Ann-Margret

• Aktorka
• piosenkarka
• tancerka

Ann-Margret Olsson (ur. 28 kwietnia 1941 r.), Znana jako Ann-Margret, jest szwedzko-amerykańską aktorką, piosenkarką i tancerką.

Ann-Margret jest znana jako aktorka role w Bye Bye Birdie (1963), Viva Las Vegas (1964), The Cincinnati Kid (1965), Carnal Knowledge (1971), The Train Robbers (1973), Tommy (1975), Grumpy Old Men (1993), Grumpier Old Men (1995) i All's Faire in Love (2009). Zdobyła pięć Złotych Globów i była nominowana do dwóch Oscarów, dwóch Grammy, nagrody Screen Actors Guild Award i sześciu nagród Emmy. W 2010 roku zdobyła nagrodę Emmy za gościnny występ w Law & amp; Order: Special Victims Unit .

Jej kariera wokalna i aktorska obejmuje pięć dekad, począwszy od 1961 roku; początkowo była zapowiadana jako żeńska wersja Elvisa Presleya. Ma zmysłowy, wibrujący głos kontraltowy. Odniosła niewielki sukces w 1961 r. I album na listach przebojów w 1964 r., Aw 1979 r. Zdobyła uznany przez krytyków album gospel, aw 2004 r. Album z piosenkami bożonarodzeniowymi.

Spis treści

• 1 Wczesne życie
• 2 Kariera
  • 2.1 Muzyka
  • 2.2 Aktorstwo
    • 2.2.1 Lata 60.
    • 2.2.2 lata 70.
    • 2.2.3 lata 80.
    • 2.2.4 lata 90. i 2000.
    • 2.2.5 2010 - obecnie
• 3 Życie osobiste
• 4 Przedstawienie
• 5 Filmografia
  • 5.1 Film
  • 5.2 Ranking kasowy
  • 5.3 Telewizja
• 6 Dyskografia
  • 6.1 Single
  • 6.2 EPki
  • 6.3 Albumy
  • 6.4 Ścieżki dźwiękowe
• 7 produkcji teatralnych
• 8 zamówień
• 9 Nagrody i nominacje
• 10 Bibliografia
• 11 Bibliografia
• 12 Linki zewnętrzne

• 2.1 Muzyka
• 2.2 Aktorstwo
  • 2.2.1 Lata 60-te
  • 2.2.2 Lata 70-te
  • 2.2.3 Lata 80-te
  • 2.2.4 Lata 90. i 2000.
  • 2.2.5 2010 - obecnie

• 2.2.1 lata 60.
• 2.2.2 lata 70.
• 2.2.3 lata 80.
• 2.2.4 Lata 90. i 2000.
• 2.2.5 2010 - obecnie

• 5.1 Film
• 5.2 Ranking sprzedaży kasowej
• 5.3 Telewizja

• 6.1 Single
• 6.2 EPki
• 6.3 Albumy
• 6.4 Ścieżki dźwiękowe

Wczesne życie

Ann-Margret Olsson urodziła się w Sztokholmie w Szwecji, jako córka Anny Reginy (z domu Aronsson) i Carla Gustava Olssona, pochodzącego z Örnsköldsvik. Rodzina wróciła do Valsjöbyn w Jämtland. Później opisała Valsjöbyn jako małe miasteczko „drwali i rolników wysoko w pobliżu koła podbiegunowego”.

Ann-Margret i jej matka dołączyły do ​​jej ojca w Stanach Zjednoczonych w listopadzie 1946 roku, a ojciec zabrał ją do Radio City Music Hall w dniu przybycia. Osiedlili się w Wilmette w stanie Illinois, poza Chicago. Została naturalizowaną obywatelką amerykańską w 1949 roku.

Ann-Margret wzięła swoje pierwsze lekcje tańca w Marjorie Young School of Dance, pokazując naturalne zdolności od samego początku, z łatwością naśladując wszystkie kroki. Jej rodzice wspierali ją, a jej mama ręcznie wykonywała wszystkie kostiumy. Aby wesprzeć rodzinę, matka Ann-Margret została recepcjonistką w zakładzie pogrzebowym po tym, jak jej mąż doznał poważnych obrażeń w pracy. Będąc nastolatką, Ann-Margret pojawiła się w Morris B. Sachs Amateur Hour , Don McNeill's Breakfast Club i Ted Mack's Amateur Hour . Uczęszczała do New Trier High School w Winnetka w stanie Illinois i nadal występowała w teatrze.

W 1959 roku zapisała się na Northwestern University w pobliskim Evanston w stanie Illinois i była członkiem stowarzyszenia Kappa Alpha Theta . Nie ukończyła szkoły.

Jako członek grupy znanej jako Suttletones, wystąpiła w klubie nocnym Mist w Chicago i pojechała do Las Vegas na obiecaną randkę klubową, która dobiegła końca po przybyciu grupy. Udali się do Los Angeles w Kalifornii i za pośrednictwem agenta Georgia Lund zapewnili sobie randki klubowe w Newport Beach w Kalifornii i Reno w stanie Nevada. Grupa udała się na wydmy w Las Vegas, gdzie w tym czasie zagrali również Tony Bennett i Al Hirt. George Burns usłyszał o jej występie, a ona wzięła udział w przesłuchaniu do jego corocznego programu świątecznego, w którym ona i Burns wykonali rutynowe buty. Firma Variety ogłosiła, że ​​„George Burns ma kopalnię złota w Ann-Margret… ma swój własny styl, który z łatwością może doprowadzić ją do statusu gwiazdy”.

Kariera

Muzyka

Ann-Margret rozpoczęła nagrywanie dla RCA Victor w 1961 roku. Jej pierwszym nagraniem dla RCA Victor było „Lost Love”. Jej debiutancki album, And Here She Is: Ann-Margret , został nagrany w Hollywood, zaaranżowany i prowadzony przez Marty'ego Paicha. Późniejsze albumy zostały wyprodukowane w Nashville z Chetem Atkinsem na gitarze, Jordanaires (chórkami Elvisa Presleya) i Anita Kerr Singers, z notatkami przygotowanymi przez mentora George'a Burnsa. Miała seksowny, gardłowy głos śpiewający kontraltem i RCA Victor próbowała wykorzystać porównanie „żeńskiego Elvisa”, nagrywając wersję „Heartbreak Hotel” i inne piosenki stylistycznie podobne do Presleya. Odniosła niewielki sukces „I Just Don't Understand” (ze swojego drugiego albumu), który znalazł się na liście Billboard Top 40 w trzecim tygodniu sierpnia 1961 roku i pozostał sześć tygodni, osiągając szczyt na miejscu 17. Piosenka została później zaprezentowana na żywo. występy The Beatles i został nagrany podczas koncertu na żywo w BBC (nagrany 16 lipca 1963 i wyemitowany 20 sierpnia 1963). Jej jedynym albumem na listach był The Beauty and the Beard (1964), na którym towarzyszył jej trębacz Al Hirt. Ann-Margret pojawiła się w The Jack Benny Program w 1961 roku (sezon 11, odcinek 24). Śpiewała również podczas ceremonii wręczenia Oscarów w 1962 roku, śpiewając nominowaną do Oscara piosenkę „Theme from Bachelor in Paradise”. Jej kontrakt z RCA Victor wygasł w 1966 roku.

Pod koniec lat 70. i na początku 80. miała przeboje na tanecznych listach przebojów, z których największym sukcesem był „Love Rush” z 1979 roku, który zajął ósme miejsce na dyskotece. / dance charts.

W 2001 roku, współpracując z Artem Greenhawem, nagrała album God Is Love: The Gospel Sessions . Album zdobył nominację do nagrody Grammy i nominację do nagrody Dove za najlepszy album roku w kategorii gospel. Jej album Ann-Margret's Christmas Carol Collection , również wyprodukowany i zaaranżowany przez Greenhaw, został nagrany w 2004 roku.

Aktorstwo

W 1961 roku nakręciła ekran test w 20th Century Fox i podpisał siedmioletni kontrakt. Ann-Margret zadebiutowała w filmie wypożyczonym dla United Artists w filmie Pocketful of Miracles z Bette Davis. Był to remake filmu Lady for a Day z 1933 roku. Obie wersje wyreżyserował Frank Capra.

Potem przyszedł remake musicalu Rodgersa i Hammersteina State Fair z 1962 roku, w którym zagrał rolę „złej dziewczyny” Emily u boku Bobby'ego Darina i Pata Boone'a . Sprawdzała rolę Margie, „grzecznej dziewczyny”, ale wydawała się zbyt kusząca szefom studia, którzy zdecydowali się na zmianę. Obie role reprezentowały dwie strony jej prawdziwej osobowości - nieśmiałą i powściągliwą poza sceną, ale szalenie żywiołową i zmysłową na scenie. W swojej autobiografii aktorka napisała, że ​​po rozpoczęciu muzyki zmieniła się „z Little Miss Lollipop na Sexpot-Banshee”.

Jej następna główna rola, jako ogólnoamerykańska nastolatka Kim z Sweet Apple w Ohio, w Bye Bye Birdie (1963) uczynił ją główną gwiazdą. Premiera w Radio City Music Hall, 16 lat po jej pierwszej wizycie w słynnym teatrze, była jak dotąd najbardziej dochodowym filmem w pierwszym tygodniu w Music Hall. Life po raz drugi położył ją na okładce i oznajmił, że „gorący taniec prawie zastępuje centralne ogrzewanie w teatrze”. Następnie poproszono ją o zaśpiewanie „Baby Won't You Please Come Home” na prywatnej imprezie urodzinowej prezydenta Johna F. Kennedy'ego w Waldorf-Astoria, rok po słynnym „Happy Birthday” Marilyn Monroe.

Ann -Margret poznał Elvisa Presleya na scenie dźwiękowej MGM, kiedy obaj kręcili Viva Las Vegas (1964). Nagrała trzy duety z Presleyem do filmu: „The Lady Loves Me”, „You're The Boss” oraz „Today, Tomorrow, and Forever”; tylko „Lady Loves Me” trafiło do finałowego filmu i żaden z nich nie został wypuszczony na rynek aż do lat po śmierci Presleya, ze względu na obawy pułkownika Toma Parkera, że ​​obecność Ann-Margret zagroziła Elvisowi. Ann-Margret przedstawiła Presleya Davidowi Wintersowi, którego poleciła jako choreografa do swojego filmu. Viva Las Vegas była pierwszą pracą Wintersa w dziedzinie choreografii do filmów pełnometrażowych i był to jego pierwszy z czterech filmów z Presleyem i pierwszy z pięciu filmów, w tym Kitten with a Whip (1964) , Bus Riley's Back in Town (1965), Made in Paris (1966) i The Swinger (1966) oraz dwa programy telewizyjne z Ann-Margret. Winters był nominowany do nagrody Emmy 1970 za wybitne osiągnięcia w dziedzinie choreografii za swój program telewizyjny CBS: Ann-Margret: From Hollywood with Love (1969)

W 1963 roku Ann-Margret wystąpiła gościnnie w popularnym odcinku animowanego serialu telewizyjnego The Flintstones , wyrażając głos Ann-Margrock, animowaną wersję siebie. Zaśpiewała balladę „The Littlest Lamb” jako kołysankę i (dosłownie) rockową piosenkę „Ain't Gonna Be a Fool”. Dziesięciolecia później nagrała piosenkę przewodnią, zmodyfikowaną wersję motywu Viva Las Vegas , do filmu akcji na żywo Flintstonowie w Viva Rock Vegas , w postaci Ann -Margrock.

Podczas pracy nad filmem Once a Thief (1965) poznała przyszłego męża Rogera Smitha, który po udanym występie w serialu telewizyjnym dla prywatnych oczu 77 Sunset Strip , występował na żywo w klubie Hungry i na rachunku z Billem Cosbym i Donem Adamsem. To spotkanie rozpoczęło ich zaloty, które spotkały się z oporem ze strony rodziców.

Ann-Margret zagrała w filmie The Cincinnati Kid w 1965 roku u boku Steve'a McQueena. Zagrała także wraz z przyjacielem Deanem Martinem w szpiegowskim spoofingu Murderers 'Row (1966). Wreszcie zagrała główną rolę w The Swinger w 1966 roku z Tonym Franciosą.

Jej rudy kolor włosów (jest „naturalną brunetką”) był pomysłem Sydney Guilaroff, fryzjerka, która zmieniła kolor włosów innych znanych aktorek, takich jak Lucille Ball.

Zaproponowano jej tytułową rolę w Cat Ballou (1965), ale jej menedżer odrzucił ją bez mówiąc jej. W marcu 1966 roku Ann-Margret i artyści Chuck Day i Mickey Jones połączyli siły na trasie USO, aby zabawiać amerykańskich żołnierzy w odległych częściach Wietnamu i innych części Azji Południowo-Wschodniej. Ann-Margret, Day i Jones spotkali się ponownie w listopadzie 2005 r., By zagrać bis podczas tej trasy koncertowej dla weteranów i żołnierzy w bazie sił powietrznych Nellis w Nevadzie.

Podczas przerwy w swojej karierze filmowej w lipcu 1967 roku Ann- Margret po raz pierwszy wystąpiła na żywo w Las Vegas, a jej mąż Roger Smith (którego poślubiła w 1967 roku) objął funkcję jej menadżera po tym zaręczynach. Elvis Presley i jego świta przyszli zobaczyć ją podczas pięciotygodniowego pokazu i świętować za kulisami. Od tego momentu aż do śmierci Presley wysłał jej kompozycję kwiatową w kształcie gitary na każdy jej debiut w Vegas. Po zakończeniu pierwszego występu w Vegas, wystąpiła w programie telewizyjnym CBS The Ann-Margret Show , wyprodukowanym i wyreżyserowanym przez Davida Wintersa 1 grudnia 1968 r., W którym gościnnie wystąpili Bob Hope, Jack Benny, Danny Thomas i Carol Burnett. Następnie wróciła do Sajgonu w ramach świątecznego programu Hope. Następnie pojawił się drugi program telewizyjny CBS, Ann-Margret: From Hollywood With Love , wyreżyserowany i opracowany przez Davida Wintersa, wyprodukowany i rozprowadzony przez firmę Winters Winters-Rosen, z gościnnie udziałem Dean Martin i Lucille Ball . David Winters i serial byli nominowani do nagrody Primetime Emmy w kategorii Outstanding Choreography.

W 1970 roku wróciła do filmów z R. P. M. , gdzie zagrała u boku Anthony'ego Quinna i C.C. and Company z Joe Namath jako motocyklistą, która wcieliła się w dziennikarkę modową.

W 1971 roku zagrała w filmie Cielesna wiedza reżysera Mike'a Nicholsa, grając dziewczynę zaniedbana, prawdopodobnie agresywna postać grana przez Jacka Nicholsona, która otrzymała nominację do Oscara dla najlepszej aktorki drugoplanowej.

Na planie filmu The Train Robbers w Durango w Meksyku, w czerwcu 1972 r. powiedziała Nancy Anderson z Copley News Service, że stosowała „dietę grejpfrutową” i straciła prawie 20 funtów (134 do 115), jedząc niesłodzone cytrusy.

W niedzielę 10 września 1972, podczas występów w Lake Tahoe, spadła 6 metrów z podwyższonej platformy na scenę i doznała urazów, w tym złamanej lewej ręki, kości policzkowej i szczęki. Wymagała drobiazgowej operacji rekonstrukcyjnej twarzy, która wymagała zamknięcia ust i wprowadzenia płynnej diety. Nie mogąc pracować przez dziesięć tygodni, ostatecznie wróciła na scenę prawie do normalnego stanu.

Za swój wkład dla przemysłu filmowego Ann-Margret otrzymała gwiazdę filmową na Hollywood Walk of Fame w 1973 roku. Jej gwiazda znajduje się przy 6501 Hollywood Boulevard.

W latach 70. Ann-Margret balansowała swoje występy muzyczne na żywo szeregiem dramatycznych ról filmowych, które grały na tle jej czarującego wizerunku. W 1973 roku zagrała z Johnem Waynem w filmie The Train Robbers . Potem przyszedł musical Tommy w 1975 roku, za który została ponownie nominowana do Oscara dla najlepszej aktorki. Ponadto była nominowana do 10 Złotych Globów, zdobywając pięć, w tym dla najlepszej aktorki w musicalu lub komedii dla Tommy'ego . 17 sierpnia 1977 roku Ann-Margret i Roger Smith udali się do Memphis by wziąć udział w pogrzebie Elvisa Presleya. Trzy miesiące później była gospodarzem programu Wspomnienia Elvisa , w którym znalazły się skrócone wersje programu telewizyjnego Elvis z 1968 roku i specjalności Aloha from Hawaii .

Inne godne uwagi filmy, w których zagrała pod koniec lat 70., to Joseph Andrews (1977), The Last Remake of Beau Geste (1977), horror / thriller Magic , z Anthonym Hopkinsem (1978) i zagrała epizodyczną rolę w The Cheap Detective (1978).

Ann-Margret była wczesnym wyborem Allana Carra do zagrania roli Sandy Dumbrowski w filmie Grease z 1978 roku. W wieku 37 lat ostatecznie zdecydowała się być za stara, aby w przekonujący sposób odgrywać rolę licealistki. Zamiast tego rolę otrzymała Olivia Newton-John i na jej cześć postać została przemianowana na „Sandy Olsson” (od nazwiska rodowego Ann-Margret).

W 1980 roku Ann-Margret pojawiła się u boku Bruce'a Dern'a w Średniowieczny szalony . W 1982 roku zagrała z Walterem Matthau i Dinah Manoff w filmowej wersji sztuki Neila Simona Powinienem być na zdjęciach . W tym samym roku pojawiła się z sześcioletnią Angeliną Jolie w filmie Lookin 'to Get Out , grając matkę Jolie. Aby zakończyć rok 1982, pojawiła się u boku Alana Batesa, Glendy Jackson i Julie Christie w filmowej adaptacji filmu Powrót żołnierza . Zagrała także w filmach telewizyjnych Who Will Love My Children? (1983) oraz w remake'u Tramwaj zwany pożądaniem (1984). Te występy łącznie zdobyły jej dwie Złote Globy i dwie nominacje do nagrody Emmy. W 1985 roku w filmie Dwa razy w życiu wcieliła się w postać kobiety, dla której Gene Hackman zostawił żonę. W następnym roku pojawiła się jako żona postaci Roya Scheidera w thrillerze kryminalnym 52 Pick-Up . W 1987 roku zagrała z Elizabeth Ashley (a także z Claudette Colbert w ostatniej ekranowej roli w karierze legendy filmu) w dwuczęściowym serialu NBC „The Two Mrs. Grenvilles”. To przyniosło Ann-Margret kolejną nominację do nagrody Emmy, tym razem dla najlepszej aktorki w mini serialu lub programie specjalnym.

W 1989 roku zrobiono ilustrację Oprah Winfrey, która znalazła się na okładce TV Guide i chociaż głowa należała do Oprah, ciało pochodziło z reklamowego ujęcia Ann-Margret z 1979 roku. Ilustracja została tak ciasno odwzorowana kolorowym ołówkiem przez niezależnego artystę Chrisa Notarile'a, że ​​większość ludzi myślała, że ​​jest to zdjęcie złożone.

W 1991 roku zagrała w filmie telewizyjnym Our Sons obok Julie Andrews jako matki kochających się synów, z których jeden umiera na AIDS. W 1992 roku zagrała z Robertem Duvallem i Christianem Bale'em w musicalu Disneya Newsies . W 1993 roku Ann-Margret zagrała w przebojowej komedii Grumpy Old Men , ponownie spotykając się z Matthau i Jackiem Lemmonami. Jej postać powróciła do Grumpier Old Men (1995), równie udanej kontynuacji, w której tym razem wystąpiła Sophia Loren.

Ann-Margret opublikowała w 1994 roku autobiografię zatytułowaną Ann-Margret: My Story , w której publicznie potwierdziła swoją walkę z alkoholizmem i ciągłe wychodzenie z niego. W 1995 roku została wybrana przez Empire jako jedna ze 100 najseksowniejszych gwiazd w historii kina; zajęła 10. miejsce.

Nakręciła także film Any Given Sunday (1999) dla reżysera Olivera Stone'a, w którym wcielił się w matkę właściciela drużyny piłkarskiej Camerona Diaz. Nakręciła epizodyczny występ w The Limey , ale jej występ został wycięty z filmu.

Ann-Margret zagrała także w kilku filmach telewizyjnych, w tym w Queen: The Story of an American Family (1993), Follow Her Heart (1994) i Life of the Party (1999), z których ostatni otrzymała nominacje do nagrodę Emmy, Złoty Glob i nagrodę Screen Actors Guild.

Wystąpiła gościnnie w programach telewizyjnych Touched by an Angel w 2000 roku oraz w trzech odcinkach Third Watch w 2003 roku. W 2001 roku po raz pierwszy wystąpiła w musicalu scenicznym, wcielając się w postać właścicielki burdelu Mony Stangley w nowej objazdowej produkcji The Best Little Whorehouse in Texas . W produkcji zagrali wspólnie Gary Sandy i Ed Dixon. Zagrała matkę Jimmy'ego Fallona w komedii Taxi z 2004 roku, w której wystąpiła u boku Queen Latifah. W 2001 roku Ann-Margret pracowała z Artem Greenhawem nad albumem God Is Love: The Gospel Sessions . Projekt zaowocował jej pierwszą nominacją do nagrody Grammy i pierwszą nominacją do nagrody Dove za najlepszy album roku w kategorii gospel. Ponownie połączyli siły w 2004 roku przy albumie Ann-Margret's Christmas Carol Collection . Materiał z albumu wykonała na dwóch nabożeństwach w kościele audytoryjnym w Crystal Cathedral w Garden Grove w Kalifornii i była transmitowana na całym świecie w programie Hour of Power .

W 2006 roku Ann-Margret miał role drugoplanowe w przebojach kasowych The Break-Up z Jennifer Aniston i Vincem Vaughnem oraz w The Santa Clause 3 z Timem Allenem. Zagrała także w kilku filmach niezależnych, takich jak Memory (2006) z Billym Zane'em i Dennisem Hopperem. W 2009 roku wystąpiła w komedii Old Dogs z Johnem Travoltą i Robinem Williamsem.

Ann-Margret wystąpiła gościnnie w odcinku Law & amp; Rozkaz: Special Victims Unit , „Bedtime”, który po raz pierwszy został wyemitowany 31 marca 2010 w NBC. Za swój występ otrzymała szóstą nominację do nagrody Emmy. Wystąpiła także w serialu Lifetime Army Wives , w odcinku „Guns and Roses” (sezon czwarty, odcinek piąty), który pierwotnie został wyemitowany 9 maja 2010 r. 29 sierpnia 2010 r. Wygrała Nagroda Emmy za występ gościnny aktorki za rolę w filmie SVU . Była to pierwsza nagroda Emmy w jej karierze i otrzymała owację na stojąco od publiczności, która zbliżyła się do sceny, aby odebrać nagrodę.

14 października 2010 roku Ann-Margret pojawiła się w telewizji CBS „CSI.

Jesienią 2011 roku zagrała wraz z Andym Williamsem podczas serii koncertów w jego Moon River Theatre w Branson w stanie Missouri. Okazało się, że były to ostatnie występy Williamsa przed śmiercią w 2012 roku.

W 2014 roku zaczęła występować w powracającej roli w oryginalnym serialu Showtime Ray Donovan . 1 października 2018 roku ogłoszono, że dołączyła do drugiego sezonu serialu Syfy Happy! w powracającej roli.

W 2018 roku wystąpiła gościnnie w Metoda Kominsky'ego , przedstawiająca Diane, wdowę i potencjalną miłość do niedawno owdowiałego Normana, granego przez Alana Arkina.

Życie osobiste

Ann-Margret ma bez dzieci, ale była macochą trójki dzieci męża Rogera Smitha, aktora, który później został jej menadżerem. Ona i Smith byli małżeństwem od 8 maja 1967 r., Aż do jego śmierci 4 czerwca 2017 r. Wcześniej umawiała się z Eddiem Fisherem i była romantycznie związana z Elvisem Presleyem podczas kręcenia filmu Viva Las Vegas w 1964.

Ann-Margret, zapalona motocyklistka, jeździła 500 cm3 Triumph T100C Tiger w The Swinger (1966) i używała tego samego modelu, wyposażonego w niestandardowy rozrusznik elektryczny, w jej show na scenie i jej programy telewizyjne. Była prezentowana w oficjalnych reklamach Triumph Motorcycles w latach sześćdziesiątych. Cierpiała na trzy złamane żebra i złamanie ramienia, kiedy została zrzucona z motocykla w wiejskim stanie Minnesota w 2000 roku.

Portret

Miniserial CBS 2005 Elvis zawiera historia jej romansu z Elvisem Presleyem podczas kręcenia filmu Viva Las Vegas . Była grana przez aktorkę Rose McGowan.

Filmografia

Film

Ranking kasowy

Przez dwa lata Ann-Margret była głosowana przez wystawcy filmowi jako jedni z najpopularniejszych aktorów w Stanach Zjednoczonych:

• 1964 - 8
• 1965 - 17th

Telewizja

Dyskografia

Single

EPki

• And Here She Is ... Ann-Margret (1961)
  • Strona 1: I Just Don't Understand / I Don't Hurt Anymore
  • Side 2: Teach Me Tonight / Kansas City
• Coraz więcej amerykańskich hitów (kompilacja) (1962)
  • Strona 2: Co mam zrobić

• Strona 1: I Just Don't Understand / I Don't Hurt Anymore
• Strona 2: Teach Me Tonight / Kansas City

• Strona 2: Co mam zrobić

Albumy

• A oto ona ... Margret (1961)
• W drodze do góry (1962)
• The Vivacious One (1962)
• Bachelor's Paradise (1963)
• Beaut y and the Beard (1964) (z Al Hirtem)
• David Merrick Presents Hits from His Broadway Hits (1964) (with David Merrick)
• Piosenki z „The Swinger” (And Other Swingin 'Songs) (1966)
• The Cowboy and the Lady (1969) (z Lee Hazlewood)
• Ann-Margret (1979)
• God Is Love: The Gospel Sessions (2001)
• Today, Tomorrow and Forever: Box Set (2002) (z Elvisem Presleyem)
• Ann-Margret's Christmas Carol Collection (2004)
• Love Rush (wznowienie Ann-Margret ) (2007)
• God is Love: The Gospel Sessions 2 (2011)

Ścieżki dźwiękowe

• State Fair (1962)
• Bye Bye Birdie (1963)
• The Pleasure Seekers (1965)
• Tommy (1975)
• Newsies (1992)
• Flintstonowie w Viva Rock Vegas (2000)
• Viva Las Vegas (reedycja LP albumu Viva Las Vegas EP ) (2007) (z Elvisem Presleyem)

T heatre produkions

• Love Letters , z Burtem Reynoldsem
• The Best Little Whorehouse in Texas (2001, produkcja w trasie )

Rozkazy

• Dowódca Królewskiego Zakonu Gwiazdy Polarnej (KNO) (2 grudnia 1988)

Nagrody i nominacje