Pinus pumila

Pinus pumila

Pinus cembra subsp. pumila (Pall.) Endl.
Pinus cembra var. pumila Pall.
Pinus cembra var. pygmaea Loudon
Pinus nana Lemée & amp; H.Lév.
Pinus pumila var. mongolica Nakai
Pinus pumila f. auriamentata YNLee

Pinus pumila (nazwy zwyczajowe: syberyjska sosna karłowata, karłowata sosna syberyjska, karłowata sosna kamienna, japońska sosna kamienna lub sosna pełzająca) pochodzi z północno-wschodniej Azji, w tym z wysp Japonii. Ma wspólną nazwę sosna pełzająca z kilkoma innymi roślinami.

Spis treści

1 Opis
2 Rozmieszczenie
3 Uprawa
4 Ekologia
5 Źródła
6 Linki zewnętrzne

Opis

Jest to iglasty wiecznie zielony krzew o wysokości 1–3 m (3–10 stóp), wyjątkowo do 5 m (16 stóp), ale może mieć pojedyncze gałęzie, które rozciągają się dalej wzdłuż gruntu. W górach północnej Japonii czasami krzyżuje się z pokrewną japońską sosną białą ( Pinus parviflora ); te hybrydy ( Pinus × hakkodensis ) są większe niż P. pumila , czasami osiągając 8–10 m (26–33 ft).

Liście są igiełkowate, uformowane w wiązki po pięć i mają 4-6 cm długości. Szyszki mają 2,5-4,5 cm długości, z dużymi nasionami przypominającymi orzechy (orzeszki piniowe).

Rozmieszczenie

Zasięg obejmuje Daleki Wschód, wschodnią Syberię, północno-wschodnią Mongolię na północny wschód od Chin, północnej Japonii i Korei. Kosodrzewinę syberyjską można spotkać wzdłuż łańcuchów górskich, przekraczając górną granicę lasu, gdzie tworzy nieprzerwane trudne do przejścia zarośla, rośnie również na brzegach Ochockiego i Beringa, Tatarska i Pacyfiku (Kuryl) .

Rośnie bardzo wolno i jest rośliną wieloletnią. Może żyć do 300, a nawet 1000 lat. Na przykład w trudnych warunkach Syberii rosną drzewa sosny syberyjskiej, które mają 250 lat i więcej.

Uprawa

Roślina ta jest uprawiana jako krzew ozdobny w parki i ogrody. Odmiana P. pumila „Glauca” otrzymała nagrodę Royal Horticultural Society Award of Garden Merit.