Vee

Gevuina

Gevuina avellana (chilijski orzech laskowy, avellano chileno po hiszpańsku) to wiecznie zielone drzewo o wysokości do 20 metrów. Jest to jedyny gatunek obecnie sklasyfikowany w rodzaju Gevuina . Pochodzi z południowego Chile i sąsiednich dolin w Argentynie. Występuje od poziomu morza do 700 metrów (2300 stóp) nad poziomem morza. Jego dystrybucja rozciąga się od 35 ° do 44 ° szerokości południowej. Złożone liście są jasnozielone i ząbkowane, a drzewo kwitnie od lipca do listopada. Kwiaty są bardzo małe, beżowe do białawych, są biseksualne i grupują się po dwa w długie grona. Owocem jest ciemnoczerwony orzech, gdy jest młody i staje się czarny. Skórka jest drzewna. Może wyrosnąć prosto lub rozgałęzione z gleby, tworząc drzewo lub krzew.

Nazwa Gevuina pochodzi od guevin , Mapuche Indyjska nazwa chilijskiej leszczyny. Pochodzenie hiszpańskiej nazwy avellano pochodzi z faktu, że hiszpańscy osadnicy znaleźli orzechy podobne do orzechów laskowych, które znali z Europy. Jednak gatunki te nie są blisko spokrewnione.

Stężenie Gevuina avellana w lesie jest wysoce nieregularne i trudne do przewidzenia. Może rosnąć na terenach płaskich lub pagórkowatych, na glebach gliniastych lub kamienistych. Zwykle Gevuina avellana rośnie w połączeniu z innymi drzewami liściastymi, takimi jak Nothofagus obliqua , Nothofagus dombeyi , Nothofagus alpina , Nothofagus glauca lub Laureliopsis . Jednak rośnie również w zespołach zdominowanych przez drzewa iglaste Austrocedrus , Fitzroya i Pilgerodendron . Jako taka Gevuina avellana nie tworzy czystych drzewostanów.

Spis treści

1 Taksonomia
2 Zastosowania i uprawa
3 Galeria
4 Notatki
5 Odnośniki i linki zewnętrzne

Taksonomia

Gevuina to rodzaj 1 lub 3 gatunków z rodziny Proteaceae. W niektórych klasyfikacjach Gevuinia jest rozpoznawana z trzema gatunkami: jednym endemicznym dla Australii ( Gevuina bleasdalei ), drugim dla Nowej Gwinei ( Gevuina papuana ), i jeden gatunek w Chile i Argentynie ( Gevuina avellana ). Inne raporty taksonomiczne umieszczają gatunki z Australii i Nowej Gwinei w rodzaju Bleasdalea lub w endemicznym rodzaju Fidżi Turrillia , a Gevuina z tylko Gevuina avellana . Flora Australii zachowuje te 2 gatunki w Gevuinia , ale najnowsza klasyfikacja umieszcza gatunki australijskie i Nowej Gwinei jako Bleasdalea bleasdalei i B. papuana

Zastosowania i uprawa

Nasiona są spożywane na surowo, gotowane we wrzącej wodzie lub opiekane. Orzechy zawierają około 12 procent białka, 49 procent oleju i 24 procent węglowodanów. Nasiona mają bardzo wysokie stężenie olejów jednonienasyconych i są również pozyskiwane do różnych celów w Chile. Jest bogaty w przeciwutleniacze, takie jak witamina E (α-tokotrienol) i β-karoten. Jego olej jest składnikiem niektórych filtrów przeciwsłonecznych. Olejek Gevuina jest stosowany jako składnik kosmetyków ze względu na swoje właściwości nawilżające oraz źródło kwasów tłuszczowych omega 7 (kwas palmitooleinowy). Produkcja nasion może się znacznie różnić w zależności od drzewa.

Drzewo to jest dobrą rośliną miodową dla pszczół i jest również uprawiana jako roślina ozdobna. Łuski nasion zawierają garbnik, który jest używany do garbowania skóry. Dojrzałe drzewo ma dopuszczalną odporność na mróz (co najmniej -12 ° C (10 ° F)). Drewno ma kolor kremowy z ciemnobrązowymi smugami i jest wykorzystywane w meblarstwie i instrumentach muzycznych. Do Wielkiej Brytanii trafiło w 1826 roku. Dobrze rośnie tam, w Irlandii oraz w Nowej Zelandii i Kalifornii. Kilka okazów jest uprawianych w Hiszpanii i na północno-zachodnim Pacyfiku w Stanach Zjednoczonych. Rośnie dobrze w umiarkowanym klimacie oceanicznym z niskimi temperaturami, gdzie zimą często występują mrozy, i dobrze się rozwija w południowej Nowej Zelandii. Potrzebuje 5 lat na pierwsze zbiory i 7 lub 8 lat na pełną produkcję. W Seattle w stanie Waszyngton wiewiórki i ptaki zjadają nasiona z drzew. W Chile i Nowej Zelandii rozwijane są nowe odmiany o większej wydajności niż pierwotne dzikie stado.

W 1982 r. Zbierano tylko niewielką frakcję orzechów z dzikich drzewostanów do przetworzenia.