Pinus monophylla

Pinus monophylla , jednolistny pinyon (alternatywnie pisany piñon) to sosna w grupie sosny pinyon, pochodzącej z Ameryki Północnej. Zasięg występuje w najbardziej wysuniętym na południe Idaho, zachodnim Utah, Arizonie, południowo-zachodnim Nowym Meksyku, Nevadzie, wschodniej i południowej Kalifornii oraz północnej Kalifornii Dolnej.

Występuje na umiarkowanych wysokościach od 1200 do 2300 m (3900 do 7500 stóp) rzadko tak niskie, jak 950 m (3120 stóp) i tak wysokie, jak 2900 m (9500 stóp). Występuje powszechnie i często obficie w tym regionie, tworząc rozległe otwarte lasy, często mieszane z jałowcami w zbiorowisku leśno-jałowcowym Pinyon. Pinyon jednolistny to jedyna na świecie sosna jednoigłowa.

Spis treści

• 1 Opis
  • 1.1 Gatunek
  • 1.2 Podgatunek i genetyka
    • 1.2.1 Mojave National Preserve
• 2 Prehistoryczne wystąpienie
• 3 Zastosowania i symbolizm
  • 3.1 Wylesianie
• 4 Zobacz także
• 5 Odnośniki
  • 5.1 Źródła
• 6 Więcej informacji
• 7 Linki zewnętrzne

• 1.1 Gatunki
• 1.2 Podgatunki i genetyka
  • 1.2.1 Mojave National Preserve

• 1.2.1 Mojave National Preserve

• 3.1 Wylesianie

• 5.1 Źródła

Opis

Gatunki

Pinus monophylla to małe do średniej wielkości drzewo, osiągające 10–20 m (33–66 stóp) wysokości i rzadko większe o średnicy pnia do 80 cm (31 1⁄2 cala). Kora jest nieregularnie bruzdowana i łuszcząca się. Liście („igły”) są, unikalne dla sosny, zwykle pojedyncze (nie dwa lub więcej w pęczku, chociaż czasami spotyka się drzewa z igłami w parach), grube, 4-6 cm (1 1⁄2–2 1 3/4 cala) długości i szaro-zielonego do silnie sino niebiesko-zielonego, ze szparkami na całej powierzchni igły (oraz na wewnętrznej i zewnętrznej powierzchni sparowanych igieł). Szyszki są ostro kuliste, największy z prawdziwych pinyonów, 4,5–8 cm (1 3⁄4–3 1⁄8 cala) długości i szerokie po zamknięciu, na początku zielone, dojrzewające żółtopłetwe w wieku 18–20 miesięcy , z niewielką liczbą bardzo grubych łusek, zwykle 8–20 płodnych łusek. W ten sposób szyszki rosną w cyklu dwuletnim (26-miesięcznym), tak że nowsze, zielone i starsze, niosące lub otwarte brązowe szyszki znajdują się na drzewie w tym samym czasie (patrz zdjęcie po lewej).

Dojrzałe szyszki nasienne otwierają się na 6–9 cm (2 1⁄4–3 1⁄2 cala) szerokości, utrzymując nasiona na łuskach po otwarciu. Nasiona mają 11–16 mm (7⁄16–5⁄8 cala) długości, cienką skorupę, białe bielmo i szczątkowe skrzydło 1–2 mm (1⁄32–3⁄32 cala). Puste orzeszki piniowe z nierozwiniętymi nasionami (samozapylone) mają kolor jasnobrązowy, natomiast „dobre” są ciemnobrązowe. Orzeszki piniowe są rozpraszane przez sójkę sosnową, która wyrywa nasiona z otwartych szyszek, wybierając tylko ciemne i pozostawiając jasne (jak na obrazku po prawej). Sójka, która wykorzystuje nasiona jako źródło pożywienia, przechowuje wiele nasion do późniejszego wykorzystania, zakopując je. Niektóre z tych przechowywanych nasion nie są używane i mogą wyrosnąć na nowe drzewa. Rzeczywiście, nasiona Pinyon rzadko kiełkują na wolności, chyba że są przechowywane w pamięci podręcznej przez sójki lub inne zwierzęta.

Podgatunki i genetyka

Istnieją trzy podgatunki:

• Pinus monophylla subsp. monophylla . Większość zakresu, z wyjątkiem poniższych obszarów. Igły mocniejsze, jasnoniebiesko-zielone, z 2–7 kanałami żywicznymi i 8–16 liniami szparkowymi. Szyszki mają długość 5,5–8 cm (2 1⁄8–3 1⁄8 cala), często są dłuższe niż szerokie.
• Pinus monophylla subsp. californiarum (D. K. Bailey) Zavarin. Najbardziej wysunięta na południe Nevada, południowo-zachodnia przez południowo-wschodnią Kalifornię (na północny zachód tylko do gór San Jacinto) do 29 ° N w północnej Baja California. Igły mniej grube, szaro-zielone, z 8–16 kanałami żywicznymi i 13–18 liniami szparkowymi. Szyszki mają 4,5–6 cm (1 3⁄4–2 3⁄8 cala) długości, są szersze niż długie.
• Pinus monophylla subsp. fallax (E. L. Little) D.K. Bailey. Zbocza doliny doliny rzeki Kolorado i przyległe dopływy od St. George w stanie Utah do Gór Hualapai i wzdłuż dolnej krawędzi Mogollon Rim do Silver City w Nowym Meksyku. Igły mniej grube, szaro-zielone, z 2–3 kanałami żywicznymi i 8–16 liniami szparkowymi. Szyszki mają 4,5–6 cm (1 3⁄4–2 3⁄8 cala) długości, są szersze niż długie.

Jest najbliżej spokrewniony z pinyonem Colorado, który krzyżuje się z nim ( obie subsps. monophylla i fallax ) czasami spotykają się w zachodniej Arizonie i Utah. Również (subsp. californiarum ) krzyżuje się intensywnie z Parry pinyon. Ta klasyfikacja gatunków pinyon oparta wyłącznie na obecności pęczków jednoigłowych jest podważana przez doniesienie o drzewach zarówno z Pinus monophylla / Pinus edulis, jak i Pinus monophylla subsp. fallax / Pinus edulis, gdy rośnie więcej pęczków jednoigłowych po latach suchych i więcej pęczków dwuigłowych po latach mokrych.

Odosobniona populacja jednolistnych drzew pinyon w górach Nowego Jorku na pustyni Mojave, w rezerwacie Mojave National Preserve w południowo-wschodniej Kalifornii, ma igły głównie w parach i wcześniej uważano, że są to piniony Colorado. Niedawno wykazano, że jest to dwugłowicowa odmiana pinyonu jednolistnego na podstawie dowodów chemicznych i genetycznych (potrzebne odniesienie).

Sporadyczne pinyony dwuigłowe w północnej Baja California to hybrydy między pinyonem jednolistnym i Parry pinyon.

Prehistoryczne wystąpienie

Pinus monophylla badano pod kątem prehistorycznego występowania na podstawie skamieniałych igieł znalezionych w pisklętach i zapisach kopalnych pyłków. Wszystkie trzy z tych podtypów pinyonów jednogłowych zachowały odrębne zasięgi przez ostatnie 40 000 lat, chociaż gatunki północne ( Pinus monophylla ) rozprzestrzeniły się znacznie w Utah i Nevadzie od końca plejstocenu, 11700 lat temu. Stwierdzono, że południowa odmiana kalifornijska występuje w Parku Narodowym Joshua Tree przez ostatnie 47 000 lat.

Zastosowania i symbolika

Jadalne nasiona, orzeszki piniowe, są zbierane w całym jego zasięgu; Powszechnie zjadali je rdzenni Amerykanie z regionu Wielkiego Basenu. Różne ptaki i ssaki również jedzą nasiona. Nazwa Shoshoni dla rośliny to Ai'-go-û-pi.

Osoby mogą zbierać nasiona do użytku osobistego na terenach BLM i Forest Service.

Pinyon jednolistny jest uprawiane również jako drzewo ozdobne dla roślin rodzimych, odpornych na suszę i ogrodów dzikich zwierząt oraz do naturalnego kształtowania krajobrazu. Jest używany regionalnie jako choinka bożonarodzeniowa. Jest rzadko spotykany w szkółkach, ponieważ jest trudny do kiełkowania.

W 1959 roku uznano go za drzewo stanu Nevada, do którego później dołączyła sosna szczeciniasta Great Basin. Jego odkrycie przypisuje się amerykańskiemu politykowi i odkrywcy Johnowi C. Frémontowi.

Wylesianie

W połowie XIX wieku wycinano wiele gajów sosnowych, aby produkować węgiel drzewny do przerobu rudy, zagrażając tradycyjnemu stylowi życia rdzennych Amerykanów, którzy polegali na nich jako pożywienie . Kiedy koleje przeniknęły te obszary, importowany węgiel wyparł węgiel drzewny produkowany lokalnie.

Po przywróceniu lasów pinyon po epoce węgla drzewnego wielu hodowców bydła obawiało się, że te lasy zapewniają zmniejszoną ilość paszy dla zwierząt na pastwiskach . Wysiłki mające na celu oczyszczenie tych lasów, często przy użyciu nadwyżki łańcucha pancerników przeciągniętego między dwoma buldożerami, osiągnęły szczyt w latach pięćdziesiątych, ale zostały później zaniechane, gdy nie przyniosły długoterminowego wzrostu ilości paszy. Zniszczenie siedlisk na dużych obszarach lasów Pinyon w interesie górnictwa i hodowli bydła jest przez niektórych postrzegane jako akt ekologicznego i kulturowego wandalizmu.