5 rzeczy, które wszyscy mylą w odniesieniu do osób transpłciowych

Szacuje się, że 1,4 miliona dorosłych w Stanach Zjednoczonych identyfikuje się jako transpłciowe, zgodnie z ostatnimi danymi z The Williams Institute w UCLA School of Law. Nawet jeśli osobiście nie znasz kogoś, kto jest transpłciowy, świadomość tożsamości płciowej jest o wiele większa niż kiedyś, częściowo dzięki osobom publicznym, takim jak Laverne Cox, Caitlyn Jenner i Jazz Jennings z reality show TLC I Am Jazz. Jednak nadal istnieje wiele nieporozumień dotyczących tego, co to znaczy być osobą transpłciową. Poniżej Jay Wu, rzecznik National Center for Transgender Equality, wyjaśnia pięć najbardziej rozpowszechnionych mitów.

Osoby transpłciowe nie identyfikują się z płcią, do której zostali przypisani po urodzeniu. Ale sposób, w jaki to jest wyrażane, może być inny dla każdego. Nie musi to oznaczać, że osoba transpłciowa przeszła operację korekty płci - chociaż mogła. Kiedy ktoś się zmienia, żyje zgodnie ze swoją tożsamością płciową. Może to obejmować prośbę o wezwanie innego imienia lub prośbę o inny zestaw zaimków (czy to on / on, ona / ona lub oni / oni), oficjalną zmianę nazwiska, ubieranie się w inny sposób lub poddanie się zabiegom medycznym (np. jako operacja zmiany płci lub terapia hormonalna).

„Niektórzy ludzie niekoniecznie potrzebują opieki medycznej, aby żyć w pełni po swojemu; inni uważają, że jest to niezwykle ważne ”- wyjaśnia Wu. Dodają, że jest wielu innych, którzy chcieliby przejść transformację medyczną, ale nie mogą tego zrobić ze względów finansowych lub dlatego, że nie mieszkają w pobliżu dostawcy usług medycznych, który to oferuje.

Jeśli ktoś wiesz, że od wielu lat wychodzi jako transpłciowa, prawdopodobnie będziesz się zastanawiać, jak powinieneś się do nich odnosić. Wu mówi, że najlepszym sposobem działania jest po prostu zapytać. „Jest to coś, o co wielu ludzi czuje się niezręcznie, ale jest to w 100% w porządku” - wyjaśniają. „Wolą raczej, żebyście zapytali, niż zrobili błędne założenie.” A jeśli przypadkowo wypuścisz stary zaimek, nie martw się - to zrozumiałe. Zamiast przepraszać zbyt obficie (co może przejąć całą rozmowę), Wu zaleca przypadkowe powiedzenie: „Och, chciałem powiedzieć„ on ”, a następnie przejść dalej.

„ Tak, osoby transpłciowe to robią. zwrócić na siebie uwagę - ale uwaga ta może przyjść w formie skrajnego nękania i przemocy ”- mówi Wu. Rozpoczynając proces transformacji, osoby transpłciowe muszą przezwyciężyć strach i wątpliwości, czy otrzymają wsparcie rodziny, przyjaciół i społeczności. Niestety, te obawy są często uzasadnione. W badaniu US Transgender Survey przeprowadzonym w 2015 r. Przez National Center for Transgender Equality 46% osób transpłciowych zgłosiło napastowanie werbalne w poprzednim roku, a 9% stwierdziło, że były atakowane fizycznie ze względu na swoją tożsamość. W przypadku dzieci w wieku szkolnym liczby te są jeszcze wyższe: 77% uczniów transpłciowych stwierdziło, że doświadczyło jakiejś formy znęcania się, 54% było molestowanych słownie, a 24% było atakowanych fizycznie.

„Nie myślę, że ktokolwiek mógłby to sfałszować, aby mieć większe szanse na bycie napadniętym przez nieznajomego ”, mówi Wu.

W pewnym momencie Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-V) zawierał zaburzenie tożsamości płciowej jako choroba psychiatryczna. Ale dzisiaj DSM-V wymienia dysforię płciową, która ma miejsce, gdy ktoś doświadcza skrajnego emocjonalnego niepokoju związanego ze swoją tożsamością płciową w porównaniu z przypisaną płcią.

`` To wtedy ktoś ma tak silne rozłączenie ze swoim ciałem, że przeszkadza z ich codziennym życiem ”- mówi Wu. „To cierpienie wynikające z bycia osobą trans i życia w społeczeństwie, które mówi ci, że nie powinieneś być taki”.

Podczas gdy terapeuta może pomóc komuś z dysforią płciową poradzić sobie z tym stresem sama transseksualność nie jest problemem. „To otaczający ich świat jest problemem” - mówi Wu.

Chociaż zwolennicy kontrowersyjnych ustaw, które mają na celu uniemożliwienie uczniom transpłciowym korzystania z łazienki, która odpowiada ich tożsamości płciowej, często wskazują na bezpieczeństwo publiczne jako Głównym problemem, przeciwnicy utrzymują, że nie ma korelacji między ustawami antydyskryminacyjnymi a wzrostem przestępczości.

„Jest to główny mit, który został obalony przez napaści seksualne i grupy przemocy domowej” - mówi Wu.

Wielu zwolenników LGBQT zwraca uwagę, że przepisy antydyskryminacyjne istnieją od lat i nie ma żadnych dowodów na to, że przyczyniły się one do wzrostu ataków na kobiety w publicznych łazienkach. W zeszłym roku Krajowa Grupa Zadaniowa ds. Zaprzestania Napaści Seksualnej i Przemocy Domowej wobec Kobiet wydała oświadczenie, w którym w pełni popiera równy dostęp do łazienek dla społeczności transpłciowej.