Canarium ovatum

• Jednostki
• μg = mikrogramy • mg = miligramy
• IU = jednostki międzynarodowe

Canarium ovatum (Bicolan: pili , / piːˈliː / pee-LEE ; Malajski: kenari ) to gatunek drzewa tropikalnego należącego do rodzaju Canarium . Jest to jeden z około 600 gatunków z rodziny Burseraceae. Pili pochodzą z morskiej Azji Południowo-Wschodniej, Papui Nowej Gwinei i północnej Australii. Są komercyjnie uprawiane na Filipinach ze względu na jadalne orzechy i uważa się, że pochodzą z tego kraju.

Spis treści

• 1 Opis
• 2 Dystrybucja i siedlisko
• 3 Uprawa i zastosowania
• 4 Rozmnażanie
  • 4.1 Perspektywy na przyszłość
• 5 Zobacz także
• 6 Odnośniki
• 7 Dodatkowe informacje
• 8 Linki zewnętrzne

• 4.1 Perspektywy na przyszłość

Opis

Pil jest atrakcyjnym, wiecznie zielonym drzewem o symetrycznym kształcie, o średniej wysokości 20 m (66 stóp), z żywicznym drewnem i odpornym na silne wiatry. Jest dwupienna, o kwiatach osadzonych na kwiatostanach okrągłych w kątach liści młodych pędów. Podobnie jak w przypadku papai i rambutanu, w pilusach istnieją funkcjonalne hermafrodyty. Zapylanie odbywa się przez owady. Kwitnienie pilusów jest częste, a owoce dojrzewają przez dłuższy czas. Jajnik zawiera trzy lokule, każda z dwoma zalążkami; przez większość czasu rozwija się tylko jeden zalążek.

Owoc pilusa to pestkowiec o długości od 4 do 7 cm, średnicy od 2,3 do 3,8 cm (0,91 do 1,50 cala) i wadze 15,7 do 45,7 g (0,035 do 0,101 funta). Skórka (egzokarp) jest gładka, cienka, błyszcząca i zmienia kolor na fioletowo-czarny, gdy owoc dojrzewa; miazga (mezokarp) jest włóknista, mięsista i ma zielonkawożółty kolor, a twarda skorupa (endokarp) wewnątrz chroni zarodek w normalnych warunkach dwuliściennych. Podstawowy koniec muszli (endokarp) jest spiczasty, a wierzchołkowy koniec jest mniej więcej tępy; między nasionami a twardą skorupą (endokarp) znajduje się cienka, brązowawa, włóknista powłoka nasion, która powstała z wewnętrznej warstwy endokarpu. Ta cienka sierść zwykle ściśle przylega do łuski i / lub nasion. Duża część masy ziarna składa się z liścieni, które stanowią około 4,1–16,6% całego owocu; składa się z około 8% węglowodanów, 11,5–13,9% białka i 70% tłuszczu. Jądra niektórych drzew mogą być gorzkie, włókniste lub mieć terpentynowy zapach.

Rozmieszczenie i siedlisko

Pili pochodzi z regionów obejmujących morską Azję Południowo-Wschodnią (Indonezja, Malezja i Filipiny ), Papua Nowa Gwinea i Północna Australia.

Pili to tropikalne drzewo preferujące głęboką, żyzną, dobrze przepuszczalną glebę, ciepłe temperatury i dobrze rozłożone opady. Nie toleruje najmniejszego mrozu ani niskiej temperatury. Chłodzenie nasion w temperaturze od 4 do 13 ° C (39 do 55 ° F) spowodowało utratę żywotności po 5 dniach. Kiełkowanie nasion jest wysoce oporne, zmniejszone z 98 do 19% po 12 tygodniach przechowywania w temperaturze pokojowej; nasiona przechowywane dłużej niż 137 dni nie wykiełkowały. Rozmnażanie bezpłciowe przy użyciu marcotingu, pączkowania i szczepienia było zbyt niespójne, aby można je było wykorzystać w produkcji komercyjnej. Uważa się, że młode pędy pilusów mają funkcjonalne wewnętrzne łyki, co powoduje, że obrączkowanie kory jest nieskuteczne jako sposób na zwiększanie poziomu węglowodanów w drewnie. Sukces w marcottage może zależeć od odmiany. Standard produkcji dla dojrzałego pilusa wynosi od 100 do 150 kg (220 do 330 funtów) orzechów w łupinach, a sezon zbiorów trwa od maja do października, a szczyt przypada między czerwcem a sierpniem. Istnieją duże różnice w jakości ziarna i produkcji między sadzonkami.

Większość ziaren pilusów ma tendencję do przyklejania się do skorupy, gdy są świeże, ale łatwo odpadają po wysuszeniu do 3 do 5% wilgotności (30 ° C ( 86 ° F) przez 27 do 28 godzin). Orzechy łuskane o wilgotności od 2,5 do 4,6% można przechowywać w cieniu przez rok bez pogorszenia jakości.

Uprawa i zastosowania

Chociaż są uprawiane jako ozdobne drzewa w wielu rejonach tropików Starego Świata w Indonezji, Malezji i na Filipinach, w Indonezji i na Filipinach zbierają i wykorzystują je do celów handlowych. Uważano jednak, że tubylcy tego ostatniego byli pierwszymi, którzy uprawiali wyżej wymienione orzechy, gotując miazgę, aby uczynić je jadalnymi. Jest również sprzedawany komercyjnie w Stanach Zjednoczonych pod marką Pili Hunters.

W Indonezji jest głównie produkowany na Wschodzie.

Na Filipinach centra produkcyjne znajdują się w regionie Bicol, w prowincjach Sorsogon, Albay i Camarines Sur w południowym Tagalogu, i wschodnich Visayas. Gatunek ten jest uważany za sztandarowy towar regionu Bicol, głównego miejsca handlu orzechami pilusowymi. Nie ma prawie żadnego komercyjnego sadzenia tej rośliny; owoce zbierane są z naturalnych stanowisk w górach w pobliżu tych prowincji. W 1977 roku Filipiny wyeksportowały około 3,8 t preparatu pilili do Guam i Australii.

Najważniejszym produktem firmy Pili jest jądro. Surowy smak przypomina prażone pestki dyni, a po upieczeniu orzechowy posmak i woskowata konsystencja przypominają orzeszki piniowe. Badania przeprowadzone przez Instytut Hodowli Roślin Uniwersytetu Filipińskiego w Los Baños opisują wysokiej jakości orzechy pilusów jako duże, okrągłe jądro oraz cienką miazgę i łupiny. Zawartość powinna mieć biały miąższ, bogaty w białko i oleje o łagodnym orzechowym smaku.

Na Filipinach pili jest używane w cukierkach i kruchych.

W Indonezji, szczególnie na wyspach Minahasa i Moluccas, z jąder używa się ciasta, bobengki w Minahasan lub bubengka na Maluku. Jądro Pili jest również używane w czekoladzie, lodach i wypiekach. Najwięksi nabywcy orzechów pili znajdują się w Hongkongu i na Tajwanie; jądro jest jednym z głównych składników jednego z rodzajów słynnych chińskich świątecznych deserów zwanych „ciastem księżycowym”.

Jądro jest bogate w mangan, wapń, fosfor i potas. w tłuszczach i białku. Daje jasno żółtawy olej, głównie glicerydów kwasu oleinowego (44,4 do 59,6%) i palmitynowego (32,6 do 38,2%).

Młode pędy i miąższ owoców są jadalne. Pędy są używane do sałatek, a miąższ jest spożywany po ugotowaniu i doprawieniu. Miąższ gotowanych pilusów przypomina teksturą słodkiego ziemniaka; jest oleisty (około 12%) i uważa się, że ma wartość odżywczą podobną do awokado. Olej z miazgi można ekstrahować i stosować do gotowania lub jako substytut oleju bawełnianego w produkcji mydła i produktów jadalnych. Kamienne muszle są doskonałe jako paliwo lub porowate, obojętne pożywki dla storczyków i anturium.

Sok z drzewa jest również używany do rozpalania ognia, zastępując benzynę. Świeże soki zebrano z pociętego pnia drzewa lub płytkich kawałków, a następnie zebrano, zanim całkowicie wyschnie.

Rozmnażanie

Pili można rozmnażać przez nasiona, marcowanie, pączkowanie łat, szczepienie rozszczepów, warstwowanie powietrza i inarching. Kiełkowanie przez nasiona trwa około 30 do 80 dni, a za około trzy do czterech lat drzewko może osiągnąć młodocianą wysokość około 2 metrów. Oczekuje się, że drzewa zaczną owocować po 5 do 6 latach od sadzonki, osiągając plon ekonomiczny w 10 roku. Chociaż rozmnażanie przez sadzonki jest najbardziej powszechne, preferuje się rozmnażanie bezpłciowe, w celu uzyskania większej liczby roślin żeńskich, usunięcia okresu młodości i ujednolicenia genetyki, chociaż w celu zachowania zmienności genetycznej sadzonki są nadal tworzone przez rozmnażanie płciowe. Marcotting i warstwa powietrza to najprostsze z bezpłciowych metod rozmnażania pilusów, chociaż sukces może być różny. Ten problem pochodzi z gałęzi bezskutecznie zakorzeniającej się po odcięciu od drzewa macierzystego. Komercyjnie na Filipinach szczepienie klinowe za pomocą pozbawionych liści pączków jest stosowane w przypadku podkładek w dużych pojemnikach lub bezpośrednio na polu w miesiącach od listopada do lutego, kiedy pogoda jest chłodna i sucha. Ma to średni wskaźnik sukcesu wynoszący 85%. Stwierdzono, że pączkowanie łat jest najbardziej wydajne w przypadku propagacji na dużą skalę. Podobnie jak w przypadku szczepienia przez rozszczepienie lub szczepienie klinowe, podkładki są dobrze nawadniane i nawożone, a pozbawione liści okazy są uprawiane z młodych, aktywnie rosnących drzew. Odbywa się to również w miesiącach od listopada do lutego na Filipinach, gdzie wskaźnik sukcesu wynosi od 75 do 80%.

Perspektywy na przyszłość

Bezpośrednim problemem związanym z produkcją pilusów jest trudność w rozmnażaniu. Brak skutecznej metody rozmnażania klonalnego nie tylko utrudnia zbieranie doskonałej plazmy zarodkowej, ale także prawie uniemożliwia przeprowadzenie prób wykonalności tej uprawy. Na Filipinach wyselekcjonowano odmiany Pili, takie jak „Red”, „Albay” i „Katutubo”. Departament Rolnictwa pracuje nad syntezą drzewa, które jest komercyjnie opłacalne. National Clonal Germplasm Repository w Hilo, USDA-ARS, zainicjowało badania nad rozmnażaniem in vitro i wegetatywnym w celu namnażania i długotrwałego zachowania pilusów. Niedawno wypuszczona na Hawaje odmiana Pili, 'Poamoho', może dodatkowo stymulować zainteresowanie tą uprawą. Oprócz pożądanych cech produkcyjnych i jakościowych, jego jądra łatwo oddzielają się od twardej łupiny bez konieczności wcześniejszego suszenia (30 ° C (86 ° F) przez 27 do 28 godzin).