Pistachio

Pistacja (/ pɪˈstɑːʃiˌoʊ, -ˈstæ- /, Pistacia vera ), członek rodziny nerkowców, jest małym drzewo pochodzące z Azji Środkowej i Bliskiego Wschodu. Drzewo wytwarza nasiona, które są powszechnie spożywane jako pokarm.

Pistacia vera jest często mylona z innymi gatunkami z rodzaju Pistacia , które są również znane jako pistacje . Te inne gatunki można rozróżnić po ich rozmieszczeniu geograficznym (na wolności) i ich nasionach, które są znacznie mniejsze i mają miękką skorupę.

W 2017 roku Iran odpowiadał za ponad połowę światowej produkcji pistacji.

Spis treści

• 1 Etymologia
• 2 Historia
• 3 Botanika
  • 3.1 Siedlisko
  • 3.2 Charakterystyka
• 4 Uprawa
  • 4.1 Choroby i środowisko
• 5 Produkcja
• 6 Zużycie
• 7 Odżywianie
• 8 Badania i skutki zdrowotne
• 9 Toksyny i kwestie bezpieczeństwa
  • 9.1 Samozapłon
• 10 Zobacz także
• 11 Odnośniki
• 12 Linki zewnętrzne

• 3.1 Siedlisko
• 3.2 Charakterystyka

• 4.1 Choroby i środowisko

• 9.1 Samozapłon

Etymologia

Pistacja pochodzi z późnego średnioangielskiego „pistace”, ze starofrancuskiego, zastąpionego w XVI wieku przez formy z włoskiego „pistacchio”, poprzez L atin z greckiego πιστάκιον " pistákion ", z perskiego "* pistak" (wariant nowoperski to پسته " pista ").

Historia

Drzewo pistacjowe pochodzi z regionów Azji Środkowej, w tym dzisiejszego Iranu i Afganistanu. Archeologia wskazuje, że nasiona pistacji były powszechnym pożywieniem już w 6750 roku pne. Nowoczesna pistacja P. vera została po raz pierwszy uprawiana w Azji Środkowej epoki brązu, gdzie najwcześniejszy przykład pochodzi z Djarkutan, współczesnego Uzbekistanu.

W pismach Dioscoridesa pojawia się jako pistakia (πιστάκια) rozpoznawalne jako P. vera w porównaniu z orzeszkami pinii. Pliniusz Starszy pisze w swojej Historii naturalnej , że pistacia , „dobrze znana wśród nas”, była jednym z drzew unikalnych dla Syrii, a nasienie zostało wprowadzone do Włoch przez rzymski prokonsul w Syrii Lucjusz Witeliusz Starszy (urzędujący w 35 roku n.e.) i do Hispanii w tym samym czasie Flaccus Pompeius. Manuskrypt De observatione ciborum („O przestrzeganiu pokarmów”) autorstwa Anthimusa z początku VI wieku sugeruje, że pistacia pozostawała dobrze znana w Europie w późnej starożytności. Archeolodzy znaleźli dowody z wykopalisk w Jarmo w północno-wschodnim Iraku dotyczące spożycia pistacji atlantyckich. Podobno w Wiszących Ogrodach Babilonu znajdowały się drzewa pistacjowe za panowania króla Merodacha-Baladana około 700 pne.

W XIX wieku pistacje były uprawiane komercyjnie w niektórych częściach anglojęzycznego świata, takie jak Australia, Nowy Meksyk i Kalifornia, gdzie zostało wprowadzone w 1854 roku jako drzewo ogrodowe. W 1904 i 1905 roku David Fairchild z Departamentu Rolnictwa Stanów Zjednoczonych wprowadził do Kalifornii twardsze odmiany zebrane z Chin, ale nie były one promowane jako uprawa komercyjna aż do 1929 roku. Pistacje Waltera T. Swingla z Syrii już dobrze owocowały w Niles w Kalifornii , do 1917 roku.

Botanika

Siedlisko

Pistacja to roślina pustynna, bardzo odporna na słoną glebę. Donoszono, że dobrze rośnie, gdy jest nawadniany wodą zawierającą 3 000–4 000 ppm rozpuszczalnych soli. Drzewa pistacjowe są dość odporne w odpowiednich warunkach i mogą przetrwać temperatury w zakresie od -10 ° C (14 ° F) zimą do 48 ° C (118 ° F) latem. Potrzebują stanowiska słonecznego i dobrze przepuszczalnej gleby. Drzewa pistacjowe słabo radzą sobie w warunkach wysokiej wilgotności i są podatne na zgniliznę korzeni zimą, jeśli dostają zbyt dużo wody, a gleba nie jest wystarczająco odprowadzana. Do prawidłowego dojrzewania owoców wymagane są długie, gorące lata.

Charakterystyka

Drzewo osiąga wysokość do 10 m (33 stóp). Ma liściaste, pierzaste liście o długości 10–20 centymetrów. Rośliny są dwupienne, z osobnymi drzewami męskimi i żeńskimi. Kwiaty są apetaliczne i jednopłciowe i rosną w wiechach.

Owocem jest pestkowiec, zawierający wydłużone nasiona, które stanowią część jadalną. Nasiona, powszechnie uważane za orzechy, to orzechy kulinarne, a nie botaniczne. Owoc ma twardą, kremową skorupę zewnętrzną. Nasiona mają fioletoworóżową skórkę i jasnozielony miąższ o charakterystycznym smaku. Gdy owoc dojrzeje, skorupa zmienia kolor z zielonego na jesienno-żółto-czerwony i nagle częściowo się rozłupuje. Jest to znane jako rozejście się i zdarza się ze słyszalnym trzaskiem. Otwarcie to cecha wybrana przez ludzi. Odmiany komercyjne różnią się pod względem tego, jak konsekwentnie się rozszczepiają.

Każde drzewo pistacjowe średnio około 50 kilogramów (110 funtów) nasion, czyli około 50 000, co dwa lata.

Skorupa pistacji ma naturalnie beżowy kolor, ale czasami jest barwiona na czerwono lub zielono w komercyjnych pistacjach. Pierwotnie importerzy stosowali barwnik w celu ukrycia plam na łuskach powstałych podczas ręcznego zbierania nasion. Większość pistacji zbiera się teraz maszynowo, a łupiny pozostają nienaruszone, dzięki czemu barwienie jest zbędne, z wyjątkiem spełnienia głęboko zakorzenionych oczekiwań konsumentów.

Uprawa

Drzewo pistacjowe ma długą żywotność, prawdopodobnie nawet do 300 lat. Drzewa są sadzone w sadach, a osiągnięcie znacznej produkcji zajmuje około siedmiu do dziesięciu lat. Produkcja odbywa się na przemian lub co dwa lata, co oznacza, że ​​zbiory są cięższe w kolejnych latach. Szczyt produkcji osiąga około 20 lat. Drzewa są zwykle przycinane do rozmiaru, aby ułatwić zbiory. Jedno męskie drzewo wytwarza wystarczającą ilość pyłku dla ośmiu do dwunastu samic niosących pestkowce. Zbiory w Stanach Zjednoczonych i Grecji często przeprowadza się przy użyciu sprzętu do strząsania pestek z drzewa. Po obłuszczeniu i wysuszeniu pistacje są sortowane według skorup z otwartym i zamkniętym pyskiem, a następnie prażone lub przetwarzane przez specjalne maszyny do produkcji ziaren pistacji.

W Kalifornii prawie wszystkie samice drzew pistacjowych są odmianą ” Kerman ”. Potomek dojrzałej samicy 'Kerman' zostaje zaszczepiony na jednorocznej podkładce.

Choroby i środowisko

Drzewa pistacjowe są podatne na liczne choroby i infekcje owadami, takimi jak Leptoglossus clypealis . Wśród nich jest zakażenie grzybem Botryosphaeria , który powoduje wiechę i zarazę pędów (objawy obejmują obumieranie kwiatów i młodych pędów) i może uszkodzić całe sady pistacjowe. W 2004 r. Szybko rozwijający się przemysł pistacjowy w Kalifornii był zagrożony przez zarazy wiech i pędów odkryte po raz pierwszy w 1984 r. W 2011 r. Grzyb antraknozowy spowodował nagłą 50% utratę zbiorów australijskich pistacji. Kilka lat dotkliwej suszy w Iranie w latach 2008-2015 spowodowało znaczne spadki produkcji.

Produkcja

W 2018 roku globalna produkcja pistacji wyniosła około 1,4 miliona ton, przy czym Iran i Stany Zjednoczone jako wiodący producenci, łącznie stanowią 72% całości (tabela). Dodatkowymi producentami były Turcja, Chiny i Syria.

Raport z 2020 r. Wskazał, że prawie połowa światowej produkcji pistacji w 2019 r. Pochodziła ze Stanów Zjednoczonych, a produkcja w Iranie spadła do zaledwie 7% z powodu do sankcji handlowych USA wobec Iranu, zmiany klimatu oraz słabej gospodarki wodnej i gospodarki wodnej w Iranie. Starania o uprawę pistacji na rynki międzynarodowe podjęto w 2019 roku w Gruzji i sąsiednich krajach Kaukazu.

Konsumpcja

Ziarna są często spożywane w całości, świeże lub pieczone i solone, a także są stosowany do lodów pistacjowych, kulfi, spumoni, masła pistacjowego, pasty pistacjowej oraz wyrobów cukierniczych, takich jak baklava, czekolada pistacjowa, chałwa pistacjowa, pistacja lokum lub biscotti oraz do wędlin, takich jak mortadela. Amerykanie robią sałatkę z pistacji, która obejmuje świeże pistacje lub budyń pistacjowy, bitą śmietanę i owoce w puszkach.

Odżywianie

• Jednostki
• μg = mikrogramy • mg = miligramy
• IU = jednostki międzynarodowe

Surowe pistacje zawierają 4% wody, 45% tłuszczu, 28% węglowodanów i 20% białka (tabela). W 100 gramowej ilości referencyjnej pistacje dostarczają 562 kalorii i są bogatym źródłem (20% lub więcej dziennej wartości lub DV) białka, błonnika pokarmowego, kilku minerałów dietetycznych i witamin z grupy B, tiaminy (76% dziennej wartości dziennej) i witamina B6 (131% dziennego zapotrzebowania) (tabela). Pistacje są umiarkowanym źródłem (10–19% dziennego spożycia) wapnia, ryboflawiny, witaminy B5, kwasu foliowego, witaminy E i witaminy K (tabela).

Profil tłuszczowy surowych pistacji składa się z tłuszczów nasyconych, tłuszcze jednonienasycone i wielonienasycone. Nasycone kwasy tłuszczowe obejmują kwas palmitynowy (10% całości) i kwas stearynowy (2%). Kwas oleinowy jest najpowszechniejszym jednonienasyconym kwasem tłuszczowym (51% całkowitego tłuszczu), a kwas linolowy, wielonienasycony kwas tłuszczowy, stanowi 31% całkowitego tłuszczu. W porównaniu z innymi orzechami, pistacje mają mniejszą ilość tłuszczu i kalorii, ale większe ilości potasu, witaminy K, γ-tokoferolu i niektórych fitochemikaliów, takich jak karotenoidy i fitosterole.

Badania i wpływ na zdrowie

W lipcu 2003 r. amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków zatwierdziła pierwsze kwalifikowane oświadczenie zdrowotne dotyczące spożycia nasion (w tym pistacji) w celu obniżenia ryzyka chorób serca: „Dowody naukowe sugerują, ale nie udowadniają, że jedzenie 1,5 uncji (42,5 g) dziennie większości orzechów, takich jak pistacje, jako część diety ubogiej w tłuszcze nasycone i cholesterol, może zmniejszyć ryzyko chorób serca ”. Chociaż typowa porcja pistacji dostarcza znacznych kalorii (tabela wartości odżywczych), ich spożycie w normalnych ilościach nie jest związane z przyrostem masy ciała ani otyłością.

Wydaje się, że spożycie pistacji nieznacznie obniża skurczowe i rozkurczowe ciśnienie krwi u osób bez cukrzycy.

Toksyny i obawy dotyczące bezpieczeństwa

Podobnie jak w przypadku innych nasion drzew, aflatoksyna znajduje się w słabo zebranych lub przetworzone pistacje. Aflatoksyny to silnie rakotwórcze substancje chemiczne wytwarzane przez pleśnie, takie jak Aspergillus flavus i Aspergillus parasiticus . Zanieczyszczenie pleśnią może wynikać z gleby, złego przechowywania i rozprzestrzeniania się przez szkodniki. Wysoki poziom pleśni zwykle pojawia się w postaci szarego lub czarnego wzrostu przypominającego włókno. Spożywanie pistacji zakażonych pleśnią i zanieczyszczonych aflatoksynami jest niebezpieczne. Zanieczyszczenie aflatoksynami jest częstym ryzykiem, szczególnie w cieplejszych i wilgotnych środowiskach. Stwierdzono, że żywność skażona aflatoksynami jest przyczyną częstych wybuchów ostrych chorób w niektórych częściach świata. W niektórych przypadkach, na przykład w Kenii, doprowadziło to do kilku zgonów.

Łuski pistacjowe zazwyczaj pękają naturalnie przed zbiorem, a łuska pokrywa nienaruszone nasiona. Łuska chroni ziarno przed inwazją pleśni i owadów, ale ta ochrona łuski może zostać uszkodzona w sadzie przez złe praktyki zarządzania sadem, przez ptaki lub po zbiorach, co znacznie ułatwia narażenie pistacji na zanieczyszczenie. Niektóre pistacje przechodzą tak zwany „wczesny podział”, w którym zarówno łuska, jak i łuska pękają. Uszkodzenia lub wczesne pęknięcia mogą prowadzić do zanieczyszczenia aflatoksynami. W niektórych przypadkach zbiory można poddać obróbce w celu utrzymania zanieczyszczenia poniżej ścisłych progów bezpieczeństwa żywności; w innych przypadkach cała partia pistacji musi zostać zniszczona z powodu zanieczyszczenia aflatoksynami.

Podobnie jak inni członkowie rodziny Anacardiaceae (która obejmuje trujący bluszcz, sumak, mango i nerkowiec), pistacje zawierają urushiol, drażniący, który może powodować reakcje alergiczne.

Samozapłon

Wiadomo, że niewłaściwe przechowywanie produktów pistacjowych w pojemnikach luzem powoduje pożar. Ze względu na wysoką zawartość tłuszczu i niską zawartość wody orzechy, a zwłaszcza jądra, są podatne na samonagrzewanie i samozapłon, gdy są przechowywane z nasączonymi olejem włóknami lub materiałami włóknistymi.