Cashew

Drzewo nerkowca ( Anacardium occidentale ) to tropikalne, wiecznie zielone drzewo, które produkuje nasiona nerkowca i jabłko nerkowca. Drzewo może osiągać wysokość nawet 14 m (46 stóp), ale odmiany karłowate, dorastające do 6 m (20 stóp), okazują się bardziej opłacalne, mają wcześniejszą dojrzałość i większe plony. Nasiona nerkowca są często uważane za orzech w sensie kulinarnym; ten orzech nerkowca jest spożywany samodzielnie, używany w przepisach lub przetwarzany na ser z nerkowców lub masło z orzechów nerkowca. Podobnie jak drzewo, orzech ten jest często nazywany po prostu nerkowcem.

Gatunek pochodzi z Ameryki Środkowej, Karaibów i północnej Ameryki Południowej, w tym północno-wschodniej Brazylii. Portugalscy koloniści w Brazylii zaczęli eksportować orzechy nerkowca już w latach pięćdziesiątych XVI wieku. W 2017 roku głównymi producentami były Wietnam, Indie i Wybrzeże Kości Słoniowej.

Skorupa orzechów nerkowca dostarcza pochodnych, które mogą być używane w wielu zastosowaniach, w tym w smarach, impregnatach, farbach, a począwszy od świata II wojna, produkcja broni. Jabłko nerkowca to owoc o barwie od jasnoczerwonej do żółtej, którego miąższ można przetworzyć na słodki, cierpki napój owocowy lub poddać fermentacji i destylować do likieru.

Spis treści

• 1 Etymologia
• 2 Środowisko i wzrost
• 3 Orzechy i łupiny nerkowca
• 4 Produkcja
• 5 Żywienie
  • 5.1 Alergia
• 6 Olej z nerkowca
  • 6.1 Olej z łupin nerkowca
• 7 Jabłko nerkowca
  • 7.1 Alkohol
• 8 Pasza dla zwierząt
• 9 Inne zastosowania
• 10 Nazw
• 11 Galeria
• 12 Zobacz także
• 13 Referencje

• 5.1 Alergia

• 6.1 Cashew olej z łupin

• 7.1 Alcohol

Etymology

Jego angielska nazwa wywodzi się od portugalskiej nazwy owocu drzewo nerkowca: caju (portugalska wymowa:), znane również jako acaju , które samo w sobie pochodzi od tupijskiego słowa acajú , dosłownie oznaczającego „orzech, że produkuje się ".

Nazwa rodzajowa Anacardium składa się z Gre ek przedrostek ana- (ἀνά-, aná , 'up, upward'), grecki cardia (καρδία, kardía , „serce”) oraz nowy łaciński przyrostek -ium . Prawdopodobnie odnosi się do kształtu serca owocu, do „wierzchołka łodygi owocu” lub do nasionka. Słowo anacardium było wcześniej używane w odniesieniu do Semecarpus anacardium (drzewko orzecha znakującego), zanim Linneusz przeniósł je do nerkowca; obie rośliny należą do tej samej rodziny. Termin occidentale wywodzi się ze świata zachodniego (lub zachodniego).

Siedlisko i wzrost

Drzewo nerkowca jest duże i wiecznie zielone, dorastające do 14 m ( 46 stóp) wysokości, z krótkim, często nieregularnym pniem. Liście są spiralnie ułożone, skórzaste teksturowane, eliptyczne do odwrotnie jajowate, 4–22 cm (1,6–8,7 cala) długości i 2–15 cm (0,79–5,91 cala) szerokości, z gładkimi krawędziami. Kwiaty są wytwarzane w wiechach lub gzymsach o długości do 26 cm (10 cali); każdy kwiat jest mały, początkowo bladozielony, a następnie czerwonawy, z pięcioma smukłymi, ostrymi płatkami o długości 7–15 mm (0,28–0,59 cala). Największe drzewo nerkowca na świecie zajmuje powierzchnię około 7500 m2 i znajduje się w Natal w Brazylii.

Owoc nerkowca jest owocem dodatkowym (czasami nazywanym pseudokarpem lub fałszywym owoc). To, co wydaje się być owocem, to owalna lub gruszkowata struktura, hipokarpium, które rozwija się z szypułki i pojemnika kwiatu nerkowca. Nazywany jabłkiem nerkowca, lepiej znany w Ameryce Środkowej jako marañón , dojrzewa do żółtej lub czerwonej struktury o długości około 5–11 cm (2,0–4,3 cala). Jest jadalny i ma silny „słodki” zapach i smak.

Prawdziwym owocem drzewa nerkowca jest pestkowiec w kształcie nerki lub rękawicy bokserskiej, który rośnie na końcu jabłka nerkowca. Pestkowiec rozwija się najpierw na drzewie, a następnie szypułka rozszerza się, aby stać się jabłkiem nerkowca. Prawdziwy owoc zawiera jedno ziarno, które w sensie kulinarnym jest często uważane za orzech. Nasiona otoczone są podwójną skorupą, która zawiera alergizującą żywicę fenolową, kwas anakardowy - który jest silnie drażniący dla skóry, chemicznie spokrewniony z lepiej znanym, a także toksycznym, alergizującym olejem urushiol, który znajduje się w pokrewnym trującym bluszczu i drzewie lakowym. Niektórzy ludzie mają alergię na orzechy nerkowca, ale są one rzadszym alergenem niż orzechy lub orzeszki ziemne.

Drzewo nerkowca pochodzi z północno-wschodniej Brazylii, ale Portugalczycy przenieśli je do Goa w Indiach w latach 1560-1565. Stamtąd rozprzestrzenił się w Azji Południowo-Wschodniej, a ostatecznie w Afryce.

Orzechy i łupiny nerkowca

Kulinarne zastosowania nasion nerkowca w przekąskach i gotowaniu są podobne do tych, jakie stosuje się w przypadku wszystkich nasion drzew zwanych orzechami .

Orzechy nerkowca są powszechnie używane w kuchni indyjskiej i pakistańskiej, w całości do ozdabiania słodyczy lub curry lub mielone na pastę, która stanowi bazę sosów do curry (np. korma ) lub niektórych słodyczy (np. kaju barfi ). Jest również stosowany w postaci sproszkowanej do przyrządzania kilku indyjskich słodyczy i deserów. W kuchni goańskiej zarówno prażone, jak i surowe ziarna są używane w całości do przyrządzania curry i słodyczy. Orzechy nerkowca są również używane w kuchni tajskiej i chińskiej, generalnie w całości. Na Filipinach nerkowiec jest znanym produktem Antipolo i je się go z sumanem . Prowincja Pampanga ma również słodki deser o nazwie turrones de casuy , czyli marcepan z nerkowca zawinięty w białe wafle. W Indonezji prażone i solone orzechy nerkowca nazywane są kacang mete lub kacang mede , natomiast jabłko nerkowca nazywa się jambu monyet (dosł. apple ”).

W XXI wieku uprawa nerkowca wzrosła w kilku krajach afrykańskich, aby sprostać zapotrzebowaniu na mleko nerkowca, które jest alternatywą dla mleka roślinnego. W Mozambiku bolo polana to ciasto przygotowane przy użyciu sproszkowanych orzechów nerkowca i tłuczonych ziemniaków jako głównych składników. Ten deser jest popularny w Afryce Południowej.

W Brazylii sok z owoców nerkowca i miąższ owoców są wykorzystywane do produkcji słodyczy, soków, napojów alkoholowych, takich jak cachaça i jako mąka, mleko lub ser. W Panamie owoce nerkowca gotuje się przez dłuższy czas z wodą i cukrem, aby uzyskać słodki, brązowy, przypominający pastę deser o nazwie dulce de marañón ( marañón to hiszpański nazwa nerkowca).

Skorupa orzechów nerkowca zawiera związki olejowe, które mogą powodować kontaktowe zapalenie skóry podobne do trującego bluszczu, głównie z lipidów fenolowych, kwasu anakardowego i kardanolu. Ze względu na możliwe zapalenie skóry orzechy nerkowca zazwyczaj nie są sprzedawane konsumentom w łupinach. Łatwo i niedrogo ekstrahowany ze skorupek odpadów, kardanol jest badany pod kątem jego potencjalnych zastosowań w nanomateriałach i biotechnologii.

Produkcja

W 2017 roku światowa produkcja orzechów nerkowca (jako jądra) wynosił 3 971 046 ton, na czele z Wietnamem, Indiami i Wybrzeżem Kości Słoniowej, stanowiąc odpowiednio 22%, 19% i 18% całości światowej (tabela). Benin, Gwinea Bissau, Republika Zielonego Przylądka, Tanzania, Mozambik, Indonezja i Brazylia również miały znaczną produkcję orzechów nerkowca.

W 2014 r. Szybki wzrost upraw nerkowca na Wybrzeżu Kości Słoniowej uczynił ten kraj największym afrykańskim eksporterem . Wahania cen na światowych rynkach, złe warunki pracy i niskie płace za lokalne zbiory spowodowały niezadowolenie w branży orzechów nerkowca.

Drzewo nerkowca jest uprawiane w tropikach między 25 ° N a 25 ° S, oraz jest doskonale przystosowany do gorących obszarów nizinnych z wyraźną porą suchą, gdzie kwitną również drzewa mango i tamaryndowca. Tradycyjne drzewo nerkowca jest wysokie (do 14 m) i potrzebuje trzech lat od posadzenia, zanim rozpocznie produkcję, i osiem lat, zanim zaczną się zbiory ekonomiczne. Nowsze rasy, takie jak karłowate drzewa nerkowca, osiągają do 6 m wysokości i zaczynają produkować po pierwszym roku, a plony ekonomiczne po trzech latach. Plony orzechów nerkowca z tradycyjnego drzewa wynoszą około 0,25 tony z hektara, w przeciwieństwie do ponad tony z hektara w przypadku odmiany karłowatej. Szczepienie i inne nowoczesne technologie zarządzania drzewami są wykorzystywane do dalszej poprawy i utrzymania plonów orzechów nerkowca w komercyjnych sadach.

Odżywianie

• Jednostki
• μg = mikrogramy • mg = miligramy
• IU = jednostki międzynarodowe

Surowe orzechy nerkowca zawierają 5% wody, 30% węglowodanów, 44% tłuszczu i 18% białka (tabela). W ilości referencyjnej 100 gramów surowe orzechy nerkowca dostarczają 553 kalorii, 67% dziennej wartości dziennej (DV) w tłuszczach ogółem, 36% dziennej dawki białka, 13% dziennej dawki błonnika i 11% dziennej dawki węglowodanów. Orzechy nerkowca są bogatym źródłem (20% lub więcej DV) minerałów dietetycznych, w tym szczególnie miedzi, manganu, fosforu i magnezu (79-110% DV) oraz tiaminy, witaminy B6 i witaminy K (32-37% DV) ) (stół). Żelazo, potas, cynk i selen są obecne w znacznej zawartości (14-61% DV) (tabela). Orzechy nerkowca (100 gramów, surowe) zawierają 113 miligramów (1,74 gr) beta-sitosterolu.

Alergia

U około 6% osób orzechy nerkowca mogą prowadzić do powikłań lub reakcji alergicznych, które może zagrażać życiu. Te alergie są wywoływane przez białka znajdujące się w orzechach drzewnych, a gotowanie często nie usuwa ani nie zmienia tych białek. Reakcje na orzechy nerkowca i orzechy z drzew orzechowych mogą również wystąpić w wyniku ukrytych składników orzechów lub śladów orzechów, które mogą nieumyślnie zostać wprowadzone podczas przetwarzania, obsługi lub produkcji żywności, szczególnie u osób pochodzenia europejskiego.

Olej z orzechów nerkowca

Olej z orzechów nerkowca to ciemnożółty olej do gotowania lub sosów sałatkowych wyciskany z orzechów nerkowca (zwykle połamane kawałki powstałe podczas przetwarzania). Może być wyprodukowany z pojedynczego tłoczenia na zimno.

Olej z łupin nerkowca

Płyn ze skorup orzechów nerkowca (CNSL) lub olej ze skorupek nerkowca (numer rejestru CAS 8007-24-7) to naturalna żywica o żółtawym połysku występująca w strukturze plastra miodu skorupy orzecha nerkowca, będąca produktem ubocznym przetwarzania orzechów nerkowca. Jest silnie drażniący, a zatem stanowi zagrożenie w przetwarzaniu muszli na małą skalę, ale także jest surowcem o wielu zastosowaniach w opracowywaniu leków, przeciwutleniaczy, fungicydów i biomateriałów. Stosowany jest w tropikalnej medycynie ludowej oraz do odstraszania drewna. Jego skład różni się w zależności od sposobu przetwarzania.

• CNSL ekstrahowany rozpuszczalnikiem na zimno składa się głównie z kwasów anakardynowych (70%), kardolu (18%) i kardanolu (5%).
• Ogrzewanie CNSL dekarboksyluje kwasy anakardowe, dając techniczny gatunek CNSL bogaty w kardanol. Destylacja tego materiału daje destylowaną, techniczną CNSL zawierającą 78% kardanolu i 8% kardolu (kardol ma o jedną grupę hydroksylową więcej niż kardanol). Proces ten zmniejsza również stopień polimeryzacji termicznej nienasyconych alkilofenoli obecnych w CNSL.
• Kwas anakardowy jest również stosowany w przemyśle chemicznym do produkcji kardanolu, który jest używany do żywic, powłok i materiały cierne.

Substancje te są alergenami skórnymi, takimi jak lakier i oleje z trującego bluszczu, i stanowią zagrożenie podczas ręcznej obróbki nerkowca.

Ten naturalny fenol olejowy ma ciekawe chemiczne cechy strukturalne, które można modyfikować w celu stworzenia szerokiego spektrum monomerów na bazie biologicznej. Opierają się one na wszechstronnej chemicznie konstrukcji, która zawiera trzy grupy funkcyjne: pierścień aromatyczny, grupę hydroksylową i podwójne wiązania we flankującym łańcuchu alkilowym. Należą do nich poliole, które ostatnio odnotowały zwiększone zapotrzebowanie na ich biopochodzenie i kluczowe cechy chemiczne, takie jak wysoka reaktywność, zakres funkcji, zmniejszenie ilości środków porotwórczych i naturalnie występujące właściwości zmniejszające palność w dziedzinie sztywnych poliuretanów, wspomagane przez ich naturalny fenol struktura i większa liczba jednostek reaktywnych na jednostkę masy.

CNSL może być stosowany jako żywica do wyrobów z kompozytów węglowych. Novolac na bazie CNSL to kolejny wszechstronny monomer przemysłowy pochodzący z kardanolu, zwykle stosowany jako środek sieciujący w matrycach epoksydowych w zastosowaniach kompozytowych, zapewniający dobre właściwości termiczne i mechaniczne końcowego materiału kompozytowego.

Jabłka nerkowca

Jabłko nerkowca, zwane także owocem nerkowca, to mięsista część owocu nerkowca przyczepiona do orzechów nerkowca. Górny koniec jabłka nerkowca jest przymocowany do łodygi, która spada z drzewa. Dolny koniec jabłka nerkowca łączy się z orzechami nerkowca, które są otoczone skorupką. Pod względem botanicznym jabłko nerkowca jest owocem dodatkowym, który rośnie na nasionach nerkowca (czyli orzechach).

Jabłko nerkowca można spożywać na świeżo, gotować w curry lub poddawać fermentacji do octu. jako napój alkoholowy. Jest również używany do produkcji przetworów, sosów chutney i dżemów w niektórych krajach, takich jak Indie i Brazylia. W wielu krajach, szczególnie w Ameryce Południowej, jabłko nerkowca jest używane do aromatyzowania napojów, zarówno alkoholowych, jak i bezalkoholowych.

Orzechy nerkowca są przedmiotem szerszego handlu niż owoce nerkowca, ponieważ owoce, w przeciwieństwie do orzechów, są łatwo posiniaczony i ma bardzo ograniczony okres trwałości. Sok z jabłek nerkowca może być jednak używany do produkcji soków mieszanych.

Po spożyciu cierpkość jabłka czasami usuwa się przez gotowanie na parze przez pięć minut przed umyciem go w zimnej wodzie. Moczenie owoców we wrzącej słonej wodzie przez pięć minut również zmniejsza ich cierpkość.

W Kambodży, gdzie roślina jest zwykle uprawiana jako drzewo ozdobne, a nie ekonomiczne, owoc jest przysmakiem i jest spożywany z solą .

Alkohol

W indyjskim stanie Goa, jabłko nerkowca jest rozgniatane, a sok ekstrahowany i przechowywany do fermentacji przez kilka dni. Sfermentowany sok jest następnie poddawany podwójnej destylacji. Powstały napój nazywa się feni lub fenny. Feni zawiera około 40–42% alkoholu. Wersja jednodestylowana nosi nazwę urrac i zawiera około 15% alkoholu.

W południowym regionie Mtwara w Tanzanii jabłko nerkowca ( bibo w języku suahili) jest suszony i zapisywany. Później jest rekonstytuowany w wodzie i poddawany fermentacji, a następnie destylowany w celu uzyskania mocnego trunku o nazwie gongo .

W Mozambiku hodowcy nerkowców często robią mocny trunek z jabłek nerkowca. Jest znany pod różnymi nazwami w lokalnych językach Mozambiku ( muchekele w języku emakua, używane na północy; xicadju w języku Changana, używane na południu). W przeciwieństwie do wspomnianego wyżej feni z Goa, likier z nerkowców wytwarzany w Mozambiku nie wymaga ekstrakcji soku z jabłek nerkowca. Po zbiorach i usunięciu orzechów jabłka są rozrzucane na ziemi pod drzewami i podwórkami, gdzie tracą wodę i fermentują. Sfermentowane, pomarszczone owoce są następnie destylowane.

Pasza dla zwierząt

Odrzucone orzechy nerkowca nienadające się do spożycia przez ludzi, wraz z pozostałościami po ekstrakcji oleju z ziaren nerkowca, mogą być użyte do karmienia zwierząt. Zwierzęta mogą również jeść liście drzew nerkowca.

Inne zastosowania

Oprócz orzechów i owoców roślina ma kilka innych zastosowań. W Kambodży kora daje żółty barwnik, drewno jest używane do wyrobu łodzi i desek domowych, a drewno daje doskonały węgiel drzewny.

Nazwy

Oprócz nazwa botaniczna Anacardium occidentale , drzewo jest znane pod nazwami pospolitymi lub potocznymi. Należą do nich anacardier (francuski z owocem określanym jako pomme de Cajour ; sva: y chan'ti khmerski; caju (portugalski wymowa:), znany również jako acaju (portugalski); acajú (słowo tupijskie = " orzech, który sam się produkuje ”)

Galeria

• Dojrzałe owoce nerkowca

• Kiełki nerkowca są spożywane na surowo lub gotowane

• Destylowanie likieru z jabłek nerkowca ( muchekele ) w Mozambiku

• Skurczone, sfermentowane jabłka z nerkowca gotowy do destylacji, Mozambik

• Kobieta Mameluca pod owocującym drzewem nerkowca (1641–1644) autorstwa Alberta Eckhouta. Muzeum Narodowe Danii

• Widok łodygi nerkowca w Parku Narodowym Lawachara w Bangladeszu. Zdjęcie z 2016 roku

Dojrzały owoc nerkowca

Kiełki nerkowca są spożywane na surowo lub gotowane

Destylacja likieru z jabłek nerkowca ( muchekele ) w Mozambiku

Pomarszczone, sfermentowane jabłka nerkowca gotowe do destylacji, Mozambik

Mamo luca woman pod owocującym drzewem nerkowca (1641–1644) autorstwa Alberta Eckhouta. Muzeum Narodowe Danii

Widok łodygi nerkowca w Parku Narodowym Lawachara w Bangladeszu. Zdjęcie z 2016 roku