Pinus Johannis

Pinus johannis

Pinus johannis , sosna Johanna, to sosna z grupy sosny pinyon, rodzima do Ameryki Północnej. Zasięg rozciąga się od południowo-wschodniej Arizony i południowo-zachodniego Nowego Meksyku w Stanach Zjednoczonych, na południe w Meksyku wzdłuż Sierra Madre Occidental i Sierra Madre Oriental po południowe Zacatecas i San Luis Potosí. Występuje na średnich i dużych wysokościach, od 1600 do 3000 metrów (5200-9 800 stóp), w chłodnym, suchym klimacie.

Spis treści

1 Opis
2 Historia
3 Zastosowania
4 Odnośniki
5 Linki zewnętrzne

Opis

Pinus johannis to małe lub średnie drzewo, często po prostu krzew, osiągające 4–10 metrów (13–33 stóp) wysokości i średnicę pnia do 50 cm (20 w). Kora jest szaro-brązowa, cienka i łuszcząca się u podstawy pnia. Liście („igły”) są w mieszanych pęczkach po trzy i cztery, smukłe, o długości 3–6 cm i ciemnozielone do niebieskozielonych, ze szparkami ograniczonymi do jasnego biały pasek na wewnętrznych powierzchniach.

Stożki są kuliste, o długości 2–4 cm (3⁄4–1 1⁄2 cala) i 2–3 cm (3⁄4–1 1⁄4 cala) ) szerokie po zamknięciu, początkowo zielone, dojrzewające żółtobrązowe w wieku 16–18 miesięcy, z niewielką liczbą cienkich, kruchych łusek, zazwyczaj 6–12 płodnych łusek. Dojrzałe szyszki otwierają się na 3–5 cm (1 1⁄4–2 cala) szerokości, utrzymując nasiona na łuskach po otwarciu. Nasiona mają długość 9–12 mm (11⁄32–15⁄32 cala), grubą skorupę, białe bielmo i szczątkowe skrzydło 1–2 mm (1⁄32–3⁄32 cala); są rozpraszane przez sójkę meksykańską, która wyrywa nasiona z otwartych szyszek. Sójka, która wykorzystuje nasiona jako główne źródło pożywienia, przechowuje wiele nasion do późniejszego wykorzystania; niektóre z tych przechowywanych nasion nie są używane i mogą wyrosnąć na nowe drzewa.

Historia

Pinus johannis to niedawno opisana sosna pinyon, odkryta przez Elbert L. Little w 1968 roku, porównując pinyony rosnące w Arizonie z typowymi pinyonami meksykańskimi ( Pinus cembroides ) w Meksyku; opisał ją jako odmianę meksykańskiego pinyona, Pinus cembroides var. bicolor , zwracając uwagę na bardzo różne rozmieszczenie aparatów szparkowych na liściach; różni się również liczbą igieł, z 3–4 na pęczek zamiast 2–3; w szyszkach o cieńszych łuskach; i mając gęstszą, bardziej zaokrągloną koronę. Dalsze badania francuskiej botanik Marie-Françoise Robert-Passini, amerykańskich botaników Dana K. Bailey i Franka G. Hawkswortha i innych wykazały, że jest lepiej traktowany jako odrębny gatunek. Chociaż często występuje razem z pinyonem meksykańskim, jest od niego reprodukcyjnie izolowany przez zapylenie od miesiąca do dwóch miesięcy później latem, a nie wiosną, co zapobiega hybrydyzacji.

Jak Robert-Passini i Bailey & amp ; Hawksworth pracowała na różnych obszarach mniej więcej w tym samym czasie, dwukrotnie została podniesiona do rangi gatunkowej, najpierw jako Pinus johannis przez Roberta-Passiniego (nazwał ją po swoim mężu Jean) badając okazy w Sierra Madre Oriental w Meksyku, a później jako Pinus discolor autorstwa Bailey & amp; Hawksworth bada okazy w północnej części Sierra Madre Occidental w Arizonie.

Istnieją niewielkie różnice między roślinami w obu zakresach; te na wschodzie są bardziej zakrzaczone i mają większe szyszki niż te w zachodnim, a także różnice w składzie żywicy; są one jednak generalnie bardzo podobne, a uznanie ich za odrębne gatunki nie wydaje się uzasadnione.

Niektórzy botanicy nadal obejmują również P. johannis w meksykańskim pinyonie jako odmiana lub nawet nie wyróżniająca się wcale, biorąc pod uwagę doniesienia o "meksykańskim pinyonie" w Arizonie i Nowym Meksyku. Dzieje się tak pomimo dwóch często występujących razem w tych samych miejscach bez hybrydyzacji.

Pinus johannis jest najbliżej spokrewniony z Orizaba pinyon ( Pinus orizabensis ) i Potosi pinyon ( Pinus culminicola ), z którym dzieli strukturę liścia ze szparkami ograniczonymi do powierzchni wewnętrznych; różni się od pierwszego mniejszymi szyszkami i nasionami, a od drugiego mniejszą liczbą igieł na pęczek (3-4 vs 5).