Pestki dyni

Pestki dyni, znane również w Ameryce Północnej jako pepita (z meksykańskiego hiszpańskiego: pepita de calabaza , „małe pestki dyni”) to jadalne nasiona dyni lub niektórych innych odmian dyni. Nasiona są zazwyczaj płaskie i asymetrycznie owalne, mają białą łuskę zewnętrzną i mają jasnozielony kolor po usunięciu łuski. Niektóre odmiany są bezłuskowate i są uprawiane wyłącznie ze względu na jadalne nasiona. Nasiona są bogate w składniki odżywcze i kalorie, ze szczególnie wysoką zawartością tłuszczu (szczególnie kwasu linolowego i oleinowego), białka, błonnika pokarmowego i wielu mikroelementów. Pestki dyni może odnosić się zarówno do łuskanego jądra, jak i niełuskanych całych nasion i najczęściej odnosi się do prażonego produktu końcowego używanego jako przekąska.

Spis treści

• 1 Kuchnia
• 2 Odżywianie
  • 2.1 Olej
• 3 Tradycyjna medycyna
• 4 Zobacz też
• 5 referencji

• 2.1 Olej

Kuchnia

Pestki dyni to powszechny składnik w kuchni meksykańskiej, a także pieczone i podawane jako przekąska. Marynowane i pieczone są sezonową przekąską jesienną w Stanach Zjednoczonych, a także komercyjnie produkowaną i dystrybuowaną pakowaną przekąską, taką jak nasiona słonecznika, dostępną przez cały rok. Pepity są znane pod swoją hiszpańską nazwą (zwykle skróconą) i zwykle solone, a czasem przyprawiane po prażeniu (a dziś dostępne również jako produkt pakowany), w Meksyku i innych krajach Ameryki Łacińskiej, na południowym zachodzie Ameryki oraz w specjalności i meksykańskiej żywności

Najwcześniejsze znane dowody udomowienia Cucurbity pochodzą sprzed 8 000–10 000 lat, poprzedzając udomowienie innych upraw, takich jak kukurydza i fasola zwyczajna w regionie o około 4000 lat. Zmiany kształtu i koloru owoców wskazują na celową hodowlę C. pepo wystąpiło nie później niż 8 000 lat temu. Proces rozwijania wiedzy rolniczej na temat udomawiania upraw trwał w Mezoameryce od 5 000 do 6 500 lat. Squash został udomowiony jako pierwszy, następnie kukurydza, a następnie fasola, a wszystko to stało się częścią systemu rolniczego Three Sisters.

Jako składnik potraw z kretów są one znane w języku hiszpańskim jako pipián . Meksykańska przekąska wykorzystująca pepity w sposób rzemieślniczy jest określana jako pepitoría . Lekko palone, solone, niełuskane pestki dyni są popularne w Grecji pod opisową włoską nazwą passatempo („rozrywka”).

Olej tłoczony z prażonych nasion a Cucurbita pepo subsp. pepo var. „styriaka” jest również używana w Europie Środkowej i Wschodniej jako kuchnia. Przykładem tego jest olej z pestek dyni. Z pestek dyni można również zrobić masło orzechowe.

Odżywianie

• Jednostki
• μg = mikrogramy • mg = miligramy
• IU = jednostki międzynarodowe

Suszone, prażone pestki dyni zawierają 2% wody, 49% tłuszczu, 15% węglowodanów i 30% białka (tabela). W 100 gramowej porcji referencyjnej nasiona mają wysoką kaloryczność (574 kcal) i bogate źródło (20% dziennej wartości, DV lub więcej) białka, błonnika pokarmowego, niacyny, żelaza, cynku, manganu, magnezu i fosfor (tabela). Nasiona są umiarkowanym źródłem (10–19% dziennego spożycia) ryboflawiny, kwasu foliowego, kwasu pantotenowego, sodu i potasu (tabela). Główne kwasy tłuszczowe w pestkach dyni to kwas linolowy i kwas oleinowy, z kwasem palmitynowym i stearynowym w mniejszych ilościach.

Olej

Olej z pestek dyni, kulinarna specjalność i ważna towar eksportowy z Europy Środkowej, jest używany w kuchni jako sałatki i olej kuchenny.

Poniżej przedstawiono zakresy zawartości kwasów tłuszczowych w C. maxima pepitas (patrz olej z pestek dyni):

Całkowite stężenie nienasyconych kwasów tłuszczowych wahało się od 9% do 21% papryki. Całkowita zawartość tłuszczu wahała się od 11% do 52%. Na podstawie ilości alfa-tokoferolu wyekstrahowanego w oleju, zawartość witaminy E wynosi dwanaście ° C. maxima nasiona odmiany wahały się od 4 do 19 mg / 100 g pepity.

Tradycyjna medycyna

Pestki dyni były kiedyś używane jako środek przeciwrobacze w medycynie tradycyjnej w Chinach w celu wydalenia pasożyty tasiemców, takie jak tasiemce Taenia . Doprowadziło to do tego, że nasiona zostały wymienione w Farmakopei Stanów Zjednoczonych jako środek przeciwpasożytniczy od 1863 do 1936 roku.