Juglans nigra

Juglans nigra , wschodnioamerykański orzech czarny, to gatunek drzewa liściastego występującego w rodzina orzechów włoskich, Juglandaceae, pochodzi z Ameryki Północnej. Rośnie głównie w strefach nadbrzeżnych, od południowego Ontario, zachodniej do południowo-wschodniej Dakoty, od południa do Georgii, północnej Florydy i południowo-zachodniego do środkowego Teksasu. Dzikie drzewa w górnej dolinie Ottawy mogą być izolowaną populacją tubylczą lub pochodzić z sadzonych drzew.

Czarny orzech jest ważnym drzewem handlowym, ponieważ drewno ma ciemnobrązowy kolor i jest łatwe w obróbce. Owoce, orzechy włoskie, są uprawiane ze względu na ich charakterystyczny i pożądany smak. Często drzewa są uprawiane jednocześnie dla tarcicy i orzechów włoskich, a wiele odmian zostało opracowanych w celu uzyskania lepszej jakości orzechów lub drewna. Orzech czarny jest obecnie pod presją choroby tysiąca raków, która powoduje spadek liczby orzechów włoskich na niektórych obszarach.

Orzech czarny jest znany z tego, że jest allelopatyczny, co oznacza, że ​​uwalnia chemikalia z korzeni i innych tkanek, które szkodzą kilka innych organizmów i daje drzewu przewagę konkurencyjną.

Spis treści

• 1 Opis
• 2 Ekologia
• 3 Informacje żywieniowe
  • 3.1 Sadzenie
  • 3.2 Ozdobne
  • 3.3 Żywność
    • 3.3.1 Ręczne przetwarzanie orzechów
  • 3.4 Barwnik
  • 3.5 Przemysł
  • 3.6 Drewno
• 4 szkodniki
• 5 Allelopatia
• 6 Interakcja z końmi
• 7 Największe drzewa
• 8 Zobacz także
• 9 Odnośniki
• 10 Dalsza lektura
• 11 Linki zewnętrzne

• 3.1 Sadzenie
• 3.2 Ozdobne
• 3.3 Żywność
  • 3.3.1 Ręczna obróbka orzechów
• 3.4 Barwienie
• 3.5 Przemysłowe
• 3.6 Drewno

• 3.3.1 Ręczne przetwarzanie orzechów

Opis

• Zapach Większość części drzewa, w tym liście, łodygi i łupiny owoców, ma bardzo charakterystyczny ostry lub korzenny zapach. Tego zapachu brakuje w samej nakrętce.
• Wysokość pnia 30–40 m (100–130 stóp). W konkurencji leśnej rozwija wysoki i prosty pień. W uprawie na otwartej przestrzeni ma krótki pień i szeroką koronę.
• Kora Kora jest zazwyczaj szaro-czarna i głęboko bruzdowana w cienkie wypukłości, które nadają korze wzór w kształcie rombu.
• Miąższ Miąższ gałązek jest komorowy i jasnobrązowy.
• Pąki Pąki są blado jedwabiste i pokryte puszystym włosiem. Pąki końcowe są jajowate i mają długość 8 mm (5⁄16 cala) i są nieco dłuższe niż szerokie, pąki boczne są mniejsze i nałożone.
• Liście Liście są pierzasto złożone i naprzemiennie rozmieszczone na łodydze . Mają 30–60 cm długości, zwykle są równo pierzaste, ale występują duże różnice między liśćmi. Łodygi mają 15–23 listków, w tym liście końcowe, przy czym największe listki znajdują się pośrodku, o długości 7–10 cm (2 3⁄4–4 cala) i 2–3 cm (3⁄4–1 1⁄ 4 cale) szeroki. Ulotki mają zaokrągloną podstawę i długą spiczastą (spiczastą) końcówkę oraz ząbkowaną krawędź. Liście są ogólnie ciemnozielone i zwykle owłosione na spodniej stronie.
• Blizna na liściu Blizna na liściu ma 3 widoczne blizny pęczkowe i ma wycięcie z boku skierowane w stronę końca gałęzi (dystalnie strona)
• Kwiaty Orzech czarny jest jednopienny. Męskie (pręcikowe) kwiaty są w opadających baziach o długości 8–10 cm (3 1⁄4–4 cala). Powstają z pąków pachowych przy wzroście z poprzedniego roku. Kwiaty żeńskie (słupkowate) są terminalne, w skupiskach od dwóch do pięciu w tegorocznym wzroście.
• Owoce Dojrzewają latem / jesienią, tworząc kulisty owoc (orzech) o brązowozielonej, półkształtnej łusce i brązowy, karbowany orzech. Cały owoc łącznie z łuską spada w październiku; nasiono jest stosunkowo małe i bardzo twarde.

Produkcja owoców ma zwykle miejsce nieregularnie, a w niektórych latach plony są większe niż w innych (patrz rok tuczu). Owocnikowanie może rozpocząć się, gdy drzewo ma 4-6 lat, ale duże zbiory trwają 20 lat. Całkowita żywotność J. nigra ma około 130 lat. Podobnie jak inne drzewa z rzędu Fagales, takie jak dęby, orzeszniki, kasztany i brzozy, jest jednopienne, z kotkami zapylanymi przez wiatr. Kwiaty męskie i żeńskie są w osobnych kłosach, a kwiaty żeńskie zwykle pojawiają się przed męskimi na jednym drzewie (dichogamia). W konsekwencji samozapylenie jest mało prawdopodobne. Jednak pojedyncze drzewa są zwykle samokompatybilne; jeśli nie zostaną zapylone przez sąsiednie drzewa, mogą wysiać samozapłodnione nasiona. Aby uzyskać maksymalne kiełkowanie nasion, należy je rozwarstwiać na zimno i wilgotno przez 3-4 miesiące, chociaż dokładny czas zależy od źródła nasion. Sadzonki pojawiają się w kwietniu lub maju. Podczas gdy większość drzew z korzeniami palowymi ma reputację powolnego wzrostu, orzech czarny jest wyjątkiem i może osiągnąć bardzo szybki wzrost w fazie sadzenia, zwykle 90 cm (35 cali) w pierwszym roku, a nawet więcej w drugim roku. Czarny orzech nie wypuści liści, dopóki temperatura nie wzrośnie wystarczająco. Liście wiosną rozpoczynają się, gdy dzienne maksima osiągają około 70 ° F (21 ° C), a opadanie liści jesienią, gdy dzienne maksima spadają poniżej 65 ° F (15 ° C). W związku z tym dokładne terminy będą się różnić w różnych regionach Stanów Zjednoczonych i w zależności od warunków pogodowych z roku na rok, liście zwykle pojawiają się na początku kwietnia w południowej części jego zasięgu, a czasami dopiero pod koniec maja lub na początku czerwca w chłodniejsze obszary. Opadanie liści jesienią może rozpocząć się pod koniec września w chłodniejszych regionach, a dopiero w listopadzie na obszarach południowych.

Orzech czarny ma mocny korzeń palowy, który sprawia, że ​​sadzonki są sprężyste, ale trudne do przesadzenia.

Orzech czarny jest bardziej odporny na mróz niż orzech angielski czy perski, ale najlepiej rozwija się w cieplejszych rejonach żyznych, nizinnych gleb o wysokim poziomie lustra wody, chociaż będzie rosnąć również na glebach suchszych, ale znacznie wolniej. Niektóre gleby preferowane przez czarny orzech to odmiany Alfisol i Entisol. Orzech czarny najlepiej rośnie na glebach piaszczysto-gliniastych, gliniastych lub mułowo-gliniastych, ale dobrze rośnie również na glebach gliniasto-ilastych. Preferuje te gleby, ponieważ zawierają duże ilości wody, z której drzewo czerpie w okresach bezdeszczowych.

Orzech czarny jest wizualnie podobny do orzecha piżmowego ( Juglans cinerea ) w liściach kształt, a zakres również znacznie się pokrywa. Owoce są zupełnie inne, a ich obecność ułatwia identyfikację, ponieważ owoce czarnego orzecha są okrągłe (kuliste), a orzechy piżmowe są bardziej owalne i podłużne. Gdy owoc nie jest dostępny, można rozróżnić dwa gatunki na podstawie blizn na liściach lub miejsca, w którym liść styka się z łodygą: piżmowy ma bliznę po liściu z płaską górną krawędzią i aksamitną krawędzią powyżej tej płaskiej części, ale czarną orzech ma karbowaną bliznę na liściach bez owłosionej krawędzi.

Ekologia

Czarny orzech to przede wszystkim pionierski gatunek podobny do czerwonego i srebrnego klonu oraz czereśni. Z tego powodu orzech czarny jest pospolitym drzewem chwastów występującym wzdłuż poboczy dróg, pól i skrajów lasów we wschodnich Stanach Zjednoczonych. Będzie rosnąć w zamkniętych lasach, ale jest klasyfikowany jako nietolerujący cienia; oznacza to, że dla optymalnego wzrostu i produkcji orzechów wymaga pełnego słońca.

Rodzimy gatunek orzecha czarnego rozciąga się na większości wschodnich Stanów Zjednoczonych. Nie występuje na równinie przybrzeżnej na południe od Północnej Karoliny, a także w dolinie Mississippi i nie występuje na północnym poziomie wschodnich Stanów Zjednoczonych, gdzie sezon bez mrozu jest zbyt krótki, aby orzechy mogły się rozwinąć. Jego zachodnie pasmo rozciąga się aż do wschodnich Wielkich Równin, po których warunki klimatyczne stają się dla niego zbyt suche.

Orzech czarny jest jednym z najliczniej występujących drzew we wschodnich Stanach Zjednoczonych, szczególnie na północnym wschodzie, a jego liczba rośnie z powodu epidemii, które dotknęły inne gatunki drzew, w tym szmaragdową omacnicę, zarazę kasztanowca, raka piżmowego, cykuty wełnistej adelgida, antraknozę derenia, chorobę wiązu holenderskiego i inwazję ćmy cygańskiej. W rozprzestrzenianiu się drzewa szczególnie pomogło powszechne wycinanie dębów z powodu uszkodzeń ćmy cygańskiej w latach 70.-80. Przyczyniła się również agresywna strategia konkurencyjna dotycząca orzecha czarnego, taka jak szybki wzrost, alleopatyczne chemikalia i nasiona rozproszone przez gryzonie.

Orzechy są pożywieniem dla wielu gryzoni i stanowią do 10% ich pożywienia. wiewiórki lisa wschodniego. Orzechy zjadają także gatunki ptaków. Liście są zgryzane przez jelenie bielikowe, chociaż nie są one preferowanym pokarmem. Wiewiórki przynoszą korzyści temu gatunkowi, rozprowadzając i zakopując nasiona; jeśli nasiona nie zostaną odzyskane przez wiewiórkę, wykiełkują i pomogą rozproszyć gatunek.

Tam, gdzie zasięg wschodniego orzecha czarnego pokrywa się z zasięgiem orzecha czarnego teksańskiego ( J. microcarpa ), oba gatunki czasami krzyżują się, tworząc populacje o cechach pośrednich między dwoma gatunkami. J.nigra i J. cinerea często rośnie również w tym samym zakresie, ale nie hybrydyzują naturalnie.

Korzenie drzewa często tworzą związki endomikoryzowe z grzybami z rodzaju Glomus . Niektóre związki endomikoryzowe poprawiają wzrost rośliny.

Gatunki często kojarzone z J. nigra to topola żółta ( Liriodendron tulipifera ), jesion biały ( Fraxinus americana ), czereśnia czarna ( Prunus serotina ), lipa ( Tilia americana ), buk amerykański ( Fagus grandifolia ), klon cukrowy ( Acer saccharum ), dąb ( Quercus spp.) i orzesznik ( Carya spp.). W pobliżu zachodniego krańca swego zasięgu, orzech czarny może występować na terenach zalewowych, gdzie rośnie z wiązem amerykańskim ( Ulmus americana ), jeżyną pospolitą ( Celtis occidentalis ), zieloną jesion ( Fraxinus pennsylvanica ) i boxelder ( Acer negundo ) lub z lipą i czerwonym dębem ( Quercus rubra ) na niższych zboczach i inne korzystne witryny.

Informacje żywieniowe

• Jednostki
• μg = mikrogramy • mg = miligramy
• IU = jednostki międzynarodowe

Sadzenie

Chociaż jego głównym rodzimym regionem jest Środkowy Zachód i środkowo-wschodnia część Stanów Zjednoczonych, orzech czarny został wprowadzony do Europy w 1629 roku i jest również uprawiany na Hawajach. Jest uprawiany tam i w Ameryce Północnej jako drzewo leśne ze względu na wysokiej jakości drewno. Nasadzenia czarnego orzecha można wytwarzać do produkcji drewna, orzechów lub drewna i orzechów. Opatentowane drzewa typu drzewnego zostały wyselekcjonowane i wypuszczone na Uniwersytecie Purdue na początku lat 90. Drzewa te były sporadycznie dostępne w szkółkach. Odmiany obejmują Purdue # 1, który może być stosowany zarówno do produkcji drewna, jak i orzechów, chociaż jakość orzechów jest słaba w porównaniu z odmianami wybranymi specjalnie jako producenci orzechów.

W kilku szkółkach dostępne są szczepione drzewa produkujące orzechy w Stanach Zjednoczonych warto rozważyć wybór takich marek jak Thomas, Neel # 1, Thomas Myers, Pounds # 2, Stoker, Surprise, Emma K, Sparrow, S127 i McGinnis. Kilka starszych odmian, takich jak Kwik Krop, jest nadal w uprawie; chociaż produkują przyzwoite orzechy, nie byłyby zalecane do sadzenia komercyjnego. Indeks odmian i przewodnik po cechach są dostępne w Missouri Extension.

Podczas sadzenia czarnych orzechów włoskich należy wziąć pod uwagę wymagania dotyczące zapylania. Jak to jest typowe dla wielu gatunków Juglandaceae, drzewa Juglans nigra są zwykle jednopienne, tj. Najpierw produkują pyłek, a następnie kwiaty słupkowe lub też kwiaty słupkowe, a następnie pyłek. Wczesnego producenta pyłku należy połączyć z innymi odmianami, które wytwarzają kwiaty słupkowe, tak aby wszystkie odmiany mogły się pokrywać. Cranz, Thomas i Neel # 1 tworzą dobre trio zapylające. Podobną grupą dla bardziej północnych klimatów byłyby Sparrow, S127 i Mintle.

Czasami orzech czarny jest sadzony w ramach rekultywacji kopalni. Podczas wzrostu młodych drzew zwalczanie chwastów ma kluczowe znaczenie dla zdrowego zadomowienia się drzew, a bez zwalczania chwastów młode drzewa są znacznie uszkodzone w ich tempie wzrostu.

Ozdobne

J. nigra jest również uprawiana jako okazowe drzewo ozdobne w parkach i dużych ogrodach, osiągając wysokość 30 m (100 stóp) i szerokość 20 m (65 stóp). Zdobył nagrodę Royal Horticultural Society of Garden Merit.

Żywność

Orzechy czarnego orzecha są komercyjnie łuskane w Stanach Zjednoczonych. Około 65% rocznych dzikich zbiorów pochodzi ze stanu Missouri w USA, a największy zakład przetwórczy jest obsługiwany przez firmę Hammons Products w Stockton w stanie Missouri. Masy orzechowe zapewniają mocny, charakterystyczny, naturalny smak i chrupkość jako składnik żywności. Popularne zastosowania obejmują lody, pieczywo i słodycze. Konsumenci włączają czarne orzechy włoskie do tradycyjnych przysmaków, takich jak ciasta, ciastka, krówki i ciasta, w okresie jesienno-świątecznym. Profil odżywczy orzechów prowadzi do zastosowania w innych produktach spożywczych, takich jak sałatki, ryby, wieprzowina, kurczak, warzywa i dania z makaronu.

Pod względem odżywczym podobny do łagodniejszego w smaku orzecha angielskiego, jądro orzecha czarnego jest bogate w nienasycone tłuszcze i białko. Analiza oleju orzechowego z pięciu nazwisk J. nigra odmiany ('Ogden', 'Sparrow', 'Baugh', 'Carter' i 'Thomas') wykazały najbardziej rozpowszechniony kwas tłuszczowy u J. olej nigra to kwas linolowy (27,80–33,34 g / 100 g suchego ziarna), a następnie (w tych samych jednostkach) kwas oleinowy (14,52–24,40), kwas linolenowy (1,61–3,23), kwas palmitynowy (1,61–2,15) ) i kwas stearynowy (1,07–1,69). Olej z odmiany „Carter” miał najwyższy procent molowy linoleinianu (61,6), linolenianu (5,97%) i palmitynianu (3,98%); olej z odmiany „Baugh” miał najwyższą zawartość molową oleinianu (42,7%); olej z odmiany 'Ogden' ma najwyższy procent molowy stearynianu (2,98%).

Po dotknięciu wiosną drzewo daje słodki sok, który można pić lub zagęszczać do syropu lub cukru, który nie jest w przeciwieństwie do soku z klonu cukrowego.

Ekstrakcja jądra z owoców czarnego orzecha jest trudna. Gruba, twarda skorupa jest ściśle związana wysokimi grzbietami z grubą łuską. Toczenie nakrętki pod stopami po twardej powierzchni, takiej jak podjazd, jest powszechną metodą; komercyjni łuskacze używają opony samochodowej obracającej się na metalowej siatce. Niektórzy biorą grubą płytę ze sklejki i wiercą w niej otwór wielkości nakrętki (od jednego do dwóch cali średnicy) i rozbijają nakrętkę młotkiem. Orzech przechodzi, a łuska pozostaje z tyłu.

Sama łupina jest grubsza niż w przypadku orzecha angielskiego, a dodatkowo, grube ściany wewnętrzne ściśle otaczają orzechy. Orzechy włoskie są zbyt twarde i zbyt duże, aby można je było otworzyć zwykłym dziadkiem do orzechów, ale zwykłe pęknięcie skorupy kamieniem powoduje zmiażdżenie i pokruszone mięso orzechowe zmieszane ze skorupką, chyba że zostanie zrobione z pewną ostrożnością i umiejętnościami - i nadal jest prawie niemożliwe do wyodrębnienia nienaruszona połowa tej drogi. W rezultacie wyprodukowano wiele domowych urządzeń do łamania orzechów włoskich, wykorzystujących imadła, krzywki lub dźwignie.

Chociaż smak jądra Juglans nigra jest ceniony, trudności w jego przygotowaniu mogą tłumaczyć większą popularność i dostępność orzecha angielskiego.

Barwnik

Pestki orzecha czarnego zawierają juglon (5-hydroksy-1,4-naftochinon), plumbaginę (żółte pigmenty chinonowe) i garbniki. Związki te powodują, że orzechy włoskie brudzą samochody, chodniki, ganki i patio, a także ręce każdego, kto próbował je łuskać. Brązowo-czarny barwnik był używany przez wczesnych amerykańskich osadników do farbowania włosów. Według Eastern Trees z serii Petersen Guide, czarne orzechy włoskie tworzą żółtawo-brązowy barwnik, a nie brązowo-czarny. Pozorne zamieszanie można łatwo wytłumaczyć faktem, że płyn (barwnik) uzyskany z wewnętrznej łuski staje się z czasem coraz ciemniejszy, gdy zewnętrzna skóra ciemnieje z jasnozielonego na czarny. Ekstrakty z zewnętrznej, miękkiej części pestkowca są nadal używane jako naturalny barwnik do rękodzieła. Garbniki obecne w orzechach włoskich działają jako zaprawa, wspomagając proces barwienia i mogą być używane jako ciemny tusz lub bejca do drewna.

Przemysłowe

Łupiny orzecha włoskiego są często używane jako materiał ścierny podczas piaskowania lub w innych sytuacjach, w których wymagane jest ziarno o średniej twardości. Twarda łupina orzecha czarnego jest również używana komercyjnie do czyszczenia ściernego, środka filtrującego w płuczkach w kominach dymu, czyszczeniu silników odrzutowych, kosmetykach oraz wierceniu szybów naftowych i filtrowaniu wody.

Drewno

Orzech czarny jest wysoko ceniony ze względu na swoje ciemne, proste ziarno, prawdziwe drewno twardzieli. Jest ciężki, mocny, odporny na wstrząsy, a jednocześnie można go łatwo rozłupać i obrabiać. Wraz z cedrami ( Thuja spp. ), kasztanowcem ( Castanea spp .) I robinią akacjową ( Robinia pseudoacacia ) zalicza się do najtrwalsze drewno liściaste w USA. Drewno może być suszone w piecu i dobrze zachowuje swój kształt po sezonowaniu, co sprawia, że ​​drewno to jest jeszcze bardziej atrakcyjne do obróbki drewna.

Drewno orzecha było od dawna używane do produkcji broni, mebli, podłóg, wioseł, trumien, i wiele innych produktów z drewna. Ze względu na jego wartość często wzywa się urzędników ds. Leśnictwa do tropienia kłusowników orzecha włoskiego; w 2004 r. do rozwiązania jednego z takich przypadków kłusownictwa wykorzystano testy DNA dotyczące 55-stopowego (16-metrowego) drzewa o wartości 2500 USD. Orzech czarny ma gęstość 660 kg na metr sześcienny (41,2 funta / stopę sześcienną), co czyni go mniej gęstym niż dąb.

Szkodniki

Larwy (larwy Rhagoletis completa i Rhagoletis suavis ) w łusce są powszechne, chociaż są bardziej uciążliwe niż poważny problem dla amatorów, którzy mogą po prostu usunąć zaatakowane łuska zaraz po zauważeniu zarażenia. Robaki rozwijają się całkowicie w łusce, dzięki czemu nie ma to wpływu na jakość orzechów. Jednak inwazja robaków jest niepożądana, ponieważ utrudniają usunięcie łuski i są nieestetyczne. Larwy mogą być groźne dla komercyjnych hodowców orzechów włoskich, którzy mają tendencję do stosowania środków chemicznych, aby zapobiec uszkodzeniom upraw. Istnieją również kontrole niechemiczne, takie jak usuwanie i utylizacja porażonych orzechów.

Wołek orzechowy ( Conotrachelus retentus ) rośnie do 5 milimetrów (3⁄16 cala) długości, o ile dorosły. Dorosły człowiek wysysa soki roślinne przez pysk. Jaja składane są w owocach wiosną i latem. Wiele orzechów ginie z powodu uszkodzeń spowodowanych przez larwy, które przedrzeły się przez skorupę orzecha.

Orzech czarny jest dotknięty rakiem europejskim ( Neonectria galligena ). Infekcja rozprzestrzenia się powoli, ale zainfekowane drzewa w końcu obumierają.

Gąsienica orzecha włoskiego ( Datana integerrima ) i robak ( Hyphantria cunea ) to dwa z najbardziej groźne szkodniki, zwykle zjadają liście w środku lata i utrzymują się do jesieni.

Larwy ćmy brodawki ( Cydia pomonella ) jedzą orzechy włoskie, a także pestki jabłka i gruszki.

Do ważnych owadów wysysających liście należą gatunki mszyc i wszy roślinnych, w tym ( Monellia spp. i Monelliopsis spp.), które wysysają soki z liści i często osadzają się lepka substancja zwana „miodową rosą” na powierzchni liścia, która może czernieć i zapobiegać fotosyntezie; oraz owad koronkowy orzecha włoskiego ( Corythucha juglandis ), który powoduje uszkodzenia, gdy dorosłe osobniki i nimfy wysysają sok z dolnej powierzchni listków orzecha włoskiego.

Zespół chorobowy znany jako tysiąc raków choroba zagraża orzechowi czarnemu w kilku zachodnich stanach. Ta choroba została niedawno odkryta w Tennessee i może mieć potencjalnie niszczący wpływ na gatunek we wschodnich Stanach Zjednoczonych. Grzyb Geosmithia morbida rozprzestrzenia się w drewnie wokół chodników wyrzeźbionych przez małe chrząszcze. Wektorem jest chrząszcz z gałązek orzecha włoskiego ( Pityophthorus juglandis ). Grzyb powoduje raki, które hamują przepływ składników odżywczych w orzechu czarnym, prowadząc do zamierania korony i gałęzi, a ostatecznie do śmierci.

Allelopatia

Czarny orzech jest allelopatyczny, ponieważ wydziela chemikalia do środowisko, które szkodzi konkurencji. Chociaż wiele gatunków roślin jest allelopatycznych, orzechy włoskie są z nich szczególnie znane, zapisy dotyczące toksyczności orzecha włoskiego dla innych roślin obserwowano już w pierwszym wieku, kiedy Pliniusz Starszy napisał: „Cień drzew orzechowych jest trucizną dla wszystkich roślin znajdujących się w środku jego kompas. " Od tego czasu orzechy włoskie są toksyczne dla wielu roślin, w tym roślin zielnych i drzewiastych.

Podobnie jak inne orzechy włoskie, korzenie, wewnętrzna kora, łupiny orzechów i liście zawierają nietoksyczny związek chemiczny zwany hydrojuglonem, gdy są wystawione na działanie powietrza lub związki glebowe jest utleniany do juglonu, który jest biologicznie aktywny i działa jako inhibitor oddychania niektórych roślin. Juglone jest słabo rozpuszczalny w wodzie i nie przemieszcza się daleko w glebie i pozostaje najbardziej skoncentrowany w glebie bezpośrednio pod drzewem. Nawet po usunięciu drzewa gleba, w której kiedyś znajdowały się korzenie, będzie nadal zawierać juglon przez kilka lat po usunięciu drzewa, ponieważ więcej juglonu zostanie uwolnione, gdy korzenie rozpadną się. W dobrze osuszonych i napowietrzonych glebach znajduje się zdrowa społeczność drobnoustrojów glebowych, które pomogą rozłożyć juglon.

Objawy zatrucia juglonem obejmują żółknięcie i więdnięcie liści. Wiele roślin jest szczególnie wrażliwych. Jabłka, pomidory, sosny i brzozy są zatrute juglonem i nie powinny być sadzone w pobliżu czarnego orzecha.

Interakcje z końmi

Konie są podatne na ochwat w wyniku ekspozycji na drewno orzecha czarnego w legowisku.

Największe drzewa

Amerykański mistrz kraju czarnego orzecha znajduje się na terenie mieszkalnym na wyspie Sauvie w stanie Oregon. Ma 2,62 m średnicy na wysokości piersi i 34 m wysokości, a rozpiętość korony wynosi 44 m.

Znajduje się najwyższy czarny orzech w Europie. w Woluwe Park w mieście Sint-Pieters-Woluwe, Bruksela, Belgia. Ma obwód 3,50 m (11 stóp 6 cali), wysokość dokładnie 33,60 m (110,2 stopy) (mierzoną laserem) i została posadzona około 1850 roku (± 10 lat).

Największy czarny orzech w Europie znajduje się w Parku Zamkowym w mieście Sereď na Słowacji. Ma obwód 6,30 m (20 stóp 8 cali), wysokość 25 m (82 stopy) i szacowany wiek 300 lat.