Cyperus esculentus

• Chlorocyperus aureus (K.Richt.) Palla ex Kneuck.
• Chlorocyperus phymatodes (Muhl.) Palla
• Cyperus aureus Ten
• Cyperus aureus (L.) Nyman
• Cyperus bahiensis Steud.
• Cyperus buchananii Boeckeler
• Cyperus callistus Ridl.
• Cyperus chrysostachys Boeckeler
• Cyperus cubensis Steud.
• Cyperus damiettensis A.Dietr.
• Cyperus esculentus var. angustispicatus Britton
• Cyperus esculentus f. angustispicatus (Britton) Fernald
• Cyperus esculentus subsp. aureus K.Richt.
• Cyperus esculentus var. cyclolepis Boeckeler z Kük.
• Cyperus esculentus f. evolutus C.B.Clarke
• Cyperus esculentus var. heermannii (Buckley) Britton
• Cyperus esculentus var. helodes (Schrad. ex Nees) C.B. Clarke
• Cyperus esculentus var. leptostachyus Boeckeler
• Cyperus esculentus var. lutescens (Torr. & amp. Hook.) Kük. ex Osten
• Cyperus esculentus var. lutescens (Torr. & amp. Hook.) Kük.
• Cyperus esculentus var. macrostachyus Boeckeler
• Cyperus esculentus f. macrostachyus (Boeckeler) Fernald
• Cyperus esculentus var. phymatodes (Muhl.) Kük.
• Cyperus esculentus f. princeps C.B. Clarke
• Cyperus esculentus var. sativus Boeckeler
• Cyperus esculentus var. sprucei CBClarke
• Cyperus fresenii Steud.
• Cyperus fulvescens Liebm.
• Cyperus gracilescens Schult.
• Cyperus gracilis Link
• Cyperus heermannii Buckley
• Cyperus helodes Schrad. ex Nees
• Cyperus hydra Kunth
• Cyperus lutescens Torr. & amp; Haczyk.
• Cyperus melanorhizus Delile
• Cyperus nervosus Bertol.
• Cyperus officinalis T.Nees
• Cyperus pallidus Savi
• Cyperus phymatodes Muhl.
• Cyperus phymatodes var. heermannii (Buckley) S.Watson
• Cyperus repens Elliott
• Cyperus ruficomus Buckley li>
• Cyperus scirpoides R.Br.
• Cyperus sieberianus Link
• Cyperus tenoreanus > Schult.
• Cyperus tenorei C.Presl
• Cyperus tenorianus Roem. & amp; Schult.
• Cyperus tuberosus Pursh
• Cyperus variabilis Salzm. ex Steud.
• Pterocyperus esculentus (L.) Opiz
• Pycreus esculentus (L.) Hayek

Cyperus esculentus (zwany również chufa, tigernut, atadwe, żółtym orzechowcem i ziemnym migdałem) jest rośliną z rodziny turzycowatych szeroko rozpowszechnionych na całym świecie. Występuje na większości półkuli wschodniej, w tym w Europie Południowej, Afryce i na Madagaskarze, a także na Bliskim Wschodzie i subkontynencie indyjskim. DO. esculentus jest uprawiany ze względu na jadalne bulwy, zwane ziemnymi migdałami lub orzechami tygrysimi, jako przekąska oraz do przyrządzania horchata de chufa , słodkiego napoju przypominającego mleko.

Cyperus esculentus można znaleźć dziko, jako chwast lub jako uprawę. Jest to gatunek inwazyjny poza swoim rodzimym zasięgiem i jest łatwo przenoszony przypadkowo, aby stać się inwazyjnym. W wielu krajach C. esculentus jest uważany za chwast. Często występuje na wilgotnych glebach, takich jak pola ryżowe i pola orzeszków ziemnych, a także na dobrze nawadnianych trawnikach i polach golfowych podczas ciepłej pogody.

Spis treści

• 1 Historia
• 2 Botanika
• 3 Inwazyjność
• 4 Uprawa
  • 4.1 Wymagania klimatyczne
  • 4.2 Wymagania glebowe
• 5 Agronomia
  • 5.1 Regiony
  • 5.2 Uprawa
  • 5.3 Zbiór i proces suszenia
  • 5.4 Przechowywanie
• 6 Zastosowań
  • 6.1 Napój
  • 6.2 Jedzenie
  • 6.3 Olej
  • 6.4 Przynęta
• 7 Zgodność z innymi uprawami
  • 7.1 Podobne gatunki rodzime lub nierodzime, które mogą utrudniać identyfikację
• 8 Odnośniki
• 9 Linki zewnętrzne

• 4.1 Wymagania klimatyczne
• 4.2 Wymagania glebowe

• 5.1 Regiony
• 5.2 Uprawa
• 5.3 Zbiór i proces suszenia
• 5.4 Przechowywanie

• 6.1 Napój
• 6.2 Jedzenie
• 6.3 Olej
• 6.4 Przynęta

• 7.1 Podobny gatunek rodzimy lub nierodzimy, które mogą mylić identyfikację

Historia

Sugerowano, że wymarły hominin Paranthropus boisei („Człowiek Dziadek do Orzechów”) żył z orzechów tygrysich.

C. esculentus była jedną z najstarszych roślin uprawnych w prehistorycznym i starożytnym Egipcie, gdzie była ważnym pożywieniem. Korzenie dzikiej chufy zostały znalezione w Wadi Kubbaniya na północ od Asuanu, datowane na około 16 000 lat pne. Suche bulwy pojawiają się również później w grobowcach z okresu predynastycznego, około 3000 pne. W tym czasie C. bulwy esculentus były spożywane albo gotowane w piwie, pieczone, albo jako słodycze z bulw mielonych z miodem. Bulwy były również używane w medycynie, przyjmowane doustnie, jako maść lub lewatywa, a także używane w fumiganach do osłodzenia zapachów domów lub odzieży. Chufa nadal była ważnym źródłem pożywienia w okresie dynastii, a uprawa rośliny pozostawała wyłącznie w Egipcie. Grobowiec wezyra Rekhmire'a z XV wieku pne przedstawia chłopów przygotowujących i mierzących orzechy tygrysie. Współczesna nazwa orzechów tygrysich w Egipcie to حب العزيز (Hab el Aziz = ziarna Al-Aziz ), nazwana na cześć władcy Fatymidów, który podobno lubił je.

Botany

Cyperus esculentus to roślina jednoroczna lub wieloletnia, osiągająca 90 cm wysokości, z pojedynczymi łodygami wyrastającymi z bulwy. Roślinę rozmnażają nasiona, pełzające kłącza i bulwy. Ze względu na swój klonalny charakter C. esculentus może wykorzystać zaburzenia gleby spowodowane siłami antropogenicznymi lub naturalnymi. Łodygi są trójkątne w przekroju i mają smukłe liście o szerokości 3–10 mm (1⁄8–3⁄8 cala). Kłoski rośliny są charakterystyczne, z kępą płaskich, owalnych nasion otoczonych czterema wiszącymi, podobnymi do liści przylistkami ustawionymi pod kątem 90 stopni od siebie. Mają od 5 do 30 milimetrów (1⁄4 do 1 1⁄8 cala) długości i są liniowe lub wąsko eliptyczne, ze spiczastymi końcami i 8 do 35 różyczkami. Kolor waha się od słomkowego do złotobrązowego. Mogą wyprodukować do 2420 nasion z rośliny. Liście rośliny są bardzo twarde i włókniste i często mylone są z trawą. Korzenie to rozległy i złożony system drobnych, włóknistych korzeni i łuskowatych kłączy z małymi, twardymi kulistymi bulwami i dołączonymi główkami cebulowymi.

Bulwy mają 0,3–1,9 centymetra (1⁄8–3⁄4 cala) średnicy, a ich kolory wahają się między żółtym, brązowym i czarnym. Jedna roślina może wyprodukować od kilkuset do kilku tysięcy bulw w ciągu jednego sezonu wegetacyjnego. W niskich temperaturach liście, korzenie, kłącza i cebulki obumierają, ale bulwy przeżywają i wyrastają następnej wiosny, gdy temperatura gleby utrzymuje się powyżej 6 ° C (43 ° F). Mogą odrosnąć nawet kilka lat później. Kiedy bulwy kiełkują, wiele kłączy zapoczątkowuje się i kończy w cebulce podstawy blisko powierzchni gleby. Te podstawowe cebulki inicjują łodygi i liście nad ziemią oraz włókniste korzenie pod ziemią. C. esculentus jest zapylany wiatrem i wymaga zapylenia krzyżowego, ponieważ jest samokompatybilny.

Inwazyjność

C. esculentus to wysoce inwazyjny gatunek występujący w Oceanii, Meksyku, niektórych regionach Stanów Zjednoczonych i na Karaibach, głównie poprzez rozpraszanie nasion. Jest łatwo transportowany na całym świecie i można go przystosować do ponownego zasiedlenia w zróżnicowanym klimacie i środowisku glebowym. W Japonii jest to egzotyczny chwast klonalny sprzyjający rozwojowi w wilgotnych siedliskach.

Uprawa

Wymagania klimatyczne

Uprawa Cyperus esculentus wymaga łagodnego klimatu. Niska temperatura, cień i intensywność światła mogą hamować kwitnienie. Inicjacja bulw jest hamowana przez wysoki poziom azotu, długie fotoperiody i wysoki poziom kwasu giberelinowego. Zapoczątkowanie kwitnienia następuje w fotoperiodach trwających od 12 do 14 godzin dziennie.

Wymagania glebowe

Bulwy mogą rozwijać się w glebie na głębokości około 30 cm, ale większość z nich występuje na wierzchołku lub górna część. Tolerują wiele niekorzystnych warunków glebowych, w tym okresy suszy i powodzi, a także wytrzymują temperatury gleby około -5 ° C (23 ° F). Najlepiej rosną na glebach piaszczystych, wilgotnych przy pH 5,0 - 7,5. Najgęstsze populacje C. esculentus często występują na nisko położonych terenach podmokłych. Nie tolerują zasolenia.

Agronomia

Regiony

C. esculentus jest uprawiany w Nigerii, Stanach Zjednoczonych, Gwatemali, Meksyku, Chile, Brazylii, Libanie, Syrii, Jordanii, Arabii Saudyjskiej, Omanie, Iranie, Iraku, Pakistanie, Indiach, Jemenie, Maroku, Wybrzeżu Kości Słoniowej, Sudanie, Sudan Południowy, Gambia, Gwinea Bissau, Ghana, Niger, Burkina Faso, Togo, Benin, Kamerun i Mali, gdzie są wykorzystywane głównie jako pasza dla zwierząt lub jako dodatek, ale w krajach latynoskich są używane głównie do produkcji horchaty, słodki, mleczny napój.

Uprawa

Zwykle sadzenie odbywa się na płaskich glebach, na których wcześniej wykonano redliny sprzyjające nadchodzącym irygacjom. Odstęp między redlinami wynosi około 60 cm (2,0 stopy), a nasiona sadzi się ręcznie. Odległości między nasionami mogą wynosić od 15 do 20 cm (6 do 8 cali), a głębokość siewu wynosi około 8 cm (3 cale). Typowa dawka wysiewu dla chufa to około 120 kg bulw / ha (107 funtów / akr).

Są sadzone od kwietnia do maja i muszą być nawadniane co tydzień, aż zostaną zebrane w listopadzie i grudniu. Bulwy rozwijają się około 6-8 tygodni po wzejściu sadzonki i szybko rosną w lipcu i sierpniu. Dojrzewanie wynosi około 90 - 110 dni. Średni plon może wynosić od 10 do 19 t / ha.

Zbiór i proces suszenia

Zbiory zwykle mają miejsce w listopadzie lub grudniu, a liście są przypalane podczas zbiorów. W kombajnie zbożowym orzech tygrysa jest wyciągany z ziemi. Natychmiast po zbiorze orzechy tygrysa myje się wodą w celu usunięcia piasku i małych kamieni. Suszenie następuje zwykle na słońcu i może trwać do trzech miesięcy. W tym okresie należy bardzo dokładnie monitorować temperaturę i poziom wilgotności. Orzechy tygrysie należy codziennie obracać, aby zapewnić równomierne suszenie. Proces suszenia zapewnia dłuższy okres trwałości. Zapobiega to gniciu i innym infekcjom bakteryjnym, zapewniając jakość i wysoki poziom odżywienia. Wadami procesu suszenia są kurczenie się, zmarszczki na skórze i twarda konsystencja orzecha.

Przechowywanie

Orzech tygrysi traci znaczną ilość ilość wody podczas suszenia i przechowywania. Zawartość skrobi w bulwach orzecha tygrysiego spada, a zawartość cukru redukującego (cukru inwertowanego) wzrasta podczas przechowywania. Orzech tygrysi można przechowywać w stanie suchym i ponownie nawodnić poprzez namaczanie bez utraty chrupiącej tekstury. Moczenie często odbywa się z dnia na dzień. Suszone orzechy tygrysie mają twardą konsystencję i moczenie jest niezbędne, aby uczynić je jadalnymi i zapewnić akceptowalną jakość sensoryczną.

Zgodnie z Consejo Regulador de Chufa de Valencia (Rada Regulacyjna dla orzechów tygrysich z Walencji) skład odżywczy / 100 ml hiszpańskiego napoju horchata de chufas przedstawia się następująco: wartość energetyczna około 66 kcal, białko około 0,5 g, węglowodany ponad 10 g, skrobia co najmniej 1,9 g, tłuszcze co najmniej 2 g .

Zastosowania

Suszony orzech tygrysi ma gładki, delikatny, słodki i orzechowy smak. Można go spożywać na surowo, prażone, suszone, pieczone lub jako mleko lub olej z orzechów tygrysich.

Napój

W Hiszpanii napój znany obecnie jako horchata de chufa (czasami nazywany też horchata de chufas lub, w krajach Afryki Zachodniej, takich jak Nigeria i Mali, kunnu aya ) jest oryginalną formą horchaty. Wykonany jest z namoczonych, mielonych i słodzonych orzechów tygrysich. Według naukowców z Uniwersytetu w Ilorin, kunnu wytwarzane z orzechów tygrysich jest niedrogim źródłem białka, które pozostaje popularne w Hiszpanii, gdzie istnieje rada regulacyjna, która zapewnia jakość i identyfikowalność produktu w odniesieniu do oznaczenia pochodzenia. Tam jest podawany na zimno jako naturalne orzeźwienie latem, często podawany z pierdami. Horchata de chufa jest również stosowana zamiast mleka przez osoby nietolerujące laktozy. Większość hiszpańskich upraw orzecha tygrysiego jest wykorzystywana do produkcji horchata de chufa. Alboraya jest najważniejszym ośrodkiem produkcyjnym.

Żywność

Bulwy są jadalne, o lekko słodkim, orzechowym smaku, w porównaniu do bardziej gorzkiej bulwy pokrewnej Cyperus rotundus (purpurowy orzechowiec). Są dość twarde i na ogół moczy się je w wodzie przed spożyciem, dzięki czemu są znacznie bardziej miękkie i mają lepszą konsystencję. Są popularną przekąską w Afryce Zachodniej.

Mają różne zastosowania, takie jak horchata, bezalkoholowy napój o mlecznym wyglądzie, otrzymywany z bulw orzecha tygrysiego zmieszanego z cukrem i wodą i powszechnie spożywany w Hiszpania.

W północnej Nigerii nazywa się ją aya i jest zwykle spożywana na świeżo. Czasami jest suszony, a później ponownie nawadniany i spożywany. Przekąska jest również przygotowywana przez opiekanie orzechów i polewy cukrowej, która jest popularna wśród dzieci Hausa z północnej Nigerii. Ponadto napój znany jako kunun aya jest wytwarzany poprzez przetwarzanie orzechów z daktylami, a następnie przesiewanie i podawanie schłodzone.

W Egipcie orzechy tygrysie są znane pod nazwą Hab el-Aziz i po zmiękczeniu przez namoczenie w wodzie jest sprzedawany na wózkach ręcznych jako jedzenie uliczne. Jego popularność została przedstawiona w filmach, na przykład w piosence nazwanej od jej nazwiska: Hab el Aziz.

Mąka z prażonych orzechów tygrysich jest czasami dodawana do herbatników i innych produktów piekarniczych, a także do produkcji olejów, mydeł i ekstraktów skrobi. Jest również używany do produkcji nugatu, dżemu, piwa, a także jako środek aromatyzujący do lodów oraz do przyrządzania kunnu (lokalnego napoju w Nigerii). Kunnu to napój bezalkoholowy przygotowywany głównie ze zbóż (takich jak proso czy sorgo) poprzez podgrzanie i zmieszanie z przyprawami (mniszek lekarski, pieprz aligatora, imbir, lukrecja) i cukrem. Aby zrekompensować niską wartość odżywczą kunnu przygotowanego ze zbóż, stwierdzono, że orzech tygrysi jest dobrym substytutem ziaren zbóż. Olej z orzechów tygrysich można stosować naturalnie do sałatek lub do głębokiego smażenia. Uważany jest za olej wysokiej jakości. „Mleko” z orzechów tygrysich zostało wypróbowane jako alternatywne źródło mleka w produktach fermentowanych, takich jak produkcja jogurtów i innych produktów fermentowanych powszechnych w niektórych krajach afrykańskich, a zatem może być przydatne do zastąpienia mleka w diecie osób nietolerujących laktozy u niektórych osób. zakres.

Olej

Ponieważ bulwy C. esculentus zawiera 20-36% oleju, sugerowano go jako potencjalną roślinę oleistą do produkcji biodiesla. Jedno z badań wykazało, że chufa wyprodukowała 1,5 tony metrycznej oleju na hektar (174 galony / akr) przy plonie bulw 5,67 t / ha i zawartości oleju 26,4%. W podobnym 6-letnim badaniu stwierdzono plony bulw w przedziale od 4,02 do 6,75 t / ha, przy średniej zawartości oleju 26,5% i średnim plonie oleju 1,47 t / ha. Stwierdzono, że olej z bulw zawiera 18% nasyconych (kwas palmitynowy i stearynowy) i 82% nienasyconych (oleinowy i linolowy) kwasów tłuszczowych.

Przynęta

gotowane orzechy są używane w Wielkiej Brytanii jako przynęta na karpie. Orzechy należy przygotowywać zgodnie z zaleceniami, aby zapobiec szkodom dla ryb. Orzechy moczy się w wodzie przez 24 godziny, a następnie gotuje przez 20 minut lub dłużej, aż do pełnego rozwinięcia. Niektórzy wędkarze następnie pozostawiają gotowane orzechy do fermentacji przez 24–48 godzin, co może zwiększyć ich skuteczność. Jeśli orzechy nie są odpowiednio przygotowane, mogą być toksyczne dla karpia. Pierwotnie sądzono, że to była przyczyna śmierci Bensona, dużej, dobrze znanej samicy karpia ważącej 24 kg (54 funty), znalezionej martwej pływającej martwej w jeziorze, z workiem nieprzygotowanych orzechów tygrysich leżącym w pobliżu, pustej, na bank. Badanie ryb przeprowadzone przez taksydermistę wykazało, że zatrucie orzechami tygrysimi nie było przyczyną śmierci, ale raczej ryba zdechła w sposób naturalny.

Zgodność z innymi uprawami

C. esculentus jest niezwykle trudne do całkowitego usunięcia po ustaleniu się. Wynika to z faktu, że roślina ma uwarstwiony i warstwowy system korzeniowy, z bulwami i korzeniami połączonymi na głębokości 36 cm lub większej. Bulwy są połączone delikatnymi korzeniami, które są podatne na pękanie podczas ciągnięcia, co utrudnia usunięcie systemu korzeniowego w stanie nienaruszonym. Kłącza pośrednie mogą osiągnąć długość 60 cm. Roślina może szybko się zregenerować, jeśli pozostawi się pojedynczą bulwę. Walcząc o światło, wodę i składniki odżywcze, może osłabić żywotność sąsiednich roślin. Może rozwinąć się w gęstą kolonię. Granice łat mogą wzrosnąć o więcej niż jeden metr rocznie. Bulwy i nasiona rozprzestrzeniają się wraz z działalnością rolniczą, ruchem gleby lub wodą i wiatrem. Często są znane jako zanieczyszczenie nasion roślin uprawnych. Gdy rośliny są małe, trudno je odróżnić od innych chwastów, takich jak Dactylis glomerata i Elytrigia repens . Dlatego trudno jest je odkryć na wczesnym etapie i dlatego trudno jest im przeciwdziałać. Po wykryciu można zastosować mechaniczne usuwanie, usuwanie dłoni, wypasanie, nawilżanie i herbicydy w celu zahamowania C. esculentus .

Podobne gatunki rodzime lub nierodzime, które mogą utrudniać identyfikację

• Turzyce ( Cyperus ) mają liście trawopodobne i przypominają siebie wyglądem. Można je głównie odróżnić od traw po trójkątnych łodygach.
• Purpurowy orzechowiec ( C. rotundus ) to kolejny zachwaszczony turzyca, która jest podobna do żółtaczki ( C. esculentus ). Te dwa turzyce są trudne do odróżnienia od siebie i można je znaleźć na tym samym stanowisku. Niektóre różnice to fioletowe kłoski i bulwy utworzone przez C. rotundus są często wielokrotne, a nie tylko jeden na końcu. Ponadto bulwy mają gorzki smak zamiast łagodnego migdałowego smaku C. esculentus .