Juglans regia

Juglans duclouxiana Dode J. fallax Dode J. kamaonica (C. de Candolle) Dode J. orientis Dode J. regia subsp. fallax (Dode) Popov J. regia subsp. kamaonica (C. de Candolle) Mansf. J. regia subsp. turcomanica Popov J. regia var. orientis (Dode) Kitam. J. regia var. sinensis C. de Candolle J. sinensis (C. de Candolle) Dode

Juglans regia , orzech perski, orzech angielski, orzech karpacki, orzech madera, a zwłaszcza w Wielkiej Brytanii orzech pospolity , to gatunek orzecha włoskiego pochodzący ze Starego Świata, pochodzący z regionu rozciągającego się od Bałkanów na wschód po Himalaje i południowo-zachodnie Chiny. Jest szeroko uprawiany w całej Europie.

To jest pochodzenie odmian uprawnych, z których produkuje się jadalny orzech włoski, spożywany na całym świecie. Chiny są głównym komercyjnym producentem orzechów włoskich.

Spis treści

• 1 Opis
• 2 Etymologia
• 3 Rozmieszczenie i siedlisko
  • 3.1 Oryginalne siedlisko
  • 3.2 Wprowadzenie do świata
• 4 Cykl życia
• 5 Wartość odżywcza
  • 5.1 Potencjalne skutki biologiczne
• 6 Kultura
• 7 Uprawa
  • 7.1 Odmiany
  • 7.2 Szkodniki
• 8 Inne zastosowania
  • 8.1 Drewno
• 9 Galeria
• 10 Zobacz także
• 11 Notatki
• 12 Odnośniki
• 13 Linki zewnętrzne

• 3.1 Oryginalne siedlisko
• 3.2 Wprowadzenie do świata

• 5.1 Potencjalne skutki biologiczne

• 7.1 Odmiany
• 7.2 Szkodniki

• 8.1 Drewno

Opis

Juglans regia to duże drzewo liściaste, osiągające wysokość 25-35 m (80 do 120 stóp) i pień o średnicy do 2 m (6 stóp), zwykle o krótkim pniu i szerokiej koronie, chociaż wyższy i węższy w gęstej konkurencji leśnej. Jest to gatunek wymagający światła i do dobrego wzrostu wymagający pełnego nasłonecznienia.

Kora jest gładka, młodo oliwkowo-brązowa, na starszych gałęziach srebrzystoszara, z rozrzuconymi szerokimi bruzdami o bardziej szorstkiej teksturze. Podobnie jak wszystkie orzechy włoskie, rdzeń gałązek zawiera przestrzenie powietrzne; ten komorowy rdzeń ma brązowawy kolor. Liście ułożone są naprzemiennie, o długości 25–40 cm (10 do 16 cali), nieparzystopierzaste, z 5–9 listkami, na przemian z jednym listkiem końcowym. Największe listki to trzy na wierzchołku, o długości 10–18 cm (4 do 7 cali) i szerokości 6–8 cm (2 do 3 cali); podstawowa para listków jest znacznie mniejsza, 5–8 cm długości, a brzegi listków są całe. Kwiaty męskie są w zwisających baziach o długości 5–10 cm, a kwiaty żeńskie są terminalne, zebrane w grona od dwóch do pięciu, dojrzewając jesienią w owoc o zielonej, półpłustej łusce i brązowej barwie, nakrętka falista. Cały owoc, łącznie z łuską, spada jesienią; ziarno jest duże, o stosunkowo cienkiej łupinie i jadalne, o bogatym smaku.

Etymologia

Łacińska nazwa orzecha brzmiała nux Gallica , "Orzech galijski"; galijski region Galacji w Anatolii leży na wyżynach na zachodnim krańcu przypuszczalnego naturalnego rozmieszczenia drzewa.

Aby poznać etymologię i znaczenie tego słowa w języku angielskim i innych językach germańskich, zobacz „orzech”.

„Orzech” nie odróżnia drzewa od innych gatunków Juglans . Inne nazwy to pospolity orzech w Wielkiej Brytanii; Orzech perski w Afryce Południowej i Australii; oraz orzech angielski w Ameryce Północnej, Wielkiej Brytanii, Nowej Zelandii i Australii, ta druga nazwa prawdopodobnie dlatego, że angielscy żeglarze byli kiedyś wybitni w dystrybucji orzechów Juglans regia . Alternatywnie, Walter Fox Allen stwierdził w swoim traktacie z 1912 r. Co musisz wiedzieć o sadzeniu, kultywowaniu i zbieraniu tego najsmaczniejszego z orzechów : „W Ameryce powszechnie znany jest jako orzech angielski, aby go odróżnić od naszych rodzimych gatunków. ”

W języku chińskim jadalny, uprawiany orzech nazywa się 胡桃 ( hú táo po mandaryńsku), co oznacza dosłownie„ brzoskwinia Hu ”, co sugeruje starożytną Chińczycy skojarzyli wprowadzenie drzewa do Azji Wschodniej z barbarzyńcami Hu z regionów na północ i północny zachód od Chin. W Meksyku nazywa się to nogal de Castilla , co sugeruje, że Meksykanie skojarzyli wprowadzenie tego drzewa do Meksyku z Hiszpanami z Kastylii (w przeciwieństwie do czarnych orzechów pochodzących z Ameryki) .

Staroangielski termin wealhhnutu to późna nazwa książki (Old English Vocabularies, Wright & amp; Wulker), więc uwaga, że ​​Anglosasi odziedziczyli drzewo orzechowe po Rzymianie nie pochodzą od tego imienia. Staroangielski: walhhnutu is wealh (obcy) + hnutu (orzech). Etymologicznie oznaczał „orzech ziem rzymskich (Galii i Włoch) w odróżnieniu od rodzimej leszczyny” według Oxford English Dictionary.

Rozmieszczenie i siedlisko

Oryginalne siedlisko

Podobnie jak w przypadku innych starych i szeroko rozpowszechnionych roślin uprawnych, odtworzenie pierwotnego rozmieszczenia i określenie granic dawnych obszarów naturalnych nie jest łatwe. Istnieje wiele doniesień dotyczących najwcześniejszych kopalnych pyłków i orzechów J. regia , a wnioski wyciągnięte przez różnych autorów są nieco sprzeczne. Zebrane razem te znaleziska sugerują, że J. regia prawdopodobnie przetrwała ostatnie zlodowacenia w kilku refugiach, ponieważ zestawienie danych wskazuje najprawdopodobniej południową Europę, Bliski Wschód, Chiny i Himalaje.

Największe lasy znajdują się w Kirgistanie, gdzie drzewa występują w rozległych lasach na wysokości 1 000–2 000 metrów (3300–6 600 stóp), zwłaszcza w Arslanbob w prowincji Jalal-Abad.

Wprowadzenie na całym świecie

W IV wieku Pne Aleksander Wielki wprowadził tę „perską nakrętkę” (καρυα ή Περσική Teofrastusa) do macedońskich i greckich form rodowych z bocznym owocowaniem z Iranu i Azji Środkowej. Hybrydyzowali z formami końcowymi, aby dać drzewom bocznym z większymi owocami. Te nosiciele boczne zostały rozprzestrzenione w południowej Europie i północnej Afryce przez Rzymian. Niedawne poszukiwania w populacjach orzecha włoskiego basenu Morza Śródziemnego pozwoliły na wyselekcjonowanie interesujących drzew tego typu. W średniowieczu boczny charakter został ponownie wprowadzony w południowej Turcji przez kupców podróżujących Jedwabnym Szlakiem. J. regia uważa się, że plazma zarodkowa w Chinach została wprowadzona z Azji Środkowej około 2000 lat temu, a na niektórych obszarach została naturalizowana. Uprawiane J. regia została wprowadzona do zachodniej i północnej Europy bardzo wcześnie, w czasach rzymskich lub wcześniej, a do obu Ameryk w XVII wieku przez angielskich kolonistów. Ważne regiony upraw orzechów to Kalifornia, Francja, Serbia, Grecja, Bułgaria, Rumunia i Węgry w Europie; Chiny w Azji; Baja California i Coahuila w Meksyku i Chile w Ameryce Łacińskiej. Ostatnio uprawa rozprzestrzeniła się na inne regiony, takie jak Nowa Zelandia i południowo-wschodnia Australia. Jest uprawiany ekstensywnie od 30 ° do 50 ° szerokości geograficznej na półkuli północnej i od 30 ° do 40 ° na półkuli południowej. Jej wysokiej jakości owoce są spożywane zarówno świeże, jak i tłoczone ze względu na bogaty smak oleju; W przypadku większych orzechów o cieńszych łupinach wybrano wiele odmian.

Jest również uprawiany jako przystojne drzewo ozdobne w parkach i dużych ogrodach. W związku z tym uzyskał nagrodę Royal Horticultural Society of Garden Merit.

Cykl życia

• Pąki

• Nawożone kwiaty

• Sadzonka

• Młode drzewo

• Dojrzałe drzewo

Pąki

Nawożone kwiaty

Sadzonka

Młode drzewo

Dojrzałe drzewo

Wartość odżywcza

Badanie dziesięciu odmian J. regia w Turcji wykazał znaczne różnice w zawartości kwasów tłuszczowych w orzechach:

• 62% - 71% tłuszczu
  • tłuszcz nasycony (jako procent wszystkich kwasów tłuszczowych ):
    • 5,2% - 7,3% palmitynianu
    • 2,6% - 3,7% stearynianu
  • tłuszcz nienasycony (jako procent całości kwasy tłuszczowe):
    • 21,2% - 40,2% oleinian (tłuszcz jednonienasycony)
    • 43,9% - 60,1% linoleinian (dwunienasycony)
    • 6,9% - 11,5% linolenian ( trójnienasycone)

• tłuszcze nasycone (jako procent wszystkich kwasów tłuszczowych):
  • 5,2% - 7,3% palmitynian
  • 2,6% - 3,7% stearynian
• tłuszcze nienasycone (jako procent wszystkich kwasów tłuszczowych):
  • 21,2% - 40,2% oleinian (tłuszcz jednonienasycony)
  • 43,9% - 60,1% linoleinian (dwunienasycony)
  • 6,9% - 11,5% linolenian (trójnienasycony)

• 5,2% - 7,3% palmitynian
• 2,6% - 3,7% stearynian

• 21,2 % - 40,2% oleinianu (tłuszcz jednonienasycony)
• 43,9% - 60,1% linoleinianu (diunsatur ated)
• 6,9% - 11,5% linolenianu (trójnienasycony)

Potencjalne skutki biologiczne

Orzechy włoskie i inne orzechy są ważnymi źródłami alergenów pokarmowych które mogą potencjalnie wiązać się z zagrażającymi życiu reakcjami alergicznymi IgE-zależnymi u niektórych osób.

Juglans regia jest stosowany w leczeniu objawów cukrzycy w tradycyjnej medycynie austriackiej, gdzie suszone na powietrzu liście są używane jako wodny wywar lub preparat alkoholowy i są spożywane codziennie.

Kultura

Na Skopelos, greckiej wyspie na Morzu Egejskim, lokalna legenda podpowiada, kto zasadzi orzech włoski, gdy tylko drzewo „zobaczy” morze. Większość sadzonek jest wykonywana przez szczury polne (podrodzina Murinae). We Flandrii ludowe przysłowie mówi: „Zanim drzewo będzie duże, sadzarka z pewnością będzie martwa”. ( holenderski: Boompje groot , plantertje dood ). Te powiedzenia odnoszą się do stosunkowo wolnego tempa wzrostu i późnego owocowania drzewa.

Benevento w południowych Włoszech to kolebka starożytnej tradycji stregonerii . Rzekomo czarownice z Benevento przybyły z całych Włoch, aby zbierać się na szabaty pod świętym drzewem orzechowym Benevento. Ta legenda zainspirowała wiele dzieł kulturalnych, w tym balet Il Noce di Benevento z 1812 roku Salvatore Viganò i Franza Xavera Süssmayra, z którego motyw został zaadaptowany na skrzypce Le Streghe autorstwa Niccolò Paganiniego. Benewentański likier Strega przedstawia na swojej etykiecie słynne drzewo orzechowe, pod którym tańczą czarownice.

Uprawa

Orzechy najlepiej rosną na żyznej, głębokiej glebie z pełnym słońcem i długimi latami, jak środkowa dolina Kalifornii. Juglans hindsii i J. hindsii × J. regia są często używane jako materiał do szczepienia J. regia. Inne rośliny często nie rosną pod drzewami orzechowymi, ponieważ opadłe liście i łuski zawierają juglon, substancję chemiczną, która działa jak naturalny herbicyd. U koni, które jedzą liście orzecha włoskiego, może rozwinąć się ochwat, dolegliwość kopyt. Dojrzałe drzewa mogą osiągać wysokość i szerokość 15 metrów i żyć ponad 200 lat, rozwijając masywne pnie o grubości ponad 8 stóp (2,4 m).

Odmiany

Zobacz listę najczęściej sadzonych odmian w artykule orzech

Juglans regia „Buccaneer” daje obfite plony nasion. Odmiana samopłodna, przez długi czas produkuje pyłek i jest cennym zapylaczem dla innych odmian. Drzewo jest mniej więcej tej samej wielkości co orzech włoski zapylany na wolnym powietrzu, bardzo późno wchodzi w liście i dlatego zwykle unika uszkodzeń spowodowanych późnymi przymrozkami.

• Purpurea
• Broadview
• Kaskada
• Allegheny
• Bedco 1
• Kostka nr 2
• Hansen
• Kaiser
• KY Giant
• Lake
• McKinster
• Somers
• Utah Giant
• Colby
• Greenhaven
• Reda
• Shiawassee
• Perry
• S-1
• Looking Glass
• Chiny-B
• Champion
• Nagroda Północna
• Placentia

Szkodniki

Juglans regia jest zarażony przez Rhagoletis juglandis , powszechnie znaną jako muszka orzecha włoskiego, która składa jaja w łupinach owoców orzecha włoskiego. Poszczególne odmiany J. regia może być bardziej porażony niż inne z powodu różnej miękkości lub grubości łuski orzecha włoskiego. Odmiany „Eureka”, „Klondike”, „Payne”, „Franquette” i „Ehrhardt” należą do najbardziej podatnych na infestację.

Inne zastosowania

Rdzenne amerykańskie plemię Navajo ma zostało udokumentowane użycie łusek orzecha do wytworzenia brązowego barwnika.

Drewno

Twardziel orzecha to ciężkie, twarde drewno liściaste o otwartych słojach. Świeżo ścięte żywe drewno może mieć kolor musztardowo-dijon, ciemniejąc do brązowego w ciągu kilku dni. Suszona tarcica jest intensywnie czekoladowo-brązowa do czarnej, z kremowym do jasnobrązowym bielem i może zawierać nietypowe figury, takie jak, między innymi, „kręcone”, „skrzydło pszczoły”, „oko ptaka” i „ogon szczura”. Jest ceniony przez znakomitych stolarzy ze względu na swoją trwałość, połysk i elegancję, i jest używany do wysokiej klasy podłóg, gitar, mebli, fornirów, gałek i uchwytów, a także kolb.

Galeria

• Klucze taksonomiczne

• Kwiat męski

• Kwiat żeński

• Owoce

• Nasiona

• Kora

• Liście

• Zwyczaj

• Zwyczaj (jesień)

• Orzechy włoskie

Klucze taksonomiczne

Kwiat męski

Kwiat żeński

Owoce

Nasiona

Kora

Liście

Zwyczaj

Zwyczaj (jesień)

Orzechy włoskie