Santalum spicatum

Santalum spicatum

Santalum spicatum , australijskie drzewo sandałowe, także Waang i inne nazwy (Noongar) i Dutjahn (Martu), to drzewo pochodzące z półpustynnych obszarów na skraju południowo-zachodniej Australii, w stanie Australia Zachodnia. Jest sprzedawany jako drzewo sandałowe, a jego cenny olej z drzewa sandałowego jest używany jako aromat, lek i źródło pożywienia. S. spicatum jest jednym z czterech cennych gatunków Santalum występujących w Australii.

Spis treści

1 Taksonomia
2 Opis
3 Dystrybucja
4 Zastosowanie komercyjne
- 4.1 Uprawa
- 4.2 Skład olejów
5 Źródła

4.1 Uprawa
4.2 Skład olejów

Taksonomia

Ludy Noongarów znają tę roślinę jako uilarac , waang , wolgol lub wollgat , podczas gdy mieszkańcy Martu z pustyni Gibson nazywają ją dutjahn.

Opis

Jest to jeden z czterech gatunków z rodziny Santalaceae występujących w Australii Zachodniej i pochodzi z półpustynnych obszarów na południowym zachodzie. Występuje podobnie jak quandong ( Santalum acuminatum ) i jest półpasożytem wymagającym makroskładników odżywczych z korzeni żywiciela. Ma pokrój od krzewiastego do małego, ale może dorastać do 6 metrów (20 stóp) i jest odporny na suszę i sól. Liście są szaro-zielone. Owoc S. spicatum jest kulisty, o średnicy około 3 centymetrów (1,2 cala) i koloru pomarańczowego. Większość owoców stanowi jadalne jądro z twardą skorupą; powłoka jest gładsza niż S. acuminatum głęboko wżerowana powierzchnia. Kiełkowanie zachodzi w ciepłych i wilgotnych warunkach.

Dystrybucja

Kiedyś stwierdzono ją w południowo-zachodniej Australii, na równinie Swan Coastal Plain oraz w regionach śródlądowych o niskich opadach, wpływ nadmiernych zbiorów i wykarczowanie pszenicy i owiec od lat osiemdziesiątych XIX wieku znacznie zmniejszyło zasięg i populację tego gatunku.

Gatunek torbacza Bettongia penicillata , znany jako woylie, zjada i zbieraj nasiona tego gatunku i uważa się, że odegrał znaczącą rolę w jego rozprzestrzenianiu się przed ich upadkiem w XX wieku.

Użytek komercyjny

Zbiory i eksport S. spicatum jest ważną częścią gospodarki Australii Zachodniej, stanowiąc niegdyś ponad połowę dochodów stanu. Zasiedlenie obszaru Wheatbelt przyspieszyły fundusze wygenerowane przez znalezione tam drzewo sandałowe. Rozmieszczenie i populacja endemicznych drzewostanów uległy znacznym zmianom w okresach rozwoju obszarów wiejskich i spowolnienia gospodarczego. Państwowy konserwator lasów Charles Lane-Poole poinformował w latach dwudziestych XX wieku, że wartość eksportu 331205 ton wysłanych od 1845 roku do chwili obecnej wyniosła 3,061,661 GBP. ; głównym zastosowaniem przy imporcie do Chin była produkcja kadzideł. Jednak Poole zauważa również rozwój przemysłu wydobywczego ropy naftowej i wykorzystanie go jako skutecznego produktu medycznego.

Znacznie mniejsze, ale znaczące ekonomicznie źródło znajdowało się w regionie Quorn w Australii Południowej, zgłoszonym w 1928 roku.

Badania przeprowadzone przez Komisję ds. Produktów Leśnych (WA), państwowe uniwersytety i przemysł prywatny zostały podjęte w zakresie uprawy drzewa oraz właściwości jego drewna i orzechów. Ponowne sadzenie miało miejsce w przypadku niektórych dóbr jako strategia rekultywacji gruntów, jako uprawa żywności oraz w perspektywie długoterminowej dla zbiorów. Ropa o wartości 1000 dolarów australijskich za 1 kilogram (2,2 funta) jest produkowana w Mount Romance w Albany w Zachodniej Australii.

Powierzchnia plantacji handlowych wzrosła z 7 kilometrów kwadratowych (2,7 2) do 70 -kilometr kwadratowy (27 2) między 2000 a 2006 rokiem. Eksport 2000 ton drewna sandałowego rocznie pochodzi głównie z dzikich drzewostanów odległych pastwisk i regionu Goldfields w Zachodniej Australii. W porównaniu z przemysłem XIX wieku zbiory drzew występujących naturalnie są mniejsze. Eksport ponad 50 000 ton w ostatniej dekadzie był związany z ekspansją rolnictwa poprzez zwiększony dostęp i żniwiarki.

Według korporacji badawczo-rozwojowej AgriFutures Australia w 2020 roku przemysł drzewny sandałowy WA dostarcza około 40 procent międzynarodowy rynek oleju z drzewa sandałowego.

Od 2017 roku po raz pierwszy w produkcję oleju zaangażowali się Aborygeni z Australii. Dutjahn Custodians, reprezentujący szerszą społeczność Martu, która jest połączona z ziemią na pustyni Gibson, gdzie zbiera się drzewo sandałowe, współzarządzają firmą wraz z Kutkabbuba Aboriginal Corporation i założycielami WA Sandalwood Plantations. Żniwiarze przebywają na maleńkiej stacji Mungilli, zbudowanej na początku lat 80. przez ludzi z Muntiljarra. Firma posiada destylarnię w Kalgoorlie i sprzedaje olej do największych marek w branży, takich jak Estee Lauder.

Uprawa

Kiełkowanie jest trudne i może zależeć od cyklu El Niño. Sukces odnotowano umieszczając jądra w wilgotnym wermikulicie w zamkniętych plastikowych torebkach w temperaturze pokojowej. Po wykiełkowaniu nasiona należy sadzić obok sadzonki (najlepiej pochodzącej z Australii) i odpowiednio podlewać.

Głównym gatunkiem żywicielskim jest Acacia acuminata , która jest używana na plantacjach, utrzymuje gatunek żywiciela długoterminowego od 15 do 30 lat w piaskach gliniastych na glebach gliniastych. Stosuje się również sheaok rockowy Allocasuarina huegeliana , wodjil Acacia resinimarginea i mulga Acacia aneura .