Coretti Arle-Titz

Coretti Arle-Titz

Spirituals
Rosyjska muzyka ludowa
jazz
tradycyjny pop

Coretti Genrichovna Arle-Titz {rosyjski: Коретти Арле Тиц} (5 grudnia 1881 - 14 grudnia 1951), znany również jako Corette Alefred, urodzony w Ameryce wokalista jazzowy, duchowy i popowy (sopran liryczny i dramatyczny), tancerz i aktorka, która była dobrze znana w Imperium Rosyjskie i Związek Radziecki.

Spis treści

1 Wczesne życie
2 Kariera
- 2.1 Wczesna kariera (1901–1907 )
- 2,2 KG Utina (1908–1916)
- 2,3 Konserwatorium i Towarzystwo Sztuk Pięknych (1913–1916)
- 2,4 Ukraina (1917–1921)
- 2.5 Kariera radziecka i wprowadzenie jazzu (1921–1931)
- 2.6 Radziecka aktorka i artysta nagrywający (1932–1938)
- 2.7 Wielka wojna ojczyźniana i Późniejsza kariera (1939–1951)
3 Odnośniki

2.1 Wczesna kariera (1901–1907)
2,2 KG Utina (1908–1916)
2.3 Konserwatorium i Towarzystwo Sztuk Pięknych (1913–1916)
2.4 Ukraina (1917–1921)
2.5 Kariera radziecka i wprowadzenie jazzu (1921–1931)
2.6 Radziecka aktorka i artysta nagrywający (1932-1938)
2.7 Wielka wojna ojczyźniana i późniejsza kariera (1939–1951)

Wczesne życie

Coretté Elisabeth Hardy urodziła się 5 grudnia 1881 (lub 1883) w Churchville w stanie Nowy Jork jako córka Carrie Carter i Thomasa J. Hardy'ego. Thomas, wyemigrował na północ do Brooklynu około 1875 roku z Petersburga w Wirginii. Latem 1879 roku poznał i wkrótce poślubił Carrie Carter (kolejną migrantkę z Richmond w Wirginii).

W kwietniu 1880 roku Carrie urodziła mu syna, pracując jako służąca dla rodziny Walach (niemieckiej rodziny mieszkającej na Long Island). Niestety, dziecko nie przeżyło i para udała się na północ, do miasteczka Churchville, gdzie Carrie urodziła dwoje dzieci, Coretté (1881) i Annę (ur. 1884).

W latach 1886–1888 rodzina wróciła na Manhattan, gdzie urodziło się ośmioro dzieci, chociaż Edward (ur. 1889), Isabella Clara (ur. 1892), Miles (ur. 1895) byli jedynymi, którzy przeżyją dzieciństwo. Rodzina mieszkała przy 140 West 19th Street w ruchliwej dzielnicy Midtown.

Na początku 1900 roku przeniosła się do 448 West 54th Street w silnie uprzemysłowionej dzielnicy Hell’s Kitchen. W każdej kamienicy i slumsach było pełno irlandzkich imigrantów, którzy uciekli z irlandzkiego Wielkiego Głodu w poszukiwaniu pracy w dokach na rzece Hudson lub na kolei. Wielu z tych, którzy nie mieli szczęścia zamieszkać w tej zatłoczonej, pełnej ubóstwa dzielnicy, zwróciło się ku życiu gangów. W kwietniu 1900 roku 18-letni Coretté Hardy znalazł zatrudnienie jako kopista (przepisując dokumenty) i korzystał z Mt. Olivet Baptist Church Choir jako jedyna muzyczna placówka.

Kariera

Wczesna kariera (1901–1907)

W kwietniu 1901 roku Coretté zauważyła reklamę w New York Herald opublikowany przez niemiecką impresario teatralną Paulę Kohn-Wöllner, poszukujący siedmiu Afroamerykanek zdolnych do śpiewania i tańca na trasę koncertową po Niemczech. Hardy odpowiedział na ogłoszenie i został szybko przyjęty. Kohn-Wöllner, która wcześniej kierowała dwoma zespołami teatralnymi w latach 90. XIX wieku w Lipsku i Chemnitz, wybrała się do Nowego Jorku, aby odwiedzić swoje dwie zamężne siostry, kiedy wpadła na pomysł zorganizowania murzyńskiej trupy teatralnej na tournee po Europie. Wkrótce w skład zespołu weszli Ollie Burgoyne (26-letnia piosenkarka z pokazu Oriental America), Fannie Wise (19-letnia piosenkarka z Brooklynu), Florence Collins (26-letnia pianistka z Kentucky), Alverta Burley (19-latka z Baltimore), ST Jubrey (32-letnia gospodyni domowa z Wirginii) i Emma Harris (29-letnia gospodyni z Brooklynu). Niestety, 19-letnia Coretté Hardy, choć przyjęta, miała zostać w zastępstwie na wypadek, gdyby którakolwiek z pozostałych kobiet zdecydowała się odejść z nowo ochrzczonej trupy „Louisiana Amazon Guard”. 10 kwietnia sześć kobiet zostało przywiezionych do Urzędu Paszportowego w celu złożenia wniosku o wydanie pierwszych paszportów. Po dwóch tygodniach, kiedy pani Kohn-Wöllner pokrywała koszty podróży wszystkich sześciu kobiet, weszły na pokład statku S.S. Deutschland, kierując się do Niemiec.

28 kwietnia 1902 roku Coretté otrzymała swój pierwszy paszport i pod koniec maja w towarzystwie Fannie Smith (z Filadelfii) przeprawiła się przez Atlantyk, aby dołączyć do zespołu Louisiana Amazon Guard w Europie. Wyjeżdżając za granicę, z nieznanych powodów zmieniła nazwisko na Coretté Alefred. Przez pięć udanych miesięcy zespół podróżował po Europie Środkowej, występując w Zurychu, St. Gallen, Monachium, Lipsku i Dreźnie. 1 listopada 1902 roku, podczas zaręczyn w Dreźnie, kobiety zerwały stosunki ze swoim niemieckim impresario i pozwały ją o wyzysk finansowy i niegospodarność. Ollie Burgoyne został wybrany na kierownika zespołu. 16 listopada, jako „Five Louisianas”, zespół przeniósł się do Berlina, gdzie rozpoczął krótką niemiecką trasę koncertową przez następne cztery miesiące. W marcu 1903 roku, podczas kolejnego występu w Dreźnie, Ollie Burgoyne i Florence Collins odnowili paszporty i wyjechali do Londynu, aby dołączyć do obsady Hurtig & amp; Seamona „In Dahomey”, który został otwarty w następnym miesiącu w Shaftesbury Theatre. Prawdopodobnie pod kierownictwem Emmy Harris zespół kontynuował tournee po Niemczech przez kolejne trzy miesiące, po czym wyjechał do Imperium Rosyjskiego. Po otrzymaniu paszportu z ambasady amerykańskiej w Berlinie (10 lipca 1903 r.), Zespół udał się na północny zachód do Sankt Petersburga, aby stawić się na dwa miesiące w popularnym parku rozrywki Krestovskiy Garden, gdzie został otwarty 19 lipca. 29 września trupa otworzyła się w Moskwie w Teatrze Francuskim Aumonta na kolejne dwa miesiące pod nazwą „4 Ebony Belles”. Zimą 1903 roku, Louisiana Amazon Guard (Ebony Belles) ostatecznie rozwiązano. Alverta Burley wyszła za mąż za afroamerykańskiego artysty Olivera E. Brodiego i para koncertowała jako „Brodie & amp; Brodie”. Harris przekonał Coretté Hardy i Fannie Smith do pozostania z nią w Rosji i utworzyli „Harris Trio”. Przez następne sześć miesięcy trio występowało między Sankt-Petersburgiem a Moskwą. W marcu 1904 roku, wraz z Fannie Smith, duet stał się "Harris Trio" i razem wyjechali do Helsinek z zaręczynami w znakomitym Hotell Fennia, gdzie fińskie wyższe społeczeństwo lubiło się mieszać.

Około maja 1904, Harris Trio wraz z Ollie Bourgoyne i Jennie Scheper (z Florida Creole Girls) założyli nową firmę znaną jako „Creole Crackerjacks Troupe” (lub Creole Belles) i kontynuowali tournee po głównych rosyjskich miastach. 22 stycznia 1905 roku, na przyjęciu zorganizowanym przez popularnego amerykańskiego dżokeja Williama Catona w centrum Sankt Petersburga, kobiety były świadkami zamieszek Krwawej Niedzieli przed pałacem cara i po drugiej stronie miasta. Po dziewięciu miesiącach trupa rozwiązała się, a Coretté, Emma i Fannie natychmiast wróciły do Moskwy, gdzie wróciły do kilkutygodniowej pracy w Teatrze Aumont. Trio rozpadło się w lutym, Emma została artystką solową, a Coretté i Fannie utworzyły grupę „Koretty & amp; the Creole Girl ”duet pieśni i tańca. Przez następne 13 miesięcy Coretté i Fannie koncertowały między Petersburgiem, Moskwą i Warszawą.

W latach 1906–1907, w szczytowym okresie rewolucji 1905 r., nie ma żadnej wzmianki o tych dwóch kobietach. Najprawdopodobniej kontynuowali występy w całym imperium rosyjskim. 25 września 1907 roku Coretté pojawił się ponownie w Moskwie, ubiegając się o nowy paszport. W tym momencie Fannie Smith była w Sankt Petersburgu ze swoim nowym kochankiem i partnerem do tańca, Robertem Ledbeterem (para wróciła do Filadelfii we wrześniu 1914 roku).

K. G. Utina (1908–1916)

Pod koniec 1907 lub na początku 1908 roku, po pięciomiesięcznych zaręczynach, 26-letni Coretté poślubił szlachcica o imieniu Utin i przeprowadził się do swojego domu w centrum Sankt-Petersburga. Obecnie nie wiadomo, który członek rodziny Utinów Corette, choć zawężono go do bogatego prokuratora i senatora Siergieja Jakowlewicza Utina lub jego kuzynów, Władimira Lwowicza Utina (prawnika) lub Aleksieja Lwowicza Utina. Rodzina Utinów, początkowo odnoszących sukcesy kupców żydowskich, po przejściu na prawosławny kościół w latach pięćdziesiątych XIX wieku stała się niezwykle zamożną grupą bankierów, potentatów biznesowych (Baku Oil Company), prawników i polityków, którzy posiadali (lub zbudowali) obfite nieruchomości w stolicy Rosji. Na wystawnych obiadach organizowanych w licznych rodzinnych domach i posiadłościach częstymi gośćmi byli członkowie rządu, biznesmeni, pisarze i naukowcy. Wszyscy w rodzinie byli wyjątkowo wykształceni, ambitni i zaskakująco radykalni w myśleniu. Rodzina brała udział w ruchu studenckim 1861 roku i rewolucji dekabrystów. Mimo narodowo-antysemickich postaw Rosji, rodzina nigdy nie zapomniała o swoim żydowskim pochodzeniu i utrzymywała pozytywne stosunki z rosyjskimi Żydami. Od samego początku małżeństwo było naznaczone zazdrością ze strony teściów, którzy uważali, że jej mąż ożenił się pod nim. Został oskarżony o wyrzeczenie się rodziny dla afroamerykańskiego artysty kabaretowego.

Zaraz po ślubie zrusyfikowała swoje nazwisko jako Koretti Genrichovna de Utina (ros. Коретти Генриховна де-Утина) i prawdopodobnie zwróciła się nawet do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Sankt Petersburga o nadanie obywatelstwa rosyjskiego, ponieważ nagle przestaje zawracać sobie głowę odnowieniem jej paszport, a ambasada amerykańska nie przechowuje już żadnych jej danych. Coretti powrócił na scenę jako M-lle К. Г. Утина (Mademoiselle K. G. Utina). Wykonując rosyjskie piosenki romantyczne z dramatycznym głosem sopranowym, czasami była nazywana indyjskim słowikiem lub pięknym kreolem.

W latach 1908-1909 występowała w New Summer Garden Theatre, drewnianym teatrze mieszczącym się przy Bassenaya 58 (obecnie 58 Niekrasow), w którym wystawiano opery i operetki. W sierpniu 1908 r. Wystąpiła w operetce „Boccaccio” Franza von Suppé w roli służącej Sisti (31 sierpnia 1908). W następnym roku zagrała kolejną niewielką rolę w trzyaktowej włoskiej operetce „Letim” (16–31 lipca 1909). Jej występy były rzadkie w latach 1908-1910, ponieważ urodziła mężowi dwoje dzieci.

W październiku 1910 roku, po nagłym zniszczeniu New Summer Garden Theatre po pożarze, Coretti powróciła do Nowego Jorku po ośmiu latach. za granicą i złożył wizytę swojej rodzinie przy 218 West 64th Street. Tam odkryła, że jej rodzina przeżyła ciężkie chwile i przeniosła się do niebezpiecznej dzielnicy San Juan Hill. Jej ojciec pracował jako tragarz na podwyższeniu, matka nadal szorowała podłogi dla białych rodzin, a jej brat Edward sprzedawał gazety na każdym rogu ulicy San Juan Hill. Młoda Clara i Miles nadal uczęszczali do pobliskiej szkoły. Chociaż rodzina była szczęśliwa, mogąc ponownie połączyć się z Coretti, radość szybko zniknęła, gdy pojawił się temat jej niedawnego małżeństwa. Jej rodzice nie byli zbyt zadowoleni, ani też nie zaakceptowali małżeństwa córki.

Wkrótce gazety zaczęły donosić o muzycznym występie „Coretta de Outine of Saint-Petersburg”. Znajoma Coretti, Richetta G. Randolph pomagała w aranżowaniu jej występów w hotelach, klubach, kościołach i na innych imprezach towarzyskich w mieście. 27 października Koretti wystąpił w muzycznej kantacie „Jefte i jego córka”, która odbyła się na Mt. Klub debat Olivet. Po występie Toastmaster Allison wręczyła Coretti złotą odznakę jako wyraz uznania dla jej występu. W następnym miesiącu, 28 listopada, na przyjęciu Jubilee Quartette w Hotelu Maceo, Coretti pięknie wykonał „Nie mów, że grób wszystko kończy”. W końcu trasa została przerwana, ponieważ Coretti nie mogła już dłużej znieść uprzedzeń w Ameryce, zwłaszcza że przyzwyczaiła się do odwiedzania dowolnej restauracji lub miejsca publicznego w Europie. 5 grudnia pani Randolph urządziła dla Coretti duże przyjęcie urodzinowe / wyjazdowe w swoim mieszkaniu przy 248 West 53rd Street, zanim pięć dni później weszła na statek do Rosji.

W domu, podczas gdy jej mąż była nieobecna, Koretti odesłała dzieci do krewnych w Moskwie i wyruszyła w swoją pierwszą samodzielną podróż po Imperium Rosyjskim. W maju 1911 roku wystąpiła w teatrze Jardin d'Hiver w Sankt Petersburgu (dawniej Apollo Theater), mieszczącym się na nabrzeżu Fontanka 13. Dwa miesiące później, w lipcu, przebywała w Kijowie w Apollo Garden Theatre. Przy ulicy Meringovskaya 8, trzypiętrowym kamiennym budynku, znanym jako Noble Club, mieściła się restauracja Apollo ze sceną na świeżym powietrzu, na której codziennie prezentowano różnorodne przedstawienia operowe i teatralne. W następnym miesiącu przybyła na obrzeżach łotewskiej stolicy Rygi, do nadmorskiego kurortu Jurmala. Miasto z drewnianymi willami w stylu secesyjnym, sanatoriami i długimi piaszczystymi plażami było już popularnym celem turystycznym. W dzielnicy Edynburga (obecnie Dzintari) gazety Rigasche Rundschau ogłaszały jej debiut w Edinburger Sea Pavilion 10 sierpnia. Rigasche Rundschau:

„Mlle Outina, indyjski słowik. Fakt, że czarna kobieta jest rosyjską piosenkarką romańską, prawdopodobnie nigdy o niej nie słyszałeś, a jednak tak się zachowuje. Pochodząca ze Stanów Zjednoczonych Fraulein Outina przyjechała do Rosji, gdzie była główną atrakcją na południu (Ukraina), Moskwie i Sankt Petersburgu i wszędzie była entuzjastycznie przyjmowana. Tutaj także miała wczoraj wielkie brawa po ukończeniu swojej pierwszej piosenki, ponieważ ma dobre cechy i piękno jak na swoją rasę. Miło było powiedzieć, że jej maniery i kostium były wolne od teatralnych sztuczek oraz całkowicie naturalne i dyskretne. Ponadto dyrektorom udało się zgodnie z ogólnymi życzeniami przedłużyć jej pobyt o kolejne pięć dni ”.

Od 14 do 24 stycznia 1912 roku Koretti występował w Charkowie w skandalicznym kabarecie Villa Jatkina V. Jatkina, położonym na nabrzeżu Charkowskim wzdłuż rzeki Charków. Podczas dwutygodniowych zaręczyn otrzymała wiadomość od przyjaciół z Moskwy o nagłej przedwczesnej śmierci jednego z jej dzieci. 25 stycznia 1912 r. Kilka gazet podało, że „Mlle. Outina, czarna kobieta, mężatka Rosjanina i wyznawczyni religii luterańskiej, została wysłana do Szpitala Aleksandra z powodu próby samobójczej ”. Coretti próbowała popełnić samobójstwo w swoim hotelu w Charkowie, pijąc miksturę z amoniakiem. Jednak zaraz potem wezwała karetkę. Po trzech dniach hospitalizacji pan Jatkin zastąpił Coretti afroamerykańskim tancerzem Robertem (Bobem) Hopkinsem i wróciła do Moskwy, aby pochować swoje dziecko. Wkrótce potem Coretti wznowił tournee i kontynuował je do początku 1913 roku.

Konserwatorium i Towarzystwo Sztuk Pięknych (1913–1916)

We wrześniu 1913 roku Coretti zapisał się do Imperial Musical Conservatory w Sankt Petersburgu (obecnie Konserwatorium im. Rimskiego-Korsakowa) za intensywne szkolenie w zakresie kultury muzycznej i głosu pod kierunkiem profesor Elisabeth F. Zwanziger, od której również pobierała prywatne lekcje. Kobiecie, która pomimo dziesięcioletniego pobytu w Rosji, z trudem potrafiła czytać po rosyjsku, trudno zrozumieć, jak udało jej się zapewnić sobie posadę w tak prestiżowej szkole.

Mniej więcej w tym czasie, podczas podróży do Finlandii, 32-letni Coretti spotkał innego ucznia z konserwatorium, 23-letniego blondyna Borysa Borisowicza Titza. Rodzina Titzów, której korzenie sięgają Bawarii, przedostała się do Rosji, kiedy artysta koncertowy Augustus Dietz odbył tournée po Rosji w 1771 roku. Augustus otrzymał propozycję pozostania w Sankt Petersburgu jako członek cesarskiej orkiestry dworskiej Carycy Katarzyny, gdzie zgromadził ogromna fortuna. Z biegiem lat nazwisko Dietz przekształciło się ostatecznie w Titz. Podobnie jak większość rodzin burżuazji, ceniona edukacja Titzów, zwłaszcza edukacja muzyczna, aby utrzymać reputację znanej rodziny muzycznej. 29 października 1890 r. Urodził się Borys Borysowicz, Anna Wasiliewna i Borys Nikołajewicz Titz, w rodzinnej posiadłości we wsi Vysh-Gorodishche głęboko w prowincji Twer, na północny zachód od Moskwy. Był trzecim z czworga dzieci, Olgi (1880), Natalii (1885) i Aleksieja (1895). W 1900 roku rodzina wyjechała z Wysz-Gorodiszczego do Petersburga, gdzie mieszkała pod adresem 36 V.O. ya Liniya 3 na Wyspie Wasilewskiej. Wyspa była centrum większości instytucji naukowych i innych w Petersburgu. Początek XX wieku przyniósł aktywny boom budownictwa mieszkaniowego, ponieważ stale powstawały nowe budynki, zwłaszcza zakłady przemysłowe. W 1908 r., Kilka miesięcy przed ukończeniem przez Borysa szkoły Karola Maya (i otrzymaniem złotego medalu), Borys Nikołajewicz Titz zmarł nagle 23 marca 1908 r., A po pogrzebie w katedrze św. Andrzeja został pochowany później w smoleńskim prawosławnym nekropolu. Zaraz potem majątek rodziny szybko zaczął się zmniejszać. W następnym roku, jako młody Borys zapisał się na wydział prawniczy Uniwersytetu Cesarskiego w Petersburgu, gdzie zaczął oferować prywatne lekcje matematyki i łaciny dla kolegów z klasy, aby opłacić swoje zajęcia. Ukończył pełny kurs uniwersytecki w 1912 r., Wykonując pracę „Specyfika ochrony posiadania na mocy prawa rosyjskiego . Ponieważ od dzieciństwa interesował się muzyką i śpiewem, zamiast wykonywać karierę prawniczą, natychmiast zapisał się do cenionego Cesarskiego Konserwatorium Muzycznego w Petersburgu, gdzie do ukończenia studiów w 1914 roku uczył się gry na fortepianie u prof. Anny Nikołajewnej Esipowej.

Około grudnia, podczas studiów w konserwatorium, wkrótce została przedstawiona szanowanemu członkowi Konserwatorium Piotrogrodzkiego i pianiście Nikolayowi Bureninowi, i wkrótce zaproponował jej interesującą propozycję przyłączenia się do swojego najnowszego przedsięwzięcia, Towarzystwo Sztuk Pięknych. Burenin i inny pianista (i dyrektor Teatru Dramatu Muzycznego w Petersburgu) Michaił Bichter zorganizowali Towarzystwo w 1911 r. W ramach Ligi Edukacyjnej i na początku 1913 r. Otrzymali pozwolenie od E.P. Karpowa (główny dyrektor Imperial Theatres), aby przekształcić organizację w niezależne stowarzyszenie z własnymi statutami. Organizacja została podzielona na cztery działy: muzyczny, dramatyczny, literacki i artystyczny (rzeźbiarski i malarski). Sekcja muzyczna, na której czele stał Burenin, liczyła ponad stu śpiewaków, pianistów, skrzypków, wiolonczelistów, muzykologów i profesorów Konserwatorium Petersburskiego. Wokół stolicy Rosji Towarzystwo zorganizowało „literackie & amp; muzyczne poranki ”, które gromadziły liczną publiczność, liczącą od pięciu do sześciuset osób, składającą się z robotników i chłopów. Starannie zorganizowany program promował najlepsze dzieła romantyzmu rosyjskiego, muzyki ludowej i klasycznej, takie jak dzieła Glinki, Czajkowskiego i Głazunowa. Większość koncertów publicznych odbywała się zwykle w auli Liceum im. Tenishewa (ul. Mokhovaya 33-35), a także w Szkole Żemskiego, Klubach Robotniczych i Giełdzie Pracy. Podróżując z Towarzystwem Sztuk Pięknych, Coretti wkrótce odkryła, że występuje przed publicznością rewolucjonistów, którzy wykorzystali koncerty jako fasadę do swoich antyrządowych spotkań. Znaczna część dochodów z płatnych koncertów trafiła do partii bolszewickiej. Przez podziemnego rewolucjonistę Burenina, Coretti został przedstawiony hrabinie Sofii V. Paninie, F.I. Drabkina, V.V. Gordeeva, A.I. Mashirov i wielu innych rewolucyjnych aktorów, kompozytorów, muzyków, artystów i pisarzy. Od jej nowych znajomych bolszewików lepiej poznała niesłabnącą furię i brutalność carskiej żandarmerii i Ochrany (tajnej policji) wobec niższych klas. Przywódcy proletariatu byli śledzeni, ścigani i wysyłani na gnicie w odległych syberyjskich więzieniach za ich nielegalną działalność konspiracyjną.

Od końca kwietnia do początku maja 1914 r. Podziemna bolszewicka gazeta Path of Truth ogłosiła: „ Wieczory literackie i muzyczne ”w Ligovsky People's House, znajdującym się przy ulicy Tambovskaya 63, na skraju Piotrogrodu, w pobliżu licznych fabryk i zakładów przemysłowych. Było tam każdego wieczoru, gdy zespół grał muzykę, a Coretti pojawił się na prowizorycznej scenie wewnątrz zakładu przemysłowego. Na tle błękitnego nieba i niekończących się pól zbożowych Koretti, ubrany w poszarpaną sukienkę i niosący sierp, zaczął śpiewać żałosną pieśń udręki, bólu i cierpienia, która była tak dramatyczna i potężna, że poruszyła serca każdego pracownika na widowni tej nocy. Podczas I wojny światowej, w przerwach między studiami, Coretti podróżowała po Piotrogrodzie z Towarzystwem Sztuk Pięknych, występując w szkołach, audytoriach, szpitalach wojskowych i fabrykach. W tym czasie dom Utinów był pełen dramatów i zamieszania. Pan Utin spędzał długie okresy poza domem, a kiedy wracał, Coretti dręczył go pytaniami. Kłótnie ostatecznie zakończyły się rozwodem, zwłaszcza że Utin był pod ciągłą presją, aby to zrobić ze strony swojej rodziny.

W latach 1915–1917, oddzielona od byłego męża i jedynego pozostałego dziecka, Coretti zaczęła spotykać się z Borisem Titzem i prawdopodobnie zamieszkała z nim w jego mieszkaniu w wieku 20 lat. ya Liniya 9, gdzie utrzymywał się, oferując lekcje gry na fortepianie i komponując muzykę.

Na początku 1916 roku Towarzystwo Sztuk Pięknych zorganizowało koncert w Szkole Tenishev z udziałem Maksyma Gorkiego, który wygłosił ognistą propagandową przemowę pomimo obecności tajnej policji. Gorky (urodzony Aleksiej Peszkow w 1868 r.), Odnoszący sukcesy finansowe pisarz, dramaturg i redaktor, był dobrze znany z publicznego sprzeciwu wobec cara, ujawniania kontroli rządu carskiego nad prasą i był wielokrotnie aresztowany, a nawet wygnany. Poparł liberalne apele do rządu o prawa obywatelskie i reformy społeczne. Był osobistym przyjacielem Lenina od 1902 roku i znał wielu rewolucjonistów. Jego reputacja wzrosła jako literacki głos najniższych warstw społecznych w Rosji i żarliwy orędownik transportu społecznego, politycznego i kulturowego. Gorki miał również namiętną miłość do teatru. Jednym z jego aspiracji od lat 90. XIX wieku było stworzenie sieci teatrów prowincjonalnych dla chłopów w nadziei na zreformowanie rosyjskiego świata teatralnego. W 1904 r. Udało mu się otworzyć teatr w swoim rodzinnym mieście Niżnym Nowogrodzie, ale niestety cenzorzy rządowi zakazali każdej proponowanej przez niego sztuki, a Gorki zrezygnował z projektu. 31 grudnia 1913 r., Po Terstulecie Romanowa, Gorkiemu pozwolono wrócić do domu w Rosji po ośmiu latach wygnania we Włoszech. W marcu 1914 r. Mieszkał w Petersburgu, pracując jako redaktor podziemnych gazet bolszewickich Zvezda i Pravda. Po koncercie Burenin przedstawił Koretti Gorkiemu, który wyznał jej, że pomimo pogardy dla artystek, jest jej największym fanem, dając wyraz, że jej murzyńskie pieśni ludowe uchwyciły istotę zmagań proletariatu. Gorky i Coretti zostali bliskimi przyjaciółmi i mogła być częstym gościem w jego mieszkaniu w Piotrogrodzie przy Kronversky Avenue 23, gdzie nieustannie piło, tańczyło, uprawiało hazard i często czytało osiemnastowieczne powieści pornograficzne (markiz de Sade był dość popularny). Podczas tych nocy w domu Gorkiego Coretti spotykał się z wydawcami, naukowcami, rewolucjonistami, wielkim piosenkarzem Fiodorem Czaliapinem, a nawet samym Leninem.

Ukraina (1917–1921)

W W marcu 1917 r., Podczas rewolucji lutowej, studia Coretti zostały nagle przerwane i zastanawiała się nad pomysłem powrotu do Ameryki. Wojna i rewolucja nagle zakończyły znaczenie Rosji w kontynentalnym obiegu teatralnym. Szerokie tournee stało się trudne i wiele zakładów zaczęło się zamykać. Zdecydowana większość społeczności afroamerykańskiej w Rosji spieszyła się do ambasady amerykańskiej w Piotrogrodzie i konsulatu w Moskwie, aby ubiegać się o paszporty, aby popłynąć przez Morze Czarne w kierunku Turcji i Rumunii lub wsiąść do pociągów transsyberyjskich do Mandżurii i Japonii w drodze powrotnej do Ameryki. Jednak listy, które otrzymała od przyjaciół, takich jak Ollie Burgoyne i Ida Forcyne, którzy wrócili do Ameryki, były w stanie dowiedzieć się o zmianach na amerykańskiej scenie rozrywkowej. Większość czarnoskórych lokali chciała tylko czarnoskórych czarnoskórych kobiet, w kabaretach Harlemu kobiety tańczyły shake'a pomiędzy stołami i mieszały się z publicznością, podczas gdy Jazz zawodził w tle. Takie działania nie miały miejsca w rosyjskich kabaretach i salach muzycznych. Większość odnoszących sukcesy murzyńskich wykonawców powracających do Ameryki z Europy nagle straciła pieniądze i zajęła się domem.

Podczas rewolucji Boris przeniósł się na południe na Ukrainę i przyjął posadę nauczyciela w nowym konserwatorium muzycznym w Charkowie. Wkrótce Coretti poszedł za nim wkrótce potem. Sześć miesięcy później, we wrześniu 1917 roku, po latach zalotów i odrzuceniu czterech poprzednich propozycji małżeństwa, Coretti i Boris w końcu się pobrali. Nie chciała kontynuować małżeństwa, ponieważ aspirowała do otwarcia szkoły wokalnej dla dzieci w Ameryce. Jednak Boris poinformował ją o powszechnym strachu Stanów Zjednoczonych przed bolszewizmem, anarchizmem i komunizmem. Amerykańskie gazety często donosiły o masowych procesach i aresztowaniach, a także Borys przypominał jej, jak trudno byłoby Murzynce otworzyć duży zakład w Stanach Zjednoczonych. Coretti opowiedziała mu również o tym, jak rozpadło się jej pierwsze małżeństwo, ale Boris obiecał, że nie wszyscy mężczyźni są tacy sami. Nie pozwolił nikomu ingerować w ich życie prywatne i przypomniał jej, że kocha ją bez względu na kolor jej skóry, że ludzka dusza nie zależy od koloru skóry. Na szczęście jego rodzina i przyjaciele szybko zaakceptowali jego nową żonę.

W latach 1917-1921 Coretti występował w Charkowie Grotezk Cabaret (17 Ekaterinoslavskaya), Theatre of Assembled Clerks oraz w Kommerchesky Garden Club (21 Rymarskaya) z Orkiestrą Filharmoniczną Michaiła Bichtera. Występowała także na prywatnych przyjęciach, zwłaszcza na Chernyshevskiy Prospekt 66, gdzie architekt Vladimir Pokrovsky często organizował w swoim mieszkaniu wieczory muzyczne. Po zaśpiewaniu kilku piosenek wtrącała się do innych muzyków i podsłuchiwała spory o rozwój ukraińskiej sceny artystycznej. Wkrótce poznała artystów R.M. Savin, M.A. Sharonov, architekt M.F. Pokorny, wiolonczelista E. Belousov i kompozytor K.K. Gorsky. Gdy szalała rosyjska wojna domowa, od końca 1919 do 1920 roku, Koretti i Borys koncertowali również z "Brygadą Koncertową Frontu Południowo-Zachodniego", która organizowała występy muzyczne w teatrach, bibliotekach, klubach nocnych, kopalniach, fabrykach, szpitalach i Wojskowe obozy wojskowe na całej Ukrainie.

Kariera w Związku Radzieckim i wprowadzenie jazzu (1921–1931)

Pod koniec 1921 r., Gdy w ZSRR szalał Wielki Głód, para przeniosła się do radzieckiej stolicy Moskwy. Małżeństwo mieszkało przy Poluektov Pereulok 7, gdzie wspólnie z rodziną Duchenne dzieliło kuchnię. Rodzina, a zwłaszcza siedmioletni Igor, cieszyła się, słysząc głos Koryttiego w całym mieszkaniu. Często Coretti opiekowała się młodym Igorem Duchenne, który przynosił jej książki z Biblioteki Akademii Nauk ZSRR, mimo że nie potrafiła czytać po rosyjsku. Więc zamiast tego kołysała go w ramionach i kołysała do snu, śpiewając „Sleep my Boy” („Spi, moy mal’chik” - I. Dunaevsky & amp; Lebedev-Kumach). Nie mogąc podróżować z powodu głodu, w latach 1921-1923 Coretti zdecydowała się kontynuować naukę w Studiu Operowym Konserwatorium im. Piotra Czajkowskiego pod kierunkiem Michaiła Michajłowicza Ippolitowa-Iwanowa. Dni spędziła na nauce pod kierunkiem Varvary Michajłowej Zarudnej i Nadieżdy Ignatyjewnej Kalnin-Gandolfi. Pod koniec 1923 roku, krótko po ukończeniu studiów, Studio Operowe Ippolitova-Iwanowa wystawiło niezwykłą produkcję „Aidy” Verdiego, w której Coretti wcielił się w główną rolę. Publiczność poczuła, że jej rola odzwierciedla rzeczywistość Korettiego - egipskiego jeńca, murzyńskiego niewolnika, który zrzucił kajdany niewolnictwa w imię miłości.

3 kwietnia 1924 roku Koretti zadebiutował na słynnym moskiewskim Bolszoj Otwarcie teatru z niezwykłym trzydniowym zaangażowaniem, podczas którego wykonano kilka arii, a następnie liczne utwory klasyczne autorstwa znanych rosyjskich kompozytorów. Drugą połowę programu stanowiły przede wszystkim Negro Spirituals w jej dramatycznym lirycznym sopranowym głosie. To wielkie przedstawienie, jej pierwsze w Rosji od czasów przed rewolucjami, spotkało się z wielkim entuzjazmem i licznymi owacjami na stojąco. Miała nadzieję, że dzięki temu sukcesowi będzie nadal występować jako śpiewaczka operowa, ale niestety rosyjscy krytycy muzyczni uznali, że lepiej nadaje się na koncertową artystkę. Po ostatnim występie w Bolszoj wyjechała do Leningradu z kontraktem na dwa koncerty i szereg zobowiązań w różnych prowincjach. W listopadzie, wracając do domu z występu na Ukrainie, intensywnie pisała do W.E.B. du Bois, który słyszał o jej triumfie w Bolszoj i przedstawił plany wizyty w ZSRR. Coretti poprosiła du Bois o przesłanie jej zapisów z popularnej muzyki amerykańskiej, którą trudno było zdobyć w Związku Radzieckim, a także skontaktowała go z matką w celu pokrycia kosztów, ponieważ nie była w stanie wysłać pieniędzy z Moskwy.

W kwietniu 1925 r. para występowała w Tweru, niedaleko wsi Wysz-Gorodiszcze, gdzie urodził się Borys i gdzie od czasu rewolucji rozpadała się stara posiadłość Titz. W październiku Coretti i pianista E.Lutsky podpisali kontrakt na 20 koncertów z Państwową Orkiestrą Filharmoniczną na cały Północny Kaukaz i Ukrainę, w programie którego wystąpili rosyjscy kompozytorzy, tacy jak Spendiarov, Vasilenko, Glazunov, Gnesin, a także kompozycje z Afro. -Amerykańscy kompozytorzy, tacy jak Barley, Cook i inni. Była to pierwsza z jej wielu obszernych tras koncertowych po Związku Radzieckim w ramach Państwowej Filharmonii. Otwarcie 7 grudnia w Rostowie nad Donem, grupa przemierzyła Melitopol, Krasnodar, Symferopol i Jewpatorię. W listach do przyjaciół, Coretti wspominała, jak bardzo lubi podróżować nad morze, chociaż podczas zaręczyn w Evpatorii narzekała na duszność miasta i niemożność znalezienia czegoś odpowiedniego do picia. Wspomina również o swoim niepokoju związanym z pracą z orkiestrą Filharmonii, ponieważ czuła, że jej występy nie przynoszą korzyści i czuła, że nie docenili jej talentu koncertowego.

Pod koniec lutego 1926 roku Frank Withers (z domu Frank Douglas Withers; 1880–1952) i jego zespół Jazz Kings (z udziałem Sidneya Becheta) przybyli do Moskwy, gdzie odnieśli ogromny sukces po otwarciu w Cinema Malaya Dimitrova . Znane jako `` Pałac Srebrnego Ekranu '', popularne kino co tydzień otwierało tam nowe hollywoodzkie filmy dla pełnej widowni, a kiedy Jazz Kings otworzyło się tam 22 lutego, kino zostało wypełnione, zanim zabrzmiała pierwsza nuta i pary poszły do przejść. tańczyć Charleston. Kiedy Coretti i Philharmonic Orchestra wrócili z trasy koncertowej po Ukrainie, Jazz Kings pojawiali się w Sali Pisarzy i Konserwatorium Moskiewskim. Orkiestra Filharmonii szybko zorganizowała miesięczną trasę koncertową po Ukrainie dla Jazz Kings, z Coretti na czele, co dało jej możliwość czerpania z sukcesu, jaki jazz odniósł w Związku Radzieckim. W maju grupa grała tydzień w Charkowie, dwa udane tygodnie w Kijowie i ostatni tydzień w Odessie w Letnem Theatre, zanim Jazz Kings wrócili do Niemiec. W lipcu Coretti był zaangażowany w Leningrad przez tydzień w Ogrodach Rekreacyjnych, po czym we wrześniu powrócił na Ukrainę, aby wziąć udział w Jekaterynosławiu. Rok zakończył się dość ciekawie, ponieważ wystąpiła na koncercie muzyki żydowskiej w Małej Sali Konserwatorium im. Piotra Czajkowskiego, gdzie zademonstrowała swoje umiejętności wykonując tradycyjne pieśni w języku jidysz.

Latem 1927 roku w Koretti zadebiutowała w lipcu na scenie miasta Baku, gdzie była reklamowana jako kobieta, która wprowadziła jazz do Azerbejdżanu, mimo że gazety nie podawały numerów jazzowych w jej repertuarze podczas jej występu, chociaż wykonała numer w języku azerskim. 11 grudnia w słynnej Wielkiej Sali Filharmonii Leningradzkiej Coretti akompaniował `` First Concert Jazz Band '' prowadzonym przez Leopolda Teplitsky'ego w składzie około 15 osób (2 skrzypiec, banjo, fortepian, tuba, trąbki, klarnety, saksofony, puzony i oczywiście świetny zestaw instrumentów perkusyjnych). Coretti, dość wysoka, bujna, w otwartej zielonej jedwabnej sukni z peleryną, doskonale harmonizująca ze złotobrązową skórą, śpiewała po angielsku mocnym, raczej niskim głosem o bardzo pięknej barwie. Koncert był jak na tamte czasy niezwykły. Sala dosłownie pękała w szwach od publiczności, ledwo dostawała bilety wstępu, stała cały czas w galerii, spacerując po jej obwodzie.

W latach 1928–1931, po nagraniu kilku piosenek w Moskwie, Coretti rozpoczął obszerne tournee po ZSRR, występując na Ukrainie, Białorusi, Estonii, Łotwie, Litwie, Turkmenistanie, Uzbekistanie, Kazachstanie, Tadżykistanie, Gruzji i głęboko na Syberii. Chociaż sporadycznie wykonywała jazz, zwykle wracała do wykonywania rosyjskich romansów lub murzynów. 29 stycznia 1929 roku rozpoczęła rok występami w Klubie Karola Marksa w Mińsku, tuż przy granicy prowadzącej poza ZSRR do Polski. Cztery miesiące później, po długiej podróży po Turkmenistycznej Radzieckiej Republice Socjalistycznej i innych krajach Azji Środkowej, wróciła na zachód na Ukrainę, pojawiając się w Winnicy 7 maja. Na początku lipca Koretti i Borys otrzymali pozwolenie na wyjazd ze Związku Radzieckiego na cztery miesiące. -miesięczna wycieczka po Łotwie. Miała wystąpić w łotewskim kurorcie Jurmała, 18 lat od jej ostatniego zaręczyn. Miasto stało się popularnym celem wycieczek turystycznych dla sowieckich urzędników i czołowych członków związku. W sąsiedztwie Edynburga plakaty i gazety reklamowały debiut Coretti w Sommertheater 11 lipca, gdzie wystąpiła wraz z Georgem Vlašeksem i jego Orpheans Orchestra na Edynburskim Festiwalu Morskim przez udany tydzień. W następnym miesiącu, 12 sierpnia, Coretti i Boris pojawili się razem na scenie w Rydze Palladium Kino, gdzie wykonała piękne włoskie arie, kilka niemieckich i rosyjskich pieśni ludowych, kończąc program swoimi murzyńskimi pieśniami ludowymi (na które składały się Negro Spirituals, Jazz i Blues). Później występowała także w Radiu Łotwa, docierając do innych części tego małego kraju. Po miesiącu niezgłoszonej działalności Coretti wznowiła swoją trasę koncertową, pojawiając się w nadmorskich miejscowościach Jełgawa i Windau (obecnie Windawa), zanim wróciła do domu w Moskwie na początku listopada, aby zaangażować się w Muzeum Politechniczne.

Od czerwca 1930 -Luty 1931 r. Pojawiła się na Ukrainie, przez rosyjskie Wołgi i przekroczyła Ural na Syberię na 9 miesięcy. W grudniu 1930 roku Coretti był w Leningradzie, występując w rewii jazzowej „Big Night of the Negro” z orkiestrą Simona Kagana. To był jej ostatni występ jazzowy, ponieważ ten gatunek muzyczny został zakazany przez radziecki rząd dwa miesiące wcześniej.

Radziecka aktorka i artystka nagrywająca (1932-1938)

Na początku 1932 r. rodzina Titzów przeniosła się do 15, Savelevski Pereulok, gdzie zamieszkali w mieszkaniu nr 11, dwóch małych obskurnych pokojach na trzecim piętrze w zachodniej części Moskwy, niedaleko placu Kropotkinskaya. W tym czasie Coretti nagrał kilka piosenek z wytwórnią Muztrest Label, w tym Spirits, „Czasem czuję jak dziecko bez matki” i „Little David Play on Your Harp . 26 czerwca aktorka, Emma Harris, Coretti Arle Titz Bob Ross i inżynier Robert Robinson zebrali się na stacji Nikolayevsky, aby powitać dwudziestu dwóch artystów afroamerykańskich (w tym Langston Hughes), którzy zostali zaproszeni do Związku Radzieckiego w celu wyprodukowania filmu przedstawiającego murzyńskich robotników pracujących w trudnych warunkach pracy na amerykańskim Południu. o wierszu Vladimira Mayakovsky'ego Black & amp; White z 1925 r., który protestował przeciwko amerykańskiemu rasizmowi i imperializmowi. Film był sponsorowany przez Komintern i miał być wyprodukowany przez rosyjsko-niemiecką wytwórnię filmową Meschrabpom.

W lutym 1933 roku Coretti po raz pierwszy zadebiutowała w Armenii, a jej występ w Domu Kultury w Erewaniu został bardzo dobrze przyjęty przez prasę, zwłaszcza za znakomite wykonanie ormiańskich pieśni ludowych.

29 marca 1934, Koretti świętowała dziesiąty rok na radzieckiej scenie koncertem radiowym w Moskiewskim Teatrze Radiowym z wieloma innymi radzieckimi artystami. Audycja radiowa dotarła aż do Francji i Norwegii. Przez cały rok występowała w moskiewskim Radio-Komintern. Po zabójstwie Siergieja Mironowicza Kirowa, przypuszczalnego następcy Stalina, 1 grudnia 1934 r., Życie w Związku Radzieckim stało się znacznie bardziej uciskane. 20 grudnia Coretti i afroamerykańska piosenkarka z zagranicy, Celeste Cole, powitała Paula Robesona na dworcu kolejowym Białorusi w jego pierwszą trasę koncertową po ZSRR. W następnym miesiącu, 14 stycznia 1935 roku, Coretti wystąpił na gali benefisowej Robesona w House of the Kino. Niestety, nie przepadała za Robesonem i unikała go, kiedy tylko było to możliwe.

Od lutego do marca 1935 roku, po nagraniu kolejnych piosenek z April Recording Label, odbyła tournee po ukraińskim regionie Donbass i nowo utworzonym obwodzie czelabińskim (Czelabińsk i Magnitogorsk), po czym udała się do moskiewskiego Mosfilm Studios, aby wystąpić jako Marion. Pokojówka Dixona (Lyubov Orlova) w najnowszym melodramatycznym filmie komediowym Grigorija Aleksandrowa „Cyrk”. Jednak niewymieniony występ Corettiego trwa tylko 30 sekund (40: 33–41: 03 i 41: 27–41: 31). W tym czasie Coretti zaprzyjaźnił się z Marianem Andersonem. Pod koniec 1935 roku pojawiła się w stolicy Kazachstanu Alma-Acie (obecnie Ałmaty).

Większość 1936 roku spędziła na koncertach w Konserwatorium im. Piotra Czajkowskiego oraz w Radiu Moskwa, z wyjątkiem krótkiego występu na Letnim Teatr w Kursku. W latach 1937–1938 Coretti wznowił tournee, występując w Penzie, Wołogdzie, Archangielsku, Odessie, Władywostoku, Solikamsku, Astrachaniu i w obwodzie swierdłowskim.

Wielka wojna ojczyźniana i późniejsza kariera (1939–1951)

Po wybuchu II wojny światowej, pod koniec 1939–1940, Coretti rozpoczął kolejną, trwającą ponad 14 miesięcy, sowiecką podróż po Syberii i na Dalekim Wschodzie.

Od października do grudnia 1941 roku, po niemieckiej inwazji na ZSRR, jej tournée ustało, a ona zgłosiła się na ochotnika jako pielęgniarka do moskiewskiego Szpitala Wojskowego nr 5012 (obecnie Szpital im. Pirogowa N.I.). 5 grudnia Armia Czerwona z całych sił zajęła pozycje niemieckie, powodując pospieszne wycofanie Wehrmachtu. To było zapowiedzią wielu zwycięstw Armii Czerwonej. Mimo wojny, 7 grudnia w Teatrze Maly All-Union Tour Association zorganizowało rewię koncertową angielskiej i amerykańskiej muzyki i muzyki. Piosenki. Czczony artysta ZSRR F. Petrova zaśpiewał „Cowboy from Texas” i „Matrosskaya”. Potem nastąpił udany występ Corettiego, wprowadzając Moskali do dzieł wokalnych angielskich kompozytorów Purcella, Balfiego, Queltera oraz amerykańskich kompozytorów Johnsona i Lawrence'a. Przez pozostałą część grudnia Boris i Coretti koncertowali w obwodzie iwanowskim.

Na początku 1942 roku para kontynuowała tournee, występując w Obwodzie Gorkim, Tatarskiej Autonomicznej Socjalistycznej Republice Radzieckiej i obwodzie kirowskim, dopóki Borys nie wznowił nauczania w Moskwie. W latach 1943-1945 Coretti kontynuował tournee po bazach wojskowych i szpitalach z Orkiestrą Filharmonii Radzieckiej, zwłaszcza w Archangielsku, Nowosybirsku i Murmańsku.

Wróciła do Moskwy w maju 1945 r., by wystąpić w piętnastoletnim kapitanie Wasilija M. Zhuravleva, którego zdjęcia rozpoczęły się w Gorky Soyuzdetfilm Studios. Mikhail Astangov, Osip Abdulov, Alexander Khvylya, Pavel Sukhanov, Vsevolod Larionov, Elena Izmaylova, Sergey Tsenin, Viktor Kulakov, Ivan Bobrov, Weyland Rudd i Coretti byli honorowymi artystami i pomimo niewielkiego budżetu i większości aktorów stale zajętych Przy innych zaangażowaniach film miał być największym hitem roku. Zdjęcia wznowiono w połowie maja, tuż po Dniu Zwycięstwa, kiedy to pierwsze sceny rozgrywały się między Corettim a sześcioletnim Azarikiem Messererem. W oślepiającym świetle młody Azarik zasnął pod ciężkim kocem, podczas gdy Coretti w roli czarnej niani imieniem Nan śpiewała rosyjską kołysankę. Dla całej ekipy filmowej Coretti była traktowana jak primadonna, nawet reżyser bał się do niej podejść. Pomimo tego, że była widziana przez cały film w tle, miała tylko jedną scenę mówienia. 6 czerwca pomiędzy zdjęciami Boris i Coretti zostali odznaczeni Medalem „Za dzielną pracę w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”. 14 lipca obsada udała się do Gruzji, aby przez siedem miesięcy kręcić afrykańskie sceny na wybrzeżu Morza Czarnego. Dwie trzecie filmu zostało nakręcone na bulwarze Primorsky w Batumi oraz w okolicach miasta Tsihis-Dziri i Adzharis-Cskhali. Na plaży została zbudowana afrykańska wioska „Kazonde jak na ekranie, natura Zakaukazia stworzyła całkowitą iluzję afrykańskiej natury. Będąc w Batumi, ponieważ jej jedyna scena została już nakręcona, Coretti zajmował czas z Azarikiem, poprawiając swój biedny stół maniery i uczenie go, jak prawidłowo trzymać nóż i widelec. Po dziesięciu miesiącach kręcenia 15 kilometrów filmu „Piętnastoletni kapitan został ostatecznie wydany 18 marca 1946 roku, natychmiast podbijając serca dzieci i dorosłych w całym Związku Radzieckim.

W 1947 roku, po czterdziestu latach intensywnej i ciągłej pracy, siły Arle-Titz zostały osłabione, gazety donosiły, że jej głos stał się zużyty i stracił dawne piękno i pełną moc . Chociaż mogło się zdarzyć, że przemysł muzyczny Związku Radzieckiego w końcu zdecydował się odłożyć na półkę swoją niegdyś popularną czarną primadonnę. Co wyjaśnia, dlaczego po wojnie nie była już wspominana w sowieckich wiadomościach, ponieważ mieszkała cicho w Moskwie aż do śmierci. w 195 1. Po śmierci i kremacji Coretti Henrichovna Arle-Titz 14 grudnia 1951 r. Borys Borysowicz zwrócił się do siostrzenicy Varvary Michajłowej Zarudnej, Wiery Nikołajewnej, z prośbą o tymczasowy pochówek urny z prochami jego żony obok niej. bliski przyjaciel, kompozytor Ippolitov-Ivanov. Coretti Arle-Titz został pochowany na cmentarzu Nowodziewiczy 15 grudnia 1951 r. W rodzinnym grobie Michaiła Ippolitowa-Iwanowa i jego żony Varvary Michajłowej Zarudnej. W późniejszych latach Borys Borysowicz nie miał czasu na ponowne pochowanie szczątków Coretti, a po jego śmierci (w 1963 roku) został pochowany obok niej.