Lassie Lou Ahern

Lassie Lou Ahern (25 czerwca 1920 - 15 lutego 2018) była amerykańską aktorką. Pierwotnie odkryta przez Willa Rogersa, była najbardziej znana z roli małego Harry'ego w niemym filmie z 1927 roku Chata wujka Toma , a także z powtarzających się występów w filmach Nasz gang . Z wyjątkiem „Baby Peggy”, Ahern był ostatnim żyjącym wykonawcą, który zrobił znaczącą karierę w niemej erze Hollywood.

Spis treści

• 1 Wczesne życie
• 2 Kariera
• 3 Późniejsze życie i śmierć
• 4 Filmografia
• 5 Referencje
• 6 Linki zewnętrzne

Wczesne życie

Ahern urodziła się 25 czerwca 1920 r. w Los Angeles w Kalifornii jako córka Freda i Elizabeth Ahern. Była trzecią w rodzinie składającej się z czworga dzieci; jednym z jej rodzeństwa była Peggy Ahern.

Kariera

Ahern rozpoczęła karierę aktorską w 1923 roku w niemym filmie The Call of the Wild , wyprodukowanym przez Hala Roacha i był to pierwszy pełnometrażowy film, który powstał w jego studio. Po raz pierwszy na ekranie pojawiła się także jej starsza siostra Peggy Ahern. To aktor Will Rogers zalecił ojcu Aherna umieszczenie Aherna i jej siostry w showbiznesie. Wystąpiła w wielu filmach Nasz gang z Hal Roach Studios, w tym w Cradle Robbers , i była jednym z ostatnich ocalałych członków Our Gang .

Przed podpisaniem kontraktu w Universal, Ahern był wolnym strzelcem i występował w wielu różnorodnych produkcjach. Wystąpiła w pięciu komediach Willa Rogersa, w tym Jubilo, Jr. (1923) i Going to Congress (1924), a także w krótkich filmach Charleya Chase'a, takich jak Sweet Daddy (1924), The Family Entrance (1925) i His Wooden Wedding (1925). Jak większość dziecięcych aktorów miała talent nie tylko do komedii, ale także do melodramatu i aktorów akcji. W swojej pracy z kobietą Helen Holmes, Ahern, podobnie jak Holmes, wykonywała własne niebezpieczne akrobacje, szczególnie w Webs of Steel (1925), ale także w The Lost Express (1925). Oprócz seriali i komedii na jednym krążku, jej twórczość obejmowała zarówno filmy niezależne, jak i filmy z listy A dla głównych studiów. Jej wszechstronność pozwoliła jej współpracować z niektórymi z czołowych artystów filmowych dekady: Ronaldem Colmanem i Vilmą Banky w The Dark Angel (1925), Johnem Fordem w Thank You ( 1925), Norma Shearer i Renée Adorée w Excuse Me (1925), Leatrice Joy w Hell's Highroad (1925), Ivan Mozzhukhin (znany jako jedyny występ w amerykańskim film) i Mary Philbin w Surrender (1927), Jetta Goudal w The Forbidden Woman (1927) i Jobyna Ralston w Little Mickey Grogan ( 1927).

W 1927 roku Universal Studios było w trakcie tworzenia Chaty Wuja Toma . Niezadowolona z chłopców, którzy przesłuchiwali rolę małego Harry'ego, jej agent zasugerował, aby spróbowała tej roli. Jej gra w filmie, który obejmował 18-miesięczne zaangażowanie w zdjęcia na rzece Missisipi, a także w studiach Universal, okazała się sukcesem i zdobyła najlepsze recenzje w swojej karierze. Mimo to jej kariera aktorki dziecięcej zakończyła się w tym samym roku, a jej ostatnim niemym filmem był Little Mickey Grogan i jedyny, w którym zagrała główną rolę (u boku Frankiego Darro). W 2016 r. Rozpoczęto kampanię finansowania społecznościowego, aby sfinansować projekt renowacji filmu, po podobnej kampanii w 2015 r. Mającej na celu pozyskanie cyfrowej kopii filmu Little Mickey Grogan w Paryżu. Na prośbę Cecila B. DeMille, Ahern została poproszona o przetestowanie roli ślepej dziewczyny w jego biblijnym eposie z 1927 roku, King of Kings , ale odrzuciła tę rolę, gdy ojciec Aherna pociągnął swoje córki z aktorstwa Hollywood, ponieważ wierzył, że obrazy stały się zbyt gwałtowne.

U jej wzrostu, jak zauważa historyk filmu Jeffrey Crouse: „Dostała własną garderobę i gwiazdę na drzwiach. Cała linia ubrań została nazwana jej imieniem („ Lassie Lou Classics ”), a jej nazwa i wizerunek były wykorzystywane do promowania takich znanych marek jak buty Buster Brown, sukienki Jean Carol i pomarańcze Sunkist ”.

W 1932 roku nawiązała współpracę ze swoją siostrą Peggy i zaczęła występować z tańcami, śpiewem, akrobacjami i grą na instrumentach. Duet, nazywany „The Ahern Sisters”, pojawiał się głównie w nocnych klubach i hotelach na całym świecie. „Podczas gdy Peggy na stałe odeszła na emeryturę, Lassie wróciła do Hollywood w 1941 roku ze swoim mężem Johnnym Brentem, byłym perkusistą Dixieland, którego poślubiła w 1938 roku i który był zatrudniony jako muzyk w orkiestrach studyjnych. Tańczyła w City of Missing Girls (1941) oraz we wczesnych musicalach Donald O'Connor nakręconych w Universal ( Top Man i Mister Big w 1943 roku oraz Patrick the Great w 1945) i miał niewielki udział w Gaslight (1944) George'a Cukora. Jej przyrodni brat Fred również pracował w przemyśle filmowym, w szczególności jako scenograf dla Alfreda Hitchcocka ”. Później Lassie pracowała jako nauczycielka tańca w Ashram Health Spa niedaleko San Diego, gdzie wielu znanych gwiazd było studentami, w tym Rene Zellweger. W latach 70. wystąpiła gościnnie w programach telewizyjnych, takich jak The Odd Couple .

Późniejsze życie i śmierć

Ahern zmarł w Prescott w Arizonie, 15 lutego 2018 r., powikłań związanych z grypą w wieku 97 lat. W chwili jej śmierci była jednym z trzech pozostałych przy życiu członków Naszego gangu z ery cichej. Diana Serra Cary, ostatnia milcząca gwiazda filmowa, zmarła dwa lata później, 24 lutego 2020 roku.

Filmografia