Imbir

Imbir ( Zingiber officinale ) to roślina kwitnąca, której kłącze, korzeń imbiru lub imbir są szeroko stosowany jako przyprawa i medycyna ludowa. Jest to wieloletnia roślina zielna, która wyrasta z rocznych pseudostemów (fałszywych łodyg zbudowanych ze zwiniętych nasad liści) o wysokości około jednego metra, z wąskimi blaszkami liściowymi. Kwiatostany mają kwiaty o bladożółtych płatkach z fioletowymi krawędziami i wyrastają bezpośrednio z kłącza na osobnych pędach.

Imbir należy do rodziny Zingiberaceae, do której należy również kurkuma ( Curcuma longa ), kardamon ( Elettaria cardamomum ) i galangal. Imbir pochodzi z morskiej Azji Południowo-Wschodniej i prawdopodobnie został najpierw udomowiony przez ludy austronezyjskie. Wraz z nimi został przetransportowany przez Indo-Pacyfik podczas ekspansji austronezyjskiej (ok. 5000 lat temu), docierając aż do Hawajów. Imbir to jedna z pierwszych przypraw eksportowanych z Azji, przybywająca do Europy z handlem przyprawami, używana przez starożytnych Greków i Rzymian. Daleko spokrewnione dwuliścienne z rodzaju Asarum są powszechnie nazywane dzikim imbirem ze względu na ich podobny smak. W 2018 roku światowa produkcja imbiru wyniosła 2,8 miliona ton, na czele z Indiami stanowiły 32% światowej produkcji.

Spis treści

Etymologia

Angielskie pochodzenie słowo „imbir” pochodzi z połowy XIV wieku, ze staroangielskiego gingifer , ze średniowiecznej łaciny gingiber , z greckiego zingiberis , z Prakrit (Middle Indic) singabera , z sanskrytu srngaveram . Uważa się, że słowo sanskryckie pochodzi od drawidyjskiego słowa, które również dało malajalamskie imię inchi-ver (od inchi „root”). Alternatywnym wyjaśnieniem jest to, że słowo sanskryckie pochodzi od srngam „róg” i vera - „ciało” (opisujące kształt jego korzenia), ale może to być etymologia ludowa. Słowo to prawdopodobnie zostało ponownie wprowadzone w języku średnioangielskim ze starofrancuskiego gingibre (współczesnego francuskiego gingembre).

Pochodzenie i dystrybucja

Imbir pochodzi z morskiej Azji Południowo-Wschodniej. Jest to prawdziwy kultigen i nie występuje w stanie dzikim. Najstarsze dowody jego udomowienia znajdują się wśród ludów austronezyjskich, gdzie był jednym z kilku gatunków imbiru uprawianych i eksploatowanych od czasów starożytnych. Uprawiali oni inne imbir, w tym kurkumę ( Curcuma longa ), białą kurkumę ( Curcuma zedoaria ) i gorzki imbir ( Zingiber zerumbet ). Kłącza i liście były używane do przyprawiania potraw lub bezpośrednio spożywane. Liście były również używane do tkania mat. Oprócz tych zastosowań imbir miał znaczenie religijne wśród austronezyjczyków, był używany w rytuałach do uzdrawiania i proszenia o ochronę przed duchami. Był również używany do błogosławieństwa austronezyjskich statków.

Imbir był ze sobą w podróżach jako rośliny kajakowe podczas ekspansji austronezyjskiej, począwszy od około 5000 lat temu. Wprowadzili go na wyspy Pacyfiku w prehistorii, na długo przed jakimkolwiek kontaktem z innymi cywilizacjami. Odruchy proto-malajsko-polinezyjskiego słowa *laqia nadal można spotkać w językach austronezyjskich aż po Hawaje. Przypuszczalnie wprowadzili go również do Indii wraz z innymi roślinami spożywczymi Azji Południowo-Wschodniej i austronezyjskimi technologiami żeglarskimi, podczas wczesnego kontaktu żeglarzy austronezyjskich z ludami prawidyjskimi ze Sri Lanki i południowych Indii, około 3500 lat temu. W pierwszym tysiącleciu n.e. przewieźli go również austronezyjscy podróżnicy na Madagaskar i Komory.

Około I wieku n.e. z Indii przybyli na Bliski Wschód i do Morza Śródziemnego. Uprawiano go głównie w południowych Indiach i na Wyspach Sundajskich podczas handlu przyprawami, razem z papryką, goździkami i wieloma innymi przyprawami.

Historia

Pierwsza pisemna wzmianka o imbirze pochodzi z Analizy Konfucjusza, napisanej w Chinach w okresie Walczących Królestw (475–221 pne). Mówiono w nim, że Konfucjusz jadł imbir do każdego posiłku. W 406 roku mnich Faxian napisał, że imbir był uprawiany w doniczkach i przewożony na chińskich statkach, aby zapobiec szkorbutowi. Podczas dynastii Song (960–1279) imbir był importowany do Chin z krajów południowych.

Imbir został sprowadzony do Morza Śródziemnego przez Arabów i opisany przez takich pisarzy jak Dioscorides (40–90 po Chr.) I Pliniusz Starszy (24–79 po Chr.). W 150 AD Ptolemeusz zauważył, że imbir był produkowany na Cejlonie (Sri Lanka). Surowy i konserwowany imbir był importowany do Europy w średniowieczu. W XIV-wiecznej Anglii funt imbiru kosztował tyle co owca.

Ogrodnictwo

Imbir produkuje skupiska białych i różowych pąków kwiatowych, które przekształcają się w żółte kwiaty. Ze względu na swój estetyczny wygląd i przystosowanie rośliny do ciepłego klimatu jest często wykorzystywana do kształtowania krajobrazu wokół subtropikalnych domów. Jest to wieloletnia roślina podobna do trzciny z rocznymi liściastymi łodygami, o wysokości około metra (3 do 4 stóp). Tradycyjnie kłącze zbiera się, gdy łodyga więdnie; jest natychmiast parzona lub myta i zdrapywana, aby ją zabić i zapobiec kiełkowaniu. Pachnąca perisperma Zingiberaceae jest wykorzystywana jako słodycze przez Bantu, a także jako przyprawa i sialagogue.

Produkcja

W 2018 roku światowa produkcja imbiru wyniosła 2,8 miliona ton, na czele z Indie z 32% całego świata. Chiny, Nigeria i Nepal również miały znaczną produkcję.

Źródło: Organizacja Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa, Wydział Statystyczny (FAOSTAT)

Produkcja w Indiach

Chociaż jest uprawiany na wielu obszarach na całym świecie, imbir jest „jedną z najwcześniej odnotowanych przypraw uprawianych i eksportowanych z południowo-zachodnich Indii”. Indie zajmują siódme miejsce w światowym eksporcie imbiru, są jednak „największym producentem imbiru na świecie”. Regiony w południowo-zachodnich i północno-wschodnich Indiach są najbardziej odpowiednie do produkcji imbiru ze względu na ciepły i wilgotny klimat, średnie opady deszczu i powierzchnię lądową.

Imbir może jednak rosnąć na wielu różnych typach gruntów i obszarach. Najlepiej rośnie w ciepłym, wilgotnym środowisku, na wysokości między 300 a 900 m npm i na dobrze przepuszczalnych glebach o głębokości co najmniej 30 cm. Okres niskich opadów przed wzrostem i dobrze rozłożonych opadów podczas wzrostu są również niezbędne, aby imbir dobrze prosperował w glebie.

Imbir produkowany w Indiach jest najczęściej hodowany w gospodarstwach domowych. Ponieważ większość upraw imbiru jest produkowana w gospodarstwach zagrodowych, pracownicy gospodarstwa to głównie członkowie rodziny lub inni lokalni członkowie społeczności. Role płciowe w hodowli imbiru są rozłożone dość równomiernie i sprawiedliwie. Od przygotowania ziemi po przechowywanie nasion, wszystkie prace związane z uprawą imbiru w Indiach są na ogół wykonywane zarówno przez rolników, jak i przez kobiety. Rolnicy płci męskiej są powszechnie znani jako ci, którzy kupują nasiona, orają i mulczują, podczas gdy rolniczki zwykle zajmują się pieleniem, a obie płcie dzielą się pracą przy kopaniu, kopaniu, sadzeniu, aplikowaniu obornika i zbiorze. Biorąc to pod uwagę, ponieważ te gospodarstwa są prowadzone przez rodzinę, podział pracy jest bardziej zależny od sytuacji rodzinnej niż płci. Na przykład, jeśli w rodzinie jest więcej mężczyzn, wówczas w gospodarstwie pracuje więcej mężczyzn, ale jeśli jest taka sama liczba mężczyzn i kobiet lub mniej mężczyzn niż kobiet, wówczas więcej kobiet pracuje w gospodarstwie. . Kto sprzedaje imbir różni się w zależności od miasta i stanu w Indiach. W Meghalaya, Mizoram i Nagaland (wszystkie w północno-wschodnich Indiach) kobiety są ważnymi dobroczyńcami w sprzedaży imbiru, ale w Sikkimie, który jest również w regionie północno-wschodnim, mężczyźni odgrywają większą rolę w sprzedaży imbiru niż kobiety.

Hodowla imbiru

Wielkość nasion imbiru, zwanych kłączem, ma zasadnicze znaczenie dla produkcji imbiru. Im większy kawałek kłącza, tym szybciej będzie produkowany imbir, a zatem szybciej będzie sprzedawany na rynku. Przed sadzeniem kłączy nasion rolnicy są zobowiązani do zaprawienia nasion, aby zapobiec przenoszonym przez nasiona patogenom i szkodnikom, gniciu kłącza i innym chorobom przenoszonym przez nasiona. W Indiach istnieje wiele sposobów zaprawiania nasion przez rolników. Obejmuje to moczenie nasion w emulsji z krowiego łajna, wędzenie nasion przed przechowywaniem lub obróbkę w gorącej wodzie.

Po odpowiednim zaprawieniu nasion należy dokładnie wykopać lub posadzić grunty rolne, na których mają być sadzone. zaorany przez rolnika w celu rozdrobnienia gleby. Gdy gleba jest dostatecznie zaorana co najmniej 3-5 razy, kanały wodne są oddalone od siebie o 60–80 stóp, aby nawodnić uprawę.

Następnym krokiem po tym, jak rolnicy upewnią się, że gleba jest odpowiednia do sadzenia i wzrostu, jest sadzenie nasion kłącza. W Indiach sadzenie nawadnianych roślin imbiru odbywa się zwykle w miesiącach od marca do czerwca, ponieważ te miesiące stanowią początek monsunu lub pory deszczowej. Po zakończeniu etapu sadzenia rolnicy przystępują do ściółkowania uprawy, aby „zachować wilgoć i sprawdzić wzrost chwastów”, a także sprawdzić spływ powierzchniowy w celu ochrony gleby. Ściółkowanie wykonuje się poprzez nałożenie ściółki (na przykład zielonych liści) na grządki roślin bezpośrednio po posadzeniu i ponownie po 45 i 90 dniach wzrostu. Po ściółkowaniu następuje hilling, czyli mieszanie i rozdrabnianie gleby, aby sprawdzić wzrost chwastów, przełamać jędrność gleby przed deszczem i zachować wilgotność gleby. Rolnicy muszą dopilnować, aby ich uprawy imbiru były dodatkowo nawadniane, jeśli opady w ich regionie są niskie. W Indiach rolnicy muszą nawadniać swoje uprawy imbiru co dwa tygodnie przynajmniej między wrześniem a listopadem (po zakończeniu monsunu), aby zapewnić maksymalne plony i produkt wysokiej jakości.

Ostatnim etapem hodowli imbiru jest zbioru, aw przypadku produktów takich jak warzywa, napoje gazowane i słodycze, zbiór należy przeprowadzić między czterema a pięcioma miesiącami sadzenia, podczas gdy w przypadku sadzenia kłącza na produkty takie jak suszony imbir lub olej imbirowy, zbiór musi trwać od ośmiu do dziesięciu miesięcy po posadzeniu.

Suchy imbir, jedna z najpopularniejszych form imbiru eksportowanych na rynek, musi zostać wysuszony i przygotowany, aby osiągnąć docelowy produkt. Kłącza imbiru, które mają zostać zamienione na suchy imbir, należy zebrać w pełnej dojrzałości (8–10 miesięcy), następnie namoczyć przez noc i dobrze przetrzeć do czyszczenia. Po wyjęciu z wody zewnętrzną powłokę bardzo delikatnie zeskrobuje się bambusową drzazgą lub drewnianym nożem i proces ten należy wykonać ręcznie, ponieważ jest to zbyt delikatny proces, aby wykonać go maszynowo. Suszony imbir sprzedawany na całym świecie jest mielony w punktach konsumpcyjnych, do których trafia. Świeży imbir, kolejna bardzo popularna forma eksportowanego imbiru, nie wymaga dalszego przetwarzania po zebraniu i można go zebrać znacznie wcześniej niż suszony imbir.

Transport i eksport imbiru

Imbir jest wysyłany przez różne etapy, aby zostać przetransportowany do miejsca docelowego w kraju lub za granicą, a podróż zaczyna się, gdy rolnicy sprzedają część swoich produktów wiejskim handlarzom, którzy zbierają produkty bezpośrednio przy bramie farmy. Po zebraniu produkty są transportowane na najbliższy rynek montażowy, skąd są przewożone do głównych regionalnych lub powiatowych centrów marketingowych. Rolnicy z dużymi plonami będą bezpośrednio dostarczać swoje produkty na rynki lokalne lub regionalne. Gdy produkty „trafią na rynki regionalne, są czyszczone, sortowane i pakowane w worki o wadze około 60 kg”. Następnie są przenoszone na rynki terminalowe, takie jak New Delhi, Kochi i Bombay.

Stany, w których eksportowany jest imbir, podążają za kanałami marketingowymi marketingu warzyw w Indiach, a kroki są podobne do tych, które mają miejsce podczas transportu w kraju. Jednak zamiast dotrzeć na rynek terminala za regionalnymi centrami spedycyjnymi, produkt trafi na rynek eksportowy i zostanie wysłany pojazdem, samolotem lub statkiem, aby dotrzeć do ostatecznego międzynarodowego miejsca docelowego, gdzie dotrze na lokalny rynek detaliczny i ostatecznie dotrze do konsument po zakupie.

Suchy imbir jest najczęściej sprzedawany między krajami azjatyckimi za pośrednictwem unikalnego systemu dystrybucji obejmującego sieć małych punktów sprzedaży detalicznej. Świeży i konserwowany imbir jest często sprzedawany bezpośrednio do sieci supermarketów, aw niektórych krajach świeży imbir można spotkać wyłącznie w małych sklepach, występujących wyłącznie w określonych społecznościach etnicznych. Indie często bardzo często eksportują swój imbir i inne warzywa do Pakistanu i Bangladeszu, a także do „Arabii Saudyjskiej, Zjednoczonych Emiratów Arabskich, Maroka, Stanów Zjednoczonych, Jemenu, Wielkiej Brytanii i Holandii”.

Chociaż Indie są największym producentem imbiru na świecie, nie odgrywają roli dużego eksportera i stanowią jedynie około 1,17% całkowitego eksportu imbiru. Hodowla imbiru w Indiach jest kosztowną i ryzykowną działalnością, ponieważ nie zarabia dużo na eksporcie, a „ponad 65% całkowitego poniesionego kosztu przeznacza się na robociznę i zakup materiału siewnego”. Właściciel gospodarstwa może skorzystać na tym, że nie ma strat w produkcji ani spadku cen, czego nie można łatwo uniknąć. Okazuje się, że produkcja suchego imbiru ma wyższy stosunek korzyści do kosztów, a także imbir uprawiany w systemach międzyplonowych, a nie jako czysty plon.

Zastosowania

Imbir jest bardzo popularną przyprawą używane na całym świecie; bez względu na to, czy jest używany do przyprawiania posiłków, czy jako lekarstwo, popyt na imbir na całym świecie był niezmienny w całej historii. Imbir może być używany do różnych produktów spożywczych lub leczniczych, takich jak warzywa, słodycze, napoje gazowane, marynaty i napoje alkoholowe.

Imbir to pachnąca przyprawa kuchenna. Młode kłącza imbiru są soczyste i mięsiste o łagodnym smaku. Często są marynowane w occie lub sherry jako przekąska lub gotowane jako składnik wielu potraw. Można je moczyć we wrzącej wodzie, aby zrobić imbirową herbatę ziołową, do której można dodać miód. Z imbiru można zrobić cukierki lub wino imbirowe.

Dojrzałe kłącza imbiru są włókniste i prawie suche. Sok z korzeni imbiru jest często używany jako przyprawa w indyjskich przepisach i jest częstym składnikiem kuchni chińskiej, koreańskiej, japońskiej, wietnamskiej i wielu południowoazjatyckich do przyprawiania potraw, takich jak owoce morza, mięso i dania wegetariańskie.

Świeży imbir można zastąpić mielonym imbirem w stosunku sześciu do jednego, chociaż smaki świeżego i suszonego imbiru są nieco inne. Sproszkowany suchy korzeń imbiru jest zwykle stosowany jako przyprawa do przepisów, takich jak pierniki, ciastka, krakersy i ciasta, piwo imbirowe i piwo imbirowe. Kandyzowany imbir lub imbir kandyzowany, znany w Wielkiej Brytanii jako „imbir łodygowy”, to korzeń gotowany w cukrze do miękkości i jest rodzajem wyrobów cukierniczych. Świeży imbir można obrać przed jedzeniem. W przypadku dłuższego przechowywania imbir można umieścić w plastikowej torbie i schłodzić lub zamrozić.

Zastosowania regionalne

W kuchni indyjskiej imbir jest kluczowym składnikiem, szczególnie w gęstszych sosach , a także w wielu innych daniach, zarówno wegetariańskich, jak i mięsnych. Imbir odgrywa rolę w tradycyjnej medycynie ajurwedyjskiej. Jest składnikiem tradycyjnych indyjskich napojów, zarówno zimnych, jak i gorących, w tym pikantnej masala chai . Świeży imbir to jedna z głównych przypraw używanych do przyrządzania curry z roślin strączkowych i soczewicy oraz innych przetworów warzywnych. Świeży imbir wraz z obranymi ząbkami czosnku jest kruszony lub mielony w celu uzyskania imbirowej masali czosnkowej. Świeży, a także suszony imbir służy do przyprawiania herbaty i kawy, szczególnie zimą. W południowych Indiach „sambharam” to letni napój jogurtowy, przyrządzany z imbiru jako kluczowego składnika oraz zielonych papryczek chilli, soli i liści curry. Proszek imbirowy stosowany jest w preparatach spożywczych przeznaczonych głównie dla kobiet w ciąży lub karmiących piersią, z których najpopularniejszy to katlu , będący mieszanką żywicy gumowej, ghee , orzechów i cukru . Imbir jest również spożywany w postaci kandyzowanej i marynowanej. W Japonii imbir jest marynowany w celu uzyskania beni shōga i gari lub tarty i używany na surowo na tofu lub kluskach. Jest zrobiony z cukierka o nazwie shoga no sato zuke . W tradycyjnym koreańskim kimchi imbir jest drobno mielony lub po prostu wyciskany w celu uniknięcia włóknistej konsystencji i dodawany do składników pikantnej pasty tuż przed procesem fermentacji.

W Birmie imbir nazywa się gyin . Jest szeroko stosowany w kuchni i jako główny składnik tradycyjnych leków. Jest spożywany jako danie sałatkowe o nazwie gyin-thot , które składa się z rozdrobnionego imbiru zakonserwowanego w oleju, z różnymi orzechami i nasionami. W Tajlandii, gdzie nazywa się ขิง khing , używa się go do gotowania pasty imbirowo-czosnkowej. W Indonezji napój o nazwie wedang jahe jest wytwarzany z imbiru i cukru palmowego. Indonezyjczycy również używają mielonego korzenia imbiru, zwanego jahe , jako powszechnego składnika lokalnych przepisów. W Malezji imbir nazywany jest halia i jest używany w wielu rodzajach potraw, zwłaszcza w zupach. Na Filipinach imbir nazywany luya jest częstym składnikiem lokalnych potraw i jest warzony jako herbata o nazwie salabat . W Wietnamie świeże liście, drobno posiekane, można dodać do zupy z krewetek i ignamu ( canh khoai mỡ ) jako wierzchnią dekorację i przyprawę, aby dodać imbiru o wiele subtelniejszego niż posiekany korzeń . W Chinach pokrojony w plasterki lub cały korzeń imbiru często łączy się z pikantnymi potrawami, takimi jak ryba, a posiekany korzeń imbiru często łączy się z mięsem, gdy jest gotowany. Kandyzowany imbir jest czasem składnikiem chińskich pudełek po cukierkach, az imbiru można przygotować herbatę ziołową. Surowy sok imbirowy można wykorzystać do zestalenia mleka i zrobienia deseru, twarogu imbirowego.

Na Karaibach imbir jest popularną przyprawą do gotowania i przygotowywania napojów, takich jak szczaw, napój robiony w okresie świątecznym pora roku. Jamajczycy robią piwo imbirowe zarówno jako napój gazowany, jak i świeży w swoich domach. Herbata imbirowa jest często przygotowywana ze świeżego imbiru, podobnie jak słynny jamajski tort imbirowy. Na wyspie Korfu w Grecji powstaje tradycyjny napój o nazwie τσιτσιμπύρα ( tsitsibira ), rodzaj piwa imbirowego. Mieszkańcy Korfu i pozostałych wysp jońskich zaadoptowali napój od Brytyjczyków w okresie Stanów Zjednoczonych na Wyspach Jońskich.

W kuchni zachodniej imbir jest tradycyjnie stosowany głównie w słodkich potrawach, takich jak jako piwo imbirowe, pierniki, gruszki imbirowe, parkin i speculaas. Likier o smaku imbiru o nazwie Canton jest produkowany w Jarnac we Francji. Wino imbirowe to wino o smaku imbiru produkowane w Wielkiej Brytanii, tradycyjnie sprzedawane w zielonej szklanej butelce. Imbir jest również stosowany jako przyprawa dodawana do gorącej kawy i herbaty.

Podobne składniki

Inni członkowie rodziny Zingiberaceae są wykorzystywani w podobny sposób. Należą do nich mioga ( Zingiber mioga ), kilka rodzajów galangalu, palczatka ( Boesenbergia rotunda ) i gorzki imbir ( Zingiber zerumbet ).

Rodzinny gatunek dwuliścienny ze wschodniej części Ameryki Północnej, Asarum canadense , jest również znany jako „dziki imbir”, a jego korzeń ma podobny aromat właściwości, ale nie jest to związane z prawdziwym imbirem. Roślina zawiera kwas arystolochowy, związek rakotwórczy. Amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków ostrzega, że ​​spożywanie produktów zawierających kwas arystolochowy wiąże się z „trwałym uszkodzeniem nerek, prowadzącym czasami do niewydolności nerek, która wymagała dializy lub przeszczepu nerki. Ponadto u niektórych pacjentów rozwinęły się pewne rodzaje raka, najczęściej występuje w drogach moczowych. ”

Informacje żywieniowe

Surowy imbir składa się z 79% wody, 18% węglowodanów, 2% białka i 1% tłuszczu (tabela). Surowy imbir w 100 gramach (standardowa ilość używana do porównania z innymi produktami spożywczymi) dostarcza 80 kalorii i zawiera umiarkowane ilości witaminy B6 (12% dziennej wartości dziennej) oraz minerały dietetyczne, magnez (12% dziennej dawki) i mangan (11% dziennego zapotrzebowania), ale poza tym ma niską zawartość składników odżywczych (tabela).

Kiedy używany jako proszek przyprawowy w zwykłej porcji jednej łyżki stołowej (5 gramów) zmielonego suszonego imbiru (9%) woda) zapewnia znikomą zawartość niezbędnych składników odżywczych, z wyjątkiem manganu (70% ZDS).

Skład i bezpieczeństwo

Imbir spożywany w rozsądnych ilościach ma niewiele negatywnych skutków ubocznych. Znajduje się na liście FDA „ogólnie uznawanej za bezpieczną”, chociaż oddziałuje z niektórymi lekami, w tym z lekiem przeciwzakrzepowym warfaryną i lekiem sercowo-naczyniowym nifedypiną.

Chemia

Charakterystyczny zapach a smak imbiru wynikają z olejków eterycznych, które stanowią 1-3% masy świeżego imbiru, składających się głównie z zingeronu, szogaoli i gingeroli z -gingerolem (1--5-hydroksy-3-dekanonem) jako głównym związkiem o ostrym zapachu . Zingerone jest wytwarzany z gingeroli podczas suszenia, które mają mniejszą ostrość i słodko-pikantny aromat. Shogaole są bardziej cierpkie i mają wyższą aktywność przeciwutleniającą, ale nie występują w surowym imbirze, ale powstają z gingeroli podczas ogrzewania, przechowywania lub w wyniku kwasowości.

Świeży imbir zawiera również enzym zingibainę, która jest proteazą cysteinową i ma podobne właściwości do podpuszczki.

Badania

Dowody na to, że imbir pomaga łagodzić nudności i wymioty wynikające z chemioterapii lub ciąży, są niejednoznaczne. Nie ma wyraźnych dowodów na szkodliwość przyjmowania imbiru podczas ciąży, ale jego bezpieczeństwo jest nieokreślone. Imbir nie jest skuteczny w leczeniu bolesnego miesiączkowania. Istnieją pewne dowody na to, że ma on działanie przeciwzapalne i poprawia funkcje trawienne, ale nie ma wystarczających dowodów na to, że wpływa na ból w chorobie zwyrodnieniowej stawów.

Działania niepożądane

Reakcje alergiczne na imbir generalnie powodują wysypkę . Chociaż ogólnie uznawany za bezpieczny, imbir może powodować zgagę i inne skutki uboczne, szczególnie w postaci sproszkowanej. Może niekorzystnie wpływać na osoby z kamieniami żółciowymi i może wpływać na działanie antykoagulantów, takich jak warfaryna lub aspiryna.

Galeria

Imbir z kwiatem

Imbir kwiat zaraz zakwitnie

Pręcik do kwiatów imbiru

Uprawa imbiru, Birma

Posiekany imbir

Gari , rodzaj marynowanego imbiru

Niemieckie wino o smaku imbiru (na bazie winogron) z dekoracją łodygi imbiru