Dziadek do orzechów

• Jezioro łabędzie (1876)
• Śpiąca królewna (1889)
• Dziadek do orzechów (1892)

• v
• t
• e

Dziadek do orzechów (rosyjski: Щелкунчик, tr. Shchelkunchik słuchaj (pomoc · info)) to dwuczęściowy balet z 1892 roku („balet wróżek”; rosyjski: балет-феерия , balet-feyeriya ), pierwotnie w choreografii Mariusa Petipy i Lwa Iwanowa z partyturą Piotra Iljicza Czajkowskiego (op. 71). Libretto jest adaptacją opowiadania E. T. A. Hoffmanna „Dziadek do orzechów i król myszy”.

Chociaż oryginalna inscenizacja nie odniosła sukcesu, była to dwudziestominutowa suita, którą Czajkowski wyciągnął z baletu. Jednak cały Dziadek do orzechów cieszy się ogromną popularnością od późnych lat sześćdziesiątych i jest obecnie wykonywany przez niezliczone zespoły baletowe, głównie w okresie Bożego Narodzenia, zwłaszcza w Ameryce Północnej. Największe amerykańskie zespoły baletowe generują około 40% swoich rocznych przychodów z biletów na spektakle Dziadka do orzechów . Partytura baletu została wykorzystana w kilku filmowych adaptacjach opowiadania Hoffmanna.

Partytura Czajkowskiego stała się jedną z jego najsłynniejszych kompozycji. Partytura wyróżnia się między innymi wykorzystaniem czelesty, instrumentu, z którego kompozytor korzystał już w swojej znacznie mniej znanej balladzie symfonicznej Voyevoda .

Spis treści

• 1 Kompozycja
• 2 Historia
  • 2.1 Premiera w Sankt Petersburgu
  • 2.2 Kolejne produkcje
• 3 role
  • 3.1 Akt I
  • 3.2 Akt II
• 4 Fabuła
  • 4.1 Akt I
  • 4.2 Akt II
• 5 Źródła muzyczne i wpływy
• 6 Instrumentacja
• 7 scen muzycznych
  • 7.1 Z programu Imperial Ballet z 1892 roku
  • 7.2 Struktura
• 8 Fragmenty koncertów i aranżacje
  • 8.1 Czajkowski : Suita Dziadka do orzechów op. 71a
  • 8.2 Grainger: Parafraza o walcu kwiatowym Czajkowskiego na fortepian solo
  • 8.3 Pletnev: suita koncertowa z utworu Dziadek do orzechów , na fortepian solo
  • 8.4 Współczesne aranżacje
• 9 Wybrana dyskografia
• 10 Oskarżenia o rasizm
• 11 W kulturze popularnej
  • 11,1 Film
  • 11,2 Telewizja
  • 11,3 Gry wideo
  • 11,4 Nagrania dla dzieci
  • 11,5 Dziennikarstwo
  • 11.6 Muzyka popularna
• 12 Zobacz także
• 13 Notatki
• 14 Odnośniki
• 15 Linki zewnętrzne

• 2.1 Premiera w Sankt Petersburgu
• 2.2 Kolejne produkcje

• 3.1 Akt I
• 3.2 Akt II

• 4.1 Akt I
• 4.2 Akt II

• 7.1 Z programu Imperial Ballet 1892
• 7.2 Struktura

• 8.1 Czajkowski: Suita Dziadka do orzechów op. 71a
• 8.2 Grainger: Parafraza o walcu kwiatowym Czajkowskiego na fortepian solo
• 8.3 Pletnev: suita koncertowa z utworu Dziadek do orzechów , na fortepian solo
• 8.4 Współczesne aranżacje

• 11.1 Film
• 11.2 Telewizja
• 11.3 Gry wideo
• 11.4 Nagrania dla dzieci
• 11.5 Dziennikarstwo
• 11.6 Muzyka popularna

Kompozycja

Po sukcesie Śpiąca królewna w 1890 roku Ivan Vsevolozhsky, dyrektor Imperial Theatres, zlecił Czajkowskiemu skomponowanie podwójnego programu obejmującego operę i balet. Operą byłaby Iolanta . W balecie Czajkowski ponownie połączył siły z Mariuszem Petipą, z którym współpracował przy Śpiącej królewnie. Materiał wybrany przez Petipę był adaptacją opowiadania ETA Hoffmanna „Dziadek do orzechów i król myszy”, Alexandre Dumas zatytułowany „The Story of a Nutcracker”. Fabuła opowieści Hoffmanna (i adaptacji Dumasa) została znacznie uproszczona w przypadku baletu w dwóch aktach. Opowieść Hoffmanna zawiera długą historię retrospekcji w głównym wątku zatytułowanym „Opowieść o twardym orzechu”, która wyjaśnia, w jaki sposób Książę został przemieniony w Dziadka do orzechów. To musiało zostać wycięte na balet.

Petipa udzielił Czajkowskiemu niezwykle szczegółowych instrukcji dotyczących kompozycji każdego numeru, łącznie z tempem i liczbą taktów. Zakończenie prac zostało na krótko przerwane, gdy Czajkowski odwiedził Stany Zjednoczone na dwadzieścia pięć dni, aby dyrygować koncertami na otwarcie Carnegie Hall. Czajkowski skomponował fragmenty Dziadka do orzechów w Rouen we Francji.

Historia

Premiera w Sankt Petersburgu

Pierwsze przedstawienie baletu odbyło się jako podwójna premiera wraz z ostatnią operą Czajkowskiego, Jolanta , 18 grudnia 1892 roku w Imperial Mariinsky Theatre w Sankt Petersburgu w Rosji. Chociaż libretto było autorstwa Mariusa Petipy, który dokładnie choreografował pierwszą produkcję, było przedmiotem dyskusji. Petipa rozpoczął pracę nad choreografią w sierpniu 1892 roku; Jednak choroba odsunęła go od ukończenia i sprowadzono jego asystenta od siedmiu lat, Lwa Iwanowa. Chociaż Iwanow jest często wymieniany jako choreograf, niektóre współczesne relacje przypisują Petipie. Spektakl poprowadził włoski kompozytor Riccardo Drigo, z Antoniettą Dell'Era w roli Cukrowej Wróżki, Pavelem Gerdtem jako Księciem Coqueluche, Stanisławą Bielińską jako Klarą, Siergiejem Legatem jako Księciem Dziadka do Orzechów i Timofeyem Stukolkinem w roli Drosselmeyera. W odróżnieniu od wielu późniejszych przedstawień role dzieci grały raczej prawdziwe dzieci - uczniowie Imperial Ballet School w Sankt Petersburgu, z Belinską jako Clarą i Wasilijem Stukolkinem jako Fritzem - a nie dorośli.

Pierwsze przedstawienie z Dziadka do orzechów nie uznano za sukces. Reakcja na samych tancerzy była ambiwalentna. Podczas gdy niektórzy krytycy chwalili Dell'Erę za jej pracę jako Wróżka Cukrowej Śliwki (rzekomo otrzymała pięć wezwań do zasłon), jeden z krytyków nazwał ją „korpulentną” i „pulchną”. Olga Preobrajenskaya jako lalka Columbine została przez jednego krytyka oceniona jako „całkowicie mdła”, a przez drugiego uznana za „czarującą”.

Alexandre Benois opisał choreografię sceny bitwy jako zagmatwaną: „Nic nie można zrozumieć . Nieporządne przepychanie się od rogu do rogu i bieganie do tyłu i do przodu - całkiem amatorsko. ”

Libretto krytykowano jako„ krzywe ”i za niewierność opowieści Hoffmanna. Większość krytyki skupiała się na roli dzieci w tak ważnym miejscu w balecie, a wielu narzekało na fakt, że baletnica nie tańczyła do Grand Pas de Deux pod koniec drugiego aktu (który występują dopiero prawie do północy w trakcie trwania programu). Niektórzy uznali, że przejście między przyziemnym światem pierwszej sceny a fantastycznym światem drugiego aktu było zbyt gwałtowne. Przyjęcie było lepsze dla wyniku Czajkowskiego. Niektórzy krytycy nazywali go „zadziwiająco bogatym w szczegółowe inspiracje” i „od początku do końca, pięknym, melodyjnym, oryginalnym i charakterystycznym”. Ale to też nie było jednomyślne, ponieważ niektórzy krytycy uznali imprezę za „ociężałą”, a Grand Pas de Deux za „mdłą”.

Kolejne produkcje

W 1919 roku choreograf Alexander Gorsky wystawił spektakl, w którym wyeliminowano Sugar Plum Fairy i jej Cavalier, a ich tańce oddał Clara i Nutcracker Prince, w których zamiast dzieci grali dorośli. To była pierwsza produkcja, która tego dokonała. Skrócona wersja baletu została po raz pierwszy wystawiona poza Rosją w Budapeszcie (Royal Opera House) w 1927 roku w choreografii Ede Brady. W 1934 roku choreograf Wasilij Vainonen wystawił wersję dzieła, która odniosła się do wielu krytyki oryginalnej produkcji z 1892 roku, obsadzając dorosłych tancerzy w rolach Klary i Księcia, tak jak zrobił to Gorsky. Wersja Vainonen wpłynęła na kilka późniejszych produkcji.

Pierwszy kompletny spektakl poza Rosją odbył się w Anglii w 1934 roku, wystawiony przez Nicholasa Siergiejewa według oryginalnej choreografii Petipy. Balet odbywają się tam corocznie od 1952 roku. Inną skróconą wersję baletu, w wykonaniu Ballet Russe de Monte Carlo, wystawiono w Nowym Jorku w 1940 roku, Aleksandra Fedorova - ponownie, po wersji Petipy. Pierwszy kompletny występ baletu w Stanach Zjednoczonych odbył się 24 grudnia 1944 r. W San Francisco Ballet, wystawionym przez jego dyrektora artystycznego Willama Christensena, z Gisellą Caccialanza w roli Cukrowej Wróżki i Jocelyn Vollmar jako Królową Śniegu. Po ogromnym sukcesie tej produkcji San Francisco Ballet prezentował Dziadka do orzechów w każdą Wigilię i przez cały sezon zimowy, debiutując nowymi produkcjami w 1944, 1954, 1967 i 2004 roku. Oryginalna wersja Christensena jest kontynuowana w Salt Lake City, dokąd Christensen przeniósł się w 1948 r. Jest wykonywany co roku od 1963 r. Przez założony przez Christensen Ballet West.

The New York City Ballet po raz pierwszy co roku przedstawił przerobioną inscenizację Dziadka do orzechów George'a Balanchine'a w 1954 roku. Występ Marii Tallchief w roli Sugar Plum Fairy pomógł wynieść dzieło z zapomnienia w coroczną świąteczną klasykę i najbardziej niezawodne losowanie kasowe w branży. Krytyk Walter Terry zauważył: „Maria Tallchief, jako Wróżka Cukrowej Śliwki, sama jest stworzeniem magicznym, tańczącym pozornie niemożliwe pięknem ruchu, elektryzując nas swoim blaskiem, oczarowując nas swoim blaskiem bytu. Czy ma sobie równych. gdziekolwiek, w krainie baśni czy poza nią? Oglądając ją w Dziadku do orzechów , można w to wątpić ”. Począwszy od lat 60. tradycja wykonywania całego baletu na Boże Narodzenie ostatecznie rozprzestrzeniła się na resztę Stanów Zjednoczonych.

Od czasu produkcji Gorsky'ego, Vainonena i Balanchine'a wielu innych choreografów stworzyło własne wersje. Niektórzy wprowadzają zmiany dokonane przez Gorsky'ego i Vainonena, podczas gdy inni, jak Balanchine, wykorzystują oryginalne libretto. Niektóre godne uwagi produkcje to produkcja Rudolfa Nureyeva z 1963 r. Dla Royal Ballet, Jurija Grigorowicza dla Baletu Bolszoj, Michaiła Barysznikowa dla American Ballet Theatre, Kent Stowell dla Pacific Northwest Ballet od 1983 r. Oraz Peter Wright dla Royal Ballet i Birmingham Royal Ballet. . W ostatnich latach pojawiły się produkcje rewizjonistyczne, w tym te autorstwa Marka Morrisa, Matthew Bourne'a i Michaiła Chemiakina; te radykalnie odbiegają zarówno od oryginalnego libretta z 1892 roku, jak i odrodzenia Vainonena, podczas gdy wersja Maurice'a Bejarta całkowicie odrzuca oryginalną fabułę i postaci. Poza corocznymi inscenizacjami na żywo dzieła, wiele produkcji było również transmitowanych w telewizji lub nagrywanych na domowe nagrania wideo.

Role

Następująca ekstrapolacja postaci (w kolejności pojawiania się) jest zaczerpnięte z analizy scenografii w partyturze.

Akt I

• Herr Stahlbaum
  • Jego żona
  • Jego dzieci , w tym:
  • Clara, jego córka, czasami znana jako Marie lub Masha
  • Fritz, jego syn
  • Louise, jego córka
• Dzieci, goście
• Rodzice przebrani za tajemniczki
• Herr Drosselmeyer
  • Jego siostrzeniec (w niektórych wersjach) który przypomina Księcia Dziadka do orzechów i jest grany przez tego samego tancerza
• Lalki (uruchamiane wiosną, czasami zamiast tego wszyscy tancerze):
  • Arlekin i Kolombina, wyłanianie się z kapusty (pierwszy prezent)
  • Vivandière i żołnierz (drugi prezent)
• Dziadek do orzechów (trzeci prezent, początkowo normalny zabawka, potem pełnowymiarowa i „mówiąca”, a potem Princ e)
• Sowa (na zegarze, zmieniająca się w Drosselmeyera)
• Myszy
• Wartownik (rola mówiąca)
• Królik
• Żołnierze (Dziadka do orzechów)
• Król Myszy
• Płatki śniegu (czasem Kryształy Śniegu, czasem towarzyszące Królowej i Królowi Śniegu)

• Jego żona
• Jego dzieci, w tym:
• Clara, jego córka, czasami znana jako Marie lub Masza
• Fritz, jego syn
• Louise, jego córka

• Jego bratanek (w niektórych wersjach), który przypomina Księcia Dziadka do Orzechów i jest grany przez tę samą tancerkę

• Arlekin i Kolombina, wyłaniające się z kapusty (pierwszy prezent)
• Vivandière i żołnierz (drugi prezent)

Akt II

• Anioły i / lub Faries
• Sugar Plum Fairy
• Clara
• Książę Dziadek do Orzechów
• 12 stron
• Wybitni członkowie dworu
• Hiszpańscy tancerze (czekolada)
• Arabscy ​​tancerze (kawa)
• Chińscy tancerze (herbata)
• Rosyjscy tancerze (Candy Canes)
• Duńskie pasterze / francuskie gracze w mirliton (Marcepan)
• Mother Ginger
• Polichinelles (Dzieci Matki Imbir)
• Dewdrop
• Kwiaty
• Kawalerka Sugar Plum Fairy

Fabuła

Poniżej znajduje się streszczenie oparte na oryginalnym libretcie Mariusa Petipy z 1892 roku. Historia różni się w zależności od produkcji, chociaż większość jest zgodna z podstawowym zarysem. Nazwy postaci również się różnią. W oryginalnej historii Hoffmanna młoda bohaterka nazywa się Marie Stahlbaum, a jej lalka ma na imię Clara (Klärchen). W adaptacji Dumasa, na której Petipa oparła swoje libretto, nazywa się Marie Silberhaus. W jeszcze innych produkcjach, jak na przykład Barysznikowa, Clara to Clara Stahlbaum, a nie Clara Silberhaus.

Akt I

Scena 1: Dom Stahlbauma

Akcja baletu rozgrywa się w Wigilię Bożego Narodzenia, podczas której rodzina i przyjaciele zebrali się w salonie, aby udekorować piękną choinkę w ramach przygotowań do przyjęcia. Gdy drzewo jest gotowe, dzieci są wysyłane. Stoją w zachwycie dla drzewa mieniącego się świecami i dekoracjami.

Rozpoczyna się impreza. Rozgrywany jest marsz. Dzieci otrzymują prezenty. Nagle, gdy zegar babci na czubku sowy wybija ósmą, do pokoju wchodzi tajemnicza postać. To Drosselmeyer, lokalny radny, magik i ojciec chrzestny Clary. Jest także utalentowanym twórcą zabawek, który przywiózł ze sobą prezenty dla dzieci, w tym cztery realistyczne lalki, które tańczą ku uciesze wszystkich. Następnie odkłada je na przechowanie.

Clara i Fritz są smutni, widząc, że lalki są zabierane, ale Drosselmeyer ma dla nich jeszcze jedną zabawkę: drewniany dziadek do orzechów wyrzeźbiony w kształcie małego ludzika. Inne dzieci to ignorują, ale Clara od razu ją polubiła. Jednak Fritz go łamie, a Clara jest załamana.

W nocy, gdy wszyscy już poszli spać, Clara wraca do salonu, aby sprawdzić, co z jej ukochanym dziadkiem do orzechów. Kiedy dociera do łóżeczka, zegar wybija północ, a ona podnosi głowę i widzi siedzącego na nim Drosselmeyera. Nagle myszy zaczynają wypełniać pokój, a choinka zaczyna rosnąć do oszałamiających wysokości. Dziadek do orzechów również osiąga naturalny rozmiar. Clara znajduje się w samym środku bitwy między armią żołnierzyków z piernika i myszami, na czele której stoi ich król. Myszy zaczynają zjadać żołnierzyki z piernika.

Dziadek do orzechów wydaje się prowadzić żołnierzy, do których dołączają blaszane żołnierze oraz lalki, które służą jako lekarze, by unieść rannych. Gdy Król Myszy zbliża się do wciąż zranionego dziadka do orzechów, Clara rzuca w niego pantoflem, odwracając jego uwagę na tyle długo, że dziadek do orzechów może go dźgnąć.

Scena 2: Sosnowy las

Myszy wycofują się, a dziadek do orzechów zmienia się w przystojnego księcia. Prowadzi Clarę przez księżycową noc do sosnowego lasu, w którym płatki śniegu tańczą wokół nich, wzywając ich do swojego królestwa, gdy kończy się pierwszy akt.

Akt II

Scena 1: Kraina słodyczy

Klara i Książę podróżują do pięknej Krainy Słodyczy, rządzonej przez Cukrową Wróżkę na miejscu Księcia, aż do jego powrotu. Opowiada jej, jak Clara uratowała go przed Królem Myszy i przemieniła z powrotem w siebie. Na cześć młodej bohaterki odbywa się święto słodyczy z całego świata: czekolady z Hiszpanii, kawy z Arabii, herbaty z Chin. a laski cukierków z Rosji tańczą dla ich rozrywki; Na fletach grają pasterze duńskie; Matka Ginger ma swoje dzieci, Polichinele, wyłaniające się spod jej ogromnej spódnicy w kształcie obręczy, by tańczyć; sznur pięknych kwiatów wykonuje walc. Na zakończenie nocy Sugar Plum Fairy i jej Cavalier wykonują taniec.

Wszystkie słodycze wykonują ostatni walc, po czym Sugar Plum Fairy sprowadza Clarę i Księcia z tronu. Kłania się jej, ona całuje Clarę na pożegnanie i prowadzi ich do sań ciągniętych przez renifery. Rozpoczyna się, gdy machają na pożegnanie wszystkim, którzy machają do nich.

W oryginalnym libretcie apoteoza baletu „przedstawia duży ul z latającymi pszczołami, pilnie strzegącymi swoich bogactw”. Podobnie jak w przypadku Swan Lake , w produkcjach późniejszych niż oryginał powstały różne alternatywne zakończenia.

Muzyczne źródła i wpływy

Dziadek do orzechów to jedna z najpopularniejszych kompozycji kompozytora. Muzyka należy do okresu romantyzmu i zawiera niektóre z jego najbardziej pamiętnych melodii, z których kilka jest często wykorzystywanych w telewizji i filmie. (Często można je usłyszeć w reklamach telewizyjnych wyświetlanych w okresie świątecznym). „Trepak” , czyli „taniec rosyjski”, jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych utworów baletu, obok „Walca Kwiaty ”i„ Marsz ”, a także„ Taniec wróżki cukrowej ”. Szacunek kompozytora dla muzyki rokokowej i późnego XVIII wieku (np. Mozarta i Haydna) można znaleźć we fragmentach takich jak Uwertura, „Entrée des parent” i „Grossvater Tanz " w akcie 1.

Podobno Czajkowski pokłócił się z przyjacielem, który założył, że kompozytor nie może napisać melodii opartej na skali jednooktawowej w sekwencji. Czajkowski zapytał, czy ma znaczenie, czy notatki są w porządku rosnącym czy malejącym, i zapewnił, że tak nie jest. W ten sposób powstało Adagio z Grand pas de deux, które w balecie prawie zawsze następuje bezpośrednio po „Walcu kwiatów”. Opowiada się również, że siostra Czajkowskiego Aleksandra (9 stycznia 1842 - 9 kwietnia 1891) zmarła na krótko przed rozpoczęciem komponowania baletu i że śmierć siostry skłoniła go do skomponowania melancholijnej, opadającej skali melodii do adagio z Grand Pas de Deux. Jednak jest bardziej naturalnie postrzegany jako motyw spełniający marzenia z powodu innego słynnego użycia skali, wznoszącego się w Barkaroli z Pór roku .

Nowością w oryginalnej partyturze Czajkowskiego było użycie czelesty, nowego instrumentu, który Czajkowski odkrył w Paryżu. Naprawdę chciał, żeby postać Wróżki Cukrowej Śliwki charakteryzowała ją ze względu na jej „niebiańsko słodki dźwięk”. Pojawia się nie tylko w jej „Tańcu”, ale także w innych fragmentach aktu II. (Jednak po raz pierwszy napisał dla czelesty w swojej symfonicznej balladzie The Voyevoda w poprzednim roku). Czajkowski używa również zabawkowych instrumentów podczas świątecznej sceny. Czajkowski był dumny z efektu czelesty i chciał, aby jego muzyka była wykonywana szybko dla publiczności, zanim będzie można go „zgarnąć”.

Oryginalny balet trwa tylko około 85 minut, jeśli jest wykonywany bez oklasków i przerw, i w związku z tym znacznie krótszy niż Jezioro łabędzie lub Śpiąca królewna , ale niektóre współczesne inscenizacje pomijają lub zmieniają kolejność niektórych utworów muzycznych lub wstawiają fragmenty z innego miejsca, dodając tym samym zamieszanie wokół apartamentów. W większości bardzo znanych wersji baletu kolejność tańców została nieco zmieniona i / lub muzyka została zmieniona. Na przykład wersja George Balanchine New York City Ballet z 1954 roku dodaje do partytury Czajkowskiego entr'acte napisane przez kompozytora do drugiego aktu Śpiącej królewny , ale które obecnie jest rzadko grał w produkcjach tego baletu. Służy jako przejście między odejściem gości a walką z myszami. Prawie wszystkie nagrania CD i LP całego baletu przedstawiają partyturę Czajkowskiego dokładnie tak, jak ją pierwotnie wymyślił.

Czajkowski był mniej zadowolony z Dziadka do orzechów niż z Śpiący Piękno . (W filmie Fantasia komentator Deems Taylor zauważa, że ​​„naprawdę nienawidził” partytury). Czajkowski przyjął zamówienie od Wsiewołożskiego, ale nie chciał specjalnie pisać baletu (choć napisał do przyjaciela podczas jej komponowania: „Codziennie coraz bardziej dostrajam się do mojego zadania”).

Instrumentacja

Muzyka jest napisana na orkiestrę z następującą instrumentacją.

Woodwinds

• 3 flety (drugie i trzecie podwojenie na piccolo)
• 2 oboje
• 1 rogówka
• 2 klarnety B ♭ i A
• 1 klarnet basowy B ♭
• 2 fagoty

Dęte

• 4 waltornie w F
• 2 trąbki w A i B ♭
• 2 puzony tenorowe
• 1 puzon basowy
• 1 tuba

Perkusja

• Timpani
• Werbel
• Talerze
• Bęben basowy
• Triangle
• Tamburine
• Castanets
• Tam-tam
• Glockenspiel
• „Instrumenty zabawkowe” (grzechotka, trąbka, bęben, cu ckoo, przepiórka, talerze i karabin)

Klawiatura

• Celesta

Głos

• Chór sopranowy i altowy

Smyczki

• 2 harfy
• Pierwsze skrzypce
• Drugie skrzypce
• Altówki
• Wiolonczele
• Kontrabasy

Sceny muzyczne

Z programu Imperial Ballet 1892

Tytuły wszystkich wymienionych tutaj numerów pochodzą z oryginalnego scenariusza Mariusa Petipy, a także z oryginalnego libretta i programów z pierwszej produkcji z 1892 roku Wszystkie libretta i programy utworów wykonywanych na scenach Cesarskich Teatrów zostały zatytułowane w języku francuskim, który był językiem urzędowym Dworu Cesarskiego, a także językiem, z którego wywodzi się terminologia baletowa.

Casse-Noisette . Ballet-féerie w dwóch aktach i trzech scenach z apoteozą.

Akt I

1. Petite ouverture
2. Scène: Une fête de Noël
3. Marche et petit galop des enfants
4. Danse des incroyables et merveilleuses
5. Entrée de Drosselmeyer
6. Danses des poupées mécaniques—
   1. Le Soldat et la vivandière
   2. Arlequin et Colombine (pierwotnie skomponowana dla Diabła i He-diabła)
8. Le Casse-Noisette - Polka et la berceuse
9. Danse „Großvater”
10. Grand scène fantastique: la métamorphose du salon
11. La bataille de Casse-Noisette et du Roi des souris
12. Le voyage
13. Valse des flocons de neige

1. Le Soldat et la vivandière
2. Arlequin et Colombine (pierwotnie skomponowana dla She-diabeł i he-diabeł)

Akt II

2. 1. Entr'acte
   2. Wielka Scena of Confiturembürg

1. Entr'acte
2. Grand Scène de Confiturembürg

1. „Chocolat” —Danse espagnole
2. „Café” —Danse arabe
3. „Herbata” - taniec chiński
4. Taniec żartów
5. Taniec mirlitonów
6. Matka Gigogne i polichinele
7. Wielki ballabile ( Walc Kwiaty )

2. Nie ma dwóch -
   1. Adage i>
   2. Variation of the Pertussis Prince (Mr. Pavel Gerdt)
   3. Variation of the Dragee Fairy (Miss Antoinetta Dell 'Era)
   4. Coda
3. Coda générale
4. Apoteoza: ul

1. Adage
2. Odmiana krztuśca (Pan Pavel Gerdt)
3. Variation of the Dredge Fairy (Miss Antoinetta Dell'Era)
4. Coda li>

Struktura

Lista aktów, scen (scen) i numerów muzycznych wraz ze wskazaniami tempa. Liczby podano według oryginalnych rosyjskich i francuskich tytułów partytury pierwszego wydania (1892), partytury redukcyjnej fortepianu Siergieja Tanejewa (1892), obu wydanych przez P. przedruk Melville, Nowy Jork: Belwin Mills

Fragmenty koncertów i aranżacje

Czajkowski: Suita z Dziadka do orzechów op. 71a

Czajkowski dokonał wyboru ośmiu numerów z baletu przed premierą baletu w grudniu 1892 roku, tworząc Suita z Dziadka do orzechów op. 71a, przeznaczone do wykonywania koncertów. Suita została wykonana po raz pierwszy pod kierunkiem kompozytora 19 marca 1892 r. Na zgromadzeniu petersburskiego oddziału Towarzystwa Muzycznego. Suita od razu stała się popularna, prawie każdy numer był bisowany podczas premiery, a cały balet zaczął zdobywać popularność dopiero po tym, jak inscenizacja George'a Balanchine'a stała się hitem w Nowym Jorku. Suita stała się bardzo popularna na scenie koncertowej i została wyodrębniona w Fantazji Disneya, z pominięciem wszystkiego przed Sugar Plum Fairies. Poniższy szkic przedstawia wybór i sekwencję Suite Dziadka do Orzechów wykonaną przez kompozytora.

1. Uwertura miniaturowa
2. Tańce charakterystyczne
   1. Marche
   2. Taniec cukrowej wróżki
   3. Taniec rosyjski (Trepak)
   4. Taniec arabski
   5. Taniec chiński
   6. Flety trzcinowe
3. Walc kwiatów

1. Marche
2. Taniec cukrowej wróżki
3. Taniec rosyjski (Trepak)
4. Taniec arabski
5. Taniec chiński
6. Flety stroikowe

Grainger: Parafraza na walcu kwiatowym Czajkowskiego , na fortepian solo

Parafraza na walcu kwiatowym Czajkowskiego to udana aranżacja na fortepian z jednej z części utworu Dziadka do orzechów pianisty i kompozytora Percy'ego Graingera.

Pletnev: suita koncertowa z utworu Dziadek do orzechów na fortepian solo

Warning: Can only detect less than 5000 characters

Od 1909 roku dokonano wielu nagrań Nutcracker Suite , który po raz pierwszy pojawił się na płycie w tym samym roku na albumie, który jest obecnie uważany za pierwszy album płytowy. To nagranie zostało poprowadzone przez Hermana Fincka i zaprezentowane przez London Palace Orchestra. Ale dopiero po opracowaniu albumu LP zaczęto nagrywać cały balet. Ze względu na mniej więcej półtorej godziny baletu, granego bez przerwy, oklasków czy interpolowanych liczb, bardzo wygodnie mieści się na dwóch płytach LP. Większość nagrań CD zajmuje dwie płyty, często z wypełniaczami. Wyjątkiem jest 81-minutowe nagranie Philipsa z 1998 roku autorstwa Valery'ego Gergieva, które mieści się na jednej płycie CD z powodu nieco szybszych prędkości Gergieva.

• 1954, rok, w którym Balanchine po raz pierwszy wystawił swoją produkcję, był także rok, w którym ukazało się pierwsze kompletne nagranie baletu - dwupłytowy album w monofonicznym brzmieniu wydany przez Mercury Records. Projekt okładki był autorstwa George'a Maasa i zawierał ilustracje Dorothy Maas. Muzykę wykonała Minneapolis Symphony Orchestra pod dyrekcją Antala Doráti. Dorati później nagrał ponownie cały balet w stereo, z London Symphony Orchestra w 1962 roku dla Mercury oraz z Amsterdam Concertgebouw Orchestra w 1975 roku dla Philips Classics. Według Mercury Records, nagranie z 1962 roku zostało wykonane na taśmie magnetycznej 35 mm, a nie na taśmie audio, i zawierało okładki albumów identyczne jak z nagrania z 1954 roku. Dorati jest jak dotąd jedynym dyrygentem, który dokonał trzech różnych nagrań całego baletu. Niektórzy okrzyknęli nagranie z 1975 roku najwspanialszym, jaki kiedykolwiek powstał z całego baletu. Wierna partyturze jest również zatrudnienie chóru chłopięcego w Walcu płatków śniegu . Wiele innych nagrań wykorzystuje chór dorosły lub mieszany.
• W 1956 roku dyrygent Artur Rodziński wraz z Królewską Orkiestrą Filharmoniczną dokonali pełnego nagrania baletu na stereofonicznych taśmach-matkach dla Westminster Records, ale stereo nie było możliwe. na formacie LP w 1956 roku nagranie zostało wydane w stereo na taśmie magnetycznej, a wydano tylko zestaw mono 2-LP. (Niedawno występ Rodzińskiego został wydany w stereo na płycie CD.) Rodziński dokonał wcześniej monofonicznego nagrania Nutcracker Suite z szybkością 78 obrotów na minutę dla Columbia Masterworks w 1946 roku, nagrania, które zostało wznowione w 1948 roku jako część pierwszej kolekcji klasycznych płyt długogrających Columbia. Według niektórych źródeł Rodziński dokonał dwóch kompletnych nagrań baletu, jednego z Royal Philharmonic i jednego z London Philharmonic Orchestra. Jednak dyrygent zmarł zaledwie dwa lata po nagraniu swojego albumu Nutcracker z 1956 roku, więc możliwe, że doszło do błędnego oznakowania.
• W 1959 roku, pierwszy zestaw albumów stereo LP całego baletu, z Ernestem Ansermetem prowadzącym Orchestre de la Suisse Romande, pojawił się w Decca Records w Wielkiej Brytanii i London Records w USA.
• Pierwszy kompletny zestaw stereo Dziadek do orzechów z rosyjski dyrygent i rosyjska orkiestra pojawili się w 1960 roku, kiedy to nagranie Giennadija Rozhdestvenskiego z Orkiestrą Teatru Bolszoj zostało wydane najpierw w Związku Radzieckim na Melodiya, a następnie sprowadzone do USA przez Columbia Masterworks. Był to także pierwszy kompletny Dziadek do orzechów Columbia Masterworks.

Wraz z pojawieniem się stereofonicznych płyt LP zbiegło się z rosnącą popularnością całego baletu, dokonano wielu innych kompletnych nagrań tego baletu. Znani dyrygenci, którzy to zrobili, to Maurice Abravanel, André Previn, Michael Tilson Thomas, Mariss Jansons, Seiji Ozawa, Richard Bonynge, Semyon Bychkov, Alexander Vedernikov, Ondrej Lenard, Mikhail Pletnev, a ostatnio Simon Rattle. Płyta CD z fragmentami wersji Tilson Thomas miała na okładce obraz Michaiła Barysznikowa w kostiumie Dziadka do orzechów; być może wynikało to z faktu, że nagranie Tilson Thomas zostało wydane przez CBS Masterworks, a CBS po raz pierwszy wyemitowało w programie telewizyjnym „Dziadek do orzechów” Barysznikowa.

• Ścieżka dźwiękowa produkcji telewizyjnej z 1977 roku z udziałem Michaiła Barysznikowa Gelsey Kirkland, z udziałem National Philharmonic Orchestra pod dyrekcją Kennetha Schermerhorna, został wydany w stereo na zestawie CBS Masterworks 2 LP, ale nie pojawił się na płycie CD. Nagranie ścieżki dźwiękowej LP było przez pewien czas jedyną dostępną wersją stereo Barysznikowa Dziadka do orzechów , ponieważ program był pierwotnie transmitowany tylko w trybie monofonicznym, a dopiero niedawno zaczął być transmitowany z dźwięk stereo. Dźwięk na DVD jest również stereofoniczny.
• Pierwsze kompletne nagranie baletu w cyfrowym stereo zostało wydane w 1985 roku na zestawie RCA z dwoma płytami CD, w którym Leonard Slatkin dyryguje Orkiestrą Symfoniczną St. Louis. . Album ten pierwotnie nie miał „wypełniacza”, ale niedawno został ponownie wydany na zestawie multi-CD zawierającym kompletne nagrania dwóch innych baletów Czajkowskiego, Swan Lake i The Sleeping Beauty . Ten album z trzema baletami wyszedł z nakładu.

Były dwie główne teatralne wersje filmowe baletu, nakręcone w odstępie siedmiu lat i obie otrzymały albumy ze ścieżką dźwiękową.

• Pierwsza teatralna adaptacja filmowa, nakręcona w 1985 roku, to wersja Pacific Northwest Ballet pod kierunkiem Sir Charlesa Mackerrasa. Muzykę w tej produkcji gra London Symphony Orchestra. Film wyreżyserował Carroll Ballard, który nigdy wcześniej nie reżyserował filmu baletowego (i od tamtej pory nie robił tego). Patricia Barker grała Clarę w sekwencjach fantasy, a Vanessa Sharp zagrała ją na scenie świątecznej. Wade Walthall był Księciem Dziadka do Orzechów.
• Drugą adaptacją był film z 1993 roku w wersji New York City Ballet, zatytułowany Dziadek do orzechów George'a Balanchine'a , z Davidem Zinmanem dyrygującym nowojorskim Miejska Orkiestra Baletowa. Reżyserem był Emile Ardolino, który zdobył nagrody Emmy, Obie i Akademii za kręcenie tańca i miał umrzeć na AIDS jeszcze tego samego roku. Głównymi tancerzami byli muza Balanchine Darci Kistler, która grała Sugar Plum Fairy, Heather Watts, Damian Woetzel i Kyra Nichols. Udział wzięli również dwaj znani aktorzy: Macaulay Culkin pojawił się jako Dziadek do orzechów / Książę, a Kevin Kline pełnił rolę narratora poza ekranem. Ścieżka dźwiękowa zawiera interpolowany numer z utworu Śpiąca królewna , którego Balanchine użył w produkcji, a muzyka jest słyszana na albumie w kolejności, w jakiej pojawia się w filmie, a nie w kolejności, w jakiej pojawia się w oryginalny balet.
• Godne uwagi albumy z fragmentami baletu, zamiast zwykłego Nutcracker Suite , zostały nagrane przez Eugene'a Ormandy'ego dyrygującego Philadelphia Orchestra dla Columbia Masterworks i Fritza Reinera oraz Chicago Symphony Orchestra dla RCA Victor. Arthur Fiedler i Boston Pops Orchestra (dla RCA), a także Erich Kunzel i Cincinnati Pops Orchestra (dla Telarc) również nagrywali albumy z rozszerzonymi fragmentami. Oryginalne wydanie wersji Michaela Tilsona Thomasa z Philharmonia Orchestra na kanale CBS Masterworks zostało ukończone, ale nakład wyczerpany; aktualnie dostępne wydanie jest skrócone.

Ani Ormandy, ani Reiner, ani Fiedler nigdy nie nagrali pełnej wersji baletu; Jednak album z fragmentami Kunzela trwa 73 minuty i zawiera ponad dwie trzecie muzyki. Dyrygent Neeme Järvi nagrał kompletny akt 2 baletu wraz z fragmentami z Jeziora łabędziego . Muzykę gra Royal Scottish National Orchestra.

• Bardzo wielu znanych dyrygentów XX wieku dokonało nagrań suity, ale nie całego baletu. Są wśród nich tacy luminarze jak Arturo Toscanini, Sir Thomas Beecham, Claudio Abbado, Leonard Bernstein, Herbert von Karajan, James Levine, Sir Neville Marriner, Robert Shaw, Mstislav Rostropovich, Sir Georg Solti, Leopold Stokowski, Zubin Mehta i John Williams, m.in. wiele innych.
• W 2007 roku Josh Perschbacher nagrał transkrypcję organów Suite Dziadka do Orzechów .

Oskarżenia o rasizm

Niektórzy uważają, że tańce „Kawa” (arabski) i „Herbata” (chiński) w drugim akcie są rasistowskie. W 2013 roku Dance Magazine opublikowało opinie trzech reżyserów. Ronald Alexander z Steps on Broadway i The Harlem School of the Arts powiedział, że postacie w tańcach były „karykaturami z pogranicza, jeśli nie wręcz poniżającymi”. Powiedział również, że niektóre produkcje wprowadziły zmiany, aby to poprawić. Na przykład w tańcu arabskim nie trzeba było przedstawiać kobiety jako „uwodzicielki”, pokazującej zbyt dużo skóry. Aleksander próbował bardziej pozytywnie przedstawiać Chińczyków, ale mimo pozytywnego odbioru został on zastąpiony przez bardziej tradycyjną wersję. Stoner Winslett z Richmond Ballet powiedziała, że ​​ Dziadek do orzechów nie była rasistką, a jej produkcje miały „zróżnicowaną obsadę”. Donald Byrd z Spectrum Dance Theatre postrzegał balet jako eurocentryczny, a nie rasistowski. Chloe Angyal w Feministing odniosła się do „niewiarygodnie obraźliwych stereotypów rasowych i etnicznych”. Niektóre osoby, które występowały w przedstawieniach baletu, nie widzą problemu, ponieważ kontynuują to, co jest postrzegane jako „tradycja”. George Balanchine przyznał, że „Kawa”, opisana w artykule w New York Timesie jako „zmysłowy taniec brzucha”, była przeznaczona dla ojców, a nie dla dzieci.

W Nowa Republika w 2014 roku Alice Robb opisała białych ludzi noszących „haremowe spodnie i słomkowy kapelusz, z oczami pomalowanymi na skośne” i „noszących pałeczki w czarnych perukach” w chińskim tańcu. Powiedziała, że ​​taniec arabski ma kobietę, która „krąży po scenie w koszuli na brzuch, z dzwoneczkami przyczepionymi do kostek”. Robb powiedział, że jednym z problemów było wykorzystanie białych ludzi do odgrywania ról etnicznych, ponieważ reżyserzy chcieli, aby wszyscy wyglądali tak samo.

Wśród prób zmiany tańców był Austin McCormick arabski taniec w taniec na rurze, a San Francisco Ballet i Pittsburgh Ballet Theatre zmieniają chiński taniec w taniec smoka.

Alastair Macaulay z The New York Times bronił Czajkowskiego, mówiąc „nigdy nie chciał, aby jego muzyka chińska i arabska była poprawna etnograficznie”. Powiedział: „ich niezwykły kolor i energia są dalekie od protekcjonalności i sprawiają, że świat Dziadka do orzechów jest większy”. Zmiana czegokolwiek to „wytrącanie z równowagi Dziadka do orzechów ” muzyką, której autor nie napisał. Jeśli istniały stereotypy, Czajkowski wykorzystywał je również w reprezentowaniu własnego kraju, Rosji. Co więcej, urodzona w Votkinsk kompozytorka jest również postrzegana jako część dziedzictwa kulturowego ludów ugrofińskich (nieindoeuropejskich).

Uniwersytet Kalifornijski, profesor Jennifer Fisher powiedziała w 2018 roku, że -salut palca używany w tańcu chińskim nie był częścią kultury. Choć mogło to mieć swoje źródło w mongolskim tańcu pałeczkowym, nazwała to „nieostrożną niewrażliwością na stereotypy”. Narzekała również na użycie w chińskim tańcu „podskakujących, służalczych kroków„ kowtow ”, wąsów Fu Manchu i… żółtej twarzy” w porównaniu do czarnej twarzy. Jedną z obaw było to, że tancerze wierzyli, że uczą się o kulturze azjatyckiej, kiedy naprawdę przeżywają wersję kreskówkową.

Fisher powiedział, że zespoły baletowe zdawały sobie sprawę, że zmiana musi nastąpić. Georgina Pazcoguin z New York City Ballet i były tancerz Phil Chan zapoczątkowali ruch „Final Bow for Yellowface” i stworzyli stronę internetową, która wyjaśniała historię praktyk i sugerowała zmiany. Jednym z ich punktów było to, że tylko taniec chiński nadawał tancerzom wygląd innej grupy etnicznej niż ta, do której należeli. New York City Ballet upuścił peruki gejsze i makijaż oraz zmienił niektóre ruchy taneczne. Za nimi poszły inne zespoły baletowe.

W kulturze popularnej

Film

Warning: Can only detect less than 5000 characters

Istnieje kilka nagranych adaptacji powieści E.T.A. Historia Hoffmanna (podstawa baletu) z muzyką Czajkowskiego, niektórzy całkiem wierni, inni nie. Jedną, której nie było, była wersja zatytułowana The Nutcracker Suite for Children , z narracją spikera Metropolitan Opera Miltona Crossa, w której zastosowano układ dwóch fortepianów. Został wydany jako album 78-RPM, którego akcja miała miejsce w latach czterdziestych XX wieku. Dla wytwórni Peter Pan Records dla dzieci aktor Victor Jory opowiedział skondensowaną adaptację opowiadania z fragmentami partytury. Został wydany na jednej stronie dysku 45-RPM. Późniejsza wersja, zatytułowana The Nutcracker Suite , z udziałem Denise Bryer i pełnej obsady, została wydana w latach 60. na płycie LP i wykorzystywała muzykę Czajkowskiego w oryginalnych aranżacjach orkiestrowych. Było to dość wierne opowieści Hoffmanna Dziadek do orzechów i król myszy , na której opiera się balet, nawet do tego stopnia, że ​​zawierała fragment, w którym Clara odcina ramię w szklanej szafce z zabawkami, a także wspominając, że poślubiła księcia w końcu. Zawierał również mniej makabryczną wersję „The Tale of the Hard Nut”, opowieść w opowieści z opowieści Hoffmanna. Został wydany jako część serii Tale Spinners for Children.

Dziennikarstwo

• W 2009 roku zdobywczyni nagrody Pulitzera krytyk tańca Sarah Kaufman napisała serię artykułów dla The Washington Post krytykujący prymat Dziadka do orzechów w amerykańskim repertuarze za zahamowanie twórczej ewolucji baletu w Stanach Zjednoczonych:

To ciepłe a powitalny fornir domowej rozkoszy w Dziadku do orzechów sprawia wrażenie, że w świecie baletu wszystko jest po prostu przepyszne. Ale balet jest nękany poważnymi dolegliwościami, które zagrażają jego przyszłości w tym kraju ... firmy są tak ostrożne w swoim programowaniu, że skutecznie zredukowały formę artystyczną do rotacji przypalonych kasztanów, o których nikt nie może słusznie nucić ... Tyrania Dziadka do orzechów jest symbolem tego, jak nudny i niechętny ryzyku stał się amerykański balet. W XX wieku były chwile, kiedy balet był odważny. Kiedy rzucał śmiałymi ciosami zgodnie z własnymi konwencjami. Pierwszym z nich był okres Ballets Russes, kiedy balet - balet - opanował awangardowy ruch artystyczny, a dzięki takim dziełom jak modnie seksowna Szeherezada (1910) Michela Fokine Inspirowana kubizmem Parada (1917) Léonide Massine'a sprawiła, że ​​stolice świata usiadły i zwróciły uwagę. Boisz się skandalu? Nie ci wolnomyśliciele; Grubo ciosany, agresywny Święto wiosny Wasława Niżyńskiego w 1913 roku doprowadził do wielkiego zamieszania w Paryżu ... Gdzie są prowokacje tego wieku? Czy balet tak splotł się ze swoim wizerunkiem „Dziadka do orzechów”, tak strasznie przywiązany do niegroźnych ofert, że zapomniał, jak otwierająca oczy i ostatecznie karmiąca może być twórcza destrukcja?

• W 2010 roku Alastair Macaulay , krytyk tańca w The New York Times (który wcześniej wziął Kaufman za krytykę Dziadka do orzechów ) rozpoczął The Nutcracker Chronicles , seria artykułów na blogu dokumentujących jego podróże po Stanach Zjednoczonych w celu obejrzenia różnych produkcji baletu.

Akt I w Dziadku do orzechów kończy się padającym śniegiem i tańczącymi płatkami śniegu. Jednak Dziadek do orzechów jest teraz rozrywką sezonową nawet w tych częściach Ameryki, gdzie śnieg rzadko pada: na Hawajach, na wybrzeżu Kalifornii, na Florydzie. W ciągu ostatnich 70 lat ten balet - zrodzony w Starym Świecie - stał się amerykańską instytucją. Amalgamat dzieci, rodziców, zabawek, choinki, śniegu, słodyczy i zdumiewającego wyniku Czajkowskiego jest integralną częścią okresu dobrej woli, który trwa od Święta Dziękczynienia do Nowego Roku ... Jestem Europejczykiem, który mieszka w Ameryce i nigdy widziałem każdego Dziadka do orzechów do 21 roku życia. Od tamtej pory widziałem go wiele razy. Znaczenie tego baletu dla Ameryki stało się fenomenem, który z pewnością mówi tyle samo o tym kraju, co o tym dziele sztuki. Tak więc w tym roku biorę udział w maratonie Dziadka do orzechów : oglądam tyle różnych amerykańskich produkcji, na ile mi się uda w listopadzie i grudniu, z wybrzeża na wybrzeże (ponad 20, jeśli wszystko pójdzie dobrze). Ameryka to kraj, który wciąż odkrywam; niech Dziadek do orzechów będzie częścią moich badań.

• W 2014 roku Ellen O'Connell, która trenowała w Royal Ballet w Londynie, napisała w Salon (strona internetowa) , po ciemniejszej stronie historii Dziadka do orzechów . W E.T.A. Oryginalna historia Hoffmanna, Dziadek do orzechów i król myszy , podróż Marie (Clary) staje się gorączkowym delirium, które przenosi ją do krainy, w której widzi lśniące bożonarodzeniowe lasy i marcepanowe zamki, ale w świecie pełnym lalek . Opowieści Hoffmanna były tak dziwaczne, że Zygmunt Freud napisał o nich w The Uncanny.

E.T.A. Bajka Hoffmanna z 1816 roku, na której opiera się balet, jest niepokojąca: Marie, młoda dziewczyna, zakochuje się w lalce z dziadka do orzechów, którą widzi, jak ożywa tylko wtedy, gdy zasypia. ... Marie upada, rzekomo w gorączkowym śnie, do szklanej gabloty, mocno przecinając jej ramię. Słyszy historie o podstępach, oszustwach, matce gryzoni mszczącej śmierć swoich dzieci i postaci, która nigdy nie może zasnąć (ale oczywiście ma katastrofalne konsekwencje). Podczas gdy ona leczy się z rany, mysi król pierze jej mózg podczas snu. Jej rodzina zabrania jej już mówić o swoich „marzeniach”, ale kiedy przysięga, że ​​pokocha nawet brzydkiego dziadka do orzechów, on ożyje, a ona poślubi go.

Muzyka popularna

• Utwór „Dance Mystique” (utwór B1) z albumu studyjnego ′ ′ Bach to the Blues ′ ′ (1964) zespołu Ramsey Lewis Trio jest Jazzowa adaptacja Coffee (Arabian Dance).
• Piosenka „Fall Out” angielskiego zespołu Mansun z albumu Six z 1998 roku w dużym stopniu opiera się na temacie czelesty z Dance of the Sugar Plum Fairy .
• Utwór „Dark Ballet” amerykańskiej piosenkarki i autorki tekstów Madonny sampluje melodię Dance of the Reed Flutes (duński Marzipan), która jest często mylona z Taniec wróżki cukrowej . Piosenka opierała się również na mniej znanej kadencji harfy z utworu Waltz of the Flowers . Ta sama próbka Czajkowskiego została wcześniej wykorzystana w znanych na całym świecie reklamach z 1992 roku dla Cadbury Dairy Milk Fruit & amp; Orzech z głosem Madonny jako śpiewający batonik czekoladowy (w rosyjskiej wersji na ekranie pojawiły się napisy „This Is Madonna” (ros. Это Мадонна)).