`` Najgorszą częścią posiadania PCOS jest to, że nie wiem, czy pewnego dnia będę mógł mieć dzieci ''

Większość ludzi zakłada, że ​​w którymś momencie swojego życia będzie miała dzieci. Myślałem też, że w końcu będę mieć dzieci, ale nie sądzę, żebym się tym przejmował. Mimo wszystko byłbym szczęśliwy. Potem zdiagnozowano u mnie PCOS, zaburzenie hormonalne, o którym później dowiedziałem się, że naprawdę utrudnia mi zajście w ciążę.

Zespół policystycznych jajników (lub PCOS) jest naprawdę powszechny i ​​dotyka 10% kobiet w wieku rozrodczym. Objawy obejmują nadmierne owłosienie twarzy i ciała, trudności z utratą wagi, nieregularne miesiączki lub ich brak oraz trądzik. Większość kobiet z tym zaburzeniem endokrynologicznym nie owuluje regularnie. Często mają cysty na jajnikach, wyższy poziom męskich hormonów i insulinooporność.

Ale ponieważ objawy są niejasne i nie wszystkie kobiety mają wszystkie objawy, wiele z nich nigdy nie wie, że ma to zaburzenie, aż do problemów z płodnością zanieś je do lekarza, który wie wystarczająco dużo na temat PCOS, aby wykonać odpowiednie testy i prawidłowo go zdiagnozować.

Jak to odkryłem? Siedem lat temu miałem 22 lata. Kończyłem obraźliwy związek i radziłem sobie ze stresem w szkole średniej, kiedy nagle zdałem sobie sprawę, że zacząłem przybierać na wadze - i to szybko. Zwykle byłem bardzo szczupły i moje nawyki żywieniowe wcale się nie zmieniły, ale nie myślałem o tym, dopóki nie przestałem mieć miesiączki. Mój cykl zawsze był nieregularny, więc założyłem, że wrócą - ale kilka miesięcy później, nic.

Moja mama przypisała to stresowi związanemu z nagłymi zmianami w moim życiu, ale zdecydowaliśmy się to zrobić. na wszelki wypadek udaj się do ginekologa. Co zaskakujące, mój lekarz od razu zorientował się, co to jest, i kilka badań krwi, USG i testów poziomu cukru we krwi ujawniło, że tak, rzeczywiście miałem PCOS. Najwyraźniej zawsze to miałem - jako nastolatek pamiętam, że uciekałem częściej niż moi przyjaciele. Ale wraz z ówczesnym stresem, sytuacja pogorszyła się i pojawiły się objawy.

„Więc… jak to wyleczyć?” Pamiętam, że zapytałem lekarza, pewien, że zna odpowiedź. Nigdy wcześniej nie słyszałem o tym zaburzeniu, ale byłem pewien, że można to naprawić. „Niestety nie możemy tego wyleczyć” - powiedział mój ginekolog. „Wszystko, co możemy zrobić, to opanować objawy. Dam ci antykoncepcję i leki przeciwcukrzycowe, które pomogą Ci kontrolować hormony i poziom cukru we krwi ”.

Szczerze mówiąc, brzmiało to dla mnie jak lekarstwo i pomyślałem, że regulacja hormonów przez poród pigułki kontrolne przywróciłyby mój okres na właściwe tory. Przez rok brałem pigułkę, czekając, aż moje badania krwi pokażą, że mam teraz regularny poziom hormonów i że moja waga spadnie. Zacząłem nawet spotykać się z dietetykiem, który zalecił mi zdrowszą dietę, ponieważ na PCOS może wpływać to, co je kobieta. Ale nic się nie zmieniło.

Do tej pory byłam w nowym związku z kimś, z kim mogłam zobaczyć przyszłość. Mimo że kochał mnie niezależnie od mojego PCOS, niepewność, jaką miałem co do siebie i mojego ciała, zaczęła przejmować nasz związek. Rzuciłam antykoncepcję i miałam nadzieję, że w końcu miesiączki powrócą same. Nie zrobili tego. Znalazłem się z powrotem w gabinecie mojego ginekologa, słysząc, jak mówi 10 okropnych słów: „Nie wiem, czy będziesz mogła mieć dzieci”.

W tym momencie czułam, że mój świat się zawalił dookoła mnie. To było dziwne, bo chociaż uwielbiałam bawić się z dziećmi, to nigdy nie miałam ochoty na własne. Ale teraz, kiedy byłam w związku z kimś, z kim miałam nadzieję zbudować przyszłość, zdałam sobie sprawę, że chcę mieć dziecko, które byłoby połączeniem nas dwojga - może jego orzechowe oczy i mój zębaty uśmiech? Poza tym moja młodsza siostra to cały mój świat, a instynkt macierzyński i miłość, jaką do niej żywię, czyni mnie lepszą osobą. Jeśli o nią chodzi, jestem bezinteresowna, ale w końcu dorośnie i założy własną rodzinę. Nagle zdałem sobie sprawę, że pewnego dnia też chcę mieć własny.

Następne kilka tygodni było absolutnie niewyraźne. Zacząłem od opracowania planu działania, który miał przywrócić mi okres do płaczu w łóżku, myśląc, że wszystko jest beznadziejne. Okazuje się, że moje złamane serce i zachowanie w tę iz powrotem jest zupełnie normalne dla kobiet, które zmagają się z płodnością. „W wielu przypadkach kobiety, którym mówi się, że nie mogą mieć dzieci, nie wiedzą, jak wyjść z szoku” - mówi psycholog dr Cristina Dorazio, psycholog i doradca z Nowego Jorku. „Mogą sobie z tym poradzić na różne sposoby, ponieważ jest to w pewnym stopniu strata”.

Radzenie sobie z tym może oznaczać ciągły płacz, pogrążenie się w depresji lub doświadczanie zaprzeczenia i złości, co wyjaśnia Dorazio, Oczywiście, podczas gdy kobiety szukają rozwiązań, które pomogą im zaakceptować ich sytuację (np. oddanie jaj czy zapłodnienie in vitro). Doświadczyłem tego, ale też poradziłem sobie decydując się na konsultację z holistycznym doradcą zdrowotnym. Chciałam, żeby wróciły miesiączki, co oznaczałoby, że mam owulację. To, co jadłem, mogło wpływać na moje objawy PCOS, więc zacząłem dietę opartą głównie na roślinach z dużą ilością witaminy D i pokarmami bogatymi w kwasy omega-3.

Na szczęście dla mnie to podejście zadziałało i po 18 miesiącach prób regularnie uzyskiwałem miesiączki, co jest zasługą mojej diety. Schudłam też i miałam mniej trądziku. Starałem się nie myśleć o perspektywie bezpłodności, mimo że nieustannie mnie to dręczyło. Ciągle doświadczałem załamań, wielu nieprzespanych nocy i zmęczonego, zmartwionego mózgu… ale w końcu te objawy ustąpiły.

Minęło około czterech lat, odkąd moje miesiączki wróciły do bycia regularnymi, iz tego powodu mój lekarz nie sądzi, że będę mieć problemy z zajściem w ciążę, kiedy będę na to gotowa. Chociaż nie jestem już ze swoim partnerem, zdałem sobie sprawę, że pewnego dnia rodzina jest czymś, czego zdecydowanie chcę. Mam nadzieję, że jestem w stanie to osiągnąć. Zrozumiałem również, że stare powiedzenie może być prawdą: nigdy nie wiesz, co masz, dopóki tego nie minie ... albo żyjesz w obliczu groźby, że tego nie masz.