Fennel

• Anethum dulce DC.
• Anethum foeniculum L.
• Anethum minus Gouan
• Anethum panmori Roxb.
• Anethum panmorium > Roxb. ex Fleming
• Anethum piperitum Ucria
• Anethum rupestre Salisb.
• Foeniculum azoricum Mill.
• Foeniculum capillaceum Gilib.
• Foeniculum divaricatum Griseb.
• Foeniculum dulce Mill.
• Foeniculum foeniculum (L.) H.Karst.
• Foeniculum giganteum Lojac .
• Foeniculum officinale All.
• Foeniculum panmorium (Roxb.) DC.
• Foeniculum piperitum C.Presl
• Foeniculum rigidum Brot. ex Steud.
• Ligusticum foeniculum (L.) Roth
• Ligusticum foeniculum (L.) Crantz
• Meum foeniculum (L.) Spreng.
• Meum piperitum Schult.
• Ozodia foeniculacea Wight & amp; Arn.
• Selinum foeniculum EHLKrause
• Seseli dulce Koso-Pol.
• Seseli foeniculum Koso-Pol.
• Seseli piperitum Koso-Pol.
• Tenoria romana Schkuhr ex Spreng.

Koper włoski ( Foeniculum vulgare ) to roślina kwitnąca z rodziny marchwi. Jest to wytrzymałe, wieloletnie zioło o żółtych kwiatach i pierzastych liściach. Występuje na wybrzeżach Morza Śródziemnego, ale została powszechnie naturalizowana w wielu częściach świata, zwłaszcza na suchych glebach w pobliżu wybrzeża morskiego i na brzegach rzek.

Jest to bardzo aromatyczne i aromatyczne zioło używane. w kuchni i obok anyżu o podobnym smaku jest jednym z podstawowych składników absyntu. Koper włoski lub finocchio (UK: / fɪˈnɒkioʊ /, USA: / -ˈnoʊk- /, włoski :) to odmiana o spuchniętej, cebulkowej podstawie łodygi, która jest używana jako warzywo.

Spis treści

• 1 Etymologia i nazwy
• 2 Odniesienia kulturowe
• 3 Wygląd
• 4 Uprawa
• 5 Odżywianie
• 6 zastosowań
  • 6.1 Kuchnia
• 7 Produkcja
• 8 Podobne gatunki
• 9 Aromaty i fitochemia
• 10 Źródła
• 11 Linki zewnętrzne

• 6.1 Kuchnia

Etymologia i nazwy

Słowo fennel powstało z języka średnioangielskiego fenel lub fenyl . Pochodziło to ze staroangielskiego fenolu lub finolu, który z kolei pochodził od łacińskiego feniculum lub foeniculum, zdrobnienie od fenum lub faenum , co oznacza „siano”. Łacińskie słowo oznaczające tę roślinę brzmiało ferula , które jest obecnie używane jako nazwa rodzaju pokrewnej rośliny. Koper włoski był ceniony przez starożytnych Greków i Rzymian, którzy używali go jako lekarstwa, pożywienia i środka odstraszającego owady. Uważano, że herbata z kopru włoskiego dodawała wojownikom odwagi przed bitwą. Według mitologii greckiej Prometeusz użył gigantycznej łodygi kopru włoskiego do przenoszenia ognia z Olimpu na Ziemię. Cesarz Karol Wielki wymagał uprawy kopru włoskiego na wszystkich cesarskich farmach.

Odniesienia kulturowe

Grecka nazwa kopru włoskiego to maraton (μάραθον) lub marathos (μάραθος), a miejsce słynnej bitwy pod Maratonem dosłownie oznacza równinę z koprem włoskim. Słowo jest najpierw poświadczone w mykeńskiej formie liniowej B jako ma-ra-tu-wo . W Teogonii Hezjoda Prometeusz kradnie żar ognia bogom z wydrążonej łodygi kopru włoskiego.

Jako staroangielski finule , koper włoski jest jednym z dziewięć roślin przywoływanych w pogańskim anglosaskim Zaklęcie dziewięciu ziół , odnotowanym w X wieku.

W XV wieku portugalscy osadnicy na Maderze zauważyli obfitość dzikiego kopru włoskiego i użył portugalskiego słowa funcho (koper włoski) i przyrostka -al , aby utworzyć nazwę nowego miasta Funchal.

Wiersz Longfellowa „The Goblet of Life” z 1842 roku wielokrotnie odnosi się do rośliny i wspomina o jej rzekomej zdolności do wzmacniania wzroku:

Wygląd

Fennel, Foeniculum vulgare > jest wieloletnim ziołem. Jest wyprostowana, sino zielona i dorasta do wysokości 2,5 m (8 stóp), z pustymi łodygami. Liście dorastają do 40 centymetrów (16 cali) długości; są drobno rozcięte, z końcowymi segmentami nitkowatymi (podobnymi do nitki) o szerokości około 0,5 milimetra (1⁄50 cala). (Jej liście są podobne do kopru, ale cieńsze.) Kwiaty są wytwarzane w końcowych kwiatostanach złożonych o szerokości 5–15 centymetrów, z których każdy ma 20–50 drobnych żółtych kwiatków na krótkich szypułkach. Owocem jest suchy schizokarp o długości 4–10 milimetrów (3⁄16–3⁄8 cala), o połowie szerokości lub mniejszy i rowkowany. Ponieważ nasiona w owocu są przyczepione do owocni, cały owoc jest często mylnie nazywany „nasieniem”.

Uprawa

Koper włoski jest powszechnie uprawiany, zarówno w swoim rodzimym zasięgu, jak i gdzie indziej, ze względu na jadalne, mocno aromatyzowane liście i owoce. Jego anyżowy lub lukrecjowy aromat pochodzi od anetolu, aromatycznego związku występującego również w anyżu i anyżu gwiazdkowatym, a jego smak i aromat są podobne do ich smaku, chociaż zwykle nie są tak mocne.

Fenkuł florencki ( Foeniculum vulgare Grupa Azoricum; syn. F. vulgare odm. azoricum ) to grupa odmian o napompowanych nasadach liści, które tworzą strukturę przypominającą cebulę. Jest pochodzenia roślinnego i ma łagodny smak podobny do anyżu, ale jest słodszy i bardziej aromatyczny. Rośliny kopru włoskiego są mniejsze niż typ dziki. Kilka odmian kopru włoskiego jest również znanych pod kilkoma innymi nazwami, w szczególności z włoską nazwą finocchio . W supermarketach w Ameryce Północnej jest często błędnie oznaczany jako „anyż”.

Foeniculum vulgare „Purpureum” lub „Nigra”, koper o „liściach brązu”, jest powszechnie dostępny jako ozdobna roślina ogrodowa.

Koper włoski został naturalizowany wzdłuż poboczy dróg, pastwisk i innych otwartych terenów w wielu regionach, w tym w północnej Europie, Stanach Zjednoczonych, południowej Kanadzie i dużej części Azji i Australii. Dobrze rozmnaża się przez nasiona i jest uważany za gatunek inwazyjny i chwast w Australii i Stanach Zjednoczonych. W zachodniej części Ameryki Północnej kopru włoskiego można znaleźć od wybrzeża i śródlądowych terenów miejskich do obszarów górzystych i wzgórz, z wyłączeniem siedlisk pustynnych.

Odżywianie

• Jednostki
• μg = mikrogramy • mg = miligramy
• IU = jednostki międzynarodowe

100-gramowa referencyjna ilość owoców kopru włoskiego dostarcza 1440 kilodżuli (345 kilokalorii) energii z pożywienia i jest bogatym źródłem (20% lub więcej dziennej wartości DV) białka, błonnika pokarmowego, witamin z grupy B i kilku minerałów w diecie, zwłaszcza wapnia, żelaza, magnezu i manganu, z których wszystkie przekraczają 100% DV (stół). Owoce kopru włoskiego zawierają 52% węglowodanów (w tym 40% błonnika pokarmowego), 15% tłuszczu, 16% białka i 9% wody (stołowe).

Zastosowania

Kopru włoskiego jest jednym z trzy główne zioła używane do przygotowania absyntu, mieszanki alkoholowej, która powstała jako eliksir leczniczy w Europie i pod koniec XIX wieku stała się popularnym napojem alkoholowym we Francji i innych krajach. Owoce kopru włoskiego są również wykorzystywane do produkcji akvavitu.

Kuchnia

Cebula, liście i owoce kopru włoskiego są wykorzystywane w wielu tradycjach kulinarnych świata. Małe kwiaty dzikiego kopru włoskiego (znane jako „pyłek” kopru włoskiego) są najsilniejszą formą kopru włoskiego, ale także najdroższą. Suszony owoc kopru włoskiego to aromatyczna przyprawa o smaku anyżu, brązowa lub zielona, ​​gdy świeża, powoli się zmienia matowoszara, gdy owoc się starzeje. Do gotowania optymalne są zielone owoce. Liście są delikatnie aromatyzowane i zbliżone kształtem do koperku. Żarówka to chrupiące warzywo, które można smażyć, dusić, dusić, grillować lub jeść na surowo. Delikatne młode listki używane są do przypraw, sałatek, do przyprawiania sałatek, do przyprawiania sosów do puddingów, a także do zup i sosów rybnych. Zarówno napompowane podstawy liści, jak i delikatne młode pędy można jeść jak seler.

Owoce kopru włoskiego są czasami mylone z owocami anyżu, które mają podobny smak i wygląd, chociaż są mniejsze. Koper włoski jest również stosowany jako aromat w niektórych naturalnych pastach do zębów. Owoce są używane w kuchni i słodkich deserach.

W wielu kulturach Indii, Afganistanu, Iranu i Bliskiego Wschodu owoce kopru włoskiego są używane do gotowania. Jest to jedna z najważniejszych przypraw w kuchni kaszmirskiej i gudżarackiej. Jest podstawowym składnikiem mieszanki przypraw asamskich / bengalskich / orija panch phoron oraz chińskich proszków pięciu przypraw. W wielu częściach Indii prażone owoce kopru są spożywane jako mukhwas , środek wspomagający trawienie i odświeżający oddech po posiłku lub kandyzowane jako dodatek.

Liście kopru włoskiego są używane w niektórych częściach Indie jako zielone warzywa liściaste samodzielnie lub zmieszane z innymi warzywami, gotowane do podania i spożycia jako część posiłku. W Syrii i Libanie z młodych liści wytwarza się specjalny rodzaj omletu jajecznego (razem z cebulą i mąką) o nazwie ijjeh .

Wiele jajka, ryby i inne potrawy wykorzystują świeże lub suszone liście kopru włoskiego. Koper włoski jest kluczowym składnikiem niektórych włoskich i niemieckich sałatek, często podawany z cykorią i awokado lub może być duszony i podawany jako ciepły dodatek. Może być blanszowany, marynowany lub gotowany w risotto.

Owoce kopru włoskiego są głównym składnikiem smakowym włoskiej kiełbasy. W Hiszpanii łodygi kopru włoskiego są używane do przygotowania marynowanych bakłażanów berenjenas de Almagro . Z kopru włoskiego można zrobić herbatę ziołową lub tisane.

Ze względu na swoje właściwości aromatyczne owoc kopru włoskiego jest jednym ze składników dobrze znanego proszku lukrecjowego. Na subkontynencie indyjskim owoce kopru są również spożywane na surowo, czasami ze słodzikiem.

W Izraelu sałatkę z kopru włoskiego wytwarza się z posiekanych cebul kopru włoskiego przyprawionych solą, czarnym pieprzem, sokiem z cytryny, natką pietruszki, oliwą z oliwek, a czasem sumakiem.

Produkcja

Według Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa dane dotyczące produkcji kopru włoskiego są łączone z podobnymi przyprawami - anyżem, anyżem gwiazdkowatym i kolendrą. W 2014 roku Indie wyprodukowały 60% światowej produkcji kopru włoskiego, a wiodącymi producentami wtórnymi są Chiny i Bułgaria (tabela).

Podobne gatunki

Wiele gatunków z rodziny Apiaceae lub Umbelliferae są powierzchownie podobne do kopru włoskiego, a niektóre, takie jak trująca cykuta, są toksyczne, więc nierozsądne i potencjalnie niezwykle niebezpieczne jest używanie jakiejkolwiek części którejkolwiek z tych roślin jako zioła lub warzywa, chyba że można je jednoznacznie zidentyfikować jako jadalne .

Koper, kolendra i kminek to zioła o podobnym wyglądzie, ale krótsze od kopru włoskiego, osiągające zaledwie 40–60 cm. Koper ma nitkowate, pierzaste liście i żółte kwiaty; kolendra i kminek mają białe kwiaty i drobno rozdrobnione liście (choć nie tak drobne jak koper czy koper włoski), a także są krótsze (jednoroczne lub dwuletnie). Powierzchowne podobieństwo w wyglądzie między nimi mogło doprowadzić do wspólnego nazewnictwa i etymologii, jak w przypadku kopru południkowego, terminu oznaczającego kminek.

Cicely lub sweet cicely jest czasami uprawiana jako zioło ; podobnie jak koper włoski zawiera anetol, więc ma podobny aromat, ale rośnie niżej (do 2 metrów lub 6 stóp 7 cali) i ma duże baldachy białych kwiatów i liści, które są raczej podobne do paproci niż nitkowatych.

Olbrzymi koper włoski ( Ferula communis ) to duża, gruboziarnista roślina o ostrym zapachu, która rośnie dziko w regionie Morza Śródziemnego i jest uprawiana sporadycznie w ogrodach w innych miejscach. Inne gatunki z rodzaju Ferula są również powszechnie nazywane koprem olbrzymim, ale nie są to zioła kulinarne.

W Ameryce Północnej koper można znaleźć w tym samym środowisku i obok tubylców osha ( Ligusticum porteri ) i Lomatium , przydatne w medycynie krewniaki z rodziny pietruszki.

Większość gatunków Lomatium ma żółty kwiaty podobne do kopru włoskiego, ale niektóre mają białe kwiaty i przypominają truciznę cykuty. Lomatium to ważna historyczna roślina spożywcza rdzennych Amerykanów znana jako „korzeń herbatnika”. Większość Lomatium spp. mają drobno rozdrobnione, włoskowate liście; ich korzenie mają delikatny zapach ryżu, w przeciwieństwie do stęchłego zapachu cykuty. Gatunki Lomatium preferują suche gleby skaliste pozbawione substancji organicznych.

Aromat i fitochemia

Aromatyczny charakter owoców kopru włoskiego wywodzi się z lotnych olejków nadających mieszane aromaty , w tym trans-anetol i estragol (przypominający lukrecję), fenchon (mięta i kamfora), limonen, 1-okten-3-ol (grzyb). Inne fitochemikalia występujące w owocach kopru włoskiego obejmują polifenole, takie jak kwas rozmarynowy i luteolina, między innymi w niewielkiej zawartości.