Castanea pumila

• • Castanea alnifolia Nutt.
  • Castanea alnifolia subsp. floridana (Sarg.) A.E. Murray
  • Castanea alnifolia var. floridana Sarg.
  • Castanea alnifolia var. pubescens Nutt.
  • Castanea chincapin K.Koch
  • Castanea floridana (Sarg.) Ashe
  • Castanea floridana var. angustifolia (Ashe) Ashe
  • Castanea floridana var. arcuata (Ashe) Ashe
  • Castanea floridana var. margaretta (Ashe) Ashe
  • Castanea margaretta (Ashe) Ashe
  • Castanea margaretta var. angustifolia Ashe
  • Castanea margaretta var. arcuata Ashe
  • Castanea nana Muhl.
  • Castanea paucispina Ashe
  • Castanea pumila subsp. ashei (Sudw.) A.E. Murray
  • Castanea pumila var. ashei Sudw.
  • Castanea pumila var. margaretta Ashe
  • Castanea pumila var. nana (Muhl.) A.DC.
  • Fagus nana Du Roi ex Steud.
  • Fagus pumila L.

• Castanea alnifolia Nutt.
• Castanea alnifolia subsp. floridana (Sarg.) A.E. Murray
• Castanea alnifolia var. floridana Sarg.
• Castanea alnifolia var. pubescens Nutt.
• Castanea chincapin K.Koch
• Castanea floridana (Sarg.) Ashe
• Castanea floridana var. angustifolia (Ashe) Ashe
• Castanea floridana var. arcuata (Ashe) Ashe
• Castanea floridana var. margaretta (Ashe) Ashe
• Castanea margaretta (Ashe) Ashe
• Castanea margaretta var. angustifolia Ashe
• Castanea margaretta var. arcuata Ashe
• Castanea nana Muhl.
• Castanea paucispina Ashe
• Castanea pumila subsp. ashei (Sudw.) A.E. Murray
• Castanea pumila var. ashei Sudw.
• Castanea pumila var. margaretta Ashe
• Castanea pumila var. nana (Muhl.) A.DC.
• Fagus nana Du Roi ex Steud.
• Fagus pumila L.

Castanea pumila , powszechnie znany jako chinquapin Allegheny, American chinquapin (z Powhatan) lub kasztanowiec karłowaty, to gatunek rodzimego kasztana do południowo-wschodnich Stanów Zjednoczonych. Rodzimy zasięg występuje od Maryland i południowego stanu New Jersey i południowo-wschodniej Pensylwanii na południe do centralnej Florydy, na zachód do wschodniego Teksasu i na północ do południowego Missouri i Kentucky. Siedlisko rośliny to suche piaszczyste i skaliste wysoczyzny i grzbiety zmieszane z dębem i orzesznikiem do wysokości 1000 m. Najlepiej rośnie na glebach przepuszczalnych w pełnym słońcu lub półcieniu.

Spis treści

• 1 Opis
• 2 Siedlisko
• 3 Zastosowania
• 4 Odnośniki
• 5 Dodatkowe informacje
• 6 Linki zewnętrzne

Opis

Jest to rozłożysty krzew lub małe drzewo, osiągające w okresie dojrzałości wysokość 2–8 m (6 stóp 7 cali - 26 stóp 3 cale). Kora jest czerwono- lub szaro-brązowa i lekko bruzdowana w łuskowate płytki. Liście są proste, wąsko eliptyczne lub lancetowate, żółto-zielone powyżej i jaśniejsze i delikatnie owłosione na spodzie. Każdy liść ma 7,5–15 cm (3–5 7⁄8 cala) długości i 3–5 cm (1 1⁄4–2 cala) szerokości z równoległymi żyłkami bocznymi zakończonymi krótkimi spiczastymi zębami. Kwiaty są jednopienne i pojawiają się wczesnym latem. Kwiaty męskie są małe, bladożółte do białych, osadzone na wyprostowanych baziach o długości 10–15 cm (4–6 cali), przymocowanych do podstawy każdego liścia. Kwiaty żeńskie mają długość 3 mm (0,12 cala) i znajdują się u podstawy niektórych bazi. Owocem jest złotawa miseczka o średnicy 2–3 cm (3⁄4–1 1⁄4 cala) z wieloma ostrymi kolcami, dojrzewająca jesienią. Każda miseczka zawiera jeden jajowaty, błyszczący, ciemnobrązowy orzech, który jest jadalny.

Naturalna hybryda Castanea pumila i Castanea dentata została nazwana Castanea × neglecta .

Siedlisko

Chinquapin Allegheny jest blisko spokrewniony z kasztanem amerykańskim Castanea dentata , a oba drzewa można znaleźć w tym samym środowisku. Podbródek Allegheny wyróżnia się mniejszym orzechem (o połowę mniejszym od kasztana), który nie jest spłaszczony (kasztany są spłaszczone z jednej strony). Liście chinquapin Allegheny są mniejsze niż kasztanowiec amerykański i mają mniej wyraźne zęby. Jednak chinquapin Allegheny jest mniej podatny na grzyby zarazy kasztanowca, które zdewastowały kasztan amerykański. Chociaż chinquapin do pewnego stopnia niszczy, nadal wysyła odrosty, które wydają owoce. Niemniej jednak, Chinquapins są dość wrażliwe i istnieje wiele doniesień o silnie chorych i zrakowaciałych drzewach.

Zastosowania

John Smith z Jamestown dokonał pierwszej wzmianki o drzewie i jego orzechach w 1612 roku, obserwując ich użycie przez rdzennych Amerykanów. Rdzenni Amerykanie robili napar z liści chinquapin, aby złagodzić bóle głowy i gorączkę. Kora, liście, drewno i łuski nasion rośliny zawierają garbniki. Drewno jest twarde i trwałe i czasami jest używane do produkcji ogrodzeń i opału, ale roślina jest zbyt mała, aby drewno miało znaczenie handlowe.

Chinquapins są używane w krajobrazach w celu przyciągania dzikich zwierząt. Kiedy podstawa rośliny zostanie przecięta lub zraniona na poziomie gruntu, roślina wyrośnie z wielu łodyg, tworząc grubą pokrywę używaną przez indyki. Orzechy są zjadane przez wiewiórki i króliki, podczas gdy sarny z białym ogonem pasą się na liściach.