Fagus sylvatica

• Castanea fagus Scop.
• Fagus aenea Dum.Cours.
• Fagus asplenifolia Dum.Cours.
• Fagus cochleata (Dippel) Domin
• Fagus comptoniifolia Desf.
• Fagus crispa Dippel
• Fagus cristata > Dum.Cours.
• Fagus cucullata Dippel
• Fagus cuprea Hurter ex A.DC.
• Fagus echinata Gilib. nie m. inval.
• Fagus incisa Dippel
• Fagus laciniata A.DC. nie m. inval.
• Fagus pendula (Lodd.) Dum.Cours.
• Fagus purpurea Dum.Cours.
• Fagus quercoides (Pers.) Dippel
• Fagus salicifolia A.DC.
• Fagus sylvestris Gaertn.
• Fagus tortuosa (Dippel) Domin
• Fagus variegata A.DC.

Fagus sylvatica , buk zwyczajny lub buk zwyczajny, to drzewo liściaste należące do rodziny buków Fagaceae.

Spis treści

• 1 Opis
• 2 Rozmieszczenie i siedlisko
• 3 Ekologia
• 4 Uprawa
  • 4.1 Odmiany
• 5 Galeria zdjęć
• 6 Drewno
• 7 Inne zastosowania
• 8 Patogenów
• 9 Notatek
• 10 linków zewnętrznych

• 4.1 Odmiany

Opis

Fagus sylvatica jest dużym drzewem, zdolnym do osiągania wysokości do 50 m (160 stóp) wysokości i 3 m (9,8 stopy) średnicy pnia, ale częściej 25-35 m (82-115 stóp) wysokości i do 1,5 m (4,9) ft) średnica pnia. 10-letnie drzewko będzie miało około 4 m (13 stóp) wysokości. Jego typowa długość życia wynosi 150–200 lat, czasem nawet 300 lat. W drzewostanach uprawnych wycina się zwykle w wieku 80–120 lat. Do pełnej dojrzałości potrzeba 30 lat (w porównaniu do 40 lat w przypadku buka amerykańskiego). Jak większość drzew, jego forma zależy od lokalizacji: na terenach leśnych F. sylvatica rośnie do ponad 30 m (100 stóp), a gałęzie są wysoko na pniu. W otwartych miejscach staje się znacznie krótszy (zwykle 15–24 m (50–80 stóp)) i masywniejszy.

Liście są naprzemiennie, proste i całe lub z lekko karbowanym brzegiem, 5 –10 cm długości i 3–7 cm szerokości, 6–7 żyłek po każdej stronie liścia (7–10 żyłek u Fagus orientalis ). Kiedy jest ząbkowany, na każdym końcu żyły znajduje się jeden punkt, nigdy między żyłami. Pąki są długie i smukłe, o długości 15–30 mm (0,59–1,18 cala) i grubości 2–3 mm (0,079–0,118 cala), ale grubsze (do 4–5 mm (0,16–0,20 cala)), gdzie pąki obejmują pąki kwiatowe.

Liście buka często nie są odcięte (opadają) jesienią i zamiast tego pozostają na drzewie do wiosny. Ten proces nazywa się marcescence. Dzieje się tak szczególnie, gdy drzewa są sadzonkami lub gdy rośliny są przycinane jako żywopłot (co sprawia, że ​​żywopłoty bukowe są atrakcyjne, nawet w zimie), ale często również występuje na niższych gałęziach, gdy drzewo jest dojrzałe.

Małe ilości nasion mogą być produkowane w wieku około 10 lat, ale nie obfite, dopóki drzewo nie osiągnie co najmniej 30 lat. F. sylvatica kwiaty męskie rosną w małych baziach, które są cechą charakterystyczną rzędu Fagales (buki, kasztany, dęby, orzechy włoskie, orzeszniki, brzozy i graby). Z kwiatów żeńskich wytwarzają się orzechy bukowe, małe trójkątne orzechy o długości 15–20 mm (0,59–0,79 cala) i szerokości 7–10 mm (0,28–0,39 cala) u podstawy; w każdej filiżance znajdują się dwa orzechy, dojrzewające jesienią 5–6 miesięcy po zapyleniu. Produkcja kwiatów i nasion jest szczególnie obfita w latach następujących po gorącym, słonecznym i suchym lecie, choć rzadko przez dwa lata z rzędu.

Rozmieszczenie i siedlisko

Naturalny zasięg rozciąga się od południa Od Szwecji do północnej Sycylii, na zachód do Francji, południowej Anglii, północnej Portugalii, środkowej Hiszpanii i od wschodu do północno-zachodniej Turcji, gdzie krzyżuje się z wschodnim bukiem ( Fagus orientalis ), który zastępuje go dalej na wschód. Na Bałkanach wykazuje pewną hybrydyzację z orientalnym bukiem; te drzewa hybrydowe noszą nazwę Fagus × taurica Popl. . W południowej części swojego zasięgu wokół Morza Śródziemnego rośnie tylko w lasach górskich, na wysokości 600–1 800 m (1969–5 906 stóp).

Chociaż często uważany za rodzimy w południowej Anglii, ostatnie dowody sugerują, że F. sylvatica dotarła do Anglii dopiero około 4000 lat pne, czyli 2000 lat po utworzeniu kanału La Manche po epokach lodowcowych; mogło to być wczesne wprowadzenie przez ludzi z epoki kamienia, którzy używali orzechów do pożywienia. Buk jest klasyfikowany jako rodzimy na południu Anglii i jako obcy na północy, gdzie jest często usuwany z „rodzimych” lasów. Zlokalizowane zapisy pyłku zostały zarejestrowane w północnej Anglii od epoki żelaza przez Sir Harry'ego Godwina. Zmieniające się warunki klimatyczne mogą narazić populacje buka w południowej Anglii na zwiększony stres i chociaż utrzymanie obecnego poziomu buka na niektórych stanowiskach może nie być możliwe, uważa się, że warunki dla buka w północno-zachodniej Anglii pozostaną korzystne lub nawet się poprawią. Często sadzi się go w Wielkiej Brytanii. Podobnie, charakter populacji buka norweskiego jest przedmiotem dyskusji. Jeśli byłyby rodzime, reprezentowałyby północne pasmo gatunków. Jednak analizy genetyczne molekularne potwierdzają hipotezę, że populacje te stanowią celowe wprowadzenie z Danii przed i podczas epoki wikingów. Jednak buk w Vestfold i Seim na północ od Bergen w Norwegii rozprzestrzenia się teraz naturalnie i jest uważany za rodzimy.

Buk europejski, choć nie jest wymagający ze względu na typ gleby, ma kilka istotnych wymagań: wilgotną atmosferę ( opady dobrze rozłożone w ciągu roku i częste mgły) oraz dobrze przepuszczalną glebę (nie radzi sobie z nadmierną stojącą wodą) Preferuje gleby umiarkowanie żyzne, zwapnione lub lekko kwaśne, dlatego częściej występuje na zboczu wzgórza niż na dnie niecki gliniastej. Toleruje ostre zimowe mrozy, ale jest wrażliwa na wiosenne przymrozki. W norweskim klimacie oceanicznym posadzone drzewa rosną również na północy, aż do Trondheim. W Szwecji buki nie rosną tak daleko na północ jak w Norwegii.

Las bukowy jest bardzo ciemny i niewiele gatunków roślin jest w stanie tam przetrwać, gdzie słońce ledwo dociera do ziemi. Młode buki preferują cień i mogą słabo rosnąć w pełnym słońcu. W czystym lesie buk zwyczajny wykiełkuje, a następnie obumrze z powodu nadmiernej suchości. Pod dębami z rzadką pokrywą liści szybko przewyższa je wysokością, a ze względu na gęste listowie buk ten obumiera z powodu braku światła słonecznego.

Ekologia

System korzeniowy jest płytkie, nawet powierzchowne, z dużymi korzeniami rozchodzącymi się we wszystkich kierunkach. Buk europejski tworzy ectomycorrhizas z różnymi grzybami, w tym przedstawicielami rodzajów Amanita , Boletus , Cantharellus , Hebeloma , Lactarius oraz z gatunkiem Ramaria flavosaponaria ; te grzyby odgrywają ważną rolę w zwiększaniu pobierania wody i składników odżywczych z gleby.

W lasach południowej Wielkiej Brytanii buk dominuje nad dębami i wiązami na południe od linii biegnącej od północnego Suffolk do Cardigan. Na północ od tej linii dominują dęby. Jeden z najpiękniejszych europejskich lasów bukowych zwany Sonian Forest ( Forêt de Soignes / Zoniënwoud ) znajduje się w południowo-wschodniej części Brukseli w Belgii. Buk jest dominującym gatunkiem drzew we Francji i stanowi około 10% francuskich lasów. Największe dziewicze lasy bukowe to Uholka-Shyrokyi Luh (8800 ha (22000 akrów)) na Ukrainie i Izvoarele Nerei (5012 ha (12380 akrów) w jednym ciele leśnym) w Parku Narodowym Semenic-Cheile Carașului w Rumunii. Te siedliska są domem dla największych drapieżników Europy (niedźwiedź brunatny, wilk szary i ryś). Wiele drzew jest starszych niż 350 lat w Izvoarele Nerei, a nawet 500 lat w Uholka-Shyrokyi Luh.

Wiosenne pączkowanie liści buka europejskiego jest wywoływane przez kombinację długości dnia i temperatury. Przerwy pąków co roku trwają od połowy kwietnia do początku maja, często z niezwykłą precyzją (w ciągu kilku dni). Jest bardziej precyzyjny na północy niż na południu i na wysokości 600 m (2000 stóp) niż na poziomie morza.

Buk europejski inwestuje znacznie latem i jesienią na następną wiosnę. Warunki latem, szczególnie obfite opady, determinują liczbę liści wchodzących w skład pąków. Jesienią drzewo tworzy rezerwy, które pozwolą mu przetrwać do wiosny. W dobrych warunkach pączek może wytworzyć pęd zawierający dziesięć lub więcej liści. Pączek końcowy wydziela wiosną substancję hormonalną, która zatrzymuje rozwój dodatkowych pąków. Ta tendencja, choć bardzo silna na początku ich istnienia, słabnie u starszych drzew.

Dopiero po pączkowaniu rozpoczyna się roczny wzrost korzeni. Pierwsze pojawiające się korzenie są bardzo cienkie (o średnicy mniejszej niż 0,5 mm). Później, po fali wzrostu naziemnego, grubsze korzenie rosną równomiernie.

Uprawa

Buk europejski to bardzo popularne drzewo ozdobne w parkach i dużych ogrodach w umiarkowanych regionach świata. W Ameryce Północnej są preferowane w tym celu w stosunku do rodzimych F. grandifolia , która pomimo tolerancji na cieplejsze klimaty, rośnie wolniej, osiągając dojrzałość średnio o 10 lat dłużej. Miasto Brookline w stanie Massachusetts ma jeden z największych, jeśli nie największy, las bukowy w Stanach Zjednoczonych. Park publiczny o powierzchni 2,5 akra (1,0 ha), zwany `` The Longwood Mall '', został zasadzony jakiś czas przed 1850 rokiem, kwalifikując go jako najstarsze drzewostan bukowy w Stanach Zjednoczonych.

Często jest przycinany, aby atrakcyjne żywopłoty.

Od początku XIX wieku występowały liczne, często powtarzane, odmiany buka europejskiego w drodze selekcji ogrodniczej; należą do nich:

• buk miedziany lub buk purpurowy ( Fagus sylvatica purpurea ) - to mutacja buka europejskiego, który po raz pierwszy odnotowano w 1690 r. w lesie "Possenwald" niedaleko miasta Sondershausen w Turyngii w Niemczech. Przyjmuje się, że około 99% wszystkich buków miedzianych na świecie to potomkowie tego buka miedzianego. Liście są fioletowe, w wielu odmianach zmieniają barwę szpinaku na głęboką zieleń do połowy lata. W Stanach Zjednoczonych Charles Sprague Sargent zauważył najwcześniejsze pojawienie się w katalogu szkółkarzy w 1820 r., Ale w 1859 r. Na terenie Thomas Ash, Esq., Throggs odnotowano „najwspanialszy buk miedziany w Ameryce… wysoki na ponad pięćdziesiąt stóp” Neck, Nowy Jork; musiało mieć wtedy ponad czterdzieści lat.
• buk liściasty ( Fagus sylvatica Heterophylla Group) - liście głęboko ząbkowane do nitkowatych
• buk karłowaty ( Fagus sylvatica Tortuosa Group) - charakterystyczny poskręcany pień i gałęzie
• buk płaczący ( Fagus sylvatica Pendula Group) - gałęzie zwisające
• Buk Dawyck ( Fagus sylvatica 'Dawyck') - wzrost szybkowaty (kolumnowy) - występuje w formach zielonych, złotych i fioletowych; nazwa pochodzi od Dawyck Botanic Garden in the Scottish Borders
• buk złoty ( Fagus sylvatica 'Zlatia') - liście złote na wiosnę

Odmiany

Następujące odmiany otrzymały nagrodę Royal Horticultural Society of Garden Merit: -

• F. sylvatica
• „Dawyck”
• „Dawyck Gold”
• „Dawyck Purple”
• „Pendula” (płaczący buk )
• „Riversii”
• F. sylvatica var. heterophylla „Aspleniifolia”

Galeria zdjęć

• „Pendula”, Harlow Carr.

• Słynne drzewo do góry nogami, Hyde Park, Londyn, przykład F. sylvatica 'pendula'.

• Buk posadzony na grobli marszowej (żywopłotu granicznego) w Szkocji.

• Liście var. heterophylla 'Aspleniifolia', Ogród Botaniczny w Belfaście

• Stary drzewostan bukowy przygotowany do odnowienia (zwróć uwagę na młode runo) w Lesie Sonian.

• Fagus sylvatica drewno - MHNT

• Fagus sylvatica - MHNT

• Sadzonki

• Buk miedziany (wiosna)

• Fagus sylvatica

„Pendula”, Harlow Carr.

Słynne drzewo do góry nogami, Hyde Park, Londyn, przykład F. sylvatica 'pendula'.

Buk posadzony na grobli marszowej (żywopłot graniczny) w Szkocji.

Liście var. heterophylla 'Aspleniifolia', Ogród Botaniczny w Belfaście

Stary drzewostan bukowy przygotowany do odnowienia (zwróć uwagę na młode runo) w Lesie Sonian.

Fagus sylvatica drewno - MHNT

Fagus sylvatica - MHNT

Sadzonki

Buk miedziany (wiosna)

Fagus sylvatica

Drewno

Drewno buka europejskiego jest wykorzystywane do produkcji wielu przedmiotów i narzędzi. Jego drobne i krótkie usłojenie sprawia, że ​​jest to drewno łatwe w obróbce, łatwe do namaczania, farbowania, lakierowania i klejenia. Gotowanie na parze sprawia, że ​​drewno jest jeszcze łatwiejsze w obróbce. Ma doskonałe wykończenie, jest odporny na ściskanie i pękanie, a przy zginaniu jest sztywny. Frezowanie jest czasami trudne z powodu pęknięć. Gęstość drewna wynosi 720 kg na metr sześcienny. Szczególnie dobrze nadaje się do drobnych prac stolarskich, zwłaszcza mebli. Od krzeseł po parkiety (podłogi) i klatki schodowe, buk europejski może zrobić prawie wszystko poza ciężkim wsparciem konstrukcyjnym, o ile nie zostanie pozostawiony na zewnątrz. Dzięki swojej twardości idealnie nadaje się do wykonywania drewnianych młotków i blatów warsztatowych. Drewno łatwo gnije, jeśli nie jest chronione smołą na bazie destylatu własnej kory (tak jak stosowane w podkładach kolejowych). Jest lepsza dla masy papierniczej niż wiele innych drzew liściastych, chociaż jest do tego używana tylko czasami, wysoka zawartość celulozy może być również przędzona na modal, który jest używany jako tkanina podobna do bawełny. Kod do użycia w Europie to .mw-parser-output span.smallcaps {font-variant: small-caps} .mw-parser-output span.smallcaps-small {font-size: 85%} fasy (od FA gus SY lvatica). Buk pospolity jest również uważany za jedno z najlepszych drewna opałowego do kominków.

Inne zastosowania

Orzechy zjadane są przez ludzi i zwierzęta. Lekko toksyczne dla ludzi, jeśli były spożywane w dużych ilościach ze względu na zawarte w nich garbniki i alkaloidy, mimo to orzechy zostały wyciśnięte w XIX-wiecznej Anglii, aby uzyskać olej, który był używany do gotowania i lamp. Zostały również zmielone na mąkę, którą można było zjeść po wypłukaniu garbników przez namaczanie.

Produkt podstawowy AM 01 , aromat dymu, jest wytwarzany z Fagus sylvatica L.

Patogeny

Biscogniauxia nummularia (smoła bukowa) jest pierwotnym patogenem workowców bukowych, wywołującym zrakowacenie zgnilizna drewna. Można go znaleźć o każdej porze roku i nie jest jadalny.