.

Ball otwarcie sprzeciwiał się związkowi jej syna z aktorką Patty Duke. Później, komentując, kiedy jej syn umawiał się z Lizą Minnelli, zacytowano ją jako mówiącą: „Tęsknię za Lizą, ale nie możesz jej oswoić”.

Choroba i śmierć

18 kwietnia W 1989 roku Ball skarżyła się na ból w klatce piersiowej w swoim domu w Beverly Hills i została przewieziona do Centrum Medycznego Cedars-Sinai, gdzie zdiagnozowano u niej tętniak aorty rozwarstwiającej i przeszła operację naprawy aorty i udaną siedmiogodzinną wymianę zastawki aortalnej.

Wkrótce po świcie 26 kwietnia Ball obudziła się z silnym bólem pleców, a następnie straciła przytomność; zmarła o 5:47 czasu PDT w wieku 77 lat. Lekarze stwierdzili, że Ball doznał pęknięcia tętniaka aorty brzusznej. bezpośrednio związane z jej operacją.

Zgodnie z życzeniem Ball jej ciało zostało poddane kremacji, a prochy zostały początkowo pochowane na cmentarzu Forest Lawn - Hollywood Hills w Los Angeles. W 2002 roku jej dzieci przeniosły jej zwłoki na rodzinną działkę Hunt na cmentarzu Lake View w Jamestown w stanie Nowy Jork, gdzie pochowani są jej rodzice i dziadkowie. W 2007 roku pochowano tam również szczątki jej brata.

Uznanie i dziedzictwo

Ball była odbiorcą hołdów, wyróżnień i wielu prestiżowych nagród w całej swojej karierze i pośmiertnie. 8 lutego 1960 roku otrzymała dwie gwiazdy na Hollywood Walk of Fame: jedną na 6436 Hollywood Boulevard za wkład w produkcję filmów i jedną na 6100 Hollywood Boulevard za jej wkład w sztukę i naukę telewizji.

W 1976 roku CBS złożyło hołd Ballowi, wydając dwugodzinne specjalne „CBS Salutes Lucy: The first 25 Years”.

7 grudnia 1986 roku firma Ball otrzymała wyróżnienie Kennedy Center Honors . Część wydarzenia Honors poświęcona Ballowi była szczególnie wzruszająca, ponieważ Desi Arnaz, który miał przedstawić Lucy na tym wydarzeniu, zmarł na raka zaledwie pięć dni wcześniej. Przyjaciel i były gwiazda Desilu, Robert Stack, wygłosił emocjonalne wprowadzenie w miejsce Arnaza.

Pośmiertnie, Ball otrzymał od prezydenta George'a HW Busha Prezydencki Medal Wolności 6 lipca 1989 r., A The Women's International Center's ” Living Legacy Award ”.

Muzeum Lucille Ball Desi Arnaz & amp; Center for Comedy znajduje się w Jamestown w Nowym Jorku, w rodzinnym mieście Ball. Na jej cześć Mały Teatr został przemianowany na Lucille Ball Little Theatre. Ulica, na której się urodziła, została przemianowana na „Lucy Street”. Ball znalazł się na liście „100 najważniejszych ludzi stulecia” magazynu Time .

W dniu 7 czerwca 1990 roku Universal Studios Florida otworzyło atrakcję poświęconą Ballowi. > Lucy - A Tribute , w którym znalazły się klipy z programów, a także różne ciekawostki na jej temat, a także przedmioty należące do Lucille lub z nią powiązane, a także interaktywny quiz dla gości. Atrakcja została zamknięta na stałe 17 sierpnia 2015 r.

6 sierpnia 2001 r. Poczta Stanów Zjednoczonych uhonorowała jej 90. urodziny pamiątkowym znaczkiem pocztowym w ramach serii Legends of Hollywood .

Ball pojawił się na 39 okładkach TV Guide , więcej niż jakakolwiek inna osoba, w tym na pierwszej okładce z 1953 roku z jej synkiem Desi Arnazem Jr. TV Guide ogłosił Lucille Ball „Największą gwiazdą telewizyjną wszechczasów”, a później upamiętnił 50. rocznicę powstania I Love Lucy z ośmioma kolekcjonerskimi okładkami upamiętniającymi pamiętne sceny z serialu. W 2008 r. Nazwała I Love Lucy drugim najlepszym programem telewizyjnym w historii Ameryki, po Seinfeld.

Za jej wkład w Ruch Kobiet, Ball został wprowadzony do National Women's Hall of Fame w 2001 roku.

Friars Club nazwał pokój w swoim nowojorskim klubie Lucille Ball (Lucille Ball Room). Pośmiertnie została uhonorowana nagrodą „Legacy of Laughter” podczas piątej corocznej nagrody TV Land Awards w 2007 r. W listopadzie 2007 r. Lucille Ball została wybrana na drugie miejsce na liście „50 największych ikon telewizyjnych”, jednak w publicznej ankiecie wybrał ją na numer jeden.

6 sierpnia 2011 r. na stronie głównej Google pojawił się interaktywny doodle sześciu klasycznych momentów z filmu I Love Lucy , aby upamiętnić setne urodziny Ball. Tego samego dnia w Jamestown zebrało się ogółem 915 podobnych do Ball'a, aby świętować urodziny i ustanowić nowy rekord świata na takim zgromadzeniu.

Od 2009 roku posąg Ball jest wystawiany w Celoron w stanie Nowy Jork, który mieszkańcy uznali za „przerażający” i niedokładny, nadając mu przydomek „Straszna Lucy”. 1 sierpnia 2016 r. Ogłoszono, że 6 sierpnia zastąpi go nowy posąg Ball. Jednak stary posąg stał się lokalną atrakcją turystyczną po wzbudzeniu zainteresowania mediów i został umieszczony 75 jardów (69 m) od oryginalna lokalizacja, aby odwiedzający mogli oglądać oba posągi.

W 2015 roku ogłoszono, że Ball zagra Cate Blanchett w filmie biograficznym bez tytułu, napisanym przez Aarona Sorkina.

Odcinek Will & amp; Grace oddała hołd Ball, odtwarzając scenę prysznica z 1963 roku z odcinka „Lucy i Viv biorą prysznic” z The Lucy Show . Trzy lata później poświęcono jej cały odcinek, odtwarzając cztery sceny z I Love Lucy .

Lucy Ricardo, postać Ball, została przedstawiona przez Gillian Anderson w odcinku American Gods „The Secret of Spoons” (2017).

Ball została przedstawiona przez Sarah Drew w sztuce I Love Lucy: A Funny Thappened on the Way to the sitcom , komedii o tym, jak Ball i jej mąż walczyli o zdobycie serial nadawany na antenie. Premiera odbyła się w Los Angeles 12 lipca 2018 r., w której wystąpili Oscar Nuñez jako Desi Arnaz i Seamus Dever jako scenarzysta I Love Lucy Jess Oppenheimer. Sztuka została napisana syn Oppenheimera, Gregg Oppenheimer.

Ball był znanym obrońcą praw gejów, stwierdzając w wywiadzie dla People z 1980 roku: „Ze mną wszystko w porządku. Niektóre z najbardziej utalentowanych osób, jakie kiedykolwiek spotkałem lub o których czytałem, są homoseksualistami. Jak możesz to znokautować? ”

Filmografia i praca telewizyjna

Występy radiowe

Nagrody i nominacje

Nagrody i nominacje balu referencje: