Pinus orizabensis

• P. cembroides subsp. orizabensis D.K.Bailey

Pinus orizabensis , Orizaba pinyon, to sosna z grupy sosny pinyon, endemicznej dla środkowego Meksyku. Jest również uważany za podgatunek Pinus cembroides , który jest klasyfikowany jako Pinus cembroides subsp. orizabensis D.K. Bailey. Ma większe nasiona niż typ.

Zasięg jest zlokalizowany, ograniczony do niewielkiego obszaru we wschodnim pasie poprzecznym Eje Volcánico (Trans-meksykański pas wulkaniczny), w stanach Puebla i Veracruz. Występuje na dużych wysokościach, głównie na wysokości 2200–2800 metrów (7200–9200 stóp), w chłodniejszym i wilgotniejszym klimacie niż inne sosny sosnowe.

Spis treści

• 1 Opis
  • 1.1 Szyszki
• 2 Historia
• 3 Odniesienia

• 1.1 Szyszki

Opis

Jest to małe lub średnie drzewo, osiągające 8–10 metrów (26–33 stóp) wysokości i średnicę pnia do 50 cm. Kora jest ciemnobrązowa, gruba i głęboko spękana u podstawy pnia. Liście („igły”) są w mieszanych pęczkach po trzy i cztery, smukłe, o długości 3–6 cm, od ciemnozielonego do niebieskozielonego, ze szparkami ograniczonymi do jasnobiałego pasma na wewnętrznej powierzchni.

Szyszki

Szyszki są kuliste lub jajowate, mają 4–7 cm długości i 3–5 cm szerokości po zamknięciu, na początku zielone, dojrzewają żółtobrązowe w wieku 16–18 miesięcy, z niewielką liczba łusek cienkich, zazwyczaj 6-18 łusek płodnych. Dojrzałe szyszki otwierają się do 5–7 cm szerokości, utrzymując nasiona na łuskach po otwarciu.

Nasiona mają 12–15 mm długości, grubą skorupę, różowe bielmo i szczątkowe 2 skrzydło mm; są rozpraszane przez sójkę meksykańską, która wyrywa nasiona z otwartych szyszek. Sójka, która wykorzystuje nasiona jako główne źródło pożywienia, przechowuje wiele nasion do późniejszego wykorzystania, a niektóre z tych przechowywanych nasion nie są używane i mogą wyrosnąć na nowe drzewa.

Historia

Pinus orizabensis jest ostatnią opisywaną sosną sosnową, odkrytą przez Dana K. Bailey w 1983 roku podczas badania niezwykłego pinyonu uprawianego w Królewskich Ogrodach Botanicznych w Kew; stwierdzono, że pasuje do dzikich okazów z Pico de Orizaba. Początkowo został opisany jako podgatunek meksykańskiego pinyon, ale dalsze badania przeprowadzone przez Bailey & amp; Hawksworth i inni wykazali, że jest lepiej traktowany jako odrębny gatunek. Jednak niektórzy botanicy nadal umieszczają go w meksykańskim pinyonie, mimo że występują razem na niektórych stanowiskach bez dowodów na hybrydyzację. Orizaba pinyon wykazuje lepszą adaptację do umiarkowanego klimatu deszczowego, takiego jak Anglia, niż Pinus cembroides , który rośnie w suchszych siedliskach.

Pinus orizabensis jest najbliżej spokrewniony z pinyonem Johanna i Potosi pinyon, z którym dzieli strukturę liścia ze szparkami ograniczonymi do powierzchni wewnętrznych; różni się od nich większymi szyszkami i nasionami, a od tych ostatnich mniejszą liczbą igieł na pęczek (3-4 vs 5). Podobnie jak te dwa, biało-jaskrawe wewnętrzne powierzchnie igieł sprawiają, że jest to bardzo atrakcyjne małe drzewo, odpowiednie do parków i dużych ogrodów.

Jadalne (orzeszki piniowe) nasiona są zbierane w Meksyku w niewielkim stopniu .