Pomarańcza (owoc)

Pomarańcza to owoc różnych gatunków cytrusów z rodziny Rutaceae (patrz lista roślin znanych jako pomarańcza); odnosi się przede wszystkim do Citrus × sinensis , który jest również nazywany słodką pomarańczą, aby odróżnić go od pokrewnego Citrus × aurantium , określanego jako gorzki Pomarańczowy. Słodka pomarańcza rozmnaża się bezpłciowo (apomiksja poprzez zarodek nuklearny); odmiany słodkiej pomarańczy powstają w wyniku mutacji.

Pomarańcza jest hybrydą pomelo ( Citrus maxima ) i mandarynki ( Citrus reticulata ). Genom chloroplastu, a więc i linia matki, to genom pomelo. Cały genom słodkiej pomarańczy został zsekwencjonowany.

Pomarańcza pochodzi z regionu obejmującego południowe Chiny, północno-wschodnie Indie i Mjanmę, a najwcześniejsza wzmianka o słodkiej pomarańczy pojawiła się w literaturze chińskiej w 314 rpne. W 1987 r. Drzewa pomarańczowe uznano za najczęściej uprawiane drzewo owocowe na świecie. Drzewa pomarańczowe są szeroko uprawiane w klimatach tropikalnych i subtropikalnych ze względu na ich słodkie owoce. Owoce drzewa pomarańczowego można jeść na świeżo lub przetwarzać na sok lub pachnącą skórkę. W 2012 roku słodkie pomarańcze stanowiły około 70% produkcji cytrusów.

W 2017 roku na całym świecie uprawiano 73 miliony ton pomarańczy, przy czym Brazylia produkowała 24% łącznej produkcji, a następnie Chiny i Indie.

Spis treści

Informacje i terminologia botaniczna

Wszystkie drzewa cytrusowe należą do jednego rodzaju Citrus i pozostają prawie całkowicie płodne. Obejmuje to grejpfruty, cytryny, limonki, pomarańcze i różne inne rodzaje i hybrydy. Ponieważ wzajemna płodność pomarańczy i innych cytrusów doprowadziła do powstania wielu hybryd i odmian, a także wyselekcjonowano mutacje pąków, taksonomia cytrusów jest dość kontrowersyjna, zagmatwana lub niespójna. Owoce każdego drzewa cytrusowego są uważane za hesperydium, rodzaj zmodyfikowanej jagody; pokryta jest skórką powstałą w wyniku nierównego zgrubienia ściany jajnika.

Wielu odmianom tego gatunku nadano różne nazwy. Pomarańcza dotyczy przede wszystkim pomarańczy słodkiej - Citrus sinensis (L.) Osbeck. Drzewo pomarańczowe to wiecznie zielone, kwitnące drzewo, o średniej wysokości od 9 do 10 m (30 do 33 stóp), chociaż niektóre bardzo stare okazy mogą osiągać 15 m (49 stóp). Jej owalne liście, ułożone naprzemiennie, mają długość od 4 do 10 cm (1,6 do 3,9 cala) i ząbkowane brzegi. Słodkie pomarańcze rosną w różnych rozmiarach i kształtach od kulistych do podłużnych. Wewnątrz skórki przyczepiona jest porowata biała tkanka, biały, gorzki mezokarp lub albedo ( rdzeń ). Pomarańcza zawiera kilka odrębnych owocników (segmentów) w środku, zwykle około dziesięciu, z których każdy jest ograniczony błoną i zawiera wiele pęcherzyków wypełnionych sokiem i zwykle kilka nasion ( pestki ). Niedojrzały owoc jest zielony. Ziarnista nieregularna skórka dojrzałego owocu może mieć kolor od jaskrawopomarańczowego do żółtopomarańczowego, ale często zachowuje zielone plamy lub, w ciepłych warunkach klimatycznych, pozostaje całkowicie zielona. Podobnie jak wszystkie inne owoce cytrusowe, słodka pomarańcza nie powoduje klimakterium. Grupa Citrus sinensis jest podzielona na cztery klasy o różnych cechach: pomarańcze pospolite, pomarańcze krwiste lub barwione, pomarańcze pępkowe i pomarańcze bezkwasowe.

Inne grupy cytrusów, znane również jako pomarańcze, to :

Ogromna liczba odmian ma, podobnie jak słodka pomarańcza, mieszankę pochodzenia pomelo i mandarynki. Niektóre odmiany to hybrydy mandarynki i pomelo, wyhodowane od tych samych rodziców co słodka pomarańcza (np. Mandarynka tangor i ponkan). Inne odmiany to hybrydy pomarańczy słodkiej i mandarynki (np. Klementynki). Cechy mandarynki to na ogół mniejsze i spłaszczone, łatwiejsze do obierania i mniej kwaśne. Cechą charakterystyczną pomelo jest gruby biały albedo (rdzeń skórki, mezokarp), który jest ściślej połączony z segmentami.

Drzewa pomarańczowe są generalnie szczepione. Dno drzewa, w tym korzenie i pień, nazywane jest podkładką, podczas gdy owocująca wierzchołek ma dwie różne nazwy: budwood (w odniesieniu do procesu szczepienia) i zraz (w odniesieniu do odmiany pomarańczy).

Etymologia

Słowo pomarańczowy pochodzi od sanskryckiego słowa oznaczającego „drzewo pomarańczowe” (नारङ्ग nāraṅga ), które z kolei pochodzi od root słowo drawidyjskie (porównaj நரந்தம் narandam , które odnosi się do gorzkiej pomarańczy w języku tamilskim). Słowo sanskryckie dotarło do języków europejskich poprzez perski نارنگ ( nārang ) i jego arabską pochodną نارنج ( nāranj ).

Słowo to pojawiło się w późnym średnioangielskim w XIV wieku poprzez starofrancuski orenge (w wyrażeniu pomme d'orenge ). Z kolei francuskie słowo pochodzi z języka staroprowansalskiego auranja , na podstawie arabskiego nāranj . W kilku językach początkowe n obecne we wcześniejszych formach tego słowa odpadło, ponieważ mogło zostać pomylone jako część przedimka nieokreślonego zakończonego dźwiękiem n - w języku francuskim , na przykład une norenge mogło być słyszane jako une orenge . Ta zmiana językowa nazywana jest utratą połączenia. Kolor został nazwany na cześć owocu, a pierwsze odnotowane użycie pomarańczy jako nazwy koloru w języku angielskim miało miejsce w 1512 roku.

Ponieważ portugalscy kupcy byli prawdopodobnie pierwszymi, którzy wprowadzili ten słodki pomarańczowy W niektórych regionach Europy, w kilku współczesnych językach indoeuropejskich nazwa owocu pochodzi od nich. Niektóre przykłady to albański portokall, bułgarski портокал ( portokal ), grecki πορτοκάλι ( portokali ), macedoński portokal , perski پرتقال ( porteghal ), turecki portakal i rumuński portocală. Powiązane nazwy można znaleźć w innych językach, takich jak arabski البرتقال ( bourtouqal ), gruziński ფორთოხალი ( pʰortʰoxali ) i amharski birtukan . Ponadto w niektórych włoskich językach regionalnych (np. Neapolitański) pomarańczowy to portogallo lub purtuallo , dosłownie „(the) portugalski (jeden)”, w przeciwieństwie do Włoski arancia.

W innych językach indoeuropejskich słowa oznaczające pomarańczowy nawiązują do wschodniego pochodzenia owocu i można je dosłownie przetłumaczyć jako „ jabłko z Chin ”. Niektóre przykłady to niemiecki Apfelsine (alternatywna nazwa dla Orange i popularna w północnych Niemczech), holenderski appelsien i sinaasappel , Szwedzki apelsin , rosyjski апельсин ( apelsin ) i norweski appelsin . Podobnym przypadkiem jest portorykański hiszpański china.

W różnych językach słowiańskich używa się odmian pomaranč (słowacki), pomeranč ( Czeski), pomaranča (słoweński) i pomarańcza (polski), wszystkie ze starofrancuskiego pomme d'orenge .

Historia

Słodka pomarańcza nie jest dzikim owocem, powstałym w wyniku udomowienia z krzyżówki nieczystej mandarynki z hybrydowym pomelo, które zawierało znaczną część mandarynki. Ponieważ DNA chloroplastu pochodzi z pomelo, prawdopodobnie hybrydowy pomelo, być może krzyżówka wsteczna pomelo BC1, był matczynym rodzicem pierwszej pomarańczy. Opierając się na analizie genomicznej, względne proporcje gatunków przodków w słodkiej pomarańczy wynoszą około 42% pomelo i 58% mandarynki. Wszystkie odmiany słodkiej pomarańczy pochodzą od tej oryginalnej krzyżówki, różniąc się jedynie mutacjami wyselekcjonowanymi podczas rozmnażania w rolnictwie. Słodkie pomarańcze mają odmienne pochodzenie od gorzkiej pomarańczy, która powstała niezależnie, być może na wolności, z krzyżówki czystej mandarynki i pomelo. Najwcześniejsza wzmianka o słodkiej pomarańczy w chińskiej literaturze pochodzi z 314 rpne

W Europie Maurowie wprowadzili pomarańczę do Hiszpanii, znanej jako Al-Andalus, nowoczesnej Andaluzji, z uprawą na dużą skalę w X wieku. o czym świadczą złożone techniki irygacyjne specjalnie przystosowane do wspierania sadów pomarańczowych Owoce cytrusowe - w tym gorzka pomarańcza - zostały wprowadzone na Sycylię w IX wieku w okresie emiratu Sycylii, ale słodka pomarańcza była nieznana do końca XV wieku. wiek lub początki XVI wieku, kiedy to włoscy i portugalscy kupcy sprowadzili drzewa pomarańczowe na obszar Morza Śródziemnego. Niedługo potem słodka pomarańcza szybko stała się owocem jadalnym. Uważano go również za przedmiot luksusowy, a zamożni ludzie uprawiali pomarańcze w prywatnych oranżeriach, zwanych oranżeriami. W 1646 roku słodka pomarańcza była dobrze znana w całej Europie. Ludwik XIV, król Francji, uwielbiał drzewa pomarańczowe i zbudował najwspanialszą ze wszystkich królewskich oranżerii w Pałacu Wersalskim. W Wersalu w całym pałacu ustawiono drzewka pomarańczowe w doniczkach w solidnych srebrnych wannach, podczas gdy oranżeria zezwalała na całoroczną uprawę owoców na dwór. Kiedy Louis potępił swojego ministra finansów Nicolasa Fouquet w 1664 roku, część skonfiskowanych przez niego skarbów stanowiło ponad 1000 drzew pomarańczowych z posiadłości Fouquet w Vaux-le-Vicomte.

Hiszpańscy podróżnicy wprowadzili słodką pomarańczę na kontynent amerykański. Podczas swojej drugiej podróży w 1493 roku Krzysztof Kolumb mógł zasadzić owoc na Hispanioli. Kolejne wyprawy w połowie XVI wieku przyniosły słodkie pomarańcze do Ameryki Południowej i Meksyku oraz na Florydę w 1565 roku, kiedy Pedro Menéndez de Avilés założył św. Augustyna. Hiszpańscy misjonarze przywieźli pomarańczowe drzewa do Arizony między 1707 a 1710 r., Podczas gdy franciszkanie zrobili to samo w San Diego w Kalifornii w 1769 r. Sad został zasadzony w misji San Gabriel około 1804 r., A komercyjny sad został założony w 1841 r. W pobliżu współczesności Los Angeles. W Luizjanie pomarańcze zostały prawdopodobnie wprowadzone przez francuskich odkrywców.

Archibald Menzies, botanik i przyrodnik wyprawy do Vancouver, zebrał nasiona pomarańczy w Afryce Południowej, wyhodował sadzonki na pokładzie i podarował je kilku hawajskim wodzom w 1792 roku . Ostatecznie słodka pomarańcza została wyhodowana na rozległych obszarach Wysp Hawajskich, ale jej uprawa została wstrzymana po przybyciu muszki owocówki śródziemnomorskiej na początku XX wieku.

Ponieważ pomarańcze są bogate w witaminę C i nie łatwo się zepsuć, podczas Wieku Odkryć żeglarze z Portugalii, Hiszpanii i Holandii sadzili drzewa cytrusowe wzdłuż szlaków handlowych, aby zapobiec szkorbutowi.

Rolnicy z Florydy otrzymali nasiona z Nowego Orleanu około 1872 roku, po czym założyli gaje pomarańczowe szczepienie słodkiej pomarańczy na podkładkach kwaśnej pomarańczy.

Odmiany

Pomarańcze zwyczajne

Pomarańcze zwyczajne (zwane również „białymi”, „okrągłymi” lub „blond „pomarańcze) stanowią około dwóch trzecich całej produkcji pomarańczy. Większość tej uprawy jest wykorzystywana głównie do wyciskania soku.

Pomarańcza Valencia jest owocem późnym sezonu i dlatego jest popularną odmianą, gdy pomarańcze pępkowe są poza sezonem. Dlatego też antropomorficzna pomarańcza została wybrana na maskotkę Mistrzostw Świata FIFA 1982 w Hiszpanii. Maskotka otrzymała imię Naranjito („mały pomarańczowy”) i nosiła barwy reprezentacji Hiszpanii w piłce nożnej.

Thomas Rivers, angielski szkółkarz, sprowadził tę odmianę z Azorów i skatalogował ją w 1865 roku pod imię Excelsior. Około 1870 roku dostarczył drzewa SB Parsons, szkółkarzowi z Long Island, który z kolei sprzedał je EH Hart z Federal Point na Florydzie.

Odmiana ta została odkryta przez AG Hamlin w pobliżu Glenwood na Florydzie w 1879 roku. Owoce są małe, gładkie, mało wybarwione i soczyste, z bladożółtym sokiem, szczególnie w przypadku owoców pochodzących z podkładki cytrynowej. Owoce mogą być bezpestkowe lub mogą zawierać wiele małych nasion. Drzewo jest wysokowydajne i odporne na zimno, wydaje owoce dobrej jakości, zbierane od października do grudnia. Rośnie w wilgotnym klimacie subtropikalnym. Na chłodniejszych, bardziej suchych obszarach drzewa produkują jadalne owoce, ale są zbyt małe do użytku komercyjnego.

Drzewa z gajów w hamakach lub obszarów porośniętych lasem sosnowym są sadzone na kwaśnych pomarańczach, metoda, która daje wysoka zawartość części stałych. Na piasku szczepione są na szorstkiej podkładce cytrynowej. Pomarańcza Hamlin jest jedną z najpopularniejszych pomarańczy sokowych na Florydzie i zastępuje odmianę Parson Brown jako główny sok pomarańczowy wczesnego sezonu. Odmiana ta jest obecnie wiodącą wczesną pomarańczą na Florydzie i być może w pozostałych częściach świata.

Pomarańcze pępkowe

Pomarańcze pępkowe charakteryzują się wzrostem drugiego owocu na początku wierzchołek, który lekko wystaje i przypomina ludzki pępek. Są uprawiane głównie do spożycia przez ludzi z różnych powodów: ich grubsza skórka ułatwia obieranie, są mniej soczyste, a gorycz - wynikająca z wysokiego stężenia limoniny i innych limonoidów - sprawia, że ​​są mniej odpowiednie do soków. Ich szeroka dystrybucja i długi okres zbiorów sprawiły, że pomarańcze pępkowe stały się bardzo popularne. W Stanach Zjednoczonych są dostępne od listopada do kwietnia, a szczytowe dostawy przypadają na styczeń, luty i marzec.

Według badań Palemona Dorsetta, Archibalda Dixona Shamela i Wilsona Popenoe z Departamentu Rolnictwa Stanów Zjednoczonych (USDA) z 1917 r., pojedyncza mutacja drzewa pomarańczowego Selecta zasadzonego na terenie klasztoru w Bahia w Brazylii prawdopodobnie wydała pierwszą pomarańczę pępkową między 1810 a 1820 rokiem. Niemniej jednak badacz z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Riverside zasugerował, że odmianą rodzicielską była prawdopodobnie portugalska pomarańcza pępkowa ( Umbigo ), opisana przez Antoine'a Risso i Pierre Antoine Poiteau w swojej książce Histoire naturelle des orangers („Historia naturalna drzew pomarańczowych”, 1818–1822). Mutacja spowodowała, że ​​u podstawy pomarańczy rozwinął się drugi owoc, naprzeciwko łodygi, osadzony w skórce pierwotnej pomarańczy. Pomarańcze pępkowe zostały wprowadzone w Australii w 1824 r. I na Florydzie w 1835 r. W 1873 r. Eliza Tibbets posadziła dwa sadzonki pierwotnego drzewa w Riverside w Kalifornii, gdzie owoc stał się znany jako „Washington”. Odmiana ta odniosła duży sukces i szybko rozprzestrzeniła się na inne kraje. Ponieważ mutacja pozostawiła owoc bez pestek, a zatem bezpłodny, jedyną metodą uprawy pomarańczy pępkowych było szczepienie sadzonek na innych odmianach drzew cytrusowych. California Citrus State Historic Park i Orcutt Ranch Horticulture Center chronią historię pomarańczy pępkowych w Riverside.

Obecnie pomarańcze pępka są nadal rozmnażane poprzez cięcie i szczepienie. Nie pozwala to na stosowanie zwykłych metodologii selektywnej hodowli, więc wszystkie pomarańcze pępkowe można uznać za owoce z tego jednego, prawie dwustuletniego drzewa: mają dokładnie taki sam skład genetyczny jak oryginalne drzewo i są, dlatego klony. Ten przypadek jest podobny do tego z pospolitym żółtym bananem bez pestek, Cavendish lub jabłkiem Granny Smith. Jednak w rzadkich przypadkach dalsze mutacje mogą prowadzić do nowych odmian.

Pomarańcze Cara cara (zwane także „czerwonym pępkiem”) to odmiana pomarańczy pępkowej uprawiana głównie w Wenezueli, RPA i Kalifornii w San Joaquin Dolina. Są słodkie i stosunkowo mało kwaśne, z jasnopomarańczową skórką podobną do innych pępków, ale ich miąższ jest wyraźnie różowawo czerwony. Uważa się, że powstały jako skrzyżowanie pępka waszyngtońskiego i pępka brazylijskiej Bahia i zostały odkryte w Hacienda Cara Cara w Walencji w Wenezueli w 1976 roku.

Caras z RPA są gotowe na rynek na początku sierpnia, podczas gdy wenezuelskie owoce przybywają w październiku, a kalifornijskie pod koniec listopada.

Krwawe pomarańcze

Krwawe pomarańcze są naturalną mutacją C. sinensis , chociaż obecnie większość z nich to hybrydy. Wysokie stężenia antocyjanów nadają skórce, miąższowi i sokom owoców charakterystyczny ciemnoczerwony kolor. Krwawe pomarańcze po raz pierwszy odkryto i uprawiano na Sycylii w XV wieku. Od tego czasu rozprzestrzeniły się na całym świecie, ale są uprawiane zwłaszcza w Hiszpanii i we Włoszech pod odpowiednio nazwami sanguina i sanguinella .

Krwawa pomarańcza, ze swoim wyraźnym kolorem i smakiem, jest ogólnie uważany za dobry sok i znalazł niszę jako wariacja na temat tradycyjnej marmolady sewilskiej.

Bezkwasowe pomarańcze

Bezkwasowe pomarańcze są wczesnym - owoce sezonowe o bardzo niskim poziomie kwasu. W Stanach Zjednoczonych są one również nazywane „słodkimi” pomarańczami, a w innych krajach mają podobne nazwy: douce we Francji, sucrena w Hiszpanii, dolce lub maltański we Włoszech, meski w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie (gdzie są szczególnie popularne), şeker portakal („cukrowa pomarańcza”) w Turcji, succari w Egipcie i lima w Brazylii.

Brak kwasu, który chroni sok pomarańczowy przed zepsuciem w innych grupach, sprawia, że generalnie nie nadają się do przetwarzania jako sok, więc są głównie spożywane. Pozostają opłacalne na obszarach lokalnej konsumpcji, ale szybkie psucie się sprawia, że ​​nie nadają się do eksportu do głównych skupisk ludności Europy, Azji czy Stanów Zjednoczonych.

Hybrydy

Słodkie pomarańcze również spowodowało powstanie szeregu hybryd, zwłaszcza grejpfruta, który powstał z krzyżowania wstecznego słodkiej pomarańczy i pomelo. W wyniku spontanicznego krzyżowania wstecznego grejpfruta i słodkiej pomarańczy powstał orangelo. Spontaniczne i zmodyfikowane krzyżówki wsteczne pomiędzy słodką pomarańczą i mandarynkami lub mandarynkami doprowadziły do ​​powstania grupy znanej wspólnie jako tangory, która obejmuje klementynkę i Murcott. Produkowano również bardziej złożone krzyże. Tak zwana pomarańcza Ambersweet to w rzeczywistości złożona hybryda słodkiej pomarańczy x (Orlando tangelo x clementine), legalnie oznaczona w Stanach Zjednoczonych jako słodka pomarańcza, więc może być używana w sokach pomarańczowych. Cytrannie to grupa międzygatunkowych hybryd słodkich pomarańczy i pomarańczy trójlistnych.

Atrybuty

Czynniki sensoryczne

Smak pomarańczy zależy głównie od względnych proporcji cukrów i kwasów, podczas gdy aromat pomarańczy pochodzi od lotnych związków organicznych, w tym alkoholi, aldehydów, ketonów, terpenów i estrów. Gorzkie związki limonoidowe, takie jak limonina, stopniowo zmniejszają się w trakcie rozwoju, podczas gdy lotne związki aromatyczne mają tendencję do osiągania maksimum w okresie średnim i późnym. Jakość smaku zwykle poprawia się później podczas zbiorów, gdy występuje wyższy stosunek cukru do kwasu przy mniejszej goryczy. Jako owoc cytrusowy pomarańcza jest kwaśna, a jej pH waha się od 2,9 do 4,0.

Właściwości sensoryczne różnią się w zależności od podłoża genetycznego, warunków środowiskowych w trakcie rozwoju, dojrzałości podczas zbioru, warunków pozbiorczych i czasu przechowywania.

Wartość odżywcza i fitochemikalia

Podobnie jak w przypadku innych owoców cytrusowych, miąższ pomarańczy jest doskonałym źródłem witaminy C, dostarczając 64% dziennej wartości w porcji 100 g (prawa tabela) . Wiele innych niezbędnych składników odżywczych występuje w niewielkich ilościach (prawa tabela).

Pomarańcze zawierają różne fitochemikalia, w tym karotenoidy (beta-karoten, luteinę i beta-kryptoksantynę), flawonoidy (np. Naringeninę) i liczne lotne związki organiczne wytwarzający aromat pomarańczowy, w tym aldehydy, estry, terpeny, alkohole i ketony.

Sok pomarańczowy zawiera tylko około jednej piątej kwasu cytrynowego z limonki lub soku z cytryny (który zawiera około 47 g / l).

Klasyfikacja

Departament Rolnictwa Stanów Zjednoczonych (USDA) ustalił następujące klasy pomarańczy z Florydy, które dotyczą głównie pomarańczy sprzedawanych jako świeże owoce: US Fancy, US No. 1 Bright , US Nr 1, US Nr 1 Złoty, US Nr 1 Brąz, US Nr 1 Russet, US Nr 2 Bright, US Nr 2, US Nr 2 Russet i US Nr 3. Charakterystyka ogólna oceniane są kolor (zarówno odcień, jak i jednorodność), jędrność, dojrzałość, cechy odmianowe, tekstura i kształt. Fantazyjny , najwyższa ocena, wymaga najwyższej klasy koloru i braku skaz, natomiast określenia Jasny , Złoty , Brąz i Russet dotyczą wyłącznie przebarwień.

Oceny ocen zależą od ilości nieestetycznych plam na skórce i jędrności owocu, które nie wpływają na bezpieczeństwo konsumenta. USDA dzieli wypryski na trzy kategorie:

1. Skazy ogólne: amoniak, skóra bydlęca, zbrylona melanoza, zmarszczki, próchnica, parch, rozszczepione pępki, oparzenia, nierozwinięte segmenty, niezagojone segmenty i robaki li>
2. Urazy owoców: siniaki, zielone plamy, plamy oleju, szorstkie, szerokie lub wystające pępki, łuski, blizny, pęknięcia skóry i zadrapania po cierniach.
3. Uszkodzenia spowodowane brudem lub innymi ciałami obcymi choroby, suchości lub papkowatości, gradobicia, owadów, bogactwa lub zdrewniałości oraz oparzeń słonecznych.

USDA stosuje oddzielny system klasyfikacji pomarańczy używanych do soku, ponieważ wygląd i tekstura nie mają znaczenia w ta sprawa. Istnieją tylko dwa rodzaje soku: amerykański sok klasy AA i amerykański sok klasy A, które podaje się pomarańczom przed przetworzeniem. Gatunki soku zależą od trzech czynników:

1. Soczystość pomarańczy
2. Ilość substancji stałych w soku (co najmniej 10% ciał stałych jest wymagane dla klasy AA)
3. Udział bezwodnego kwasu cytrynowego w suchej masie owoców

Uprawa

Klimat

Podobnie jak większość roślin cytrusowych dobrze w umiarkowanych temperaturach - od 15,5 do 29 ° C (59,9 do 84,2 ° F) - i wymagają znacznych ilości słońca i wody. Sugerowano, że wykorzystywanie zasobów wodnych przez przemysł cytrusów na Bliskim Wschodzie jest czynnikiem przyczyniającym się do wysuszenia regionu. Innym istotnym elementem pełnego rozwoju owoców jest zmiana temperatury między latem a zimą oraz między dniem a nocą. W chłodniejszym klimacie pomarańcze można uprawiać w pomieszczeniach.

Ponieważ pomarańcze są wrażliwe na mróz, istnieją różne metody zapobiegania uszkodzeniom upraw i drzew przez mróz, gdy spodziewane są ujemne temperatury. Powszechnym procesem jest spryskiwanie drzew wodą, aby pokryć je cienką warstwą lodu, która pozostanie tylko w temperaturze zamarzania, izolując je nawet wtedy, gdy temperatura powietrza spadnie znacznie niżej. Dzieje się tak, ponieważ woda traci ciepło tak długo, jak długo środowisko jest zimniejsze niż jest, a więc woda zamieniająca się w lód w środowisku nie może uszkodzić drzew. Ta praktyka zapewnia jednak ochronę tylko przez bardzo krótki czas. Inną procedurą jest spalanie oleju opałowego w smugowych naczyniach umieszczonych między drzewami. Urządzenia te spalają się z dużą ilością emisji cząstek stałych, więc kondensacja pary wodnej na cząsteczkowej sadzy zapobiega kondensacji na roślinach i nieznacznie podnosi temperaturę powietrza. Po raz pierwszy opracowano doniczki do rozmazania po katastrofalnym zamarznięciu w południowej Kalifornii w styczniu 1913 r., Który zniszczył całe zbiory.

Rozmnażanie

Drzewa pomarańczowe można wyhodować bezpośrednio z nasion, ale mogą one być bezpłodne lub rodzić owoce inne niż ich rodzice. Aby nasiona komercyjnej pomarańczy rosły, muszą być przez cały czas wilgotne. Jedną z metod jest umieszczenie nasion między dwoma arkuszami wilgotnego ręcznika papierowego, aż wykiełkują, a następnie sadzenie, chociaż wielu hodowców po prostu umieszcza nasiona bezpośrednio w glebie.

Komercyjnie uprawiane drzewa pomarańczowe rozmnaża się bezpłciowo przez szczepienie dojrzałą odmianę na odpowiednią podkładkę sadzonkową, aby zapewnić ten sam plon, identyczne cechy owoców i odporność na choroby przez lata. Rozmnażanie przebiega w dwóch etapach: po pierwsze, z nasion wyrasta podkładka. Następnie, gdy ma około jednego roku, odcina się liściasty wierzchołek, a do jego kory wszczepia się pączek pobrany z określonej odmiany zrazu. O różnorodności pomarańczy decyduje zraz, a podkładka sprawia, że ​​drzewo jest odporne na szkodniki i choroby oraz przystosowane do określonych warunków glebowych i klimatycznych. Zatem podkładki wpływają na tempo wzrostu i wpływ na plon i jakość owoców.

Podkładki muszą być kompatybilne z odmianą do nich wstawioną, ponieważ w przeciwnym razie drzewo może spaść, być mniej produktywne lub umrzeć.

Wśród kilku zalet szczepienia jest to, że drzewa dojrzewają równomiernie i zaczynają owocować wcześniej niż te rozmnażane przez nasiona (3 do 4 lat w przeciwieństwie do 6 do 7 lat), a także umożliwia łączą najlepsze cechy zarodka z cechami podkładki.

Zbiór

Na Florydzie do zbioru pomarańczy coraz częściej używa się mechanicznych maszyn do zbioru wstrząsów. Obecne wytrząsarki do baldachimów wykorzystują serię palców o długości od sześciu do siedmiu stóp, aby potrząsać koroną drzewa ze stosunkowo stałym skokiem i częstotliwością.

Zwykle pomarańcze zbiera się, gdy są bladopomarańczowe.

Dojrzewanie

Pomarańcze muszą być dojrzałe w momencie zbioru. W Stanach Zjednoczonych prawo zabrania zbioru niedojrzałych owoców do spożycia przez ludzi w Teksasie, Arizonie, Kalifornii i na Florydzie. Jednak dojrzałe pomarańcze często mają skórkę w kolorze zielonym lub żółto-zielonym. Gaz etylenowy służy do zmiany koloru zielonej skóry na pomarańczową. Proces ten nazywany jest „odekronianiem”, zwanym także „gazowaniem”, „poceniem” lub „utwardzaniem”. Pomarańcze nie są owocami klimakterycznymi i nie mogą dojrzewać wewnętrznie po zbiorach w odpowiedzi na gaz etylenowy, chociaż odbarwiają się na zewnątrz.

Przechowywanie

W handlu pomarańcze można przechowywać w lodówce w komorach z kontrolowaną atmosferą przez okres do dwunastu tygodni po zbiorach. Okres przechowywania ostatecznie zależy od odmiany, dojrzałości, warunków przed zbiorami i sposobu postępowania. Jednak w sklepach i na targowiskach pomarańcze powinny być wystawiane na półkach bez lodówki.

W domu pomarańcze mają okres przydatności do spożycia około miesiąca. W obu przypadkach optymalnie są przechowywane luźno w otwartej lub perforowanej plastikowej torbie.

Szkodniki i choroby

Pierwszym poważnym szkodnikiem, który zaatakował drzewa pomarańczowe w Stanach Zjednoczonych, był łuska poduszkowa ( Icerya Purchasi ), sprowadzona z Australii do Kalifornii w 1868 roku. W ciągu 20 lat zmiotła ona sady cytrusowe wokół Los Angeles i ograniczyła wzrost pomarańczy w całej Kalifornii. W 1888 roku USDA wysłał Alfreda Koebele do Australii, aby zbadał owada w jego naturalnym środowisku. Przywiózł ze sobą okazy australijskiego chrząszcza biedronki Novius cardinalis iw ciągu dziesięciu lat zwalczono szkodnika.

Choroba zazielenienia cytrusów wywołana przez bakterię Liberobacter asiaticum , jest największym zagrożeniem dla produkcji pomarańczy od 2010 roku. Charakteryzuje się smugami różnych odcieni na liściach oraz zdeformowanymi, słabo wybarwionymi, niesmacznymi owocami. Na obszarach, gdzie choroba ma charakter endemiczny, drzewa cytrusowe żyją tylko od pięciu do ośmiu lat i nigdy nie rodzą owoców nadających się do spożycia. Na półkuli zachodniej choroba została odkryta na Florydzie w 1998 roku, gdzie od tamtej pory zaatakowała prawie wszystkie drzewa. Zostało to zgłoszone w Brazylii przez Fundecitrus Brasil w 2004 r. Od 2009 r. 0,87% drzew na głównych obszarach uprawy pomarańczy w Brazylii (São Paulo i Minas Gerais) wykazywało oznaki zazielenienia, co oznacza wzrost o 49% w stosunku do 2008 r.

Choroba jest przenoszona głównie przez dwa gatunki owadów psyllid. Jednym z nich jest azjatycki cytrusowy psyllid ( Diaphorina citri Kuwayama), wydajny wektor Liberobacter asiaticum . Ogólne drapieżniki, takie jak biedronki chrząszcze Curinus coeruleus , Olla v-nigrum , Harmonia axyridis i Cycloneda sanguinea , a lacewings Ceraeochrysa spp. i Chrysoperla spp. w znacznym stopniu przyczyniają się do śmiertelności azjatyckich cytrusów, co powoduje 80-100% zmniejszenie populacji psyllidów. Z drugiej strony pasożytnictwo Tamarixia radiata , specyficznego gatunkowo parazytoida azjatyckiej paproci cytrusowej, jest zmienne i generalnie niskie na południowo-zachodniej Florydzie: w 2006 r. Zmniejszyło się o mniej niż 12% od maja do września i 50% w listopadzie.

W 2007 r. dolistne stosowanie insektycydów na krótki czas zmniejszyło populacje psyllidów, ale także stłumiło populacje drapieżnych chrząszczy biedronek. Stosowanie aldikarbu do gleby zapewniło ograniczoną kontrolę azjatyckich cytrusów psyllid, podczas gdy podlewanie imidaklopridu do młodych drzew było skuteczne przez dwa miesiące lub dłużej.

Postępowanie w przypadku choroby zazielenienia cytrusów jest trudne i wymaga zintegrowanego podejścia, które obejmuje stosowanie czysty materiał, eliminacja inokulum metodami dobrowolnymi i regulacyjnymi, stosowanie pestycydów do zwalczania wektorów psyllid w uprawach cytrusów oraz biologiczna kontrola wektorów psyllid w zbiornikach innych niż uprawne. Choroba zazielenienia cytrusów nie jest w pełni skuteczna w zarządzaniu.

Tłusta plama, choroba grzybowa wywoływana przez Mycosphaerella citri , powoduje plamy na liściach i przedwczesną defoliację, zmniejszając w ten sposób wigor i wydajność drzewa . Askospory M. citri powstają w pseudotecjach podczas rozkładania opadłych liści. Po osiągnięciu dojrzałości askospory są wyrzucane, a następnie rozpraszane przez prądy powietrzne.

Produkcja

W 2017 roku Brazylia była największym na świecie producentem pomarańczy z produkcją 17,5 mln ton, a za nią plasują się Chiny , Indie i Stany Zjednoczone jako czterech głównych producentów (tabela). Ponieważ prawie 99% owoców jest przetwarzanych na eksport, 53% całkowitej światowej produkcji mrożonego zagęszczonego soku pomarańczowego pochodzi z tego obszaru i zachodniej części stanu Minas Gerais. W Brazylii cztery dominujące odmiany pomarańczy używane do produkcji soku to Hamlin, Pera Rio, Natal i Valencia.

W Stanach Zjednoczonych gaje znajdują się głównie na Florydzie, w Kalifornii i Teksasie. Większość upraw Kalifornii jest sprzedawana jako świeże owoce, podczas gdy pomarańcze z Florydy są przeznaczone do produkcji soków. Obszar Indian River na Florydzie znany jest z wysokiej jakości soku, który często jest sprzedawany w Stanach Zjednoczonych jako świeży i często mieszany z sokiem produkowanym w innych regionach, ponieważ drzewa Indian River dają bardzo słodkie pomarańcze, ale w stosunkowo niewielkich ilościach.

Produkcja soku pomarańczowego między São Paulo a środkowo-południową Florydą stanowi około 85% światowego rynku. Brazylia eksportuje 99% swojej produkcji, podczas gdy 90% produkcji Florydy jest konsumowane w Stanach Zjednoczonych.

Sok pomarańczowy jest sprzedawany na całym świecie w postaci mrożonego, zagęszczonego soku pomarańczowego w celu zmniejszenia jego ilości, tak aby przechowywanie a koszty transportu są niższe.

Sok i inne produkty

Pomarańcze, których smak może różnić się od słodkiego do kwaśnego, są zwykle obrane i spożywane na świeżo lub wyciskane na sok. Gęsta gorzka skórka jest zwykle odrzucana, ale można ją przerobić na paszę dla zwierząt przez wysuszenie pod ciśnieniem i ciepłem. Jest również stosowany w niektórych przepisach jako przyprawa lub dodatek do żywności. Najbardziej zewnętrzną warstwę skórki można delikatnie zetrzeć za pomocą skórki pomarańczowej. Skórka jest popularna w kuchni, ponieważ zawiera oleje i ma silny smak podobny do miąższu pomarańczy. Biała część skórki, w tym miąższ, jest źródłem pektyny i zawiera prawie taką samą ilość witaminy C jak miąższ i inne składniki odżywcze.

Chociaż nie jest tak soczysty i smaczny jak miąższ, pomarańczowy skórka jest jadalna i zawiera znaczną ilość witaminy C, błonnika pokarmowego, polifenoli ogółem, karotenoidów, limonenu i minerałów pokarmowych, takich jak potas i magnez.

Produkty z pomarańczy