Jean Arthur

Jean Arthur

Jean Arthur (urodzona jako Gladys Georgianna Greene; 17 października 1900 - 19 czerwca 1991) była amerykańską aktorką na Broadwayu i filmową, której kariera rozpoczęła się w niemych filmach w latach dwudziestych i trwała do wczesne lata pięćdziesiąte.

Arthur miał role w trzech filmach Franka Capry: Mr. Deeds Goes to Town (1936), You Can't Take It With You (1938) i Mr. Smith jedzie do Waszyngtonu (1939), filmy opowiadające o „bohaterce codzienności”. Arthur był nominowany do Oscara dla najlepszej aktorki w 1944 roku za rolę w filmie The More the Merrier (1943).

James Harvey napisał w swojej historii komedii romantycznej: „ Nikt nie był bliżej utożsamiany z tą komedią o szaleństwach niż Jean Arthur. Do tego stopnia była jej częścią, tak bardzo definiowała jej gwiazdorską osobowość, że sam styl bez niej wydaje się prawie niewyobrażalny. " Nazywano ją „kwintesencją bohaterki komedii”. Jej ostatni występ w filmie nie był komediowy, grała żonę gospodarza w Shane George'a Stevensa w 1953 roku.

Arthur był znany jako samotna kobieta. Magazyn informacyjny Life zauważył w artykule z 1940 roku: „Obok Garbo, Jean Arthur jest panującą tajemniczą kobietą Hollywood”. Oprócz odrzucania wywiadów unikała fotografów i nie chciała brać udziału w jakiejkolwiek reklamie.

Spis treści

1 Wczesne życie
2 Kariera
- 2.1 Kino nieme
- 2.2 Przejście do filmu dźwiękowego
- 2.3 Broadway and Columbia Pictures
- 2.4 Późniejsza kariera
3 emerytura
4 małżeństwa
5 śmierć
6 dziedzictwo
7 filmografia
8 Występy radiowe
9 Zobacz także
10 Bibliografia
- 10.1 Notatki
- 10.2 Bibliografia
11 Linki zewnętrzne

2.1 Film niemy
2.2 Przejście do filmu dźwiękowego
2.3 Broadway i Columbia Pictures
2.4 Późniejsza kariera

10.1 Notatki
10.2 Bibliografia

Wczesne życie

Arthur urodził się jako Gladys Georgianna Greene w Plattsburgh w stanie Nowy Jork, w rodzinie protestanckich rodziców, Johanny Augusty Nelson (1871–1959) i Huberta Sidneya Greene (1863–1944). Luterańscy dziadkowie Gladys ze strony matki wyemigrowali po wojnie secesyjnej z Norwegii na amerykański Zachód. Jej ojcowscy przodkowie kongregacjonalistyczni wyemigrowali z Anglii do Rhode Island w drugiej połowie XVII wieku. W latach dziewięćdziesiątych XVIII wieku Nathaniel Greene pomógł założyć miasto St. Albans w stanie Vermont, gdzie 1 września 1863 roku urodził się jego prawnuk Hubert Greene.

Johanna i Hubert pobrali się w Billings w stanie Montana , 7 lipca 1890 r. Trzej starsi bracia Gladys - Donald Hubert Greene (1890–1967), Robert Brazier Greene (1892–1955) i Albert Sidney Greene (1894–1926) - urodzili się na Zachodzie. Około 1897 roku Hubert przeniósł swoją żonę i trzech synów z Billings do Plattsburgh, aby móc pracować jako fotograf w Woodward Studios przy Clinton Street. Johanna urodziła martwe bliźnięta 1 kwietnia 1898 roku.

Dwa i pół roku później Johanna urodziła Gladys Georgianna. Będąc owocem wędrownego dzieciństwa, przyszły Jean Arthur mieszkał czasami w Saranac Lake w Nowym Jorku; Jacksonville na Florydzie, gdzie George Woodward, pracodawca Huberta z Plattsburgh, otworzył drugie studio; i Schenectady w stanie Nowy Jork, gdzie Hubert dorastał i gdzie nadal mieszkało kilku członków jego rodziny. The Greenes mieszkali z przerwami w Westbrook w stanie Maine od 1908 do 1915 roku, podczas gdy ojciec Gladys pracował w Lamson Studios w Portland w stanie Maine. Po przeprowadzce w 1915 roku do Nowego Jorku rodzina osiedliła się w dzielnicy Washington Heights - przy 573 West 159th Street - na górnym Manhattanie, a Hubert pracował w studiu fotograficznym Iry L. Hill przy Piątej Alei.

Gladys odeszła opuściła szkołę średnią w ostatniej klasie z powodu „zmiany sytuacji rodzinnej”. Wcielając się w wiele swoich późniejszych ról filmowych, pracowała jako stenograf na Bond Street na Dolnym Manhattanie podczas I wojny światowej i po jej zakończeniu. Zarówno jej ojciec (w wieku 55 lat, twierdzi, że ma 45 lat), jak i rodzeństwo zgłosili się do poboru. Jej brat Albert zmarł w 1926 roku w wyniku urazów dróg oddechowych doznanych podczas ataku gazu musztardowego podczas I wojny światowej.

Kariera

Film nieme

- komentuje Arthur o jej nieudanej karierze filmowej w 1928 roku.

Nowo nazwana Jean Arthur, odkryta przez Fox Film Studios, gdy wykonywała modelowanie komercyjne w Nowym Jorku na początku lat 20., podpisała roczny kontrakt i zadebiutowała w niemym filmie Cameo Kirby ( 1923) w reżyserii Johna Forda. Pseudonim artystyczny wzięła podobno od dwóch swoich największych bohaterów, Joanny d'Arc (Jeanne d'Arc) i króla Artura. Studio szukało wówczas nowych amerykańskich ukochanych z wystarczającym seksapilem, by zainteresować publiczność z epoki jazzu. Artur został przemodelowany jako taka osobowość, flapper. Po niewielkiej roli w Cameo Kirby , otrzymała swoją pierwszą główną rolę kobiecą w Świątyni Wenus (1923), pozbawionej fabuły opowieści o grupie tańczących nimf. Niezadowolony z braku talentu aktorskiego reżyser filmu, Henry Otto, podczas trzeciego dnia zdjęć zastąpił Arthura aktorką Mary Philbin. Arthur zgodził się z reżyserem: „Nie było iskry od wewnątrz. Zachowywałem się jak osobowość mechanicznej lalki. Myślałem, że jestem zhańbiony na całe życie”. Planowała na dobre odejść z kalifornijskiego przemysłu filmowego, ale niechętnie została z powodu kontraktu i zamiast tego pojawiła się w krótkich filmach komediowych. Mimo braku wymaganego talentu Arthur lubił aktorstwo, które postrzegała jako „ujście”. Aby zdobyć trochę sławy, zarejestrowała się w katalogu miast Los Angeles jako operator odtwarzacza zdjęć, a także wystąpiła w filmie promocyjnym dla nowego klubu nocnego Encino, ale bezskutecznie.

dnia pojawiła się na imprezie Action Pictures, która produkowała westerny klasy B, i zaimponowała jej właścicielowi Lesterowi F. Scottowi Jr. swoją obecnością. Postanowił zaryzykować zupełnie nieznaną, a ona została obsadzona w ponad dwudziestu westernach w ciągu dwóch lat. Otrzymawszy tylko 25 dolarów za zdjęcie, Arthur cierpiał z powodu trudnych warunków pracy: „Filmy kręcono na ogół w plenerze, często na pustyni w pobliżu Los Angeles, w palącym słońcu, które wysuszało gardła, a makijaż biegał. Nigdzie nie było bieżącej wody. można było znaleźć, a nawet wychodki były luksusem, który nie zawsze był obecny. Statyści w tych filmach byli często prawdziwymi kowbojami, twardzielami, którzy byli przyzwyczajeni do szorstkości i którzy nie mieli pożytku z tych, którzy nie byli. " Filmy odniosły umiarkowany sukces w podrzędnych teatrach na Środkowym Zachodzie, chociaż Arthur nie otrzymał oficjalnej uwagi. Oprócz pojawiania się w filmach dla Action Pictures między 1924 a 1926 rokiem, pracowała w kilku niezależnych westernach, w tym The Drug Store Cowboy (1925) i westernach dla Poverty Row, a także występowała w niewymienionej części w Seven Chances (1925) Bustera Keatona.

W 1927 roku Arthur zwrócił na siebie większą uwagę, gdy wystąpiła u boku Mae Busch i Charlesa Delaneya jako chórzysta, która zdobyła złoto w filmie Mąż Łowcy . Następnie romansowała z aktorem Monty Banksem w filmie Horse Shoes (1927), który był sukcesem komercyjnym i krytycznym. Została obsadzona naleganiami Banksa i otrzymała pensję w wysokości 700 dolarów. Następnie reżyser Richard Wallace zignorował życzenie Foxa, by obsadzić bardziej doświadczoną aktorkę, wyznaczając Arthura na główną rolę kobiecą w The Poor Nut (1927), komedii studenckiej, która zapewniła jej szerokie zainteresowanie publiczności. Recenzent magazynu Variety nie oszczędził aktorki w swojej recenzji: „Kiedy wszyscy w Hollywood przechwalają się ogromnym zalewem uroczych młodych kobiet, które walą w drzwi reżyserskie, co prowadzi do pojawienia się na zdjęciach, wydaje się to dziwne że z tych wszystkich należało wybrać dwa płaskie okazy, takie jak Jean Arthur i Jane Winton. Żadna z dziewcząt nie jest obecna na ekranie. Nawet przy najmilszym potraktowaniu z kamery są dalekie od atrakcyjności, aw jednym lub dwóch ujęciach z boku prawie niemożliwe. " Znudzony kierunkiem, w jakim rozwijała się jej kariera, Arthur wyraził chęć dużej przerwy w wywiadzie. Była sceptyczna, gdy podpisała kontrakt z małą rolą w Warming Up (1928), filmie wyprodukowanym dla dużego studia Famous Players-Lasky, w którym wystąpił Richard Dix. Promowany jako pierwszy film dźwiękowy studia, zyskał szerokie zainteresowanie mediów, a Arthur zyskał uznanie za rolę córki właściciela klubu. Różnorodność wyraził opinię, że „Dix i Arthur są wspaniali pomimo nieszczęsnego materiału”, a Screenland napisał, że Arthur „jest jednym z najbardziej czarujących młodych kisseów, którzy kiedykolwiek pełnili rolę Dix film. Jean jest czarująca; nie wygląda ani nie zachowuje się jak zwykła bohaterka filmowa. Jest miłą dziewczyną - ale ma swoje chwile ”. Sukces Warming Up zaowocował podpisaniem przez Arthura trzyletniego kontraktu ze studiem, które wkrótce będzie znane jako Paramount Pictures, po 150 $ tygodniowo.

Przejście na dźwięk film

Wraz z pojawieniem się talkie w późnych latach dwudziestych Arthur był jednym z wielu niemych aktorów filmowych Paramount Pictures, które początkowo nie chciało przystosować się do filmów dźwiękowych. Uświadomiwszy sobie, że szał na filmy dźwiękowe nie jest fazą, spotkała się z trenerem dźwięku Royem Pomeroyem. To jej charakterystyczny, gardłowy głos - oprócz pewnych treningów scenicznych na Broadwayu we wczesnych latach trzydziestych - pomógł jej w końcu uczynić ją gwiazdą w telewizji. Jednak początkowo uniemożliwiło to reżyserom obsadzenie jej w filmach. W jej wczesnych audycjach wciąż brakuje tego „gardłowego” głosu i pozostaje niejasne, czy jeszcze się nie pojawił, czy też go ukryła. Jej debiutem filmowym był film The Canary Murder Case (1929), w którym zagrała u boku Williama Powella i Louise Brooks. Arthur zaimponował filmem tylko nielicznym, a później stwierdził, że była wówczas „bardzo biedną aktorką… strasznie pragnącą poprawy, ale… niedoświadczoną, jeśli chodzi o prawdziwy trening”.

We wczesnych latach „gadających obrazów” Paramount był znany z kontraktowania aktorów z Broadwayu z doświadczonymi wokalistami i imponującymi referencjami. Artura nie było wśród tych aktorów i walczyła o uznanie w branży filmowej. Jej osobiste zaangażowanie ze wschodzącym dyrektorem Paramount Davidem O. Selznickiem - pomimo jego związku z Irene Mayer Selznick - okazało się znaczące; została umieszczona na mapie i została wybrana jako jedna z Baby Stars WAMPAS w 1929 roku. Po cichym westernie B zatytułowanym Schody z piasku (1929), otrzymała kilka pozytywnych opinii, gdy grała kobietę kierował wystawną produkcją The Mysterious Dr. Fu Manchu (1929). Arthur otrzymywał więcej zadań reklamowych, które wykonywała, mimo że ogromnie nie lubiła pozować dla fotografów i udzielać wywiadów.

Dzięki Selznick Arthur otrzymał swoją „najlepszą dotychczasową rolę” u boku słynnego symbolu seksu Clary Bow w wczesny film dźwiękowy The Saturday Night Kid (1929). Spośród dwóch głównych bohaterów, Arthur miał „lepszą rolę”, a reżyser Edward Sutherland stwierdził, że „Artur był tak dobry, że musieliśmy ciąć i ciąć, aby powstrzymać ją przed kradzieżą zdjęcia” Bow. Podczas gdy niektórzy twierdzili, że Bow czuje się urażony Arthurem za to, że ma „lepszą rolę”, Bow zachęcał go do maksymalnego wykorzystania produkcji. Arthur pochwalił później jej doświadczenie w pracy z Bow: „była taka wielkoduszna, bez nadęcia ani nic. Była dla mnie cudowna”. Film okazał się umiarkowanym sukcesem, a The New York Times napisał, że byłby „po prostu pospolity, gdyby nie Jean Arthur, który gra kocią siostrę z dużą wprawą”.

Po roli w Halfway to Heaven (1929) u boku popularnego aktora Charlesa "Buddy" Rogersa (o którym Variety wyraziło opinię, że jej kariera może zmierzać gdzieś, jeśli nabrałaby większego seksapilu), Selznick zlecił jej zagranie żony Williama Powella w Street of Chance (1930). Nie zrobiła wrażenia reżyserowi filmu Johnowi Cromwellowi, który poradził aktorce, aby wróciła do Nowego Jorku, ponieważ nie zrobi tego w Hollywood. W 1930 roku jej związek z Selznickiem dobiegł końca, co spowodowało załamanie jej kariery w Paramount. Po serii „pozbawionych życia, oryginalnych ról” w przeciętnych filmach, zadebiutowała na scenie w grudniu 1930 roku drugoplanową rolą w dziesięciodniowej produkcji Spring Song w Pasadena Playhouse. Po powrocie do Hollywood Arthur zauważył, że jej kariera się pogarsza i ufarbowała włosy na blond, próbując poprawić swój wizerunek i uniknąć porównania z odnoszącą sukcesy aktorką Mary Brian. Jej wysiłek się nie opłacił: kiedy jej trzyletni kontrakt w Paramount wygasł w połowie 1931 roku, zwolniono ją z oświadczeniem Paramount, że decyzja była spowodowana trudnościami finansowymi spowodowanymi przez Wielki Kryzys.

Broadway and Columbia Pictures

Pod koniec 1931 roku Arthur wrócił do Nowego Jorku, gdzie agent Broadwayu obsadził Arthura w adaptacji Lysistrata , którą otwarto w Riviera Theatre na 24 stycznia 1932. Kilka miesięcy później zadebiutowała na Broadwayu w filmie Sprawy zagraniczne u boku Dorothy Gish i Osgooda Perkinsa. Chociaż spektakl nie wypadł dobrze i został zamknięty po dwudziestu trzech przedstawieniach, krytycy byli pod wrażeniem jej pracy na scenie. Następnie zdobyła główną rolę kobiecą w filmie The Man Who Reclaimed His Head , który został otwarty 8 września 1932 roku w Broadhurst Theatre. być szybko zatrzymane. Arthur wrócił na wakacje do Kalifornii i pojawił się w filmie RKO The Past of Mary Holmes (1933), jej pierwszym filmie od dwóch lat.

Po powrocie na Broadway Arthur nadal pojawiał się w małych sztukach, którym poświęcano niewiele uwagi. Jednak krytycy nadal chwalili ją w swoich recenzjach. Argumentowano, że w tym okresie Arthur po raz pierwszy nabrał zaufania do swojego warsztatu aktorskiego. Na temat kontrastu między filmami w Hollywood a sztukami w Nowym Jorku Arthur skomentował:

Nie sądzę, by Hollywood było miejscem, w którym można być sobą. Jednostka powinna znaleźć się przed przyjazdem do Hollywood. Na scenie znalazłem się w innym świecie. Jednostka się liczyła. Reżyser zachęcał mnie i nauczyłem się być sobą ... Nauczyłem się stawiać czoła widzom i zapominać o nich. Widzieć światła i ich nie widzieć; aby ocenić reakcje setek ludzi, a mimo to rzucić się na taką rolę, że nie zdawałem sobie sprawy z ich reakcji.

Kurtyna podnosi się , która trwała od października do Grudzień 1933 był pierwszą sztuką na Broadwayu, w której Arthur był w centrum uwagi. Z poprawionym życiorysem wróciła do Hollywood pod koniec 1933 roku i odrzuciła kilka ofert kontraktu, dopóki nie została poproszona o spotkanie z dyrektorem Columbia Pictures. Arthur zgodził się zagrać w filmie Whirlpool (1934), a podczas produkcji zaproponowano jej długoterminowy kontrakt, który obiecał stabilność finansową zarówno jej, jak i jej rodzicom. Choć wahał się, czy zrezygnować ze swojej kariery scenicznej, Arthur podpisał pięcioletni kontrakt 14 lutego 1934 roku.

W 1935 roku, w wieku 34 lat, Arthur wystąpił u boku Edwarda G. Robinsona w gangsterskiej farsie The Whole Town's Talking , również wyreżyserowany przez Forda, i jej popularność zaczęła rosnąć. To był pierwszy raz, kiedy Arthur przedstawił twardą pracującą dziewczynę ze złotym sercem, z taką rolą, z którą będzie się kojarzyła przez resztę swojej kariery. Podobało jej się doświadczenie aktorskie i praca u boku Robinsona, który zauważył w swojej biografii, że „praca z Arturem i poznanie go to przyjemność”. Do czasu premiery filmu jej włosy, naturalnie brunetki przez całą niemą karierę, były rozjaśnione i takie pozostały. Była znana z manewrów, by fotografować i filmować prawie wyłącznie z lewej strony; Arthur czuł, że jej lewa strona jest jej najlepszą stroną i ciężko pracował, aby utrzymać ją na pierwszym planie. Reżyser Frank Capra przypomniał, jak producent Harry Cohn opisał niezrównoważony profil Jeana Arthura: „połowa to anioł, a druga połowa konia”. Jej kilka kolejnych filmów, Party Wire (1935), Public Hero No. 1 (1935) i If You Could Only Cook (1935), nie dorównuje sukcesowi The Whole Town's Talking , ale wszystkie przyniosły aktorce pozytywne recenzje. W swojej recenzji dla The New York Times krytyk Andre Sennwald pochwalił występ Arthura w Public Hero No. 1 , pisząc, że ona „jest tak samo odświeżającą zmianą w stosunku do rutyny, jak… dziewczyna jako Joseph Calleia jest na swoim wydziale ”. Inny krytyk napisał o jej występie w If You Could Only Cook , że „wybitny, ponieważ bez wysiłku przechodzi z uroczej komedii do pięknej romantyczki”. Dzięki jej widocznemu wzrostowi sławy Arthur był w stanie uzyskać kilka ustępstw kontraktowych od Harry'ego Cohna, takich jak zatwierdzenie scenariusza i reżysera oraz prawo do robienia filmów dla innych wytwórni.

Punkt zwrotny w karierze Arthura nadszedł kiedy została wybrana przez Franka Caprę do roli w Mr. Deeds Goes to Town . Capra dostrzegł ją w codziennym pośpiechu z filmu Whirlpool w 1934 roku i przekonał Cohna, by Columbia Studios podpisała z nią kontrakt na swój następny film jako twarda dziennikarka, która zakochuje się w wiejskim milionerze bezdomnych. Chociaż kilku kolegów wspominało później, że Arthurowi przeszkadzała ekstremalna trema podczas produkcji, Mr. Deeds zyskało uznanie krytyków i zapewniło jej międzynarodową sławę. Tylko w 1936 roku zarobiła 119 000 dolarów, więcej niż prezydent Stanów Zjednoczonych i baseballista Lou Gehrig. Wraz ze sławą zwróciła też uwagę mediów, czego Arturowi bardzo się nie podobało. Nie uczestniczyła w żadnych spotkaniach towarzyskich, takich jak formalne imprezy w Hollywood, i zachowywała się ciężko, gdy musiała pracować z ankieterą. Została nazwana Amerykanką Greta Garbo - która była również znana ze swojego samotnego życia - a magazyn Movie Classic napisał o niej w 1937 roku: „Kiedy Garbo rozmawia głośno w wywiadach, przyjmuje prasę, a nawet okazjonalna okazja, by wypowiedzieć się na publicznych drukach, palma nieuchwytności wśród gwiazd ekranu trafia teraz do Jeana Arthura. ”

Następnym filmem Arthura była Była pani. Bradford (1936), wypożyczony do RKO Pictures, w którym zagrała u boku Williama Powella za jego naleganiem i miała nadzieję później wziąć długie wakacje. Jednak Cohn rzucił ją na dwie kolejne produkcje, Adventure in Manhattan (1936) i More Than a Secretary (1936). Żaden film nie wzbudził większego zainteresowania. Następnie, ponownie bez przerwy, ponownie połączono ją z Cooperem, grając Calamity Jane w filmie Cecila B. DeMille'a The Plainsman (1936) na kolejnej wypożyczeniu, tym razem dla Paramount Pictures. Arthur, który był drugim wyborem De Mille po Mae West, opisał Calamity Jane jako jej ulubioną rolę. Później pojawiła się jako pracująca dziewczyna, jej typowa rola w szalonej komedii Mitchella Leisena, Easy Living (1937), z Rayem Millandem. Potem pojawiła się kolejna szalona komedia Capry You Can't Take It with You , w której wystąpiła razem z Jamesem Stewartem. Film zdobył Oscara w kategorii najlepszy film, a Arthur uzyskał najlepsze wynagrodzenie.

Jej apel kasowy był już tak silny, że była jedną z czterech finalistek do roli Scarlett O'Hara w Przeminęło z wiatrem (1939). Producent filmu, David O. Selznick, krótko romansował z Arthurem pod koniec lat dwudziestych, kiedy obaj pracowali dla Paramount Pictures. Arthur ponownie połączył siły z reżyserem Frankiem Caprą i Stewartem dla Mr. Smith jedzie do Waszyngtonu (1939), z Arthurem ponownie obsadzonym jako kobieta pracująca, tym razem ta, która uczy naiwnego pana Smitha dróg Waszyngtonu, DC

Arthur nadal występował w filmy takie jak Only Angels Have Wings Howarda Hawksa (także 1939) z miłością Cary Grant, The Talk of the Town (1942) w reżyserii George'a Stevensa (z Carym Grant i Ronald Colman, pracujący razem tylko raz, jako dwaj czołowi ludzie Arthura) i ponownie dla Stevensa jako urzędnik rządowy w The More the Merrier (1943), za który Arthur był nominowany do nagrody Oscara dla najlepszej aktorki (przegrana z Jennifer Jones za The Song of Bernadette ). W wyniku sporu z szefem studia, Harrym Cohnem, jej wynagrodzenie za The Talk of the Town (1942) wyniosło tylko 50 000 dolarów, podczas gdy jej współpracownicy, Grant i Colman, otrzymali ponad 100 000 dolarów każdy. Arthur pozostał główną gwiazdą Columbii do połowy lat czterdziestych, kiedy to opuściła studio, a jego największym nazwiskiem objęła Rita Hayworth. Stevens nazwał ją „jedną z największych komedii, jakie kiedykolwiek widział ekran”, a Capra określiła ją jako „moją ulubioną aktorkę”.

Późniejsza kariera

Arthur przeszedł na emeryturę, gdy podpisała kontrakt z Columbia Pictures straciła ważność w 1944 roku. Podobno biegała ulicami studia, krzycząc „Jestem wolna, jestem wolna!”. Przez kilka następnych lat odrzucała praktycznie wszystkie oferty filmowe, z dwoma wyjątkami to A Foreign Affair Billy'ego Wildera (1948), w którym grała kongresmenkę i rywalkę Marleny Dietrich, a jako gospodyni żona w klasycznym westernu Shane (1953), który okazał się największym przebojem kasowym w jej karierze. Ten ostatni był jej ostatnim filmem i jedynym kolorowym filmem, w którym się pojawiła.

Po przejściu na emeryturę Arthur pracował w teatrze z przerwami, nieco ograniczany przez jej niepokój i dyskomfort związany z pracą publiczną. Capra twierdziła, że zwymiotowała w swojej garderobie między scenami, ale za każdym razem wyłaniała się, by wykonać bezbłędne ujęcie. Według biografii Johna Ollera, Jean Arthur: The Actress Nobody Knew (1997), Arthur rozwinął rodzaj tremy przerywanej napadami chorób psychosomatycznych. Doskonałym przykładem był rok 1945, kiedy zagrała główną rolę w sztuce Garsona Kanina, Born Yesterday . Jej nerwy i niepewność pokonały ją i opuściła produkcję, zanim dotarła na Broadway, otwierając drzwi nieznanej wówczas Judy Holliday, aby zagrała rolę.

Odniosła wielki triumf na Broadwayu w 1950, występując w adaptacji Leonarda Bernsteina Piotruś Pan , wcielając się w tytułową bohaterkę, gdy miała prawie 50 lat. Zagrała rolę swojego eponimu, Joanny d'Arc, w inscenizacji teatralnej George'a Bernarda Shawa z 1954 roku. Saint Joan , ale opuściła spektakl po załamaniu nerwowym i walce z reżyserem Haroldem Clurmanem.

Emerytura

Po Shane i sztuce na Broadwayu Joanna d'Arc , Arthur przeszedł na emeryturę na 12 lat. W 1965 roku wróciła do show-biznesu w odcinku Gunsmoke . W 1966 roku Arthur wcielił się w rolę Patricii Marshall, prawniczki, w swoim własnym telewizyjnym serialu telewizyjnym The Jean Arthur Show , który został odwołany w połowie sezonu przez CBS po zaledwie 12 odcinkach. Ron Harper grał jej syna, adwokata Paula Marshalla.

W 1967 roku Arthur został nakłoniony do powrotu na Broadway, by zagrać jako panna ze środkowego zachodu, która gra z grupą hipisów w sztuce The Freaking Out of Stephanie Blake . W swojej książce The Season William Goldman zrekonstruował katastrofalną produkcję, która ostatecznie została zamknięta podczas pokazów, kiedy Arthur odmówił kontynuowania.

Następnie Arthur zdecydował się uczyć dramatu, najpierw w Vassar College a następnie North Carolina School of the Arts. Nauczając w Vassar, przerwała dość ostro przesadną scenę i skierowała uwagę uczniów na duże drzewo rosnące za oknem przestrzeni performansu, doradzając uczniom w sztuce aktorstwa naturalistycznego: „Chciałbym, żeby ludzie wiedzieli, jak być tak samo jak to drzewo wie, jak być drzewem. ”

Wśród jej uczniów w Vassar była młoda Meryl Streep. Arthur bardzo wcześnie rozpoznał talent i potencjał Streep i po obejrzeniu jej występu w sztuce Vassar, Arthur powiedział, że to „jak oglądanie gwiazdy filmowej”.

Mieszkając w Północnej Karolinie w 1973 roku, Arthur zajął - wiadomości ze strony przez aresztowanie i osadzenie w więzieniu za wtargnięcie na posesję sąsiada w celu pocieszenia psa, który czuła, że jest maltretowany. Arthur był miłośnikiem zwierząt przez całe życie i powiedział, że ufa im bardziej niż ludziom. Została skazana, ukarana grzywną w wysokości 75 dolarów i otrzymała trzyletni okres w zawieszeniu.

Arthur odrzucił rolę misjonarki w Lost Horizon (1973), nieudanym muzycznym remake'u 1937 roku. Film Franka Capry o tym samym tytule. Następnie, w 1975 roku, sztuka na Broadwayu Pierwszy poniedziałek października , o pierwszej kobiecie, która została sędzią Sądu Najwyższego, została napisana specjalnie z myślą o Arturze, ale po raz kolejny uległa ona skrajnej tremie i wkrótce po opuszczeniu Cleveland Play House opuścił produkcję i zaczął ją opuszczać. Sztuka trwała dalej, a Jane Alexander grała rolę przeznaczoną dla Arthura.

Po incydencie w pierwszy poniedziałek października Arthur przeszedł na emeryturę na stałe, udając się do swojego domu nad oceanem w Carmel, Kalifornia, niezłomnie odmawiając wywiadów, dopóki jej opór nie zostanie przełamany przez autora książki o Caprze. Arthur powiedział kiedyś, że wolałaby raczej poderżnąć gardło niż przeprowadzić wywiad.

Arthur był demokratą i wspierał kampanię Adlai Stevenson podczas wyborów prezydenckich w 1952 roku.

Małżeństwa

Pierwsze małżeństwo Arthura z fotografem Julianem Ankerem w 1928 roku zostało unieważnione po jednym dniu. Wyszła za mąż za producenta Franka Rossa Jr. w 1932 roku. Rozwiedli się w 1949 roku. Nie miała dzieci z żadnego związku.

Śmierć

Arthur zmarł na niewydolność serca 19 czerwca 1991 r. wiek 90 lat. Nie odbył się pogrzeb. Została poddana kremacji, a jej szczątki zostały rozrzucone u wybrzeży Point Lobos w Kalifornii.

Dziedzictwo

Po jej śmierci recenzent filmowy Charles Champlin napisał w Los Angeles Times :

Co najmniej jednemu nastolatkowi w małym miasteczku (chociaż jestem pewien, że było nas wielu), Jean Arthur stanowczo zasugerował, że idealną kobietą może być - powinna być - oceniana na podstawie jej ducha i piękna… Pojęcie kobiety jako przyjaciółki i powiernika, a także kogoś, do kogo się zabiegałeś i na którego temat byłeś szalony, kogoś, kogo prawdziwe piękno było raczej wewnętrzne niż zewnętrzne, stało się pełnoprawną możliwością, ponieważ my obejrzał Jean Arthur.

Za swój wkład w przemysł filmowy Jean Arthur ma gwiazdę w Hollywood Walk of Fame przy 6333 Hollywood Blvd. Jean Arthur Atrium było jej prezentem dla Monterey Institute of International Studies w Monterey w Kalifornii.

2 maja 2015 roku miasto Plattsburgh w stanie Nowy Jork uhonorowało ją tablicą przed domem gdzie się urodziła (94 Oak Street).

9 października 2019 roku Plattsburgh odsłonił duży, zamówiony przez artystę Brendona Palmera-Angella, mural przedstawiający aktorkę na ścianie za budynkiem banku przy 30 Brinkerhoff Street.

Od 2019 roku Adirondacks Welcome Center w pobliżu zjazdu 18 na północnych pasach Northway (I-87) w Queensbury w stanie Nowy Jork zawierała tablicę naziemną Jeana Arthura, wśród innych znanych osób związanych z region Adirondacks, jako część Adirondacks Walk of Fame, podobny stylem do Hollywood Walk of Fame w Los Angeles.