Arbuz

Arbuz ( Citrullus lanatus ) to roślina kwitnąca rodzina Cucurbitaceae. Roślina pnąca i zwisająca, podobna do winorośli, pierwotnie została udomowiona w Afryce. Jest to owoc wysoko uprawiany na całym świecie, występuje w ponad 1000 odmian.

Nasiona dzikiego arbuza znaleziono w prehistorycznym libijskim miejscu Uan Muhuggiag. Istnieją również dowody z nasion w grobowcach faraona upraw arbuza w starożytnym Egipcie.

Arbuz jest uprawiany w sprzyjającym klimacie od regionów tropikalnych do umiarkowanych na całym świecie ze względu na duże jadalne owoce, którymi są jagody o twardej skórce i bez wewnętrznych podziałów, a botanicznie nazywany jest pepo . Słodki, soczysty miąższ jest zwykle od ciemnoczerwonego do różowego, z wieloma czarnymi nasionami, chociaż istnieją odmiany bezpestkowe. Owoce można jeść na surowo lub marynowane, a skórka po ugotowaniu jest jadalna. Można go również spożywać jako sok lub jako składnik napojów mieszanych.

W wyniku znacznego wysiłku hodowlanego opracowano odmiany odporne na choroby. Dostępnych jest wiele odmian, które wydają dojrzałe owoce w ciągu 100 dni od posadzenia. W 2017 roku Chiny wyprodukowały około dwóch trzecich wszystkich arbuzów na świecie.

Spis treści

Opis

Arbuz to rocznik, który ma pokłon lub wspinaczkę nawyk. Pędy mają do 3 metrów długości, a nowy wzrost ma żółte lub brązowe włosy. Liście mają od 60 do 200 milimetrów (2 1⁄4 do 7 3⁄4 cala) długości i 40 do 150 mm (1 1⁄2 do 6 cali) szerokości. Te zwykle mają trzy płaty, które same są klapowane lub podwójnie klapowane. Rośliny mają zarówno męskie, jak i żeńskie kwiaty na 40-milimetrowych (1 1⁄2 cala) owłosionych łodygach. Są żółte i zielonkawe z tyłu.

Arbuz to duża roślina jednoroczna z długimi, słabymi, zwisającymi lub pnącymi łodygami, które są pięciokątne (pięciostronne) i osiągają do 3 m (10 ft) długości. Młody wzrost jest gęsto wełnisty z żółtawo-brązowymi włoskami, które znikają wraz z wiekiem rośliny. Liście są duże, grube, owłosione, pierzasto klapowane i naprzemiennie; stają się sztywne i szorstkie, gdy są stare. Roślina ma rozgałęzione wąsy. Kwiaty od białej do żółtej rosną pojedynczo w kątach liści, a korona jest biała lub żółta wewnątrz i zielonkawożółta na zewnątrz. Kwiaty są jednopłciowe, a kwiaty męskie i żeńskie występują na tej samej roślinie (jednopienne). Na początku sezonu przeważają kwiaty męskie; kwiaty żeńskie, które rozwijają się później, mają gorsze jajniki. Style są zjednoczone w jednej kolumnie.

Duży owoc to rodzaj zmodyfikowanej jagody zwanej pepo z grubą skórką (egzokarp) i mięsistym środkiem (mezokarp i endokarp). Dzikie rośliny mają owoce o średnicy do 20 cm (8 cali), podczas gdy odmiany uprawne mogą przekraczać 60 cm (24 cale). Skórka owocu jest od średnio do ciemnozielonej i zwykle cętkowana lub prążkowana, a miąższ zawierający liczne pestki rozrzucone w środku może być czerwony lub różowy (najczęściej), pomarańczowy, żółty, zielony lub biały.

Gorzki arbuz został naturalizowany w półsuchych regionach kilku kontynentów i jest określany jako „szkodnik” w częściach Australii Zachodniej, gdzie nazywany jest „melonem wieprzowym”.

Gatunek ten dwie odmiany, arbuzy ( Citrullus lanatus (Thunb.) odm. lanatus ) i melony cytrynowe ( Citrullus lanatus odm. citroides (LH Bailey) Mansf.), pochodzi z błędnej synonimizacji Citrullus lanatus (Thunb.) Matsum. & amp; Nakai i Citrullus vulgaris Schrad. LH Bailey w 1930 roku. Dane molekularne, w tym sekwencje z oryginalnej kolekcji Thunberga i innych odpowiednich rodzajów materiału, pokazują, że słodki arbuz ( Citrullus vulgaris Schrad.) i gorzki wełnisty melon Citrullus lanatus (Thunb.) Matsum. & amp; Nakai nie są ze sobą blisko spokrewnieni. Propozycja zachowania nazwy Citrullus lanatus (Thunb.) Matsum. & amp; Nakai, został przyjęty przez komisję nomenklatury i potwierdzony na Międzynarodowym Kongresie Botanicznym w 2017 roku.

Taksonomia

Słodki arbuz został formalnie opisany przez Carla Linnaeusa w 1753 roku i otrzymał nazwę Cucurbita citrullus . Został ponownie przypisany do rodzaju Citrullus w 1836 roku pod zmienioną nazwą Citrullus vulgaris przez niemieckiego botanika Heinricha Adolfa Schradera. (Międzynarodowy kodeks nazewnictwa alg, grzybów i roślin nie dopuszcza nazw takich jak „ Citrullus citrullus ”.)

Gorzki melon wełnisty jest gatunkiem siostrzanym Citrullus ecirrhosus Cogn. z jałowych regionów Afryki Południowej, podczas gdy słodki arbuz jest bliżej Citrullus mucosospermus (Fursa) Fursa z Afryki Zachodniej i populacji z Sudanu. Gorzki wełnisty melon został formalnie opisany przez Carla Petera Thunberga w 1794 roku i otrzymał nazwę Momordica lanata . Został przypisany do rodzaju Citrullus w 1916 roku przez japońskich botaników Jinzō Matsumurę i Takenoshin Nakai.

Historia

Arbuz to roślina kwitnąca pochodząca z Afryki, chociaż istnieją sprzeczne badania dotyczące tego, czy jego źródłem jest Afryka Zachodnia czy Północno-Wschodnia.

Dowody na uprawę obu C. lanatus i C. colocynthis w Dolinie Nilu znajdowano od drugiego tysiąclecia pne, a nasiona obu gatunków znajdowano w miejscach XII dynastii oraz w grobie faraona Tutanchamona. Arbuzy uprawiano ze względu na dużą zawartość wody i przechowywano je do spożycia w porze suchej, nie tylko jako źródło pożywienia, ale także jako sposób przechowywania wody. Nasiona arbuza znaleziono również w regionie Morza Martwego w starożytnych osadach Bab edh-Dhra i Tel Arad.

W Uan Muhuggiag, prehistorycznym stanowisku archeologicznym położonym w południowo-zachodniej Libii, odkryto wiele 5000-letnich nasion dzikiego arbuza (C. lanatus). To odkrycie archeobotaniczne może potwierdzać możliwość, że roślina ta była szerzej rozpowszechniona w przeszłości.

W VII wieku arbuzy uprawiano w Indiach, a do X wieku dotarły do ​​Chin, które są dziś największy na świecie producent arbuzów. Maurowie wprowadzili owoce na Półwysep Iberyjski i istnieją dowody na to, że były uprawiane w Kordobie w 961 r., A także w Sewilli w 1158 r. Rozprzestrzenił się na północ przez południową Europę, być może ograniczony z góry przez letnie temperatury, które były niewystarczające dla dobrych plonów. Owoce zaczęły pojawiać się w europejskich ziołach od 1600 roku i były szeroko sadzone w Europie w XVII wieku jako niewielka uprawa ogrodowa.

Europejscy koloniści i niewolnicy z Afryki wprowadzili arbuza do Nowego Świata. Hiszpańscy osadnicy uprawiali ją na Florydzie w 1576 r., W Massachusetts od 1629 r., A do 1650 r. W Peru, Brazylii i Panamie, a także w wielu koloniach brytyjskich i holenderskich. Mniej więcej w tym samym czasie rdzenni Amerykanie uprawiali rośliny w dolinie Mississippi i na Florydzie. Arbuzy zostały szybko przyjęte na Hawajach i innych wyspach Pacyfiku, kiedy zostały tam wprowadzone przez odkrywców, takich jak kapitan James Cook. W Stanach Zjednoczonych w czasach wojny secesyjnej arbuzy były powszechnie uprawiane przez wolnych Czarnych i stały się jednym z symboli zniesienia niewolnictwa. Po wojnie domowej czarnoskórzy byli oczerniani za związek z arbuzem. Ten sentyment przekształcił się w rasistowski stereotyp, w którym czarnoskórzy mieli rzekomy żarłoczny apetyt na arbuza, owoc długo skorelowany z lenistwem i nieczystością.

Beznasienne arbuzy zostały pierwotnie opracowane w 1939 roku przez japońskich naukowców, którzy byli w stanie stworzyć bezpestkowe hybrydy triploidalne, które początkowo pozostawały rzadkie, ponieważ nie miały wystarczającej odporności na choroby. Arbuzy bez pestek stały się bardziej popularne w XXI wieku, osiągając prawie 85% całkowitej sprzedaży arbuzów w Stanach Zjednoczonych w 2014 roku.

Uprawa

Arbuzy to rośliny uprawiane w klimatach od tropikalnego do umiarkowany, potrzebuje temperatur wyższych niż około 25 ° C (77 ° F), aby się rozwijać. W ogrodnictwie nasiona wysiewa się zwykle w doniczkach pod osłonami i przesadza do dobrze przepuszczalnej gliny piaszczystej o pH między 5,5 a 7 i średnim poziomie azotu.

Do głównych szkodników arbuza należą mszyce, muszki owocowe i nicienie. W warunkach wysokiej wilgotności rośliny są podatne na choroby roślin, takie jak mączniak prawdziwy i wirus mozaiki. Niektóre odmiany często uprawiane w Japonii i innych częściach Dalekiego Wschodu są podatne na więdnięcie fusarium. Szczepienie takich odmian na podkładkach odpornych na choroby zapewnia ochronę.

Departament Rolnictwa Stanów Zjednoczonych zaleca stosowanie co najmniej jednego ula na akr (4000 m2 na ul) do zapylania konwencjonalnych odmian z nasionami do nasadzeń komercyjnych. Beznasienne hybrydy mają sterylny pyłek. Wymaga to sadzenia rzędów odmian zapylaczy z żywotnym pyłkiem. Ponieważ podaż pyłku zdolnego do życia jest ograniczona, a zapylanie jest znacznie bardziej krytyczne w produkcji odmiany bez pestek, zalecana liczba uli na akr (gęstość zapylaczy) wzrasta do trzech uli na akr (1300 m2 na ul). Arbuzy mają dłuższy okres wzrostu niż inne melony i często mogą trwać 85 dni lub dłużej od momentu przesadzenia, aby owoc dojrzał. Uważa się, że brak pyłku przyczynia się do powstawania „pustego serca”, co powoduje, że miąższ arbuza tworzy dużą dziurę, czasami o skomplikowanym, symetrycznym kształcie. Arbuzy cierpiące na puste serce są bezpieczne do spożycia.

Rolnicy z regionu Zentsuji w Japonii znaleźli sposób na uprawę sześciennych arbuzów, uprawiając owoce w metalowych i szklanych pudełkach i nadając im kształt pojemnika. Sześcienny kształt został pierwotnie zaprojektowany, aby ułatwić układanie i przechowywanie melonów, ale te „kwadratowe arbuzy” mogą być trzykrotnie wyższe od zwykłych, więc przemawiają głównie do zamożnych miejskich konsumentów. Opracowano również arbuzy w kształcie piramid i potencjalnie można zastosować dowolny kształt wielościenny.

Grupy odmian

Zidentyfikowano szereg grup odmian:

Citroides group

(syn. C. lanatus subsp. lanatus var. citroides ; C. lanatus var. citroides ; C. vulgaris var. citroides)

Dane DNA ujawniają, że C. lanatus var. citroides Bailey to to samo, co gorzki wełnisty melon Thunberga, C. lanatus i tak samo jak C. amarus Schrad. To nie jest forma słodkiego arbuza C. vulgaris i nie jest blisko spokrewniony z tym gatunkiem.

Melon cytrynowy lub makataan - odmiana o słodkim żółtym miąższu uprawiana na całym świecie na paszę, a produkcja skórki cytrynowej i pektyny.

Grupa Lanatus

(syn. C. lanatus odm. caffer )

C. caffer Schrad. jest synonimem C. amarus Schrad.

Odmiana znana jako tsamma jest uprawiana ze względu na soczysty biały miąższ. Odmiana była ważnym źródłem pożywienia dla podróżników na pustyni Kalahari.

Inna odmiana znana jako karkoer lub bitterboela jest niesmaczna dla ludzi, ale nasiona mogą być spożywane.

Forma o małych owocach z wyboistą skórką spowodowała zatrucie owiec.

Vulgaris grupa

To to słodki arbuz Linneusza; jest uprawiany do spożycia przez ludzi od tysięcy lat.

Ten zachodnioafrykański gatunek jest najbliższym dzikim krewnym arbuza. Jest uprawiany na paszę dla bydła.

Dodatkowo inne dzikie gatunki mają gorzkie owoce zawierające kaburbitacynę. C. colocynthis (L.) Schrad. ex Eckl. & amp; Zeyh., C. rehmii De Winter i C. naudinianus (Sond.) Hook.f.

Odmiany

Ponad 1200 odmian arbuza ma masę od mniej niż 1 kilograma (2 1⁄4 funta) do ponad 90 kg (200 funtów); miąższ może być czerwony, różowy, pomarańczowy, żółty lub biały.

Poprawa różnorodności

Charles Fredrick Andrus, ogrodnik z Laboratorium Hodowli Warzyw USDA w Charleston w Południowej Karolinie, wyruszył w podróż do produkcji odpornego na choroby i więdnięcie arbuza. W rezultacie w 1954 r. Powstał „szary melon z Charleston”. Jego podłużny kształt i twarda skórka ułatwiły układanie w stosy i wysyłanie. Jego zdolność adaptacji oznaczała, że ​​mogła być uprawiana na dużym obszarze geograficznym. Dała wysokie plony i była odporna na najpoważniejsze choroby arbuza: antraknozę i więdnięcie fusarium.

Inni pracowali również nad odmianami odpornymi na choroby; J. M. Crall z University of Florida wyprodukował „Jubilee” w 1963, a C. V. Hall z Kansas State University wyprodukował „Crimson Sweet” w następnym roku. Nie są już uprawiane w znacznym stopniu, ale ich linia została dalej rozwinięta w odmiany hybrydowe o wyższych plonach, lepszej jakości miąższu i atrakcyjnym wyglądzie. Innym celem hodowców roślin była eliminacja nasion rozsianych po całym miąższu. Udało się to osiągnąć dzięki zastosowaniu odmian triploidalnych, ale są one sterylne, a koszt produkcji nasion przez skrzyżowanie rodzica tetraploidalnego z normalnym rodzicem diploidalnym jest wysoki.

Obecnie rolnicy w około 44 stanach w Stanach Zjednoczonych uprawia się komercyjnie arbuza. Georgia, Floryda, Teksas, Kalifornia i Arizona to najwięksi producenci arbuza w Stanach Zjednoczonych, a Floryda produkuje więcej arbuza niż jakikolwiek inny stan. Ten powszechny obecnie owoc jest często na tyle duży, że w sklepach spożywczych często sprzedaje się połowę lub ćwierć melona. Niektóre mniejsze, kuliste odmiany arbuza - zarówno o czerwonym, jak i żółtym miąższu - są czasami nazywane „melonami lodowymi”. Największy zarejestrowany owoc został wyhodowany w Tennessee w 2013 roku i ważył 159 kilogramów (351 funtów).

Produkcja

W 2017 roku światowa produkcja arbuzów wyniosła 118 milionów ton, przy czym same Chiny stanowiły za 67% całości. Do drugorzędnych producentów należały Iran, Turcja i Brazylia.

Żywność i napoje

Arbuz to słodki, powszechnie spożywany owoc lata, zwykle w postaci świeżych plasterków, pokrojony w kostkę w mieszanej sałatce owocowej lub jak sok. Sok z arbuza można mieszać z innymi sokami owocowymi lub zrobić z wina.

Nasiona mają orzechowy posmak i można je suszyć, prażyć lub mielić na mąkę. W Chinach nasiona są spożywane podczas obchodów chińskiego Nowego Roku. W kulturze wietnamskiej nasiona arbuza są spożywane podczas wietnamskiego święta Nowego Roku Tết jako przekąska.

Skórki arbuza można jeść, ale ich nieprzyjemny smak można przełamać przez marynowanie, czasem spożywane jako warzywo, smażone lub duszone.

Senat stanu Oklahoma uchwalił w 2007 roku ustawę, w której uznano arbuza za oficjalne warzywo państwowe, z pewnymi kontrowersjami dotyczącymi tego, czy jest to warzywo, czy owoc.

Citrullis lanatus , odmiana caffer , rośnie dziko w Kalahari Pustynia, gdzie jest znana jako tsamma. Owoce są używane przez mieszkańców Sanu i dzikie zwierzęta zarówno do wody, jak i pożywienia, umożliwiając przeżycie na diecie tsammy przez sześć tygodni.

Składniki odżywcze

Owoc arbuza składa się w 91% z wody, zawiera 6% cukrów i ma niską zawartość tłuszczu (tabela).

W 100-gramowej (3 1⁄2 uncji) porcji owoc arbuza dostarcza 125 kilodżuli (30 kilokalorii) energii i mało ilości niezbędnych składników odżywczych (patrz tabela). Jedynie witamina C jest obecna w znacznej zawartości na poziomie 10% dziennej wartości (tabela). Miąższ arbuza zawiera karotenoidy, w tym likopen.

Aminokwas cytrulina jest produkowany w skórce arbuza.

Galeria

Kostki arbuza

Arbuzy z ciemnozieloną skórką, Indie

Kwiaty arbuza

Liść arbuza

Łodygi kwiatów arbuza męskiego i żeńskiego, ukazujące jajnik u samicy

Zbliżenie rośliny arbuza

Baler arbuza

Arbuz z żółtym miąższem

Odmiana arbuza 'Księżyc i gwiazdy'

Arbuz i inne owoce w żonie kupca

Arbuz na sprzedaż

Arbuz na sprzedaż na rynku Maa Kochilei, Rasulgarh, Odisha, Indie

Arbuz uprawiany w Buriacji na Syberii

Curry ze skórką arbuza

Prażone i solone pestki arbuza

Nasiona arbuza pod mikroskopem