Gracie Allen

Grace Ethel Cecile Rosalie Allen ( około 26 lipca 1902-27 sierpnia 1964) była amerykańskim wodewilem i komikiem, stała się znana na całym świecie jako zwariowany partner i komiks męża George'a Burnsa, jej prostego mężczyzny, występując z nią w radiu, telewizji i filmie jako duet Burns i Allen.

Za jej wkład w przemysł telewizyjny Gracie Allen została uhonorowana gwiazdą w Hollywood Walk of Fame przy 6672 Hollywood Boulevard. Burns i została wprowadzona do Television Hall of Fame w 1988 roku.

Bea Benaderet, współgwiazda, powiedziała o Allenie w 1966 roku: „Była prawdopodobnie jedną z największych aktorek naszych czasów”.

Spis treści

• 1 Wczesne życie
  • 1.1 Mit o dacie urodzenia
• 2 Podwójny akt
• 3 radio
• 4 popisy reklamowe
• 5 telewizja
• 6 filmów
• 7 „Powiedz dobranoc Gracie”
• 8 Życie prywatne
• 9 Śmierć
• 10 Filmografia
• 11 seriali radiowych
• 12 nagród Gracie
• 13 Zobacz także
• 14 Bibliografia
• 15 Więcej informacji
• 16 Linki zewnętrzne

• 1.1 Mit o dacie urodzenia

Wczesne życie

Allen urodził się w San Francisco w Kalifornii, jako syn George'a Allena i Margaret Theresa („Molly”) Allen (z domu Darragh; później pani Edward Pidgeon ), którzy obaj byli irlandzkimi katolikami. Po raz pierwszy pojawiła się na scenie w wieku trzech lat, a swoją pierwszą rolę w radiu powierzył jej Eddie Cantor.:94–95 Ukończyła szkołę Star of the Sea Convent w 1914 roku iw tym czasie została utalentowaną tancerką.

Wkrótce zaczęła wykonywać irlandzkie tańce ludowe ze swoimi trzema siostrami, które nazywano „The Four Colleens”.: 28 W 1909 roku Allen dołączył do swojej siostry Bessie jako wodewil. Podczas występu w 1922 roku Allen poznał George'a Burnsa i razem stworzyli komedię. Pobrali się 7 stycznia 1926 roku na scenie w Palace Theatre w Cleveland przez sędziego pokoju.

Allen urodził się z heterochromią, dając jej dwa różne kolory oczu; jedna niebieska i jedna zielona.

Mit daty urodzenia

Istnieje pewna rozbieżność co do jej daty urodzenia. W zależności od źródła przypuszcza się, że Allen urodził się 26 lipca 1895, 1896, 1902 lub 1906 roku. Wszystkie publiczne dokumenty stanu cywilnego przechowywane przez miasto i hrabstwo San Francisco zostały zniszczone podczas trzęsienia ziemi i wielkiego pożaru w kwietniu 1906 roku. Jej mąż, George Burns, twierdził, że nie wie dokładnie, ile miała lat, chociaż prawdopodobnie to on podał datę 26 lipca 1902 r., Która widnieje w jej aktach zgonu. Jej znacznik krypty wskazuje również, że jej rok urodzenia to 1902.

Wśród dowcipów Allena był dialog, w którym Allen twierdził, że urodziła się w 1906 roku. Jej folia naciskała na nią, aby uzyskać dowody lub informacje potwierdzające. Powiedziała, że ​​jej akt urodzenia został zniszczony podczas trzęsienia ziemi. Jej okładka wskazywałaby, że urodziła się w lipcu, ale trzęsienie ziemi miało miejsce trzy miesiące wcześniej w kwietniu. Allen po prostu się uśmiechał i odpowiadał: „Cóż, to było strasznie duże trzęsienie ziemi.”

Najbardziej wiarygodne informacje pochodzą z danych spisu ludności USA zebranych 1 czerwca 1900 roku. do informacji zawartych w spisie ludności stanu Kalifornia, miasta i hrabstwa San Francisco, okręg wyliczeniowy 38, rodzina 217, strona 11-A, Grace Allen, 4 lata (urodzona w lipcu 1895 r.) została wyliczona wraz z rodzicami, Geo . i Maggie oraz pięcioro rodzeństwa. Dowodzi to, że Grace urodziła się przed 1900 r. I wskazuje, że data urodzenia 26 lipca 1895 r. Jest poprawna. Jednak w spisie ludności przeprowadzonym 15 kwietnia 1910 r. W 39. dystrykcie zgromadzeń San Francisco, dystrykt Enumeration 216, strona 5A, wymieniona jest Grace Allen.

Double act

The Burns and Akt Allena rozpoczął się od Allena jako prostego mężczyzny, który ustawił Burnsa, by wygłaszał puentę - i wywoływał śmiech. W swojej książce Gracie: A Love Story Burns wyjaśnił później, że zauważył, że proste linie Allena wywołują więcej śmiechu niż jego puenta, więc zręcznie odwrócił akt - uczynił siebie prostym mężczyzną i pozwolił jej śmiej się. Widzowie natychmiast zakochali się w postaci Allena, która łączyła cechy naiwności, gnuśności i całkowitej niewinności. Przeformułowany zespół, skupiający się na Allenie, odbył tournée po kraju, ostatecznie występując w głównych wodewilach. Wiele z ich słynnych układów zostało zachowanych w jedno- i dwubębnowych filmach krótkometrażowych, w tym Lambchops (1929), nakręconych, gdy para wciąż występowała na scenie.

Burns przypisał wszystkim wczesny sukces pary dla Allena, skromnie ignorując jego własny błyskotliwość jako prostego mężczyzny. Podsumował ich czyn klasycznym żartem: „Musiałem tylko powiedzieć:„ Gracie, jak tam twój brat? ”. i mówiła przez 38 lat. I czasami nie musiałem nawet pamiętać, żeby powiedzieć „Gracie, jak tam twój brat?”.

Radio

We wczesnych latach trzydziestych, podobnie jak wiele innych gwiazd tamtej epoki, Burns i Allen ukończyli radio. Serial był pierwotnie kontynuacją ich oryginalnego „aktu flirtu” (podobnie jak w przypadku wodewilów i filmów krótkometrażowych). Burns zdał sobie sprawę, że byli po prostu za starzy na ten materiał („Nasze żarty były dla nas za młode”, zauważył później): 165 i jesienią 1941 roku zmienił format serialu na pojazd komediowy sytuacyjny, z którego są najlepiej zapamiętani: pracujące małżeństwo z showbiznesu negocjujące zwykłe problemy spowodowane "nielogiczną logiką" Gracie, zwykle z pomocą sąsiadów Harry'ego i Blanche Morton oraz ich spikera, Billa Goodwina (później zastąpionego przez Harry'ego von Zella podczas trwania ich serialu telewizyjnego).

Akrobacje reklamowe

Burns i Allen często używali gagów jako chwytów reklamowych. W latach 1932–33 dokonali jednego z najbardziej udanych w branży: całorocznych poszukiwań rzekomo zaginionego brata Allena.: 100–105 W innych programach pojawiali się niezapowiedziane kamee, pytając, czy ktoś widział brata Allena. Prawdziwy brat Gracie Allen był najwyraźniej jedyną osobą, dla której knebel nie był zabawny i ostatecznie poprosił ich, by przestali. (Zniknął z pola widzenia na kilka tygodni, w szczytowym momencie rozgłosu).

W 1940 roku zespół rozpoczął podobny chwyt, kiedy Allen ogłosił, że kandyduje na prezydenta Stanów Zjednoczonych w programie Niespodzianka. Bilet na imprezę.:184–193 Burns i Allen odbyli w prywatnym pociągu wycieczkę krajoznawczą w ramach kampanii „whistlestop”, grając na żywo w różnych miastach. W jednym ze swoich przemówień wyborczych Gracie powiedziała: „Niewiele wiem o ustawie pożyczkowo-leasingowej, ale jeśli jesteśmy mu winni, powinniśmy to zapłacić”. Inny typowy gracieizm na szlaku kampanii wyglądał następująco: „Wszyscy wiedzą, że kobieta jest lepsza od mężczyzny, jeśli chodzi o wprowadzanie rachunków do domu”. Maskotką na przyjęciu z niespodzianką był kangur; motto brzmiało „Jest w torbie”. W ramach dowcipu Allen (w rzeczywistości pisarze Burns i Allen) opublikował książkę Gracie Allen na prezydenta , która zawierała zdjęcia z ich ogólnokrajowej trasy kampanii i konwentu Partii Niespodzianek. Allen otrzymał aprobatę Uniwersytetu Harvarda.

Allen był także tematem jednej z powieści kryminalnych S. S. Van Dine'a Philo Vance'a, The Gracie Allen Murder Case . Zwykle nie mogła się oprzeć klasycznej recenzji Gracie Allen: „SS Van Dine jest głupio spędzać sześć miesięcy na pisaniu powieści, kiedy można ją kupić za 2,95 dolara”.

Inny chwyt reklamowy kazał jej zagrać koncert fortepianowy w Hollywood Bowl (a później w Carnegie Hall) .: 182 Pracownicy Burns and Allen zatrudnili kompozytora do napisania „Concerto for Index Finger”, kawałka żartu, w którym orkiestra grała szaleńczo, tylko po to, by zatrzymać się, gdy Allen grał jeden -skala palca, z końcową nieprawidłową nutą.

Orkiestra zagrała wtedy utwór muzyczny, który rozwinął się wokół „złej” nuty. Na swoim ostatnim „solo” Allen w końcu uderzył we właściwą nutę, powodując brawa całej orkiestry. W rzeczywistości gra palcem wskazującym była wykonywana poza sceną przez profesjonalnego pianistę. Koncert został wykorzystany w filmie Dwie dziewczyny i marynarz (1944) z orkiestrą pod dyrekcją Alberta Coatesa.

Telewizja

Jesienią 1949 roku , Burns i Allen stali się częścią rajdu talentów CBS. Ich dobry przyjaciel (i częsty gość) Jack Benny zdecydował się przeskoczyć z NBC do CBS. William S. Paley, mózg CBS, niedawno otwarcie dał do zrozumienia, że ​​wierzy, że to talent, a nie sieć, robi różnicę, co nie miało miejsca w NBC. Benny przekonał Burnsa i Allena (między innymi), aby dołączyli do niego w przeprowadzce do CBS. Program radiowy Burns and Allen stał się częścią programu CBS, a rok później przenieśli swój program także do telewizji. Nadal stosowali formułę, która utrzymywała ich wieloletnie gwiazdy radiowe, grając sobą, tylko teraz jako gwiazdy telewizji, wciąż mieszkając obok Harry'ego i Blanche Morton. Każdy koncert kończyli krótkim występem dialogowym w stylu ich klasycznego wodewilu i wcześniejszych programów radiowych.

Allen przeszedł na emeryturę w 1958 roku, a Burns próbował walczyć bez niej. Program został przemianowany na The George Burns Show , a obsada pozostała nienaruszona, z wyjątkiem Allena. Miejsce pokazu zostało zmienione z domu Burnsa na biuro George'a Burnsa, a Blanche Morton pracowała jako sekretarka Burnsa, aby mogła pomóc Allenowi mieć go na oku. Nieobecność Allena była aż nazbyt oczywista i niemożliwa do przezwyciężenia. Program o zmienionej nazwie trwał zaledwie rok.

Filmy

We wczesnych latach trzydziestych Burns i Allen nakręcili kilka filmów krótkometrażowych, zachowując na celuloidzie kilka ze swoich klasycznych rytmów wodewilowych. Zrobili także dwa filmy z W. C. Fieldsem - International House (1933) i Six of a Kind (1934). W 1937 roku Burns i Allen zagrali wraz z Fredem Astairem w A Damsel in Distress , musicalu z oryginalną ścieżką dźwiękową George'a Gershwina, który zapoczątkował piosenkę „A Foggy Day”. To był pierwszy film RKO Astaire'a bez partnerki tanecznej Ginger Rogers.

Joan Fontaine, współpracownik Astaire'a, nie był tancerzem i niechętnie tańczył sam na ekranie. Uważał również, że scenariusz potrzebuje więcej komicznej ulgi, aby zwiększyć ogólną atrakcyjność filmu. Burns i Allen pracowali w wodewilu jako tancerze („kopytni”) przed utworzeniem swojego występu, a kiedy dotarły do ​​nich wieści o projekcie, zadzwonili do Astaire, a on zaprosił ich na przesłuchanie.

Burns skontaktował się z występem kiedyś widział, jak wykonywał taniec za pomocą mioteł. Przez kilka następnych tygodni Allen i on pracowali w domu, aby nauczyć się skomplikowanej rutyny przesłuchania. Kiedy przedstawili Astaire „Taniec miotły z trzepaczką”, był tak zachwycony, że kazał mu go nauczyć i został dodany do filmu. Ich talenty zostały jeszcze bardziej podkreślone, gdy krok po kroku dorównali Astaire'owi w wymagającym „Funhouse Dance”. Burns i Allen zadziwiali publiczność i krytyków, gdy „bez wysiłku” dotrzymywali kroku najsłynniejszemu tancerzowi w filmie, ponieważ wielu nie wiedziało, że żaden z nich nie potrafi tańczyć .:205

„Powiedz dobranoc , Gracie ”

Legenda narodziła się z ich wodewilowej rutyny i została przeniesiona zarówno do radia, jak i telewizji. Gdy serial się kończył, Burns patrzył na Allena i mówił „Powiedz dobranoc, Gracie”, na co zwykle odpowiadała „Dobranoc”. Ale popularna legenda głosi, że mówiła: „Dobranoc, Gracie”. Według George'a Burnsa, nagrań ich programów radiowych i telewizyjnych oraz kilku historii dawnego radia (na przykład On the Air: The Encyclopedia of Old-Time Radio Johna Dunninga), Gracie nigdy nie używał fraza. Zamieszanie mogło być spowodowane przez Rowan & amp; Martin's Laugh-In . Gwiazdy Dan Rowan i Dick Martin używali podobnej procedury podpisywania, w której Rowan mówił Martinowi, żeby „Pożegnaj się, Dick”. Martin zawsze odpowiadał: „Dobranoc, Dick”. Wyglądało na to, że Gracie Allen by powiedziała.

Sam George Burns powiedział to w wywiadzie wiele lat później, dodając, że, co jest zaskakujące, nikt nigdy nie pomyślał o tym, żeby Allen powiedział „Dobranoc, Gracie”. Jednak były główny scenarzysta Burns and Allen , Paul Henning, użył fragmentu „powiedz dobranoc” w co najmniej jednym odcinku The Beverly Hillbillies („The Richest Woman ", wyemitowany 5 stycznia 1966 r., dwa lata przed premierą Laugh-In . JED:" Powiedz dobranoc, Jethro ". JETHRO:" Dobranoc, Jethro. ")

Życie prywatne

W latach 30. XX wieku Burns i Allen adoptowali dwoje dzieci, Sandrę Jean i Ronalda Jona, po tym jak odkryli, że nie mogą począć samodzielnie. Zgodzili się wychowywać dzieci na katolików, a potem pozwolili im dokonać własnego wyboru religijnego jako dorośli. Ronnie ostatecznie dołączył do obsady programu telewizyjnego swoich rodziców, grając syna George'a i Gracie, poważnego studenta dramatu, który gardził komedią. Sandy natomiast pojawiała się w serialu tylko sporadycznie (zazwyczaj jako operator telefoniczny, kelnerka, sekretarka lub urzędniczka) i porzucił show-biznes, aby zostać nauczycielem.

Jako dziecko Allen był mocno poparzyła się na jednym ramieniu i była wyjątkowo wrażliwa na blizny. Przez całe życie nosiła długie rękawy lub trzy czwarte długości, aby ukryć blizny. Styl półprzedramienia stał się tak samo znakiem rozpoznawczym Gracie Allen, jak jej liczne fartuchy i jej nielogiczna logika. Kiedy para przeniosła się do Beverly Hills i kupiła basen, Gracie założyła kostium kąpielowy i przepłynęła cały basen, aby udowodnić swoim dzieciom, że umie pływać. (Przez długi czas walczyła z lękiem przed utonięciem, biorąc prywatne lekcje pływania). Nigdy więcej nie założyła kostiumu kąpielowego ani nie weszła do basenu.

Mówiono, że Allen był wrażliwy na posiadanie jednego zielonego oka i jednego niebieskiego oka. (heterochromia) i istniały spekulacje, że planowane jest nakręcenie ósmego sezonu serialu The Burns & amp; Allen Show w kolorze skłoniło ją do przejścia na emeryturę, ale wydaje się to mało prawdopodobne, ponieważ jednorazowy kolorowy odcinek został nakręcony i wyemitowany w 1954 roku (którego klip można było zobaczyć w rocznicowym programie CBS). Powodem przejścia na emeryturę w 1958 roku był stan zdrowia; George Burns niejednokrotnie zauważył, że przebywała w programie telewizyjnym tak długo, jak to robiła, by go zadowolić, pomimo jej problemów zdrowotnych.

W późniejszych latach Burns przyznał, że miał bardzo krótki romans. Dotknięty poczuciem winy, zadzwonił do Jacka Benny'ego i powiedział mu o niedyskrecji. Jednak Allen podsłuchał rozmowę i Burns po cichu kupił drogie urządzenie centralne. Nic więcej nie zostało powiedziane. Wiele lat później odkrył, że Allen opowiedział następnie jednemu z jej przyjaciół o romansie, kończąc słowami: „Wiesz, naprawdę chciałbym, żeby George znowu mnie zdradził. Przydałby się nowy element centralny.”: 306

Śmierć

Gracie Allen stoczyła długą walkę z chorobą serca, ostatecznie umierając na atak serca w Hollywood 27 sierpnia 1964 roku w wieku 62 lat. Jej szczątki zostały pochowane w krypcie w Mauzoleum Wolności przy ul. Forest Lawn Memorial Park, Glendale w Kalifornii.

Szczątki Burnsa pochowano u jej boku w 1996 roku, kiedy zmarł 32 lata później w wieku 100 lat; oznaczenie na krypcie zostało zmienione z „Grace Allen Burns - Ukochana żona i matka (1902–1964)” na „Gracie Allen (1902–1964) i George Burns (1896–1996) - Razem znowu”.

Filmography

• Lambchops (1929; w skrócie) jako Gracie the Girlfriend
• The Big Broadcast (1932; pierwszy film fabularny) jako Gracie
• International House (1933) jako Nurse Allen
• College Humor (1933) jako Herself
• Six of a Kind (1934) jako Gracie Devore
• You're Not Dressing (1934) jako Gracie
• Many Happy Returns (1934, pierwsza główna rola) jako Herself
• Love in Bloom (1935) jako Gracie Downey
• Here Comes Cookie (1935) jako Herself
• The Big Broadcast of 1936 (1935) as Herself
• The Big Broadcast of 1937 (1936) jako Mrs. Platt
• College Holiday (1936) jako Calliope 'Gracie' Dove
• Damsel in Distress (1937) jako Gracie
• College Swing (1938) jako Gracie Ald pl
• Honolulu (1939) jako Millie De Grasse
• The Gracie Allen Murder Case (1939; bez George'a Burnsa - tajemnica „Philo Vance” autorstwa S. S. Van Dine'a) jako Siebie
• Mr. and Mrs. North (1941; drugi kryminalny film o morderstwie bez Burnsa) jako Pamela North
• Two Girls and a Sailor (1944, gościnnie; ostatnia rola w filmie) jako Herself

Radio series

• Robert Burns Panatella Show : 1932–1933, CBS
• Program White Owl : 1933–1934, CBS
• The Adventures of Gracie : 1934–1935, CBS
• Program soków pomidorowych Campbella : 1935–1937, CBS
• Program orzeszków winogronowych : 1937–1938, NBC
• Program Chesterfield : 1938–1939, CBS
• The Hinds Honey and Almond Cream Program : 1939–1940, CBS
• Program Hormel : 1940–1941, NBC
• The Swan Soap Show : 1941–1945, NBC, CBS
• Maxwell House Coffee Time : 1945–1949, NBC
• The Amm-i-Dent Toothpaste Show : 1949–1950, CBS

Nagroda Gracie

Nagroda Gracie jest przyznawana przez Alliance for Women in Media w uznaniu wzorcowych programów tworzonych przez kobiety, dla kobiet oraz o kobietach w radiu, telewizji, telewizji kablowej i mediach internetowych, w tym wiadomości, dramaty, komedie, reklamy, usługi publiczne, filmy dokumentalne i sport. Program nagród zachęca do realistycznego i wielopłaszczyznowego przedstawiania kobiet w programach rozrywkowych, informacyjnych, fabularnych i innych. Allen była dwukrotnie nominowana do National Women's Hall of Fame, która do tej pory nie zdecydowała się na jej rekrutację. Została uhonorowana przez Jamesa L. Brooksa, który nazwał ją jej imieniem „Gracie Films”.