Bea Arthur

Beatrice Arthur (ur. Bernice Frankel; 13 maja 1922 - 25 kwietnia 2009) była amerykańską aktorką i komikiem.

Arthur rozpoczęła swoją karierę na scenie w 1947 roku. W 1966 roku otrzymała nagrodę Tony dla najlepszej aktorki drugoplanowej w musicalu za rolę Very Charles w Mame . Później zagrała Maude Findlay w serialach komediowych z lat 70. All in the Family (1971–1972) i Maude (1972–78), a także Dorothy Zbornak w Serial komediowy Złote dziewczyny z lat 80. i 90. (1985–92). Zdobyła nagrody Emmy dla najlepszej aktorki w serialu komediowym w 1977 roku dla Maude i 1988 dla Złote dziewczyny . Wystąpiła w filmach: Lovers and Other Strangers (1970) i ​​ Mame (1974). W 2002 roku zagrała w jednoosobowym programie Bea Arthur na Broadwayu: Just Between Friends .

Spis treści

• 1 Wczesne życie
• 2 Kariera
  • 2.1 Teatr
  • 2.2 Telewizja
  • 2.3 Film
  • 2.4 Późniejsza kariera
  • 2.5 Wpływy
• 3 Życie osobiste
• 4 Śmierć i dziedzictwo
• 5 nagród
• 6 Filmografia
  • 6.1 Film
  • 6.2 Telewizja
• 7 przedstawień teatralnych
• 8 referencji
• 9 Linki zewnętrzne

• 2.1 Teatr
• 2.2 Telewizja
• 2.3 Film
• 2.4 Późniejsza kariera
• 2.5 Wpływy

• 6.1 Film
• 6.2 Telewizja

Wczesne życie

Bernice Frankel urodziła się 13 maja 1922 r. Jako córka Rebeki (z domu Pressner, urodzona w Austrii) i Philipa Frankela (urodzonego w Polsce) w Nowym Jorku na Brooklynie. Arthur wychowywał się w żydowskim domu ze starszą siostrą Gertrude i młodszą siostrą Marian.

W 1933 roku rodzina Frankel przeniosła się do Cambridge w stanie Maryland, gdzie jej rodzice prowadzili sklep z odzieżą damską. W wieku 16 lat Frankel zapadła na poważny stan zwany koagulopatią, w którym jej krew nie krzepła. W trosce o jej zdrowie rodzice postanowili wysłać ją do Linden Hall School for Girls, szkoły z internatem dla dziewcząt w Lititz w Pensylwanii, na ostatnie dwa lata liceum. Następnie przez rok studiowała w Blackstone College for Girls w Blackstone w Wirginii.

Podczas II wojny światowej Arthur w 1943 roku został jednym z pierwszych członków Rezerwy Kobiet Korpusu Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych. Po podstawowym przeszkoleniu Arthur służył jako maszynistka w kwaterze głównej piechoty morskiej w Waszyngtonie. W czerwcu 1943 r. Piechota morska przyjęła jej prośbę o przeniesienie do Szkoły Transportu Samochodowego w Camp Lejeune w Karolinie Północnej. Arthur pracował następnie jako kierowca ciężarówki i dyspozytor w Cherry Point w Północnej Karolinie w latach 1944-1945. We wrześniu 1945 roku została honorowo zwolniona ze stanowiska sierżanta sztabowego.

Po służbie w Marines Frankel studiował przez rok w Instytucie Franklina w Filadelfii, gdzie uzyskała uprawnienia technika medycznego. Po letnim stażu w miejscowym szpitalu Frankel zdecydował się nie pracować jako technik laboratoryjny, wyjeżdżając do Nowego Jorku w 1947 roku, aby zapisać się do School of Drama at The New School. W tym samym roku wyszła za mąż za członka Marine Roberta Alana Aurthura. Rozwiedli się trzy lata później, ale zachowała jego nazwisko, dostosowując pisownię do „Arthur”.

Kariera

Teatr

Beatrice Arthur od 1947 roku studiowała w Dramatic Workshop of The New School w Nowym Jorku z niemieckim reżyserem Erwinem Piscatorem. Arthur rozpoczęła karierę aktorską jako członek off-broadwayowskiej grupy teatralnej w Cherry Lane Theatre w Nowym Jorku pod koniec lat czterdziestych. Na scenie wystąpiła w roli Lucy Brown w off-broadwayowskiej premierze w 1954 r. Anglojęzycznej adaptacji Marca Blitzsteina The Threepenny Opera Kurta Weilla, Nadine Fesser w 1957 r. w Coronet Theatre, Yente the Matchmaker w 1964 premierze Fiddler on the Roof na Broadwayu.

W 1966 roku Arthur przesłuchał do tytułowej roli w musicalu Mame , którą jej mąż Gene Saks miał reżyserować, ale zamiast tego Angela Lansbury wygrała tę rolę. Arthur przyjął drugoplanową rolę Very Charles, za którą zdobyła wielkie uznanie, zdobywając w tym samym roku nagrodę Tony dla najlepszej aktorki drugoplanowej w musicalu. Zagrała tę rolę w nieudanej wersji filmowej z 1974 roku u boku Lucille Ball. W 1981 roku pojawiła się w The Floating Light Bulb Woody'ego Allena.

Debiutowała w Metropolitan Opera w 1994 roku, wcielając się w rolę przemawiającą Księżną Krakenthorp w sztuce Gaetano Donizettiego La fille du régiment . W 1995 roku zagrała u boku Renée Taylor i Josepha Bologna w filmie Bermuda Avenue Triangle w Los Angeles.

Telewizja

W 1971 roku Arthur został zaproszony przez Normana Leara do występu gościnnego w jego serialu All in the Family , jako Maude Findlay, kuzynka Edith Bunker. Zdecydowana liberalna feministka, Maude, była uważana za antytezową rolę karykaturalnej reakcyjnej postaci Archiego Bunkera, która określiła ją jako „fanatykę Nowego Ładu”. Prawie pięćdziesięcioletni Arthur zauroczył All in the Family widzów, a także kierownictwo CBS, które, jak później przypomniała, zapytało: „Kim jest ta dziewczyna? Dajmy jej własny serial”.

Ta seria, pokazana w jej drugim występie w All in the Family , będzie po prostu zatytułowana „Maude”. Program, który zadebiutował w 1972 roku, znalazł ją w zamożnej społeczności Tuckahoe w hrabstwie Westchester w stanie Nowy Jork, z czwartym mężem Walterem (Bill Macy) i rozwiedzioną córką Carol (Adrienne Barbeau). Jej rola przyniosła Arthurowi kilka nominacji do nagrody Emmy i Złotego Globu, w tym jej nagrodę Emmy w 1977 roku dla najlepszej aktorki w serialu komediowym. Maude zyskałaby również miejsce dla Artura w historii ruchu wyzwolenia kobiet.

Serial dotyczył poważnych społeczno-politycznych tematów epoki, które były uważane za tabu dla sitcomu, w tym Wojna w Wietnamie, administracja Nixona, kandydatura Maude na miejsce w Kongresie, rozwód, menopauza, zażywanie narkotyków, alkoholizm, załamanie nerwowe, choroby psychiczne, libido kobiet, prawa gejów, aborcja i znęcanie się nad małżonkami. Doskonałym przykładem jest „Maude's Dilemma”, dwuczęściowy odcinek emitowany w okolicach Święta Dziękczynienia w 1972 roku, w którym postać Maude boryka się z późną ciążą, ostatecznie decydując się na aborcję. Mimo że aborcja była legalna w stanie Nowy Jork od 1970 roku, jak również w Kalifornii od czasu orzeczenia na żądanie w jej stanie w 1969 roku, był nielegalny w wielu innych regionach kraju i jako taki wywołał kontrowersje. W rezultacie dziesiątki podmiotów stowarzyszonych odmówiło emisji odcinka, gdy był pierwotnie zaplanowany, zastępując powtórkę z wcześniejszego sezonu lub specjalny program telewizyjny z okazji Święta Dziękczynienia. Jednak sześć miesięcy później do letniego sezonu powtórek wszystkie pociski zgasły, a stacje, które odmówiły emisji odcinka po jego pierwszym uruchomieniu, przywróciły go na powtórki następnego lata. W rezultacie, według doniesień 65 milionów widzów obejrzało dwa odcinki po raz pierwszy w listopadzie lub podczas kolejnego lata jako powtórkę. Odcinek został początkowo wyemitowany na dwa miesiące przed zalegalizowaniem przez Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych procedury w sprawie Roe przeciwko Wade w styczniu 1973 roku.

Jednak do 1978 roku Arthur zdecydował się odejść od serii. Później tego samego roku (1978) wystąpiła w programie Star Wars Holiday Special , w którym wykonała taniec i taniec w kantynie Mos Eisley. Była gospodarzem programu Beatrice Arthur Special w CBS 19 stycznia 1980 r., W którym wystąpiła w parze z gwiazdą w musicalu rewiowym z Rockiem Hudsonem, Melbą Moore i Waylandem Flowers i Madame.

Arthur wrócił do telewizji w krótkotrwałym serialu Amanda's z 1983 roku (adaptacja brytyjskiego serialu Fawlty Towers ). Niestety, serial nie był hitem wśród widzów i tylko 10 z 13 nakręconych odcinków zostało wyemitowanych.

W 1985 roku, w wieku 63 lat, Arthur został obsadzony w The Golden Girls , w którym zagrała Dorothy Zbornak, rozwiedzioną matkę i zastępczą nauczycielkę mieszkającą w domu wdowy Blanche Devereaux (Rue McClanahan) w Miami. Wśród innych współlokatorów była wdowa Rose Nylund (Betty White) i sycylijska matka Dorothy, Sophia Petrillo (Estelle Getty). Getty był w rzeczywistości o rok młodszy od Arthura w prawdziwym życiu. Seria była hitem i przez sześć z siedmiu sezonów pozostawała w pierwszej dziesiątce. Występ Arthura jako Dorothy Zbornak doprowadził do kilku nominacji do nagrody Emmy w trakcie serialu i do nagrody Emmy w 1988 roku. Arthur zdecydował się opuścić program po siedmiu latach, aw 1992 roku serial został przeniesiony z NBC do CBS i zmieniony na Złoty Pałac , w którym pozostałe trzy aktorki wcieliły się ponownie w swoje role, z Cheech Marinem jako nowym filmem. Arthur pojawił się gościnnie w dwuczęściowym odcinku, ale nowa seria trwała tylko jeden sezon.

Film

Arthur sporadycznie pojawiał się w filmach, powracając do roli Vera Charles w adaptacja filmu Mame z 1974 roku, u boku Lucille Ball. Wcieliła się w apodyktyczną matkę Beę Vecchio w Lovers and Other Strangers (1970) i ​​wystąpiła jako rzymska urzędniczka ds. Bezrobocia w History of the World, Part I Mela Brooksa ( 1981). Wystąpiła w 1995 roku w amerykańskim filmie For Better or Worse jako Beverly Makeshift.

Późniejsza kariera

Po tym, jak Arthur opuścił The Golden Girls , wystąpiła gościnnie w programach telewizyjnych oraz zorganizowała i koncertowała w swoim jednoosobowym programie, na przemian zatytułowanym Wieczór z Beą Arthur a także And Then There Bea . Wystąpiła gościnnie w amerykańskiej kreskówce Futurama , w nominowanym do nagrody Emmy 2001 odcinku „Amazon Women in the Mood”, jako głos feministki „Femputer”, która rządziła rasą gigantycznych amazońskich kobiet . Pojawiła się w odcinku pierwszego sezonu Malcolm in the Middle jako pani White, jedna z opiekunek Deweya, która była surowym dyscyplinującym. Za swoją rolę była nominowana do nagrody Emmy dla najlepszej aktorki gościnnej w serialu komediowym. Wystąpiła również jako matka Larry'ego Davida w Curb Your Enthusiasm .

W 2002 roku wróciła na Broadway, grając w Bea Arthur na Broadwayu: Just Between Friends , zbiór opowiadań i piosenek (z muzykiem Billym Goldenbergiem) na podstawie jej życia i kariery. Spektakl był nominowany do nagrody Tony dla najlepszego specjalnego wydarzenia teatralnego.

Oprócz pojawienia się w wielu programach poświęconych jej własnej twórczości, Arthur występował na scenie i w telewizji dla Jerry'ego Hermana, Boba Hope'a , Ellen DeGeneres. W 2004 roku wystąpiła w Hollywood Bowl w sztuce Richarda Barone „There will be Another Spring: A Tribute to Miss Peggy Lee”, wykonując „Johnny Guitar” i „The Shining Sea”. W 2005 roku wzięła udział w pieczeniu Comedy Central Pameli Anderson, gdzie recytowała w śmiertelnie poważny sposób fragmenty książki Andersona Star Struck .

Influences

W 1999 roku Arthur powiedział ankieterowi o trzech wpływach jej kariery: „Sid Caesar nauczył mnie oburzających; Lee Strasberg nauczył mnie tego, co nazywam rzeczywistością, a Lotte Lenya, którą uwielbiałem, nauczyła mnie ekonomii”. Innym źródłem wpływu na Arthura była słynna aktorka / reżyserka Ida Lupino, którą chwaliła Arthur: „Moim marzeniem było zostać bardzo małą blond gwiazdą filmową, taką jak Ida Lupino i inne kobiety, które widziałem na ekranie podczas Wielkiego Kryzysu”.

Życie osobiste

Artur był dwukrotnie żonaty. Jej pierwsze małżeństwo miało miejsce w 1947 roku, krótko po jej pobycie w wojsku, kiedy poślubiła kolegę Marine Roberta Alana Aurthura, późniejszego scenarzystę, telewizyjnego, producenta i reżysera filmowego, którego nazwisko przyjęła i zachowała (choć ze zmienioną pisownią). . Wkrótce po rozwodzie w 1950 roku wyszła za mąż za reżysera Gene'a Saksa, z którym adoptowała dwóch synów, Matthew (ur. 1961), aktora i Daniela (ur. 1964), scenografa. Ona i Saks pozostali małżeństwem do 1978 roku.

W 1972 roku przeprowadziła się do Los Angeles i wynajęła swoje mieszkanie w Central Park West w Nowym Jorku i jej wiejski dom w Bedford w stanie Nowy Jork. W wywiadzie z 2003 roku, kiedy promowała swój jednoosobowy program w Londynie, określiła brytyjską stolicę jako swoje „ulubione miasto na świecie”.

Arthur był długoletnim obrońcą równych praw kobiet i aktywnym orędowniczka osób starszych i społeczności żydowskich, zarówno w głównych rolach telewizyjnych, jak i poprzez działalność charytatywną i osobistą otwartość. W przeciwieństwie do postaci, którą grała jako Maude, początkowo była sceptyczna wobec ruchu na rzecz praw kobiet. Po rozwodzie z Gene Saksem, później przyjęła język tego ruchu.

Uważana od dawna za ikonę gejów, przyjęła społeczność gejowską, która wspierała ją od lat 70. Pod koniec życia Arthur zajął się bezdomnością młodzieży LGBTQ +. Zebrała 40 000 dolarów dla Ali Forney Center podczas jednego ze swoich ostatnich występów na żywo, wznowienia jej jednoosobowego show na Broadwayu w 2005 roku, po tym, jak zachorowała na raka. Aż do śmierci opowiadała się za Centrum, mówiąc Next Magazine: „Te dzieciaki z Ali Forney Center są dosłownie porzucane przez swoje rodziny, ponieważ są lesbijkami, gejami lub transpłciowymi - ta organizacja naprawdę ratuje życie”.

Jeśli chodzi o politykę, sama Artur była liberalną demokratą, która potwierdziła swoje poglądy, mówiąc: „Byłem demokratą przez całe życie. To właśnie sprawia, że ​​Maude i Dorothy są tak wiarygodni, że mamy takie same poglądy na temat tego, jak nasz kraj powinien Be Handled. ”

Arthur był także mentorem, zastępczą matką i przyjaciółką Adrienne Barbeau, która grała z nią w filmie Maude przez sześć sezonów. Barbeau była niedostępna do regularnych występów w serialu w ostatnim sezonie ze względu na jej harmonogram; niemniej jednak ta dwójka pozostała blisko i pozostała w kontakcie aż do śmierci Artura. W wywiadzie dla amerykańskiej witryny Dread Central z 2018 roku Barbeau podzieliła się swoimi odczuciami na temat swojej przyjaciółki: .mw-parser-output .templatequote {overflow: hidden; margin: 1em 0; padding: 0 40px} .mw-parser-output .templatequote .templatequotecite {line-height: 1.5em; text-align: left; padding-left: 1.6em; margin-top: 0}

Robiłem wywiad dla tego jednoosobowego programu, który robię, a prowadzący wywiad zapytał: „O co ludzie zwykle cię pytają”, a ja odpowiedziałem: „Zawsze chcą wiedzieć, jak to jest pracować z Beą. " Była fantastyczna i wiecie, po latach zdałem sobie sprawę, jak bardzo uważałem to za coś oczywistego, ponieważ było to moje pierwsze doświadczenie w telewizji. Po prostu założyłem, że wszyscy dawali tak samo jak ona, tak profesjonalnie jak ona, że ​​wszyscy, którzy robili program telewizyjny, pojawili się znając ich kwestie i pojawili się na czas, i byli gotowi powiedzieć scenarzystom: „Myślę, że ta kwestia byłoby śmieszniej, gdyby to powiedziała Adie, Conrad lub Bill. To znaczy, była po prostu najlepsza, była najlepsza, bardzo zabawna. Nie była Maude, kiedy nie mówiła tych kwestii. Nie wiem, czy powiedziałbym, że była cicha. Była domownikiem. Miała swoich synów, psa i gotowała, a nie kręciła się wokół celebrytów i była wielką damą. Bardzo ją kochałem i mieliśmy świetną obsadę, a oni byli moją rodziną przez sześć lat. Kochałam każdego z nich i wszystkich i było to najlepsze doświadczenie, jakie można było mieć, będąc wprowadzonym do telewizji w ten sposób.

Śmierć i dziedzictwo

Prywatna i introwertyczna kobieta według jej przyjaciół Arthur zmarł na raka płuc w swoim domu w dzielnicy Brentwood w Los Angeles 25 kwietnia 2009 r. Do 87. urodzin brakowało jej dwa i pół tygodnia.

28 kwietnia 2009, społeczność Broadwayu złożyła hołd Arthurowi, przyciemniając w jej pamięci markizy nowojorskiej dzielnicy teatralnej Broadway na jedną minutę o 20:00 16 września 2009 r. W Majestic Theatre na Manhattanie odbyło się publiczne oddanie hołdu Arthurowi, gdzie przyjaciele i koledzy, w tym Angela Lansbury, Norman Lear, Rosie O'Donnell i Rue McClanahan, złożyli hołd aktorce.

Współgwiazdy Arthura z The Golden Girls , Rue McClanahan i Betty White, skomentowały jej śmierć przez telefon w odcinku Larry King Live 27 kwietnia. W programie Today Show przez telefon McClanahan powiedział, że ona i Arthur dogadywali się „jak śmietanka”. White, której związek nie był tak słodki, powiedział: „Wiedziałem, że to będzie bolało, po prostu nie wiedziałem, że będzie to bolało tak bardzo”.

Wieloletni przyjaciele Adrienne Barbeau (z którą pracowała Maude ) i Angela Lansbury (z którą pracowała w Mame ) zastanawiały się nad jej śmiercią. Barbeau powiedział: „Straciliśmy wyjątkowy, niesamowity talent. Nikt nie był w stanie wygłosić wersetu ani wykonać ujęcia jak Bea i nikt nie był bardziej hojny ani nie dawał innym wykonawcom”. Lansbury powiedziała: „Stała się i pozostała moim kumplem w piersi. Jestem głęboko zasmucony jej odejściem, ale także ulżyło mi, że została uwolniona od bólu”.

Arthur przekazał 300 000 dolarów Ali Forney Center, nowemu Organizacja z miasta York, która zapewnia mieszkania dla bezdomnej młodzieży LGBTQ +. Centrum zostało poważnie uszkodzone w październiku 2012 roku przez huragan Sandy, ale od tego czasu zostało odrestaurowane i ponownie otwarte. Rezydencja Bea Arthur, otwarta w 2017 roku, to 18-pokojowa rezydencja na Manhattanie dla bezdomnej młodzieży LGBT obsługiwana przez Ali Forney Center.

Nagrody

Arthur wygrał nagrodę American Theater Wing. Tony Award w 1966 roku dla najlepszej aktorki drugoplanowej w musicalu za rolę Vera Charles w oryginalnej broadwayowskiej produkcji musicalu Jerry'ego Hermana Mame.

Arthur otrzymał trzecią pod względem liczby nominacji za nagrodę Primetime Emmy dla najlepszej aktorki w serialu komediowym z dziewięcioma; tylko Julia Louis-Dreyfus (11) i Mary Tyler Moore (10) mają więcej. Otrzymała Academy of Television Arts & amp; Nagroda Emmy Sciences dla najlepszej aktorki w serialu komediowym dwukrotnie, raz w 1977 roku dla Maude i ponownie w 1988 roku dla Złote dziewczyny . Została wprowadzona do telewizyjnej galerii sław akademii w 2008 roku.

8 czerwca 2008 roku Złote Dziewczyny otrzymały nagrodę Popkultury podczas szóstej corocznej nagrody TV Land Awards. Arthur (w jednym ze swoich ostatnich publicznych występów) odebrał nagrodę wraz z McClanahan and White.

Filmografia

Film

Telewizja

Teatr spektakle

Santa Fe, Nowy Meksyk (24 września 2002) Los Angeles, Kalifornia (31 stycznia - 1 lutego 2004) Saugatuck, Michigan (22-23 maja 2004) Provincetown, Massachusetts (21 sierpnia, 2004) Columbus, Georgia (30 października 2004) Nyack, Nowy Jork (4-6 marca 2005) Fort Wayne, Indiana (17 kwietnia 2005) Mount Pleasant, Michigan (19 kwietnia 2005) Atlantic City, New Jersey (czerwiec 3-4, 2005) Holmdel, New Jersey (7 czerwca 2005) Las Vegas, Nevada (27 sierpnia 2005) Hampton, Virginia (16-17 września 2005) Alexandria, Wirginia (22 września 2005) Genewa, Nowy Jork (24 września 2005) San Francisco, Kalifornia (7 stycznia 2006) Salem, Oregon (21 stycznia 2006) Scottsdale, Arizona (24–25 lutego 2006) University Park, Illinois (19 marca 2006)

Melbourne, Australia (15–27 października 2002) Sydney, Australia (29 października - 10 listopada 2002) Johannesburg, Republika Południowej Afryki (12–24 sierpnia 2003) Kapsztad, Republika Południowej Afryki (26 sierpnia - 7 września, 2003)

Toronto, Kanada (20 listopada - 8 grudnia 2002)