Fagus grandifolia

Fagus grandifolia , buk amerykański lub buk północnoamerykański, to gatunek buka pochodzi ze wschodnich Stanów Zjednoczonych i południowo-wschodniej Kanady.

Nazwa rodzaju Fagus to po łacinie „buk”, a specyficzny epitet grandifolia pochodzi od grandis „large” i folium „leaf”.

Spis treści

• 1 Rozmieszczenie i odmiany
• 2 Opis
• 3 Galeria
• 4 Choroby
• 5 zastosowań
• 6 referencji
• 7 linków zewnętrznych

dystrybucja i odmiany

amerykański buk pochodzi ze wschodniej części Ameryki Północnej, od Nowej Szkocji na zachód po południowe Ontario w południowo-wschodniej Kanadzie, na zachód do Wisconsin i od południa do wschodniego Teksasu i północnej Florydy w Stanach Zjednoczonych.

Drzewa w południowej połowie pasma są czasami wyróżniane jako odmiana, F. grandifolia var. caroliniana , ale nie jest to uważane za odrębne na florze Ameryki Północnej. Buk meksykański ( Fagus grandifolia var. mexicana ), pochodzący z gór środkowego Meksyku, jest blisko spokrewniony i czasami jest traktowany jako podgatunek buka amerykańskiego, ale niektóre botanicy często klasyfikowani jako odrębny gatunek. Jedyny gatunek Fagus występujący na półkuli zachodniej (przy założeniu, że F. mexicana jest traktowany jako podgatunek), F. uważa się, że grandifolia rozciągała się na całej szerokości kontynentu północnoamerykańskiego aż do wybrzeża Pacyfiku przed ostatnią epoką lodowcową.

Opis

To drzewo liściaste rośnie do 20–35 m (66–115 stóp) wysokości, z gładką, srebrnoszarą korą. Liście są ciemnozielone, proste i słabo ząbkowane, z małymi zębami kończącymi każdą żyłkę, o długości 6–12 cm (rzadko 15 cm), z krótkim ogonkiem. Gałązki zimowe są charakterystyczne wśród drzew północnoamerykańskich, są długie i smukłe (15–20 mm (5⁄8–3⁄4 cala) na 2–3 mm (0,079–0,118 cala)) z dwoma rzędami zachodzących na siebie łusek na pąkach . Pąki buka są wyraźnie cienkie i długie, przypominające cygara; ta cecha sprawia, że ​​buki są stosunkowo łatwe do zidentyfikowania. Drzewo jest jednopienne, z kwiatami obu płci na tym samym drzewie. Owocem jest mały, ostro zakończony orzech, osadzony parami w miękkiej, czteropłatkowej łusce. Ma dwa sposoby rozmnażania: jeden to zwykłe rozsiewanie sadzonek, a drugi to pędy korzeni (nowe drzewa wyrastają z korzeni w różnych miejscach).

Amerykański buk jest odporny na cień gatunki, powszechnie występujące w lasach w końcowej fazie sukcesji. Niewiele drzew w jego naturalnym zasięgu poza klonem cukrowym dorównuje mu tolerancją cienia. Sukcesja ekologiczna to zasadniczo proces zmiany składu lasów w czasie; jest to wzór wydarzeń często obserwowanych na zakłóconych terenach. Chociaż czasami występuje w czystych drzewostanach, częściej jest kojarzony z klonem cukrowym (tworzącym zbiorowisko kulminacyjne bukowo-klonowe), brzozą żółtą i cykutą wschodnią, zwykle na wilgotnych, dobrze odwodnionych zboczach i bogatych dna. W pobliżu jej południowej granicy często dzieli dominację baldachimu z południową magnolią. Chociaż ma reputację powolnego wzrostu (czasami tylko 13 stóp w ciągu 20 lat), bogata gleba i duża wilgoć znacznie przyspieszą ten proces. Buk amerykański preferuje dobrze nawodnione, ale także dobrze zdrenowane miejsca i nie toleruje zanieczyszczeń miejskich, soli i zagęszczenia gleby. Rzuca również ciężki cień i jest niezwykle spragnionym drzewem o wysokich wymaganiach wilgoci w porównaniu z dębami, dzięki czemu ma gęsty, płytki system korzeniowy. Chociaż naturalny zasięg buka amerykańskiego rozciąga się na większości wschodnich Stanów Zjednoczonych i południowo-wschodniej Kanady, dojrzałe okazy są rzadkie na obszarach nizinnych, ponieważ pierwsi osadnicy szybko odkryli, że obecność drzewa wskazuje na dobre tereny uprawne.

Galeria

• Długi i cienki pączek buka zimowego

• Wiosenne liście

• Jesienne liście

• Liść buka i orzech

• Zimą niektóre jesienne liście pozostają na bukach (marcescence)

• Kora

• Stopa drzewa

• Orzechy bukowe

• Korzenie rozprzestrzeniające się na powierzchni

• Kora z porostami

• Sadzonki buka i klonu w las bukowo-klonowy, Johnson City, TN

Długi i cienki pączek buka zimowego

Wiosenne liście

Jesienne liście

Liść buka i orzech

Zimą niektóre jesienne liście pozostają na bukach (marcescence)

Kora

stopa drzewa

Orzechy bukowe

Korzenie rozprzestrzeniające się na powierzchni e

Kora z porostami

Sadzonki buku i klonu w lesie bukowo-klonowym, Johnson City, TN

Choroba

Choroba kory bukowej stała się głównym zabójcą buków w północno-wschodnich Stanach Zjednoczonych. Ta choroba pojawia się, gdy owad łuskowaty Cryptococcus fagisuga atakuje korę, tworząc ranę, którą następnie zakaża jeden z dwóch różnych gatunków grzybów z rodzaju Nectria . Powoduje to rozwój raka i ostatecznie śmierć drzewa.

Mszyce zarazy bukowej kolonizują gałęzie drzewa, ale bez poważnych szkód dla zdrowych drzew. Poniżej tych kolonii rozwijają się złogi sadzy, spowodowane przez grzyby Scorias spongiosa rosnące saprofitycznie na spadzi wydzielanej przez owady. Jest to również nieszkodliwe dla drzew.

Uważa się, że choroba liści buka, po raz pierwszy odkryta w Ohio w 2012 roku, jest wywoływana przez nicienie. Rozprzestrzenił się w kilku innych stanach, a także w Kanadzie i może zabić miliony drzew w całej Ameryce Północnej, a także może zagrozić bukom w Europie.

Pomimo dużego zapotrzebowania na wilgoć, buki łatwo ulegają powodziom, a ich cienka kora może być szkodliwa dla zwierząt, ognia i działalności człowieka. Późne wiosenne przymrozki również powodują znaczne uszkodzenia drzewa. Pnie dojrzałych buków często gniją i tworzą wnęki, które są wykorzystywane przez dzikie zwierzęta do zamieszkania.

Zastosowania

Buk amerykański jest ważnym drzewem w leśnictwie. Drewno jest twarde i trudne do cięcia lub rozłupywania, chociaż przy wadze 43 funtów na stopę sześcienną (690 kg / m3) nie jest wyjątkowo ciężkie, a ponadto stosunkowo łatwo gnije. Jest używany do wielu różnych celów, w szczególności mebli z giętego drewna, ponieważ drewno bukowe łatwo się wygina podczas gotowania na parze. Tworzy również wysokiej jakości, długo palące się drewno opałowe.

Podobnie jak kora buka europejskiego, kora amerykańskiego buka jest gładka i jednolita, co sprawia, że ​​rzeźbienie imion, dat, symboli ozdobnych, takich jak serca miłości, jest atrakcją lub identyfikatory gangów i inne materiały na jego powierzchnię. Jeden z takich buków w Louisville w stanie Kentucky, na terenie dzisiejszej południowej części Parku Iroquois, nosił legendę „D. Boone kilt a bar” i rok pod koniec XVIII wieku. Ta rzeźba została po raz pierwszy opisana w XIX wieku, ale uważa się, że nie została wykonana przez Boone'a, ponieważ był wykształconym człowiekiem, który nie napisałby czegoś tak półpiśmiennego. Ostatecznie buk przewrócił się w 1916 roku podczas burzy; jego wiek oszacowano na około 325 lat. Jego pień jest teraz wystawiony w Filson Historical Society.

Czasami sadzi się go jako drzewo ozdobne, ale nawet w swoim rodzimym obszarze sadzi się go znacznie rzadziej niż buk europejski. Chociaż buk amerykański radzi sobie w cieplejszym klimacie, jego europejski kuzyn rośnie szybciej i jest bardziej odporny na zanieczyszczenia, a ponadto jest łatwiejszy do rozmnażania.

Buk amerykański nie wytwarza znacznych ilości orzechów, dopóki drzewo nie osiągnie wieku około 40 lat. Duże plony są produkowane przez 60 lat. Najstarsze udokumentowane drzewo ma 246 lat. Owocem jest skorupa w kształcie trójkąta zawierająca 2-3 orzechy w środku, ale wiele z nich nie wypełnia się, zwłaszcza na samotnych drzewach. Orzechy bukowe są jadalne dla dzikich zwierząt i ludzi, ale są zbyt małe, aby mieć wartość handlową.

Maszt (zbiór orzechów) z amerykańskiego buka zapewnia pożywienie wielu gatunkom zwierząt. Wśród samych kręgowców są to jarząb, dzikie indyki, szopy, lisy rudo-szare, jelenie bielik, króliki, wiewiórki, oposy, bażanty, niedźwiedzie czarne, jeżozwierze i ludzie. W przypadku gąsienic Lepidoptera żerujących na buku amerykańskim, patrz lista Lepidoptera żerujących na bukach. Jelenie od czasu do czasu skubią liście buku, ale nie jest to preferowany pokarm. Orzechy bukowe były jednym z podstawowych pokarmów wymarłego już gołębia wędrownego; wycinanie lasów bukowych i dębowych jest wskazywane jako jeden z głównych czynników, które mogły przyczynić się do wyginięcia tego ptaka.