„Jej najwyższe pochwały były szyderczymi obelgami” - jak to jest dorastać z narcyzem dla rodzica

W dzisiejszych czasach słowo „narcyz” jest używane do opisania każdego aroganckiego palanta lub próżnej, zaangażowanej w siebie osoby. Ale istnieje kliniczna definicja tego słowa z punktu widzenia zdrowia psychicznego: ktoś, kto nie ma empatii, kto nie może dostroić się do świata emocjonalnego i zrozumieć uczuć innych. Narcyz może być również niezwykle ambitny i ambitny, osoba, która postrzega siebie jako wyjątkową. Potrafi włączyć urok. . . i ma tendencję do chowania urazy.

„Narcyzi nie są odpowiedzialni za swoje zachowanie. Obwiniają otaczających ich ludzi i projektują własne uczucia nienawiści do siebie na innych ”- wyjaśnia dr Karyl McBride, licencjonowana terapeutka małżeńska i rodzinna oraz autorka książki Czy kiedykolwiek będę wystarczająco dobry? Uzdrowienie córek narcystycznych matek. „To ludzie o bardzo kruchym ego, które ukrywają imponującym zachowaniem”.

Te sześć kobiet wie, jak to jest żyć z kimś, kto pasuje do klinicznej definicji narcyza. Niestety, ta osoba była rodzicem, a posiadanie narcystycznego rodzica zmieniło sposób, w jaki każda kobieta dorastała i postrzegała siebie i świat. Niech te dorosłe dzieci narcystycznych rodziców wyjaśnią dokładnie, jak to było.

„Zostałem„ rodzicem ”w bardzo młodym wieku. Byłem partnerem biznesowym, pracownikiem, współmałżonkiem, przyjacielem i opiekunem mojej matki. Kiedy miała infekcję zatok, nie opuszczałem szkoły, żeby się nią opiekować. Patrząc wstecz, zdziwiłbym się, gdyby moja mama w ogóle wiedziała, w jakiej klasie jestem. Często zdarzało mi się widzieć innych dorosłych zdezorientowanych jej zachowaniem… To sprawiło, że stałem się bardziej opiekuńczy wobec mojej matki, która przekonała mnie, że wszyscy inni są ” żeby ją zdobyć ”.

Kiedy byłem gotowy wyjechać do college'u, moja matka szlochała i powiedziała, że ​​nie może beze mnie. Pozwoliłem komuś innemu zostać w moim pokoju w akademiku i codziennie dojeżdżałem do domu, aby być z nią. Najbardziej oczyszczający moment był dla mnie, gdy terapeuta powiedział mi, że moja mama nigdy nie spojrzała mi w oczy i tak naprawdę mnie zobaczyła. Zamiast tego spojrzała na mnie i pomyślała o sobie, o tym, jak na nią wpłynąłem i co mogłem dla niej zrobić. —Cara

„Jako dziecko moje życie zaczęło się podobać matce. Rozmawiała o sprawach dorosłych, takich jak problemy finansowe, które traktowałam poważnie w wieku ośmiu lat i powodowały u mnie stres. Konkurowała ze wszystkimi, nawet chorymi, o to, kto jest bardziej chory. Powiedziała mi, że moja babcia jest prymitywna i okropna, a ja jestem taki jak ona. Czytała moje pamiętniki. Kupiłaby sobie ubrania, ale „nie mogłaby sobie na nie pozwolić” dla mnie. Do 12 roku życia zamykała mnie na zewnątrz domu za karę. Najbardziej szkodliwe w tym zachowaniu jest to, że dla dziecka jest to normalne. To jest miłość. To rodzicielstwo. Zdrowi ludzie wydają się dziwni ”. —Kathy

„Mój tata robił, co chciał i kiedy chciał - i albo poszliśmy razem, albo zeszliśmy mu z drogi. Pewnego razu wydał pieniądze na rodzinne wakacje na nowy samochód. Byliśmy zdruzgotani. Oszczędzaliśmy od ponad roku. Byłam „pierwszą miłością” mojego ojca. Nie mam na myśli tego w kontekście wykorzystywania seksualnego. Z jakiegoś powodu czuł się ze mną super związany i stałem się jego ulubieńcem. Kiedy doznał kontuzji i musiał zostać przewieziony karetką, chciał, żebym był z nim, a nie z matką. Na studiach podyplomowych zacząłem terapię, aby spróbować przepracować relacje z tatą. Odciąłem rodziców na kilka lat, ale w końcu się pogodziliśmy. Mój tata rzucił picie, co pomogło, ale stałem się też mniej wrażliwy emocjonalnie, miałem lepsze granice i nie akceptowałem jego ciągłego poniżania jako prawdy. —Melanie

„Dzieciństwo spędziłem na marzeniach, by ktoś przyszedł z wizytą, żeby mama zachowywała się jak należy. Jej najwyższe pochwały były szyderczymi obelgami. Gdy w dzieciństwie sprawialiśmy jej kłopot, kręcąc głową lub miewając złe sny - a nawet gdybyśmy osiągnęli coś spektakularnego - spotkałby się z takim samym brakiem zainteresowania. A gdyby to było zbyt wyjątkowe, dostawalibyśmy werbalny backhand, który ściągnął nas z powrotem na ziemię. Narcystyczny rodzic sprawia, że ​​czujesz się tak niegodny i niekomfortowy z powodu dobrego traktowania, że ​​pozostajesz na kursie. Wciąż powtarzamy wzorce, nie rozumiejąc, dlaczego nie jesteśmy w stanie ich złamać ”. —Bridget

„Dorastając, moja mama zaprzyjaźniła się ze mną i moją siostrą… ale była to najgorsza przyjaciółka. Środowisko było pokręcone i nieprzewidywalne. Moja mama często piła i jeździła z nami. Była pełna dramatów i wtrącała się w nasze relacje. Często dochodziło do walk na pięści z członkami rodziny. Czuję się, jakbym przeszedł wojnę. Teraz, gdy jestem dorosły, mam ogromny brak zaufania do ludzi. Zawsze unikam konfliktów. , zawsze jest to uczucie, którego nikt nie rozumie. Czujesz, że jesteś jedyną osobą, która przez to przechodzi, ponieważ obwinianie rodzica za ich czyny jest piętnem ”. —Lindsey

„Moja narcystyczna matka sprawiła, że poczułem się tak nieświadomy, że dopóki nie skończyłem dwudziestki, wierzyłem, że mogę być upośledzony umysłowo i wszyscy oprócz mnie wiedzieli. Jako dorosły znalazłem się w agresywnych związkach. Moje przyjaźnie nie były lepsze: wykonałem całą pracę, podczas gdy mnie poniżali lub wykorzystywali. Moja rada dla innych z narcystycznym rodzicem? Nabierz dystansu, czy to fizycznego, czy po prostu odpocznij od związku. Czytaj książki ekspertów, ponownie oceniaj każdy związek w swoim życiu, aby zobaczyć, czy jest w wieku 50-50 lat i czy jest w nim prawdziwa miłość. Dosłownie wyciągnąłem słownik, żeby wyszukać miłość! To takie proste, ale zdałem sobie sprawę, że moi rodzice mnie nie kochają… Niektórzy rodzice nie mają DNA, by kochać swoje dzieci ”. —Amanda