Juglans

Zobacz tekst

Wallia Alef

Drzewa orzechowe to dowolny gatunek drzewa z rodzaju rośliny Juglans , rodzaju z rodziny Juglandaceae, którego nasiona określa się jako orzechy włoskie. Wszystkie gatunki to drzewa liściaste o wysokości 10–40 m (33–131 ft), z pierzastymi liśćmi 200–900 mm (7,9–35,4 cala), z 5–25 listkami; pędy mają rdzeń komorowy, postać dzieloną z orzechami skrzydłowymi ( Pterocarya ), ale nie z orzesznikami ( Carya ) z tej samej rodziny.

21 gatunków z rodzaju występuje w północno-umiarkowanym Starym Świecie, od południowo-wschodniej Europy po Japonię i szerzej w Nowym Świecie, od południowo-wschodniej Kanady po Kalifornię i południe do Argentyny.

Jadalne orzechy włoskie, które są konsumowane na całym świecie, są zwykle zbierane z uprawnych odmian gatunku Juglans regia . Chiny produkują połowę światowej produkcji orzechów włoskich.

Spis treści

• 1 Etymologia
• 2 Folklor
• 3 Produkcja
• 4 Uprawa i zastosowania
  • 4.1 Kwiaty
  • 4.2 Owoce
    • 4.2.1 Orzechy i jądra
    • 4.2.2 Łupiny
    • 4.2.3 Łuski
  • 4.3 Drewno
  • 4.4 Drzewa parkowe i ogrodowe
  • 4,5 Orzech jako zwierzyna rośliny spożywcze
• 5 Informacje żywieniowe
• 6 Systematyka
  • 6.1 Taksonomia
    • 6.1.1 Sekcje i gatunki
    • 6.1.2 Hybrydy
  • 6.2 Filogeneza
• 7 Historia paleontologiczna
• 8 Zobacz także
• 9 Odnośniki
• 10 Linki zewnętrzne

• 4.1 Kwiaty
• 4.2 Owoce
  • 4.2.1 Orzechy i jądra
  • 4.2.2 Łupiny
  • 4.2.3 Łuski
• 4.3 Drewno
• 4.4 Drzewa parkowe i ogrodowe
• 4.5 Orzech jako pokarm dla dzikich zwierząt

• 4.2.1 Orzechy i jądra
• 4.2.2 Muszle
• 4.2.3 Łuski

• 6.1 Taksonomia
• 6.1.1 Sekcje i gatunki
• 6.1.2 Hybrydy

• 6.1.1 Sekcje i gatunki
• 6.1.2 Hybrydy

Etymologia

Nazwa zwyczajowa orzech pochodzi ze staroangielskiego wealhhnutu , dosłownie „obcy orzech” (od wealh „obcy” + hnutu „orzech”), ponieważ został wprowadzony z Galia i Włochy. Łacińska nazwa orzecha włoskiego brzmiała nux Gallica , „orzech galijski”.

Nazwa rodzajowa pochodzi z łaciny jūglans , co oznacza „orzech, drzewo orzechowe '. Jūglans jest powszechnie określany jako skurcz Jōvis glans , „orzecha Jowisza”. Ale jądro orzecha włoskiego składa się z dwóch połówek połączonych cienką szyjką, która łatwo pęka, gdy orzech jest wyciągany ze skorupy, dlatego Verrius Flaccus nazwał to „iugulandam” (gerundive = „którego gardło należy podciąć”), ponieważ jest prawie rozdzielony w środku; patrz Sextus Pompeius Festus. Albo od „iugum glans” = „jarzmo”?

Folklor

Tradycja głosi, że orzech należy bić. Przyniosłoby to korzyści w postaci usuwania martwego drewna i stymulowania formowania się pędów.

Produkcja

W 2017 roku światowa produkcja orzechów włoskich (w łupinach) wyniosła 3,8 miliona ton. połowa światowej sumy (tabela). Innymi głównymi producentami były Stany Zjednoczone (15%) i Iran (9%).

Uprawa i zastosowania

Dwa najważniejsze handlowo gatunki to J. regia w przypadku drewna i orzechów oraz J. nigra do drewna. Oba gatunki mają podobne wymagania dotyczące uprawy i są szeroko uprawiane w strefach umiarkowanych.

Orzechy włoskie są gatunkami wymagającymi światła, które korzystają z ochrony przed wiatrem. Orzechy włoskie są również bardzo odporne na suszę.

Przesadzanie plantacji orzechów włoskich roślinami wiążącymi azot, takimi jak Elaeagnus × ebbingei lub Elaeagnus umbellata , i różnymi Alnus powoduje 30% wzrost wysokości i obwodu drzewa (Hemery 2001).

W przypadku uprawy orzechów należy uważać, aby wybrać odmiany odpowiednie do zapylania ; chociaż niektóre odmiany są sprzedawane jako „samozapylające”, generalnie owocują lepiej z innym partnerem zapylającym. Dla hodowców dostępnych jest wiele różnych odmian, które oferują różne nawyki wzrostu, kwitnienie i ulistnienie, smak ziaren i grubość skorupy. Kluczową cechą bardziej północnych szerokości geograficznych Ameryki Północnej i Europy jest fenologia, przy czym „późne płukanie” jest szczególnie ważne, aby uniknąć uszkodzeń spowodowanych mrozem na wiosnę. Niektóre odmiany zostały opracowane dla nowatorskich systemów produkcji „żywopłotu” opracowanych w Europie i nie pasowałyby do bardziej tradycyjnych systemów sadowniczych.

Kwiaty

Liście i kwiaty orzecha włoskiego zwykle pojawiają się w wiosna. Samce cylindryczne bazi powstają z bezlistnych pędów z ubiegłego roku; mają około 10 cm (3,9 cala) długości i dużą liczbę małych kwiatków. Kwiaty żeńskie pojawiają się w skupiskach na szczycie tegorocznych pędów liściastych.

Owoce

Owoce orzecha włoskiego są rodzajem owoców pomocniczych zwanych pseudoodrupe (lub orzechami podobnymi do pestkowców), zewnętrzna powłoka owocu jest bezkręgowa - u pestkowca okrywa pochodziłaby z owocolistka.

Orzechy wszystkich gatunków są jadalne, ale najczęściej sprzedawane są orzechy włoskie z J. regia , jedyny gatunek, który ma duży orzech i cienką skorupkę. J. nigra jądra są również produkowane komercyjnie w USA.

Dwie trzecie światowego rynku eksportowego i 99% amerykańskich orzechów jest uprawianych w Central Valley w Kalifornii oraz w Coastal Valleys, w Redding in the na północ do Bakersfield na południu. Spośród ponad 30 odmian J. regia tam uprawiane Chandler i Hartley stanowią ponad połowę całej produkcji. W kalifornijskiej produkcji komercyjnej czarny orzech Hinds ( J. hindsii ) i hybryda między J. hindsii i J. regia , Juglans x paradox , są szeroko stosowane jako podkładki dla J. regia ze względu na ich odporność na Phytophthora i, w bardzo ograniczonym stopniu, na grzyby korzeni dębu. Jednak drzewa szczepione na tych podkładkach często ulegają czarnej linii.

W niektórych krajach niedojrzałe orzechy w łupinach są konserwowane w occie. W Wielkiej Brytanii są one nazywane marynowanymi orzechami włoskimi i jest to jedno z głównych zastosowań świeżych orzechów z nasadzeń na małą skalę. W kuchni ormiańskiej niedojrzałe orzechy włoskie, w tym łupiny, są konserwowane w syropie cukrowym i spożywane w całości. We Włoszech likiery Nocino i Nocello są aromatyzowane orzechami włoskimi, a Salsa di Noci (sos orzechowy) to sos do makaronu pochodzący z Ligurii. W Gruzji orzechy włoskie są mielone z innymi składnikami, aby zrobić sos orzechowy.

Orzechy włoskie są w Indiach intensywnie używane. W Dżammu jest szeroko stosowany jako prasad (ofiara) dla Bogini Matki Vaisnav Devi i ogólnie jako sucha karma w okresie świąt, takich jak Diwali.

orzechy są bogate w olej i są powszechnie spożywane zarówno na świeżo, jak i w kuchni. Olej z orzechów włoskich jest drogi i dlatego jest używany oszczędnie; najczęściej w sosach sałatkowych. Olej z orzecha włoskiego został użyty w farbie olejnej jako skuteczny środek wiążący, znany ze swojej przejrzystej, błyszczącej konsystencji i nietoksyczności.

Manos i Stone badali skład olejów z nasion kilku gatunków Rhoipteleaceae i Juglandaceae oraz stwierdzili, że oleje z orzechów są generalnie bardziej nienasycone od gatunków rosnących w strefach umiarkowanych i bardziej nasycone od gatunków rosnących w strefach tropikalnych. W rosnącym na północy odcinku Trachycaryon J. zgłoszono, że olej cinerea zawiera 15% linolenianu (w raporcie nie określono, czy linolenian był izomerem alfa (n-3) czy gamma (n-6), czy może mieszaniną), 2% nasyconego palmitynianu i maksymalne stężenie linolanu 71%. W sekcji Juglans J. Stwierdzono, że olej z orzechów regia zawiera od 10% do 11% linolenianu, 6% do 7% palmitynianu i maksymalne stężenie linolenianu (62% do 68%). W sekcji Cardiocaryon oleje orzechowe J. ailantifolia i J. mandshurica zawierało (odpowiednio) 7% i 5% linolenianu, 2% palmitynianu i maksymalne stężenia 74% i 79% linolenianu. W sekcji Rhysocaryon oleje orzechowe z rodzimych amerykańskich czarnych orzechów włoskich J. microcarpa i J. nigra zawierało (odpowiednio) 7% i 3% linolenianu, 4% i 3% palmitynianu oraz 70% i 69% linolenianu. Pozostałe wyniki dla czarnych orzechów włoskich to: J. australis zawierał 2% linolenianu, 7% palmitynianu i 61% linolenianu; J. boliviana zawierała 4% linolenianu, 4% palmitynianu i 70% linolenianu; J. hirsuta zawierał 2% linolenianu, 5% palmitynianu i 75% linolenianu; J. mollis zawierał 0% linolenianu, 5% palmitynianu, 46% linoleinianu i 49% oleinianu; J. neotropica zawierała 3% linolenianu, 5% palmitynianu i 50% linolenianu; i J. olanchana zawierała jedynie śladowe ilości linolenianu, 9% palmitynianu i 73% linoleinianu;

Skorupa orzecha włoskiego ma wiele zastosowań. Łupina orzecha czarnego wschodniego ( J. nigra ) jest najtwardszą z łupin orzecha włoskiego i dlatego ma najwyższą odporność na rozpad.

Łupiny orzecha włoskiego są często używane do tworzenia intensywnego żółto-brązowego do ciemnobrązowego barwnika używanego do barwienia tkanin, przędzy lub drewna oraz do innych celów. Barwnik nie wymaga zacierania i łatwo plami dłoń, jeśli zostanie zerwany bez rękawiczek.

Drewno

Orzech zwyczajny oraz orzech czarny i jego sojusznicy są ważni dla ich atrakcyjnego drewna, które jest twarde, gęste, o gęstych słojach i poleruje do bardzo gładkiego wykończenia. Barwa ciemnej czekolady lub podobna w twardzieli zmienia się z ostrą granicą na kremowo-białą w bieli. Po wysuszeniu w piecu drewno orzechowe ma barwę matowo brązową, ale po wysuszeniu na powietrzu może przybrać intensywny fioletowo-brązowy kolor. Ze względu na swój kolor, twardość i usłojenie jest cenionym drewnem meblowym i rzeźbiarskim. Czerepy orzecha włoskiego (lub „zadziory” w Europie) są powszechnie używane do tworzenia misek i innych toczonych elementów. Ziarnistość odsłonięta, gdy krok (widelec) w kłodzie orzecha włoskiego jest przecięty w płaszczyźnie jednej wchodzącej gałęzi, a dwie wychodzące gałęzie są atrakcyjne i poszukiwane. Fornir krojony z czereśni orzecha włoskiego jest jednym z najcenniejszych i wysoko cenionych przez stolarzy i prestiżowych producentów samochodów. Drewno orzechowe było od wieków wybierane przez producentów broni, w tym karabinów Gewehr 98 i Lee-Enfield z pierwszej wojny światowej. Pozostaje jednym z najpopularniejszych wyborów na kolby do karabinów i strzelb i jest ogólnie uważane za najlepsze - a także najbardziej tradycyjne - drewno do kolb broni ze względu na jego odporność na ściskanie wzdłuż włókien. Orzech jest również używany w lutnictwie i na korpusach organów piszczałkowych. Drewno orzecha piżmowego i pokrewnych gatunków azjatyckich ma znacznie niższą wartość, jest bardziej miękkie, grubsze, mniej mocne i ciężkie oraz jaśniejsze.

Świeżo ścięte twardziel orzecha włoskiego może mieć zielonkawy kolor, ale jest narażony na w powietrzu ten kolor szybko zmienia się na brązowy.

W Ameryce Północnej badania leśne prowadzono głównie na J. nigra , mająca na celu poprawę jakości sadzonek i rynków. W niektórych rejonach USA orzech czarny jest najcenniejszym handlowym gatunkiem drewna. The Walnut Council jest kluczowym organem łączącym hodowców z naukowcami. W Europie różne programy naukowe prowadzone przez UE badały uprawę orzecha włoskiego na drewno.

Indianie Cherokee wytwarzali czarny barwnik z kory orzecha włoskiego, którego używali do farbowania tkanin. Już w II wieku n.e. łupiny i jądra orzecha jadalnego były używane do wytwarzania roztworu barwnika w Lewancie.

Drzewa parkowe i ogrodowe

Orzechy włoskie są bardzo atrakcyjnymi drzewami w parki i duże ogrody. Drzewa orzechowe są łatwo rozmnażane z orzechów. Sadzonki rosną szybko na dobrych glebach. Zwłaszcza orzech japoński jest znany z ogromnych liści, które mają tropikalny wygląd.

Jako drzewa ogrodowe mają pewne wady, w szczególności spadające orzechy i uwalnianie allelopatycznego związku juglonu, chociaż uprawia je wielu ogrodników. Jednak różne gatunki orzechów różnią się ilością juglonu, który uwalniają z korzeni i opadłych liści - J. w szczególności nigra jest znana ze swojej toksyczności, zarówno dla roślin, jak i koni. Juglone jest toksyczny dla roślin, takich jak pomidor, jabłko i brzoza, i może powodować karłowacenie i śmierć pobliskiej roślinności. Juglone wydaje się być jednym z głównych mechanizmów obronnych orzecha włoskiego przed potencjalnymi konkurentami w zakresie zasobów (wody, składników odżywczych i światła słonecznego), a jego działanie jest najsilniej odczuwalne wewnątrz „linii kroplowej” drzewa (okrąg wokół drzewa zaznaczony poziomą odległością jego skrajne gałęzie). Jednak nawet rośliny w pozornie dużej odległości poza linią kroplówki mogą zostać dotknięte, a juglon może pozostawać w glebie przez kilka lat, nawet po usunięciu orzecha, ponieważ jego korzenie powoli się rozkładają i uwalniają juglon do gleby.

Orzech jako pokarm dla dzikich zwierząt

Gatunki orzecha włoskiego są wykorzystywane jako pokarm dla larw niektórych gatunków Lepidoptera. Należą do nich:

• Ćma brunatno-ogonowa ( Euproctis chrysorrhoea )
• Coleophora nosorożce (ćmy) C. laticornella (nagrane na J. nigra ) i C. pruniella .
• Szmaragd pospolity (ćma geometryczna) ( Hemithea aestivaria )
• Mała ćma cesarska ( Pavonia pavonia )
• Grawerowany (ćma geometryczna) ( Ectropis crepuscularia )
• Ćma Sfinks orzechowy ( Amorpha juglandis )
• Panna młoda (ćma) ( Catocala neogama ) - wyznacz podgatunek piżmowca i innych, C. n. eufemii na czarnym orzechu Arizony, być może czarnym orzechu Texas i innych.

Orzechy są spożywane przez inne zwierzęta, takie jak myszy i wiewiórki.

W W Kalifornii (USA) i Szwajcarii wrony były świadkami, jak brano orzechy włoskie w dzioby, lecąc na wysokość do 60 stóp w powietrzu i upuszczając je na ziemię, aby rozbić skorupki i zjadać orzechy w środku.

Informacje żywieniowe

Surowe jadalne nasiona orzecha włoskiego składają się z 4% wody, 14% węglowodanów, 15% białka i 65% tłuszczu. W 100 gramach orzechy włoskie dostarczają 654 kalorii i są bogatym źródłem (≥20% dziennej wartości) białka, błonnika pokarmowego, witamin z grupy B, niacyny, witaminy B6 i kwasu foliowego oraz kilku składników mineralnych, zwłaszcza manganu.

Olej z orzechów włoskich składa się głównie z wielonienasyconych kwasów tłuszczowych, zwłaszcza kwasu alfa-linolenowego i linolowego, chociaż zawiera również kwas oleinowy, tłuszcz jednonienasycony, a 31% tłuszczu to tłuszcze nasycone.

Klasyfikacja

Taksonomia

Rodzaj Juglans jest podzielony na cztery sekcje.

• J. ailantifolia var. cordiformis - Heartnut

• J. major var. glabrata Manning

• J. microcarpa var. microcarpa
• J. microcarpa var. stewartii (Johnston) Manning

• J. olanchana var. olanchana
• J. olanchana var. standleyi

Najbardziej znanym przedstawicielem tego rodzaju jest orzech perski ( J. regia , dosłownie „królewski orzech”), pochodzi z Bałkanów w południowo-wschodniej Europie, południowo-zachodniej i środkowej Azji po Himalaje i południowo-zachodnie Chiny. Orzechy włoskie to tradycyjna cecha kuchni irańskiej; kraj posiada rozległe sady, które są ważną cechą regionalnych gospodarek. W samym Kirgistanie jest 230,7 tys. Ha lasów orzechowo-owocowych, na których J. regia jest dominującym drzewem overstory (Hemery i Popov 1998). W krajach pozaeuropejskich anglojęzycznych orzechy J. regia jest często nazywany „orzechem angielskim”; w Wielkiej Brytanii „orzech pospolity”.

Orzech czarny wschodni ( J. nigra ) jest gatunkiem pospolitym w jego rodzimej wschodniej części Ameryki Północnej i jest również powszechnie uprawiany w innych krajach . Orzechy są jadalne i chociaż są często używane w drogich wypiekach, orzech perski jest preferowany do codziennego użytku, ponieważ łatwiej jest z niego wydobyć. Drewno jest szczególnie cenne.

Czarny orzech Hinds ( J. hindsii ) pochodzi z północnej Kalifornii, gdzie był szeroko stosowany komercyjnie jako podkładka dla JOT. regia drzewa. Łupiny orzecha czarnego Hinds nie mają głębokich rowków charakterystycznych dla orzecha czarnego wschodniego.

Orzech japoński ( J. ailantifolia ) jest podobny do orzecha piżmowego, wyróżnia się większymi liśćmi do 90 cm długości i okrągłe (nie owalne) nakrętki. Odmiana cordiformis , często nazywana heartnut, ma orzechy w kształcie serca; potoczna nazwa tej odmiany jest źródłem nazwy przekrojowej Cardiocaryon.

Butternut ( J. cinerea ) pochodzi również ze wschodniej części Ameryki Północnej, gdzie jest obecnie zagrożony wyginięciem wprowadzona choroba, rak piżmowy, wywoływany przez grzyba Sirococcus clavigignenti-juglandacearum . Jej liście mają 40–60 cm długości, owoce są owalne, skorupa ma bardzo wysokie, bardzo smukłe grzbiety, a jądro jest szczególnie tłuste.

• J. × bixbyi Rehd.— J. ailantifolia x J. cinerea
• J. × intermedia Carr.— J. nigra x J. regia
• J. × notha Rehd.— J. ailantifolia x J. regia
• J. × quadrangulata (Carr.) Rehd.— J. cinerea x J. regia
• J. × sinensis (D. C.) Rehd.— J. mandschurica x J. regia
• J. × paradoks Burbank— J. hindsii x J. regia
• J. × royal Burbank— J. hindsii x J. nigra

Filogeneza

Badanie sekwencjonowanego jądrowego DNA z zewnętrznej transkrypcji odstępnika (ETS) rybosomalnego DNA (rDNA), wewnętrznej transkrypcji odstępnika (ITS) rDNA i pobranego drugiego intronu genu LEAFY od co najmniej jednego osobnika większości gatunków Juglans poparł kilka wniosków:

• Rodzaj Juglans jest monofiletyczny;
• Sect. Cardiocaryon jest siostrą Sect. Trachycaryon;
• Sect. Juglans jest siostrą Sect. Cardiocaryon i Sect. Trachycaryon razem;
• Sect. Rhysocaryon jest monofiletyczny i siostra Sect. Juglans , rozdz. Cardiocaryon i Sect. Trachycaryon razem;
• Sect. Rhysocaryon , czarne orzechy włoskie, zawiera dwa klady:
  • jeden obejmuje bardziej północne gatunki J. californica , J. hindsii , J. hirsuta , J. major , J. microcarpa i J. nigra ;
  • drugi obejmuje bardziej południowe gatunki J. australis , J. boliviana , J. jamaicensis , J. molis , J. neotropica , J. olanchana , J. steyermarkii i J. venezuelensis
• J. olanchana var. Wydaje się, że standleyi jest bliżej spokrewniony z J. steyermarkii niż J. olanchana var. olanchana , sugerując J. olanchana var. standleyi można lepiej rozumieć jako odrębny gatunek lub odmianę J. steyermarkii .

• jeden obejmuje bardziej północne gatunki J. californica , J. hindsii , J. hirsuta , J. major , J. microcarpa i J. nigra ;
• drugi obejmuje bardziej południowe gatunki J. australis , J. boliviana , J. jamaicensis , J. molis , J. neotropica , J. olanchana , J. steyermarkii i J. venezuelensis

Artykuł prezentujący te wyniki nie opublikował żadnych nowych nazw dla pododdziałów sekty. Rhysocaryon , dla dowolnych kombinacji innych sekcji lub dla J. olanchana var. standleyi.

Historia paleontologiczna

Paleontologiczna historia Juglans regia w Europie wykazuje oznaki ponownej epoki lodowcowej -ekspansja z ostoi na południowym wschodzie, pod dużym wpływem ludzi noszących orzechy włoskie po tym, jak liczba ludzi znacznie wzrosła wraz z rozpoczęciem rolnictwa.