Juglans cinerea

• Nux cinerea (L.) M.Gómez
• Wallia cinerea (L.) Alef.

Juglans cinerea , powszechnie znany jako orzech piżmowy lub biały orzech, to gatunek orzech pochodzący ze wschodnich Stanów Zjednoczonych i południowo-wschodniej Kanady.

Spis treści

• 1 Rozmieszczenie
• 2 Opis
  • 2.1 Kwitnienie i owocowanie
• 3 Ekologia
  • 3.1 Gleba i topografia
  • 3.2 Powiązana lesistość
    • 3.2.1 Zawody w baldachimach
  • 3.3 Choroby
    • 3.3.1 Rak piżma
    • 3.3.2 Oporność hybrydowa
    • 3.3.3 Inne szkodniki
  • 3.4 Ochrona
• 4 słynne okazy
• 5 zastosowań
  • 5.1 Drewno
  • 5.2 Barwnik do tkanin
  • 5.3 Wędkarstwo
• 6 Odnośniki
• 7 Linki zewnętrzne

• 2.1 Kwitnienie i owocowanie

• 3.1 Gleba i topografia
• 3.2 Powiązane lasy
  • 3.2.1 Zawody w Canopy
• 3.3 Choroby
  • 3.3.1 Rak Butternuta
  • 3.3.2 Odporność na hybrydy
  • 3.3.3 Inne szkodniki
• 3.4 Konserwacja

• 3.2.1 Zawody w baldachimach

• 3.3.1 Rak piżmowy
• 3.3.2 Odporność na hybrydy
• 3.3.3 Inne szkodniki

• 5.1 Tarcica
• 5.2 Barwnik do tkanin
• 5.3 Wędkarstwo

Dystrybucja

Zasięg dystrybucji J. cinerea rozciąga się na wschód do Nowego Brunszwiku i od południowego Quebecu na zachód do Minnesoty, na południe do północnej Alabamy i południowo-zachodniego do północnego Arkansas. Jest nieobecny w większości południowych Stanów Zjednoczonych. Gatunek rozmnaża się również na średnich wysokościach (około 2000 stóp lub 610 m nad poziomem morza) w dorzeczu rzeki Columbia, na północno-zachodnim Pacyfiku; jako gatunek spoza obszaru. Drzewa o średnicy 7 stóp lub 2,1 m (ponad dojrzałych) na wysokości pierśnicy odnotowano w drenażu rzeki Imnaha dopiero 26 stycznia 2015 r. Butternut preferuje chłodniejszy klimat niż orzech czarny i jego zasięg nie rozciąga się na głębokie południe. . Jego północny zasięg rozciąga się na Wisconsin i Minnesota, gdzie sezon wegetacyjny jest zbyt krótki dla orzecha czarnego.

Opis

J. cinerea to drzewo liściaste dorastające do 20 m (66 stóp) wysokości, rzadko 40 m (130 stóp). Butternut jest gatunkiem wolno rosnącym i rzadko żyje dłużej niż 75 lat. Ma 40-80 cm (16-31 cali) średnicy łodygi, z jasnoszarą korą.

Liście są naprzemiennie pierzaste, 40-70 cm (16-28 cali) długości, z 11– 17 ulotek, każdy płatek 5–10 cm (2–4 cali) długości i 3–5 cm (1 1⁄4–2 cala) szerokości. Liście mają końcowy listek na końcu łodygi i mają nieparzystą liczbę listków. Cały liść jest owłosiony i nieco jaśniejszy, żółtozielony niż wiele innych liści drzew.

Kwitnienie i owocowanie

Podobnie jak inni członkowie rodziny Juglandaceae, liście piżmowa wiosną jest związana z fotoperiodem, a nie z temperaturą powietrza i występuje, gdy długość światła dziennego osiąga 14 godzin. Może się to zmieniać nawet o miesiąc w północnych i najbardziej wysuniętych na południe obszarach zasięgu. Opadanie liści jesienią jest wczesne i rozpoczyna się, gdy światło dzienne spada do 11 godzin. Gatunek jest jednopienny. Kwiaty męskie (pręcikowate) są niepozornymi, żółto-zielonymi smukłymi baziami, które rozwijają się z pomocniczych pąków, a kwiaty żeńskie (słupkowe) są krótkimi końcowymi kolcami na tegorocznych pędach. Każdy kwiat żeński ma jasnoróżowe piętno. Kwiaty obu płci zwykle nie dojrzewają jednocześnie na żadnym pojedynczym drzewie.

Owocem jest orzech w kształcie cytryny, produkowany w pęczkach po dwa do sześciu razem; orzech jest podłużny, jajowaty, 3–6 cm (1 1⁄4–2 1⁄4 cala) długości i 2–4 cm (3⁄4–1 1⁄2 cala) szerokości, otoczony zieloną łuską przed osiągnięciem dojrzałości środek jesieni.

Ekologia

Gleba i topografia

Butternut najlepiej rośnie na brzegach strumieni i na dobrze przepuszczalnych glebach. Rzadko występuje na glebach suchych, zwięzłych lub nieurodzajnych. Rośnie jednak lepiej niż orzech czarny na glebach suchych, kamienistych, zwłaszcza wapiennych. Zasięg Butternuta obejmuje skaliste gleby Nowej Anglii, gdzie orzech czarny jest w większości nieobecny.

Butternut znajduje się najczęściej w zatoczkach, na ławkach i tarasach strumieni, na zboczach, w skalnych półkach skalnych i na innych tereny z dobrym drenażem. Występuje na wysokości do 1500 metrów (4900 stóp) w Virginias - znacznie wyższych wysokościach niż orzech czarny.

Powiązana pokrywa leśna

Butternut występuje wraz z wieloma innymi gatunkami drzew w kilku rodzajach twardego drewna w mieszanym lesie mezofitycznym. Jest gatunkiem towarzyszącym w następujących czterech typach pokrywy leśnej północnej i środkowej: klon cukrowy-lipa, topola żółta-dąb biały-dąb czerwony północny, buk-klon cukrowy i brzoza rzeczna-jawor. Powszechnie kojarzone drzewa to lipa ( Tilia spp.), Czeremcha zwyczajna ( Prunus serotina ), buk ( Fagus grandifolia ), orzech czarny ( Juglans nigra ), wiąz ( Ulmus spp.), Cykuta ( Tsuga canadensis ), orzesznik ( Carya spp.), dąb ( Quercus spp.), klon czerwony ( Acer rubrum ), klon cukrowy ( Acer saccharum ), topola żółta ( Liriodendron tulipifera ), jesion biały ( Fraxinus americana ) i brzoza żółta ( Betula alleghaniensis ). W północno-wschodniej części jej zasięgu często występuje z brzozą słodką ( Betula lenta ), aw północnej części zasięgu sporadycznie z sosną białą ( Pinus strobus ). W drzewostanach rzadko występuje więcej niż okazjonalne drzewo piżmowe, chociaż na obszarach lokalnych może występować obficie. W przeszłości West Virginia, Wisconsin, Indiana i Tennessee były wiodącymi producentami drewna piżmowego.

Chociaż młode drzewa mogą wytrzymać konkurencję z boku, piżmo nie przetrwa w cieniu z góry. Aby się rozwijać, musi być przesadą. Dlatego jest klasyfikowana jako nietolerancja cienia i konkurencji.

Choroby

Najpoważniejsza choroba J. cinerea to spadek piżma lub rak piżma. W przeszłości uważano, że przyczyną tej choroby jest grzyb Melanconis juglandis . Teraz ten grzyb został powiązany z wtórnymi infekcjami, a pierwotny organizm będący przyczyną choroby został zidentyfikowany jako inny gatunek grzyba, Sirococcus clavigignenti-juglandacearum . Grzyb rozprzestrzenia się za pomocą wektorów o szerokim zasięgu, więc izolacja drzewa nie zapewnia ochrony.

Rak Butternuta po raz pierwszy pojawił się w Stanach Zjednoczonych na początku XX wieku, kiedy przybył z importowanego materiału szkółkarskiego Japonii. orzech.

Objawy choroby obejmują umierające gałęzie i łodygi. Początkowo raki rozwijają się na gałęziach w dolnej koronie. Zarodniki rozwijające się na tych umierających gałęziach są przenoszone przez wodę deszczową na łodygi drzew. Raki łodygi rozwijają się od 1 do 3 lat po śmierci gałęzi. Wierzchołki drzew zabite przez raki opasujące łodygi nie odrastają. Chore drzewa zwykle giną w ciągu kilku lat. Wydaje się, że całkowicie wolnostojące drzewa lepiej znoszą grzyby niż te rosnące w gęstych drzewostanach lub lasach. Na niektórych obszarach 90% drzew piżmowych zostało zabitych. Uważa się, że choroba wyeliminowała piżmo z Północnej i Południowej Karoliny. W stanie Wisconsin choroba szybko się rozprzestrzenia. Natomiast orzech czarny wydaje się być odporny na tę chorobę.

Butternut łatwo hybrydyzuje z orzechami japońskimi. Hybryda orzecha piżmowego i orzecha japońskiego jest powszechnie znana jako „buartnut” i dziedziczy odporność orzecha japońskiego na tę chorobę. Badacze przechodzą wstecz przez piżmowy do buartnut, tworząc „maślane buarty”, które powinny mieć więcej cech piżmowych niż buartynów. Wybierają oni pod kątem odporności na tę chorobę. Większość orzechów piżmowych występujących jako drzewa krajobrazowe to raczej orzechy piżmowe, a nie czyste gatunki.

Choroba Buncha atakuje również piżmo. Obecnie uważa się, że czynnikiem sprawczym jest organizm podobny do mykoplazm. Objawy obejmują żółtą miotłę czarownic będącą wynikiem kiełkowania i wzrostu pomocniczych pąków, które normalnie pozostają w stanie uśpienia. Zainfekowane gałęzie nie potrafią uśpią się jesienią i zostaną zabite przez mróz; wysoce podatne drzewa mogą w końcu zostać zabite. Butternut wydaje się być bardziej podatny na tę chorobę niż orzech czarny.

Głowica zwyczajna niszczy niedojrzałe owoce i może być uważany za szkodnika piżmowego, gdy populacje są wysokie.

Butternut jest bardzo podatny na uszkodzenia spowodowane pożarami i chociaż gatunek ten jest generalnie odporny na wiatr, często ulega zniszczeniom spowodowanym przez sztormy.

Ochrona

Gatunek nie jest wymieniony jako zagrożony na szczeblu federalnym w Stanach Zjednoczonych, ale jest wymieniony jako „Special Concern” w stanie Kentucky, „Exploitably Vulnerable” w stanie Nowy Jork i „Threatened” w stanie Tennessee .

Komitet ds. Statusu Zagrożonej Dzikiej Przyrody w Kanadzie umieścił butternut na liście gatunków zagrożonych w Kanadzie w 2005 roku.

Około 60 szczepionych drzew piżmowych posadzono w sadzie nasiennym w Huntingburg w stanie Indiana w 2012 r. W ramach większego wysiłku Służby Leśnej USDA w celu ochrony gatunku i wyhodowania odporności na raka piżma. W projekcie zaangażowani są pracownicy służby leśnej z Hoosier National Forest, programu genetyki lasów wschodnich Regionu Wschodniego, Północnej Stacji Badawczej oraz Centrum Ulepszania i Regeneracji Drzew Liściastych na Uniwersytecie Purdue.

Słynne okazy

American Forest National Champion mieszka w Oneida w stanie Nowy Jork. W 2016 roku jego obwód na wysokości piersi wynosił 288 cali (7300 mm), wysokość 67 stóp (20 m), a rozpiętość 88 stóp (27 m).

W artykule Louisy May Alcott Little Men (1871), dwaj najmłodsi chłopcy, Rob i Teddy, toczą zabawną bitwę z wiewiórkami o zbieranie piżmowych.

Bush butternut zasadził osadnik George Bush (1845 ) w obecnym Tumwater w stanie Waszyngton, sprowadzonym z Missouri. Od 2019 roku to drzewo wciąż żyje.

Zastosowania

Orzeszki piżmowe są zjadane przez dziką przyrodę i zostały przetworzone na ropę przez rdzennych Amerykanów do różnych celów, w tym do namaszczenia. Łuski zawierają naturalny żółto-pomarańczowy barwnik.

Tarcica

Drewno butternutowe jest lekkie i dobrze się poleruje oraz jest bardzo odporne na gnicie, ale jest znacznie bardziej miękkie niż czarne drewno orzechowe . Naoliwione słoje drewna zwykle są bardzo jasne. Jest często używany do produkcji mebli i jest ulubionym materiałem rzeźbiarskim.

Barwnik do tkanin

Kora piżma i skórki orzechów były kiedyś często używane do farbowania tkanin na kolory od jasnożółtego do ciemnego brązowy. Aby uzyskać ciemniejsze kolory, kora jest gotowana w celu skoncentrowania koloru. Wydaje się, że nigdy nie był używany jako komercyjny barwnik, ale był raczej używany do barwienia tkanin samodziałowych.

W połowie XIX wieku mieszkańcy obszarów takich jak południowe Illinois i południowa Indiana - z których wielu miało przeniosły się tam z południowych Stanów Zjednoczonych - były znane jako „piżmowe” z samodziałowego materiału barwionego piżmem, który niektórzy z nich nosili. Później, podczas wojny secesyjnej, termin „butternut” był czasami stosowany do żołnierzy konfederatów. Niektóre mundury konfederatów wyblakły z szarego do jasnobrązowego lub jasnobrązowego. Możliwe jest również, że butternut był używany do barwienia sukna noszonego przez niewielką liczbę żołnierzy konfederatów. Podobieństwo tych mundurów do ubrań farbowanych butternutem oraz połączenie barwnika butternut z domową odzieżą zaowocowało tym szyderczym przydomkiem.

Wędkarstwo

Zgniecione owoce można wykorzystać do trujące ryby, chociaż praktyka ta jest nielegalna w większości jurysdykcji. Pokruszone łupiny owoców blisko spokrewnionego orzecha czarnego mogą być używane do ogłuszania ryb.