Pinus lambertiana

Pinus lambertiana (powszechnie znany jako sosna cukrowa lub szyszka cukrowa) jest najwyższą i najbardziej masywna sosna, i ma najdłuższe szyszki ze wszystkich drzew iglastych. Nazwa gatunku lambertiana została nadana przez brytyjskiego botanika Davida Douglasa, który nazwał drzewo na cześć angielskiego botanika Aylmera Bourke Lamberta. Pochodzi z gór na wybrzeżu Pacyfiku w Ameryce Północnej, od Oregonu przez Kalifornię po Baja California.

Spis treści

• 1 Opis
  • 1.1 Wzrost
  • 1.2 Dystrybucja
  • 1.3 Rdza pęcherzowa sosny białej
• 2 Genom
• 3 Etymologia
• 4 zastosowania
• 5 folklor
• 6 bibliografii
• 7 dodatkowe informacje
• 8 linki zewnętrzne

• 1.1 Wzrost
• 1.2 Dystrybucja
• 1.3 Rdza pęcherzowa sosny białej

Opis

Wzrost

Sosna cukrowa to najwyższy i największy gatunek Pinus , zwykle dorastający do 40–60 metrów (130–195 stóp) wysokości, wyjątkowo do 82 m (269 stóp) wysokości o średnicy pnia 1,5–2,5 m (4 stopy 11 cali - 8 stóp 2 cale), wyjątkowo 3,5 m (11 stóp 6 cali). Najwyższy zarejestrowany okaz ma 83,45 m wysokości, znajduje się w Parku Narodowym Yosemite i został odkryty w 2015 r. Drugim najwyższym odnotowanym okazem był „Yosemite Giant”, wysoki na 82,05 m (269 ft 2 in) egzemplarz w Park Narodowy Yosemite, który zginął w wyniku ataku kornika w 2007 roku. Najwyższe znane żywe okazy rosną dziś w południowym Oregonie i Parku Narodowym Yosemite: jeden w Umpqua National Forest ma 77,7 m (254 ft 11 cali) wysokości, a drugi w Siskiyou National Forest ma 77,2 m (253 ft 3 in) wysokości. Park Narodowy Yosemite ma również trzeci najwyższy, mierzony do 80,5 m (264 ft 1 in) wysokości w czerwcu 2013 r .; Ogień Rim Fire dotknął tego okazu, ale przeżył.

Pinus lambertiana należy do grupy sosny białej (podrodzaju Pinus Strobus ) i, jak wszyscy członkowie tej grupy, liście („igły”) rosną w pęczki („wiązki”) po pięć, z powłoką liściastą. Mają 5–11 cm (2–4 1⁄4 cala) długości. Sosna cukrowa wyróżnia się najdłuższymi szyszkami ze wszystkich drzew iglastych, przeważnie o długości 20–50 cm (7 3⁄4–19 3⁄4 cala), wyjątkowo do 80 cm (31 1⁄2 cala), chociaż szyszki Sosna Coulter jest masywniejsza. Nasiona mają długość 1–2 cm (1⁄2–3⁄4 cala) i skrzydło o długości 2–3 cm (3⁄4–1 1⁄4 cala), które ułatwia ich rozrzucanie przez wiatr. Sosna cukrowa nigdy nie rośnie w czystych drzewostanach, zawsze w lesie mieszanym i jest tolerancyjna dla cienia w młodości.

Rozmieszczenie

Sosna cukrowa występuje w górach Oregonu i Kalifornii w zachodniej części Stanów Zjednoczonych Stany Zjednoczone i Baja California w północno-zachodnim Meksyku; szczególnie w Cascade Range, Sierra Nevada, Coast Ranges i Sierra San Pedro Martir.

Rdza pęcherzowa sosny białej

Sosna cukrowa została poważnie dotknięta rdzą pęcherzową sosny białej ( Cronartium ribicola ), grzyb, który został przypadkowo sprowadzony z Europy w 1909 r. Duża część sosen cukrowych została zabita przez rdzę pęcherzową, szczególnie w północnej części zasięgu gatunku, który doświadczył rdzy przez dłuższy okres czasu. Rdza zniszczyła również znaczną część zachodniej sosny białej i białej na całym ich obszarze. US Forest Service ma program (patrz link poniżej) do opracowywania odpornych na rdzę sosny cukrowej i sosny białej zachodniej. Sadzonki tych drzew zostały wprowadzone na wolność. Sugar Pine Foundation w Lake Tahoe Basin odniosła sukces w znalezieniu odpornych drzew sosny cukrowej i wykazała, że ​​ważne jest, aby społeczeństwo pomagało Służbie Leśnej Stanów Zjednoczonych w odbudowie tego gatunku. Jednak rdza pęcherzowa występuje znacznie rzadziej w Kalifornii, a cukier, zachodnie sosny biało-korowe wciąż przeżywają tam w dużych ilościach.

Genom

Ogromny 31 gigabazowy mega-genom cukru sosna została zsekwencjonowana w 2016 roku przez duże konsorcjum PineRefSeq.

Etymology

Przyrodnik John Muir uważał sosnę cukrową za „króla drzew iglastych”. Nazwa zwyczajowa pochodzi od słodkiej żywicy, której rdzenni Amerykanie używali jako słodzika. John Muir uznał, że lepiej niż cukier klonowy. Znana jest również jako wielka sosna cukrowa. Nazwa naukowa została nadana przez Davida Douglasa na cześć Aylmera Bourke Lamberta.

Zastosowania

Według Davida Douglasa rdzenni Amerykanie jedli słodkawe nasiona. Rdzenni Amerykanie również jedli słodki sok, ale w niewielkich ilościach ze względu na jego właściwości przeczyszczające.

Bezwonne drewno jest również preferowane do pakowania owoców, a także do przechowywania leków i innych towarów. Jego proste usłojenie czyni go również użytecznym materiałem na piszczałki organowe.

Folklor

W micie o stworzeniu Achomawi, twórca Annikadela jest jednym z „Pierwszych Ludzi”, celowo upuszczając nasiona sosny cukrowej w miejscu, w którym może rosnąć. Jednym z potomków tego przodka jest mężczyzna z Sugarpine-Cone, który ma przystojnego syna o imieniu Ahsoballache.

Po tym, jak Ahsoballache poślubia córkę kobiety To'kis wiewiórki, jego dziadek nalega, aby nowa para miała dziecko. W tym celu dziadek wyłamuje łuskę z szyszki sosny cukrowej i potajemnie instruuje Ahsoballache, aby zanurzył zawartość wagi w źródlanej wodzie, a następnie ukrył ją w zakrytym koszu. Ahsoballache wykonuje zadania tej nocy; O świcie on i jego żona znajdują niemowlę Edechewe w pobliżu ich łóżka.

W języku Washo jest słowo oznaczające sosnę cukrową, simt'á: gɨm , a także słowo oznaczające „cukier z sosny cukrowej”, nanómba .